Het slechte nieuws was ons al een tijdje geleden ten ore gekomen, maar sinds gisteren is de officiële mededeling geplaatst: De Wallonia cup in Grez-Doiceau van 10/04/2011 is afgeschaft. Er is nergens een reden gegeven, dus moeten we die verschuldigd blijven.
Ondertussen hebben we wat andere ritjes gepland aangezien de wedstrijden zullen stilliggen tot 24/04/2011. Nu zondag 03/04/2011 zullen we de TT rijden in Assebroek van 55km als training en op 17/04/2011 zullen we de Cassel Trophy rijden bij onze zuiderburen, dit is een prestigieuze tocht met heel wat hoogtemeters, dus leek het ons een goed idee om deze te gaan temmen.
Volgende wedstrijd wordt dus 24/04/2011 gereden in Mons (3de manche van de wallonia cup).
Vroeg opstaan en slechte bewegwijzering naar het parcours leiden tot een nipte inschrijving en een allerlaatste startplaats. Ik had slechts een kwart van het parcours verkend en dan ook enkel nog het makkelijke stuk dus alle technische stroken zou ik moeten ontdekken tijdens de eerste wedstrijdronde. Na de start kon ik snel enkele plaatsen opschuiven maar ik zat te ver achteraan om voor een mooie top 10 te kunnen wedijveren. Ik besloot dan maar om op een goed eigen tempo door te rijden en mijn plaats te consolideren en de gasten op te rapen die ik kon op rapen.
Dit lukte me wonderwel. Ik bleef hangen op een 10 tal seconden van een voorlopend groepje van een 3 tal bikers en ik spaarde mijn krachten om in de laatste ronde een putsch te plegen, erop en erover. Gelleke binnen, gedronken en de kraan open naar voor. Ik kwam er tot op 3 m van tot mijn zadelpen in mijn kader schoot. Slechts 2 cm maar meer dan genoeg om voor een hoop ongemak te zorgen tijdens de technische passages. Ik moest stoppen om die pen terug uit te trekken en zag zo mijn 3 plaatsen terug van me weglopen. Ik had nochtans een zeer goed gevoel en ik was in de voorgaande technische passages al telkenmale sneller dan hen. Nu, jammer maar helaas. Ik consolideerde dan maar mijn plaats en reed uit op een al bij al welgekomen 17e plaats in mijn eerste Flanders Cup ooit.
Het slechte nieuws van de dag is dat mijn compagnon, de Heer Matthias Devos naar een familiefeest moest en mij bij deze niet kon vergezellen in de eerste wedstrijd met onze nieuwe teamoutfit. Hij werd gemist.
Op naar de volgende competitie afspraak, 24 april te Cuesmes (Mons) voor de derde manche van de Wallonia Cup, waar we beiden weer aan de start zullen staan.
Zoals jullie allemaal weten is onze uitrusting onlangs ontworpen en besteld geweest. Wel vandaag zijn wij zeer tevreden en ook toch wel een beetje trots dat we alles hebben ontvangen ! Wij wensen hierbij iedereen te bedanken die ons heeft gesponsord en iedereen die bij ons wat kledij heeft aangekocht. Veel plezier ermee en bedankt voor jullie aankopen en sponsoringen.
In het bijzonder wensen wij te bedanken: IXINA OOSTENDE (keukens en elektro) BLEYAERT (uitvaartcentrum) DE WARANDE OOSTKAMP (tankstation) CORONA BRUGGE (verlichtingspeciaalzaak) VANDOORNE BVBA (auto- en carroseriezaak) OW-KEEEJ (onze goeie vrienden).
Nog nooit ging een wekker zo vroeg af op een zondagmorgen ten huize Matthias (of toch niet als hij bedoeld was voor mij). Dapperen die we zijn besloten we het Waalse hinterland onveilig te gaan maken in onze eerste echte crosscountry wedstrijd, waardoor we dankzij de verre verplaatsing toch met de kippen mochten opstaan.
Met de ogen nog halfdicht nam ik de wagen om naar huizes Christof te trekken en daar de boel over te laden en te vertrekken naar Thieusis, voor onze eerste technische uitdaging. In de wagen werd al een eerste competitietje gehouden om zo snel mogelijk anderhalve liter water uit te drinken, die gewonnen werd met een nipte voorsprong van een 5-tal centiliter door mezelf... Gehydrateerd zoals we willen zijn voor de start. De sanitaire stops onderweg waren daar een logisch gevolg van Mss nog wat vroeger vertrekken volgende keer om deze in te plannen? ... Of nee, toch niet... Eenmaal aangekomen was het de normale procedure van inschrijving en aankleden voor de wedstrijd... Een beetje nerveus voor wat komen zou en hoe het allemaal zal aflopen...
