Het lijkt wel of er bij mensen een genetische afwijking aanwezig is, die bitterheid noemt.  Met bitterheid bedoel ik, in alles het slechte zien.  Negatief over andere mensen spreken, achter hun rug.  Zichzelf gemeen verwoorden naar anderen, zodat die zich gekwetst voelen.  Als iemand blij is voor een eigen prestatie, die prestatie minimaliseren.  In plaats van grenzen aan te geven, achter de rug boos zijn, terwijl de eerste partij van niets weet.  Niet meer onthouden waarvoor je eigenlijk wel nog dankbaar bent.  Benadrukken wat er verkeerd gaat en niet wat er goed gaat.  Een lelijk en bitter gezicht trekken, de hele dag lang.  Zuchten.  Zuchten.  Zuchten.

Maar ik vind bitterheid vooral gemeen als je ermee anderen afkeurt, indien ze niet zijn of niet denken zoals jij.  Ooit leerden we allemaal dingen of trokken we ergens conclusies uit, maar om anderen te veroordelen als ze anders denken of anders leerden, dat gaat voor mij een brug te ver.  Anderen afkeuren, achter de rug of in het gezicht.  Terwijl het mensen zijn van vlees en bloed, met tranen en gevoelens. 

Ik ben gevoelig voor afkeur en gevoelig voor bitterheid.  Het raakt iets diep in mij.  Iets dat gekwetst is, misschien als ik klein was, want ik herinner het me niet.  Misschien is het wel een wonde die ik mee draag uit een ander leven?  Maar het raakt iets, diep in mij.  Ik voel dat deze manier van kijken en deze manier van zijn fout is, pijnlijk is, verkeerd is.  Maar ik voel me er zo machteloos tegen.  Ik sta met mijn mond vol tanden te lijden als ik dit zie gebeuren.  Naar mezelf én naar de ander.  Ik klem mijn tanden op elkaar om het verdriet niet te laten stromen.  Mijn kaken doen er pijn van. 

Waarom worden mensen niet wakker?  Zien ze het lijden niet dat ze veroorzaken met hun denken?  Met hun geloof dat hun visie de enige echte waarheid is, blijft het lijden maar toenemen.  Lijden emotioneel, lichamelijk, voor mensen, dieren en moeder aarde.  Ik voel me soms zo machteloos. Niet op een bittere manier of afkeurend, maar verdrietig en angstig.  Wat is mijn bijdrage klein tegenover de vele mensen die leven in de waarheid van hun denken. 

Afkeur is een belangrijke manier van het ego om de baas te blijven.  Misschien moet ik nog eens in Eckhart ’s boek een nieuwe aarde lezen om hier meer grip op te krijgen.  Want een mens wil overleven en afkeur vermijden.  Het kind in onszelf wil blijven bestaan, bij de groep horen.  Het kind in onszelf is heel gevoelig voor afkeur en past zich aan.  Het is een heel effectieve manier om jezelf te verliezen. 

Ik voel me rustiger nu.  Mensen die bitter zijn, ik kan er niets mee doen door zelf bitter te worden.  Of door er boos op te worden.  Ik kan alleen maar zelf oefenen in bewust zijn en hopen dat er ergens een vonk wordt aangestoken.  Je kan niemand dwingen wakker te worden uit hun denken.  Je kan ze enkel de weg duiden en hopen dat ze erop willen lopen.  Het universum leeft dit perfect voor en blijft eindeloze kansen geven.  Zelfs als je er geen enkele van gebruikt.  Was ik maar zo wijs.  Namasté.  

Ondertussen ben ik mee gestart met de reeks van Oprah en Deepak, manifesting true succes.  Elke dag uitleg over hoe je succesvol kan worden, op een zielvolle manier.  Interessant om de dingen anders te bekijken én inspirerend.  Maar wat het meest deugddoend is, is de combinatie van een mantra met new age muziek.  Het zijn mooie en nieuwe mantra’s. Ze zijn simpel genoeg om te onthouden maar toch krachtig. 

