In veel opzichten was dit een vakantie die verschilde van andere dus ik schrijf hem op, zodat we er zelf ook nog eens op terug kunnen kijken.
We vertrokken vrijdagmorgen 26 juni weer in alle vroegte richting het zuiden. Met aanhangwagen dit keer, want we wilden nog wat materiaal halen bij de Bricot Depot en bovendien gingen we met een nieuw bed erin naar ons huisje. Dit bed was voor onze eigen slaapkamer; eindelijk een lekkere box spring want het oude bed hadden we een jaar of vijf, zes geleden gekocht bij Ikea in Lyon en de matrassen waren echt wel op nu.
We vertrokken met goed weer en dat zou ook nog een paar dagen aanhouden. Ook in Frankrijk was het lekker weer; 30+ graden en ook dat zou een aantal dagen, voor zover men het kan voorspellen, aanhouden, heerlijk!
De reis verliep iets minder snel met zon ding achter ja aan, maar we waren nog redelijk snel in de buurt van Sauviat.
Nog even snel iets halen voor het avondeten bij de Intermarche in Courpiere en daarna snel naar Sauviat. Het was warm geweest die dag en dat konden we om 16.50 uur nog goed merken. Alle luiken direct lekker opengezet om frisse, warme lucht naar binnen te laten. De verdere vakantie hebben we dit niet meer herhaald want door de hitte bleek het beter te werken om luiken en ramen overdag dicht te houden en pas om een uur of negen s avonds weer open te zetten. Alleen op die manier bleef het lekker koel.
Na onze gebruikelijk toast op de goede afloop van de lange reis konden we lekker buiten eten en daarna nog lang buiten zitten.
Zaterdag moesten we boodschappen doen. We hoefden dit keer geen twee karren vol te halen maar alleen voor het komende weekend. We zouden na het weekend een gast krijgen en die had aangeboden om de boodschappen te betalen.
Dus waren we weer snel terug uit Thiers en konden we ons richten op het huis. Dat wil zeggen alles schoonmaken op de begane grond, eerste en tweede verdieping en de gastenkamer in orde maken.
Tijdens ons rondje met de honden kwamen we diverse mensen tegen uit het dorp die we kennen, of die ons kennen. Met de meesten hebben we dan even een praatje. Vaste vraag is dan hoe lang we blijven dus dat vermelden we er altijd graag bij.
Zondagmorgen het gras weer gemaaid; daar was het zaterdag te warm voor geworden. Gelukkig had onze inspanning in het voorjaar om de bramenstruiken dood te spuiten resultaat gehad, want ik kon nog maar 1 jong braampje ontdekken, die ik natuurlijk onmiddellijk een kopje kleiner heb gemaakt.
Het gras ,was kniehoog en toen we s avonds op het terras zaten roken we al het hooi dat het gemaaide gras snel werd met deze warmte. Dat ging zo snel!
Die zondagavond zat ik heerlijk op ons terras met een beker hete koffie, te genieten van de stilte en de nog nazinderende warmte van de dag, toen ik plotseling luid geritsel en brekende takken hoorde links van mij. Het kwam achter uit de tuin van Maurice en Laurence vandaan. Ook Lara, die lekker lag op het terras, werd ineens alert en keek dezelfde richting op.
Na een paar minuten zag ik hoe een hert, wat later een volwassen ree bleek te zijn,, doodgemoedereerd, met zijn kop naar beneden het schaarse groene gras etend, van beneden het dal naar boven was gewandeld. Dit had ik nooit eerder gezien! Een paar seconden bleef ik stil zitten. Hij had nog niks in de gaten want wij zaten bovenwinds, dus rook hij ons ook niet.
Bouwe was er niet; die was net even in huis en net toen ik besloot om Lara naar binnen te doen om het dier niet af te schrikken, was mijn beweging en zacht fluisteren naar Lara voor haar het teken om in actie te komen. Ze sprong op en maakte een half blaffend, half snuivend geluid. De ree gooide zijn kop op en zag toen ons zitten. Met twee sprongen verdween hij weer in het dal.