De opwarming verliep voor mezelf toch al niet super... Slijk en modder... Enkele technische passages die ik toch moeilijk zou kunnen nemen en de moraal zakte onder het vriespunt. Christof zette heftig door en zag het steeds meer en meer zitten, tot de start er aan kwam en hij mee vertrokken was met de andere categorie... 3 minuten eerder dan de categorie waarin hij moest deelnemen... Daardoor een zeer verdienstelijke 5de plaats Ikzelf finishte op een 10de plaats in dezelfde reeks, waar 22 deelnemers aan de start stonden. Heel goed voor een eerste wallonia cup vind ik. Nadien waren we alletwee heel erg opgetogen. We hebben ons werkelijk rot geamusseerd. Veel volk langs de kant, een leuk lentezonnetje, gemoedelijke supporters en een fantastische omgeving om wat men noemt, te "mountainbiken". Bergop en in de rechte stukken werd direct het verschil gemaakt met heel wat anderen door ons en dit hebben we denk ik voornamelijk te danken aan de strandraces en de lange trainingen op de weg. Technisch....? Daar valt nog wat aan te werken aangezien we ook niet elke dag de kans krijgen om op dergelijke parcours te gaan oefenen. Ook naar het einde toe leken we nog overschot te hebben en raapten we systematisch andere deelnemers op die op hun tandvlees zaten.
De rest van de dag werd gevuld met het bestuderen van de andere categorieën en het materiaal van andere renners. Toch nog een groot verschil met de echte elite werd daaruit besloten :p... Op naar de volgende race met hopelijk evenveel fun !!!!
Beter laat dan nooit, maar ziehier het verslag van de laatste beachrace van het seizoen in het zonovergoten Knokke.
Niet gewoonlijk voor een strandrace, maar iedereen had z'n warme jassen aan de kant gelegd en het overgrote deel startte met korte mouwtjes en een korte broek, dus een atypische wedstrijd laten we zeggen. Nu had ik natuurlijk de steun niet rechtstreeks van m'n teammaat Christof aangezien hij rust had voorgeschreven gekregen, dus was het knokken tegen de wind op m'n eentje. Alhoewel op m'n eentje ... met 256 deelnemers zou dit toch maar een understatement zijn. Anyway we waren vertrokken op de eerste rij en al direct kon ik het gashendel opendraaien. Schnell schnell schneller met een gemiddelde van 33 in de eerste wedstrijdhelft. Na het tergudraaien op het strand nam ik een tweetal renners op sleeptouw om aan te sluiten bij de volgende groep. Wonder boven wonder kwam ik er bij en toen ik 5 minuutjes later de sprong waagde kon geen mens nog volgen. Nu kwamen de moordende heuveltjes in Duinbergen er aan, waar ik nog de laatste krachten kon bundelen. Ook in het bosje kon ik nog enkelingen oprapen en op het strand gekomen moesten er ook daar nog enkelen aan geloven. Een topwedstrijd dus... Met als orgelpunt een 29ste plaats. Beter kan dus niet.
eerst en vooral proficiat met uw keuze om deze blog te bezoeken en vervolgens veel leesplezier gewenst.
Op zondagmorgen was het weer het nodige stressen geblazen voor de voorlaatste strandrace van dit seizoen in De Haan. Al van vroeg in de morgen werd ik wakker en besloot dan maar om rustig te ontbijten en al eens naar de start te gaan kijken hoe het zand er bij lag en hoe de wind stond. Los van de weersvoorspellingen viel de "harde" wind nog mee, maar hij sneed wel ijzig koud door merg en been. Warm kleden was dus de boodschap. Enig minpuntje van de organisatie was toch dat er nog niets klaarstond om op dit moment m'n chip en nummer af te halen, hoewel duidelijk op de website en in de mail vermeld stond dat er al om 10u30 mocht omgegaan worden. Geen probleem en terug naar huis.