Ik vertelde in het verleden al over de beelden die komen als ik mediteer.  Het zijn flitsen, korte beelden.  Soms zijn het ogen, soms zijn het gezichten, mijn gezicht ook, soms huizen en straten, soms wormholes.  En de laatste weken ook het meisje dat stierf, waarover ik twee weken geleden sprak.  Ze komt, zomaar, op sommige momenten dat ik in trance ga.  Die eerste week dan toch, want sinds de begrafenis komt ze niet meer.  Ik heb ze op de begrafenis ook gezien.  Ze stond bij de urne te kijken naar iedereen die binnen kwam.  Volgens een vriendin van me is het normaal dat een geest vertrekt als de begrafenis voorbij is.  Ik hoop dat het bij haar ook het geval is, dat ze zich niet te schuldig voelt tegenover haar moeder.  Het meisje is wel nooit triest als ik ze zie.  Wie of wat ik ook zie of spreek in de trance, zijn die nooit triest of anderzijds emotioneel.  Die zijn altijd neutraal. 

Maar alleszins die beelden komen en ik begrijp ze niet altijd even goed.  Ik heb al aan meerdere mensen hierover uitleg gevraagd, maar de beste uitleg kreeg ik van, alweer, mijn osteopate.  Ze zei, nu zeggen die beelden niets omdat ze los staan van elkaar en het slechts flitsen zijn, maar hoe meer je derde oog open komt, hoe beter je zal begrijpen wat die beelden betekenen en komen zeggen.  Ja, dat is een zinvolle uitleg.  Dus, het is zaak om nu mijn derde oog verder open te krijgen.

Ik merk dat ik evolueer want in het begin van het meditatie avontuur ging ik uit angst direct uit de trance als ik beelden kreeg.  Zeker toen ik het beeld van mezelf tegen kwam, dan heb ik uit schrik dagen niet gemediteerd.  Nu kan ik zonder angst de beelden laten komen en naar kijken. 

Toen ik gisteren in trance ging bij het reciteren, in mijn hoofd, van de mantra, kwamen er opnieuw beelden.  Veel dit keer, allemaal mensen die voorbij kwamen, mannen en vrouwen.  En ik leerde iets nieuws.  Als ik kijk zonder te interpreteren, krijg ik beelden en worden deze zelfs nog scherper, maar vanaf ik begin woorden erop te plakken, verdwijnen ze.  Of zodra ik iets wil doen met die beelden zoals ze scherper krijgen of dichter krijgen, verdwijnen ze.  Het enige wat ik kan en mag doen is kijken, niets proberen te begrijpen en me volkomen overgeven aan wat er komt. Dan blijven de beelden komen. 

Totaal open staan en niet denken en niet interpreteren.  Ik probeer vanavond opnieuw.  Volgende week vertel ik hoe het gelopen is en of ik al wat vordering maakte in het openen van mijn derde oog.  Ben heel benieuwd.  

Onlangs begreep ik iets.  Ik heb me altijd afgevraagd waarom mensen piekeren.  Want piekeren is zo negatief.  Piekeren is eigenlijk niet meer of niet minder dan altijd hetzelfde filmpje of woorden afspelen, je daar ongelukkig, beschaamd of angstig bij voelen en dat eindeloos herhalen. Zo kan ik me nog helder gebeurtenissen voor de geest halen waar ik verkeerde dingen gezegd heb of gedaan heb en waar ik mezelf mee kwel.  Opnieuw en opnieuw en opnieuw.  Zoals die keer dat ik in een café binnenkwam en stomweg tegen een tafel liep in plaats van errond.  Iedereen schoot in de lach.  Of die keer dat iemand me aansprak op een fuif, ik vriendelijk antwoordde en hij zich direct omdraaide, om mij vernederd te laten staan.  Soms zijn het ook doemscenario’s die maar blijven komen.  En gelukkig word ik er niet van.  Waarom doe ik het dan?

Volgens mij is piekeren gewoon een manier van mensen om om te gaan met moeilijke situaties.  Het is geen goede manier.  Het is zelfs een vreselijke manier.  Maar het is een manier.  Een poging om iets opgelost te krijgen dat ons emotioneel maakt.  Uiteraard zijn er betere oplossingen, zoals jezelf erkennen, maar het is wel een poging om opnieuw grip op de situatie te krijgen.  Als we onszelf veroordelen, zo zegt de psychologie, dan hebben we het gevoel opnieuw zelf de situatie in handen te hebben.  Want als Ik iets verkeerd deed, dan kan IK het volgende keer ook anders doen.  Dus de situatie lijkt opnieuw onder controle.  Maar waarom ik het scenario dan moet blijven herhalen, dat is me een raadsel?

Ik weet niet waar we deze slechte manier, om emotionele problemen op te lossen, gevonden hebben.  Weet jij dat? 

Maar we geven hem door van generatie naar generatie.  En we houden onszelf er klein mee. 

