Heej  allemaal ,

De week die gepasseerd is , is voorbij gevlogen!! En dat heeft wel een heel speciale reden. Het was namelijk krokusvakantie ook voor ons hier in Rwanda ! Maar daar bovenop zijn de mammie , pappie en men 2 broertjes me komen bezoeken !  Samen hebben we gedurende de hele week het land ongeveer rond gereisd om van alles te gaan bekijken en te ontdekken.  Ik zal proberen ( ik zeg dus wel proberen ) een goed , zo kort mogelijk overzicht te geven van wat we deze week hebben gedaan en hebben meegemaakt. Ik zeg zo kort mogelijk omdat mijn blog volgens men broertjes lang en moeilijk te lezen is ! :p

Zaterdag avond zijn ze aangekomen. Omdat de mammie en pappie veel valiezen met zich mee hadden ( heel veel spullen om uit te delen) duurde het enorm lang voor de tot bij mij konden komen! En ik kan jullie verzekeren op dat moment duren de minuten lang !  Toen ze er dan eindelijk waren en we aangekomen waren aan het hotel was het tijd voor pakjes !! Silvie volledig in haar nopjes natuurlijk.  Van de schoonmama kreeg ik lekkere snoepjes en wat dvd’tjes om te bekijken. Van men aller liefste schatteke  kreeg ik een kussen om op te slapen waar er 3 X in het groot “ I love you “ op stond !  Een kussen zo enorm mooi , schattig , zacht en fluffy , ik was dus echt enorm blij !! Van de mammie en pappie kreeg ik alle andere dingen nog die ik nog nodig had en ook lekkere dinges om te snoepen.

Zondag hebben we een stadsbezoek gedaan aan de hoofdstad van Rwanda. Zo konden ze een keertje zien waar we wekelijks onze inkopen deden  en waar we leven in het weekend.  Hiervoor waren we eerst het genocide museum gaan bezoeken. Echt de moeite om zo een keertje het hele verhaal te horen en hier beelden en materialen bij te zien. We kregen een hoortelefoontje mee om telkens de uitleg te kunnen beluisteren bij elke stop.

Maandag zijn we naar Gahini gegaan. Dit is het dorpje waar we door de week verblijven en ook onze stage doen.  Ons huisje waar we door de week leven hebben we kunnen tonen aan onze ouders. De mammie en pappie schrokken nogal toen ze dit zagen. Ook onze stageplaats hebben we bezocht. Hier waren de moeders en kinderen zeer blij met de kleding die we al konden geven. Deze kleren waren geschonken  door de vereniging “ landelijke gilde “ en moest dus ook nog een foto van gemaakt worden als bewijs dat de mensen deze kleren echt ontvangen hadden. De moeders gingen met plezier mee op de foto en bedankte me daarna uitvoerig omdat we deze kleren aan hun hadden gegeven. ’s Middags zijn we tilapia ( vis ) gaan eten beneden aan de berg van Gahini, MET onze handen !! Plezant dat da was , en smaken  !! Das toch altijd iets anders als ge u eten met u handen kunt opeten hé ! Er voor en erna kom een mevrouwtje met een gietertje , wat zeep en een badje om onze handen te wassen.  Echt een komiek zicht ! :D  Wanneer dit allemaal achter de rug was zijn we verder gereden naar het Akagera park waar we gingen overnachten om de volgende dag vroeg op te staan om te beginnen aan een safari waar we verschillende dieren zouden te zien krijgen. 

De safari in het Akagera park  was echt de moeite ! Het was precies de leeuwenkoning maar dan int echt !! Bavianen ( de wijze aan van de leeuwenkoning met z’n rode poep ) en ja in het echt hebben ze ook een rode poep, haha !  verschillende andere soorten aapjes, een wild vrattenzwijn ( poemba dus :D , Timon hebbeb jammer genoeg niet gezien ). Ook waren er vele verschillende soorten vogels die we konden zien. Verder waren er ook nog nijlpaarden  in het water , buffels in de verte ,empalas  , topie’s en zebra’s. Spijtig genoeg hebben we geen olifanten en giraffen gezien. Voor de rest was het  echt wel de moeite om dit een keertje te doen.

Woensdag hebben we dan de Koninklijke hutten gaan bezoeken en het nationaal museum van Rwanda. Het was wel eens een keertje leuk om te zien hoe de mensen hier vroeger leefden en wat de verschillende betekenissen waren van de dingen die in de Koninklijke hutten aanwezig waren. Van een gids kregen we een goede uitleg over alle spulletjes en hoe alles in zen werk ging. In het nationaal museum  kregen we een beeld van oude werkmaterialen die ze vroeger en soms nu nog gebruiken, klimaat en dergelijke van Rwanda. Hierna zijn we verder gereden naar onze slaapplaats aan het kivu – meer. Het was al donker toen we aankwamen en  daarbij kwam nog dat onze chauffeurs een verkeerde weg hadden genomen op het einde. Bijgevolg moesten we een stukje terug over onverharde hobbel – de – bobbel weg. Toen we eindelijk aan het hotel aankwamen moest iedereen in een boekje zijn gegevens schrijven zodat het hotel wist wie er allemaal op bezoek kwam.  Hierna moesten we natuurlijk nog eten. Nadat we 2 uur op ons eten gewacht hadden , kregen we het dan uiteindelijk toch nog.

Donderdag was een doorreisdag. We zijn langs een klein hobbel –de bobbel weggetje gereden waar we 3 uur over gedaan hebben , maar wel ongelofelijk prachtige uitzichten hebben gezien , met kilometers theeplantages, diepe dalen en hoge bergtoppen.  Toen we nog een half uurtje moesten rijden begon het plots te onweren , een hevige stortbui kwam op onze auto neer waardoor er een ganse modderpoel onderons ontstond. Wel eens grappig om mee te maken. In een mega mooi hotel hebben we die middag gegeten met uitzicht op het Kivu meer. Echt prachtig om te zien , alleen spijtig dat het wat bewolkt was en de zon dus niet scheen. Toch waagde de pappie en de 2 broertjes zich aan een duikje in het meer. Papa : “ Da kan toch ni iedereen zegge dat dem in het Kivu meer gezwommen heeft hé ! “ En daar heeft hem gelijk in hé! Ik ben er met men voeten ingegaan en de mammie was getuige van alles , haha :D