Rond 12u arriveerde Christof in vol ornaat bij mij thuis en aangezien hij nog niet zo spraakzaam was wisten we al dat de zenuwen ook daar een beetje gespannen waren. Rustig klaarmaken en vertrekken naar De Haan dus om daarginds een lichte opwarming te gaan doen.
14u: START: We vertrekken met een strakke tegenwind langs het strand naar Bredene en waren al direct gedoopt met een flinke portie zeewater na de eerste kel die we al moesten doorspartelen na zo'n tiental meter. Het lange stuk strand was hard, maar zorgde ervoor dat ik voor het eerst dit seizoen toch een heel degelijke en snelle start kon nemen. Ik zag Christof constant net voor me uitrijden en dit was uniek, want normaal is hij al 5 minuten los na de eerste startlijn In de duinen kon ik nog eens heel wat plaatsen goedmaken, dankzij mijn uitstekende parcourskennis. Het stuk op de weg zorgde er nog eens voor dat ik op de grote molen kon ronddraaien en zo achterwind ook al heel wat stervenden op te pikken, die zich waarschijnlijk een beetje hadden opgeblazen bij de start. Christof zat op dit moment een minuutje voor. Op het strand kon ik op weg naar De Haan en later naar Wenduine wederom heel wat mensen oppikken en dat gaf me uiteraard flink vleugels. Het ene na het andere groepje ging ik stelselmatig voorbij zonder dat iemand me kon volgen. Dit beloofde een superkoers te worden. Ook in de duinenpassage in Wenduine met de s-bochtjes en de beklimming naar het paviljoentje ging ik stelselmatig door op dit elan. Maar nu ging het komen. 10km tegenwind beuken op het strand. Het zou niet verstandig zijn dit ook alleen op te lossen, want dit zou een ware zelfmoord betekenen, dus nestelde ik me in een groepje van een 10-tal man. De samenwerking was hier optimaal (mede door de organisatie van een mede-biker) en we konden de achtervolging inzetten op een groepje van een 6-tal man voor ons, waar later eentje zou uit lossen en in onze groep aansluiten. Kilometer na kilometer moesten ook uit onze groep renners lossen tot we uiteindelijk aan de Vosseslag passeerden met nog 6 man, waarvan er 2 met kop en schouders bovenuit staken, want als deze mannen kop trokken was het toch harken om bij te blijven. Christof die ondertussen een groepje verder zat met ongeveer nog een 20-tal seconden voorsprong was mijn volgende doel, want ooit moet ik toch eens voor hem eindigen. Ik wist dat hij alleen aan het beuken was tegen de wind en toen de 2 besten uit onze groep de demarrage plaatsen ging ik op karakter mee. Maar aangezien karakter en fysieke capaciteiten niet altijd samenhoren sloeg het noodlot nogmaals toe en mocht ik weer de rol lossen met krampen. Heel erg jammer, want er zat heel wat meer in. Uiteindelijk heb ik toch nog de finish gehaald, maar het diepste respect gaat toch uit naar Christof die in de lange strandstrook tegenwind toch stand hield, ondanks alle werk alleen op te knappen.
Tevreden keerden we terug naar huis en kijken we uit naar de volgende strandrace in Knokke. (Althans ik toch, want Christof heeft verplichte rust van de trainer).
Het slechte nieuws was ons al een tijdje geleden ten ore gekomen, maar sinds gisteren is de officiële mededeling geplaatst:
Zondag liep onze goeie vriend Sven een zeer verdienstelijke opener van zijn loopseizoen en dit in een truitje van het SalsaMtbTeam.
Vroeg opstaan en slechte bewegwijzering naar het parcours leiden tot een nipte inschrijving en een allerlaatste startplaats. Ik had slechts een kwart van het parcours verkend en dan ook enkel nog het makkelijke stuk dus alle technische stroken zou ik moeten ontdekken tijdens de eerste wedstrijdronde. Na de start kon ik snel enkele plaatsen opschuiven maar ik zat te ver achteraan om voor een mooie top 10 te kunnen wedijveren. Ik besloot dan maar om op een goed eigen tempo door te rijden en mijn plaats te consolideren en de gasten op te rapen die ik kon op rapen.
Zoals jullie allemaal weten is onze uitrusting onlangs ontworpen en besteld geweest. Wel vandaag zijn wij zeer tevreden en ook toch wel een beetje trots dat we alles hebben ontvangen ! 
Mss nog wat vroeger vertrekken volgende keer om deze in te plannen? ... Of nee, toch niet... 
