Zoals jullie allemaal weten is onze uitrusting onlangs ontworpen en besteld geweest. Wel vandaag zijn wij zeer tevreden en ook toch wel een beetje trots dat we alles hebben ontvangen ! Wij wensen hierbij iedereen te bedanken die ons heeft gesponsord en iedereen die bij ons wat kledij heeft aangekocht. Veel plezier ermee en bedankt voor jullie aankopen en sponsoringen.
In het bijzonder wensen wij te bedanken: IXINA OOSTENDE (keukens en elektro) BLEYAERT (uitvaartcentrum) DE WARANDE OOSTKAMP (tankstation) CORONA BRUGGE (verlichtingspeciaalzaak) VANDOORNE BVBA (auto- en carroseriezaak) OW-KEEEJ (onze goeie vrienden).
Nog nooit ging een wekker zo vroeg af op een zondagmorgen ten huize Matthias (of toch niet als hij bedoeld was voor mij). Dapperen die we zijn besloten we het Waalse hinterland onveilig te gaan maken in onze eerste echte crosscountry wedstrijd, waardoor we dankzij de verre verplaatsing toch met de kippen mochten opstaan.
Met de ogen nog halfdicht nam ik de wagen om naar huizes Christof te trekken en daar de boel over te laden en te vertrekken naar Thieusis, voor onze eerste technische uitdaging. In de wagen werd al een eerste competitietje gehouden om zo snel mogelijk anderhalve liter water uit te drinken, die gewonnen werd met een nipte voorsprong van een 5-tal centiliter door mezelf... Gehydrateerd zoals we willen zijn voor de start. De sanitaire stops onderweg waren daar een logisch gevolg van Mss nog wat vroeger vertrekken volgende keer om deze in te plannen? ... Of nee, toch niet... Eenmaal aangekomen was het de normale procedure van inschrijving en aankleden voor de wedstrijd... Een beetje nerveus voor wat komen zou en hoe het allemaal zal aflopen...
De opwarming verliep voor mezelf toch al niet super... Slijk en modder... Enkele technische passages die ik toch moeilijk zou kunnen nemen en de moraal zakte onder het vriespunt. Christof zette heftig door en zag het steeds meer en meer zitten, tot de start er aan kwam en hij mee vertrokken was met de andere categorie... 3 minuten eerder dan de categorie waarin hij moest deelnemen... Daardoor een zeer verdienstelijke 5de plaats Ikzelf finishte op een 10de plaats in dezelfde reeks, waar 22 deelnemers aan de start stonden. Heel goed voor een eerste wallonia cup vind ik. Nadien waren we alletwee heel erg opgetogen. We hebben ons werkelijk rot geamusseerd. Veel volk langs de kant, een leuk lentezonnetje, gemoedelijke supporters en een fantastische omgeving om wat men noemt, te "mountainbiken". Bergop en in de rechte stukken werd direct het verschil gemaakt met heel wat anderen door ons en dit hebben we denk ik voornamelijk te danken aan de strandraces en de lange trainingen op de weg. Technisch....? Daar valt nog wat aan te werken aangezien we ook niet elke dag de kans krijgen om op dergelijke parcours te gaan oefenen. Ook naar het einde toe leken we nog overschot te hebben en raapten we systematisch andere deelnemers op die op hun tandvlees zaten.
De rest van de dag werd gevuld met het bestuderen van de andere categorieën en het materiaal van andere renners. Toch nog een groot verschil met de echte elite werd daaruit besloten :p... Op naar de volgende race met hopelijk evenveel fun !!!!
Beter laat dan nooit, maar ziehier het verslag van de laatste beachrace van het seizoen in het zonovergoten Knokke.