Vrijdag was dan de grote gorilla dag !! iedereen keek er enorm naar uit om de gorilla’s te ontmoeten en ze van dichtbij te bekijken. Om 5 uur op staan , om 7 paraat staan aan de voet van de gorilla berg. Hier werden we onthaald met een traditionele dans van Rwanda en een goede uitleg van onze 2 gidsen die met ons mee gingen.  Hierna moesten we nog een halfuurtje met de auto naar de berg rijden om van daaruit aan de beklimming van de berg te beginnen. we werden met een enorm hoogte verschil op korte tijd geconfronteerd waardoor het moeilijk was om de berg te beklimmen. Elke 100 meter die we wandelde , gingen we ook 100 meter omhoog. Na een uurtje wandelen kwamen we aan het begin van het oerwoud dat was afgesloten met een smal stenen steegje waar we door moesten. Eenmaal we in het oerwoud waren vond ik het geweldig. Het was net Tarzan in het echt. Alles wat ik vroeger in de film had gezien zag ik nu in het echt ! De mammie moest heel te tijd aan de film “ king kong “ denken.  Uiteindelijk was het moment dan aangebroken dat we de gorilla’s zouden zien ! Echt een enorm leuk moment. Het was meer dan de moeite geweest om de berg te beklimmen en de gorilla’s te zien. Vooraf had de gids nog een paar geluiden aangeleerd die we moesten maken wanneer we bij de gorilla’s aankwamen.  Best wel grappig want ik dacht eerst dat de mens ermee aan het lachen was , totdat hij deze geluiden echt begon te maken en de gorilla’s hier ook op antwoorden. Spijtig genoeg mochten we maar een uurtje bij de gorilla’s blijven en dat uurtje was zo om !  Toen we terug naar beneden moesten begon het plots te regenen , allemaal snel de regenjasjes aan en maar wandelen. Dat was ook wel een avontuur , in het oerwoud wandelen met regen en maar hopen dat we niet zouden uitschuiven. Dat is natuurlijk niet bij iedereen goed gelukt , haha :D

Zaterdag was dan onze laatste dag samen die we hebben ingevuld door al wat souvenirs voor de familie te kopen en gezellig samen nog iets aan het zwembad te drinken. Het was snel 6 uur om te vertrekken om de mammie en pappie en broertjes  terug af te zetten aan de luchthaven. Het was een heel erg leuke week geweest , en ik ben enorm blij dat ze me zijn komen bezoeken !!  Nog eventjes en dan ben ik al terug in België !!

Het is me blijkbaar toch niet gelukt om de week kort te beschrijven , en ik ben waarschijnlijk ook heel erg veel vergeten te vertellen maar ik denk wel dat het belangrijkste er instaat !

Groetjes en tot de volgende blog !!
Silvie XXX

26-02-2012 om 09:53 geschreven door Silvie  

Heej allemaal !

Zondag avond en maandag avond werkte het stromen water plots niet meer. Bijgevolg werd het dus terug een kattenwas. Op zich vond ik dit niet erg want ik ben het ondertussen als wel gewoon geworden. Plots viel de elektriciteit ook uit, daar stond ik dan … Het is dan maar een kattenwas met kaarslicht geworden. Best nog wel eens gezellig eigenlijk . ik moest wel oppassen dat men handdoek niet door de kaars zou gaan , maar voor te rest is de kattenwas vlot verlopen hoor !

Dinsdag ben ik nog een keer gaan wandelen met Maaike naar het meer en terug naar boven. Toen we de zangles nog een keer passeerden konden we het niet laten om nog een keer een kijkje te gaan nemen. Wanneer hun liedje gedaan was werd het plots heel stil. Er werden 2 stoelen vrij gemaakt waar ik en Maaike op mochten gaan zitten. Wat volgde was een helle uitleg in het Kinyarwanda waar ik niets van verstond. Quenie die ik eerder had leren kennen vertelde me dat het nog niet gedaan was en dat we nog niet mochten weg gaan. We bleven dus maar mooi op ons stoeltje zitten. Even later werd het pas echt stil en keek iedereen plots naar de grond , wat ze aan het doen waren , ik weet het nog steeds niet ( waarschijnlijk aan het bidden of zo iets ) We moesten in ieder geval mee doen ! Dus kop naar beneden en proberen niet te lachen. Wanneer we dit gedaan hadden ging iedereen plots naar buiten , het was dus toch gedaan. Toen we mee naar buiten ging en vroegen er 2 mannen ons os we hun misschien Engels talige liedjes wilden aanleren. Dit zagen we met 2 wel zitten. Tegen dinsdag moeten we een paar liedjes uitzoeken die we de mensen willen aanleren , maar het mocht niet over God gaan ! Best wel grappig want 5 minuten daarvoor waren ze nog aan het bidden.

Woensdag mocht ik dan mee op pad met het CBR team. Deze mensen gaan naar verschillende dorpjes om daar mensen te onderzoeken en ze eventueel door te verwijzen naar het ziekenhuis in Gahini. Na een rit van 1 uur op een verharde weg volgde er nog een rit op een onverharde weg, ik werd hellemaal door elkaar geschud en die mannen in de auto maar lachen met mij omdat wij in België zulke wegen niet hebben.  Het was net of we in de middle of nowhere waren beland , en dan plots duikt daar dan toch nog een dorpje op met een school en zelf een klein “ ziekenhuisje “ . een beetje verder moesten we zijn. een klein lokaaltje dat normaal een winkeltje was werd omgetoverd tot onderzoeksruimte. In een kamer van 3 op 5 werden de patiënten 1 voor 1 onderzocht. Aan de ene kant konden de patiënten hun ogen laten controleren , aan de andere kant van de kamer werden de mensen met fysieke letsels “ onderzocht” . dit onderzoek bestond meer uit een vraaggesprek en een paar bewegingen die de patiënten moesten uitvoeren. Alles werd in een blauwe boek genoteerd en de volgende patiënt mocht komen. Toen we terug gingen vertrekken kwam er een oudere man aan onze auto naar geld vragen. Ik merkte duidelijk dat deze man psychische problemen had en ik probeerde hem dan ook niet al te veel aandacht te geven. De man sprak Engels , Frans en Kinyarwanda door elkaar, ik verstond er dus helemaal niets van. De man is uiteindelijk weg gelokt met een muntstuk van 100 FRW. Wanneer hij dit te pakken had , marcheerde hij zoals een echte soldaat verder. Wanneer ik even later vroeg aan de dokter die in ons gezelschap was, wat er met de man aan de hand was , vertelde hij mij dat de man een soldaat was geweest in de genocide en dus zeer veel mensen had vermoord. Het was een straf van God dat de man nu zo was geworden. Ik heb zeker wel 2 keer na gevraagd of hij echt geloofde dat God dit werkelijk had gedaan, maar de man was er heilig van overtuigd dat God dit had gedaan.  

Hierna zijn we nog even een stukje verder gereden. Ze wilden mij nog een speciale berg laten zien. De trommelberg !! het was de top van de berg die volledig in steen was. 1 plekje was speciaal  wanneer je hierop klopte met een steen hoorde je een hol geluid een halve meter verder was het dan niet meer hol , heel raar !  de geschiedenis van de berg was dat er vroeger mensen op deze berg kwamen dansen en kwamen trommelen op trommels.  Het was dus een meer dan geslaagde dag !!

