ook in september is er nie zo veel speciaals gebeurd, buiten verder koeien die kalven en een grote week heel slecht weer!!
De koeien gingen rustig verder met kalven en rond de eerste week van september, denk ik, was de groep van de droge koeien weg en waren het alleen nog springers. Dus da was wel goed, weeral wa minder werk voor mij. Maar aan den andere kant kwam er dan ook weer werk bij, want de andere koeien gingen halfweg september weer naar buiten 's nachts. Dus weer beginnen weiden afzetten en belangrijker: 's morgens weer koeien halen .
De kalfjes deden het nog steeds goed en waren nog steeds even koddig en lief en de oudste zaten nu allemaal in 1 groep en drinken nu aan 1 grote feeder, of zoals ze hier zeggen "a calfeteria". Die stond in het hok naast hun hok en dan moesten ze van hun hok verlopen naar dit hok en dan melk drinken é! Het naar het ander hok lopen en drinken dat ging goed, het terug naar hun eigen hok gaan daarentegen... Ge moet ne keer proberen om 25 kalfjes die net gegeten hebben en zo zot of een achterdeure ant spelen zijn naar hun hok te krijgen! Plezier verzekerd... De meeste kreeg ik wel terug in hun hok, maar ze moesten er natuurlijk wel allemaal in... En het waren natuurlijk altijd dezelfde die moeilijk moesten doen!
We hadden ondertussen wel weer ons 3 dagen vrij om de 2 weken. Tgoeie van dat is natuurlijk dat je dan 3 dagen vrij hebt, maar ook het feit dat Euan en Mikki al weer wa meer naar de pub wilden gaan. Wa altijd tof is, want als ze vrij zijn, hebben ze soms al eens de neiging van zat te zijn en dan is het entertainment verzekerd!
We hebben wel halfweg september of rond de derde week van september of zo heel slecht weer gehad. En dan bedoel ik echt slecht weer!! Sneeuw, regen, ijskoude, hevige wind, hagel,... zowat alles wat je maar kan bedenken! Het was blijkbaar al 15 jaar geleden dat ze zo'n extreem slecht weer gehad hadden in Southland! Op sommige plaatsen lag er zelfs 40 cm sneeuw! Ik kan het je verzekeren, koeien binnen halen, weiden opzetten en ander werk doen in sneeuwstormen en hagelbuien enzo: NIET LEUK! In september is het niet alleen het laatste van de kalverij, maar is het ook volop lammerseizoen! En hier hebben ze geen stallen waar de schapen binnen kunnen als het slecht weer is! Zelfs de meeste landbouwbedrijven hebben hier geen stallen, waar de koeien binnen kunnen!! Dus met andere woorden, alle schapen, koeien en zelfs kalfjes liepen buiten op die moment! Bijgevolg, héél véél dode lammetjes en schapen!! Sommige boeren hebben gewoon de helft van hun lammetjes verloren en heel veel ooien! De lokale krant stond vol met berichten van boeren die duizenden lammetjes verloren hebben en honderden ooien! En het was niet alleen dat, doordat het weer zo slecht was, konden de melkwagens niet overal de melk ophalen en hebben verschillende boeren duizenden liters melk moeten laten weglopen omdat die niet kon opgehaald worden!
Gelukkig hebben wij nog een stal en konden we afwisselen met de groepen koeien die binnen konden zitten. We hebben alles omgewisseld en verandert om toch maar een beetje beschutting te kunnen bieden aan de koeien, ook al was het maar voor een paar uur! Eerst gingen de 2 groepen 2 keer per dag binnen om te kunnen eten, en dan is het verandert zodat de wintermelkers overdag binnen zaten en dat de pas gekalfde koeien 's nachts binnen zaten. De springers hebben we op een andere plaats gestoken zodat ze wat onder de bomen konden schuilen en gelukkig had Niels besloten om de kalfjes nog wat langer binnen te houden, omdat hij ervoor via het weerbericht vernomen had dat het slecht weer ging worden. Godzijdank, want ik denk dat ik ze anders zelf terug had binnen gehaald, met of zonder toestemming!! Had het al moeilijk om alle schapen en lammetjes, kalfjes en koeien van de andere boeren te zien buiten lopen, laat staan de onze!
Gelukkig is het slechte weer nu voorbij en is het al een paar dagen goed weer en zou het de komende week zelfs echt heel goed weer worden, waarschijnlijk zal ik dan alweer lopen zagen dat het te warm is... De kalfjes lopen nu ook buiten sinds een week en er is nog 1 koe die moet kalven. Het gras begint nu goed te groeien en de koeien krijgen niet zo gauw meer mastitis, dus alles aan de betere hand. Niels heeft zelfs voor het eerst in maanden een vrije dag genomen!!
Hopelijk werken de koeien nu niet te veel meer tegen, want de voorbije week hebben ze het mij nogal moeilijk gemaakt met momenten! Soms kunnen ze echt zooooo tegendraads zijn!!
Kga jullie laten en verder genieten van mijn vrij dagje!! Het was zalig om in de zon te zitten deze namiddag !
hier zijn we weer! Zoals de titel al vermeld is er deze maand niet zoveel gebeurd, want de koeien begonnen te kalven en op sommige dagen is het dan echt wel druk! Wij hadden nog geluk, want wij hadden maar 100 koeien te kalven op 6 weken tijd ofzo, dus dat valt nog mee. Sommige andere boeren hier hebben 400 tot 1000 of meer koeien te kalven op dezelfde tijdsspanne!! Die hebben zo'n 20 à 25 nieuwe koeien en kalfjes op een dag!!! Ze mogen het hebben!!
Wat is er deze kalverij anders dan de vorige? Niet veel, alleen minder koeien en het feit dat ik nu de kalfjes moet opfokken! Wel leuk eigenlijk! Zag het in het begin eigenlijk nie zo goed zitten, want tijdens de vorige kalverij moest ik alleen de kalfjes doen op de dagen dat Jodi vrij had en toen vond ik het niet zo leuk, het kwam waarschijnlijk doordat ik de kalfjes niet kende en doordat ik het niet gewoon was en niet goe wist hoe ik het moest doen. Nu valt het eigenlijk heel goed mee! Op sommige momenten heb ik wel nu en dan eens een kalfje verweten (dommerik en onnozelaar enzo), maar verder viel het wel mee. En het was ook alleen als ze heel ambetant deden, wat ze soms wel konden zijn ;-). Maar door er elke dag mee bezig te zijn, weet je ook al welke er altijd naar je komen en welke eigenaardigheden ze hebben. Wat me ook opviel, was dat ik er altijd tegen bezig was en dat ze ook heel grappig zijn! Jaja, altijd ne goeiemorgen en een streelke of ne knuffel nu en dan . Maar zo ben ik nu eenmaal! Den hond heeft da ook al ondervonden
Verder is er eigenlijk nie veel te vertellen, veel werken, maar 1 dag in de week vrij, gelukkig bleven de koeien nog steeds binnen 's nachts, zodat we maar om 5u moesten beginnen.
Voilà da wast zo'n beetje denk ik voor de maand augustus.
na mijn roadtrip had ik normaal gezien nog 1 dagje vrij, maar tegen de middag kreeg ik een berichtje van de baas dat ik nog 3 dagen extra vrij had! Jippie!! Zo kon ik nog wat uitrusten voor ik terug begon te werken en kon ik ook nog wat lui zijn ;-). Brian is de dag na het feestje nog wat blijven hangen en we zijn samen met Niels nog naar een uitverkoop geweest van een schapeboerderij. Dat bracht me ook weer naar de realiteit dat het hier echt nat en winderig kan zijn! Dat was ik niet meer gewoon na 3 weken in mijn warme auto te zitten... De dag nadien heb ik Brian dan weggebracht naar Lumsden, zodat hij kon terug liften naar Queenstown.
Op zondag was het dan zover, terug vroeg opstaan en beginnen werken, de eerste dagen was het weer gewoon worden aan het vroege opstaan, maar dat ben je redelijk vlug gewoon. De koeien werden nog steeds geïnsemineerd, maar bleven al 's nachts in de "stal", dus dat betekende dat we geen koeien meer moesten halen 's morgens!
Op 1 juni is het hier 'gypsie-day', wat betekent dat het nieuwe melkjaar of seizoen begint. Dat wil ook zeggen dat de nieuwe managers op de farms hier aan hun nieuwe job beginnen en dat er andere farmworkers komen. Op de farm waar ik werk, veranderde er niets, Niels is nog steeds de manager en Euan is nog steeds mijn collega. Op de andere farms van Art en Helen zijn er wel andere managers en farmhands begonnen. Dat is iets wat ik nog steeds raar vindt, dat het managment en de medewerkers hier op de farms hier gewoon ieder jaar en zelfs tijdens het jaar kunnen veranderen. Het moet toch heel moeilijk zijn voor de eigenaars om steeds met andere mensen te werken en toch te hopen dat hun bedrijf goed gerund wordt.
Halverwege juni was er hier in Balfour een 'get together'. Dit was een soort van samenkomst voor alle mensen die hier in Lumsden, Balfour en Riversdale op de farms werken. Het is een gelegenheid om alle nieuwe mensen te leren kennen voor de drukte van het kalven er aan komt. Het was wel een leuke avond, maar een kort nachtje, want ik moest de volgende dag werken!
2 weken later was er dan een toneelstuk van het toneelgezelschap hier in Balfour en Art en Helen hadden tafels gereserveerd voor alle medewerkers van hun farms, dus natuurlijk waren we dan verplicht te gaan . Natuurlijk waren er weer een paar mensen zat, maar er werd ook gezellig gebabbeld met de anderen en het toneelstuk was ook niet mis. Er wordt trouwens veel gezongen hier in de toneelstukken. We waren weer niet vroeg thuis en bij thuiskomst heb ik nog wat gebabbeld en gelachen met Mikki en Euan (zij waren een beetje onder invloed en ze zijn dan zooooo grappig!!). Bijgevolg was het weer een bijzonder kort nachtje (2 uurkes slaap) en een lange dag opt werk nadien. Gelukkig had ik geen last van nadorst of koppijn zoals sommige anderen (gelukkig hadden Mikki en Euan hun weekend vrij zodat ze konden bekomen en ja, Niels die had gewoon pech ) Ik hoor jullie al denken: 'en gij, drinkte gij dan nie?' Jawel, maar gene wijn nie meer voor mij dank u, daarvan heb ik mijn lesje al geleerd . Voor mij alleen nog smirnoff of baileys, maar dat hadden ze daar niet die avond . Nuja, toffe avond en heel goe gelachen!!