Nu ja, er is ook het alternatief om je eigen negatieve gevoelens op anderen te projecteren of te steken.  Dan zouden we het recht hebben om die mensen te veroordelen.  Opnieuw en opnieuw.  Dan houden we anderen er klein mee.  Niet speciaal beter en eigenlijk hetzelfde.  Al is piekeren naar jezelf gericht en veroordeling naar de ander. 

Laten we daar dus collectief mee stoppen.  Laat ons onze lijdensafdruk drastisch verminderen en onze emoties positief benaderen in plaats van negatief.  Onze emoties aanvaarden, naar ze luisteren en met mildheid leren uit onze ervaringen.  En zal ik er al zelf mee beginnen, zonder anderen te veroordelen of ze hierin mee gaan of niet.  Moest ik hierin slagen, dat zou op zich al een wereld van verschil betekenen. Namasté.  

Week 6.  Voor jezelf zorgen.

Zowaar piekeren een onaangename manier is om met moeilijke emotionele situaties om te gaan, zou het toch ook beter zijn om te zoeken naar nieuwe manieren om met deze situaties om te gaan.  Hoe zouden we dat kunnen doen?  Moeilijke emotionele momenten anders aanpakken? 

Misschien moeten we het begin hierbij ontleden?  Wat is een moeilijk emotioneel moment?  Ik maak iets mee, iets kleins of iets groots en dat raakt me.  Het maakte me bang of verdrietig of misschien wel boos.  De emoties stromen door mijn lichaam.  Nu heb ik de keuze: ik kan mezelf hiervoor veroordelen, of een ander veroordelen.  Ik kan mezelf hiervoor verantwoordelijk stellen of de ander. 

Vaak, zo vaak, als het al niet altijd is, steken we de schuld op iemand.  Ofwel zijn de anderen stom en onattent, ofwel zijn we zelf stom.  Zijn we het slachtoffer van wat anderen zeggen of denken of doen en willen we de anderen overtuigen om iets anders te willen, denken, zeggen of doen.  Maar we vergeten dat echt geluk er niet in ligt om anderen te veranderen, of om hen te dwingen om onze wil te volgen. Net als zij trouwens willen, dat wij hun wil volgen. 

Echt voor jezelf zorgen zonder anderen verantwoordelijk te maken is het antwoord op gezond omgaan met je gevoelens.  Erken eerst jezelf.  Ik erken eerst mezelf.  Ik luister naar wat mijn lichaam en mijn emoties me te vertellen hebben.  Ik neem dat serieus.  Ik neem dat waar.  Ik zie mezelf.

Ikzelf, en waarschijnlijk met mij zoveel anderen, neem meestal de omweg.  De ander mij laten erkennen of zichzelf laten veranderen of mijn manier ook willen volgen.  En soms doet de ander het wel, en veel vaker doet de ander het niet.  En wat dan?  Moet ik mezelf dan voor altijd ongelukkig voelen?  Ik ken wel mensen die dat doen, zich altijd ongelukkig voelen, maar ik wil zo graag niet in deze val trappen.

Dus is het zaak om de omweg niet langer te gebruiken.  En geluk te zoeken waar die altijd en altijd te vinden is.  Binnen in mezelf.  Eerst liefde en aandacht aan mezelf geven.  Mijn midden opnieuw vinden.  De vreugde voelen stromen als de aandacht niet langer naar buiten is gericht.  Golven van blijdschap ervaren door te mediteren.  En te beseffen, dat al mijn zorgen niet zo belangrijk zijn en dat ik mezelf ervoor absoluut niet moet laten lijden.  Ik ben blij niet langer de omweg te moeten gebruiken. En ik raad iedereen aan om dit te beseffen. 

Geluk, is an inside job, niet meer of niet minder. Het zijn niet de anderen die je ongelukkig maken, maar jij zelf die jezelf de vreugde van verwerking, rust en liefde niet geeft.  En jij zelf die je denken en het piekeren de leiding geeft, die je helemaal niet kunnen gelukkig maken en dat zelfs heel slecht doen.  En als jij zelf die muren hebt veroorzaakt, kan jij er zelf ook me stoppen.  Nu zelfs. Enkel en alleen maar door dit te realiseren.  Heerlijk toch.  Niet vergeten: geluk heeft niets te maken met de buitenwereld maar wel alles met je binnenwereld.  Namasté. 

