Iedereen heeft zijn limieten. Ik vorm geen uitzondering op die regel. Vroeg of laat moest het ervan komen. Als ik het nu wil, of niet. Applaus of wegwerpgebaar. Het maakt me niet uit. Het schijnbaar onmogelijke is geschied. Que sera, sera. Independence day 1998. Stade Velodrome, Marseille. 55,000 toeschouwers. Broeiend heet. 89ste minuut van de reguliere speeltijd. Na een magistrale dieptepass van Frank de Boer kapt Dennis Bergkamp de Argentijnse verdediger Ayala uit en schiet de bal met buitenkant rechts over de doelman Carlos Roa. Nederland verslaat Argentinië met 2-1 en plaatst zich voor de halve finales. Zondagochtend 13 december 2009. Terhagen. De harde SKW kern Peter en Tom is paraat. In de kantine Duvels hijsend wel te verstaan, want het is kil. Halverwege tweede helft. Ronny, auteur van de gelijkmaker in de eerste helft, schudt een millimeterpreciese cross uit zijn voeten. Ondanks licht overgewicht kan Jelle Speelman de bal perfect controleren. De laatste verdediger is verschalkt. Jelle besluit met links overhoeks binnen. Een subliem doelpunt. Een stunt van ons tiental lijkt in de maak. Tot de onvermijdelijke 89ste minuut. En we een tegendoelpunt te slikken kregen dat op vlak van schoonheid diametraal ten opzichte van ons tweede doelpunt staat. Ik heb er enkele weken over moeten doen, maar moet toegeven: Jelle kan het.