Verder moest er tussendoor natuurlijk nog gewerkt worden en begon het al kouder te worden, want de winter was op komst!! Toen was het voor mij minder druk, want er moesten geen weiden opgezet worden, want de koeien gingen maar een 2 of 3 uur tijdens de dag naar buiten op de crop en de droge koeien liepen nog op de andere boerderij. Dus moest ik vooral melken en gedurende de dag wat klusjes opknappen en omheiningen herstellen enzo.
Niels was ook zo vriendelijk om mij mee te laten gaan naar de bijeenkomsten met de dierenarts op woensdagvoormiddag. Op die manier leerde ik nog iets bij, maar het was vooral heel interessant.
Veel bijzonders is er dus niet gebeurd tijdens de maanden juni en juli en konden we onze energie sparen voor de drukkere kalftijd die begon vanaf 1 augustus.
Na een korter nachtje en wat onrustige slaap was er een nieuwe dag aangebroken in Wanaka. De stress begon te komen en ik begon bijna te hopen dat het bungee jumpen niet ging kunnen doorgaan (het was namelijk wat aan het regenen en we moesten nog bellen om te weten wanneer je kon springen). Jammer genoeg bleven ze springen ondanks de regen en konden we nog op tijd in Queenstown geraken. Na een heel klein ontbijtje (niet echt veel trek ) gingen we dan op weg naar Queenstown.
Eens in Queenstown aangekomen, hebben we ons plaatsje geboekt voor het bungee jumpen.We werden gewogen, moesten de gewoonlijke papieren ondertekenen (geen klacht indienen als ge een accidentje tegen komt ), kregen nummers op ons handen, ticketje, . We hadden nog een heel klein beetje tijd en zijn in een vliegende spurt naar de supermarkt gereden om inkopen te doen voor het feestje en dan vliegensvlug (en maar net op tijd) terug naar de afspreekplaats. Busje instappen en daar gingen we dan .
Op de bus zaten heel wat jonge mensen (Amerikanen) die op uitwisseling waren met school en een vrije dag hadden. En op een vrije dag ga je natuurlijk gaan bungee jumpen als je kan! De chauffeur vroeg dan hoeveel mensen er waren bij wie het hun eerste sprong was en het waren er redelijk wat (ook mijn handje ging omhoog ). En toen zei hij: starting with the highest one, thats the spirit!!Na een ritje van een half uurtje en wa opbouwende stress waar je dan niet aan probeert te denken, waren we bijna aangekomen aan de plaats waar we gingen springen, maar eerst moesten we nog overstappen naar een jeep, want de weg was te glibberig en met de andere bus slierden ze weg
Toen we aan het gebouw toekwamen, werden we nogmaals gewogen en werden we in ons harnaske gestoken.Nog ne keer naar den wc en dan naar buiten en afwachten tot het aan ons was om via een soort van kabelbaan naar het springplatform te gaan. Ondertussen kon je de andere al zien springen en helemaal enthousiast zien terug komen, met andere woorden nog wa meer stress krijgen!!
Dan was het zover: op naar het platform!Daar kon je nog beter zien hoe diep het was en hoe de ene al wat zekerder was dan de andere . We moesten springen op volgorde van gewicht en eerst was Brian aan de beurt. Net voor hij sprong wou hij nog een klein blikje redbull drinken (want dat geeft je vleugels!) en het was zo grappig want hij was zo heel stoer en enthousiast aan het doen en dan krijgt hij dat blikje bijna niet open!!! Toen bijna iedereen al had gesprongen, was het dan eindelijk aan mij! Enkelbandjes om, nog eens het harnasje checken, elastiekje aan de enkels, nog ne keer den uitleg over hoe je je los moet trekken na het springen en dan was het zover: op naar de rand!! Maar heb ik wel gesprongen??
Natuurlijk!!!Heb niet zoveel geld betaald om dan als een mietje af te druipen!! Ze vroegen mij nog net voor het springen of ik er klaar voor was, heb geknikt van nee en dan gewoon gesprongen en het was super!!!Het beste van al is dat ze alles filmen en fotos trekken van je sprong. Heb de (veel te dure) film dan ook maar gekocht, schoon aandenken en de ideale manier om de ouders nog wa meer schrik aan te jagen!Een ander truukje is het pas zeggen als het voorbij is !
Na het springen gewacht op het busje terug naar de auto, dan nog vlug wat elementaire dingen gekocht: alcohol en dan vlug naar huis!!Nuja vlug, het is zon 1,5 à 2u rijden Aangekomen thuis hadden we nog een klein uurtje voor de gasten toekwamen, stress dus!! Brian vlug in het werk gestoken met het maken van fruitsalade, Marina geholpen met het maken van chocomousse, groente en sausje gemaakt, meubels verschoven, kaarsjes aangestoken en de eerste gasten ballonnen laten opblazen en ophangen .
We waren dan klaar en toen de eerste gasten toegekomen waren, was het tijd voor een vlugge douche (had ik wel verdiend) en dan eindelijk feesten!(Lees: eten, Brian en ik hadden namelijk niets gegeten gedurende heel de dag!)Echt heel veel feesten was het niet, was eerder rustig, maar het was een heel gezellige avond en Marina heeft haar goed geamuseerd en vond het een geslaagde verjaardag en dat is het belangrijkste!!Het was ook tof om iedereen terug te zien na mijn roadtrip en te horen wat er allemaal verandert was terwijl ik weg geweest was.
Zo dat waren de verslagen van mijn eerste roadtrip in NZ.Hopelijk vonden jullie het een beetje leuk ik in ieder geval wel!!!
oké we zijn goe uitgeslapen, hebben ontbeten en nog efkes de anderen van het kajakken gezien en we hebben onze cd-rom, met de fotos van het kajakken, opgehaald en zijn op weg naar Haast.Onderweg stoppen we natuurlijk nog een paar keer om de beentjes wat te strekken en een paar fotookes te trekken.Ik ben gestopt bij Lake Paringa, Knights point lookout, een mooie picnic plaats, Thunder creek falls, Fantail falls, the blue pools en nog een aantal maal op de weg naar Wanaka.De weg naar Wanaka was heel mooi, echt bijzondere uitzichten, hele mooie bergen met sneeuw op de top en doordat het al avond begon te worden, hadden ze een hele mooie, ietwat paarse schijn!Jammer genoeg kan je deze niet goed zien op mijn fotos .Kzou mij eigenlijk eens een deftige camera moeten kopen, zodat de uitzichten en de bergen enzo echt tot hun recht komen.Niet dat mijn cameraatje zo slecht is, maar mijn fotos zouden nog schoner zijn!Dit geheel ter zijde!
Waar zaten we, ah ja, we waren hier en daar onderweg naar Haast en Wanaka aan het stoppen om dingen te bezichtigen enzo en bij the blue pools ben ik Damien tegen gekomen (hij was bij het kajakken en sliep in hetzelfde hostel).Omdat het al laat en donker begon te worden, hadden we het over een slaapplaats en Damien had navraag gedaan bij de I-site in Haast.Daar hadden ze hem de Wanaka backpacka aangeraden.Toen ik uiteindelijk in Wanaka aankwam, was het al donker en ben ik gewoon naar deze hostel gereden.Dacht zo van Damien gaat da toch nie erg vinden.
In deze hostel zag ik niet alleen Damien, maar ook Mell (heb haar leren kennen in de hostel in Oamaru).Denk dat zij Damien ook kende, maar ben dit niet zeker.Damien kende op zijn beurt Brian dan weer, hij had hem in Punakaiki leren kennen en dan hebben we Jess en haar vriendinnen (op wie hun naam ik nu niet meer kan komen) ook nog leren kennen.Een gezellig groepje dus om de avond mee door te brengen!!
De volgende morgen hadden we het er dan over wat we die dag wilden doen en toen hebben we beslist om Puzzling World te doen gedurende de dag en Cinema Paradiso s avonds.Mell is s morgens echter al vroeg verder getrokken en ging dus niet meegaan en Damien moest eerst nog iets anders gaan regelen en dus hadden we afgesproken van op hem te wachten.Hij bleef echter vrij lang weg en om de verveling tegen te gaan, gingen we dan maar beginnen met het spelen van een gezelschapsspelletje.De naam weet ik niet meer, zal het even proberen te googlen,... Effe geduld.... Oké, ik heb het niet gevonden, maar het was een héél moeilijk spelletje en we waren ook met te weinig mensen.Het kwam er op neer dat je de betekenis van een woord moest uitvinden en dat je daarna kon kiezen uit verschillende keuzes (met daartussen de echte betekenis) en je de juiste moest gokken.Raar uitgelegd waarschijnlijk, maar het was ook een raar en moeilijk spel.Ondanks dit alles en het feit dat we het eigenlijk niet echt gespeeld hebben, hebben we er ons wel enorm mee geamuseerd!!
Het waren echt moeilijke woorden, maar 1 ervan heb ik wel onthouden, deze is het woordje tuckernuck.Ik laat het aan jullie om de betekenis ervan uit te vinden!!Ik geef jullie wel een tip, je kan het in een zin gebruiken, zoals: Want to go for a tuckernuck in the park?.Oooo, da klinkt nauhgty .Ik zou zeggen, zet jullie verzinsels en gokjes maar op mijn blog, dan kunnen jullie elkaar proberen af te troeven en dan kan iedereen nog eens goed lachen ook!Wel niet vals spelen é, nie beginnen googlen enzo, dan ist nie meer plezant!