Niet gewoonlijk voor een strandrace, maar iedereen had z'n warme jassen aan de kant gelegd en het overgrote deel startte met korte mouwtjes en een korte broek, dus een atypische wedstrijd laten we zeggen. Nu had ik natuurlijk de steun niet rechtstreeks van m'n teammaat Christof aangezien hij rust had voorgeschreven gekregen, dus was het knokken tegen de wind op m'n eentje. Alhoewel op m'n eentje ... met 256 deelnemers zou dit toch maar een understatement zijn. Anyway we waren vertrokken op de eerste rij en al direct kon ik het gashendel opendraaien. Schnell schnell schneller met een gemiddelde van 33 in de eerste wedstrijdhelft. Na het tergudraaien op het strand nam ik een tweetal renners op sleeptouw om aan te sluiten bij de volgende groep. Wonder boven wonder kwam ik er bij en toen ik 5 minuutjes later de sprong waagde kon geen mens nog volgen. Nu kwamen de moordende heuveltjes in Duinbergen er aan, waar ik nog de laatste krachten kon bundelen. Ook in het bosje kon ik nog enkelingen oprapen en op het strand gekomen moesten er ook daar nog enkelen aan geloven. Een topwedstrijd dus... Met als orgelpunt een 29ste plaats. Beter kan dus niet.
eerst en vooral proficiat met uw keuze om deze blog te bezoeken en vervolgens veel leesplezier gewenst.
Op zondagmorgen was het weer het nodige stressen geblazen voor de voorlaatste strandrace van dit seizoen in De Haan. Al van vroeg in de morgen werd ik wakker en besloot dan maar om rustig te ontbijten en al eens naar de start te gaan kijken hoe het zand er bij lag en hoe de wind stond. Los van de weersvoorspellingen viel de "harde" wind nog mee, maar hij sneed wel ijzig koud door merg en been. Warm kleden was dus de boodschap. Enig minpuntje van de organisatie was toch dat er nog niets klaarstond om op dit moment m'n chip en nummer af te halen, hoewel duidelijk op de website en in de mail vermeld stond dat er al om 10u30 mocht omgegaan worden. Geen probleem en terug naar huis.
Rond 12u arriveerde Christof in vol ornaat bij mij thuis en aangezien hij nog niet zo spraakzaam was wisten we al dat de zenuwen ook daar een beetje gespannen waren. Rustig klaarmaken en vertrekken naar De Haan dus om daarginds een lichte opwarming te gaan doen.
14u: START: We vertrekken met een strakke tegenwind langs het strand naar Bredene en waren al direct gedoopt met een flinke portie zeewater na de eerste kel die we al moesten doorspartelen na zo'n tiental meter. Het lange stuk strand was hard, maar zorgde ervoor dat ik voor het eerst dit seizoen toch een heel degelijke en snelle start kon nemen. Ik zag Christof constant net voor me uitrijden en dit was uniek, want normaal is hij al 5 minuten los na de eerste startlijn In de duinen kon ik nog eens heel wat plaatsen goedmaken, dankzij mijn uitstekende parcourskennis. Het stuk op de weg zorgde er nog eens voor dat ik op de grote molen kon ronddraaien en zo achterwind ook al heel wat stervenden op te pikken, die zich waarschijnlijk een beetje hadden opgeblazen bij de start. Christof zat op dit moment een minuutje voor. Op het strand kon ik op weg naar De Haan en later naar Wenduine wederom heel wat mensen oppikken en dat gaf me uiteraard flink vleugels. Het ene na het andere groepje ging ik stelselmatig voorbij zonder dat iemand me kon volgen. Dit beloofde een superkoers te worden. Ook in de duinenpassage in Wenduine met de s-bochtjes en de beklimming naar het paviljoentje ging ik stelselmatig door op dit elan. Maar nu ging het komen. 10km tegenwind beuken op het strand. Het zou niet verstandig zijn dit ook alleen op te lossen, want dit zou een ware zelfmoord betekenen, dus nestelde ik me in een groepje van een 10-tal man. De samenwerking was hier optimaal (mede door de organisatie van een mede-biker) en we konden de achtervolging inzetten op een groepje van een 6-tal man voor ons, waar later eentje zou uit lossen en in onze groep aansluiten. Kilometer na kilometer moesten ook uit onze groep renners lossen tot we uiteindelijk aan de Vosseslag passeerden met nog 6 man, waarvan er 2 met kop en schouders bovenuit staken, want als deze mannen kop trokken was het toch harken om bij te blijven. Christof die ondertussen een groepje verder zat met ongeveer nog een 20-tal seconden voorsprong was mijn volgende doel, want ooit moet ik toch eens voor hem eindigen. Ik wist dat hij alleen aan het beuken was tegen de wind en toen de 2 besten uit onze groep de demarrage plaatsen ging ik op karakter mee. Maar aangezien karakter en fysieke capaciteiten niet altijd samenhoren sloeg het noodlot nogmaals toe en mocht ik weer de rol lossen met krampen. Heel erg jammer, want er zat heel wat meer in. Uiteindelijk heb ik toch nog de finish gehaald, maar het diepste respect gaat toch uit naar Christof die in de lange strandstrook tegenwind toch stand hield, ondanks alle werk alleen op te knappen.
