Juni 2014.xml:namespace prefix = o />

Vrijdagochtend om 04.35 uur reden we de oprit af in Aartswoud, op weg naar ons stekkie onder de Franse zon. Wel vroeg iedere keer maar we willen zo snel mogelijk Nederland achter ons laten in verband met de drukte.  Wat wel altijd opvalt is dat de A27, al vanaf Utrecht tot en met de afrit naar Antwerpen, een lang lint van vrachtauto’ s is. Als je dan, zoals wij dit keer, met een aanhangwagen erlangs gaat, duurt het een hele tijd voordat de achter ons duwende auto’ s eindelijk hun gaspedaal wat dieper in kunnen drukken.

Toen we dan ook om ongeveer 06.30 uur de grens met Belgie passeerden,  konden we ook eindelijk de daar geldende max. snelheid van 120 km/h rijden. Dat gaat heel wat vlotter op die afstand.  Achterlijke regels in Nederland.  En dan denkt “ men” in Den Haag dat ze nog vooruitstrevend zijn met hun 90 km/h voor een aanhangwagen ipv 80 zoals het was, ttsss. Het is dan ook pijnlijk als je dan nog denkt dat ’ s nachts de trajectcontrole niet werkt. En wacht je nog een leuke verrassing als je weer thuis komt! ( 4 kilometer te hard op een bijna lege 10-baans snelweg ’s-ochtends om half zes, hoezo voor de verkeersveiligheid).

Bij Parijs, waar we ongeveer om 10.30 uur waren, hadden we wel wat oponthoud maar dat is standaard. Voor de rest liep alles op rolletjes en om ongeveer 16.45 uur reden we het dorp binnen. Het was warm! 28 graden en dat voelt heet daar. Maar wij klagen niet hoor, heerlijk. We hebben eerst lekker alle luiken en ramen  opengezet en daarna de gebruikelijke borrel genuttigd op de goede reis.

Nadat we iets te eten hadden gemaakt en lekker gedoucht, moest natuurlijk de televisie aangezet worden, want Oranje moest om 21.00 uur aftrappen tegen Spanje. We konden jammer genoeg de televisie nog niet buiten zetten omdat we maar 1 kaart hebben, een digitale en die werkt niet op de ontvanger in de keuken, die nog  analoog is.  Ik denk evengoed wel dat de buren ons hebben gehoord tijdens de 5 doelpunten, want de ramen stonden wagenwijd open. We hebben er evenwel geen commentaar op gehad. 

Na de wedstrijd hebben we nog lang buiten kunnen zitten.

Zaterdag 14 juni was het wederom warm, onbewolkt en 29 graden. Toch moesten er gewoon boodschappen worden gedaan en het huis een beetje schoongemaakt. Verder hebben we het bureau uitgeladen dat nog in de aanhangwagen stond. Dit bureau is een erfstuk uit de familie van Bouwe en is een prachtig ingenieus antiek eiken bureau. Dat stond dan ook heel mooi in de woonkamer.

Ook hebben we het gras gemaaid. Het terrein is nu een stukje groter geworden dus ook meer werk en het stond inmiddels ook al kniehoog. Het knapte dan ook weer lekker op toen het plat lag.

Tijdens maaien kwam ik alweer de eerste slang tegen. Hij lag vlak naast mijn voeten toen ik er met de maaier langskwam; bruin en glibberig en met een doorsnede van ongeveer 2,5 centimeter. Ik heb hem niet in volle glorie gezien maar de lengte laat zich raden. Ik was blij dat ik rubber laarzen aanhad en dus naar de raad van onze, inmiddels verhuisde, Engelse buren heb geluisterd!

Later hoorden we van onze andere, Franse, buren dat juist de kleine slangen gevaarlijk zijn en deze grote ongevaarlijk. Toch was ik blij met mijn laarzen. ..

De rest van de dag hebben we lekker geluierd op het terras met een heerlijke franse rose.

Daar zagen we hoe de buren naar hun moestuintje gingen om daar wat groenten te snijden. We zwaaiden ze gedag en even later kwam de buurman met een krop verse sla aanlopen en vroeg of we deze wilden hebben. Nou, graag natuurlijk! Er gaat niks boven een kakelverse krop sla. We bedankten hem en hebben hem diezelfde avond nog opgepeuzeld.

Toen we gingen lopen met de hondjes, kwam de buurjongen, de zoon van degene die ons de sla had gegeven,  al rennend naar ons toe.

