Het is weer eeuwen geleden dat ik nog eens een post heb gemaakt. Dankzij mijn schuldgevoel kan u dit met andere woorden lezen. Gisteren zat ik in de wagen kilometers te malen op de E17 Kortrijk-Gent toen het me plots te binnen schoot: Zeggen blinden ook "ik zie u graag" tegen hun geliefde? Hoe kan je zeggen wat je niet zeker weet? Mochten ze kunnen zien, zouden ze misschien een heel andere mening zijn toegedaan. Een dove kan toch ook niet zeggen dat hij een liedje graag hoort? Hij zou wel willen, maar hij kan het niet. Ik wil er niet te lang bij stilstaan, maar dit soort vragen des levens houdt me soms bezig. Futuliteiten dus, en deze futuliteiten liggen me na aan het hart. Ik kan niet zonder onzin. Ik moet kunnen leven in de waan dat alles rondom mij onbelangrijk is, zoniet word ik knettergek. Ik ben zo goed in relativeren dat ik zelfs relativeren relatief vind. En nu maar weer aan het werk....ach ja, voor zover je dat werken kan noemen.