Damien kwam dan eindelijk na de middag terug en aangezien het langer geduurd had dan hij dacht, ging hij niet meer mee, maar ging hij verder reizen.We hebben dan afscheid genomen en daarna zijn Brian, Jess, Dave en ik naar Puzzling World gegaan.Ik moet zeggen, als jullie ooit in Wanaka zijn, dan moeten jullie zeker naar Puzzling World gaan.Het is echt tof om te doen en gegarandeerd lachen!!Eerst hebben we alles binnen gedaan, hier waren er verschillende kamers met optische illusies en dan hebben we het doolhof buiten gedaan.Bij het doolhof buiten was het de bedoeling dat je eerst de 4 verschillende, gekleurde torens vond en dan je weg zocht naar de uitgang.De torens moest je in een bepaalde volgorde doen.Tot daartoe was het geen probleem, we hebben het zelfs een beetje spannender gemaakt.Zo moest degene die als laatste bij de toren aankwam, de eerste een ijsje moest trakteren (om het nog een beetje kouder te krijgen ).Dat doet me eraan denken dat ik nog een ijsje moet van Brian!Het was echt leuk, we waren precies terug kleine kinderen!!Nadat we de torens dus gevonden hadden, moesten we dus de uitgang vinden.Dave was meteen gediscualifiseerd, want hij heeft een emergency exit genomen en Jess had de uitgang vrij vlug op haar eentje gevonden.Zo schoten alleen Brian en ik nog over en ik moet zeggen we hebben lang in dat doolhof rond gelopen!Echt héél lang!!Het was zelfs zo erg dat er 2 meisjes waren die na ons in het doolhof gekomen waren, er eerder uit waren dan ons.We hebben zeker bijna een uur lopen zoeken naar de uitgang!!Op bepaalde momenten was er telkens 1 van ons die zei: laten we gewoon een emergency exit nemen en dan zei de andere: nee, we proberen het nog 1 keer.Hoeveel keer we dezelfde padjes gelopen hebben, ik kan het niet zeggen, maar het was echt de moeite We waren zelfs aan het zeggen: we hebben gestudeerd, dan moeten we toch uit een doolhof geraken ook zeker!Nuja, een klein uur en een achtervolging later is het ons dan toch gelukt!!(we hebben een koppel in tegengestelde richting naar de uitgang gevolgd J)
Na een heel geslaagde middag zijn we dan in de avond naar Cinema Paradiso geweest.Dit is een oude cinema met echte zetels in de zaal en zelfs een oude auto.Je krijgt drinken in echte glazen en most important ze hebben er hele lekkere cookies!!!Echt hééééél lekker!!!Ze zijn vers gebakken en zijn zelfs nog warm!Ik had 2 double chocolate chip cookies en ik had moeite om het tweede op te krijgen, maar ze waren zo goed dat ik het toch maar naar binnen gestampt heb . Ook de film "Boy" was een hele goede film. Het is een NZ film, maar hij was echt heel grappig en ontroerend op bepaalde momenten. Het was dus een heel geslaagde dag!
Toen we daarna in de hostel aan het napraten waren, vroeg ik aan Brian waar hij naar toe ging en toen zei ie Queenstown.Ik zei toen dat ik hem wel een lift kon geven, aangezien ik daar toch moest passeren op mijn weg naar huis.Toen ik vroeg wat hij daar ging doen, zei hij: bungee jumpen enzo.Ik zo van: oh, dat wil ik ook nog eens doen!!En toen zei Brian: laten we dat gewoon morgen samen doen!!Ikke zo van: daar heb ik geen tijd voor, ik moet op tijd thuis zijn, want ik moet een verjaardagsfeestje organiseren!!Hij: als we op tijd vertrekken, hebben we meer dan tijd genoeg. Na enkele (niet zo'n overtuigende) argumenten heb ik dan toch maar toegegeven en gezegd dat het goed was op voorwaarde dat Brian dan meekwam naar Balfour om te helpen met het feestje.
Hoe het verder afgelopen is, lezen jullie in de volgende blog.
Ik kan wel zeggen dat het heel spannend was, maar of ik het al dan niet gedaan heb .
oké, mijn dagen kloppen precies nie helemaal nie meer. De titels van mijn foto albums komen nie echt meer overeen met de dagen (foto's van meer dagen dan in de titel en daar baseer ik mij op voor mijn blog te schrijven), oeps foutje, maar da geeft nie zo erg, want da zien jullie toch nie... hihihi...
Euhm, er was dus een nieuwe dag aangebroken in Hokitika en na een goe ontbijt ben ik naar het strand gegaan, wandelingske gemaakt, wa rond gelopen in het stadje en naar the national kiwi centre geweest. Ge zou denken dat er daar veel kiwi's te zien zijn, maar da was dus geen waar. het was een verouderd gebouw en er waren redelijk wa alen te zien, wat kikkerkes, een paar verschillende soorten vissen en welgeteld 2 kiwi's. Deze mocht je ook niet fotograferen en aangezien er iemand bij mij stond die ze aan het voederen was, heb ik dit dan ook maar niet gedaan. Het was een moeder met een jong die te zien waren.
Daarna ben ik verder gereden naar Franz Josef. Onderweg heb ik nog een kleine omweg gemaakt naar een Swing bridge, waarvan ik de naam efkes niet meer weet, maar kom het was er heel mooi en ook de weg er naar toe was de moeite. Het water van de rivier was heel mooi helder blauw en het was ook mooi weer, dus dat geeft een nog betere kleur en indruk. Toen ik in Franz Josef aankwam was het al donker aan het worden en heb ik eigenlijk gewoon een slaapplaats gezocht en nog wat info gekregen van de gast aan de receptie. Die zei dat ik zeker het kajakken moest doen. Dit was iets waar je eigenlijk niet mee kon misdoen als je maar weinig tijd had. De volgende dag ben ik dan naar dat kajakding geweest, maar het zat jammer genoeg al vol voor die dag, maar de volgende dag was er nog plaats, maar ik moest wel vlug zijn. Het probleem was dat ik de volgende dag van plan was om de Fox Glacier walk te doen en dus ben ik maar naar de I-site geweest om meer uitleg te vragen en te kijken hoe ik het kon doen. Het volgende is uit de bus gekomen: dezelfde dag nog in de namiddag de Fox Trot (halve dag wandeling op de Fox Glacier) en de volgende dag in de voormiddag terug naar Franz Josef om te gaan paardrijden en in de namiddag te gaan kajakken. Dus zo gezegd, zo gedaan. Verder gereden naar Fox Glacier, daar een slaapplaats gezocht voor 's avonds en dan de Glacier walk gedaan.
De Fox Glacier walk was vrij intens, het was op sommige momenten erg steil en dat was alleen nog maar om tot bij de glacier te geraken, maar we hadden een goede gids en konden af en toe eens stoppen en op adem komen. Eens we dichterbij de Glacier kwamen, moesten we onze crampons aandoen, zodat we meer grip hadden op het ijs en kregen we ook een wandelstok. Daarna werden we op het gemak over en op de glacier geloodst door onze gids en kregen we wat meer uitleg en konden we natuurlijk ook een paar fotookes trekken... De glacier smelt zelfs in de winter!! En hij is altijd in beweging, dit hoorden we ook. Er was op een bepaald moment ergens een stuk ijs dat afbrak ofzo en dat hoorden we als een soort gerommel, een beetje zoals een donkerslag. Het was een leuke namiddag en ook wel een leuk groepke waarmee ik op de glacier mocht. Veel langer moest het toch ook niet geweest zijn voor mij. Je kan ook een ganse dag doen en dan ga je verder op de glacier en daal je ook meer af en is er ook meer klimmen bij, maar aangezien ik met een druk schema zat en het ook een stuk meer kost... Daarbij komt ook nog het feit dat ze niet zo heel veel verder gaan, ze blijven gewoon langer op het ijs en maken een lus om terug naar het begin te komen.
De volgende ochtend ben ik dan naar Franz Josef terug gereden voor mijn afspraak om te gaan paardrijden. Daar toegekomen merkte ik dat ik de enige was die die ochtend (en zelfs dag) reedt. Leuk!!! Nadat de paarden opgezadeld waren en ik mijn helm gekozen had, gingen we dan op pad. Het leuke was dat we dus maar met z'n tweeën waren en dat de paarden er echt wel zin in hadden! Het paard waar ik op reed, was al een wat ouder paard, maar hij was nog steeds heel erg blij dat hij op uitstap mocht gaan. Het was een tocht van een 2-tal uur en we zijn langs verschillende paden gereden en langs een andere weg terug gekomen, wat ook al een heel stuk aangenamer is dan wanneer je steeds langs dezelfde weg rijdt. We zijn door rivierbeddingen gereden, door een stuk bos, langs een ietwat opener stuk, langs een stukje weg.... En ik heb ook mogen draven en galopperen, wat een heel stuk anders is in een westernzadel dan in een gewoon engels zadel. Ik heb het dan ook de dag nadien een beetje gevoeld .
Na het paardrijden ben ik dan doorgereden naar het stadje Franz Josef zelf en heb ik mij terug in hetzelfde hostel geïnstalleerd als de andere avond. Na een vlugge lunch heb ik mij dan begeven naar de afspreekplaats voor het kajakken en heb ik kennis gemaakt met mijn mede-kajakkers. Er volgde een korte uitleg en na een kleine rit kwamen we aan aan het meer. Lake Mapourika was de locatie van het eigenlijke kajakken. Iedereen kreeg zijn eigen kajak toegewezen en na het aantrekken van de nodige kleren en het uittrekken van de schoenen konden we instappen in de kajak en kregen we de laatste instructies. Ik hoor jullie al denken: waarom moeten die schoenen nu uit?? Wel dat was zodat we de pedalen in de kajak beter konden voelen. Het sturen van de kajak gebeurde hier met de voeten via pedalen. Het meer was heel mooi, maar verradelijk groot... Toen we dan eindelijk aan de andere zijde van het meer waren, mochten we door een feller begroeit stuk kajakken en dat gaf een tof gevoel. Er waren meer bochten en planten waar je moest voor uitkijken en je zag ook duidelijk de weerspiegeling in het water van de bomen. Ook hier was het een kleiner groepje met allemaal aardige mensen en er waren er zelfs 2 van die in hetzelfde hostel sliepen als ik. Wat wel tof was 's avonds.
