Een minder leuke dag vandaag... Ik heb te horen gekregen dat mijn vriend moet verhuizen. Een gedoe met een zaak in Belgie, een lang verhaal. Ik was een beetje overdonderd, ook omdat hij het zei zonder dat hij het zelf door had. Ik geloof in ons twee, en dat is niet waar ik over twijfel, ik ben eerder boos. Ik ben boos dat dat moet gebeuren. Niet op zijn vader, niet op zijn moeder niet op hem, dat is niet wat ik bedoel. Ik bedoel dat ik na zo een korte tijd van puur geluk ons dit in de weg gaat staan, ook al weet ik dat het iets is wat we kunnen handelen, het is gewoon zo oneerlijk in elkaar gezet. Ik geloof dat elk slechte een goede heeft als balans. En andersom. Alleen weegt het slechte velen malen erger dan het goede. En ik ben helemaal in staat alles wat ik heb, al mijn dingen die mijn leven een beetje comfortabeler maken weg te doen. Van mijn plakband tot mijn bed. Als het nodig zou zijn als afweging, zou ik mijn basisbehoeften zoveel mogelijk beperken, om de euforie te kunnen behouden. Om de obstakels niet te doen. Ik was een rotte appel, voor een lange tijd. Ik leefde van school en de vriendinnen daar. Maar ik vroeg maar 1 ding wat het leven voor mij zou kunnen verandert, en ook heeft verandert. Hij. En raad eens? Daar was hij, toen ik er het minste om vroeg omdat ik was overgestapt op een nonnen dieet (slapen, eten, drinken en leren). Ze hebben gelijk als ze zeggen dat hij komt als je er niet om vraagt. Ik ben boos op de oneerlijk verdeelde balans tussen goed en slecht. Echt, ze mogen alles nemen, alles om op te kunnen wegen tegen het slechte stuk. Hij gaat dus verhuizen, maar ik zie hem nog op school. Wat trouwens heel anders is dan privé. Alsnog, ik mag niet klagen. Ik heb hem, en hij heeft mij. Ik twijfel niet aan de kracht van onze liefde. Ik hoopte enkel nog iets langer te kunnen profiteren van een zorgeloze gedachten.
Veel mensen dromen ervan. Gered worden door een held. Uit een brandend huis of uit een donker steegje. Voor veel mensen geld dit niet. Gemiddeld komen er per dag in Nederland vijf meldingen van een verkrachting binnen, veel worden er niet gemeld uit schaamte of angst. Er worden ongeveer 4 moorden gepleegd in een week, en vorig jaar waren er gemiddeld 50 berovingen per week. Vreselijk natuurlijk. Zelden is er iemand die te hulp kan schieten, je moet dan al op de juiste plaats op het juiste tijdstip aanwezig zijn. Mensen willen graag gered worden, zich veilig voelen, alsof er altijd wel iemand in de buurt is die waakt en uitkijkt voor criminelen. Iemand die durft de ziekelijke mensen te verslaan, iemand die weet wat ie doet. Er is alleen een verschil. Ik wil niet gered worden. Ik wil redden. Ik wil op het juiste tijdstip op de juiste plaats zijn. Ik wil de ziekelijke mensen verslaan, ik wil weten wat ik doe. Ik hoef geen masker, of een pak of zoiets dergelijks. Ik heb geen spin nodig of een slechte jeugd. Ik kom niet van een andere planeet. Ik ben een burger, net als iedereen. En iedere burger heeft de plicht een andere burger te helpen, wanneer nodig.
Soms als ik de radio aanzet en er is weer zo een praatprogramma op, heb ik normaal de neiging het direct weg te klikken. De monotone stem van de gast en de vragen van de interviewer (meestal een te sociale man die zijn woorden voorzichtig kiest om de luisteraar niet de hint te geven boze brieven te schrijven) die te cliché zijn voor woorden hou ik normaal nog geen 5 seconden vol. Af en toe kan ik het opbrengen te luisteren, en is er opzich wel een interessant onderwerp gekozen, maar word het helemaal ontkracht in meningen in plaats van nuttige feiten. De interviewer weet het dan zo naar mij te brengen dat hij de ambitie wel heeft om naar geluisterd te worden, maar zijn onderwerp zo te verkrachten met zijn vragen dat ik me afvraag of hij überhaupt wel een cursus interviewen heeft gehad. Om de arme man toch niet geheel af te kappen moet ik het hem nageven dat het wel een enorme leuke baan lijkt, presenteren en interviewen. Soms voel ik dan een beetje medelijden, omdat ik weet dat het een lokale zender is en de cijfers van het aantal luisteraars niet het dak uitstijgen. Dan denk ik, petje af voor de producenten die het ondanks de weinige feedback toch blijven doorzetten om het voor die paar vaste luisteraars het nog leuk te maken. Om toch telkens rond de tafel te gaan zitten en serieus een onderwerp te zoeken. Dan vind ik ook dat dat mensen zijn die van hun werk houden, en ondanks mensen als ik toch nog hun beste beentje voor zetten. Ik kan daar respect voor opbrengen, ook al zet ik de zender af en luister ik liever naar 3fm.
Ik voel me euforisch, geweldig gelukkig. Sinds ik iemand heb die mij aan andere dingen laat denken doet de rest er niet toe. Het lijkt allemaal zo makkelijk, vanzelfsprekend. Ik ben zo bang het te verliezen. Het is alsof, alsof niks in mijn weg noch die van hem staat. Alsof we volkomen onafhankelijk zijn, en iedereen dat begrijpt. Nu, ik heb geen ervaring, dus ik zal wel geen recht hebben van spreken, maar ik zeg het toch. Het voelt alsof ik mijn soul mate heb gevonden.
Je zachte lach, die zo veel kan doen zuiver en wit, rozette en katoen Je ogen die verder kijken dan mijn diepste gedachtes bij jou weet ik pas wat kracht is geen wegen die ik niet trotseren zou ik wil je, ik hou van jou
Ik mag dan wel jong zijn, misschien naif. Jonge kinderen weten niks van liefde enzo, blablabla. Bullshit. Al zeg ik het zelf. Vele mensen van in de 50 weten ook niet wat het is, wat helemaal niet erg is. Het geeft alleen aan dat iedereen zijn leven anders beleeft. De een weet eerder wat iets is dan de andere. Die mensen van 50 jaar weten dan weer andere belangrijke dingen die ik niet weet. Het is oneerlijk om zo te oordelen, puur omdat je als ouder iemand weet in welke fase iemand zich begeeft. Je mond houden, dat is pas wijs. Laat me zelf zien welke fouten ik bega, laat me zelf voelen welke pijn ik daarvoor moet lijden, laat me zelf beslissen welke dingen ik teweeg breng of deze goed of fout zijn. Klinkt kinderachtig, right... Misschien ben ik serieus, misschien is dit puur een uitlaatklep die ik zelf gezocht heb, misschien vraag ik om geen oordeel. Dit zijn tenslotte enkel woorden, zie je wat woorden doen? woorden zijn geweldig. Woorden vertegenwoordigen mijn gedachtes, gedachtes die in dit geval nooit hardop gezegd worden. Omdat het zinloos is deze woorden, deze gedachtes aan sommige te laten horen. Het zou zonde zijn als er niet meer aan hun word gedacht, verspilde woorden.