Donderdag zijn we een keer naar de andere kant van de berg gaan wandelen, kwestie van die kant van de berg ook te verkennen ! we kwamen uit aan een klein smal padje dat we konden afdalen. Hellemaal onderaan de berg was nog een klein meer. Best wel prachtig om te zien. Onderweg kwamen we huisjes tegen waarvan we niet konden geloven dat hier mensen in zouden wonen…  Toen we de berg terug wilden beklimmen zat er een boer met zijn koeien achter ons ! we hebben er dan maar de pas ingezet omdat die koeien achter ons zaten. Even later waren we beide moe van de beklimming dat we even aan de kant zijn gegaan en de koeien hun eigen weg konden gaan.

Vrijdag 10 Februari is een speciale dag voor mij !!  Ik ben precies 1 jaar samen met het liefste vriendje van de hele wereld !! Via deze weg wil ik hem nog een keer laten weten dat ik hem ongelofelijk graag zie en dat ik het spijtig vind dat ik op een dag als vandaag niet bij hem kan zijn !

Groetjes en tot volgende week !!

Silvie XXX

10-02-2012 om 18:25 geschreven door Silvie  

Heej allemaal ,

Het is een zeer gebroken week geweest deze week. Zondag namiddag zijn we terug vertrokken naar ons huisje in Gahini.  Tijdens de rit werden we op de hoogte gehouden wie er aan het winnen was bij de mannen finale van de tennis. Toen we toekwamen in ons huisje merkte we dat Berta ( buurvrouw) het huisje heel mooi had willen maken voor het nieuw bezoek dat er aan kwam. Een Iers getrouwd koppel komt hier namelijk 2 weken kijken hoe het hier in zijn werk gaat met als mogelijke beslissing aan het einde van de 2 weken om ooit op missie te komen naar Afrika. Berta had een tafelkleedje op onze tafel gelegd , de bedden mooi opgemaakt , de gordijntjes netjes dicht gedaan , …  Ze wilde blijkbaar indruk maken. Het is haar blijkbaar dan toch niet gelukt , want het koppel heeft besloten om gedurende 2 weken in het huis van Berta zelf te logeren. Al die moeite voor niks !!  Maar ze heeft ons toch maar laten zien hoe het toilet hier werkt ! Een simpele draai aan de hendel en het toilet spoelt door !! Geweldig gewoon ! nu hoeven we niet meer  water in het toilet te gieten om er voor te zorgen dat alles verder spoelt.

Dinsdag in de namiddag mochten we dan al terug vertrekken naar Kigali. Dit kwam omdat Maaike dinsdag avond aankwam en het woensdag hier een feestdag was. Dag van de helden  !! Dinsdag avond zijn ik en Valerie , Maaike dan mee mogen gaan ophalen in de luchthaven , wat ook nog een hele belevenis was ! blijkbaar moeten er een paar nonnen aan boord hebben gezet waardoor er plot een hele brigade nonnen op de luchthaven stond. Echter leken de nonnen meer op zeerovers dan op nonnen , wat voor komische gesprekken zorgde.

Woensdag hebben we dan een dagje vrij genomen , even ontspannen in het midden van de week. Nog wat inkomen doen en Maaike al een klein deeltje van de stad laten zien.

Donderdag voormiddag zijn we dan terug naar onze stageplaats gereden. Waar we in de namiddag dan terug begonnen zijn met stage doen. ’s avonds heb ik Maaike de verschillende weggetjes naar het meer getoond. Het was nog lekker aangenaam warm waardoor we een tijdje blijven zitten zijn aan het meer met onze voetjes in het water.  Blijkbaar kunnen we het regelen om met een bootje om het meer te varen. Dat staat dus bijgevolg op de TO Do lijst ! Maandag avond gaan we terug naar het meer om te vragen of we in het bootje mogen varen , zo hebben we het meer ook van een ander kant gezien hé ! Toen we terug naar ons huisje aan het wandelen waren , waren en kinderen die aan het voetballen waren. Maaike en ik voelden het kriebelen om mee te doen. Toen ik de daad bij het woord voegde en met de kinderen begon te voetballen wisten ze precies niet wat ze zagen en stopten ze plots allemaal. De kinderen die er rond stonden waar den weer meer geïnteresseerd in ons fototoestel. Ze willen dan allemaal leren hoe ze een foto moeten maken en dan nog liefst een foto met een blanke op. Wanneer je dan een foto probeert te maken waar de kinderen zelf bij opstaan vinden ze dit toch spannend en lachen ze altijd heel ondeugend !!

Vrijdag avond zijn we nog eens een keertje uitgeweest. Het was best wel een plezante avond geweest. Ik heb men dansmoves nog een keertje kunnen oefenen. Heel grappig wanneer ik mijn kleine dans move doe ( soort waggelen met men benen , De meeste mensen weten wel hoe dit eruit ziet ;) ) willen alle Rwandese dit ook kunnen en vragen ze aan mij om het hen voor te doen . Even later beginnen ze ook zo te dansen , best wel grappig. Zo heb ik de mensen hier dan toch ook al iets geleerd.

Zaterdag ben ik met Maaike een bezoekje gaan brengen aan Njamata. Het is een klein dorpje waar tijdens de Genocide zeer veel mensen om het leven zijn gekomen. Toen we in het bus station aankwamen en ik vroeg welke bus we moesten nemen om er heen te gaan werd er heel geheimzinnig gedaan. Ik durfde het woord Genocide niet goed gebruiken , omdat ik wist dat dit  gevoelig ligt bij de mensen hier. De man moet het door gehad hebben en heeft me heel stil in de deuropening gevraagd of we de Genocideplaats wilden bezoeken. Wel 3 keer heb ik moeten vragen of hij het nog een keer kon herhalen , zo stil en onduidelijk was hij aan het praten. Toen we aankwamen in Njamata stond ons nog een wandeling van ongeveer 3 km. te wachten. In volle zon was dat bakken !!  Wanneer we dan aankwamen aan de gedenkplaats werd ik er hellemaal stil van.  In de kerk stond een soort rek met allemaal schedels en beenderen , van voor in de kerk een 20 tal kisten met hierin ook slachtoffers. Tegen de muren hingen de kleren die de slachtoffers droegen op het moment dat ze waren om gekomen. De persoonlijke spullen die ze bij zich hadden ook een plaats gekregen in de kerk.  In het schooltje dat er naast stond , werden baby’s tegen de muur dood geslagen , je zag nog goed  de donkere kleur van het bloed tegen de muur hangen. Ernaast was een keuken waar een gezin leefde. Hier was een matras in brand gestoken terwijl er een vrouw lag op te slapen.  Manu vertelde ons dat er achter nog veel massagraven waren waar nog veel meer slachtoffers waren opgeborgen. De vrouw die onze gids een beetje was zei echter dat er niets anders was om te bekijken. Ondanks dat ik dit niet gezien heb , heeft de rest van het bezoek me toch aangegrepen en een diepe indruk op me gemaakt. De vrouw vertelde ons zo goed mogelijk de verhalen en raakte zonder er bij na te denken de schedels aan.

