Een derby, en dan nog in competitieverband, dat zijn we niet gewoon. De voorbije jaren speelden we wel enkele wedstrijden tegen andere Bornemse ploegen, maar dat waren gewoontegetrouw oefenwedstrijden eind augustus, begin september. Bedoeld om naast het eerste balgevoel ook terug de zaterdagroutine in de plaatselijke cafés er terug in te krijgen. In ons eerste seizoen in de KAVVV blijkt dat een andere nieuwkomer, Willebroek Zuid, onze dichtste tegenstander is. Van bij de bekendmaking van de samenstelling van de reeksen werden de wedstrijden tegen hen dan ook tot derby uitgeroepen. Dat een aantal spelers van ons uit Willebroek afkomstig zijn, geeft dergelijke wedstrijden natuurlijk wat extra pigment. In tegenstelling tot de Brugse clash tussen Club en Sirkul een dag later, had onze derby wel alles wat we willens nillens bij een burenduel veronderstellen: veel stress, weinig (goed) voetbal, harde duels, gele en ook een rode kaart, strafschop(pen), animo op en naast het terrein,... Wat kunnen we onthouden van deze wedstrijd langs SKW kant? Dat bij een meer realistische veldbezetting de defensieve opdrachten goed nageleefd werden. Dat Mus de vislijn (definitief) opbergt en terug plaatsneemt in doel. Dat SKW misschien wel voor het eerst dit seizoen een echt verstandige wedstrijd speelde. Dat Koen één keer de middellijn overstak om na een knappe 1-2 met Niels mooi binnen te tikken. Dat Ronny een wereldgoal scoorde om zijn gezinsuitbreiding te vieren. Dat er bijna 7 bakken Stella soldaat werden gemaakt. En dat zelfs Jelle erin slaagde te scoren....
Gesterkt door de positieve afloop van de thuismatch tegen Manhattan, hielden we vast aan een offensieve veldbezetting. Onze speler-trainer had de voorbije weken duidelijk goed opgelet bij de wedstrijden van zijn favoriete ploeg. Net als zijn collega Koster hield hij voet bij stuk en hield het op " de aanval is de beste verdediging". Zo is het mogelijk dat je na 35 minuten voetbal, met een uitstekende eerste 20 minuten van SKW die gepaard ging met een logische 0-2 voorsprong, toch gaat rusten met een 3-3 stand. Dat een naïeve speelstijl niet altijd slecht moet aflopen, werd in de tweede helft aangetoond. Dankzij een doelpunt in de voorlaatste minuut konden we de drie punten toch meenemen richting Acide Carbonique. Overtuigend was de zege allerminst. Dit in schril contrast tot de prestatie van onze gelegenheidslinkerflank Jurgen die voor eens en altijd wou duidelijk maken hoe je man van de match wordt. Inderdaad, door minimaal bij alle doelpunten betrokken te zijn - uiteraard met uitzondering van de tegendoelpunten - en door een beauty van een derde goal te scoren, die niet zou misstaan op de nationale TV zenders. Dat er toch spelers niet op Jurgen stemden, kan enkel maar om tactische redenen geweest zijn.
Aangezien jullie vertrouwde verslaggever een eerste keer noodgedwongen een competitiewedstrijd van SK Watertoren moest missen, is het onderstaande gebaseerd op de telefoontjes en sms tijdens de wedstrijd en de onafhankelijke bevestigingen door een representatief deel van de ploeg aan de toog van Acide Carbonique. Indien sommige feiten kwetsend zouden overkomen of niet 100% waarheidsgetrouw zouden zijn, gelieve mij dan ook te verontschuldigen. Onderstaand verslag is niet meer dan een poging tot weergave van de feiten.