Ik had het hart in de keel; wat een magnifiek gezicht was dat, en in onze achtertuin nog wel. Fantastisch!
Toen we de volgende dag dit nieuws aan Manuel vertelde, zei hij ons dat als de gemeente dit hoort, er een paar jagers op af gestuurd zullen worden omdat ze niet willen dat deze dieren in de bewoonde wereld schade aan weet ik veel wat aanrichten. Misschien was hij bang voor zijn eigen moestuintje want later hoorden we van Laurence dat ook hier het jachtseizoen gesloten was dus dat van jagen geen sprake is nu. Gelukkig!
Het ree, althans we denken dat het om dezelfde ging, hebben we daarna op verschillende dagen nog een paar keer gezien dan wel gehoord; 1 keer toen het al zo goed als donker was. Toen verscheen hij aan de andere kant van onze tuin, bij de moestuintjes van de buren. We konden hem zien in het licht van de straatlantaarn. Hij bleef vrij lang en had ons niet in de gaten. We waren dan ook heel stil. Een keer zag ik hem uit het raam van de slaapkamer, toen Bouwe mij riep. Ik kon hem mooi zien in zijn volle omvang van bovenaf. En een aantal keren hoorden we luid geritsel en het breken van takken achter het hek in onze achtertuin. Wij zijn het natuurlijk niet gewend dus we waren echt verrukt met het feit dat er gewoon een ree in je achtertuin loopt! Er zijn in ons gebied ook everzwijnen maar die zijn nog schuwer omdat ze tot in de genen de mens mijden vanwege de jacht op hen. Dat deden Asterix en Obelix al en dat is tot op heden dus niet anders. Kom je iets hoger in de bergen dan schijn je ze in het schemer wel eens tegen te kunnen komen.
Maandagmorgen reden we naar Aulnat, het vliegveld bij Clermont Ferrand, om daar onze collega Edwin op te halen. Hij zou rond 14.00 uur landen vanuit Schiphol.
Edwin zou tot en met vrijdag onze gast zijn.
Het was nog steeds lekker warm, we zouden die week op donderdag de 38 graden aantikken. Te warm om in de tuin te werken dus daarom, en omdat we deze week en ook het laatste weekend gasten zouden krijgen, hebben we alleen wat materiaal gehaald op de tweede dinsdag. De tuin komt later wel weer, geen stress.
Met Edwin hebben we lekker gebarbecued s-avonds. Daarnaast hebben we toch maar een zwembad gekocht die dag in de supermarkt. Dit zwembad was er dan wel geen van olympische afmeting, maar toch lekker om aan het einde van de dag even af te koelen.
Na de rand van het zwembad met lucht te hebben gevuld, lag de waterslang er een tijdje in. Toen het bad was gevuld en ik erin keek zag ik al meteen een grote dikke stugge stengel van het pas afgemaaide gras door de bodem van het bad steken. Even verderop nog een, kleinere, stengel. Nou, dat was het zwembad dacht ik nog, maar wonder boven wonder bleef het water op peil de volgende dagen dus kennelijk dichtte dit toch voldoende af om niet te lekken.
Nadat Edwin was vertrokken heeft Bouwe de lekkages verholpen en hebben we het maar weer opgeruimd. Volgende keer maar een stuk vilt eronder leggen .pffff.
De tweede dag van Edwin zijn bezoek zijn we naar de Puy De Dome gereden. Daar kon je twee jaar lang niet meer aan de top komen omdat men bezig was treinrails aan te leggen voor een toeristentreintje. Je kunt daar nu dus als toerist niet meer met de auto rijden.
Het was weer de moeite waard en ondanks dat het niet zo helder was kon je nog ver kijken. Door het mooie weer konden we ook prachtige foto s maken. Uit het treintje heb ik dan ook een mooie foto kunnen maken van een van de paragliders, die door de thermiek lang bleven zweven.
Het treintje is leuk, niet goedkoop (11 euro voor een retourtje), zonder airco maar heel relaxed zodat je alle tijd hebt om van het uitzicht te genieten.
