Zondag voormiddag was er met Siebe niet echt veel aan te vangen. Nog wat jengelig door dat ziek zijn, en vooral zeer ongeduldig voor dat ene belangrijke ding: "Wanneer komt Bert thuis?"
Dus zijn we om half 2 vertrokken richting Zaventem. Gelukkig viel kleine snuit nog snel in slaap, waardoor we geen 100 keer moesten uitleggen waar zijn peter nu wel was... Eens in de aankomsthal was het dan wachten, en wachten... Siebe:" Neen, dat is Bert niet, neen, dat ook niet, neen dat is een meneer, neen, dat is een mevrouw..." En toen, plots, alles zeer snel:
Een deftige knap, in maatpak met een glimlach die zijn identiteit verraadde! Siebe spurtte naar hem toe, iedereen stomverbaasd voor het tafereel: een kleine jongen, in een veel te groot t-shirt, en een geklede heer, bruin verbrand en oh zo gelukkig... Machtig om te zien!
En dan kwam dat ene moment waarop Siebe zo gewacht had: " Hoog doen, Bert! Hoog doen!" Je kan je voorstellen hoe groot Siebes smile toen was! Hij heeft er zo op moeten wachten! En toch kon het weer!
We hadden zelfs de uitnodiging van mama Bert om mee te komen eten. Dat sloeg Siebe niet af he! Mee naar zijn peter zijn thuis! In de auto uiteraard 100 keer uitleggen dat Bert in de andere auto zat, en dat die wel degelijk naar huis ging...
We zijn reuze blij dat je weer thuis bent Bert! En Siebe des te meer! En je weet het hé, de eerste 10 jaar thuis blijven nu!
met een glimlach die zijn identiteit verraadde!