hier ben ik weer... waar zat ik nu ook al weer... ahja, ik was toegekomen in Akaroa en na een goede nacht slaap hoopte ik dat het weer niet te slecht zou zijn, maar dit was jammer genoeg niet waar. Het was regenachtig, maar ik dacht dat het nog ging beteren, dus ben ik maar naar de I-site geweest om een boottrip te regelen om de Hector dolfijnen te kunnen zien. Alles ging goed, het begon wel weer wat meer te regenen, dus ben ik in afwachting van de cruise maar wat gaan rondsnuisteren in de winkeltjes. Toen ik bij de pier aankwam waar de boot moest vertrekken, zag ik al een bordje staan dat het geannuleerd was, maar aangezien er verschillende cruises waren, hoopte ik dat de mijnen nog ging doorgaan. Dit was jammer genoeg dus niet het geval!! De zee was blijkbaar veel te ruw en je kon het einde van de haven ondertussen ook al niet meer zien en dus al zeker geen dolfijnen! Ik had dus lopen wachten voor niets en de volgende dag ging het weer ook niet veel beter zijn en zouden de cruises waarschijnlijk ook niet doorgaan. Verder was er in Akaroa niet veel meer te doen dan een paar wandelingen, maar aangezien het redelijk aan het regenen was en ik ook geen zin had om doorweekt rond te lopen, ben ik maar terug naar de hostel gegaan. Ik was bijna van plan om al meteen te vertrekken en mijn tocht verder te zetten naar de westkust, maar ik kon dit toch niet meer in 1 stuk doen, aangezien het al namiddag was en het wel een redelijk eind rijden was. En ik had ook al betaald voor mijn kamer, dus heb ik maar besloten om gewoon mijn tocht wat verder te plannen en het rustig aan te doen en wat te lezen enzo.
De volgende dag ben ik dan op tijd vertrokken (het was nog steeds aan het regenen) en ben ik via Arthur's pass helemaal naar de westkust gereden. Eens aan de westkust aangekomen, ben ik doorgereden tot aan Punakaiki. Ik ben natuurlijk onderweg nog een aantal maal gestopt om de beentjes te strekken en om foto's te trekken natuurlijk!! Het was interessant, want tijdens het rijden, zie je zo het landschap en de natuur veranderen. En ik moet zeggen, de eerste indrukken van de westkust waren heel goed en mooi!
De volgende dag ben ik wat later op pad gegaan, dit was niet het geval geweest ware het niet dat ik nog aan de praat geraakt ben met iemand die in de hostel werkte. Bijgevolg heb ik maar een korte wandeling gedaan ipv een langere. Het was de Truman track die leidde naar een strand en in de zee heb ik in de verte een paar dolfijnen gezien. De golven op het strand waren trouwens héél groot. Daarna ben ik naar de beroemde Pancake rocks gaan kijken. In feite moest je deze bij hoogtij gaan bekijken, maar aangezien ik verder moest rijden die dag, heb ik dit maar niet gedaan. Ze zijn waarschijnlijk net iets spectaculairder bij hoogtij, maar nu waren ze ook nie mis ;-)!
Daarna ben ik verder gereden naar Shantytown. Dit was een nagebouwd mijnersstadje nabij Greymouth. Ze hebben de gebouwen nagebouwd zoals ze vroeger waren in de tijd van het goudmijnen. Toen ik er was, was het al namiddag en omdat het ook bijna winter aan het worden was, was er bijna geen volk meer en was het wat minder, maar ik denk dat wanneer je er langs gaat in de drukkere perioden, dat het dan wel meer de moeite is. Ik denk dat ze dan meer moeite doen om het echte oude gevoel op te roepen, denk dat er dan mensen rondlopen die verkleedt zijn enzo. Nu was dit niet het geval, maar de stoomtrein reed wel nog steeds. Ik had net nog het laatste ritje van de dag dat de stoomtrein maakte en ik moet zeggen het was niet mis. Ik heb de motor of eerder de oven gezien en wat meer uitleg gehad over de werking en ik mocht in het terugkeren vooraan meerijden én ik heb zelfs de trein mogen bedienen!! Als da geen leuk extraatje is! Je kan er ook goudklompjes zoeken. Of liever, ze zitten in een bakske met water en je kan ze er zelf uitzeven... tegen betaling of course.... Omdat het al avond begon te worden, ben ik daarna dan maar verder gereden naar Hokitika.
Daar ben ik in een gezellige hostel (Bird song) terecht gekomen met een hele vriendelijke eigenaar. Eens ik geïnstalleerd was, ben ik nog naar de glow-worm dell geweest. Dit was geen grot waar je glow-worms kon zien, maar het waren eigenlijk bomen die heel dicht bij elkaar stonden en tegen een soort van rotsachtige achtergrond stonden (denk ik, want in het pikkedonker zie je dat niet zo goed ;-)) en waar er glow-wormpkes inzaten. En deze geven ook licht int donker...
zoals al vermeld in mijn vorige berichtje was ik het redelijk beu van steeds in mijn auto te zitten, een eind te rijden, een eind te wandelen, iets gaan bezichtigen en dan weer een heel eind rijden, wandelen, iets bezichtigen,.... Ik heb mij de eerste week ook veel te veel zitten opjagen en begon het te voelen aan mijn lichaam. Had bijna iedere avond lichte hoofdpijn, was doodmoe en sliep heel slecht. Heb toen besloten van het een paar dagen rustiger aan te doen. Ik had ook nood aan een babbel met iemand die ik kende en toeval wou dat Marina ook in de buurt van Oamaru was. Ik heb dan besloten om een dag langer in Oamaru te blijven en af te spreken met Marina. Ik had ook al door dat ik mij toch niet aan mijn planning ging kunnen houden en dat het mss beter was om het allemaal wat meer op mijn gemak te doen. Het was ten slotte mijn verlof en mijn vakantie.... De eerste dag dat ik in Oamaru was heb ik bijna niets gedaan, alleen mijn foto's op mijn computer gezet, de foto's benoemd en heel lang gechat met Marina. Ik ben in de vooravond wel nog naar Bushy beach geweest om de yellow-eyed penguins op het strand te zien komen. Heb er een paar van vrij dichtbij gezien en 1 zelfs van heel erg dicht, maar jammer genoeg kon ik er geen foto's van trekken, want het was al te donker voor goed beeld te krijgen en je mag bij deze ook geen flits gebruiken. Moet mij toch eens een deftige camera kopen, zodat de natuur en de dieren echt tot hun recht komen. Een digitale camera is wel goed, maar je krijgt het toch niet hetzelfde als wanneer je het zelf ziet. Dat effe ter zijde....
De volgende dag heb ik dan wat in Oamaru rond gelopen en wat rond gesnuisterd in kleine winkeltjes. Heb mij onderzettertjes van aardewerk gekocht, kon het niet laten, ze waren te mooi ;-). Ik ben ook nog naar een centrum geweest waar ze nestjes hebben gebouwd voor de blauwe pinguins en waar ze kijken hoeveel pinguins er elke dag naar huis komen. Hier kan je ook pinguins van dichtbij zien. Ze hebben een 10-tal nestjes rond een gebouw gezet en er schijnt een oranje lichtje in (blijkbaar zien de pinguins dit niet en is het voor hen gewoon donker). Je kan via een buis in hun nestje kijken en de pinguins dus zien. Normaal gezien gaan de pinguins overdag naar de zee om te gaan eten, maar ook de pinguins nemen soms een vrije dag en dan blijven ze gewoon in hun nestje en gaan ze niet gaan eten. Vandaar dat je daar altijd wel een pinguin kan zien overdag. 'S avonds kan je de pinguins ook op het strand zien komen en naar hun nestje zien gaan. Hiervoor gebruiken ze ook oranje licht, zodat de toeschouwers de pinguins kunnen zien. Maar dit heb ik hier niet gedaan. 'S avonds was Marina er dan en hebben we veel bijgebabbeld en gelachen, zoals gewoonlijk! De volgende ochtend of eerder tegen de middag hebben we afscheid genomen en heb ik mijn toch verder gezet richting Timaru.
Onderweg heb ik nog een deel van "the vanished world trail" gedaan. De belangrijkste dingen onderweg waren: een fossiel van een walvis, de elephant rocks (deze zijn gebruikt in de film: the chronicles of narnia), de earthquakes, het vanished world centre. In dit laatste kon je het skelet zien van een uitgestorven dolfijn, van een uitgestorven pinguin en nog een heel aantal oude stenen en schelpen.
Ik was van plan van in Waimate te overnachten, maar ik heb dan toch besloten om door te rijden naar Timaru. Ik moet zeggen dat ik doodmoe was, want toen ik gedaan had met eten en ik naar het thuisfront gebeld had, ben ik gewoon op mijn bed in slaap gevallen. Met kleren en al... Moet kunnen ;-).
Na een aantal uurtjes slaap en een goed ontbijt heb ik mijn tocht verder gezet naar Akaroa op het eiland Banks peninsula, dicht bij Christchurch. Ik heb nog 3 anderen meegenomen van de hostel tot wanneer ik van de highway moest. Zij hadden elkaar allemaal leren kennen via werk en waren nu samen aan het reizen. De 2 gasten waren van NZ en Amerika en het meisje was van Duitsland. Ze waren allemaal jonger dan mij en ik moet zeggen: respect. Ik zou dit nooit gedaan hebben toen ik een jaar of 20 of 22 was! Het was eigenlijk wel een leuke afwisseling, eens niet alleen in de auto zitten. Na bijna een hele dag te rijden, was ik dan in Akaroa en was ik blij dat ik de dag nadien niet moest rijden!
Het vervolg van mijn avontuur lezen jullie wel in het volgende bericht! Het moet nog een beetje spannend blijven é ;-)
toen ik bij mijn overnachting in Kaka point toekwam, was het al donker en had ik de pinguins gemist. De yellow-eyed pinguins gaan een 2-tal uur voor zonsondergang terug naar het strand en naar hun nestje en als je geluk hebt, kun je ze van heel dichtbij zien. Maar aangezien het al donker was, toen ik in Kaka point toekwam, had ik dat dus gemist. Gelukkig wist de eigenares me te vertellen dat je ze naar zee kan zien gaan, als je net voor zonsopgang naar het strand gaat. Dus dan ben ik de volgende ochtend maar vroeg opgestaan en ben ik naar het strand gereden. En ja hoor, na een tijdje begonnen ze naar de zee te gaan. Jammer genoeg kon je niet op het strand zelf gaan en moest je ze bekijken vanuit een speciale hut. Toen het dan volledig licht was en ze allemaal naar de zee gegaan waren, ben ik nog naar de vuurtoren op nugget point gaan zien een eindje verder. Daarna heb ik deftig ontbeten en heb ik mijn route verder gezet richting Otago peninsula.