Zondag vertrekken we terug naar Gahini , klaar om nieuwe avonturen te beleven

Groetjes & Dikke kus !! xxx

04-02-2012 om 19:07 geschreven door Silvie  

Heej allemaal !!

Zondag na middag zijn we terug vertrokken naar ons huisje in Gahinni. De rit is vlotter verlopen dan vorige week. We reden terug met een mini busje maar zaten toch iets minder gepropt dan vorige week. In plaats van 5 personen zaten er nu 4 personen op onze rij.  Toen we aankwamen in ons huisje , was een dierlijke vriend ons al voor.  Toen ik mijn handen ging wassen zag ik plots dat er een kikker in de douche zat !!  We hebben deze dan maar buiten gezet.  Met een papieren zak en een kommetje heeft Valerie hem gevangen en buiten gelaten.
Op stage gaat alles goed, we hebben een nieuw week schema geïntroduceerd om zo toch een beetje structuur te bieden en een beetje een dagplanning te hebben.  De sjoelbak en het blikken werpen zijn in ieder geval al goed ontvangen door de kinderen. Iedereen wacht geduldig zijn buurt af, en support mee voor de andere kinderen. Wanneer sommige kinderen niet in staat zijn om de activiteit uit te voeren zoals het moet , proberen we deze zo aan te passen zodat ze toch kunnen meedoen. Ook deze aanpassingen worden aanvaard door de andere kinderen. Volgende week willen we een kalender introduceren , zodat de kinderen toch een idee hebben welke dag het is , en welke datum die dag heeft. Zo willen we toch een beetje structuur bieden voor de kinderen. De moeders van de patiëntjes blijven grappig. Het is alsof zo nooit echt een kinder – of jeugdtijd hebben gehad , en gebruiken nu elk vrij moment om plezier te maken. Zo vonden ze het super leuk om met een balletje naar elkaar te gooien terwijl iemand in het midden staat , die het balletje niet mag raken. Laatste vrijdag gaven we aan elke mama een ballon. Het was niet te geloven hoe blij ze waren met 1 stomme ballon. Net een klein kindjes die pakjes hadden gekregen  van Sinterklaas. De moeders willen ons ook van alle nieuwe woordjes aanleren in het Kiniarwanda. Wanneer Annette er niet is om te vertalen zorgt dit soms voor hilarische toestanden.  De manier waarop ze hun kinderen op hun rug dragen was voor ons heel vreemd. Door te vragen of we deze manier ook een keertje mochten testen , werd er onmiddellijk een baby voor me uitgekozen. Een klein schattig baby’tje dat in het revalidatiecentrum verblijft omdat haar broertje een beperking heeft werd op mij rug gebonden met 1 doek. De mama toonde me hoe ze de doek omdeden, en hoe de baby zo een hele dag op de rug van de moeder  “ hangt” . Voor alle zekerheid heb ik steeds mijn handen onder de baby gehouden om te voorkomen dat hij zeker niet zou vallen.  Je kan het een beetje vergelijken met een rugzak die je op je rug draagt.  Best wel leuk om zo eens een keertje een baby op men rug te hebben !!

Toen we maandag avond terug kwamen van onze stage was er een zwerm bijen die kennis gemaakt hadden met ons huisje. De remedie : insectenspray in het huisje, deur dicht en 20 minuutjes wachten en de bijen vallen als vliegen. Ze zijn uiteindelijk allemaal gestorven aan het venster. Waarschijnlijk dachten de bijen dat dit hun uitweg was voor de giftige spray ( moest er geen raam in staan ).

Onze buurvrouw Bertha is een trainer van een soort voetbalploeg ( of iets in die aard , iets met ene bal ) voor blinden en slechtzienden. Maandag avond was het hun 1^ste training van het seizoen. Heel grappig om te zien hoe ze trainen. Ze doen alles op de manier waarop het hen wordt verteld.  Juist nu ik dit aan het typen ben ( Dinsdag avond) krijgen we weer bezoek van onze vriend de kikker. We hebben hem maar terug gevangen en buiten gelaten. Laten we hopen dat hij niet terug komt ! Ondertussen hebben we hem ook al maar een naam gegeven : Kermit de kikker !!

Donderdag voormiddag zijn we aanwezig mogen zijn bij enkele operaties in het ziekenhuis. 4 patiënten werden geopereerd. Toen ik de operatiezaal binnen kwam wist ik niet wat ik zag , het was net of er was een bom ontploft , overal lag wel iets , het leek wel of bijna niets steriel was en de operatie tafel was een geïmproviseerde stoel met een bijzet tafeltje bij. De dingen die nodig waren om te opereren waren gelukkig wel steriel, het was alleen 1 grote chaos daarbinnen. De alcoholgel en ontsmettingsmiddel werd in bussen van wc detergent gedaan. Harpic power + !  Wanneer bij ons in België de bus leeg is wordt ze weg gesmeten , hier werd ze hergebruikt in een operatiezaal !  Tijdens de operaties zelf ook totale choas ! De deur die de operatiezaal scheidt van de kamer ervoor gaat een paar keer open en dicht tijdens de operatie. De anesthesist die er voor zorgt dat de patiënt in slaap blijft en dergelijke neemt zijn gsm gewoon doodleuk op wanneer hij rinkelt en de operatie aan de gang is.
Er waren 2 patiënten die een hernia hadden aan hun buikzijde, een ander kindje had een  6^de teentje dat geamputeerd moest worden , en een oude man had een tumor ter hoogte van zijn sleutelbeen. De tumor was enorm groot vond ik , zeker 10 cm lang en 2cm dik !  Het kindje dat zijn 6^de teentje moest laten amputeren vond ik wel het ergste om te zien, niet omdat het bloederig was ofzo, gewoon omdat hij iets dat van zichzelf was zou verliezen. De operatie moest wel worden uitgevoerd want het kindje had last van het 6^de teentje , maar toch …

Al bij al toch een leuke ervaring om meegemaakt te hebben ! om tot een besluit te komen : Als ik ooit geopereerd moet worden , hoop ik dat dit in België is , waar alles netjes op zen plaats ligt , alles zeker steriel is , een anesthesist zijn gsm niet opneemt , de deur van de operatiekamer niet open en dicht gaat en waar alles veel gestructureerder is als hier !

Donderdag avond ben ik met Alexandra nog een keertje gaan wandelen. Deze keer probeerde we een nieuwe weg. In het begin leek het niet echt op een weg maar naarmate we verder gingen werd het meer en meer een pad. We kwamen terecht op een klein weggetje dat alleen door lokale mensen gebruikt wordt om naar het veld of het meer te gaan. onderweg kwamen we terug een heleboel kinderen tegen die net terug naar huis gingen van school. De kinderen wilden graag mee op de foto en volgden ons nadien alsof we hun moeders waren die ze moesten volgen.  Plots kreeg ik het idee om gaan te zingen.  “ In the jungle the lion jungle , the lion sleeps tonight , aah ooeeeeeeeee , … “ De kinderen kenden dit liedje en zongen uit volle borst mee. Heel erg leuk ! we leken net een zingende parade !! de volwassen mensen die we op ons pad tegen kwamen moesten er om lachen. Het volgende liedje , de waka waka song van Shakira zongen de kinderen ook vlotjes mee , een heel erg leuke belevenis, zoiets maakt je dag goed !!  Toen de kinderen een andere weg opmoesten zwaaide ze allemaal heftig wat ook zeer mooie foto’s heeft opgeleverd. Kortom het was een leuke wandeling !! 