Althans naar ons niet, maar naar Lara. Die knaap is een jaar of 8-9 en gek op Lara. Terwijl ze zelf een Golden Retriever hebben. Lara is ook helemaal gek van dat joch en hij knuffelt haar altijd uitgebreid. Ook zijn grotere zus komt altijd even om Lara te aaien.

Leuk om te zien is dat. Vooral als je weet hoe spastisch de Franse autoriteiten ten aanzien van Rottweilers zijn.  In ons dorp  is dat gelukkig niet aan de orde.

Zondag 15 juni was het weer prachtig weer, 26 graden. We hebben kleine klusjes aangepakt; schotel antenne ophangen en afstellen (de derde!), klein luikje gemaakt en opgehangen en omdat we de volgende dag hadden afgesproken met de man die een pellet kachel zou leveren en installeren, hebben we een radiator die in de weg hing, weggehaald en op een andere plek weer opgehangen.

De man, Mr. Charles, had ik in Nederland gebeld en de afspraak met hem gemaakt om maandag 16 juni te komen en de kachel te installeren.

Maandag 16 juni, ook weer schitterend weer en het werd die dag 28 graden. Het wachten was nu op Mr. Charles. Bouwe heeft bijna de hele dag gemaaid met de bosmaaier om te kijken of we het bos met bramenstruiken weg konden krijgen. Dat ging niet zonder slag of stoot en het lukte ook niet helemaal, maar het grootste gedeelte kreeg hij eronder. Verder hebben we nog een aantal stenen onder de grond vandaan gevist. Die lagen op een hele grote hoop bij de walnoten boom. We gaan deze gebruiken voor de muur van de veranda. Het is een heidens karwei maar langzaam komen we er wel.

’S Middags heb ik maar eens de voicemail van Mr. Charles ingesproken. Inderdaad, hij was natuurlijk niet verschenen. We werden echter niet terug gebeld. 

Dinsdag 17 juni begon de dag met bewolking. ’S Middags was het onbewolkt en werd het warm, 26 graden. We zijn die dag verder gegaan met stenen uitgraven. Inmiddels groeide de berg stenen gestaag. Omdat ook deze dag verliep zonder dat Mr. Charles kwam,  heb ik hem ’ s middags wederom maar weer eens gebeld.

Hij wist van onze afspraak van afgelopen maandag. Gelukkig maar want je gaat op een gegeven moment toch een beetje twijfelen aan jezelf en denkt heb ik het wel goed begrepen allemaal. Maar ja hoor, ik had het heel goed begrepen; nooit aan jezelf twijfelen dus.

Hij had allerlei smoesjes die ik niet allemaal begreep, maar hij verzekerde me nu dat hij donderdag 19 juni zou komen. Aan het einde van het gesprek heb ik dat nog een keer herhaald; Jeudi dix neuf juin, en matin? Qui, bien sur! OK.

Dus moesten we onze vrienden, waar we een afspraak mee hadden die dag, afbellen. Een grote kans dat hij donderdag ook niet zou komen maar ja, we wilden het risico niet nemen dat hij voor een dichte deur zou staan. 

Woensdag 18 juni begon de dag met mooi weer en stapelwolken. Het werd algauw weer 21 graden, maar ’ s middags kregen we regen en het heeft ook de avond daarna geregend. Dus zijn we in de auto gestapt en naar Clermont Ferrand gereden om daar wat spullen te halen, waaronder een pikhouweel. Om natuurstenen uit de grond te trekken is dit beter gereedschap dan een schop.

Donderdag 19 juni begon bewolkt maar ’s  middags was het prachtig weer, boven de 25 graden.

Het wachten was dus op onze kachelman. Die dus niet kwam opdagen. Om 11 uur heb ik maar weer eens gebeld. Hij nam direct op en ik vertelde hem dat ik nu boos was. Dat hoefde niet zei hij maar hij kon nu niet weg en had het over de kachel die nog niet was geleverd en welke kleur wij ook alweer wilde. Pffff, zo vermoeiend die man!

Ja, maar hij zou diezelfde middag om 15.00 uur komen, echt waar…..

Het enige dat er kwam, was een pakje voor de buren; geen kachel!

15.30 uur, nog geen kachel. Weer bellen. Hij kon echt nog niet weg maar hij zou de kachel vanavond komen brengen. Hij zou bellen als hij eraan kwam. Ja, echt vanavond.

En inderdaad; 19.30 uur stopte er een auto voor de deur. Ik deed open en Mr. Charles kwam binnen met een afwerend gebaar, alsof ik hem zou slaan. Daar kon ik wel weer om lachen en we schudden elkaar de hand. Hij had een hulpje bij zich en samen hebben zij onze kachel uitgeladen en in de woonkamer gezet.

