Zondagmorgen 6u. De wekker gaat af en we staan vertrekkensklaar om de bosjes in en rond Cuesmes/Mons te gaan bedwingen. Aangekomen ter plaatse stond een lange rij inschrijvenden te wachten en toen besloten we maar het parcours te gaan verkennen terwijl Laura zou zorgen voor onze inschrijving... waarvoor dank. Het zou een lastig en moeilijk parcours worden, waar we niet aan gewoon zijn. Korte en nijdige klimmetjes, technische afdalingen en bochtjes... Kortom de ideale omstandigheden voor een echte mountainbikewedstrijd. (Daar kan het olympisch parcours voor Londen 2012 nog iets van leren dacht ik bij mezelf). De opwarming verliep vlekkeloos en na enige tijd wachten klonk het startschot.
Aangezien ik van plan was om mezelf eens deftig te gaan testen vandaag schoot ik als een speer weg en ik was zelfs niet meer bang van andere medebikers en het gevaar voor valpartijen. Christof zei me nadien nog dat hij dacht dat ik mezelf zou opblazen, maar niets was minder waar, want ik voelde al van bij het begin dat ik me supergoed voelde. Christof zelf volgde op een 5-tal plaatsen achter mij. De eerste beklimming zorgde al voor een kleine schifting, maar de grindafdaling iets verder zorgde in m'n jeugdig enthousiasme al voor een eerste valpartij. Een domme stuurfout zorgde ervoor dat m'n rechterflank al volledig gehavend zou zijn en ik al terug mocht achtervolgen. Heel wat tragere renners reden voor me en die moest ik dus systematisch gaan oprapen. Christof was ondertussen al een eind gaan vliegen. Toen we de tweede ronde ingingen zag ik dat m'n achterstand toch al danig was ingekrompen doordat ik Christof op zo'n 30m voor me zag uitrijden. Niets verloren dus en ik begon weer met m'n remonte. Fysiek zat alles dus nog perfect en ik had ondanks de val nog steeds het gevoel dat ik aan het vliegen was. De tweede ronde reed ik op een mooi tempo door en systematisch begon ik weer in te halen en in te halen tot ik op een gegeven moment op een langere singletrack achter 2 medebikers kwam te zitten die me aan geen kanten wouden laten passeren. Niets om me druk over te maken, want ik wist dat ze er de volgende beklimming zouden moeten aan geloven en zo was het ook. Door de vele tijd die ik had verloren ging ik wat risico's gaan nemen in het achtervolgingswerk en 100m verder sloeg het noodlot toe... Een boom kruiste mijn pad en mijn helm kon er van meespreken. Op 3 plaatsen gebroken en een half oor waar het vel van af is. Eventjes moeten gaan zitten en toen besloten om de wedstrijd te staken omdat ik toch redelijk draaierig werd. Ik vreesde iets ernstigs maar na de interventie bij de ehbo bleek alles in orde te zijn, dus zullen we de opgave maar relativeren. Gelukkig staan we nog recht. Christof die ondertussen weer op een degelijk niveau aan het rijden was moest nog een ronde afleggen en deed dit voortreffelijk. Ondanks een kleine valpartij en een technisch mankement kwam hij nog aan op een mooie 15e plaats van de 29 deelnemers.
In de namiddag gingen we nog genieten van de zon en de andere wedstrijden die in schroeiend hete omstandigheden moesten worden gereden. Hier en daar zag je langs het parcours mensen staan die de bikers konden voorzien van een frisse douche en je zag ze er zichtbaar van genieten. Afzien is nog licht uitgedrukt en ik ben blij dat wij 's morgens mochten koersen als de temperaturen nog enigszinds meevielen.
Zondagmorgen om 8u werd ik door Christof gewekt, slapende op de zetel bij hem thuis. Zaterdagavond waren we namelijk met vrienden gaan eten en als je om 1u het bed (of toch de zetel) induikeld is een volwaardige nachtrust niet echt het eerste waar je aan denkt. Zo gezegd zo gedaan. Na een snel ontbijt en het hangen van de fietsen aan de auto vertrokken we om 8u30 met een stralende ochtendzon naar het Franse Cassel... La douce france in het Noorden. Aangekomen ter plaatse zagen we al enkele leuke passages en vooral heel veel volk. Het eerste aanloopstuk van een kleine 10km was zo goed als vlak met vooral veel asfalt, maar het zou een goede opwarming zijn voor wat komen zou, want nog geen kilometer verder gingen we voor het eerst al eens goed naar boven. Hier en daar kwamen we ook al eens een singletrack en een licht technische passage tegen om dan de eerste keer tot de top te rijden via de kasseien van de Casselberg voor de eerste bevoorrading. Hier werd het al snel duidelijk voor mezelf: dit zou geen 67, maar 47km worden vandaag. Christof zei nog dat we na de 2de lus konden beslissen wat we gingen doen, maar de alcohol van de avond voordien zat nog duidelijk in m'n bloed... Toprenners die we zijn De 2de lus was een iets uitdagender gegeven, met als orgelpunt de beklimming van de Casselberg langs de kant van het motorcrossparcours. Iedereen voor me stapte van de fiets... Geen enkele renner ging tot boven en op een 200m van het klein plateautje dacht ik ook even aan plooien, maar ik zag Christof een 10tal meter voor me uit ook doorrijden en ik wou niet afgeven... De toerenteller ging al serieus in het rood en de druppels liepen van m'n lijf, maar met veel harken en een ongelooflijk ego kwam ik op het plateau en jawel.... na 5 meter recupereren kwamen de kasseien naar de top er voor de 2de maal aan... Zoals iemand anders nog verwoordde (zelfs dat laatste stuk doet de muur van Geraardsbergen verbleken). Volledig uitgeput kwamen we voor de 2de maal aan de bevoorrading en besloten we toch maar wijselijk om af te slaan naar de retourweg om deze calvarietocht te beëindigen. Ook de retourweg had hier en daar toch wat nijdige beklimmingen en enkele leuke technische passages. Vooral de laatste beklimming van de Casselberg langs het asfalt was er zo eentje van: "not again"... Een 15-tal renners waren binnen het zicht en ik besloot van aan de voet om er een sprint bergop van te maken. Beetje voor beetje raapte ik lijken op (dit is niet eens overdreven). Blazend en puffend maakte ik er nog een 5 minuten durende interval van... De adrenaline gierde door m'n lijf toen ik nog meer mensen opraapte en niet wou plooien naar binnenblad. Spieren krampten samen en verzuurden compleet, maar ik had het gehaald... Zelfs enkelen stonden er toch al weer te voet naar boven... Een echte overwinning aangezien ik een kwartier eerder stikkapot zat. We hadden er een heel leuke en zonnige toch opzitten en keerden gelukkig huiswaarts om daar de putch van Gilbert te zien op de Cauberg... Dit was toch nog van een ander niveau