Voor de match was er uitgebreid gewaarschuwd voor overdreven optimisme of onderschatting van onze nog puntenloze tegenstander. Er werd logischerwijze beslist om met het sterkst mogelijke elftal te starten. Indien SKW erin zou slagen om afstand te nemen van de tegenstander, konden ook enkele mindere goden wat spelminuten gegund worden. Aangezien ik in Parijs vertoefde, was die eer deze week voor anderen weggelegd. De eerste helft verliep echter allesbehalve vlot. Het duurde tot net voor rust tot de gelijkmaker viel. In de tweede helft was het scoreverloop voor mij niet erg makkelijk te volgen, aangezien de gelegenheidsreporter bij elke tussenstand eerst het aantal doelpunten van de bezoekers doorgaf, gevolgd door het aantal doelpunten van SKW. En zo kreeg ik op weg naar het Louvre door dat het 1-3 en wat later 2-4 en 2-5 werd. Gelukkig werd één en ander rechtgezet na een controletelefoontje en bleek SKW een voorsprong genomen te hebben. De wissels bleken een grote rol gespeeld te hebben in de overtuigende overwinning. Zo scoorde David twee doelpunten en gaf hij ook een assist. En wat dan te zeggen van Jelle Speelman? Niet alleen zorgde hij voor het laatste doelpunt, de 7-2, over de manier waarop werd nog dagenlang nagebabbeld in Klein-Brabant. Het moet een prachtige soloactie geweest zijn, die een instant hit op you tube zou geweest zijn. Jelle schakelijk zijn tegenstander op snelheid uit en werkte genadeloos af. Dat de leeftijd van de tegenstander zich tussen de huidige en toekomstige pensioenleeftijd bevindt, is een verwaarloosbaar detail.
Wat een voorzitter lijden kan. Eén week na een match met een dramatische inzinking en een even onverhoopte afloop vertrokken we, als ik op mijn medespelers mag afgaan, fris en monter naar Borsbeek. Aangezien we andermaal met 16 spelers zijn, stel ik me in samenspraak met mijn mental coach en trainer naast de ploeg. Aangezien er een gezellige kantine was, vond ik dit helemaal niet erg. Dat de overvloedige scouting van toekomstige tegenstanders ( na Turkije - België was er ook nog de derby Argentinië - Chili) niet straffeloos voorbij zou gaan, bleek al snel. Was ik nog niet volledig ontnuchterd of juist wel, feit is dat ik zo vroeg op de namiddag een jammerlijke beslissing nam. Ik bestelde een pintje zonder te verifiëren welke pils er getapt werd. Gestraft voor zoveel onverschilligheid kreeg ik een Maes Pils voorgeschoteld. Nauwelijks bekomen van de eerste deciliter gerstenat kwam de verantwoordelijke van de tegenstander vragen of ik het zag zitten om de taak van scheidsrechter om mij te nemen. Wat ik in ruil voor een cola prompt aanvaardde. Omwille van evidente redenen van neutraliteit kan ik weinig kwijt over de match. Dat we in de eerste helft te laks optraden en dat het in de tweede helft op defensief vlak niet altijd evenwichtig was, kan niemand betwisten. Anderzijds beschikte de ploeg duidelijk over voldoende veerkracht en enthousiasme om een scheve situatie recht te zetten. Rest mij het nog te hebben over de laaste minuut die ik de 22 voetballers gunde. Een laatste hoekschop voor SKW bij een 3-2 achterstand. Onze captain sommeerde VC om een Bolatje te komen doen. Waardoor er niet langer 60 maar nauwelijks 15 seconden restten. De regen viel de laatste minuten immers met bakken uit de hemel en dat maakt het voor een keeper in lange broek niet eenvoudig om een sprintje te trekken. Ik hoor de bal van Jelle's linker vertrekken en heb als volleerd arbiter enkel oog voor wat er in de 16 gebeurt. Aan het gezicht van VC zie ik dat de bal bij hem in de buurt zal komen. Zal het dan? Scoort SKW de 3-3? Volgt VC het voorbeeld van Bolat tegen AZ en valt hem eeuwige roem te beurt? Jammer, maar helaas voor VC. Eric Cools is eerst op de bal en scoort de gelijkmaker. Wie durft nog te beweren dat Eric op vlak van sprongkracht moet onderdoen voor Barry. Twee goals in twee weken. En twee keer met het hoofd. Waar zal dat eindigen?