Als je tenminste weet aan welke kant je moet zitten (daar waar de dubbele stoelen zijn) maar gelukkig was het nog niet zo druk dus hadden we lekker de ruimte.
Op donderdagmorgen zijn we met zijn drieen vroeg vertrokken naar de markt in Ambert. Het zou wederom warm worden en dan wil je niet op het heetst van de dag op een markt rondslenteren.
We hebben daar allerlei lekkere kazen en worsten gehaald, rondgekeken en fotos gemaakt. Verder zijn we nog even in de kerk geweest, waar de hele rechterbeuk afgezet was omdat er stukken steen naar beneden vielen. Die gaat denk ik binnenkort wel een poos dicht voor restauratie.
Na nog even lekker een kop cappuccino in de schaduw te hebben gedronken maar weer snel de airco van de auto opzoeken en weer naar huis.
En toen was het alweer vrijdagochtend en moest onze gast zijn vlucht halen naar Schiphol. Dat ging razendsnel voorbij, vond hijzelf ook. Maar ja, altijd wanneer het gezellig is vliegt de tijd en zo hoort het ook te gaan; aan alles komt een eind.
Die vrijdagavond waren we uitgenodigd bij onze Franse buren Jonathan en Carine, die aan de kant wonen waar Martin en Irene hadden gewoond. Zij nodigden ons uit om een apero te drinken. Toen ik vroeg hoe laat zei hij, althans dat begreep ik, dat hij dat nog niet wist en dat we het wel zouden zien hoe laat en ook waar ze gingen zitten, bij iemand in de tuin of op het plein, in verband met de warmte.
Daar wij hadden begrepen dat we rond de klok van 21.00 uur werden verwacht, hebben we het lekker rustig aan gedaan en zijn we op ons gemak gaan dineren rond 19.30 uur.
Na een half uur aan tafel werd er geklopt aan de deur, Jonathan. Of we nog kwamen; zij zaten allang aan de borrel. Oeps, misverstandje. Bouwe verontschuldigde ons en zei dat hij dacht iets anders te hebben begrepen. Jonathan zei hierop dat het misschien ook wel zijn schuld was omdat hij nogal vaag was geweest. Dat was hij inderdaad maar hij is over het algemeen nogal vaag. We zeiden snel dat we eraan kwamen, dus snel het eten achterover, dan maar geen kaasplankje na, en met een fles rode wijn togen we naar de buren.
Daar zaten ze lekker buiten in de schaduw en ook de leraar geschiedenis met zijn vrouw en hun twee kinderen zaten al aan tafel. Toen we net zaten kwam ook nog een jong stel, die er pas aan het plein wonen, aanlopen en even later ook Manuel, onze Portugese buurman. Hij had een grote schaal bij zich met aangebrande worstjes en spareribs. Daarnaast stonden er twee grote schalen met chips op tafel en de nodige vloeibare versnaperingen.
Na ons te hebben verontschuldigd begon de leraar direct in het Engels te converseren met ons. Hij praat heel graag in de Engelse taal zodat hij dit een beetje kan bij houden. De rest kon het niet volgen, behalve Carine.
Om middernacht ongeveer zijn wij naar huis gegaan. We hoorden de volgende dag dat het 02.00 uur was geworden.
Het was dan ook erg gezellig. Halverwege de avond heeft Bouwe nog een typisch Hollandse eau de vie uit de koelkast bij ons gehaald (jonge jenever). Bijna iedereen heeft ervan geproefd. Sommigen vonden het lekker, anderen te sterk. Manuel vond het erg lekker. We hebben hem dan ook maar de rest van de fles gegeven.
Frappant was wel dat we hem de hele volgende dag niet meer hebben gezien .
Maar ook ik had de volgende dag een beetje hoofdpijn; verkeerde volgorde van bier en wijn drinken.
Zaterdag was dan ook een lekker rustig dagje met wederom warm tot heet weer. Lekker niks doen dus. De eerste etappe van de Tour de France kijken.