Tevreden keerden we terug naar huis en kijken we uit naar de volgende strandrace in Knokke. (Althans ik toch, want Christof heeft verplichte rust van de trainer).
Sinds kort werken we allebei met een trainer. We zijn beiden vrij ambitieus en we beseffen maar al te goed dat we nergens zullen geraken zonder de vereiste kennis van trainingsleer. Daarom hebben we besloten om ons te laten begeleiden door een trainer/coach die onze wekelijkse schema's opstelt om ons naar een topconditie te gidsen en hopelijk de daarbij horende uitslagen!
Tot nu toe zijn we beiden zeer tevreden van de hiertoe gedane trainingen. Ze zijn zwaar maar afwisselend en we hebben er een goed oog in dat we nu beginnen aan een mooie groeicurve!
Matthias heeft ook beslist om hem dit jaar te focussen op de zomer en te zien hoe de zomer wedstrijden ons bevallen om dan na dit jaar een evaluatie te maken hoe we de toekomst verder zien, hierdoor rijden we de komende strand races dus enkel en alleen als training met een gezonde ambitie!
Op 13/02 zakten we af naar Bredene om mee te doen in de Duo en Corporate Raid. De ambities waren niet erg hooggespannen en we besloten allebei om maar te rijden voor wat we waard waren.
Een Duo-Race is moeilijk omdat je met twee start en je met twee moet aankomen, ik heb mijn kwaliteiten en Matthias heeft zijn kwaliteiten en als je dan moet samen racen is dit niet zo evident. Ik ben nogal een snelle starter dus we kwamen overeen om te starten op het tempo van Matthias. Na de start zag ik echter dat we te traag gestart waren en we daardoor veel te ver naar achter zaten, ik besloot om er even een felle ruk aan te geven om niet teveel plaatsen te verliezen, dat had ik achteraf gezien, beter niet gedaan.
Na twee ronden was Matthias zijn tank leeg door mijn snelle start en verloren we de plaatsen die we in het begin goedgemaakt hadden door in de start nog enkele plaatsen goed te maken. We beslisten om samen uit te rijden en ik probeerde Matthias zo goed als ik kon uit de wind te zetten en een beetje tempo te maken maar het was ons dagje niet en in de technische passage in de duinen van Bredene brak ging mijn ketting voor de bijl door de chainsuck van het zand.
Matthias reed nog een ronde uit om toch nog in het klassement te komen en ik wandelde dan maar via het strand terug naar de Twinsclub.
Volgens Matthias zijn tijd zouden we uiteindelijk nog als 43ste over de meet gebold zijn, een resultaat waar we beiden niet tevreden mee zijn maar niettemin hebben we ons goed geamuseerd en een leuke zondagnamiddag gehad.
