Het weekend hebben we terug opnieuw doorgebracht bij  Manu en Rita. Vrijdag hebben ze me een beetje proberen op te beuren. We hebben rumicub gespeeld en een ijsje gegeten. Hierna ging het al veel beter. Zaterdag is er iemand lang geweest voor ons eindwerk. Deze meneer wist ons meer informatie te geven of het thema van ons eindwerk.  Verder hebben ik en Valerie geprobeerd om een planning te maken van onze week krokusvakantie. De mammie , pappie en broertjes komen dan ook op bezoek en we gaan het land rond trekken om van alles te bekijken. Normaal staat het ongeveer op punt, we moeten enkel nog hotels vinden en auto’s om de afstanden af te leggen. Vandaag ( zondag  15/1 ) hadden we gepland om gaan te zwemmen. De zon scheen al mooi toen ik wakker werd en het zou een warme dag worden. We hadden gepland om te gaan zwemmen naar hotel “ des Milles collines” , HET Hotel Rwanda ( naar de film). Toen we hier aankwamen was het nog lekker warm en scheen de zon hoog aan de hemel.  Het was ideaal om een beetje bruin te worden , en misschien een beetje minder hard nagekeken te worden door de mensen hier. Ongeveer een uurtje hebben we kunnen genieten van de zon , toen er plots wolken kwamen.  Eerst dacht ik nog dat het maar voor even zou zijn ,  tot er een donkere wolk boven ons kwam hangen. Het duurde niet lang of het begon te regenen, het regenseizoen is dus nog niet volledig gedaan. Daar ging onze zwem namiddag. Het heeft ongeveer een half uurtje goed geregend , maar de zon kwam er nadien , jammer genoeg niet meer door. We hebben toen maar besloten om terug naar Manu en Rita te gaan. Voor we dat deden moesten we  eerst nog een oplaadkaart voor onze gsm en internet gaan halen. De jongens met hun gele T- shirt zagen ons aankomen en liepen naar ons, om toch maar iets te kunnen verkopen. We stonden er nog maar net , of er kwamen al 2 kinderen rond ons staan om geld te vragen. Ik moet dan van men hart een steen maken en ze even negeren om hen zo duidelijk te maken dat ik hen geen geld zal geven.  Toen ik op de mototaxi zat, kon de moto elk moment stil vallen. Het wijzertje dat aangaf hoeveel benzine de kerel nog had stond al uren in het rood , en toch bleef hij door rijden. Ik was dus blij dat ik het laatste stuk niet te voet moest doen !!

Morgen weer een nieuwe week. Maandag moeten we naar Nathalie , waar we een inburgeringcursus zullen volgen. Maandag rond 4 uur zullen we dan terug naar ons huisje  in Gahini rijden  zodat we voor de donkere hier nog aankomen en dinsdag terug aan onze stage kunnen beginnen.

Tot de volgende blog !!
Silvie Xxx

15-01-2012 om 15:29 geschreven door Silvie  

Heej allemaal !!

De eerste week in ons huisje is me zwaar gevallen. Toen we maandag voor de eerste keer naar ons huisje gingen werd al snel duidelijk dat we het met veel minder luxe zouden moeten stellen. Toen we aankwamen aan het huisje kreeg ik opslag een krop in men keel. Een klein geel huisje, dat nog primitiever dan ik me had voorgesteld. Er is geen verwarming in het huisje ( op zich is dat nu ook niet echt nodig). De gordijnen die er hangen zijn opgehangen aan een losse stok die tegen het raam hangt. De keuken is een bijeen zetting van verschillende stukken. Een rekje om daarop de boodschappen te zetten. Een ander rek om kookpotten en dergelijke op te zetten.  Een oud gasvuurtje , en een afwasbak die aan de andere kant van de keuken staat.  Stromend water hebben we de eerste week ook niet gehad. Het was ons behelpen met regenwater dat in tonnen zit waar ons met kunnen ‘ wassen’. Als ik me gewassen heb, voel ik me dus niet echt proper.Normaal gezien zouden we woensdag of donderdag stromend water gehad hebben. Niet dus ! Typisch Afrika. Heel het dorpje heeft stromend water behalve ons huisje. In de loop van volgende week zou dit in orde moeten zijn , ik ben benieuwd.! Geen stromend water wil ook zeggen dat we het toilet niet kunnen doorspoelen.  Wanneer we dus naar het toilet gaan moeten we nadien water in het toilet bijgieten zodat alles verder loopt . Een andere mogelijkheid is dat we buiten naar het toilet gaan. Een toilet kan je het niet echt noemen , het is een diepe put in de grond met hierop een klein verhoogje met een wc –bril op. Verder zijn we niet alleen in het huisje, we hebben ook een paar dierlijke “ vrienden” .  De mieren kruipen over de grond alsof het niets is. De eerste avond hebben we er dus een waar mierenkerkhof van gemaakt. De mieren zijn niet alleen , er zijn ook spinnen , gekko’s , motten , een kikker en veel vliegen buiten op het toilet, en wie weet wat zit er nog allemaal. De elektriciteit die we hebben durft al wel eens uitvallen. Een gemiddelde van 2 keer per avond. Het duurt meestal niet lang voor de elentrik terug is, We zoeken dan snel  naar onze koplampen en zitten ongeveer 5 minuutjes zoals een padvinder in ons huisje. Voorlopig probeer ik me op te trekken aan de dingen die nog gaan komen en aan de leuke dingen die ik hier heb meegemaakt. Ik probeer door de onaangename dingen door te kijken , en er niet veel aan te denken.

