Heej allemaal !!

De eerste week in ons huisje is me zwaar gevallen. Toen we maandag voor de eerste keer naar ons huisje gingen werd al snel duidelijk dat we het met veel minder luxe zouden moeten stellen. Toen we aankwamen aan het huisje kreeg ik opslag een krop in men keel. Een klein geel huisje, dat nog primitiever dan ik me had voorgesteld. Er is geen verwarming in het huisje ( op zich is dat nu ook niet echt nodig). De gordijnen die er hangen zijn opgehangen aan een losse stok die tegen het raam hangt. De keuken is een bijeen zetting van verschillende stukken. Een rekje om daarop de boodschappen te zetten. Een ander rek om kookpotten en dergelijke op te zetten.  Een oud gasvuurtje , en een afwasbak die aan de andere kant van de keuken staat.  Stromend water hebben we de eerste week ook niet gehad. Het was ons behelpen met regenwater dat in tonnen zit waar ons met kunnen ‘ wassen’. Als ik me gewassen heb, voel ik me dus niet echt proper.Normaal gezien zouden we woensdag of donderdag stromend water gehad hebben. Niet dus ! Typisch Afrika. Heel het dorpje heeft stromend water behalve ons huisje. In de loop van volgende week zou dit in orde moeten zijn , ik ben benieuwd.! Geen stromend water wil ook zeggen dat we het toilet niet kunnen doorspoelen.  Wanneer we dus naar het toilet gaan moeten we nadien water in het toilet bijgieten zodat alles verder loopt . Een andere mogelijkheid is dat we buiten naar het toilet gaan. Een toilet kan je het niet echt noemen , het is een diepe put in de grond met hierop een klein verhoogje met een wc –bril op. Verder zijn we niet alleen in het huisje, we hebben ook een paar dierlijke “ vrienden” .  De mieren kruipen over de grond alsof het niets is. De eerste avond hebben we er dus een waar mierenkerkhof van gemaakt. De mieren zijn niet alleen , er zijn ook spinnen , gekko’s , motten , een kikker en veel vliegen buiten op het toilet, en wie weet wat zit er nog allemaal. De elektriciteit die we hebben durft al wel eens uitvallen. Een gemiddelde van 2 keer per avond. Het duurt meestal niet lang voor de elentrik terug is, We zoeken dan snel  naar onze koplampen en zitten ongeveer 5 minuutjes zoals een padvinder in ons huisje. Voorlopig probeer ik me op te trekken aan de dingen die nog gaan komen en aan de leuke dingen die ik hier heb meegemaakt. Ik probeer door de onaangename dingen door te kijken , en er niet veel aan te denken.

Op zich went het wel, wanneer ik nu in het weekend bij manu en Rita ben , ben ik zeer blij met een warme douche. Je kan het jezelf niet voorstellen hoe blij je kunt zijn met warm stromend water. De avonden zijn voor mij deze week zeer  moeilijk geweest. Doordat het onze eerste stageweek was , hadden we nog niet veel te doen qua verslaggeving en andere dingen. ’s Avonds had ik dus niet veel te doen en wat doet Silvie dan. Dan begint ze na  te denken over van alles en nog wat ,  en het leven in België enorm te missen. De tijd gaat dan plots ook niet meer vooruit, op dat moment is het proberen om voor mezelf iets leuk te vinden om me bezig te houden en niet te veel te denken aan de mensen die ik graag heb. Wanneer ik de mama dan even aan de telefoon hoorde ging het wel wat beter met me.  Het is dus uitkijken naar het weekend, uitkijken om terug te kunnen skypen, te zien dat alles goed gaat met iedereen in België en leuke verhalen te horen. Wanneer ik dan op skype kan doet het goed om de mammie en pappie , broertjes en vriendje te zien. Vanaf volgende week zou het beter moeten gaan, beginnen met stage verslaggeving , de bijkomende opdrachten maken en aan men eindwerk werken. Rita zegt dat het ook aan de malariapil kan liggen, wanneer ik me volgende week nog niet 100 % moet ik overschakelen op een andere malariapil, maar dat is dus nog afwachten.