Onderweg ben ik nog gestopt aan lake Waihola en toen is het fout gelopen. Had niet goed opgelet en heb de verkeerde weg gekozen. Vond het al zo raar dat ik niets meer van de bezienswaardigheden tegen gekomen ben. Na wat te stressen om door het drukke Dunedin naar Otago peninsula te geraken, is het mij dan toch gelukt en ben ik naar Taiaroa Head door gereden. Hier is er een centrum waar je albatrossen kan zien en bij het strand nabij kan je zeehonden en little blue penguins zien. De albatrossen heb ik niet gezien. Heb wel een mama zeehond gezien met 3 kleintjes. Was wel van ver, maar toch schoon om te zien. Omdat het toch al bijna avond was en de blauwe pinguins naar het strand komen als het donker is, heb ik besloten om te wachten om ze op het strand te zien komen. Heb meer dan een half uur in de kou staan wachten, maar ik was niet de enige die vast besloten was om ze te zien! Toen was het zover, iets na 6u begonnen ze toe te komen. Jammer genoeg was het al zo donker dat je met moeite kon zien dat het pinguins waren, maar het was toch de moeite. Er zijn er zelfs een paar aan mijn voeten gepasseerd!! Het is jammer genoeg ook verboden om de pinguins te filmen of er foto's van te trekken, maar het was er toch te donker voor.
De volgende dag ben ik naar Allan's beach gegaan op zoek naar zeehonden, zeeleeuwen of pinguins, maar geen geluk. Begon het een beetje vervelend te vinden dat ik er nog altijd geen van dichtbij gezien had! Maar het strand was wel heel mooi! Dan ben ik naar the chasm gereden. Een steile weg naar boven en dan nog een eindje wandelen over een weide met schaapjes, maar het uitzicht vanop the chasm maakte het volledig de moeite om even een omweg te maken!!! Het uitzicht was echt amazing!!!!!!
Dan ben ik verder gereden naar Sandfly bay. Ging het eerst niet doen, had de hoop om zeehonden of zeeleeuwen te zien al opgegeven en om de pinguins terug naar het strand te zien komen was het nog veel te vroeg. Heb mezelf dan toch maar overtuigd om het wel te doen en dit was waarschijnlijk het beste stuk van heel de dag. Na een steile afdaling in het zand en een kort stukje langs het strand te lopen, was het zover: zeeleeuwen!!! Yes!! Eerst kwam ik er een tegen die lag te slapen en iets verder lagen er 3 die ook een middagdutje aan het doen waren. Als je voorzichtig bent, kun je tot op een paar meters afstand van de zeeleeuwen komen! Super! Na ze een tijdje te observeren, ben ik nog een eindje verder langs het strand gaan wandelen en toen kwam er een grote zeeleeuw uit de zee!! Amai, zo'n groot beest! Ben beginnen foto's trekken en filmen en dan is mijn geheugenkaart van mijne camera toch wel vol zekers! Nie het juiste moment... Vlug een ander klein kaartje ingestoken en verder foto's getrokken en gefilmd. Was zo blij dat ik toch naar het strand gekomen was, anders ging ik het helemaal gemist hebben. Dan terug de steile weg naar boven door het zand, niet zo makkelijk, want je zakt volledig weg in het zand. Je kon mijn voeten bijna niet meer zien in het zand, heb de volgende dagen nog massa's zand uit mijn schoenen gekiepert ;-).
Met een super gevoel heb ik mijn tocht verder gezet richting Oamaru. Ben in Dunedin nog gestopt aan the warehouse om een paar cd's te kopen (waar hier een groot tekort aan is!!) en onderweg ben ik ook nog naar de Moeraki Boulders gaan zien. Dit zijn hele oude, hele grote ronde stenen die op het strand liggen. Jammer genoeg was het ook hier alweer bijna donker en ben ik niet lang kunnen blijven, ook de foto's zijn heel donker.
Dit was het dan voor de 4de en 5de dag. Niet zo mis zou ik zeggen... Moet wel toegeven dat ik het een beetje beu aan het worden was van zo steeds in de auto te zitten en zover te moeten rijden, maar hierover lezen jullie nog wel in de volgende berichten.
op zaterdag 8 mei was het zover: Sandra vertrok op roadtrip!! Na alles in mijn auto geladen te hebben, ben ik vertrokken richting lake Manapouri. Dit was het begin van 'mijn' southern scenic route. Daar aangekomen, heb ik de beentjes eens gestrekt, iets gegeten en eens gekeken waar ik verder naar toe ging gaan. Gelukkig had ik een kaart met de southern scenic route op en met de meeste interessante bezienswaardigheden en een klein beetje uitleg bij alles. Dat maakte alles een heel stuk makkelijker, gewoon kijken wat mij interesseerde en er naar toe rijden. Alles stond onderweg ook goed aangeduid. Een klein stukje voor elke bezienswaardigheid staat er een bord met de afstand tot aan die plek en dan aan de plek zelf staat er ook meestal nog een bord met wat meer uitleg. Als je bv nog een eindje moet wandelen, dan staat er ook bij hoelang de wandeling duurt. Heel handig om te weten.
Toen ik bij de Rakatu Wetlands aangekomen was, heb ik 3 andere mensen leren kennen. Anna was van Duitsland, Ben was van Canada en Jo was van ergens anders ;-). Het grappige was dat ik hen aan de Clifden Caves terug tegen gekomen ben! Dit was achteraf gezien zeker geen slechte zaak. Bij de ingang van de grotten staat er een bordje dat je minstens met 2 personen moet zijn voor als er iets zou gebeuren en dat je de grotten zeker niet mag ingaan als het geregend heeft of als er kans is op regen. Oké dat 2de was geen probleem, het had niet geregend en het ging ook droog blijven. So far, so good! Het eerste was wel een probleempje, maar ik had zoiets van: ik doe dat toch gewoon alleen, kan toch zo erg niet zijn, anders zouden ze je er toch niet in laten gaan.... Maar ondertussen waren de anderen daar ook toegekomen en zijn zij samen met mij de grotten in gegaan. De eerste meters gingen nog vrij goed en toen begon het donker en nauwer te worden. We hadden ook maar 2 zaklampen en normaal gezien moet iedere persoon 2 zaklampen meehebben en extra batterijen. Euhm ja... probleempje.... Jo is dan terug gekeerd naar de auto om nog 2 zaklampjes te gaan halen, zodat iedereen 1 zaklamp had. Toen begon het. Nauwe, donkere doorgangen, slipperig met momenten. Op sommige plaatsen moest je echt op handen en knieën en op andere moest je dan echt heel goed kijken hoe je verder kon geraken zonder in een plas water te trappen of te vallen en zonder een been te breken. Is dus niet gelukt... Had natte voetjes... De grotten hadden op sommige momenten ook iets creepy over zich. Soms kon je gewoon verschieten van een schaduw van iemand. Uiteindelijk zijn we er dan toch uit geraakt en was het een hele toffe ervaring!! Echt een aanrader!! (Maar wel minstens met 2 doen, is echt wel nodig! Als ik het alleen had moeten doen, was ik zeker terug gekeerd na een paar meter!) En we hebben zelfs glowwormen gezien.
Dan op zoek naar mijn eerste overnachting, want het is al volledig donker om 6u, en wie kom ik tegen? Jaja, het trio.
De tweede dag heb ik Colac bay gedaan, een populaire surfplaats; Riverton, Waipapa point en Slope point. Bij Waipapa point staat er een vuurtoren en er was een hele sterke wind die zorgde voor hele grote golven. De catlins beginnen ook in de buurt van Waipapa point. Toen ik aan Slope point aankwam, begon het al donker te worden, maar heb ik dan toch maar het pad over de weide met schapen gevolgd. Het lag op sommige plaatsen wel een beetje gladdig en dat heb ik weer aan den lijve mogen ondervinden. Op een bepaald moment was er een laagte en ben ik gewoon uitgeslierd! Hup op mijn gat!! Ge moet et maar kunnen é, op 2 dagen tijd 2 jeansbroeken volledig vuil maken... Mochten ze ooit een prijs uitreiken voor lompste persoon ooit, dan win ik gegarandeerd! De anderen maken zelfs geen kans ;-)!
Heb dan bij Curio bay overnacht en de derde dag ben ik deze gaan bekijken. Puspoise bay, de Mclean falls, de Matai en horseshoe falls, de Purakaunui falls en Surat bay heb ik ook nog gedaan die dag. Bij Surat bay heb ik een mooie zonsondergang gezien, of in ieder geval toch het begin er van. Van de watervallen vond ik de Mclean falls de mooiste. Toen ben ik nog verder door gereden tot aan Nugget point in de hoop van daar een slaapplaats te vinden, maar dit is niet gelukt. Ik ben dan maar een stukje verder gereden naar Kaka point en daar toegekomen bij mijn overnachting, zag ik dat de man waarmee ik de vorige nacht in de backpacker geslapen had er ook weer was. Zo zie je maar, je komt altijd wel iemand tegen die je al eens eerder hebt gezien.
hier ben ik weer! Zoals de titel al vermeld, heb ik mij een auto gekocht! Het is een Holden Commodore V6. En dan begint het: wat heb je allemaal nodig als je op roadtrip vertrekt? En belangrijker: waar ga ik allemaal naar toe gaan? Ik heb mij eerst en vooral een verzekering afgesloten voor mijn auto. Hoewel dit in NZ niet verplicht is, vond ik het nu toch net iets veiliger. De verzekering is hier ook goedkoper dan in België dus dat is ook handig en als je kan aantonen dat je in België ook al een verzekering had, dan kan je nog wat extra geld uitsparen! Het was wel een even een gedoe om mijn verzekering effectief te krijgen. Je moet ten eerste zeker zeggen dat je langer dan een jaar in NZ gaat blijven en dat je dus eigenlijk voorgoed gaat blijven, want ze mogen geen verzekering geven voor minder dan 1 jaar. Gelukkig had Niels mij dit al gezegd en wist ik dus al wat ik moest zeggen. Dat was al dat, dan nog de auto zelf.... Toen ik zei dat ik hem maar voor 2500$ gekocht had, geloofde ze mij precies niet goed. Ze vroeg waar ik hem gekocht had en aan wie. Ze geloofde zelfs precies niet dat het over dezelfde auto ging als op de registratiepapieren, dus dan zei ik: hij staat hier een beetje verder geparkeerd, anders moet je maar eens gaan kijken. Ze heeft het toch wel gedaan zeker?! Nuja, uiteindelijk heb ik dan toch mijn verzekering gekregen.
