Het mysterieuze leven en werk van prof. dr. Frank Archer.
13-02-2007
De Holle Aarde in kaart gebracht?
Over de jaren heen zijn er ongelooflijk veel speculaties gemaakt rond de 'Holle Aarde theorie'. Een van de verdiensten van Frank Archer was het feit dat hij zand in de ogen van zijn medemens kon strooien. Jawel, ongeloofelijk veel zand zodat niemand nog wist wat er werkelijk aan de hand was. Eén van de meest voorkomende tekeningen over 'ondergrondse stelsels' is deze in bijlage. Het is klaarblijkelijk één van die vervalsingen waar ook Archer ongetwijfeld zijn inbreng in heeft. Het ondergrondse stelsel loopt helemaal niet zo simplistisch zoals aangegeven. Integendeel, de Holle Aarde is een ingenieus bijna organisch netwerk van gangen en immense ruimtes die met elkaar in verbinding staan. Openingen of toegangen die zich naar willekeur kunnen sluiten alsof de aarde eventjes in beroering komt. Grondverschuivingen die op het juiste moment in beweging komen zodat alle sporen of ingangen aan het oog onttrokken worden. Slechts volgens een mathematische berekening en diverse parameters gebruikend komt men erin! Archer moet deze tekening ook voeding hebben gegeven want in zijn dagboek zien we een gelijkaardige schets opdoemen. In de kantlijn zet hij met potlood : "een zeer overtuigende vervalsing van de werkelijkheid"!
Na enkele weken verblijf te Ghardaia werd het tijd om terug te keren. Frank zag geweldig op tegen een busreis en gedreven zocht hij naar een alternatief. Even buiten Ghardaia zou er een vliegtuig landen met een groepje vrouwen dat persé wou kennismaken met de inlandse bevolking. De fotograaf Pierre Mille kon een extra zitje regelen voor Frank tegen de voorwaarde dat hij hem zou vereeuwigen in een houtskoolschets. Dit was een voorstel dat Archer onmogelijk kon weigeren, rekening houdend met de tijdswinst die het hem opbracht. De vele dames aan boord van het vliegtuig zou hij bovendien nog wat kunnen entertainen. Met een beetje geluk en 4 tussenlandingen zou hij binnen 2 dagen terug in België zijn. In de kaft die ik samen met het reisverslag van Archer terugvond stak ook deze foto in bijlage. Geheel links zien we Pierre, de fotograaf die zelf als figurant optreedt. De armen gekruist en vol trots poserend. Later heb ik uit houtskooltekeningen kunnen afleiden dat dit Pierre moet geweest zijn. Het is een spijtige zaak dat we van al deze mensen niet meer dan een naam en een gezicht kunnen reconstrueren. Mochten we ook maar één levende ooggetuige kunnen vinden die zich een gesprek met Archer kan herinneren? Wie weet komen we nog bij iemand terecht?
Met veel overtuigingskracht wist Archer de hand te leggen op een detailkaart van het Middellandse kabelnetwerk. In een latere fase zou het voor Frank een prachtig werkinstrument worden om later ondergrondse stelsels te reconstrueren. Volgens zijn notities zat er een logica in het netwerk. De meeste kabels werden wonderlijk genoeg meestal op onderzeese dalpunten gelegd die met holle ruimtes overeenkwamen.