Op naar 27/2, Beachrace in De Haan waar we terug allebei het beste van onszelf zullen geven op de korte afstand.
wij zijn uitzonderlijk tevreden om onze sponsors te mogen voorstellen. Weet dat dankzij deze sponsors het onmogelijk zou zijn geweest om een eigen clubuitrusting te gaan ontwerpen en maken, dus daarom zijn we deze mensen heel erg dankbaar voor hun sympathie en financiële steun. Via deze weg wensen we hen dan ook te bedanken en zijn we trots volgende bedrijven te mogen voorstellen als sponsor van Salsa Mountainbike Team:
Hoofdsponsor: Ixina Oostende (keukens en electro) 2de sponsor: Bleyaert (uitvaartcentrum) 3de sponsor: De Warande (tankstation Oostkamp) 4de sponsor: Corona Brugge (verlichting en electro) 5de en 6de sponsor: Vandoorne (carrosserie en autohandel) Ow-keeej (sponsoring van vrienden)
Op een sombere (en veel te vroege) morgen (voor een congédag) trokken Christof en ikzelve naar Herzele voor wat een roadtrip moest worden naar het ultieme geluk... of waren het juist truikes die we moesten kiezen? Juist, laten we het daar maar bij laten. Bij de leverancier toegekomen konden we het wel eens raken over het ontwerp en besloten we de samenwerking daar te laten doorgaan. We kregen een volle doos met pasmaten mee, zodat onze goede vrienden zich ten volle kunnen werpen in de strijd met zichzelf om de juiste maat te zoeken en die bij ons te bestellen. Ondertussen zijn daar zelfs al heel wat geïnteresseerden voor opgedoken, wat wij natuurlijk zeer fijn vinden. Vrijdag komt het uiteindelijke ontwerp van de shirts binnen en zullen we die met plezier aan jullie, beste lezers, voorstellen, want uiteindelijk zijn we zelf ook wel benieuwd in welk teneutje we zullen rondrijden volgende 2 seizoenen.
In het naar huis rijden stopten we nog eventjes voor een lekkere pasta om de koolhydraten op pijl te brengen, want een training in de namiddag zou volgen. Deze was een rustig ritje rondom oostkamp en beernem, waar we op enkele plaatsen onze technische kunstjes een beetje op de proef stelden en wat speelden op moeilijkere en minder moeilijke afdalingen langs het water. Aangezien het nog geen zomer was en de afdalingen net stopten voor de rivier ging ik toch niet voluit, want een nat pak zou een domper op de sfeer kunnen worden . Na 2 uur hielden we het voor bekeken en waren we voldaan van een vermoeiende, maar deugddoende dag. Alles begint eindelijk in een definitieve plooi te vallen en het is maar een kwestie meer van een kleine 2 maand voordat we eindelijk rondrijden in ons nieuwe shirt.
wij zijn trots te mogen aankondigen dat zich vandaag een hoofdsponser heeft aangeboden voor onze uitrusting. Wij willen via deze weg onze dank betuigen naar de zaak die ons een heel eind vooruit helpt met het realiseren van ons doel. Meer info volgt binnenkort over deze sponser. Ondertussen zijn ook sponserplaas 3 en 6 ingenomen en dus niet langer beschikbaar op het teneu'tje. Wij wensen ook deze mensen hartelijk te bedanken voor hun steun. Nu hopen wij verder onze ambities waar te maken. Ons trainings -en wedstrijdschema begint alleszinds al voller en voller te lopen. We zullen onze shirts -als alles goed verloopt met de productie- voorstellen vanaf 1 april. (Dit is ook de ingangsdatum voor de sponsering). De officiële eerste wedstrijd en voorstelling van onze shirts zal dus plaatsvinden op 10 april op de Wallonia cup in Grez-Doiceau.
Nogmaals bedankt aan de mensen die ons wilden steunen. Vriendelijke groeten, Matthias & salsa mtb team.
vandaag is het ontwerp voor het teneu'tje gemaakt door mezelve. Na wat puzzelen en zoeken kwam ik tot volgend resultaat. Christof gaf me enkele tips en de oorspronkelijke aanzet met zijn ontwerpschets. Nu is het zaak om nog enkele sponsors te vinden... Al enkelen dienden zich aan, nu nog eventjes verder zoeken en ze kunnen gedrukt worden. Wij hopen begin april in onze teamoutfit te kunnen rijden.
