Een derby, en dan nog in competitieverband, dat zijn we niet gewoon. De voorbije jaren speelden we wel enkele wedstrijden tegen andere Bornemse ploegen, maar dat waren gewoontegetrouw oefenwedstrijden eind augustus, begin september. Bedoeld om naast het eerste balgevoel ook terug de zaterdagroutine in de plaatselijke cafés er terug in te krijgen. In ons eerste seizoen in de KAVVV blijkt dat een andere nieuwkomer, Willebroek Zuid, onze dichtste tegenstander is. Van bij de bekendmaking van de samenstelling van de reeksen werden de wedstrijden tegen hen dan ook tot derby uitgeroepen. Dat een aantal spelers van ons uit Willebroek afkomstig zijn, geeft dergelijke wedstrijden natuurlijk wat extra pigment. In tegenstelling tot de Brugse clash tussen Club en Sirkul een dag later, had onze derby wel alles wat we willens nillens bij een burenduel veronderstellen: veel stress, weinig (goed) voetbal, harde duels, gele en ook een rode kaart, strafschop(pen), animo op en naast het terrein,... Wat kunnen we onthouden van deze wedstrijd langs SKW kant? Dat bij een meer realistische veldbezetting de defensieve opdrachten goed nageleefd werden. Dat Mus de vislijn (definitief) opbergt en terug plaatsneemt in doel. Dat SKW misschien wel voor het eerst dit seizoen een echt verstandige wedstrijd speelde. Dat Koen één keer de middellijn overstak om na een knappe 1-2 met Niels mooi binnen te tikken. Dat Ronny een wereldgoal scoorde om zijn gezinsuitbreiding te vieren. Dat er bijna 7 bakken Stella soldaat werden gemaakt. En dat zelfs Jelle erin slaagde te scoren....
Gesterkt door de positieve afloop van de thuismatch tegen Manhattan, hielden we vast aan een offensieve veldbezetting. Onze speler-trainer had de voorbije weken duidelijk goed opgelet bij de wedstrijden van zijn favoriete ploeg. Net als zijn collega Koster hield hij voet bij stuk en hield het op " de aanval is de beste verdediging". Zo is het mogelijk dat je na 35 minuten voetbal, met een uitstekende eerste 20 minuten van SKW die gepaard ging met een logische 0-2 voorsprong, toch gaat rusten met een 3-3 stand. Dat een naïeve speelstijl niet altijd slecht moet aflopen, werd in de tweede helft aangetoond. Dankzij een doelpunt in de voorlaatste minuut konden we de drie punten toch meenemen richting Acide Carbonique. Overtuigend was de zege allerminst. Dit in schril contrast tot de prestatie van onze gelegenheidslinkerflank Jurgen die voor eens en altijd wou duidelijk maken hoe je man van de match wordt. Inderdaad, door minimaal bij alle doelpunten betrokken te zijn - uiteraard met uitzondering van de tegendoelpunten - en door een beauty van een derde goal te scoren, die niet zou misstaan op de nationale TV zenders. Dat er toch spelers niet op Jurgen stemden, kan enkel maar om tactische redenen geweest zijn.
