Het zijn nog heel even drukke tijden, alhoewel het nog erger had gekund. Momenteel bevind ik mij om professionele redenen in Amsterdam, alwaar ik tot vrijdag een klant uit de nood ga helpen. Vrijdagavond moet ik op tijd terug in België zien te geraken om mijn afspraak met de New Yorkse rockers Interpol niet te missen. Vanaf vrijdagavond begint mijn verlof. 2 weken werken in mijn huis. Het wordt waarschijnlijk nog drukker dan het nu al is. Mijn maag, darmen en longen beginnen zich reeds van de stress binnenstebuiten te keren en ik voel me met de dag slechter worden, maar waarschijnlijk zit het wel allemaal tussen m'n oren. Ik heb nood aan rust. Zucht....
Well tally-ho, with a bing and a bong and a buzz buzz buzz...
...vandaag is het mijn zevenentwintigste verjaardag. Normaal sta ik niet erg stil bij ouder worden, doch zevenentwintig heeft iets deprimerends. Ik heb officiëel de leeftijd bereikt waarop mijn tieneridool Kurt Cobain zichzelf mits een raak schot in de grijze massa van het leven beroofde. Een leeftijd waarvan sommigen beweren dat ze het definitieve einde van de jeugd betekent. Als dat klopt, dan ben ik vanaf heden officiëel oud. Het stemt me droevig om dit te beseffen. De tijd toen ik neerslachtigheid als een levensstijl beschouwde - hij ligt niet eens zo ver achter me - maakt nu plaats voor een tijd waarin neerslachtigheid zoveel mogelijk vermeden dient te worden. De negatieve gedachtenspiraal zo lang mogelijk uitstellen, dat moet de doelstelling zijn. Occasionele, door stress gelanceerde paniekaanvallen daargelaten, lukt me dat doorgaans vrij aardig. Maar ik besef dat het elke dag moeilijker zal worden om optimistisch door het leven te blijven stappen. De kans dat ik ooit een depressie krijg wordt statistisch met de dag groter. Statistisch gezien moet ik mezelf gelukkig prijzen dat ik geen rockster ben. Voor hen is de kans dat ze de zevenentwintig overleven nog kleiner dan voor een doorsnee sterveling. Maar zoals een leraar van mij ooit zei: "Statistieken zijn als bikini's: ze tonen veel, maar verbergen het essentiële." Anderzijds heb ik me zelden zo goed gevoeld. Mijn leven gaat pijlsnel in een richting waarvan ik vermoed dat ze de goede is. Ik heb een lieve vriendin die me, zoals het een goeie vriendin betaamt, soms het bloed vanonder de nagels haalt, maar me bovenal graag ziet. Ik heb reeds zeven jaar een goeie job met uitzicht op diverse carrièremogelijkheden. Ik heb een eigen wagen en een bedrijfswagen. Ik heb een eigen huis met een hypotheek die me de komende vijfentwintig jaar zoet zal houden, voor zover de verbouwingen dat niet doen. Ik betrap mezelf erop dat ik materialistisch ben geworden. Iets wat ik vroeger helemaal niet was. Doch ik heb tijdens de eerste jaren van mijn professionele loopbaan beseft dat geld moet rollen. Ik hoef niet rijk te zijn, maar wil wel veel hebben. Wat ik echter ook beseft heb, is dat al die bezittingen me geen gelukkig mens maken. Gelukkig zal ik pas zijn als ik zeker weet dat de keuzes die ik de voorbije jaren heb gemaakt de juiste blijken. Als ik niet meer hoef te twijfelen en geen stress meer hoef te hebben over dingen waar ik geen bal aan kan veranderen. Het geluk is geen bestemming, maar een onderweg zijn. Ik heb nog een lange weg te gaan....
Ik heb er genoeg van, van dat typisch Belgisch Vlaams geklaag en gezaag. Elke dag komt er wel één of andere debiel op de televisie verkondigen hoe slecht hij/zij het wel heeft in ons landje. Zijn het niet de nachtvluchten, dan zijn de Walen wel de oorzaak van alle kwaad. Is het niet Brussel-Halle-Vilvoorde dan zijn het spelende kinderen. Het lijkt wel of de vergrijzing van de samenleving gelijk staat aan de verzuring ervan. Ik haat mensen die het BHV dossier als levensbelangrijk aanschouwen. Mensen die op (of kortbij) de taalgrens wonen en alle Franse omschrijvingen op wegwijzers overschilderen. Mensen die perfect Frans spreken, maar het weigeren. Mensen die te dom en te egoïstisch zijn om te begrijpen dat we evolueren naar nieuw geassembleerde wagen, niet naar een gelijmde gebroken vaas. Europa is het tegenovergestelde van de Belgische staatshervorming. Verdomde separatisten. Ik haat ze. Intussen is men al 108 dagen bezig met de regeringsvorming. Nog steeds zijn we niet zeker of België überhaupt nog zal bestaan na het beëindigen van de gesprekken. Dat komt ervan als je een randdebiel als Yves Leterme en masse verkiest. Leterme is het prototype van de saaie, verzuurde Vlaming. Nog net niet verzuurd genoeg om Vlaams Belang-aanhanger te worden, maar hij komt in de buurt. Wat het Vlaams Belang vraagt, verschilt in wezen niet zoveel van wat Leterme en zijn kartel vragen. Vlaams Belang wil het huwelijk ontbinden, Leterme gaat niet verder dan een langetermijns-LAT-relatie. Met dat verschil dat Leterme verondersteld wordt sympathie te hebben voor de Franstaligen. Hij is immers ontsproten uit een Franstalig nest en verwoed Standard-supporter. Begrijpe wie begrijpen kan. Een wijs man, Joseph de Maistre met name, zei ooit: "Toute nation a le gouvernement qu'elle mérite.". Elke natie heeft de regering die ze verdient. Een uitspraak uit de achttiende eeuw, maar nog steeds brandend actueel. In een land vol nit- en halfwits, oude zakken en -dozen, separatisten, racisten, belgicisten en andere isten kan je geen intelligente, jonge en serene regering verwachten. Als de bevolking bestaat uit extremen kan je geen centrumregering verwachten. En toch, de Vlaamse bevolking moet dringend een draai rond de oren krijgen. Een periode van afzien, lijden en meer afzien, opdat ze eindelijk zou beseffen dat we in het mooiste land ter wereld wonen. Dat we rijk zijn en niets te klagen hebben. Dat we alle redenen hebben om gelukkig te zijn en lief voor elkaar. De Vlaamse bevolking, en bij uitbreiding de wereldbevolking, heeft dringend een nieuwe oorlog nodig, ter bescherming van de juiste morele waarden en ter verdediging van het patriottische ideaal. Weg met de verzuring! Leve België! Praise the Lord and pass the ammunition!
Een goeiemiddag, waarde bezoeker. Het zal u niet verbazen dat u op mijn blog bent terechtgekomen, anders was u hier uiteraard niet geweest. Het zal u evenmin verbazen dat mijn blog op dit moment nog vrij maagdelijk is. Dat komt namelijk omdat dit mijn eerste post is. Weldra zal u op deze eigenste plek kunnen lezen wat er omgaat in mijn hoofd, hart, maag en andere, niet nadergenoemde, lichaamsdelen. Alvast bedankt voor uw geduld en tot binnenkort!
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