De oude kaft met opschrift 'Sur les routes de l'empire Algérie, terre d'exemple' heeft mij heel wat nieuwe gegevens opgeleverd over Archer en zijn Afrikaanse expeditie. Zoals reeds gezegd werd zijn contact met de Franse fotograaf Pierre Mille zeer vertrouwlijk. De jonge kerel had heel wat sterke verhalen rond de 'Holle Aarde' genoteerd. De meeste zaken had hij in kleine dorpjes horen vertellen van medicijnmannen die op sensatie belust waren. Voor Archer was het een zucht van verlichting dat er geen echte pottenkijkers in het spel waren. 'Niettemin bevatten al deze geruchten toch een vorm van waarheid!' dacht hij en Frank wou geen risico's nemen. Tijdens de bewuste busreis naar Ghardaia alsook zijn aankomst aldaar hebben we geen enkel bewijs van een ontdekking. Het enige wat ons wel treft is informatie van een geheel andere orde. Heel wat expeditieleden op de busrit waren ingenieurs die deel uitmaakten van een grote telecommunicatie firma die onderzeese telegraaflijnen voorzag in het gebied van de Middelandse zee. Enkele van deze ingenieurs hadden de conversatie tussen Frank en Pierre opgevangen en mengden zich in het gesprek. Volgens één der ingenieurs waren er vreemde metingen gebeurd die wezen op holle ruimtes onder de zeebodem! Er was geen tijd noch geld om dat gegeven verder te exploreren maar de man was geboeid door de gedachte dat er misschien immense grotten onder de Middelandse zee waren. Op het juiste moment kon Frank het gesprek afleiden en was er niemand nog geïnteresseerd over 'Holle Aarde' theorie. Hij begon over de nakende oorlogsdreiging van Duitsland en al de aanwezige Britten had meteen andere koek te verteren. Tijdens zijn verblijf in Ghardaia heeft frank nog een aantal exploraties gedaan naar mogelijke toegangen tot ondergrondse stelsels maar het enige wat hij vond waren kleine waterputten. Zelfs al had hij een toegang gevonden dan nog wist hij zeker dat er overal rond de wereld dergelijke poorten waren. Frank geraakte meer en meer verontrust door de moderne technologieën die in staat waren metingen te doen naar ondergrondse stelsels. Vroeg of laat zouden de verkeerde wetenschappers wellicht op het spoor van de 'Holle Aarde' komen en dan was alles om zeep! Gefascineerd door de gegevens van de ingenieurs begon Frank opzoekingen te doen naar de aanleg van vele onderzeese kabels. Tesamen met enkele opmerkingen over een seismoloog kon hij een reconstructie maken van onderzeese holle ruimtes. In bijlage zien we enkele ingenieurs bezig met het leggen van de onderzeese telecommunicatielijnen. We noteren de gegevens op de achterkant van de foto : september 1932 voor de kust van Algerije.
Onze professor had zeer belangrijke aanwijzingen gekregen van Le Beau. Per toeval kon ik vernemen dat er ooit een Franse Gouverneur in Algerije moet hebben gewoond die 'Le Beau' noemde. We kunnen blijven gissen maar het is een feit dat Archer nu geheime kaarten in zijn bezit had. Stukjes wereldkaart die alle locaties bevatten met toegangen tot ondergrondse stelsels. Waarschijnlijk had 'Le Beau' deze gekregen van enkele missionarissen die in Soedaneese volksstammen inflitreerden. Wie weet hoe oud deze aanwijzingen wel waren. Mogelijks werden ze overgeleverd van de Egyptenaren aan slavenvolken die ze van generaties op generaties met zich meedroegen. Op de bewuste bus die hem naar ghardaia reisde ontmoette Archer een zeker Pierre Mille. Deze jonge fotograaf had klaarblijkelijk van ondergrondse stelsels gehoord en op basis van enkele legendes had hij een aantal primitieve tekeningen bij zich. De busreis verliep zeer moeilijk en er was geen enkel comfort. Om een idee te krijgen van het soort vervoermiddel tonen we in bijlage een tekening van zo'n busje!