Mijn paard is een ongelooflijk intelligente, mooie en fantastische vriend.  Maar eigenlijk is hij het meest van al enorm geduldig met me.  Als paarden naar ons kijken, ben ik er zeker van dat ze ons bijzonder onontwikkelde wezens vinden.  Ze zien wel dat wij kracht hebben, dingen kunnen met onze handen die zij niet kunnen en over een oneindige bron van eten beschikken.  Dat waarderen ze ongetwijfeld.  Maar als ik even door hun ogen kijk, dan moeten wij toch vaak heel stom overkomen.

Indien ze naar ons kijken zien ze mensen die haast hebben, geen tijd hebben om stil te staan en van al het goeds te genieten.  Geen tijd om met elkaar te hangen en elkaar lief te kozen.  Geen tijd om gelukkig te zijn.  Dat is al raar. Ze zien ongetwijfeld ook hoe wij ons volledig laten leiden door ons verstand en niet door onze ogen of onze intuïtie en nog veel minder door telepathie.  Toch zijn paarden duidelijk goed in gesprekken via telepathie of als dat niet lukt, via lichaamstaal. 

Maar het is zelden dat ik ze versta.  Hoe duidelijk zo ook proberen te zijn.  Mijn paard vindt het toch maar zielig dat wij mensen zo weinig snappen.  Toch probeert hij met eindeloos veel geduld me wijzer te maken. 

Mijn paard was ziek deze week.  Heel ziek.  In mijn hoofd had ik gestoken dat hij iets vast had zitten in zijn keel.  Dat heeft hij namelijk nog een keer voorgehad.  De eerste vee arts kwam en gaf hem spierontspanners.  Nu geduldig zijn, deze nacht zal het wel losgekomen.  Maar dat deed het niet.  Mijn paard stond er ’s morgens nog steeds pijnlijk gespannen bij. 

Opzoeken op het internet dan maar, ontspanning brengen en masseren, ja dat kan helpen.  Mijn paard liet ons doen, hij ontspande zelfs een beetje van onze strelingen en massages, maar als we de slokdarm masseerden vond hij het na een tijdje toch genoeg geweest.  De tweede vee arts geroepen om met een darm in zijn slokdarm te gaan om te spoelen.  Mijn paard weigerde enorm om mee te werken.  Terwijl hij vorige keer, een paar jaar geleden, niets van protest vertoonde.  Zelfs als we met twee aan zijn hoofd hingen en hem beperkten, weigerde hij.  We kregen de darm er wel in, maar het werkte niet. 

De veearts onderzocht vervolgens niet langer de slokdarm maar de keel.  Oei, zijn hals bleek geblokkeerd te zijn.  De veearts is gelukkig ook een osteopaat voor paarden en deblokkeerde vervolgens zijn hals en tongbeen.  Mijn paardje was dat al zolang aan het duidelijk maken.  Er zit niets in mijn keel, ik moet geen slang in mijn neus, het is mijn hals.  Mijn haaals.  Mijn hals.  En niet luisteren he, wij mensen. 

Gelukkig is hij nu beter en kan hij terug eten.  Maar zo zie je maar weer hoe ik mezelf met mijn denken en ook de anderen om de tuin leidde, zonder verder te onderzoeken wat er eigenlijk aan de hand is… terwijl het antwoord eigenlijk kon gevonden worden, als het denken even zou zwijgen.

Ik leer, maar heel traag, om beter te luisteren.  Dank je voor deze wijze les.  Ik ga hem inprenten en opener in het leven staan.  Zonder het denken zal dit open staan meer juistere informatie met zich mee brengen.  Namasté en tot volgende week.  

Deze week en ook de vorige weken werd ik heel vaak geconfronteerd met lange lijstjes en tijdsgebrek.  De lange lijsten waren niet eens zo’n vreselijke dingen.  Soms noodzakelijke dingen, dat wel, maar geen erge dingen.  Enkel veel, enorm veel.  En ik niet alleen, met mij zoveel andere mensen die hun lijstjes willen gedaan krijgen. 

Dus lopen we en lopen we en lopen we.  Want het lijkt wel het doel te zijn om het lijstje af te krijgen.  Hoe meer er op het lijstje komt, hoe sneller we proberen te gaan en hoe sneller we alles proberen af te krijgen.  Soms lijkt het wel dat we het lijstje af gaan krijgen, dit nog en dat nog.  Bijna alles klaar.  Oef.  Maar wacht eens, …. Ben ik nu dit vergeten of dat?  Oh terug zoveel te doen.  Hoe krijg ik dit ooit voor elkaar?  Nu ja, niet zagen, verder doen, hop, hop.  En ja zo voelt het wel.  De enige oplossing die lijkt te kloppen.  De enige oplossing is het verdomde lijstje afkrijgen.  Maar is dat eigenlijk wel de enige oplossing?  Werkt dit wel?  Geraakt dat ding ooit af?