Heb dan nog wat inkopen gedaan voor mijn reisje en was ook van plan om te kijken waar ik allemaal heen ging gaan, maar dat is er niet meer van gekomen. En ik had ook zoiets van ik zie het wel als ik onderweg ben. Je kan toch niet zo heel veel op voorhand plannen, want je moet onderweg ook nog tijd hebben om alles te kunnen gaan bekijken.
Het eerste weekend van mei is het hier het openingsweekend van het "duckshooting" seizoen. Er wordt daar dus een heel gedoe rond gemaakt!! Zelfs op de radio wordt er heel veel reclame rond gemaakt! Sommige mannen nemen ook effectief verlof om te kunnen gaan duckshooten! Het begint eigenlijk de vrijdag, want dan moeten de hutten waar ze zich in verschuilen gemaakt worden. En dat wordt dan afgesloten met een (lees meerdere) biertje(s) in de pub. De zaterdagochtend net voor het licht begint te worden, gaat iedereen dan naar de hut en wacht tot het moment gekomen is dat ze mogen beginnen schieten. Het schieten gaat dan natuurlijk ook gepaard met de nodige drank en eten, dus het is in feite gewoon een excuus om heel de dag te drinken ;-)! 'S avonds wordt de dag dan natuurlijk opnieuw afgesloten in de pub! De zaterdagavond ben ik met Mikki en Euan naar de pub gegaan en ik moet zeggen, het was een hele ervaring... We waren er al vrij vroeg en hebben bijna iedereen zien toekomen. Er waren wat jongere gasten die hun gezicht helemaal geverfd hadden om 'gecamoufleerd' te zijn en die ook al redelijk diep in het glas gekeken hadden. Eens je op de tafels luchtgitaar begint te spelen... Verder was het ook tof om de anderen, je buren, nog eens te zien. Er waren zelfs mensen van ver buiten Balfour die naar hier gekomen waren speciaal voor het duckshooten! Echt waar de pub in Balfour zat volledig vol en er was zelfs een 'dj' (of iets wat er op trekt ;-)). Blijkbaar is dit de enige keer in heel het jaar dat er zoveel volk zit in de pub! Nuja, het was heel tof! Er is veel gebabbeld, gelachen en gedronken! En geloof me ik heb er de zondag ook nog eens van mogen genieten....
Wat verder nog... De koeien worden nu ook allemaal geïnsemineerd, maar ik denk dat ik dit al eens eerder vermeld heb.
Verder is er eigenlijk niet veel speciaals gebeurt. De rest hou ik voor de volgende keer.
nu we met zoveel op de boerderij zijn, denk ik eraan om een paar weken 'verlof' te nemen en op rondreis te gaan. Niels had dit vroeger al eens voorgesteld, maar toen had ik er nog niet echt zo over nagedacht. Nu ben ik een beetje tot de conclusie gekomen dat als ik het wil doen, ik het nu moet doen! Want binnen een paar weken zal het veel slechter en kouder weer worden, aangezien het dan winter is. Ik weet ook niet of alles open is in de winter, bepaalde dingen zullen zeker dicht gaan in de winter. Dus heb ik besloten van het te doen!! Hope everything goes well!!! Wat ik nu wel moet doen, is een auto kopen. Ik ben deze week samen met Niels naar een auto gaan kijken. Tis nen automatic en kmoe zeggen als je nog nooit met nen automatic gereden hebt, levert da een paar grappige, maar vooral schamelijke momenten op ;-). Vooral het remmen is een aanpassing! Manmanman, wat was die rempedaal gevoelig... Ben donderdag in Gore ook nog eens gaan kijken bij verschillende autodealers, maar die hadden ook geen goeikope auto's staan. Ze waren allemaal duurder dan die van die particulier. En ze zagen er ook nie zo goed onderhouden uit. Ook op het internet staan er niet echt goedkope auto's ofwel moeten er nog kosten aan gedaan worden en daar ga ik dus ook niet aan beginnen!! Dus ik denk dat ik die auto ga kopen en hoop dat ik als ik hem dan later weer probeer te verkopen een groot deel van mijn geld kan terugkrijgen. En anders... ik wist op voorhand dat ik hier niet rijk ging worden!
Verder moet ik deze week ook echt werk beginnen maken van mijn reisroute en wat ik allemaal wil zien, zodat ik min of meer weet wat en waar. Gelukkig doet Marina nu ook een deel van de route die ik wil doen en kan ik aan haar vragen wat wel of niet de moeite is en waar er goeie overnachtingen zijn enzo. Dus dat helpt ook al een beetje (hoewel zij redelijk wat in haar auto slaapt of campeert).
Een deel van mijn route weet ik al een tijdje. Ga beginnen in Manapouri en zo via de Southern scenic route heel de zuidkust doen tot in Dunedin. En dan vandaar verder naar boven, maar dat weet ik nog nie goe.
Wat is er verder van nieuws? Even denken... Het ruitje van de kachel is gemaakt en nu kunnen we het dus warm maken in huis, wat soms echt wel nodig is!! Er zijn een aantal koeien naar het slachthuis gegaan en er zijn donderdag 23 koeien bijgekomen. Deze koeien zijn leeg en zitten nu bij de groep koeien die geïnsemineerd gaan worden. Een tijdje geleden hebben we de staarten van de koeien gekleurd. Dit gebeurt zodat we zien welke koeien tochtig zijn en welke niet. Als de tochtige koeien besprongen worden door de andere, dan gaat de verf eraf en zo weten we het dus. Wel grappig in het begin om alle koeien met een fluokleurtje op de staart rond te zien lopen. De koeien worden vanaf 1 mei tot 20 juni geïnsemineerd, zodat ze allemaal in 7 weken tijd kalven.
Euhm, wat verder nog... Ahja, heb mij eens serieus overslapen! Oeps!! Moest de koeien om half 5 gaan halen en om half 6 werd ik wakker gebeld door Niels... Kan je verzekeren dat je direct wakker bent dan! Had een beetje weinig geslapen de dagen voordien en moest ook al een paar dagen de koeien halen. Dus liep vrij moe en dan heb ik mij nog laten overhalen om samen met Marina naar een film te kijken. Geen goed idee dus! Kan gebeuren zeker??
Anders weet ik niet direct nog iets te vertellen, er zijn geen spannende dingen gebeurt ofzo.
ik zit ondertussen weeral wa achter met mijne blog, sorry daarvoor. Het is niet alleen mijn schuld, het internet doet het de laatste weken ook niet of bijna niet meer. En als het dan wel al werkte dan was het op de meest onmogelijke uren, zo om 4 of 5u 's morgens...
Ik heb enkele weken geleden 2 nieuwe huisgenoten erbij gekregen, Mikki en Ewan. Zij is van NZ, maar dan van het noordereiland en hij is van Schotland. Ze zijn een koppel en hebben elkaar leren kennen toen ze allebei werkten op een wijngaard in Blenheim. Ze zijn allebei heel vriendelijk en we komen allemaal heel goed overeen, dus da is heel goed meegenomen. Het is ook wel goed dat het geen koppel is dat de hele tijd aan elkaar zit... Ondertussen, een week geleden, is Marina vertrokken. Zij heeft haar tocht verder gezet en heeft nu ondertussen de Keplertrack gedaan. De familie Blom heeft voor haar zelfs een afscheidsetentje gegeven en het was dik in orde! Vond het wel wat jammer dat ze wegging, maarja zo gaat dat.
Ik heb ondertussen ook al de andere boerderijen gezien van Art en Helen. Niels heeft mij alle boerderijen laten zien en kmoe zeggen, de andere boerderijen waren ook nie mis. Maar toch vind ik dat 'onze' boerderij de mooiste is . Ik vind vooral dat ze op de mooiste locatie ligt. De andere boerderijen zijn op vlakke stukken gelegen en hebben rechte blokken land en bij ons is het toch anders met de bergen enzo. Het uitzicht is hier mooier. De andere boerderijen hebben ook meer koeien en zoals Niels zei: als je meer dan 300 of 400 koeien hebt, dan ken je ze niet allemaal en dan is je productie ook minder. Nu heeft hij met minder koeien een even goede productie als de andere bedrijven met meer koeien. Hij zou blijkbaar ook niet willen wisselen of is zeker ook niet jaloers op de andere bedrijven. Chapeau ook voor Art en Helen dat ze zoveel bedrijven uit de grond hebben kunnen stampen op toch nog een vrij jonge leeftijd en ze zijn hier ook naar toe gekomen met niets. (Ze zijn hier blijkbaar ook als backpackers toegekomen.)
Op mijn vorige vrije dagen, nu dus 2 weken geleden, ben ik naar Stewart Island geweest. Eerst met de auto helemaal naar Bluff gereden en vandaar met de ferry naar Stewart Island. Een tip voor mensen die ooit ook naar Stewart Island willen gaan, reserveer je overnachtingen op voorhand!! Ik had dat dus niet gedaan en ik heb met héél véél geluk nog een bed gevonden! Maar da maakt het natuurlijk allemaal wat avontuurlijker . Toen ik mijn ticket kocht, vroeg die mevrouw zo van heb je een slaapplaats? Nee. Moet ik anders bellen naar een backpackershuis? Ik: nee het is wel goed, ik kijk daar wel. Om het verhaal kort te maken: ik heb gelukkig nog een kamertje gevonden in een hotel. Normaal gezien verhuren ze die kamer niet (waarschijnlijk omdat er geen stopcontacten in waren en omdat het een hele kleine kamer was), maar voor mij maakte ze dus een uitzondering. Gelukkig maar!