Hij had een tas met paperassen mee en daarin zocht hij de aantekeningen die hij in maart had gemaakt met hoogte, lengte en offerte. Ja, en je raadt het al; die kon hij nergens meer vinden natuurlijk. Had hij ze soms hier laten liggen? NEEEE! Wat een chaoot zeg!

Maar goed, nu hebben we in ieder geval een kachel. Dat was wel een zorg; we hadden namelijk vanuit Nederland een cheque opgestuurd met een derde van het bedrag.

Mr. Charles legde hierna uit wat hij morgen ging doen, hij ging nog wat spullen kopen in Vichy die hij nodig had,  en de plaats van de kachel werd nog even precies bepaald. Hierna vertrok hij weer. 

Vrijdag 20 juni was het wederom mooi weer en warm; 28 graden en wat doe je dan als Hollander? Dan ga je met je nieuwe pikhouweel grote stenen uitgraven! En wachten op onze chaoot. Die niet kwam. Toen het 12.00 uur werd zeiden we tegen elkaar dat het, als hij nog zou komen, wel in ieder geval na 14.00 uur zou worden.

Wat schetste onze verbazing toen er om 12.05 uur een auto stopte met Charles en zijn hulpje!

Wij snappen nu helemaal niks meer van de Fransen en hun gewoonten, of is dit weer zo’n uitzondering die de regel bevestigt? Toen we dit verhaal aan onze buren vertelden, moesten zij ook wel lachen dus zo gewoon is dit dus klaarblijkelijk niet…

Tot 15.00 uur is hij bezig geweest en ik moet zeggen; hij heeft keurig werk geleverd en vrij schoon ook nog. Er lag natuurlijk wel overal stof in huis omdat de pijp door de eeuwenoude muur moest, maar verder had hij netjes zijn werkgebied met zeil afgedekt en wij gelukkig de rest van het huis onder het plastic gestopt. Tot aan de gordijnen toe!

Nadat deze klus geklaard was kregen wij nog uitleg over de werking en dat er bij problemen met hem gebeld moest worden. Ik hoop werkelijk dat dit nooit nodig is!

Ik vroeg hem nog of hij veel werk had. Tot over zijn oren vertelde hij. Vandaar. Nu begreep ik waarom hij zo chaotisch is.

Hierna ging hij zitten en vroeg zich hardop af of wij nu wel of geen cheque hadden gestuurd. Ja hoor, zei Bouwe en overhandigde hem er nog 1 met hetzelfde bedrag. Dit is de tweede termijn zei Bouwe. Zodra wij een factuur krijgen dan betalen wij het resterende bedrag. We bestelden ook nog een ijzeren plaat om voor de kachel te leggen. Deze zou hij, samen met de rekening, misschien dinsdag komen brengen. Maar dat was nog niet zeker hoor, want ze moeten wel te leveren zijn. Anders komt het misschien aan het einde van volgende week en zo niet, dan ergens in september, als wij er weer zijn.

Inderdaad, hij moet nog komen. Dan zijn ze ook weer erg nonchalant. Het is toch een aardig bedrag dat we nog moeten betalen. Wel een vakman maar geen zakenman dus.

Zaterdag 21 juni. Onbewolkt, 30 graden plus. Toch nog even ruim een uur wat stenen uitgraven ’ s morgens.  Hierna zijn we begonnen met hapjes klaarmaken. ’ S middags om 16.00 uur zouden de buren komen voor een aperitief. Het was te heet om buiten te zitten, zelfs onder twee parasols, dus zijn we in de keuken gaan zitten en hebben weer een heerlijke middag gehad. Om 19.30 uur vertrokken ze weer. Hierna hebben we nog lang buiten kunnen zitten.

Zondag 22 juni. De dag begon met wat bewolking maar al snel verdwenen die en werd het weer meer dan 30 graden. Deze dag hebben we helemaal niks gedaan. Er was Formule 1 dus Bouwe ging binnen zitten. Ik heb buiten gelezen en af en toe een spelletje op de computer.

We hebben ontdekt dat de rand van ons terras als doorgaande route wordt gebruikt door salamanders en hagedissen. Om de haverklap racede er een beest voorbij, soms met zijn tweeen en soms werd er nog ingehaald ook! Een keer hadden we te maken met verkeersagressie; een achtervolgende salamander dook bovenop zijn voorganger en toen was het knokken. De honden keken met grote belangstelling toe maar maakten geen aanstalten om ze te pakken; het was te heet en zij waren veel te snel! Ik keek naar mijn eigen Formule 1.