Bij mij eigenlijk niet.  Net als ik wat stukjes gedaan krijg, merk ik dat er gewoon terug nieuwe bij zijn gekomen.  Het waren er even, heel even, maar vijf meer en nu, enkele minuten later, blijkbaar terug 20.  Geraakt jouw lijstje ooit af?

Ik vrees dus dat eerst de lijst afkrijgen en dan rusten of genieten, geen haalbare kaart is.  Ik en vele anderen hebben het al jaren geprobeerd en weet je wat er wel gebeurd?  Ik voel me ongelukkig, opgejaagd en kan nooit meer genieten van mijn leven.  Het werkt gewoonweg niet om eerst de lijst af te werken en dan te rusten.

Dus moet het anders lopen, anders kunnen.  Ik dacht, misschien moeten we ons dagelijks lijstje gewoon beperken en het lange lijstje goed verstoppen.  Ik dacht ook dat ik gewoon tevreden mag zijn als er twee dingen van mijn lijstje gedaan zijn.  Of ik dacht gewoon te doen waar ik zin in heb, als ik zin heb om iets te doen.  En al die maniertjes helpen wel.  Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat er nog meer is dan dat.

In al die hectiek van een gezinsleven, werken, vrienden, familie en een huishouden, moet er gewoon vooral tijd zijn om bij onszelf te Zijn.  Om te voelen wat voor ons prioriteit is. Om te voelen wat er echt belangrijk is.  Om dicht bij onszelf te ervaren wat het meest dringend is. Om naar onszelf te luisteren alsof dat het belangrijkste is van allemaalen van alles.  Niet op een verwende manier natuurlijk maar op een authentieke.  En laat mediteren nu net zo een fantastische manier zijn om te luisteren naar jezelf.  Maar dat vertelde ik al …. Namasté.  

Ik ontdekte deze week hoe snel een mens bittere gevoelens kan hebben.  Ik merk het al regelmatig op bij anderen en voelde me vervolgens slecht en ongelukkig.  Maar nu merkte ik het ook op bij mezelf.  Damn. 

Mijn man had, bij het werken in huis, per ongeluk, iets nogal cruciaals stuk gemaakt.  Plots hadden we geen water meer.  Hij deed het natuurlijk volkomen onvoorzien en vol met goede bedoelingen, maar desalniettemin was het stuk.  Gecombineerd met een slechte timing, want het was zondag.  Nergens een winkel open om wisselstukken te halen.  

Ik zou hier gracieus mee kunnen omspringen.  Begripvol of spontaan.  Liefdevol en creatief, maar niets van dat alles kwam naar boven.  Ik voelde daarentegen wrevel en irritatie en had zin om tegen hem tekeer te gaan over zijn fout.  Ik werd bitter en wilde hem wijzen op alle mogelijkheden ter wereld die hij beter had genomen in plaats van ons in dit probleem vast te zetten.  Ik wilde hem verwijten, de huid vol schelden en al zijn fouten en mijn frustraties bloot leggen.  Het was een drang die bijna van me had overgenomen.  Maar gelukkig voor hem én voor mij, zweeg ik.  Het had niet veel gescheeld of ik had eraan toegegeven.  Maar ik deed het niet.  Ik observeerde mijn gedachten en bitterheid en besefte hoe dicht deze aan de oppervlakte liggen.  Hoe snel zij zich meester kunnen maken van een mens in plaats van vrolijk en mild de werkelijkheid te aanvaarden. 

Ik besefte nog eens dat het zinloos is andere mensen te verwijten wat ze doen of niet doen naar mij, want ik zelf heb het zeker ook niet altijd onder controle.

Die dag keek ik vol verbazing naar de negatieve gedachten die door mijn hoofd schoten, zonder eraan toe te geven.  Deze gedachten waren stout en lelijk, kwetsend zelfs.  Na mijn eerste schok en besef moest ik er eigenlijk een beetje om lachen.  Gelukkig was toen de betovering op mij verbroken.  Ik hoop echt enorm hard (en ik zal er blijven op oefenen) dat ik dit besef kan bewaren en niet langer mijn gedachten laat doen.  Mezelf is zijn goed, maar mijn gedachten spuien, lijkt me al langer hoe meer niet aangewezen.  Dank je voor het observatie vermogen.  Uiteindelijk had het niets met zelfbeheersing te maken maar alles met blijvende observatie.  Namasté.  