Die avond heb ik dan eigenlijk niets meer gedaan omdat het al donker begon te worden en ik uitgeput was! De tweede dag ben ik met een klein bootje naar Ulva Island geweest. Heb daar verschillende wandelingen gedaan. Er is vooral veel natuur en vogels te zien. Ik heb redelijk veel vogels gezien van deze die in mijn gidsje stonden. In het begin zag ik ze eerst nie zo goe, maar na een tijdje weet je waar je moet kijken en waar je op moet letten. Een groot voordeel is dat de wandelingen duidelijk aangeduid zijn en makkelijk te volgen, wat niet overal het geval is. (sommige mensen die mijn blog lezen, zullen wel weten wat ik bedoel ;-) ). Ik ben daar ook een koppel van Christchurch tegengekomen. Zij hadden nog nooit zo ver zuidelijk geweest en nu was het dus wel zover. Ze hebben een zoon die getrouwd is met een Australische, een andere zoon met een Duitse en een dochter die verloofd is met een Engelsman. Kwestie van multicultureel te gaan... Toeval wil dat ik ze de dag nadien op Stewart Island nog een paar keer tegen gekomen ben! Was echt grappig, blijkbaar doet iedereen dezelfde wandelingen. Wat anders nog gebleken is, is dat ik totaal geen conditie heb!! Sommige stukken waren vrij steil en mijn kuiten werden da heel goe gewaar...
Op mijn laatste dag heb ik dan 's morgens nog een paar kortere wandelingen gedaan op Stewart Island en ben ik dus die mensen nog een paar keer tegengekomen. Dan om 3.30u heb ik de ferry terug naar Bluff genomen en ook hier heb ik heel veel geluk gehad. Want ik had mijn ticket niet op voorhand gekocht en kwam om kwart voor 3 ofzo aan de ticketverkoop en er waren nog net 2 plaatsen vrij! Lucky me!! Dan met de auto helemaal terug naar huis en onder de weg nog wat inkopen gedaan. Een geslaagd weekend dus.
Als ik tijd heb en als het lukt met internet en met de foto's, dan zet ik er nog wel eens een paar op mijn blog.
oké, kad dus al een hele tekst geschreven en heb dan toch wel mijn tabblad per ongeluk gesloten zekers!!! Heel mijne tekst weg Stomme computers...
Kga dus nu proberen van hem nog eens te herhalen.
Mijn nieuwe huisgenoot is gearriveerd en tis een belgische! Jaja, ge leest et goe, tis een belgische. Ze heet Marina en ze is van Leuven. Ze wil niet meer in België wonen en is nu aant uitzoeken waar ze wel wil wonen. Ze heeft al 8 maanden in Ierland in Dublin gewoond, maar da was het niet en ook al 6 of 7 keer een maand in Griekenland, maar da wast ook nie. Nu is ze ondertussen al 4 maand in NZ en ze blijft hier ter plaatste een paar weken en dan gaat ze weer naar boven. Ze hoopt in de winter op de skifields te kunnen werken. Verder wil ze ook nog naar China en naar de eilanden hier in de buurt. Ze valt tot nu toe heel goe mee, hopelijk blijft het zo!! Ze babbelt in ieder geval al meer dan Bau en ze zit ook nie heel den dag achter hare computer. Een ander voordeel is dak weer wa vlaams kan praten. Met Niels en zo is het toch net iets anders, zeker als ze tegen elkaar int hollands bezig zijn, dan verstaak er bijna niets van! Raar...
Ik heb ook weer mijn vrije weekends. Nuja, weekends... Donderdag, vrijdag en zaterdag ben ik vrij. Vandaag is dus mijn laatste vrije dag en dan ist weer 11 dagen aan een stuk werken. Ik heb eigenlijk nog nie echt veel gedaan, heb vooral geslapen en het rustig aan gedaan. Vond dat dit ook wel eens mocht. Donderdag heb ik uitgeslapen en heb ik den boel wa aan de kant gedaan, kleren gewassen, Marina hare kamer in orde gebracht, kleren genaaid (godzijdank heeft ons mama nog vlug een naaikitje in mijne rugzak gestoken toen dak vertrokken ben! Dank u mama!!),... Eigenlijk wel heel de tijd bezig geweest, maar nie echt iets speciaals gedaan, maar ik wist ook dat Marina 's avonds ging komen, dusja. Toen ze hier toekwam hebben we dan kennis gemaakt en wa gebabbeld enzo en zo was mijne dag ook gepasseerd.
Gisteren ben ik naar Gore geweest. Het was daar AmeriCarna car rally. Eigenlijk een hele stoet oude amerikaanse auto's die van de ene plaats naar de andere gingen en hier en daar enkele uren stopten zodat de mensen de auto's konden bewonderen. Kdacht dat er anders misschien ook nog wa te doen ging zijn, maar da was nie het geval. Er stonden wel een paar schone auto's tussen. Wel grappig, alle auto's waren tot in de puntjes opgeblinkt en met de zon daarop wast echt wel schetteren!! Daarna ben ik ook eens naar het Hokonui Moonschiners museum geweest en naar het Gore historical museum geweest. Het Moonshiners museum ging vooral over de whiskysmokkel van 1 bepaalde familie die van Schotland afkomstig was. Het was wel grappig op sommige momenten, zo kon je ofwel kiezen voor de goede deur (volgens de kerk dan ;-) ) of voor de slechte deur die dan leidde naar een oude bar. Vond die laatste toch net iets interessanter, weet nie waarom... Op het einde van het bezoek kon je ook whisky proeven! De eerste was er eentje die het meest leek op de originele Hokonuiwhisky. Dit was er eentje van 40° en die brandde dus redelijk!! Ik voelde het zo lopen! Vooral goed om warm te krijgen in de winter of als je een zere keel hebt! Maar in feite echt nie lekker! De tweede was er eentje die wat zoeter was en 29° had. Hier was er manukahoning en nog iets aan toegevoegd zodat het zoeter werd. Die voelde ik ook nog steeds lopen (ofwel was het nog van de vorige, kan ook...), maar was eigenlijk ook niet lekker. Toch was het een leuke afsluiter! Daarna ben ik dan naar Liquorland geweest (want in de supermarkt in Gore kan je geen alcool kopen!!) om wijn te kopen. Had daar al heel lang zin in en nu de winkel open was, was het mijn kans! En toevallig mocht je daar nu toch ook wel wijn proeven zekers . Heb da dan ook maar gedaan... Verder heb ik mij nog een fles Baileys gekocht ook! Ja ge moet er wa mee doen é als ze ier gene kriek hebben en je het bier nie graag drinkt! Blijkt nu da Marina ook heel graag wijn en Baileys drinkt. Denk damme nog overeen gaan komen!!
Gisterenavond ben ik dan nog naar de cinema geweest in Gore met Marina. Kwestie van genoeg kilometers gedaan te hebben... We zaten met exact 15 man in de zaal, dus we hadden zeker plaats genoeg! Was wel wa ontgoocheld in mijn zakske maltesers. Der zaten misschien 15 bollekes in ofzo!! Twas echt maar gewoon een proeverke zéne en ik eet da zo graag We zijn naar Alice in Wonderland gaan zien. Nie slecht, maar het viel mij op da mijn engels toch nie echt da is. Maar aan den andere kant vond ik dat het geluid nie zo luid stond, dus tkan daar ook wel een deel aan gelegen hebben. En zo hebben we altijd wel nen uitleg ;-)
Vandaag heb ik ook nog nie veel uitgespookt. Weer wa langer geslapen, opt gemak ontbeten en gazetje gelezen, klapke gedaan mé Marina en dan aan mijn mails en mijne blog begonnen. Ondertussen zijn we al 4u verder. Ja als ge uwe tekst moe hertypen blijfde aan de gang é... Keb ondertussen ook nog wa op you tube gezeten en wa muziek beluisert.
Verder is er dus nie veel gebeurt en gaat alles zijn gewone gangetje. Ah misschien nog even vermelden dat er woensdag maar 2 koeien meer moesten kalven. Dit kan ondertussen weeral verandert zijn, maar da weet ik nie voort moment, dus we houden het bij 2.
Kga het hierbij laten en nog wa houden voor de volgende keer!
wa is er de laatste tijd nog gebeurt? Er zijn nog wa koeien gekalfd, er zijn er ondertussen nog 7 die moeten kalven en doordat de groep zo klein is, komen ze niet meer binnen in de stal, maar krijgen ze eten op de weide. De 2 stieren en nog een koe en 2 vaarzen zijn ook uit de groep gehaald, vandaar dat er maar 7 koeien meer moeten kalven. Wel grappig om te denken dat de groep in het begin zo groot was en nu zo klein geworden is.
Wat is er verder nog verandert... Ahja, de groepen zijn omgewisseld. De groep koeien die nu de laatste maanden gekalfd zijn, worden nu eerst gemolken en daarna de andere groep die niet meer zo heel veel melk geven. Waarom zijn ze omgewisseld, hoor ik jullie denken. Wel omdat allebei de groepen niet zo heel goed naar binnen kwamen in de melkstal. Nu ze omgewisseld zijn, gaat het al iets beter, vooral de tweede groep komt beter binnen. De eerste groep is nog altijd iets moeilijker, want de vaarzen willen niet naar binnen komen. Maar we gaan nu rond en jagen we ze zo naar binnen. Anders gingen we langs het trapje in de melkstal naar de wachtruimte, maar dan gaan alle vaarzen en koeien naar achteren en dat ging niet goed. Nu gaan we rond en gaan we achteraan in de wachtruimte en jagen we ze zo naar binnen. Zo gaan de koeien en de vaarzen die vooraan staan naar binnen en worden ze door de achterste naar binnen geduwd bij manier van spreken. Nu gaat het al iets beter, de vaarzen staan nu wat meer tussen de koeien en het is niet meer zo dat de laatste 2 rijen alleen maar vaarzen zijn. Hopelijk gaat het vanaf nu alleen maar beter. Ze slaan al iets minder, sommige toch...