We hebben zelfs het middag/avond rondje met de honden moeten schrappen vanwege de warmte. Ons rondje ligt namelijk bijna geheel onbeschut tegen de zon en s-morgens tijdens de wandelingen om een uurtje of 08.30 was het al 24 graden. In de ochtend liepen we dan nog wel die ronde, maar s-avonds rond 19.00 uur gingen we dan meestal een klein rondje om de kerk., het was dan nog steeds 30 gr. Tussendoor moesten ze dan maar even in de tuin hun behoeften doen.
Zondag hadden wij Maurice en Laurence uitgenodigd voor een apero. We hadden lekkere dingen in huis gehaald en om 19.00 uur zaten we als vanouds lekker te kletsen en nieuwtjes uit te wisselen.
Even na 21.00 uur gingen ze weer weg. De volgende dag moest Laurence weer werken dus ze wilden het niet te laat maken.
De tweede week stond voor ons in het teken van kleine klusjes in huis, Le Tour De France en puffen met een koud glas water of wijn op het terras. Tussen door nog even boodschappen doen, want op vrijdagmiddag, tegen de avond zouden we weer gasten krijgen die op doorreis waren naar hun vakantiebestemming in Zuid Frankrijk.
Dit was een gezin van twee volwassenen met drie tieners; Astrid, onze collega met haar man Menno en de dochters Mandy en Nina en de vriend van Mandy, Ingmar.
We hadden afgesproken dat zij zouden proberen rond 17.00-17.30 uur in Sauviat te zijn.
Ik had intussen in de achterliggende week de gastenbadkamer schoongemaakt en de beide gastenkamers in orde gemaakt en de bedden opgemaakt.
Rond 13.30 uur kregen we een sms-je, ze stonden op de rondweg bij Parijs, de A86, en stonden in de file. Het was warm en ze wisten niet wat er aan de hand was. Het zou dus iets later worden
Rond 16.00 uur weer een sms-je, ze stonden nu op de A6b. Dat is nog steeds bij Parijs. Ze hadden het aardig gehad met Parijs en konden nog steeds niet ontdekken wat er in godsnaam aan de hand was. Wij hadden intussen op een Franse nieuwszender gekeken en daar werd ook nergens gerept over code rouge of iets dergelijks. De Fransen hadden wel vakantie, althans de scholen maar voor de rest wisten wij het ook niet.
Dit betekende wel dat ze nog minimaal vijf uur voor de boeg hadden. En dat met deze warmte. We hadden medelijden met ze maar ja wat doe je er aan?
Rond een uur of 17.00 uur weer een sms-je, verwachte aankomsttijd volgens de TomTom 21.45 uur!
Uiteindelijk reden ze om 22.00 uur het dorp binnen, helemaal afgepeigerd.
De bbq hebben we maar uitgesteld en in plaats daarvan hebben we, na een welkoms drankje, een zelfgemaakte bolognese saus en pasta geserveerd. Een snelle hap maar hij werd wel gewaardeerd.
Nadat iedereen zich had geinstalleerd hebben we lekker met zijn allen op het terras gezeten met een heerlijk drankje.
Het werd toch nog 01.00 uur voordat iedereen moe maar voldaan naar bed ging.
De volgende dag lekker uitgeslapen en heerlijk met zijn allen ontbeten en koffie gedronken. Daarna hebben onze gasten de auto gepakt (ze hadden er kennelijk nog niet genoeg van) om te gaan rondtoeren in de omgeving. We hadden ze een vrij gedetailleerde kaart van de omgeving meegegeven.
Toen ze rond 17.30 uur weer terugkwamen hoorden we dat ze niet veel verder waren gekomen dan de brug over de Dore, direct achter ons huis, in het dal. Menno had gezien dat daar iemand bezig was met een schaal om goud te zoeken. Menno heeft toen direct zijn eigen spullen gepakt en is ook fanatiek gaan zoeken. Ik geloof dat hij niks heeft gevonden. Althans dat heeft hij ons niet verteld. Ze konden in ieder geval wel lekker verkoeling zoeken bij de rivier.
s-Avonds heeft Bouwe de barbecue aangestoken en hebben we alsnog lekker gebarbecued, met lekkere salades en stokbrood. Het was erg gezellig, ondanks de rode mieren, die mij hebben gebeten en we denken ook dat ze Lara hebben gebeten.
