Er zijn tijden waarin ik wacht. Dan wacht ik op de tijd, om te verstrijken. Er zijn ook tijden waarop ik niet wacht, en de tijd langs mijn aderen en hartslagen voorbij vloeit. Om er vervolgens achter te komen dat het alweer op is, en tijd is voor iets nieuws. Het kent geen wachten, het kent geen stop. Geen halt. Ook niet voor een seconde. Door, en door en door, het gaat en gaat. Het tikt, het slaat, het luid. Telkens opnieuw. Het heeft zwakte, want het krijgt de verloren tijd nooit meer terug. Nooit meer. Het is verstreken en gedaan, het is geleefd en alweer dood. Nog sneller dan de fragiele dorre bladeren aan de bomen vallen kunnen, en worden vervangen door dikke levenslustige nieuwelingen. Veel sneller. Secondes sneller. Minuten sneller. Uren sneller. Maanden sneller. Sneller dan we kunnen leven. Veel sneller. We letten op de tijd die verstrijkt, niet de kwaliteit van de geleefde secondes. En dan knipperen we, dan ademen we. Dan zuchten we van geluk, van verdriet of voor dat wat er niet meer toe doet. Zucht. Wimpers vliegen omhoog, en de beesten erachter zien een nieuwe hemel. Een nieuw licht. Een nieuw donker. Een nieuwe wereld. Zonder tijd. Zucht. Even geen tijd.
wat als er ineens iemand gaat regeren over je leven? Ik dacht dat ik hem kon vertrouwen, mijn eigen broer. Blijkbaar heb ik ergens een signaal gegeven dat hij mijn gedachtes kan invullen. Voor alles. Dingen die ik wel en niet mag doen. Mensen die ik wel en niet mag zien. Ergens weet ik dat hij het doet uit bescherming, of hoe je het ook wilt noemen. Echter, als hij echt van mij hield zou hij me vrij laten. In zoverre ik zou kunnen. Daarbij is het hypocriet, aangezien hij ook roekeloos is. Heb ik hem ooit tegengehouden in het houden van iemand? Heb ik hem ooit dingen verboden? Stel ik me aan? We hebben ruzie. Daarmee bedoel ik mijn broer, en mijn vader en moeder. We hebben ruzie over het aantal keer dat ik hem zie. Over kwantiteit, geen kwaliteit. Het is uit bescherming, dat weet ik wel. Het is voor een groot deel uit principe. Welke puber van 16 jaar slaapt al bij haar vriend, en hij bij haar. Klinkt naif en stom, maar ik kan hierbij beloven dat er nog nooit iets is gebeurt. Ik ben slim genoeg om te zien waar mijn grenzen liggen. Blijkbaar denken hun daar anders over. Ze zeggen me dat ik me anders gedraag de laatste tijd. Vervelend, dwars en ik heb verdomme een mening. Een mening! Tja, dat is nieuw, aangezien ik al mijn hele leven in een democratie woon! Ik besta zowat uit mening, dan moet je me niet gaan vertellen dat ik er ineens geen meer mag hebben! Ben ik een nachtmerrie voor ouders? Weet ik niet. Als een nachtmerrie in die zin betekend dat ik probeer om los te komen van alles wat me regeert en vastbind. Working class hero. Goeie ouwe John Lennon. Hij had helemaal gelijk. Ze vertellen je wat je moet doen, maar vervolgens gaan ze je brainwashen tot er uiteindelijk verwarring overblijft. Dan wordt je gek en krijg je waan ideeën. Als je slim bent haten ze je, en ze vermijden de rare. 'Till' your so fucking crazy you can't follow their rules'. God bless his soul. Het idee van een loverboy kwam in mijn hoofd. Zie je hoe bang ik wordt. Zie je wat mensen je aanpraten deze dagen? Je wordt er gestoord van. Dus, zodra je een jongen hebt gevonden die je dingen laat voelen die je nog nooit eerder hebt gevoelt. Als je vervolgens ruzie krijgt met je ouders over die jongen. Dan moet hij wel een loverboy zijn? Zo is hij niet. Dat is wat de maatschappij wilt. Bang. Angst. Verdriet. Verwarring. Allemaal omdat ik me gelukkig voel(de)! is dat zo erg?! geluk?! Gunnen ze het me niet? Ben ik het toch niet waard? mag het niet? waarom niet? Is het bestemd voor een anders ziel, ver weg aan de andere kant van de wereld? Echt waar? Ben ik zo weinig? Ben ik verdomme zo weinig?! Ik ben van vlees en bloed, zoals alle mensen. Ik heb ogen en een neus en een mond, en geloof het of niet ik heb ook benen en armen (misschien niet zoals de meeste mensen). Ik kan denken. Ik kan voelen. Ik kan ruiken. Ik kan proeven. Ik kan horen. Ik kan zien. En ja, ik kan ook geloven. En ik geloof, mijn hemel. Ik geloof dat ik verliefd ben, en dat iedereen die het daar niet mee eens is eens zijn mond moet houden. Want ik gun het verdomme iedereen op de aarde!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:verliefd ruzie ouders jongen verdriet angst John Lennon geloven weinig mening loverboy angst verdomme vlees bloed zintuigen mond ogen geloven mensen gunnen aarde
26-01-2012
kracht van oude wijsheid
het probleem met volwassenen is dat ze niet weten hoe het voelt als iemand hun verteld iets niet te doen. ze weten niet hoe het voelt als hun iets verboden wordt. Dat komt omdat ze vanaf een bepaalde leeftijd zelf mochten weten wat ze deden, zonder dat iemand hun nog zei wat er wel en niet mocht gebeuren. Toen ontdekte ze hoe fijn het was als ze iemand zelf konden vertellen wat wel en niet te doen. Vooral als diegene dan ook nog luisterde. Het is te vergelijken met een kick, een soort verbazing en gezag dat ze nog nooit eerder hadden ervaren. Maar, hoe meer ze het deden, hoe minder bevrediging het gaf. Dus de enige oplossing is dan om NOG meer te commanderen en verbieden en wat dan ook. En dan helemaal te vergeten dat een 16 jarige ook gevoelens heeft en een soort van neiging naar vrijheid verdomme! Maar nee, dat is te vergeten. Is het te wijten aan slechte beargumentatie? nee. Is het te wijten aan slecht gedrag? nee. Is het te wijten aan slechte cijfers? nee. Nee, het is te wijten aan ouder zijn, en dus misbruik te maken van macht. Ik vindt het jammer, erg jammer. Het is veel wijzer iedereen in zijn kracht te laten. Vrij te laten. Laat me vrij. Alsjeblieft!