Eigenlijk heb ik al eindeloos veel gesproken over overprikkeling, tot vervelens toe.  Ik kan me voorstellen dat het thema een beetje afgezaagd wordt.  Maar voor mij blijft het een echte uitdaging om hiermee om te gaan.  En ik kan het niet laten om mijn weg hierin verder te zoeken, tot ik het eindelijk echt begrepen heb.  En ik moest denken: mijn kinderen zijn op mijn pad gekomen, dat kan geen toeval zijn.  De grootste bron van mijn overprikkeling zijn weldegelijk mijn kids, ook dat kan geen toeval zijn.  Wat heb ik dus te leren van mijn kids en wat heb ik te leren van overprikkeling?  Ik vroeg het thema te behandelen en te onderzoeken bij mijn osteo tijdens mijn behandeling.

We gingen met onze aandacht naar de overprikkeling, in mijn hoofd, vooraan, waar ik ze altijd voel en ik vroeg: wat kom je me vertellen?  Wat kan ik van je leren?

Het antwoord kwam dadelijk: je moet leren bij jezelf te blijven.  Bij mezelf leren blijven.  Ik voelde me ogenblikkelijk warm worden en de tintelingen ontstonden in mijn hoofd.  Bij mezelf blijven, moet dat dan echt met zoveel lawaai? Kan het niet anders?  Kan je niet anders dan met overprikkeling me uitnodigen om bij mezelf te blijven?  Neen, kwam het antwoord ontmiddellijk, geen tussenwegen, geen andere mogelijkheden, jij moet leren bij jezelf te blijven.  Ik moest een beetje lachen bij dit antwoord.

Toen ik bij mezelf kwam, ging mijn aandacht van de overprikkeling in mijn hoofd naar mijn oren.  Daar komt de meeste overprikkeling uiteindelijk vandaan.  Ik vroeg aan mijn oren: wat hebben jullie nodig om met overprikkeling om te gaan?  Maar terwijl ik dat vroeg, werd het stiller en stiller in mijn hoofd.  Ik voelde mezelf in een trance vallen, door aandacht te schenken aan mijn lichaam en door de energie van mijn osteo.  Zachtjes aan werd de vraag onbelangrijk, werd het antwoord onbelangrijk.  En ik wist, als ik bij mezelf ben, hoef ik helemaal geen oorstoppen of andere hulpmiddelen.  Bij mezelf zijn is het enige wat er echt nodig is. 

De tinteling stroomde verder van mijn hoofd, via mijn oren, naar onderen, mijn hele lichaam door.  Het was alsof ik een soort bel rond mezelf kreeg, waardoor de wereld en haar lawaai niet langer tot mij doordrong.  Het was een heerlijk zacht gevoel.  Ja, dit is zo aangeaam.  Waarom zou ik niet altijd in dit gevoel vertoeven?  Mijn osteo dacht dat het een goed idee zou zijn om hier veel vaak op te oefenen.  Niet enkel meer via mijn buik contact met mezelf leggen, maar ook via mijn hoofd en de overprikkeling van mijn oren, tot ik de trance voel overnemen.  Tot ik de bel over me voel vallen. 

Zou het leven echt zo simpel kunnen zijn? Natuurlijk, Searchesss, natuurlijk.  Je kent de weg, het is enkel zaak om het overal op te roepen en aandacht aan jezelf te schenken, oei en ook je aandacht daar te houden…  simpel?  Natuurlijk, Searchesss, natuurlijk.  Namasté. 

Deze week vond ik een prachtig geschenk en inzicht in de Happinez kalender van 2011.  Op de bladzijde met datum woensdag 30 november, ontdekte ik volgende spreuk:

“Het is vrijwel onmogelijk te peilen hoezeer alle bezittingen en ideeën over ‘mij’ en ‘mijn’ onze ware, heldere, bevrijde kijk op de wereld in de weg staan.  Gary Snyder.”

