jaja, twas te denken, de langste vlucht en wie zit er naast je: zo'n vervelend rotjoch!! Er is zo al geen plaats in de vlieger en wanneer de personen voor jou na 10min al hun zetel achteruit zetten, dan ben je helemaal gezien! Gelukkig zijn er nog films om te bekijken op een klein schermpje op zo'n 10 à 15cm van je gezicht Nuja gelukkig viel die kleine na een tijd in slaap en was ik weer wat gerust voor een paar uur, maar na 9u begon het toch wat tegen te steken. De pijn in de benen, de rug en andere lichaamsdelen begon nu wel te komen en lastig te worden. Maar we hebben de vlucht overleefd en ondanks alles moet ik zeggen dat het vrij vlug gegaan is (waarschijnlijk door alle films die ik bekeken heb...).
In Sydney verliep alles goed, makkelijk met de transits. Dan 3u vliegen naar Auckland, ook dit ging vrij vlug en raar maar waar, maar op deze vlieger was er meer plaats dan op de vorige. Kan ook zijn doordat ik helemaal vooraan zat en aan de zijkanten de nooduitgangen waren. In ieder geval mooi meegenomen. Maar nog steeds niet kunnen slapen!!
Dan in Auckland aangekomen, door de paspoortcontrole en door de douane. Dit verliep allemaal heel vlot. Mijn bagage is zelfs niet eens doorzocht, gewoon door de X-ray machine. Gelukkig maar, want ik zat er al mee in hoe ik alles weer in mijn valies moest krijgen.
En dan begon het: de oververmoeidheid en warmte begonnen toe te slaan. Maar ik mocht niet plooien, want ik moest nog navragen bij Air New Zealand hoeveel mijn bagage mocht wegen, moest nog gsm-kaart kopen, bellen naar het hotel voor de shuttle en een trolley kopen (mijn bagage woog inderdaad te veel).
Eindelijk aangekomen in het hotel met de moed in de schoenen! Zag het echt waar even niet meer zitten, maar ik veronderstel dat iedereen na zo'n goeie 40uur wakker te zijn wel eens een dipje heeft.... Gelukkig kikkerde de douche me heel erg op en werd alles al een heel stuk minder erg. Even op het internet en dan bellen met het thuisfront. Ook dit deed deugd, even alles kunnen zeggen aan mensen die je kent en weten dat ze ook heel blij zij van je te horen. En dan bedtijd!!! Eindelijk...
Na toch wel een 8u te hebben geslapen, zou ik willen zeggen dat ik uitgeslapen was, maar dit was niet zo, alleen een klein beetje minder uitgeput... Dan was het zover, de laatste vlucht voor mijn avontuur in Nieuw-Zeeland echt begon. Het begon dan toch meer en meer door te dringen dat ik dit echt aan het doen was. Wie had dit ooit gedacht....
na wat problemen met overgewicht van mijn bagage en met een klein hartje bij het afscheid, was de vlucht in, jawel, businessclass een welgekomen pluspunt. Ik hoor jullie denken "Businessclass? Van geen wonder dat het ticket zo duur was!" Nee nee, omdat de vlucht volboekt was en omdat ik zo ver moest vliegen, mocht ik in businessclass vliegen gedurende de eerste vlucht van 6u.
Amai wat een luxe! Meteen een drankje bij het aan boord komen, een warm handdoekje, eten, drinken, tv, een kussen, dekentje en vooral véél plaats!! Wat moet een mens nog meer hebben? Zal dat even tegenvallen de komende 14u...
Ik kan wel zeggen dat de luchthaven in Abu Dhabi groot en blinkend is. Nu wachten op de volgende vlucht en dan 14u afzien.
Jaja, gisterenavond was het zo ver, het afscheid van mijn beste vrienden
Wat een rustige avond moest worden, kreeg plots een verrassende wending... We hadden afgesproken in een lokaal restaurant/café om iets te gaan eten. Ik had nu wel gedacht dat ze iets voorbereid hadden, maar dit had ik nooit durven dromen. Nadat ik eerst een boek cadeau kreeg: 'tips voor een wereldreiziger', waarin elk van hen een korte boodschap had geschreven, ging plots de enige man in het gezelschap voor mij op zijn knieën, haalde een klein doosje tevoorschijn en bereidde zijn aanzoek voor ...
Alle andere aanwezigen in het restaurant hadden al snel de volledige situatie in de gaten en alle ogen waren dan ook op ons gericht. Voor ik het wist kreeg ik de slappe lach. Wat de anderen echter niet wisten, was dat er in het doosje een chip zat voor een digitale fotokader die ik later op de avond nog kreeg. Op deze manier kan ik in Nieuw-Zeeland dan terug mijmeren naar de good old days!
Heel erg bedankt jongens voor de fantastische avond!!!
Blij dat jullie de weg naar mijn blog gevonden hebben.
Via deze weg zal ik jullie zoveel mogelijk op de hoogte houden van mijn tijd in Nieuw-Zeeland. Op maandag 18 januari 2010 vertrek ik namelijk naar daar. Enige tijd geleden zag ik toevallig in een gespecialiseerde krant voor landbouwers (mijn ouders hebben een landbouwbedrijf) een advertentie waarin werknemers gezocht werden voor een groot melkveebedrijf in Gore. Omdat ik afgestudeerd ben en op dit moment geen vast werk heb, leek het mij wel leuk down under een stukje van de wereld te verkennen.
Ondertussen heb ik een work/holiday visum aangevraagd zodat ik een jaartje in Nieuw-Zeeland kan vertoeven. Ik ben natuurlijk niet van plan om daar een gans jaar op de boerderij te werken, maar het is wel een goede startbasis. Op de boerderij kan ik wat geld verdienen en van daaruit het zuiden van het Zuidereiland verkennen. Misschien in contact komen met de locale bevolking en andere reizigers in die regio. Ik weet ondertussen dat er op dezelfde boerderij ook 2 Argentijnen zullen zijn. Met een wat geluk spreek ik dus een beetje Spaans als ik terugkeer...
Hoelang ik op de boerderij in Gore zal werken weet ik niet en wat er daarna zal gebeuren ook niet, maar dat is natuurlijk een onderdeel van het avontuur dat ik toegemoet ga.
Ik hoop jullie nog vaak toe te mogen bloggen, zodat jullie ook een stukje kunnen mee genieten van mijn reis.
Nuja gelukkig viel die kleine na een tijd in slaap en was ik weer wat gerust voor een paar uur, maar na 9u begon het toch wat tegen te steken. De pijn in de benen, de rug en andere lichaamsdelen begon nu wel te komen en lastig te worden. Maar we hebben de vlucht overleefd en ondanks alles moet ik zeggen dat het vrij vlug gegaan is (waarschijnlijk door alle films die ik bekeken heb...).
... 