Sommige kalfjes vinden het ook leuk om met je voeten te spelen, zelfs al zijn ze nog maar een paar uur oud . Ik moest een kalfje van de weide halen dat voor het ontbijt al geboren was en het liep steeds weg! Echt waar, onder de draad naar een andere weide en dan zelfs over de weg naar de weide van de melkkoeien. Sommige van die koeien kwamen dan ook maar eens een kijkje nemen en tegen de tijd dat ik dan weer bij da kalf was, vond ie dat het tijd was om weer ergens anders naar toe te lopen... Ben dan uiteindelijk aan Niels moeten gaan vragen om mij te helpen om het te 'vangen'. En bij hem gaat da precies toch altijd een stuk vlotter ;-).
Je begint ook al goed te merken dat we naar de winter toe aan het gaan zijn. Het regent al wat meer en dat gaat altijd gepaard met een sterke wind, echt wel een sterke wind!! Er was op een bepaald moment zelfs hagel bij, wat pijnlijk is als je tegenwind loopt en een draadje aan het verzetten bent! Het is ook al vroeger donker (om 9u is het al volledig donker) en het wordt later licht (rond 7.30u). Het heeft zelfs al eens op een ochtend wat gevroren, niet veel, maar toch net. Ik kwam 's ochtends buiten en op het dak van mijn auto lag een dun laagje vorst. Maar rond 7u begon het wat te overtrekken en toen werd het een heel stuk warmer, echt raar. Het begon dan wat later ook te regenen, dus da was nie veel beter, maar kom.
Verder maak ik nog altijd fouten soms. Nu wast een grote! Heb zo maar even 500l melk laten weglopen . Gelukkig was het biestmelk die aan de kant gehouden was om aan de kalveren te geven, maar toch. Het was een redelijk groot misverstandje! Er was andere melk die ook aan de kant gehouden was die weg mocht en dacht dat die ook nog weg mocht, niet dus. Maar Niels is er niet boos om geweest, echt waar die maakt hem nooit kwaad!! Maar da maakte nie dat ik mij er beter bij voelde!!
Verder is er niet zoveel verandert, dus ga ik jullie laten.
jaja, het kalven begint op zijn einde te lopen. Ik had een paar dagen geleden al mijn blog willen schrijven en toen waren er nog een 25 koeien die moesten kalven, maar ondertussen zijn het er nog 13. Zo zie je maar dat het vlug kan gaan... Doordat de groep van de springers en de droge koeien zo klein werden, hebben we ze samen gelaten vorige week. Dus geen groep droge koeien meer, alleen nog springers. En deze groep wordt ook steeds kleiner!! De oudste kalfjes lopen ondertussen al buiten. Ze hebben een klein weidje en kunnen binnen en buiten als ze willen en het is zo grappig als ze zot aan het doen zijn! Minder goed nieuws voor de vaarskalfjes die nu geboren worden waarvan de moeder een vaars is (in verstaanbaar Nederlands: als het een meisje is van een nieuwe, jonge koe ) Deze worden namelijk dood geschoten. Jaja, jullie lezen het goed! Ik ging het eerst niet vermelden, maar ik vind dat ik zowel positieve als negatieve dingen moet vermelden, het is hier nu eenmaal de realiteit. De reden waarom ze afgemaakt worden is omdat ze geen volledige papieren hebben (de stier heeft geen papieren) en dus weet de koper niet welke bloedlijnen ze hebben. Een andere reden is omdat ze 2 jaar worden in de zomer en er zijn niet veel boeren die koeien laten kalven in de zomer (en de vaarzen kalven de eerste maal als ze 2 jaar oud zijn). Ik vroeg dan waarom ze ze dan niet gewoon opkweken en dan slachten voor het vlees, maar Niels zegt dat ze niet echt vlees 'kweken'. Het zijn kruisingen met een Jersey stier en dus zijn het zowieso al kleinere kalfjes. Het schijnt dat de marchands ze zelfs gewoon niet willen meedoen! De stiertjes blijven wel leven en worden op een ander bedrijf opgekweekt en op 18 maanden verkocht als springstier, gelukkig maar... En gelukkig zijn er niet veel vaarzen meer die moeten kalven. Gewoon hopen dat het stiertjes zijn!!
Mijn huisgenoot is ondertussen ook weg en nu heb ik het huis voor mij alleen. Je zou denken, amai zo helemaal alleen, dat is maar eenzaam. Maar daar heb ik absoluut geen last van, tis vooral rustig en ik kan doen wat ik wil, moet met niemand geen rekening houden.
Er waren dus nog dingen die ik wou vermelden, maar ik kan er momenteel precies niet meer op komen
Ah misschien nog even vermelden dat die koeien véééél schijten!!! Je moet bijna ogen op je rug hebben, want anders ben je zeker 'gezegend'! Ik heb het ondertussen al een paar keer mogen meemaken.... Tis gelukkig meestal al geweest toen ik mijn overall droeg, maar tis toch nie echt da! Ge voelt eerst zo de warmte en dan begint het koud te worden en de geur is ook nie echt gezellig... Gelukkig hebben ze mij nog nie echt meegehad op mijn haar of gezicht, toch nog nie volledig, maar ik verwacht er mij nog aan (Tot nu toe is het meestal nog bij mijn armen en rug gebleven) Maar het is niet alleen op mij dat ze het gemunt hebben, Niels en Bau hebben er ook al van gehad! Toch moest ik gisteren lachen toen ze mij weer liggen hadden. Was aant denken, moesten mijn vrienden dit zien, ze komen niet meer bij van het lachen! En da voor ne zondagmorgen, terwijl dak moest ik nog in België zijn waarschijnlijk nog maar een paar uurtjes in mijn bed zou zitten.
Kweet echt nie meer wa ik anders nog ging vertellen, maar ik begin dan ook echt moe te worden!! Het is al lang bedtijd! Dus ik ga jullie laten en op een andere keer wel verder doen.
Hierbij enkele foto's van mijn uitstapje naar Te Anau en Milford Sound waar ik op 13 februari al iets over schreef. De foto's hadden jullie nog te goed. Dus hier zijn ze. Droom maar lekker weg !
hier ben ik terug! Deze week is er eigenlijk niet zo veel gebeurt. Heb wel vernomen dat mijn huisgenoot eind volgende week vertrekt naar een andere plaats in NZ (Christchurch). Wat denken we dan: joepie! Hij begint mij echt steeds meer te ergeren en ik weet ook niet meer wat ik er van moet denken. Het is natuurlijk niet gemakkelijk voor hem om hier te zijn, terwijl zijn familie op straat moet leven in Chilie na de aardbevingen. Maar hij heeft ook niet bepaald veel respect voor mij begin ik zo steeds meer en meer te merken. Maar geen nood, ik kan het nog wel een weekje uithouden en dan heb ik het huis voor mij alleen!! Amai, soms denk ik echt dat ik geen persoon ben om met iemand anders samen te wonen... Wie weet is de volgende huisgenoot nog erger. Mag er nie aan denken....
Het feit dat hij vertrekt, betekent wel dat we het werk dan met 2 moeten doen, maar dat zal wel lukken denk ik. Het kalven verloopt dan ook al wat rustiger. Het is vooral voor Niels dat er weer meer werk bijkomt, wat ik wel jammer vind voor hem!
Ah, ik heb ondertussen een nieuwe kom en een mixer gekregen!! Had zelfs nie om een mixer gevraagd, dus was super onder de indruk! Niels was deze week naar Gore geweest om inkopen te doen enzo en toen we aan het melken waren 's avonds zei hij: "ik heb een kom en een mixer meegebracht voor je". Had er zelfs niet meer om gevraagd en toch was hij het blijkbaar niet vergeten. Super!
Ik heb deze morgen voor de eerste keer (hier althans) mijn ouders en mijn broer gezien! Via skype. Ging wel niet zo goed, zat redelijk wat vertraging op voor hen en het beeld was ook vrij wazig. Het gesprek werd ook een aantal keer afgebroken. Kan zijn dat het komt doordat het hier aan het regenen was enzo en dan gaat het internet altijd een stuk slechter of soms zelfs niet als het echt veel waait. Maar ondanks dat ben ik toch heel blij dat ik ze eens gezien heb en ik denk dat zij het ook wel leuk vonden om te zien dat ik het echt wel goed maak. Ze hebben ondertussen ook wat foto's gezien en waren onder de indruk. Ze vonden het hele mooie foto's en het waren er nog maar 19, heb er nog veel meer om jullie jaloers te maken
Mijn geheugen is blijkbaar ook nie meer wat het geweest is, begin soms fouten te maken. Moest gisteren een weide klaarzetten om de groep nieuwe koeien in te laten 's avonds en had ze verkeerd klaar gezet. Niels zo van: "is uw draadje kapot toch of heb je het over heel de weide gezet?" Ik: "over heel de weide...." Niels: "tmoest voor de sloot blijven." Ik: "maar je zei dat ik over de sloot moest gaan..." Niels: "ja net voor weide 5 is er ook een klein slootje en daar moest je over." Ik: "ahja, gebt da inderdaad gezegd ja!" Hij is het dan goed gaan zetten en op zo'n momenten kan je jezelf echt wel dood slaan!! En tis nie den eerste keer é dat ik een fout maak! Maar hij is er niet kwaad voor geweest en heeft er ook niets meer van gezegd.
Anders is er eigenlijk niet veel gebeurt, alles gaat zijn gewone gangetje.
. 
!
. Maar zo ben ik nu eenmaal! Den hond heeft da ook al ondervonden 
!
Stomme computers...
. Gelukkig was het biestmelk die aan de kant gehouden was om aan de kalveren te geven, maar toch. Het was een redelijk groot misverstandje! Er was andere melk die ook aan de kant gehouden was die weg mocht en dacht dat die ook nog weg mocht, niet dus. Maar Niels is er niet boos om geweest, echt waar die maakt hem nooit kwaad!! Maar da maakte nie dat ik mij er beter bij voelde!! 
Hij is het dan goed gaan zetten en op zo'n momenten kan je jezelf echt wel dood slaan!! En tis nie den eerste keer é dat ik een fout maak! Maar hij is er niet kwaad voor geweest en heeft er ook niets meer van gezegd.