Archer was een ongeloofelijk talenmaniak. Geen wonder dat hij zich overal zo goed kon aanpassen. In een minimum van tijd kon hij een taal assimileren en wist hij de spraakkundige kneepjes eigen te maken. Voor zijn tocht naar Ghardaia zou hij aangewezen zijn op een moeilijke busreis. Nog niet zo lang hadden de Fransen een buslijn opgezet die liep van Algerije tot aan Bangui en 6.600 km bedroeg. Het was de langste transportlijn met een voertuig in de wereld en de Fransen noemden het 'La ligne du Hoggar'. Spijtig genoeg had Archer niet voldoende tijd om nog maar eens dat hele traject af te rijden maar hij zou het zeker ooit nog eens doen, dacht hij bij zichzelf. In zijn geniale geest zag hij een beeld dat je het best kon vergelijken met de tekening in bijlage. Toen hij even de tijd had moet hij dat visioen hebben neergetekend in deze prachtige impressie. Het is een gouache afbeelding die we hebben teruggevonden in zijn tekenmap. Frank Archer zag Algerije als een nieuwe uitvalsbasis voor grootse ontdekkingen. Algauw zou blijken dat zijn intuïtie hem niet in de steek zou laten.
Na het bezoek aan Egypte was Frank tot de vaststelling gekomen dat Duitsland grootse plannen had. Overal werd er gefluisterd dat er met man en macht aan militaire uitrusting werd gewerkt. Geen wonder dat de economie in dat land terug opbloeide. Archer maakte zich zeer beminnelijk bij de Duitsers die zich in Caïro bevonden. De Duitse expeditieleden hadden weliswaar geen enkele ervaring met de gevaren van de woestijn. Zij waren amper uitgerust om lange tochten te maken in de bloedhete zon. Met de nodige overtuigingskracht leidde hij hun af van het gebied waar hij ooit de mysterieuze waterputten had gevonden. Met een beetje geluk zouden de expeditieleden omkomen van dorst in een gebied waar nooit nog een sterveling zou komen. De Egyptenaren werkten mee aan het snode plan van Archer. Na zijn verblijf in Egypte trok hij per boot weg naar Algerije. In marrakech had hij een ontmoeting gepland met een zekere Le Beau. Deze Fransman, waarvan wij de identiteit niet meer kunnen achterhalen zou hem meer inlichtingen kunnen verschaffen over het bestaan van ondergrondse stelsels in Ghardaia. We hebben gelukkig nog een foto kunnen vinden over de Victor Schoelcher, een bananenboot van Franse origine die zich in de haven van Algerije bevindt.
Bij de terugkeer uit Amerika snelt Frank Archer naar zijn goede vriend en vertrouwensman Jozef Story. Als lid van een zeer invloedrijke en grote vrijmetselaarsloge had Frank contacten overal op de wereld. Het kwam erop aan om zo spoedig mogelijk naar Egypte af te reizen. Story kon ervoor zorgen dat alle materiële voorzieningen voor een woestijntocht in gereedheid werden gebracht. Enkele vrienden waaronder de conservator van het oudheidkundig museum te Caïro zouden hem opwachten. Een Duits expeditieteam van wetenaschappers was begonnen met opgravingen even buiten de Gizeh vlakte. Voor Frank was het een feit dat de Duitsers belangrijke aanwijzingen hadden gevonden. In ieder geval zaten de expeditieleden heel dicht tegen het gebied met het ondergrondse stelsel dat toegang gaf tot een labyrint. Frank Archer kon met het privé vliegtuig van een Engelse diplomaat naar Caïro meevliegen zodat hij slechts een minimum aan tijd zou verliezen. Zijn Brugse vriend en mentor Jozef Story had daarvoor zijn beste relaties aangesproken. In dagboek nummer 2 verwijst Archer naar zijn verblijf in Egypte zelf. Een aparte map vol met tekeningen en aanwijzingen ligt nog ongeopend tussen de 'geheime dossiers'. Met de nodige omzichtigheid zal ik het openen en verdere gegevens naar voren brengen.
