"Kijk ns aan, wie we hier hebben! Dat is lang geleden! Alles goed?" Steevast als ik bij wijze van avondvertier terugkeer naar mijn voormalig habitat, zie ik me meermaals genoopt bovenstaande frase te benutten. Ik ben namelijk niet meer zoveel in het land, ziet u. En als ik dan toch in het land ben, gebeurt het uiterst sporadisch dat mijn feestneus me toevallig naar de oude buurt voert. Uiteraard wordt een mens ouder, krijgt-ie steeds minder en minder tijd om dingen te doen die vroeger vanzelfsprekend leken. Steeds meer en meer keuzes maken; je tijd verdelen over de dingen die je zou moeten doen en de dingen die je wil doen: Dàt is ouder worden. Dàt is ook het lot van de vrijgezel die kiest voor de vaste relatie. Een vrouw is een tweebenig en tweespenig huisdier dat z'n energie haalt uit het opslorpen van tijd. Deze energie gaat grotendeels verloren langs de zelden gesloten mondopening. Wat overblijft wordt opgebruikt tijdens vele uren shoppen. Met een kleine energiereserve slaagt de vrouw er daarenboven in om een aantal eenvoudige - meestal niet erg arbeidsintensieve, want machinaal ondersteunde - huishoudelijke taken te vervullen. Maar voor dit alles heeft ze tijd nodig. En die zuigt ze maar al te graag uit het leven van anderen, bij voorkeur dat van een man die haar financiëel onderhoudt en seksueel bevredigt, maar niet te vaak en al zéker niet als ze hoofdpijn heeft. Trouwens, nu ik eraan denk, het is weer lang geleden!
