Het mysterieuze leven en werk van prof. dr. Frank Archer.
20-09-2007
verborgen documenten !
Wat late zon viel over de daken van de Brugse huizen. Het heldere licht bereikte het topje van een stenen fontein. Frank Archer was voorgoed van de aardbol verdwenen, zo leek het. Eerst werd er nog gezocht naar de geheimzinnige bewoner van huisnummer 10. De hoofdcommissaris zat behoorlijk verveeld met deze zaak. De vooraanstaande professor had enkel een cryptische boodschap nagelaten. In het notitieboekje van kunstschilder J. Story vinden we enkele verwijzingen naar die verdwijning. "Aan de vooravond van wereldoorlog twee zat niemand in over de verdwijning van Frank Archer. Enkel de politie zat verveeld met het papierwerk en een onderzoek dat op niks eindigde. Het was een feit dat enkele intimici, zoals ik, het zagen aankomen. De professor was melancholisch geworden. Bij zijn bezoekjes aan mijn atelier kon hij soms uren vertellen over zijn jeugdjaren in Alexandrië, de ontdekkingen van verborgen schatkamers in de woestijn en de mysterieuze sferen die hij in de holle aarde had gezien. Ik hou me vast aan de gedachte dat ik wellicht de enige ben aan wie hij dergelijke zaken vertelde. Een vreemde man, die Archer! Frank had iets grandioos ontdekt maar tegelijk zat hij gevangen door de consequenties die dat geheim met zich meebracht. De wereld was niet rijp voor dit geheim. Duitse spionnen werden gesignaleerd in England, België, Frankrijk,... De nazi's hadden een bijzondere interesse in de Holle aarde theorie van Frank Archer maar ze hadden slechts vage aanwijzingen en de twijfel was groot. Frank was behoedzaam en wantrouwig. Hij tastte mijn discretie af als een roofdier dat de zwakke plek van prooi probeert te achterhalen. De opzet van zijn jarenlange toenadering en vriendschap werd nu duidelijk. Hij wou een erfgenaam, een sterveling die zijn verhaal op een eerlijke open wijze kon navertellen. De geheime dossiers had hij mij onder gesloten pakket overhandigd, verzegeld en met een brief voorzien die ik pas na zijn verdwijning mocht openen. Hij sprak niet over verdwijnen maar alludeerde op een soort van expeditie. Op een avond telefoneerde hij mij en zei opgewonden : 'het moment is aangebroken. Ik heb alles voorbereid voor de afdaling en ik keer misschien niet terug. Vaarwel goede vriend en zorg goed voor mijn bezittingen.' Ik kon geen antwoord geven en het enige dat ik nog hoorde was een droge klik van de hoorn die werd ingehaakt. Het verdere verhaal zal vertrouwd in de oren klinken. De oorlog deed zijn intrede. De Duitsers veroverden Europa en 5 bange jaren van bezetting zouden hun intrede doen. Nog voor de bezetting van Polen door de Duitsers - enkele weken na de verdwijning van archer - ging ik op een avond zijn huis binnen. HEt verlaten herenhuis moest openbaar verkocht worden maar er was weinig interesse. Er was veel kans dat de Duisters het aansloegen voor commando centrum en ik wou zien of er geen geheimen te grabbel lagen. Het was akelig en mysterieus in dat huis, alsof de professor mij vanaf elke hoek bespiedde. In de kelder werd ik aangetrokken door het geluid van een lekkende kraan. Het insijpelende vocht had een deel van de muur losgemaakt en ik vermoedde dat er iets achter zat. Ik krabde de pleister los met mijn zaklantaarn en enkele steenbrokken vielen in een holle ruimte. Ik voelde een dik pak met documenten in het gat. Ik verloor geen tijd en spoedde mij terug naar huis. Op mijn tekentafel deed ik het pak open en een hondertal tekeningen, documenten, grondplannen vielen uiteen. Ze verwezen naar het ondergrondse stelsel, de holle aarde. Samen met de geheime dossiers moest dit van onschatbare waarde zijn. Ik wou geen risico nemen en verborg die zaken voor de duur van de oorlog. In de hoop dat niemand anders in het bezit zou zijn van gelijkwaardige documenten behield ik mijn discretie. Na de oorlog zou ik alle documenten en papieren aan het stadsarchief overhandigen met de uitdrukkelijk wens om de geheime dossiers pas na 50 jaar openbaar te maken. Ik moet met alles rekening houden want reeds nu aan de vooravond van de grote oorlog ben ik niet meer van de jongste. Het is zeer de vraag of ik de nakende tijden van ellende, honger en bezetting zal overleven. Alleen de Goden kunnen het weten. Zo eindigde een belangrijk fragment uit het dagboek van J. Story. Het spreekt voor zich dat deze belangrijke aanwijzingen worden vervolgd.