Archer had een ongeloofelijke bewondering voor grote passagiersboten. Dit was een passie die hij van zijn ouders had meegeërfd en die hem te pas of ten onpas overviel. Eigenlijk scheelde het geen haar of zijn ouders hadden met de Titanic meegereisd! Tussen de beide wereldtentoonstellingen 1935 Brussel en 1937 te Parijs nam hij het initiatief om met de weduwe Clemence een 24 tal dagen een soort van cruise te ondernemen. Vanuit Le Havre moet hij op deze oceaanreus (foto in bijlage) zijn overgevaren naar Amerika. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om in New York enkele vooraanstaande wetenschappers te spreken. Voorlopig vinden we heel weinig terug over deze periode maar misschien komen we - zoals dikwijls - toch op nieuwe gegevens. In zijn dagboek rond deze periode lezen we ook zijn groeiende bezorgdheid over de kentering in Duitsland. Politiek lijkt er iets te bewegen dat waarschijnlijk voor een wereldconflict zal zorgen. (volgens de woorden van Archer). Van een Engelse collega verneemt hij per brief dat er een enorme interesse is naar het Thule genootschap. Een zekere Jozef Goebbels stuurt diverse expedities naar Egypte en tibet om aanwijzingen te zoeken naar het bestaan van een zogenaamde 'Holle Aarde' theorie. Dit was de allereerste keer dat Frank Archer zich onwel begon te voelen. Stel je voor dat deze duistere lieden erin slagen om de theorie te bevestigen. Frank neemt de beslissing om vanuit Amerika enkele Britse politici te overtuigen om zo snel mogelijk diplomatiek te onderhandelen met Duitsland. Misschien kan Sir Chamberlain er voor zorgen dat er bij een mogelijk wereldconflict alvast geen uitval gebeurd naar Engeland of België. De geschiedenis zal uitwijzen hoe moeilijk Archer met politiek kon omgaan.
Een detail van het Belgisch paviljoen expo 37 Parijs
Zonder veel commentaar een meer gedetaillieerde tekening van het Belgisch paviljoen bij de expo 1937 te Parijs. Het zou zonde zijn om zoveel schoonheid niet even van nabij te bewonderen. Een ode aan een bouwstijl die slechts eventjes tot uiting is gekomen en algauw werd afgevoerd. Archer was soms rouwig om het feit dat wij zo vlug mooie architectuur met de grond gelijk maken.
De enige afbeelding (tekening) die naar Archer verwijst is deze in bijlage. Ze maakt het mogelijk dat er tussen twee bollen (sferen) een lading aan statische elektriciteit wordt losgelaten met een intensiteit van 5 miljoen volts. De bescherm draadomlijsting heeft een diameter van 250 meter en de kolommen meten 12 meter hoog. De bollen zelf hebben een diameter van 3 meter. Buitengewoon reusachtig maar voor Archer slechts een peulschil tegenover de echte sferen die hij onder de aardbodem heeft gezien. De elektrostatische ontlading is evenwel een fantasie van Archer om het geheel wat indrukwekkender te maken. In realiteit bezitten de ondergrondse sferen een heel andere vorm van energie. Met dit experiment wou de professor aftasten hoe de mensen tegen zoveel spektakel zouden reageren. Niettegenstaande het feit dat ik slecht op papieren bronnen kan terugvallen moet het optreden van Archer zijn spektakel grandioos geweest zijn. Nog sterker dan tevoren probeer ik meer te vernemen over die periode in Archer zijn leven. Helaas ook hier houdt de professor zich zeer bescheiden op de achtergrond en werkt hij via een soort van vervanger. Zonder de bijgevoegde aantekeningen en nota's van Frank Archer hadden we nooit kunnen vermoeden dat hij achter deze opstelling stond. Wat kunnen we nog meer verwachten aan verrassingen? Dat wordt voorlopig even afwachten.