Zoals steeds na een slapeloze nacht net voor de wedstrijd was het stressen geblazen. Zouden die 400 andere deelnemers me niet omverrijden bij de start? Zal het materiaal stand houden? Welke plaats zal weggelegd zijn voor mij? Veel vragen, waar geen antwoord op bestaat en waar je niets aan kan veranderen... Daarom: auto in, gerief mee en in een goeie plensbui vertrekken naar het regenachtige Blankenberge voor de eerste beachrace van 2011.
Ter plaatse aangekomen was de regen opgehouden en zagen we al enkele dapperen opwarmen (misschien zelfs al iets te hevig aan het opwarmen 2 uur voor de start van de wedstrijd). Rustig onze chip gaan afhalen dus en ons klaarmaken om het parcours te verkennen. Toen nog niet geweten dat dit laatste voor mij een ramp zou worden. Na 200 meter opwarmen kwam ik in een aanvaring met een medebiker, waardoor m'n achterrem volledig werd omgeplooid en het onmogelijk was mijn wiel nog rond te draaien... Dit zou toch geen opgave worden van voor de wedstrijd? En de stress sloeg toe. Christof had niets in de gaten en ging verder met zijn opwarming. Ondertussen was ik al een half uur aan het sleutelen om die remmen terug afgesteld te krijgen, maar het was hopeloos, ze bleven slepen. (nog een half uur voor de wedstrijd begint) Dan begint de wanhoop toe te slaan en tussen zoveel toeschouwers moet toch wel ergens iemand staan die goed kan sleutelen en jawel; na veel rondvragen eindelijk een fietsenmaker gevonden die het zaakje had opgelost (waarvoor mijn dierbare dank!). Ok ik kon niet meer remmen achteraan, maar ik kon wel rijden en dat lijkt nog altijd het voornaamste (veiligheidsnormen niet in acht genomen dan ). Ondertussen zag Christof ook wat er gebeurd was en we vertrokken om ons te gaan opstellen in de startboxen. Nu nog een kwartier wachten voor de start... En mensen wat duurt dat lang... 10 minuten ... 5 mintuen ... En ja: de sirene begint te loeien en iedereen vertrekt voor zijn calvarietocht van 2 of 4 ronden.
Christof en ik startten met ambitie om ons toch eens te bewijzen op de eerste korte afstand van het Belgische strandseizoen. De start verliep voor ons beiden heel vlot. En net voor het keerpunt bij Zeebrugge had Christof me bijgehaald (hij startte een box verder dan ikzelf), we speelden nog eventjes jojo en bij de looppassage in Zeebrugge kon er nog een mopje vanaf, maar vanaf toen werd het bittere ernst. De groepjes begonnen zich te vormen en wegspringen zou onbegonnen werk zijn, tenzij in technische stroken. De 2de ronde begonnen voor zowel Christof als voor mij krampen op te spelen... misschien nemen we wel de verkeerde doping? Wie zal het zeggen maar het weerhield mij toch om nog a fond door te trappen in de stroken met los zand en omdat ik eventjes voet aan de grond moest zetten van de pijn verloor ik de aansluiting met het groepje waar ik mooi uit de wind kon zitten en was ik op mezelf aangewezen om te beuken tegen de wind. Christof verbeet zijn krampen en behaalde daardoor een heel mooie 18de plaats! Ikzelf liet me uitzakken tot een ander groepje omdat het alleen beuken tegenwind toch maar energieverspilling was, maar toen ik zag dat daar nog 2 deelnemers zaten die de korte afstand rijden moest ik toch nog uit mijn pijp komen. Net voor de laatste heuvel perstte ik alles uit mijn lijf wat er nog enigszinds inzat en kon ik ze dankzij mijn verrassingsaanval uit het wiel rijden en werd een 29ste plaats mijn deel. Bij de lange afstand was de overwinning voor Belgisch kampioen Kevin Van Hoovels, die net voor zijn teamgenoot Nicolas Vermeulen eindigde. Joris Massaer vervolledigde het podium.