Goed nieuw , we hebben warm stromend water in ons huisje , we kunnen dus warm douche !! zijn is wel een Afrika straal , grote druppels die niet gelijk uit de douche komen , maar hej ! we kunnen ons wel douche héé !!

Volgende week dinsdagavond komt Maaike aan. Ons klein ergoteampje zal dan compleet zijn, ik kijk al uit naar haar komst !!

Reacties of leuke verhalen vanuit België zijn altijd welkom , Het is leuk om te lezen waar iedereen met bezig is of wat er gebeurt in België

Groetjes Silvie xxx

27-01-2012 om 14:52 geschreven door Silvie  

Heej  allemaal ,

Het is alsof ik het Afrikaans leven al gewoon wordt. Normaal gezien worden we vorige week stromend water hebben, het stromend water is er pas deze week gekomen. Het enige probleem was dat het koud was ! Zo dus ook een koude douche. Het blijft dus een kattenwas tot nu toe.  We hebben ook iets nieuw geleerd : water recycleren : je gaat in een grote kom staan , je wast jezelf en de kom waarin je staat vangt het water op. Dat water gebruik je dan om het toilet met door te spoelen .

Verder zijn de wandelingen ’s avonds ook altijd heel leuk.  Zo laten we sommige kinderen schrikken die ons volgen, of we hebben een ontmoeting  met koeien !! Wat ook heel grappig is , is dat iedereen wel 2 woordjes Engels spreekt : Good Morning ! Wanneer ze een blanke zien durven ze dit wel eens zeggen om vriendelijk te willen zijn. Het probleem is een beetje dat ze dit op elk moment van de dag zeggen, ook in ’s avonds , heel grappig als je dan Good morning  terug zegt !!

Gisteren zijn we voor de eerste keer op stap geweest in Kigali. Enorm fijn !! Samen met andere Waalse studenten en een helleboel andere Rwandese mensen. En Ja  !! Die kunnen dansen , amai !! De moto taxi die we ’s nachts moesten terug nemen , was toch een beetje fris, maar dat zorgde voor afkoeling , dus eigenlijk toch nog niet zo heel slecht !

Dat was het voor deze keer , een korter berichtje , maar dat mag ook wel eens ;)

Silvie XXX

21-01-2012 om 10:24 geschreven door Silvie  

Heej allemaal !!

Maandag stond een inburgeringscursus op het programma. Het was bij een zekere Nathalie thuis. We waren met 4, er waren nog 2 andere Waalse studenten. Het was een zeer interessante cursus ! Het ging om de gebruiken en de manieren van omgaan in Rwanda. Maar ook het thema cultuurshock kwam aan bod , en het omgaan met gemis en wat je hiertegen kunt doen om je beter te voelen. Dat laatste deel was voor mij persoonlijk zeer interessant om nog een keer te horen. Nadat de cursus gedaan was moesten we snel snel de bus nemen zodat we nog voor het donker werd in ons huisje zouden zijn. In het minibusje heb ik ongeveer 2 uur in een ongemakkelijke positie gezeten. Ik voelde me net een sardientje in een blik! De rijstijl van de chauffeur viel nog wel best goed mee. Enkel de radio die aan stond , stond veel te luid. De box hing juist boven mijn hoofd dus ik hoorde alles LUID en “ duidelijk”. Echt duidelijk was het niet , soms een herkenbaar liedje , maar het meeste van de tijd kraakte de radio of was de presentator iets in het Kyniarwanda aan het zeggen. Toen we eindelijk waren aangekomen namen we een mototaxi om de berg te beklimmen waar ons huisje bovenop staat. Wanneer we toekwamen in ons huisje zagen we dat er iemand nieuw was bij gekomen. Ik was heel nieuwsgierig wie het zou zijn , en hoe lang ze al in het huisje was. Even later kwam onze buurvrouw binnen met het meisje. “ Alexandra”, een heel aardig en sociaal Engels meisje, plots was het niet meer stil in huis. En voor mij is het ook een goede oefening om mijn Engels wat bij te schaven.
Dinsdag avond ben ik samen met Alexandra een wandeling gaan maken. De berg af en terug op ! aan de voet van de berg is er een erg groot meer , wat een prachtig uitzicht gaf !! we zijn tot aan het water gegaan waar ik overdonderd werd door het uitzicht , zo prachtig !! Manu en Rita hebben ons verteld dat het veilig is om in het meer te zwemmen , maar daar waag ik me voorlopig toch niet aan, je weet nooit wat er in dat water zit !!

Toen we vandaag ( woensdag ) foto’s begonnen te trekken in onze stageplaats wilde iedereen met ons op de foto. Het gevolg daarvan is dat ik heel veel overbodige foto’s heb !! 1 kindje wou ook leren hoe hij foto’s kon nemen , dus hij vroeg me iedere keer of hij een foto mocht nemen van mij, heel grappig. De manier waarop sommige mensen hier denken , bleef ik vreemd vinden. Er is één kindje op men stageplaats dat allemaal kleine brandwondjes heeft op zijn buikje. Wanneer we vroegen aan Annette hoe dit gekomen was schrok ik best wel van het verhaal. Het kindje komt uit een zeer “ gelovige “ familie, deze familie gelooft nog in geesten en heksen. Bij het kindje kwam een raar geluid uit zijn buik en de familie dacht dat het kindje behekst was. Dus verdrijven ze de heksenrijen met vuur op het buikje van het kindje. Het gevolg daarvan is dat het kindje nu 14 verbrande streepjes heeft op zijn buik.
Heel raar !! Alexandra is 3 dagen bij ons , dus we spreken als 3 dagen , de hele dag Engels. Door alles te moeten vertalen is men brein er al gewoon aan geworden denk ik. Gister maakte ik een sudoku en normaal denk ik : één , twee , drie, vier.  Maar gistere ging het zo : One , two , three . Toen dacht ik bij mezelf : Silvie wat ben je aan het doen ?? !!!

Toen ik vandaag nog een keertje ging wandelen met Alexandra , was het plaatselijk schooltje net uit. Overal waren er kindjes . ze wisten niet wat ze zagen , 2 witte meisjes !!  we voelden ons net beroemde mensen waar iedereen naar aan het kijken was. Toen ik op de foto wou met een groepje kindjes en ik naar hen ging ,liepen ze eerst allemaal weg , omdat ze niet wisten wat ik ging doen. wanneer ik ze probeerde duidelijk te maken dat ik op de foto wou met hun lukte het toch om er een paar te pakken te krijgen, toch bleven ze op een veilige afstand van mij. Best wel grappig !!