De stage op zich valt wel goed mee. Het is soms best wel grappig om te zien hoe de kindjes op ons reageren. Sommige kleine kindjes hebben nog nooit een blanke gezien. Er was er ééntje dat me zag en onmiddellijk begon te wenen ( omdat het schrik had van mij ??? ) Andere kindjes die al wat ouder zijn durven wel eens op men arm of been te duwen om te kijken of ik wel echt ben ,en of dat wit wel echt is en niet geverfd ofzo. Best wel grappig. De mensen op de stageplaats zijn ook allemaal heel vriendelijk en doen hun best om met ons te praten en ze leren ons ook nieuwe woordjes in de taal die ze spreken ( Kiniarwanda) . Wat me wel opviel is dat wanneer de kleinste kindjes beginnen wenen de moeder hen onmiddellijk de borst geven. ze doen dit zonder zich te schamen. gewoon hun T-shirt naar boven, en laat dat kind maar eten. ze trekken hun niets aan van hoeveel mensen, of wie er rond hen zit. Ook wanneer ze niet ophouden met wenen beginnen de moeders dikwijls op de poep van de kindjes te tikken zodat ze zouden stoppen met wenen. heel raar !! Een goede manier om een baby vast te nemen hebben ze hier ook niet geleerd. ze trekken aan de ene arm van het kindje en zo wordt het opgetild. Wanneer het kindje in de lucht is zwieren ze het op hun rug om er daarna een doek om te doen zodat het kindje op hun rug kan blijven " hangen". Toen ik op een keer naar de verblijven ging kijken waar de ouders met hun kinderen verbleven , schrok ik wel. allemaal stapelbedden achter elkaar. De geur die hier hing is niet te beschrijven, ik zou het er geen uur in volhouden. Wanneer ik dan zag wat de mensen aan het eten waren vond ik het hellemaal ranzig !

De middag pauze die we hebben is wel lang, van 12 tot half 2. We gaan dan terug naar ons huisje waar Edisa ons eten heeft gemaakt. Als we gegeten hebben , doen we een dutje of houden we ons bezig met kruiswoordraadsels of andere spelletjes.

Momenteel is het genieten van het weekend om terug vol goede moet te beginnen aan de volgende stageweek. Maandag hebben we een inburgeringcursus, best wel interessant en dat breekt de week ook weer. 

Oooh ja ook nog even dit : Albino negers bestaan dus echt !! Ik heb het met men eigen ogen gezien. Het kindje zag er net het zelfde uit als al zijn andere vriendjes , alleen in het spierwit dan.

Woensdag avond zaten ik en valerie nog even buiten , omdat het nog goed weer was. Toen we even achterom keken , stond er aan ons poortje een groepje kinderen die net terug kwamen van school. Met zen allen stonden ze te giechelen en te lachen. 1 waagde het om tot bij ons te komen, de rest van de kinderen volgden natuurlijk. Ze kwamen ons een handje geven , omdat ze geen Engels spraken konden we niet echt met hun praten. Het duurde niet lang of ze waren terug weg. Op hun terug weg zwaaiden ze met zen alleen nog een paar keer en riepen uit volle borst : bye bye bye !! Was  wel leuk om te zien !!

Groetjes en tot de volgende blog !!

Silvie XXX

14-01-2012 om 18:27 geschreven door Silvie  

Heej allemaal ,

Vandaag zijn we op ontdekking uitgetrokken in de hoofdstad ( Kigali). Vanaf het moment dat we het straat op kwamen werden we door de mensen daar aangesproken om dingen van hun te kopen of om hen toch maar een beetje geld te geven. Ze roepen je na met “Muzungu, Muzungu  “ , wat blanke wil zeggen.

Een klein jongetje kwam naar mij om te vragen of ik wat geld voor hem had. Hij vertelde me dat zijn zusje ziek was en heel veel honger had. Toen hij zag dat ik een fototoestel vast had , wis hij zeker dat ik geld had. Hij bleef aandringen om hem geld te geven, ook wanneer ik zei dat ik hem geen geld kon geven. Het jongetje ging pas weg wanneer ik hem eigenlijk negeerde.

In de plaatselijke winkeltjes waren de mensen telkens vriendelijk en wilden ze natuurlijk veel aan ons verkopen. In een sportwinkeltje wilden ze ons zelf een voetbal T-shirt laten kopen. Wanneer we hen vertelden dat we enkel kwamen kijken konden ze dit wel accepteren.

