Maart 2015.

We zijn alweer even terug van twee weken Sauviat. Donderdag 26 maart zijn we in alle vroegte vertrokken, zonder aanhangwagen.

We hadden deze keer wel een paar keer pech; rijdend op de A7, tussen Hoorn en Purmerend, reden we over iets heen wat op de rijbaan lag en hoorden we al wat er mis was; een lekke band! Rechtsachter. De vluchtstrook op, wat op dat tijdstip (04.45 uur) echt niet lekker staat met al die al dan niet slapende vrachtwagenchauffeurs op de weg, dus de berm maar ingereden. Daar de auto weer uitgeladen (je hebt toch meer bij je dan je denkt) en de reserveband onder auto vandaan gefrummeld. De achterklep stond open en daardoor zagen we dat Lara zat te hijgen en Jelle op de voorstoel was gekropen en daar ineengedoken lag.. Kennelijk vonden ze het voorbijrazende verkeer niet zo leuk dus maar snel de klep weer dicht. Pffft dat begon al goed.

Maar goed, Bouwe had de band snel verwisseld en dus konden we weer verder. In Courpiere hebben we later die week de band ingeleverd voor een splinternieuwe omdat deze toch al aan zijn limiet zat voor wat betreft het profiel. Hopelijk kunnen we nu weer een paar jaar vooruit.

De reis ging verder gelukkig lekker vlot, behalve bij Parijs maar dat viel eigenlijk ook best wel mee; voor de langste tunnel daar stond een file van zo’n twee kilometer en dat is voor Parijse begrippen te verwaarlozen. 

Om een uur of half vier reden we Sauviat binnen. Het weer was droog, maar somber en het was koud! En dus was ook het huis koud! En dus weet je dan dat het een paar dagen duurt voordat het een beetje behaaglijk is. Snel de kachels aan dus. We hadden al gezien dat het de komende dagen koud zou blijven maar gelukkig hadden we ook nog een aantal klusjes die in huis moesten gebeuren dus we zouden ons niet vervelen. 

Vrijdag 27 maart kregen we bezoek van de loodgieter. We hadden de vorige keer al gemerkt dat de boiler geen warm water meer gaf (tweede pechgeval), dus had ik in Nederland al een loodgieter gebeld. (dezelfde die we een keer voor een bevroren waterkraan hebben gehad). Hij kwam keurig op het afgesproken tijdstip.

Bleek dat de klep van de boiler kapot was. Deze klep kon een druk hebben van 3 bar. Omdat de waterdruk bij ons ongeveer 6 a 7 bar is was het natuurlijk wachten op ellende. Dus heeft de loodgieter een nieuwe klep geplaatst die een druk kan hebben van 25 bar.

Dat ging overigens niet zonder slag of stoot;  de loodgieter had enorm moeite om de klep erin te zetten. Hij moest diverse keren naar zijn auto om weer een ander verloopstukje te proberen. En de Fransen kunnen ook mopperen; “troep! Zeker van de Brico Depot!”. Haha, hij had wel gelijk hoor. 

Uiteindelijk was het gelukt en hij zit er keurig in. Hopelijk kunnen we hiermee weer vele jaren mee doen! 

 De volgende dag, zaterdag, kwamen Maurice en Laurence, onze buren, een aperitief drinken.  Dat was weer erg gezellig. We kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden en zij zijn zo aardig om een sleutel van ons huis te bewaren en een oogje in het zeil te houden wanneer wij er niet zijn.

Volgende klus: de kachelboer bellen om een afspraak te maken om onze plaat ijzer af te leveren en te monteren onder onze pelletkachel. Die hadden we besteld en hij zou deze vakantie komen regelen had hij gemaild.

En hij is ook keurig op tijd gekomen op dinsdag 31 maart. En toen bleek maar weer eens hoe verwarrend de Franse taal kan zijn. De kachelboer kwam aanzetten met een plaat GLAS in plaats van ijzer. Tjongejonge.  “u vroeg toch om een plaat VERRE?

Nee, wij vroegen om een plaat FER. Pfffff. 

Achteraf hebben we hierom wel verschrikkelijk gelachen, met name om zijn reactie. We hebben hem toch maar laten plaatsen en ik moet zeggen dat het wel meevalt en minder kitscherig dan we hadden gedacht. 

Dit keer zijn we ook nog naar de Bricot Depot en IKEA geweest. We hebben wat bouwmateriaal en tegels gekocht. Na de afgelopen winter was de ervaring dat het toch een verstandig idee is om de vide in de winter af te sluiten.

Bouwe heeft daarvoor een ingenieus idee waarbij alles in de zomer weer weg kan. Daar zijn we mee begonnen en hopen dat deze zomer af te krijgen.