Een onvergetelijk moment voor niemand minder dan professor Frank Georges Archer. Grote architecten zoals H. Van de Velde, J.J. Eggericx en Verwilghen hebben zich ongetwijfeld laten meedrijven door de geestdrift van Frank. Waar zij hun architectonische inbreng verzekerden was Archer de stille kracht achter de implementatie op de tentoonstellingssite. In het gedeelte van de ontdekkingen en de wetenschap zou hij zijn ware visie rond de elektrostatische energie tentoonspreiden. Het expo gebouw van België had mooie rondingen en beantwoordde volledig aan de moderne stijleisen van dat moment. Opvallend is het feit dat Archer over de expo heel weinig loslaat in zijn dagboeken. Enkele losse notities die ik per toeval mocht terugvinden in tijdschriften van die periode vertellen mij meer. Waarschijnlijk wou hij zich op de vlakte houden en de eer aan anderen laten. Misschien zag hij zijn inbreng wel als een soort van vingeroefening voor de grote onthulling die hij van plan was. Het is een feit dat hij weer wat gelukkiger was in die periode en zijn relatie met de mooie Clemence werd sterker dan ooit. In bepaalde kringen werden zij heel dikwijls samen gezien. Sommige Parijse vrienden dachten dat Frank met haar gehuwd was! De nieuwsgierigheid trekt aan mij om te achterhalen wanneer er een kentering in dat evenwicht zal komen?
Expo Brussel 1935 krijgt een nieuw kans te Parijs!
Archer had zich teruggetrokken in Brugge. Zijn ontdekkingen rond de Holle Aarde en een vermeende toegang tot die ruimte via het Sint Jansplein liet hij even rusten. De perikelen rond de wereldtentoonstelling te Brussel van 1935 hadden hem geen goed gedaan. Hij kreeg het ultieme bewijs dat de mensheid nog niet rijp was om met de geheimen van de Holle Aarde in aanraking te komen. Vanwege de Duitsers was er wel veel belangstelling maar hun politieke denkwijze ging de verkeerde richting uit. Volgens bepaalde berichten was er een machinerie op gang gekomen in Duitsland die de voorbode van oorlog kon zijn. Stel je voor, dacht Archer dat de geheimen van de zwevende bollen wordt uitgebuit door een dictator. Hij nam geen enkele risico en zou zeer goed uitkijken alvorens het labyrint af te dalen. Enkele maanden na de opening van de wereldtentoonstelling 1935 te Brussel, had Archer een ontmoeting te Brussel. Een afgezant van de Franse regering wou hem spreken om in 1937 te Parijs een nieuwe expo te organiseren! Archer was wild enthousiast en snelde meteen richting Brussel. Hij nam de eerste trein om zeker zijn afspraak te kunnen nakomen. Hij had een verbeterde versie van zijn wetenschappelijke realisatie meegenomen. Hij had lessen getrokken uit zijn eerste voorstel en zou met een bescheiden proefopstelling naar voren komen. Het wordt nog even afwachten om te lezen wat deze tentoonstelling zal inhouden. Eerst moet ik nog een hele pak documenten bestuderen en hoop ik foto's en teksten daarover te vinden. Vanavond nog neem ik het voortouw om twee dikke archiefdozen van nabij te bestuderen. Ik geef alvast in bijlage een reconstructie mee van Archer die de Franse afgezant ontmoet in Brussel.
Bewijzen dat Frank Archer Expo Brussel 1935 helpt organiseren
In het uitvoerig documentenarchief van Frank Acher kwam ik plots in aanraking met een aantal Franse tijdschriften uit 1935. In één van die magazines staken talrijke handgeschreven brieven en aantekeningen rond de organisatie van expo 1935. Als wetenschapper en vernieuwer in talrijke denkprocessen was Archer bij de pinken. Hij wou zijn stempel drukken op het wetenschappelijk paviljoen. Een aantal van zijn geestesgenoten stonden kritisch tegenover zijn ideeën inzake electromechanica en aanverwante. Niettegenstaande Archer verregaande bewijzen kon leveren over de wisselwerking tussen electriciteit en magnetisme, wou men hem geen podium geven om dat aan te tonen. Hij had het idee om een grote fosforiserende bol te installeren in het paviljoen. Het voorwerp zou - naar de woorden van Archer - zonder ophanging zweven in de ruimte en een groenachtig licht verspreiden. De fysici van die periode waren bang dat er paniek ging uitbreken of dat de gevestigde politieke heersers zich vragen gingen stellen rond de ideeën van ons genie! De negatieve ondertoon van zijn kompanen hield Frank niet tegen om toch een aantal architectonische hoogstandjes te leveren. Om algehele commotie te vermijden werden zijn ontwerpen uitgevoerd onder de schuilnaam van iemand anders. Professor Archer bleef bescheiden onder deze overeenkomst door de volgende wijze woorden uit te spreken. Intelectuelen winnen nooit maar hebben altijd gelijk.