Toen we nood hadden aan een drankje kwamen we studenten uit België tegen die we ontmoet hadden op het voorbereidingsmoment in Leuven. We zijn er onmiddellijk gaan bij zitten en hebben onze eerste ervaringen en Rwandese nummers uitgewisseld. Best wel een beetje grappig dat je deze mensen opnieuw tegen komt !

Wanneer we terug naar ons gastgezin wilden gaan moesten we voor de 1^ste keer een mototaxi nemen, kleine brommertjes die de mensen van hier naar daar brengen. Omdat we blanken zijn probeerde ze natuurlijk de rit duurder te verkopen. De meneer vroeg 700 Rwf.  Wanneer we zeiden dat we wisten dat het maar 600 Rwf, paste hij na een tijdje zijn prijs aan. We konden vertrekken ! VROEMMMM !! Die geven gas ze !! 
Onderweg vertraagd de man even en doet zijn klepje van zijn helm naar boven en vraagt wat men naam is , ondertussen rijd hij doodleuk tussen de auto’s door. Wanneer hij zijn naam ook gezegd heeft zegt hij dat ik een mooi meisje ben en rijdt met een glimlach verder.

Wanneer we aankomen aan het huisje van ons gastgezin geef ik hem 1000 Rwf, waarop hij zegt dat hij niet kan terug geven.  Omdat ik niets kleiner had , kon ik hem niet in munten betalen.  Uiteindelijk vroeg hij of ik nog 100 Rwf had . Dit had ik nog en gaf hem dit maar nam het briefje van 1000 terug. “ oooh no no wait “ , zei hij toen. Wat er toen uit zijn zak kwam was een briefje van 500 Rwf. De meneer had dus wel wisselgeld.  En mij maar proberen int zak zetten. Dan kennen ze De Silvie nog ni hé :D

Morgen vertrekken we naar Gahini. Het zal dus waarschijnlijk wachten zijn op vrijdag voor een nieuw blog berichtje ( Foto's volgen op Facebook)

Tot de volgende !! XXX

08-01-2012 om 16:35 geschreven door Silvie  

Dag 3 van men verblijf in Rwanda.

Vandaag zijn we inkopen gaan doen om de week door te komen in ons huisje in Gahini. We hebben het hoogst noodzakelijke gekocht. Een beetje pasta , bloem , eieren , vlees en vis, margarine. Het brood voor een hele week gaan we morgen kopen. Vers fruit en groenten kunnen we daar op  de lokale markt laten meebrengen door de mevrouw die voor ons zal koken.
Klinkt raar hé ! we hebben een soort huishoudster en een tuinman, die veel doen voor ons. Dit is omdat blanken zijn en werkgelegenheid moeten creëren voor de mensen hier. Wanneer ze hier een blanke zien rondlopen denken ze automatisch dat je zeer rijk bent en dat je wel wat geld kunt missen.

In een lokaal supermarktje hebben we het meeste van onze inkopen gedaan. Hier was nog geen kassa ! het kasticket werd met de hand geschreven. Alles netjes onder elkaar in een kolommetje. Wanneer het vol was werd een nieuw blaadje gebruikt. Per briefje werd er een totaal gemaakt. Daarna mochten we alle boodschappen inladen en naar een soort volgende kassa gaan waar alle bonnetjes werden opgeteld. Hier moesten we dan betalen.  In een grotere supermarkt hadden ze dan weer wel een kassa en hier was de winkel redelijk modern. Wanneer we op de parking reden moesten we een bonnetje krijgen. In België duw je op een knopje : het bonnetje komt uit het machientje en de bareel gaat open. In Rwanda : er zit een vrouw aan de bareel, zei schrijft het bonnetje voor je , de man die er naast staat duwt op de knop om de bareel open te laten gaan, zo hebben 2 mensen weeral werk , denk ik dan maar !

Verder gaat alles goed met mij. De vogels maken me ’s morgens in de ochtend vroeg wakker ( we hebben hier een soort open raam met een vliegennet in ). Ook de kinderen hier zijn als vroeg wakker en zorgen er ook voor dat er genoeg lawaai is om me wakker te maken.  Daarna een douche, die ik veel kouder zet al thuis. Dit moment van de dag is het moment van afkoeling. Zo kan ik FRIS aan de dag beginnen

Wat ik deze dagen doe , is me vooral voorbereiden op onze stage, die volgende week begint. Aangezien we in de week in ons huisje geen ( of zeer slecht) internet hebben , is het nu de moment om informatie op te zoeken.  Een beetje genieten van het uitzicht hoort er natuurlijk ook bij !!
Dinsdag beginnen we aan onze stage en gaan we gedurende de week het dorpje ( Gahini ) ontdekken. De foto’s hiervan zullen ongetwijfeld op facebook komen !