Met de volgende uitleg erachter: iets je eigendom noemen lijkt op het plaatsen van een stok in de rivier en jezelf wijsmaken de baas te zijn over het water dat langs stroomt.  De stroom van het leven zal zich weinig aantrekken van wat jij je bezit noemt en vroeg of laat de spullen die je vergaard hebt en ook jou, de bezitter ervan, weer opeisen.  Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het verkeerd is iets te bezitten of te vergaren en daarvan te genieten.  De valkuil opent zich pas als je jezelf met wat je vergaard hebt, gaat identificeren.  Door het woord ‘bezit’ al te letterlijk te nemen, schep je automatische een kloof tussen jezelf en de ander.  Het hoeft geen betoog dat deze tegenstelling gemakkelijk kan uitgroeien tot een bron van haat en nijd, onverdraagzaamheid, jaloezie of erger. (en nu komt het:) Het besef dat de mens geen enkele atoom in het universum zelf geschapen heeft, dat we alles in bruikleen gekregen hebben met het doel ervan te genieten, zal je leven alleen maar lichter en vreugdevoller maken. 

Eigenlijk heb ik hier niet veel aan toe te voegen ik vind deze manier van kijken naar de dingen zo mooi en zo waar.  Er is geen enkel atoom dat wij zelf geschapen hebben, alles hebben we gekregen en omdat we het bestuderen, of met ons verstand proberen te begrijpen, denken we plots dat wij het gemaakt hebben, maar niet dus.  Alles is ons gegeven.  Onze taak is niet bezitten, maar genieten van wat het universum ons zo liefdevol schenkt.  Onze taak is niet verwerven, maar bewustzijn brengen.  Uiteindelijk is onze taak om wakker te worden, om in onze ‘volwassene’ te leven. Elke dag opnieuw, meer en meer. 

Wij kunnen het mysterieuze ‘leven’ niet bepalen, we kunnen tegen de stroom vechten of ons eraan over geven, dat zijn uiteindelijk de enige keuzes.  En als we besluiten hieraan toe te geven en te stromen, loopt alles plots perfect zoals nodig om onze ziel gelukkig te maken.  Namasté. 

Ik las onlangs het nieuwe boek GELUK(T).  Daarin beweert Sophie Maes dat al onze gevoelens wegwijzers zijn naar geluk.  Ongelukkig zijn is eigenlijk een toestand van onbalans en deze onbalans maakt ons zo ongelukkig dat we eindeloos blijven zoeken naar oplossingen om deze onbalans opnieuw weg te krijgen. 

Ik voel me ook ongelukkig deze week.  Heel ongelukkig.  In lijn van het boek vraag ik mezelf af: Wat is nu de onbalans?  Welk evenwicht ben ik kwijt geraakt?  Ik kan al zeggen dat ik mijn gemoedsrust ben kwijt geraakt.  Want ik maak me zorgen.  Oei, de emotie die mijn geluk verstoort is dus angst.  Ik maak me zorgen.  Zorgen over de keuzes die ik maak. Zorgen of ik het huis wel opgeruimd krijg.  Zorgen of de dochter het goed gaat doen in de middelbare school.  Zorgen of de zoon zijn zelfbeheersing nog gaat verbeteren.  Zorgen of ik het eigenlijk wel goed doe als moeder.  Zorgen of ik niet minder alcohol moet drinken.  Zorgen over hoe ik minder koolhydraten kan eten.  Zorgen of ik afgekeurd zal worden.  En ga zo maar verder. 

Waarom maak ik me eigenlijk zoveel zorgen?  Waarom maak ik mezelf angstig met allemaal scenario’s die zich niet eens nu afspelen?  Maar de waarom vraag is niet eens belangrijk. Ik doe het in een zinloze poging om om te gaan met de uitdagingen die mijn leven me nu stellen.  En helpt het?  Wat denk je? 

Het enige resultaat is dat ik me erbij nog eens extra ongelukkig voel.  Dit ongelukkig voelen stimuleert me om te zoeken hoe ik weg kan van dit ongelukkige gevoel.  En hoe kan ik weg?  Door me te realiseren dat ik mezelf ongelukkig maak door me zorgen te maken.  Dit besef is voldoende om me in het wakker zijn te katapulteren.  Plots zijn de zorgen weg, de spanning weg, het ongelukkige gevoel weg.  Zou het echt zo simpel zijn?  Mezelf afvragen wat me ongelukkig maakt, daar aandacht aan geven en ik voel me opnieuw gelukkig… vandaag werkte het dus wel.  GELUK(T)!  Namasté.  