Enkele passages verder in het dagboek van Archer : De sensatie van mijn ontdekking was na een week nog altijd niet bekoeld. Ondertussen had ik mijn leven zo normaal mogelijk laten voorbijgaan. Mijn gebruikelijk bezoek aan Story, de geregelde aankopen in de boekhandel op de Grote Markt en mijn vertrouwlijk babbeltje met de kelner van de Sablon was vlot verlopen. Eén persoon had ik al die tijd verwaarloosd en dat was Clemence. Bij haar kon ik onmogelijk de ontdekking verzwijgen en dat zou nefast geweest zijn. Ik nam het besluit om een zeer lange en tedere brief te schrijven zodat ze nietsvermoedend nog een aantal dagen zonder mijn aanwezigheid kon voortleven. Aan redenen voor mijn terughoudendheid was er genoeg materiaal voor handen. Eén keer in de week ging ik naar Rijsel waar ik goed contacten onderhield met een ingenieur mijnbouwkunde. Dat was geen uit de lucht gegrepen idee, want Frans Dupont was een authoriteit inzake ondergrondse werkzaamheden, tunnelbouw en afdalingstechnieken in onderaardse grotten. Met hem kon ik in alle vertrouwen spreken over mijn ontdekking. Aan de hand van geologische kaarten konden we naspeuren welke obstakels ik mogelijks bij mijn afdaling kon tegenkomen. Misschien en dat mochten we niet geheel uitsluiten zou hij mij vergezellen op mijn tocht? In ieder geval wou ik Clemence niet vervelen met mijn ontdekkingen. Via een kleine omweg naar Parijs nam ik het voortouw om bij een gereputeerde hoedenzaak een mooie zonnehoed te kopen voor haar. Haar tere huid kon dat best gebruiken en tegelijk was deze geste een blijk van bezorgdheid. Het instinct van de wetenschappers kreeg sterk de bovenhand en op dergelijke momenten was ik met niks tegen te houden. Ik had ook reeds exploratie gedaan van de fontein met waterput op het Sint Jansplein te Brugge en had belangrijke aanwijzingen tot een toegang gevonden. Een stenen deurtje voorzien van een slotgaatje kon ik met veel gemak open krijgen. Op de nacht waar de maan nog een klein sikkeltje was greep ik mijn kans om dat deurtje open te krijgen. Deze ingreep was noodzakelijk wou ik aan Frans Dupont een volledig verslag uit brengen. Zoals verwacht sprong het mechanisme vlot open. Twee dagen voordien had ik het gaatje volgespoten met kruipolie en dat had zijn werk gedaan. Met mijn lantaarn rond het hoofd bevestigd keek ik in de opening en zag een draaitrap. Een deel van het pompmechanisme was ook verbonden met een rudimentaire lift. Waarschijnlijk maakte het deel uit van een tegengewicht dat beneden mogelijks een opening maakte naar een echte doorgang. In veel middeleeuwse kerkers kon je ook dergelijke afsluitsystemen terug vinden. Na deze expeditie liet ik alles verder onaangeroerd. Ik ondernam mijn onderzoek steeds in het holst van de nacht zodat niemand iets kon zien. Met dit fragement krijgen we exacte aanwijzingen dat er wel degelijk een toegang is tot de 'Holle Aarde'. Ondertussen zoek ik verder in het 'geheim dossier' naar mogelijke afbeeldingen.