Nu we thuis zijn is haar oog nog een beetje ontstoken dus we houden dit nauwlettend in de gaten. Ik kan zeggen dat een beet van de rode mier erg pijnlijk is.
Ook de buren deden gezellig mee; Maurice en Laurence hadden hun naaste buren Alexander op bezoek en hadden ook de barbecue aangestoken. Er werd op een gegeven moment op de gitaar gespeeld en later hoorden we oude rock & roll, Deep Purple, hard uit de geluidsboxen komen . Het voegde absoluut iets aan de sfeer toe. Overigens was het sowieso erg gezellig en druk in het dorp. Alle gites waren geboekt, zowel bij Maurice als verderop in het dorp, de mensen van het kasteel waren er en er was ook een feest bij de Marie.
De volgende dag vroeg Jonathan of het gezellig was bij ons want zij hadden de muziek ook gehoord..
Nadat we allemaal lekker waren uitgerust en nog even hebben nagezeten op ons terras, ging iedereen zo rond 00.00 uur naar bed. De volgende dag zouden onze gasten weer op tijd vertrekken naar hun vakantie bestemming, om daar nog lekker drie weken vakantie te vieren.
En wij? Wij hebben nog even nagekletst en kwamen tot de conclusie dat deze vakantie wel heel erg gezellig en lekker was. Dat kwam mede door het warme weer maar ook doordat we gezellige gasten hadden en de avonden met de buren maakte dat we allebei geen moer zin hadden om maandag weer naar huis te gaan.
De rest van de zondag hebben we besteed aan het schoonmaken van de badkamers, toiletten en keuken, het wassen van het beddengoed en de kleding en stofzuigen van het huis.
Nadat we de hondjes die laatste zondagmiddag hadden uitgelaten spraken we nog even met Jonathan en Carine, onze naaste buren. Zij vertelden ons dat wij geen cerf, hert, maar waarschijnlijk dus een chevreuil, ree, hadden gezien.
Jonathan zag onze aanhangwagen in de achtertuin, bij de achterdeur staan. Deze zouden we laten staan en de volgende keer meenemen naar huis. Het leek ons wel handig dat als wij de volgende keer toch naar de bouwmarkt willen gaan, we dat ding bij de hand zouden hebben. Jonathan bood aan om, mochten we hulp nodig hebben, hij altijd kon komen helpen om de aanhangwagen de heuvel op naar de weg te duwen. Zo behulpzaam, die Fransen!
We vroegen of zij nog op vakantie gingen. Dat gingen ze maar dat zou pas in augustus zijn. Dan waren de andere buren weer terug zei hij. Die zouden dan, samen met Manuel en de buurvrouw die in een boven appartement woont tegenover ons huis, op de buurt letten. Hij vertelde dat er af en toe toch nog wel verdachte figuren, meestal kampers, gents de voyage, zei hij, in het dorp werden gesignaleerd die hier niks te zoeken hadden. Iedere keer was of Manuel of hijzelf en ook de buurvrouw, naar buiten gegaan, hadden kentekens genoteerd en gevraagd wat ze moesten. Ze dropen iedere keer met een smoes weer af.
Na dit gehoord te hebben zijn wij o zo blij met dit huis middenin een klein dorpje!
Zowel hier als in Nederland weten we ons verzekerd van toegewijde buren die bij afwezigheid ons huis in de gaten houden. Daar kan geen gendarmerie of politie tegenop
Maandagmorgen, rond 07.30 uur, zaten we weer in de auto richting Nederland. De aanhangwagen hebben we laten staan en dus ging de reis weer lekker vlot. Ook bij Parijs; geen enkele file .
Toen we tien meter over de Nederlandse grens waren stonden we natuurlijk wel in de file, al was deze niet zo lang. En was het natuurlijk rotweer; regen!