Wanneer we terug naar gingen naar het huisje hoorde we dat er paar mensen aan het zingen waren, we waren nieuwsgierig dus we gingen kijken vanwaar het geluid kwam. Wat ik en Alexandra vonden was een 15 tal mensen die aan het zingen waren. Ik denk dat het hun zangles was. Ik heb er een paar filmpjes van gemaakt , heel mooi om naar te luisteren !!

Zo dat was het weer voor deze keer , Tot de volgende blog !!
Silvie XXX

18-01-2012 om 19:17 geschreven door Silvie  

Het weekend hebben we terug opnieuw doorgebracht bij  Manu en Rita. Vrijdag hebben ze me een beetje proberen op te beuren. We hebben rumicub gespeeld en een ijsje gegeten. Hierna ging het al veel beter. Zaterdag is er iemand lang geweest voor ons eindwerk. Deze meneer wist ons meer informatie te geven of het thema van ons eindwerk.  Verder hebben ik en Valerie geprobeerd om een planning te maken van onze week krokusvakantie. De mammie , pappie en broertjes komen dan ook op bezoek en we gaan het land rond trekken om van alles te bekijken. Normaal staat het ongeveer op punt, we moeten enkel nog hotels vinden en auto’s om de afstanden af te leggen. Vandaag ( zondag  15/1 ) hadden we gepland om gaan te zwemmen. De zon scheen al mooi toen ik wakker werd en het zou een warme dag worden. We hadden gepland om te gaan zwemmen naar hotel “ des Milles collines” , HET Hotel Rwanda ( naar de film). Toen we hier aankwamen was het nog lekker warm en scheen de zon hoog aan de hemel.  Het was ideaal om een beetje bruin te worden , en misschien een beetje minder hard nagekeken te worden door de mensen hier. Ongeveer een uurtje hebben we kunnen genieten van de zon , toen er plots wolken kwamen.  Eerst dacht ik nog dat het maar voor even zou zijn ,  tot er een donkere wolk boven ons kwam hangen. Het duurde niet lang of het begon te regenen, het regenseizoen is dus nog niet volledig gedaan. Daar ging onze zwem namiddag. Het heeft ongeveer een half uurtje goed geregend , maar de zon kwam er nadien , jammer genoeg niet meer door. We hebben toen maar besloten om terug naar Manu en Rita te gaan. Voor we dat deden moesten we  eerst nog een oplaadkaart voor onze gsm en internet gaan halen. De jongens met hun gele T- shirt zagen ons aankomen en liepen naar ons, om toch maar iets te kunnen verkopen. We stonden er nog maar net , of er kwamen al 2 kinderen rond ons staan om geld te vragen. Ik moet dan van men hart een steen maken en ze even negeren om hen zo duidelijk te maken dat ik hen geen geld zal geven.  Toen ik op de mototaxi zat, kon de moto elk moment stil vallen. Het wijzertje dat aangaf hoeveel benzine de kerel nog had stond al uren in het rood , en toch bleef hij door rijden. Ik was dus blij dat ik het laatste stuk niet te voet moest doen !!

Morgen weer een nieuwe week. Maandag moeten we naar Nathalie , waar we een inburgeringcursus zullen volgen. Maandag rond 4 uur zullen we dan terug naar ons huisje  in Gahini rijden  zodat we voor de donkere hier nog aankomen en dinsdag terug aan onze stage kunnen beginnen.

Tot de volgende blog !!
Silvie Xxx

15-01-2012 om 15:29 geschreven door Silvie  

Heej allemaal !!

De eerste week in ons huisje is me zwaar gevallen. Toen we maandag voor de eerste keer naar ons huisje gingen werd al snel duidelijk dat we het met veel minder luxe zouden moeten stellen. Toen we aankwamen aan het huisje kreeg ik opslag een krop in men keel. Een klein geel huisje, dat nog primitiever dan ik me had voorgesteld. Er is geen verwarming in het huisje ( op zich is dat nu ook niet echt nodig). De gordijnen die er hangen zijn opgehangen aan een losse stok die tegen het raam hangt. De keuken is een bijeen zetting van verschillende stukken. Een rekje om daarop de boodschappen te zetten. Een ander rek om kookpotten en dergelijke op te zetten.  Een oud gasvuurtje , en een afwasbak die aan de andere kant van de keuken staat.  Stromend water hebben we de eerste week ook niet gehad. Het was ons behelpen met regenwater dat in tonnen zit waar ons met kunnen ‘ wassen’. Als ik me gewassen heb, voel ik me dus niet echt proper.Normaal gezien zouden we woensdag of donderdag stromend water gehad hebben. Niet dus ! Typisch Afrika. Heel het dorpje heeft stromend water behalve ons huisje. In de loop van volgende week zou dit in orde moeten zijn , ik ben benieuwd.! Geen stromend water wil ook zeggen dat we het toilet niet kunnen doorspoelen.  Wanneer we dus naar het toilet gaan moeten we nadien water in het toilet bijgieten zodat alles verder loopt . Een andere mogelijkheid is dat we buiten naar het toilet gaan. Een toilet kan je het niet echt noemen , het is een diepe put in de grond met hierop een klein verhoogje met een wc –bril op. Verder zijn we niet alleen in het huisje, we hebben ook een paar dierlijke “ vrienden” .  De mieren kruipen over de grond alsof het niets is. De eerste avond hebben we er dus een waar mierenkerkhof van gemaakt. De mieren zijn niet alleen , er zijn ook spinnen , gekko’s , motten , een kikker en veel vliegen buiten op het toilet, en wie weet wat zit er nog allemaal. De elektriciteit die we hebben durft al wel eens uitvallen. Een gemiddelde van 2 keer per avond. Het duurt meestal niet lang voor de elentrik terug is, We zoeken dan snel  naar onze koplampen en zitten ongeveer 5 minuutjes zoals een padvinder in ons huisje. Voorlopig probeer ik me op te trekken aan de dingen die nog gaan komen en aan de leuke dingen die ik hier heb meegemaakt. Ik probeer door de onaangename dingen door te kijken , en er niet veel aan te denken.