( Net toen ik een USB stick ging zoeken in men valies , ontdekte ik nog een leuke verrassing van het thuisfront. De mama en de papa hadden er stiekem nog een briefje in gestoken !! Wat wel leuk is om te vinden en nog leuker om te lezen. Van Jochem had ik eerder ook een verrassing gevonden in men valies , met een lieve brief erin en een spelletje om een lief zinnetje te ontdekken. Dit was ongelofelijk leuk om te ontdekken en ik wil hen daar nog een keertje voor bedanken !!  )

Groetjes Silvie ! Xxx

07-01-2012 om 17:59 geschreven door Silvie  

1^ste blog van men verblijf in Rwanda:

De vlucht is goed verlopen! We zijn opgestegen met stormweer in België , en ja(!) dat merk je in een vliegtuig !! Hevige luchtturbulentie, het vliegtuig ging op en neer en van links naar rechts.  Het was net of we in een achtbaan zaten. We kregen telkens een heel raar gevoel in onze buik. Het gevolg was dat er naast ons een vrouw moest overgeven.  Eens we buiten België waren is alles vlot verlopen. Ze hebben ons daar verwend in het vliegtuig ! Een warme maartijd , er werd voldoende drinken aangeboden, we kregen zelfs een ijsje ! om 6 uur kregen we nog eens een kleine snack om de honger ( die we ondertussen al terug hadden) te stillen.

Rita en Manu stonden ons al op te wachten aan de luchthaven. Ze hebben ons heel vriendelijk ontvangen en ons een rondleiding gegeven in hun huis. We wisten meteen waar we konden slapen en waar alles stond. Daarna hebben we Ossobuko gekregen om te eten , speciale smaak maar niet echt slecht. Wanneer we dit opaten op het terras kregen we een prachtig uitzicht over de stad, allemaal verschillende lichtjes die schitteren over de heuvels.
Manu en Rita hebben ook mensen in dienst , die voor hun werken. Onze valiezen moesten we niet zelf uit de auto halen ( het werd gedaan), het tafel klaarzetten , bedden opdekken, … wordt ook allemaal gedaan door hen. Wel een beetje raar , want we kunnen dit zelf natuurlijk ook !

Vanmorgen een beetje een koudere douche , maar dat deed goed ! het is hier namelijk heel warm ( 31 °C ).  Wanneer we dus met de auto ergens heen rijden is het puffen! Heel veel drinken is dus de boodschap.
 We hebben  geprobeerd om ons visum te verlengen. Pasfoto’s had ik niet bij , dus moesten we deze nog laten trekken bij een lokale fotograaf. De regels zijn : Bril af , haar achter de oren en NIET  lachen !! Het gevolg is een echte immigratie foto !! niet om aan te zien !

Armoede heb ik eigenlijk nog niet of nauwelijks gezien. Hier en daar zijn mensen die komen bedelen, maar over het algemeen valt dit nog goed mee. Kigali is een echte stad ( op z’n Afrikaans ).  Je kan het een beetje vergelijken met België , maar dan veel kleiner en minder modern.
Een nieuwe simkaart hebben we gekocht van kinderen op straat. Deze hadden gele vestjes aan, en stonden te springen om telefoonkaarten en simkaarten aan ons te verkopen. Het geld dat ze hiervoor kregen verdeelde ze nadien onder elkaar.  ( Voor wie een berichtje wil sturen : +250 786382139 )

Normaal gezien , gaan we zondag inkopen doen om mee te nemen naar Gahini.  Maandag zullen we hier dan heen gaan en kennis maken met de stageplaats en met ons huisje waar we in de week verblijven.

Vele zonnige groetjes en tot de volgende blog !!

Silvie Xxx 

06-01-2012 om 00:00 geschreven door Silvie  

02-01-2012 om 18:28 geschreven door Silvie  

11-12-2011 om 15:02 geschreven door Silvie