Het was echt een luie dag en ik was er ’ s avonds behoorlijk moe van geworden, van dat luieren dan.

De twee volgende dagen stonden weer in het teken van stenen verzamelen.  Het was niet meer zo warm, maar toch wel lekker tussen de 21 en 24 graden met een lekker zonnetje.

Woensdag 25 juni hadden we afgesproken met onze vrienden in de Allier. Het was onbewolkt en het beloofde dus weer een prachtige dag te worden.

Rond lunchtijd arriveerden we en we hebben een heerlijke middag gehad waarin we weer lekker hebben kunnen bijkletsen met een heerlijke warme, Franse lunch op de barbecue en koude rose.

De honden vermaakten zich met elkaar, alhoewel we Jelle even moesten opsluiten, voor zijn eigen bestwil en onze rust, want Bass vond hem natuurlijk weer erg leuk.

Wel was er nog een dingetje; op een gegeven moment blafte Max, de Pyreneese berghond, een keer naar ons. Hierna blafte hij nog een keer en stond ons van een afstand aan te kijken. Langzaam drong het besef tot ons door en hebben we een paar keer Lara geroepen. Meestal komt ze dan bijna direct maar nu zagen we niks.

Opeens stond iedereen op en liep in de richting van Max. Toen zag Marco dat Lara in de vijver was gevallen. Ze stond heel beteuterd tegen de steile rand aan en kon er niet uitkomen. Achteraf had Bouwe wel een kleine piep gehoord maar ja, die muts zei verder helemaal niks. Max heeft ons dus gewaarschuwd. Slim en heel mooi om te zien. Hij kent haar nauwelijks maar dan toch zijn herders instinct dat spreekt. Prachtig en wij waren hem natuurlijk dankbaar!

Lara was helemaal nat en de vijver waarin ze was gevallen was bedekt met kroos. Mogelijk dat ze niet heeft gezien dat het geen gras was. Bovendien kon ze aan de andere kant van de vijver er zo uitkomen maar ja, daar was ze nu niet, dus hebben Bouwe en ik haar met vereende krachten eruit getrokken.

Daarna even met de waterslang schoon gespoten en afgedroogd met een handdoek die we altijd in de auto bewaren.

Rond 17.00 uur zijn we weer vertrokken richting Sauviat.

Donderdag 26 en vrijdag 27 juni waren wederom warm; 22 en 27 graden. Deze dagen ook weer stenen uitgraven en zijn we begonnen met een geul graven voor een fundering van onze veranda, bij de achterdeur. Ook hebben we wat oud hout weggehaald. Daar vonden we weer een slang die heerlijk opgerold onder het hout lag. Het was en kleintje, dus gevaarlijk. Zo hebben we toch wel bijna elke dag een slang gezien in de tuin. Het blijft oppassen dus. Deze heb ik met behulp van de pikhouweel maar even naar het dal achterin de tuin geholpen. Ik vind ze wel eng maar toch ook weer fascinerend, dus bleef ik hem volgen en met de steel van de pikhouweel optillen verder de tuin in. Ze zijn nog aardig snel ook in het halfhoge gras!

Zaterdag 28 juni begon bewolkt met af en toe een beetje regen. Om ons heen hoorden we overal onweer, maar bij ons bleef het bij af en toe een dikke druppel regen. Daarbij werd het ’ s middags wel enorm benauwd en gutste het zweet van mijn kop, terwijl ik zat te lezen in een stoel! De week hiervoor hadden we precies hetzelfde. Toen hoorden we overal gerommel en hoorden we later van een buurman dat in Augerolles, een dorp hemelsbreed zes kilometer bij ons vandaan, hagelkorrels zo groot als golfballen waren gevallen. Er was heel wat schade daar aan auto’ s etc. Wij hadden mooi weer met af en toe een wolk!

Nu hadden wij weer die mazzel. Het was 27 graden! Ik had gelukkig die morgen alle schoonmaak klussen gedaan. Verder deden we lekker niks want we waren helemaal klaar voor de terugreis.

Zondag 29 juni dus de dag van vertrek alweer. Om 06.30 uur zaten we in de auto.

Na een hele voorspoedige reis, waarbij we zelfs Parijs heel vlot “ namen” , hadden we alleen in Belgie, oponthoud. Weer bij Antwerpen.

Toch waren we om 17.30 uur thuis. Op tijd dus voor de wedstrijd Nederland-Mexico.