Op zich went het wel, wanneer ik nu in het weekend bij manu en Rita ben , ben ik zeer blij met een warme douche. Je kan het jezelf niet voorstellen hoe blij je kunt zijn met warm stromend water. De avonden zijn voor mij deze week zeer  moeilijk geweest. Doordat het onze eerste stageweek was , hadden we nog niet veel te doen qua verslaggeving en andere dingen. ’s Avonds had ik dus niet veel te doen en wat doet Silvie dan. Dan begint ze na  te denken over van alles en nog wat ,  en het leven in België enorm te missen. De tijd gaat dan plots ook niet meer vooruit, op dat moment is het proberen om voor mezelf iets leuk te vinden om me bezig te houden en niet te veel te denken aan de mensen die ik graag heb. Wanneer ik de mama dan even aan de telefoon hoorde ging het wel wat beter met me.  Het is dus uitkijken naar het weekend, uitkijken om terug te kunnen skypen, te zien dat alles goed gaat met iedereen in België en leuke verhalen te horen. Wanneer ik dan op skype kan doet het goed om de mammie en pappie , broertjes en vriendje te zien. Vanaf volgende week zou het beter moeten gaan, beginnen met stage verslaggeving , de bijkomende opdrachten maken en aan men eindwerk werken. Rita zegt dat het ook aan de malariapil kan liggen, wanneer ik me volgende week nog niet 100 % moet ik overschakelen op een andere malariapil, maar dat is dus nog afwachten.

De stage op zich valt wel goed mee. Het is soms best wel grappig om te zien hoe de kindjes op ons reageren. Sommige kleine kindjes hebben nog nooit een blanke gezien. Er was er ééntje dat me zag en onmiddellijk begon te wenen ( omdat het schrik had van mij ??? ) Andere kindjes die al wat ouder zijn durven wel eens op men arm of been te duwen om te kijken of ik wel echt ben ,en of dat wit wel echt is en niet geverfd ofzo. Best wel grappig. De mensen op de stageplaats zijn ook allemaal heel vriendelijk en doen hun best om met ons te praten en ze leren ons ook nieuwe woordjes in de taal die ze spreken ( Kiniarwanda) . Wat me wel opviel is dat wanneer de kleinste kindjes beginnen wenen de moeder hen onmiddellijk de borst geven. ze doen dit zonder zich te schamen. gewoon hun T-shirt naar boven, en laat dat kind maar eten. ze trekken hun niets aan van hoeveel mensen, of wie er rond hen zit. Ook wanneer ze niet ophouden met wenen beginnen de moeders dikwijls op de poep van de kindjes te tikken zodat ze zouden stoppen met wenen. heel raar !! Een goede manier om een baby vast te nemen hebben ze hier ook niet geleerd. ze trekken aan de ene arm van het kindje en zo wordt het opgetild. Wanneer het kindje in de lucht is zwieren ze het op hun rug om er daarna een doek om te doen zodat het kindje op hun rug kan blijven " hangen". Toen ik op een keer naar de verblijven ging kijken waar de ouders met hun kinderen verbleven , schrok ik wel. allemaal stapelbedden achter elkaar. De geur die hier hing is niet te beschrijven, ik zou het er geen uur in volhouden. Wanneer ik dan zag wat de mensen aan het eten waren vond ik het hellemaal ranzig !

De middag pauze die we hebben is wel lang, van 12 tot half 2. We gaan dan terug naar ons huisje waar Edisa ons eten heeft gemaakt. Als we gegeten hebben , doen we een dutje of houden we ons bezig met kruiswoordraadsels of andere spelletjes.

Momenteel is het genieten van het weekend om terug vol goede moet te beginnen aan de volgende stageweek. Maandag hebben we een inburgeringcursus, best wel interessant en dat breekt de week ook weer. 

Oooh ja ook nog even dit : Albino negers bestaan dus echt !! Ik heb het met men eigen ogen gezien. Het kindje zag er net het zelfde uit als al zijn andere vriendjes , alleen in het spierwit dan.

Woensdag avond zaten ik en valerie nog even buiten , omdat het nog goed weer was. Toen we even achterom keken , stond er aan ons poortje een groepje kinderen die net terug kwamen van school. Met zen allen stonden ze te giechelen en te lachen. 1 waagde het om tot bij ons te komen, de rest van de kinderen volgden natuurlijk. Ze kwamen ons een handje geven , omdat ze geen Engels spraken konden we niet echt met hun praten. Het duurde niet lang of ze waren terug weg. Op hun terug weg zwaaiden ze met zen alleen nog een paar keer en riepen uit volle borst : bye bye bye !! Was  wel leuk om te zien !!

Groetjes en tot de volgende blog !!

Silvie XXX

14-01-2012 om 18:27 geschreven door Silvie  

Heej allemaal ,

Vandaag zijn we op ontdekking uitgetrokken in de hoofdstad ( Kigali). Vanaf het moment dat we het straat op kwamen werden we door de mensen daar aangesproken om dingen van hun te kopen of om hen toch maar een beetje geld te geven. Ze roepen je na met “Muzungu, Muzungu  “ , wat blanke wil zeggen.

Een klein jongetje kwam naar mij om te vragen of ik wat geld voor hem had. Hij vertelde me dat zijn zusje ziek was en heel veel honger had. Toen hij zag dat ik een fototoestel vast had , wis hij zeker dat ik geld had. Hij bleef aandringen om hem geld te geven, ook wanneer ik zei dat ik hem geen geld kon geven. Het jongetje ging pas weg wanneer ik hem eigenlijk negeerde.

In de plaatselijke winkeltjes waren de mensen telkens vriendelijk en wilden ze natuurlijk veel aan ons verkopen. In een sportwinkeltje wilden ze ons zelf een voetbal T-shirt laten kopen. Wanneer we hen vertelden dat we enkel kwamen kijken konden ze dit wel accepteren.

Toen we nood hadden aan een drankje kwamen we studenten uit België tegen die we ontmoet hadden op het voorbereidingsmoment in Leuven. We zijn er onmiddellijk gaan bij zitten en hebben onze eerste ervaringen en Rwandese nummers uitgewisseld. Best wel een beetje grappig dat je deze mensen opnieuw tegen komt !

Wanneer we terug naar ons gastgezin wilden gaan moesten we voor de 1^ste keer een mototaxi nemen, kleine brommertjes die de mensen van hier naar daar brengen. Omdat we blanken zijn probeerde ze natuurlijk de rit duurder te verkopen. De meneer vroeg 700 Rwf.  Wanneer we zeiden dat we wisten dat het maar 600 Rwf, paste hij na een tijdje zijn prijs aan. We konden vertrekken ! VROEMMMM !! Die geven gas ze !! 
Onderweg vertraagd de man even en doet zijn klepje van zijn helm naar boven en vraagt wat men naam is , ondertussen rijd hij doodleuk tussen de auto’s door. Wanneer hij zijn naam ook gezegd heeft zegt hij dat ik een mooi meisje ben en rijdt met een glimlach verder.

Wanneer we aankomen aan het huisje van ons gastgezin geef ik hem 1000 Rwf, waarop hij zegt dat hij niet kan terug geven.  Omdat ik niets kleiner had , kon ik hem niet in munten betalen.  Uiteindelijk vroeg hij of ik nog 100 Rwf had . Dit had ik nog en gaf hem dit maar nam het briefje van 1000 terug. “ oooh no no wait “ , zei hij toen. Wat er toen uit zijn zak kwam was een briefje van 500 Rwf. De meneer had dus wel wisselgeld.  En mij maar proberen int zak zetten. Dan kennen ze De Silvie nog ni hé :D

Morgen vertrekken we naar Gahini. Het zal dus waarschijnlijk wachten zijn op vrijdag voor een nieuw blog berichtje ( Foto's volgen op Facebook)

Tot de volgende !! XXX

08-01-2012 om 16:35 geschreven door Silvie  

Dag 3 van men verblijf in Rwanda.