07.30: Christof staat op om Matthias te gaan oppikken en te vertrekken naar Blankenberge om aldaar de Beachrace te rijden.
09.30: SalsaMtbTeam is aanwezig in Blankenberge en begint aan de verkenning.
10.05: Een collega renner rijdt in de verkenning in op Matthias, dit resulteert in een kapotte shimano XT-achterrem.
10.06: Christof warmt rustig verder op in de veronderstelling dat hij Matthias is kwijtgespeeld. Het tegendeel is echter waar. Matthias probeert vruchteloos zijn achterrem te herstellen. Gelukkig komt er net op tijd redding! Een aandachtige toeschouwer komt te hulp, het blijkt de ex-mechanicien van Edwig van Hooijdonk te zijn. Hij slaagt erin om de rem zo goed mogelijk te herstellen, Matthias heeft nog steeds met moeite een achterrem maar het volstaat om op het strand te rijden, er moet toch maar hoogstens 3x geremd worden per ronde.
10.40: We nemen allebei plaats in de startboxen. Matthias in box 2 of 3 en ik in box 4.
11.00: Start.
Over de start kan ik kort zijn, het systeem van starten in Blankenberge is slecht. Er was geen coördinatie bij het openen van de startboxen waardoor het een grote warboel werd, tenzij je helemaal vooraan kon starten. Ook de startzone vind ik slecht gekozen, je moet eerst een loopstook door en dan direct onder de nauwe pier door gaan om dan pas op de fiets te kunnen springen. Persoonlijk vind ik de manier van starten zoals in Bredene het beste: allemaal op een lijn zoals in de motorcross.
Over het koersverloop valt er meer te vertellen. Ik werd naar achteren gedrumd tijdens het openen van de startboxen waardoor er mij een zware inhaalrace wachtte op het stuk strand richting keerpunt in Zeebrugge. Het was wind op kop en het tempo was zeer hoog, gelukkig lag er een zware zandstrook in Zeebrugge waar ik op karakter een hele hoop renners kon inhalen. Het rennerspak viel tamelijk snel in groepjes uiteen en halverwege de eerste ronde bevond ik mij in een groep renners die een aardig tempo aanhielden maar jammergenoeg zeer slecht samenwerkten waardoor we van de 15 renners slechts met 4 ronddraaiden om tegen wind kop te doen. Ik kon het tempo mooi aanhouden tot ik halverwege de tweede ronde krampen voelde in mijn beide kuiten. Op karakter kon ik nog net aanklampen bij mijn groep. Er restte me enkel nog het stuk richting het staketsel van Blankenberge. Toen we bij het terugkeren richting de aankomst op het strand kwamen bevond ik me nog enkel samen met een renner van CyclingTeamThys, en we gingen samen zij aan zij richting de aankomst. Ik kon het verschil nog maken in de laatste zandstrook door iets verder te rijden dan mijn concurrent en iets sneller te zijn in het lopen.
Volledig verkrampt kwam ik aan als 18e op de korte afstand. Al bij al tevreden met de uitslag. Ik had top 20 ambities en die zijn net waargemaakt. De reden voor de kramp werd me vandaag (maandag, nvdr) duidelijk. Te weinig gedronken, met moeite een halve drinkbus op 1 uur en acht minuten koers! Een klein werkpuntje dus voor mezelf.
Matthias kwam een 6 tal minuten na mij over de meet gebold, als 29e, ook hij heeft echter last van krampen gehad. Hij zal de dokter eens raadplegen want hij is er niet gerust op. Matthias zijn koers is ongeveer hetzelfde verlopen als het de mijne. We hebben een eindje samen gereden aan het draaipunt in Zeebrugge waar Matthias me in de duinen zelfs even achterliet en we de tijd hadden om een paar grappen uit te wisselen. Matthias had meer verwacht van deze race maar we gaan op naar de volgende, de DuoRace in Bredene waar we samen als Duo aan de start staan. We hebben er alvast zin in!