Op zich went het wel, wanneer ik nu in het weekend bij manu en Rita ben , ben ik zeer blij met een warme douche. Je kan het jezelf niet voorstellen hoe blij je kunt zijn met warm stromend water. De avonden zijn voor mij deze week zeer  moeilijk geweest. Doordat het onze eerste stageweek was , hadden we nog niet veel te doen qua verslaggeving en andere dingen. ’s Avonds had ik dus niet veel te doen en wat doet Silvie dan. Dan begint ze na  te denken over van alles en nog wat ,  en het leven in België enorm te missen. De tijd gaat dan plots ook niet meer vooruit, op dat moment is het proberen om voor mezelf iets leuk te vinden om me bezig te houden en niet te veel te denken aan de mensen die ik graag heb. Wanneer ik de mama dan even aan de telefoon hoorde ging het wel wat beter met me.  Het is dus uitkijken naar het weekend, uitkijken om terug te kunnen skypen, te zien dat alles goed gaat met iedereen in België en leuke verhalen te horen. Wanneer ik dan op skype kan doet het goed om de mammie en pappie , broertjes en vriendje te zien. Vanaf volgende week zou het beter moeten gaan, beginnen met stage verslaggeving , de bijkomende opdrachten maken en aan men eindwerk werken. Rita zegt dat het ook aan de malariapil kan liggen, wanneer ik me volgende week nog niet 100 % moet ik overschakelen op een andere malariapil, maar dat is dus nog afwachten.

De stage op zich valt wel goed mee. Het is soms best wel grappig om te zien hoe de kindjes op ons reageren. Sommige kleine kindjes hebben nog nooit een blanke gezien. Er was er ééntje dat me zag en onmiddellijk begon te wenen ( omdat het schrik had van mij ??? ) Andere kindjes die al wat ouder zijn durven wel eens op men arm of been te duwen om te kijken of ik wel echt ben ,en of dat wit wel echt is en niet geverfd ofzo. Best wel grappig. De mensen op de stageplaats zijn ook allemaal heel vriendelijk en doen hun best om met ons te praten en ze leren ons ook nieuwe woordjes in de taal die ze spreken ( Kiniarwanda) . Wat me wel opviel is dat wanneer de kleinste kindjes beginnen wenen de moeder hen onmiddellijk de borst geven. ze doen dit zonder zich te schamen. gewoon hun T-shirt naar boven, en laat dat kind maar eten. ze trekken hun niets aan van hoeveel mensen, of wie er rond hen zit. Ook wanneer ze niet ophouden met wenen beginnen de moeders dikwijls op de poep van de kindjes te tikken zodat ze zouden stoppen met wenen. heel raar !! Een goede manier om een baby vast te nemen hebben ze hier ook niet geleerd. ze trekken aan de ene arm van het kindje en zo wordt het opgetild. Wanneer het kindje in de lucht is zwieren ze het op hun rug om er daarna een doek om te doen zodat het kindje op hun rug kan blijven " hangen". Toen ik op een keer naar de verblijven ging kijken waar de ouders met hun kinderen verbleven , schrok ik wel. allemaal stapelbedden achter elkaar. De geur die hier hing is niet te beschrijven, ik zou het er geen uur in volhouden. Wanneer ik dan zag wat de mensen aan het eten waren vond ik het hellemaal ranzig !

De middag pauze die we hebben is wel lang, van 12 tot half 2. We gaan dan terug naar ons huisje waar Edisa ons eten heeft gemaakt. Als we gegeten hebben , doen we een dutje of houden we ons bezig met kruiswoordraadsels of andere spelletjes.

Momenteel is het genieten van het weekend om terug vol goede moet te beginnen aan de volgende stageweek. Maandag hebben we een inburgeringcursus, best wel interessant en dat breekt de week ook weer. 

Oooh ja ook nog even dit : Albino negers bestaan dus echt !! Ik heb het met men eigen ogen gezien. Het kindje zag er net het zelfde uit als al zijn andere vriendjes , alleen in het spierwit dan.

Woensdag avond zaten ik en valerie nog even buiten , omdat het nog goed weer was. Toen we even achterom keken , stond er aan ons poortje een groepje kinderen die net terug kwamen van school. Met zen allen stonden ze te giechelen en te lachen. 1 waagde het om tot bij ons te komen, de rest van de kinderen volgden natuurlijk. Ze kwamen ons een handje geven , omdat ze geen Engels spraken konden we niet echt met hun praten. Het duurde niet lang of ze waren terug weg. Op hun terug weg zwaaiden ze met zen alleen nog een paar keer en riepen uit volle borst : bye bye bye !! Was  wel leuk om te zien !!

Groetjes en tot de volgende blog !!

Silvie XXX

14-01-2012 om 18:27 geschreven door Silvie