Vandaag zijn we inkopen gaan doen om de week door te komen in ons huisje in Gahini. We hebben het hoogst noodzakelijke gekocht. Een beetje pasta , bloem , eieren , vlees en vis, margarine. Het brood voor een hele week gaan we morgen kopen. Vers fruit en groenten kunnen we daar op  de lokale markt laten meebrengen door de mevrouw die voor ons zal koken.
Klinkt raar hé ! we hebben een soort huishoudster en een tuinman, die veel doen voor ons. Dit is omdat blanken zijn en werkgelegenheid moeten creëren voor de mensen hier. Wanneer ze hier een blanke zien rondlopen denken ze automatisch dat je zeer rijk bent en dat je wel wat geld kunt missen.

In een lokaal supermarktje hebben we het meeste van onze inkopen gedaan. Hier was nog geen kassa ! het kasticket werd met de hand geschreven. Alles netjes onder elkaar in een kolommetje. Wanneer het vol was werd een nieuw blaadje gebruikt. Per briefje werd er een totaal gemaakt. Daarna mochten we alle boodschappen inladen en naar een soort volgende kassa gaan waar alle bonnetjes werden opgeteld. Hier moesten we dan betalen.  In een grotere supermarkt hadden ze dan weer wel een kassa en hier was de winkel redelijk modern. Wanneer we op de parking reden moesten we een bonnetje krijgen. In België duw je op een knopje : het bonnetje komt uit het machientje en de bareel gaat open. In Rwanda : er zit een vrouw aan de bareel, zei schrijft het bonnetje voor je , de man die er naast staat duwt op de knop om de bareel open te laten gaan, zo hebben 2 mensen weeral werk , denk ik dan maar !

Verder gaat alles goed met mij. De vogels maken me ’s morgens in de ochtend vroeg wakker ( we hebben hier een soort open raam met een vliegennet in ). Ook de kinderen hier zijn als vroeg wakker en zorgen er ook voor dat er genoeg lawaai is om me wakker te maken.  Daarna een douche, die ik veel kouder zet al thuis. Dit moment van de dag is het moment van afkoeling. Zo kan ik FRIS aan de dag beginnen

Wat ik deze dagen doe , is me vooral voorbereiden op onze stage, die volgende week begint. Aangezien we in de week in ons huisje geen ( of zeer slecht) internet hebben , is het nu de moment om informatie op te zoeken.  Een beetje genieten van het uitzicht hoort er natuurlijk ook bij !!
Dinsdag beginnen we aan onze stage en gaan we gedurende de week het dorpje ( Gahini ) ontdekken. De foto’s hiervan zullen ongetwijfeld op facebook komen !

( Net toen ik een USB stick ging zoeken in men valies , ontdekte ik nog een leuke verrassing van het thuisfront. De mama en de papa hadden er stiekem nog een briefje in gestoken !! Wat wel leuk is om te vinden en nog leuker om te lezen. Van Jochem had ik eerder ook een verrassing gevonden in men valies , met een lieve brief erin en een spelletje om een lief zinnetje te ontdekken. Dit was ongelofelijk leuk om te ontdekken en ik wil hen daar nog een keertje voor bedanken !!  )

Groetjes Silvie ! Xxx

07-01-2012 om 17:59 geschreven door Silvie  

1^ste blog van men verblijf in Rwanda:

De vlucht is goed verlopen! We zijn opgestegen met stormweer in België , en ja(!) dat merk je in een vliegtuig !! Hevige luchtturbulentie, het vliegtuig ging op en neer en van links naar rechts.  Het was net of we in een achtbaan zaten. We kregen telkens een heel raar gevoel in onze buik. Het gevolg was dat er naast ons een vrouw moest overgeven.  Eens we buiten België waren is alles vlot verlopen. Ze hebben ons daar verwend in het vliegtuig ! Een warme maartijd , er werd voldoende drinken aangeboden, we kregen zelfs een ijsje ! om 6 uur kregen we nog eens een kleine snack om de honger ( die we ondertussen al terug hadden) te stillen.

Rita en Manu stonden ons al op te wachten aan de luchthaven. Ze hebben ons heel vriendelijk ontvangen en ons een rondleiding gegeven in hun huis. We wisten meteen waar we konden slapen en waar alles stond. Daarna hebben we Ossobuko gekregen om te eten , speciale smaak maar niet echt slecht. Wanneer we dit opaten op het terras kregen we een prachtig uitzicht over de stad, allemaal verschillende lichtjes die schitteren over de heuvels.
Manu en Rita hebben ook mensen in dienst , die voor hun werken. Onze valiezen moesten we niet zelf uit de auto halen ( het werd gedaan), het tafel klaarzetten , bedden opdekken, … wordt ook allemaal gedaan door hen. Wel een beetje raar , want we kunnen dit zelf natuurlijk ook !

Vanmorgen een beetje een koudere douche , maar dat deed goed ! het is hier namelijk heel warm ( 31 °C ).  Wanneer we dus met de auto ergens heen rijden is het puffen! Heel veel drinken is dus de boodschap.
 We hebben  geprobeerd om ons visum te verlengen. Pasfoto’s had ik niet bij , dus moesten we deze nog laten trekken bij een lokale fotograaf. De regels zijn : Bril af , haar achter de oren en NIET  lachen !! Het gevolg is een echte immigratie foto !! niet om aan te zien !

Armoede heb ik eigenlijk nog niet of nauwelijks gezien. Hier en daar zijn mensen die komen bedelen, maar over het algemeen valt dit nog goed mee. Kigali is een echte stad ( op z’n Afrikaans ).  Je kan het een beetje vergelijken met België , maar dan veel kleiner en minder modern.
Een nieuwe simkaart hebben we gekocht van kinderen op straat. Deze hadden gele vestjes aan, en stonden te springen om telefoonkaarten en simkaarten aan ons te verkopen. Het geld dat ze hiervoor kregen verdeelde ze nadien onder elkaar.  ( Voor wie een berichtje wil sturen : +250 786382139 )

Normaal gezien , gaan we zondag inkopen doen om mee te nemen naar Gahini.  Maandag zullen we hier dan heen gaan en kennis maken met de stageplaats en met ons huisje waar we in de week verblijven.

Vele zonnige groetjes en tot de volgende blog !!

Silvie Xxx 

06-01-2012 om 00:00 geschreven door Silvie  

02-01-2012 om 18:28 geschreven door Silvie  

11-12-2011 om 15:02 geschreven door Silvie