 Bij de IKEA hebben we drie nieuwe lampen voor boven de eettafel in de keuken gekocht, de eerste zondag dat we er waren gaf de lamp die er hing de geest. 

Dinsdag 31 maart hoorden en zagen we op televisie dat er een storm raasde door Nederland. Dat was een dag dat wij juist lekker weer hadden met een zonnetje erbij. Dus terwijl de storm in Nederland voor miljoenen euro’ s schade zorgde, en er aan de Cote d’Azur de Mistral met 110-120 km/uur door het Rhonedal denderde, zaten wij in een heerlijk zonnetje, wel met wind, maar heerlijk buiten.

Pas op eerste paasdag was het een dag met een strakblauwe lucht en de juiste temperatuur voor een flinke wandeling met de honden.

Het was niet warm, zo’ n 13 – 14 graden dus prima wandelweer. We hebben dan ook een uur lekker in de omgeving van Sauviat gewandeld.

Zondag is in Frankrijk wandeldag dus we kwamen onderweg nog een aantal wandelaars tegen. Zo ook twee jonge meiden met een jong hondje. Dat beest begon van een afstand al te blaffen naar ons toen hij ons in de gaten kreeg. Onmiddellijk had Lara belangstelling en wilde ernaar toe. Alleen, toen we dichterbij kwamen, tilde 1 van de dames het hondje op. Fout natuurlijk maar inmiddels had Lara meer belangstelling voor de dames dan voor het hondje.

Maar toen vroeg 1 van hen: “ is dat een Rottweiler?”  Nadat wij dit beaamden kwam er een uitdrukking op haar gezicht die het midden hield tussen angst en afkeer. Ik heb nog gezegd dat het helemaal geen probleem was, ook niet met kleine hondjes en dat hielp wel maar ze liepen toch door, met het hondje op hun arm. Als ze een beetje verstand van honden hadden gehad zouden ze aan de lichaamstaal van Lara zien dat dit onterecht was; haar staartje ging als een gek heen en weer. Maar ja, verspilde moeite dus laat maar.

Vanaf die dag werd het weer alleen maar mooier en mooier. We hielden de rest van de tijd een strak blauwe lucht met temperaturen die snel opliepen van 14 graden op 1^e paasdag tot 24 – 25 graden de rest van de week.

We hebben dan ook heerlijk genoten van een boek, het weer en af en toe nog wat klusjes. Waaronder de tuin. Er moest een hele berg grond worden verwijderd bij de achterdeur.

Die lag daar sinds de verbouwing. Er lag dus niet alleen grond maar ook stenen, die we weer kunnen gebruiken, ijzer, een aantal lege wijnflessen en verrotte balken.

Dat beloofde dus een beste klus te worden. Maar ik vind het heerlijk om af en toe lekker te buffelen. Dan heb je in ieder geval aan het einde van de dag het (letterlijke) gevoel dat je iets hebt gedaan. De berg grond was aan het einde van de week nog niet weg. Daar was het teveel voor. We hopen deze de volgende keer weg te krijgen, maar dat moet wel lukken lijkt me. 

Gedurende de laatste week hebben we nog een praatje kunnen maken met diverse mensen uit het dorp. De buren wisten ons te vertellen dat het gezin die in het appartementengebouw woonden, met hun twee tienermeiden en een jongetje van een jaar of 8, die Lara’ s grote vriend daar was, waren verhuisd. Ze hadden een huis in Courpiere gekocht en waren sinds kerst 2014 vertrokken. Dat was het gezin met de Golden Retriever Hulk, ook een hele lieve hond.

Dat vinden we erg jammer. Het waren ontzettend vriendelijke mensen en het manneke van 8 begroette Lara altijd zo enthousiast wanneer we langsliepen.

Maar ja, zo gaat het. Er woont nu een jong stel in hun appartement die niet zo geliefd zijn bij de buurtbewoners. Dat komt vooral door hun hondje, die tegen iedereen blaft en ook al een paar mensen heeft gebeten, onder wie Maurice, onze buurman.

Maurice vertelde dat hij hem een schop had gegeven nadat hij is gebeten.

Ook wij ondervonden het niet zo vriendelijke karakter van dit hielenbijtertje. Toen wij 1 van de eerste dagen kwamen aanlopen met Lara, aan de lijn, kwam hij aanrennen vanuit het pleintje voor het appartementen complex en begon woest te blaffen naar Lara.

Ik bleef toen maar staan en Lara hield de lijn strak. Het hondje durfde toen niet verder te komen maar ging verschrikkelijk tekeer. Ik kon zien dat het 1 en al onzekerheid was van dat hondje. En ja dan geef je natuurlijk een grote bek, in de hoop dat iedereen dan afdruipt.

Maar wij niet.