12° en een blauwe hemel. Men zou denken dat het een mooie lentedag is, maar midden januari mogen we spreken van een dag waarop de weergoden ons goedgezind waren, dus trokken we naar het benidorm van onze Vlaams kust; Blankenberge, voor de verkenning van het parcours die volgende week zondag (23/01) wordt verreden tijdens de derde beachrace van het seizoen in Belgie.
Na vorig jaar had ik wat recht te zetten en was het dus zaak om het parcours heel grondig te verkennen, opdat er geen misverstanden zouden ontstaan. We spreken hier namelijk over een nogal geaccidenteerd en moeilijk te volgen omloop. Na de eerste strandstrook tot Zeebrugge zijn al wat wijzigingen gebeurd en zou volgens ons toch een eerste schifting kunnen gebeuren op een heel moeilijk lopende en zware zandstrook. Reken daarbij nog een strook mul zand, die voorafgegaan wordt door een technische klim bij en we spreken van toch een tiental minuten goed in het rood gaan. Hier zal niet enkel fysiek, maar ook technisch een kloof worden geslaan met andere renners. Na de zandstrook volgt een stuk duinenpad en een stuk langs de weg, waar het volgens ons toch best is om in groep te rijden, aangezien de wind verradelijk blaast op het lange stuk asfalt (de weg tussen zeebrugge en blankenberge). Net voor Blankenberge verlaten we het asfalt om via de duinenwegels (waar ons bij het oprijden alweer een zware klim wacht) tot de dijk aan de pier te rijden (het epicentrum van deze wedstrijd). Ook daar zagen we weer onze kans om enkele malen de zandstrook te bedwingen die ons tot het strand bracht om zo onze ideale lijn te zoeken. Dit kan namelijk ook gezegd worden van de zandstrook die ons op het strand brengt na het keerpunt aan de jachthaven. (en nee we geven onze geheimen niet prijs ).
Het vlot lopende parcours, met verschillende technische hindernissen en enkele mooie stroken zullen er voor zorgen dat de deelnemers een moeilijke wedstrijd voorgeschoteld krijgen. Niet zoals andere strandracen spreken we hier over een parcours die toch enig technisch vernuft samenbundeld met de snelle strandstroken. Alleszinds iets om naar uit te kijken voor ons, want het is een parcours die ons heel goed ligt! Allen daarheen dus, want volgende week zal er zonder materiaalpech door ons beiden voor een goede notering worden gereden. De ambitie is er alleszinds al.
Omdat wij gelezen hadden op mountainbike.be, dat de Toertocht van de Safari Riders wel eens de moeite was om te rijden, besloten we om op een zondagmorgen eens vroeg op te staan en er een ontspannen training van te maken, ontspannen omdat het de avond voordien nogal laat geworden was. We vonden het namelijk een geniaal plan om eerst naar New Kids Turbo te gaan kijken met een paar goeie vrienden en daarna verzeilden we nog in de bowling/snookerhal.
Toertochten rijden wij sowieso al niet vaak, mede omdat een toertocht in de winter toch meestal door modder stampen is en we daar beiden weinig zin in hebben maar naïef zoals we zijn, dachten we dat het in Zeebrugge allemaal wel zou meevallen. We gingen omstreeks 11u van start voor de 35 km nadat we er aandachtig op werden gemaakt dat de grootste afstand (55km) er loodzwaar bijlag en het afgeraden werd om deze te doen.
De eerste off road strook was het al prijs, onze nachtmerrie kwam uit, een lang stuk verzopen grasland die omgeschapen was tot een waar modderbad. Nu, dit wou nog niks zeggen, we reden gezapig door, Matthias zijn taalgebruik en vloeken konden nog door de beugel, tot we bij de tweede zone aankwamen langs het station van Duinbergen. Kniediepe plassen water, omgeven door modder zover je kon kijken. Matthias was het beu om zijn materiaal kapot te rijden en besliste dan maar om rechtsomkeer te maken. Ik kon hem op het laatste nippertje nog overhalen om nog even door te zetten en te zien wat de rest van de ochtend ons zou brengen. Ik had echter beter gezwegen want de volgende zone was er los over, een omgeploegde weide van een boer, bestaande uit pure klei. Niemand die daar kan rijden. Na onderling overleg besloten we om er beiden de brui aan te geven en rechtsomkeer te maken. Matthias zijn schijfremmen begonnen al danig te slepen en zijn derailleur had ook al last van de Vlaamse poldergrond. We dachten nog een uurtje te kunnen bijtrainen op de baan maar Matthias zijn Cannondale had er de brui aan gegeven, de derailleur (Sram XO) en remblokjes hadden geen zin meer en bliezen hun laatste adem uit.