SKW: Peter VC, Darach (Robin), Koen, Bart, Jelle, Jan, Jurgen (Joris), Michaël, Ronny (Kenny), Wesley (Nicolas) & Eric. Scheidsrechter: Fred
Doelpunten: 1-1: Jelle - assist Joris 3-2: Jopie - assist Robin 3-3: Eric - assist Jelle
Bornem. Van Bat stadion. Zaterdag 1 oktober 15u40. SKW - Schonenberg wordt na een schot, of was het een voorzet, vanop ruim 30 meter 3-3. Hoe kon het zover komen? Na een aangekondigd blitzoffensief kwam SKW al snel op een 2-0 voorsprong dankzij het torinstinct van Wesley op een gemeten voorzet van David en dankzij de verbazingwekkende sprongkracht van Barry op een hoekschop van Jelle Speelman. Ook al ging er geregeld dreiging uit van onze Mechelse opponent, toch leek er geen vuiltje aan de lucht. Het kwik wees 25 graden Celsius aan, waardoor er toch een paar vrijwilligers voor de tribune opgestaan waren. Onze sponsor Peter Smets (VBS) zorgde voor voldoende frisse pinten. Het leek een voorbode voor een perfecte namiddag in afwachting van ons feestje naar aanleiding van ons dertig jarig bestaan. Tot Barry geblesseerd uitviel. Niet dat er geen kandidaat-invallers waren, maar een type Barry vervang je nu eenmaal niet zomaar. De keuze viel uiteindelijk op Eric. Ook al is er enige gelijkenis in de lichaamsbouw van Barry en Eric, en ik heb het dan niet over de lengte, toch zijn Barry en Eric ontegensprekelijk verschillende types spitsen. Eric voelde allicht de druk van de zijlijn en besloot zich onmiddellijk te bewijzen. Zo goed als zijn eerste balcontact was een doelpunt. En niet zomaar een doelpunt; een doelpunt met het hoofd! 3-0, boeken toe dus, hoor ik jullie denken. Dag moeder. Tot die bewuste 58ste minuut dus. Het leek een feestje in mineur te worden en er werd zelfs voor erger gevreesd. Naast het veld werden al de eerste analyses gemaakt. Was het wel verstandig om de twee centrale middenvelders eraf te halen tijdens de rust? Was het wel verstandig om halfweg de eerste helft een drankpauze te vragen aan de arbiter? Onwillekeurig moet ik terugdenken aan 8 december 1993. De laatste dag van mijn 23ste levensjaar. In het Weserstadion heeft een Brussels voetbalploegje bij de rust een 0-3 voorsprong bijeengevoetbald na een lucky goal van Boffin, Albert en opnieuw Boffin. In de tweede helft kwam de totale ommekeer. Een subliemen De Wilde kan de schade beperken. Eindstand 5-3. Had ik op mijn verjaardagsfeestje te hard gefeest omwille van het Weserstadion exploot? Zouden we daarom de match op ons dertigste levensjaar verliezen? Even sloeg de schrik me om het hart. Gelukkig slaagde Niels in wat zijn broer niet kon, een strafschop omzetten, en werkte Wesley in blessuretijd knap af. 5-3, dan toch een Weser uitslag!
Het leven is niet eerlijk. Als je zelf de actie maakt centraal op het middenveld, de bal perfect diep steekt op de rechterflank en nadien even briljant met het hoofd afwerkt aan de tweede paal en zo de score opent, dan is er geen twijfel mogelijk. Dan verdien je het om MvdM te worden. Zijn er dan geen voetbalkenners bij SK Watertoren? Werden we verblind door de nazomerzon? Waren twee doelpunten en twee assists evenmin voldoende om de stem van de ploegmakkers te winnen? Blijkbaar niet. En dat zegt alles over de prestatie van Jopie die duidelijk zijn favoriete plaats in de ploeg gevonden heeft. Dat we nadien een gezellige "Thaïse" namiddag in Wilrijk doorbrachten, kon hopelijk de pijn wat verzachten voor de andere uitblinkers.