De man van het stel kwam gelukkig snel aanlopen en pakte zijn hond op en liep zonder verder wat te zeggen weg.

Dat is de prijs van het houden van honden op het platteland. Ze laten ze nergens mee socialiseren. De meesten worden dan onzeker en blijven onaangepast en dus krijg je dit soort gedrag op den duur. Een paar uitzonderingen daargelaten hebben we dit diverse keren al gezien.

Gelukkig hebben de meeste dorpsgenoten al mogen ondervinden dat onze honden heel vriendelijk zijn. In eerste instantie deinzen ze een beetje terug voor Lara. Dat komt vooral omdat Lara nogal aan de riem trekt als ze mensen ziet; ze wil er dan gewoon naar toe. Als ze eenmaal met haar hebben kennisgemaakt vindt iedereen dat ze erg vriendelijk is. Dat maakt het een stuk gemakkelijker natuurlijk. Het helpt als mensen in jouw dorp weten dat je makkelijke honden hebt. Je weet nooit waar het goed voor is… 

De rest van de week hebben we lekker genoten van het mooie weer.

Op vrijdagavond waren we uitgenodigd bij Maurice en Laurence.  Ze hadden gevraagd om om 19.00 uur te komen, want Maurice moest naar college in Lyon en zou pas tegen 19.00 uur thuis zijn.

Klokslag 19.00 uur kwam hij dan ook aanrijden. Hij vertelde dat er heel veel file’ s waren rond Lyon, in verband met de vakanties, dus hij was verlaat.

Samen stapten we dus het huis binnen, waar Laurence al een tafel vol met allerlei lekkers had staan; quiche Lorraine, pate, kaas, worst, noem maar op.

We kregen een lekker wijntje en wederom was het erg gezellig.

En het was nu een feit; zij vroegen of zij ons mochten tutoyeren! Nou dat mag echt een eer genoemd worden in Frankrijk! Dat gebeurt niet zo snel. Natuurlijk mocht dit. Dat betekent wel dat ik nu in de jij-vorm moet gaan communiceren en dat is even omschakelen, maar dat mag geen probleem zijn.

We hebben daar tot ongeveer 22.00 uur gezeten en waren helemaal de tijd vergeten. Het was zo gezellig. Laurence was niet zo getraind in wijntjes drinken; die had hem aardig zitten en we hebben vreselijk gelachen toen ze al vrolijker werd.

Maurice vertelde aan het einde van de avond dat zij het altijd ook erg gezellig vonden als we er waren. Leuk om te horen.

We namen afscheid en vertelden wanneer we weer zouden komen. Hopelijk zien we ze dan weer.

De volgende dag was ik eerlijk gezegd ook een beetje brak. De ochtend heb ik rustig aan gedaan. ’ s Middags moest er gemaaid worden. Hopelijk scheelt dit voor de volgende keer. 

De laatste dag, zondag 12 maart, hebben we weer gespendeerd aan het schoonmaken en opruimen van het huis. Gelukkig waren we vroeg in de middag klaar en dus konden we nog even genieten van het nog steeds mooie weer. In de avond hebben we een gedeelte van de tuin, het stuk met de bramen en de brandnetels nog even in het gif gezet, in de hoop dat het meeste dood is al we weer komen. 

Maandag 13 april vertrokken we vroeg in de ochtend, 06.45 uur, richting Nederland.

De reis ging weer lekker vlot en om ongeveer 16.30 uur reden we de oprit in Nederland op.

De volgende keer gaan we weer verder aan de veranda.

We zullen vanaf nu niet meer zo vaak een stuk schrijven. Er valt namelijk niet zoveel meer te melden. Het huis is af en we doen nog wat kleine klusjes, behalve de tuin dan. Maar dat is een project waar we langer over zullen doen.

Over het dorp valt ook niet zoveel te vertellen. We hebben mensen zien komen en gaan.

Er zijn kinderen geboren en er zijn mensen gestorven, waaronder de man van onze koster. We hebben veel huizen in het dorp zien veranderen van een bouwval in een mooi bewoond huis, waaronder het onze natuurlijk. Onze overbuurman Sylvain gaat zijn huis te koop zetten, om te vertrekken naar Clermont Ferrand voor zijn werk. Daar komt dus op termijn ook een nieuwe bewoner in.

We voelen ons verbonden met Sauviat en zijn bewoners en elke verandering doet iets met ons. We hebben het gevoel dat iedereen ons heeft geaccepteerd en we ontvangen alleen maar vriendelijkheid. Dat alles maakt dat wij dit dorp in ons hart hebben gesloten en we hopen hier nog vele jaren te kunnen vertoeven met alle dorpelingen.

Op naar de volgende keer!

05-05-2015 om 11:51 geschreven door Sauviat