Het SalsamtbTeam ging dan maar een Jagermeister drinken om nog een beetje te brainstormen over de toekomstplannen.
Eerstvolgend plan op onze kalender: het parcours van de strandrace van Blankenberge uitgebreid gaan verkennen.
Na de verkenning gedaan te hebben op woensdag en het parcours niet naar onze smaak te hebben bevonden keerden we een ronde later al onze spreekwoordelijke kar om ergens anders verder te gaan trainen. Maar zondag kon het even niet anders en werd het tot modder omgedoopte parcours geheel de onze. Het was een frisse dag met enkele buitjes, maar dit hield ons niet tegen om toch het beste van onszelf te geven. Met een cyclocrossfiets ging het misschien nog net gaan, maar het was hier jammergenoeg met de mountainbike te doen. 35 dapperen stonden aan de start van wat een uur rondjes draaien moest worden op een parcours die voorzien was van een zandbak en enkele kunstmatige heuveltjes. Op techniek kon op zeer veel plaatsen het verschil gemaakt worden, maar als slijk en modder je ding niet zijn dan zou dit een ware calvarietocht worden. En dit werd het ook. Iets na 11u werd het startschot gegeven, waarbij ik (lucky me) vooraan mocht starten tussen de deelnemers van de organiserende ploeg en Christof jammergenoeg achteraan het veld moest beginnen met een inhaalrace naar voren, die hem wonderwel zeer goed lukte. Na een ronde of 2-3 lagen de posities al redelijk duidelijk vast. Hier en daar werd nog wat gebikkeld voor een plaatsje meer of minder, maar dit hield ons wakker om toch vol te houden tot het einde. Christof eindigde op een toch zeer mooie 10de plaats, dankzij z'n mooie inhaalrace. De 17de plaats was weggelegd voor mezelf, die het toch eventjes moeilijk kreeg midden de wedstrijd maar dan toch nog uitreed.
Welkom op onze blog, waar informatie en foto's beschikbaar zullen zijn van het reilen en zeilen van Salsa Mountainbike Team. Momentaal rijden Christof en ikzelf (Matthias) enkel beachraces en hier en daar eens een kleinere wedstrijd tussendoor, maar vanaf deze zomer zullen we ons ook beginnen wagen aan enkele XC-wedstrijden. Op de rechterkant ziet u een agendatje staan, waar al onze volgende wedstrijden plaatsvinden. Veel plezier op deze site en hopelijk tot een dezer, als supporter van ons beiden
Zoals jullie allemaal weten is onze uitrusting onlangs ontworpen en besteld geweest. Wel vandaag zijn wij zeer tevreden en ook toch wel een beetje trots dat we alles hebben ontvangen ! 
Mss nog wat vroeger vertrekken volgende keer om deze in te plannen? ... Of nee, toch niet... 
. Na 2 uur hielden we het voor bekeken en waren we voldaan van een vermoeiende, maar deugddoende dag. Alles begint eindelijk in een definitieve plooi te vallen en het is maar een kwestie meer van een kleine 2 maand voordat we eindelijk rondrijden in ons nieuwe shirt.
maar het weerhield mij toch om nog a fond door te trappen in de stroken met los zand en omdat ik eventjes voet aan de grond moest zetten van de pijn verloor ik de aansluiting met het groepje waar ik mooi uit de wind kon zitten en was ik op mezelf aangewezen om te beuken tegen de wind. Christof verbeet zijn krampen en behaalde daardoor een heel mooie 18de plaats!
).