Gebed

Ik verbind mezelf met moeder aarde, ik aanvaard haar zorg en geef haar zuiverheid en soberheid terug.  Ik voed me enkel met wat mijn cellen vernieuwd.

Ik geef me over aan mijn kracht en aan de stroom van het leven. Ik aanvaard de lessen en voorzienigheid van het universum want mijn verstand kent het geheel der dingen niet.

Ik leef diep in mijn ervaringen en geef mijn gevoelens de aandacht die ze verdienen en nodig hebben om te helen.

Ik voel de liefde van het universum stromen door mijn lichaam, naar boven, naar beneden, naar alle wezens vanuit mijn hart.  Ik ben vervuld van dankbaarheid.

Ik spreek onberispelijk naar mezelf en naar anderen.  Mijn spreken is gericht op liefde en bewustzijn, niet op macht, dwang of angst.

Ik onderzoek het verschil tussen waarheid en interpretatie.  Het is mijn taak de wereld, de gebeurtenissen, mijn ervaringen en gevoelens als informatie te zien om mezelf en anderen te helpen wakker en in de volwassene te zijn.

Ik laat anderen los en volg mijn gids naar mijn ziel en naar de ziel van de wereld.

Dank je.

Kennen jullie Marie Kondo?  Ik had nog nooit van haar gehoord tot over een paar weken, totaal niets.  Hoe kwam Marie Kondo in mijn leven?  Eigenlijk is het een aaneenschakeling van gebeurtenissen die onvermijdelijk tot de juiste uitkomst geleid heeft.  Maar wie is die Marie Kondo nu feitelijk?  Marie Kondo is een japanse opruim coach. Een wat?  Ja, een opruim coach.  Dat is iemand die mensen leert hoe ze een ordelijk huis kunnen creëren en hoe ze die orde in stand kunnen houden.  Permanent. 

Klinkt onwaarschijnlijk?  Ja, dat vond ik ook.  Maar hoe kwam ze nu (in boekvorm uiteraard) in mijn leven terecht?  Het is best een onwaarschijnlijk maar erg nodig verhaal.  Mijn man werkt met hout.  Op een mooie zaterdag was hij bezig in zijn atelier een nieuwe creatie te zagen, maar plots stond hij binnen.  ‘Ik ga ermee stoppen voor vandaag’, zei hij. Ik keek hem aan, hij liep heen en weer en drukte in zijn hand een grote handboek plat.  Ik wist al hoe laat het was.  Voor hij iets hoefde te zeggen belde ik mijn moeder al op om te vragen of de kids even naar haar mogen komen omdat we naar het ziekenhuis moesten, ‘ja, mama, hij heeft opnieuw in zijn vinger gezaagd’. 

Terwijl we zaten te wachten in de wachtkamer bij spoed.  Het was gelukkig niet te druk.  Viel mijn oog op het tijdschrift Flow. Ah dacht ik, dat is een andere Flow, ik heb net ook ene gekocht.  Van wanneer zou deze zijn?  En toen ik het ter hand nam werd ik ogenblikkelijk getrokken naar de boekbespreking en een praktijkervaring met dit boek.  Ik was gebiologeerd en besloot het me onmiddellijk aan te schaffen de eerste keer ik in een boekhandel kwam.  Niet veel later dus. 

Ik heb het boek in 1 keer uitgelezen en ik vind het waarlijk fantastisch.  De regels om enkel te houden waar je echt blij van wordt, waar je vreugde kriebels van krijgt.  De regel om alles vertikaal te klasseren en hoe.  De techniek om soort per soort te selecteren.  De vreugde van de beslissingname en de liefde en eerbied voor je spullen.  Marie Kondo is echt een spirituele vrouw, een echte inspiratie.

Ik heb mijn kleerkast reeds volgens deze principes opgeruimd en mijn hart spring van vreugde elke keer ik mijn kast open doe.  Het brengt waarlijk rust in mijn leven.  Ik kan niet wachten om de rest van het huis volgens deze principes verder te realiseren. Dank om Marie Kondo in mijn leven te brengen.  Weer een stap dichter bij Geluk. 

Oh ja, mijn man zijn vinger is ondertussen ook bijna genezen….

Het is tijd om afscheid te nemen.  365 dagen verslag zijn genoeg.   De rest is niet nodig. 

Ik wens jullie inspiratie en alle tekenen en zekerheid die jullie nodig hebben op jullie pad.

Ik zie jullie wanneer ik jullie zie. 

Liefs, Seachesss.