wij zijn trots te mogen aankondigen dat zich vandaag een hoofdsponser heeft aangeboden voor onze uitrusting. Wij willen via deze weg onze dank betuigen naar de zaak die ons een heel eind vooruit helpt met het realiseren van ons doel. Meer info volgt binnenkort over deze sponser. Ondertussen zijn ook sponserplaas 3 en 6 ingenomen en dus niet langer beschikbaar op het teneu'tje. Wij wensen ook deze mensen hartelijk te bedanken voor hun steun. Nu hopen wij verder onze ambities waar te maken. Ons trainings -en wedstrijdschema begint alleszinds al voller en voller te lopen. We zullen onze shirts -als alles goed verloopt met de productie- voorstellen vanaf 1 april. (Dit is ook de ingangsdatum voor de sponsering). De officiële eerste wedstrijd en voorstelling van onze shirts zal dus plaatsvinden op 10 april op de Wallonia cup in Grez-Doiceau.
Nogmaals bedankt aan de mensen die ons wilden steunen. Vriendelijke groeten, Matthias & salsa mtb team.
vandaag is het ontwerp voor het teneu'tje gemaakt door mezelve. Na wat puzzelen en zoeken kwam ik tot volgend resultaat. Christof gaf me enkele tips en de oorspronkelijke aanzet met zijn ontwerpschets. Nu is het zaak om nog enkele sponsors te vinden... Al enkelen dienden zich aan, nu nog eventjes verder zoeken en ze kunnen gedrukt worden. Wij hopen begin april in onze teamoutfit te kunnen rijden.
Zoals steeds na een slapeloze nacht net voor de wedstrijd was het stressen geblazen. Zouden die 400 andere deelnemers me niet omverrijden bij de start? Zal het materiaal stand houden? Welke plaats zal weggelegd zijn voor mij? Veel vragen, waar geen antwoord op bestaat en waar je niets aan kan veranderen... Daarom: auto in, gerief mee en in een goeie plensbui vertrekken naar het regenachtige Blankenberge voor de eerste beachrace van 2011.
Ter plaatse aangekomen was de regen opgehouden en zagen we al enkele dapperen opwarmen (misschien zelfs al iets te hevig aan het opwarmen 2 uur voor de start van de wedstrijd). Rustig onze chip gaan afhalen dus en ons klaarmaken om het parcours te verkennen. Toen nog niet geweten dat dit laatste voor mij een ramp zou worden. Na 200 meter opwarmen kwam ik in een aanvaring met een medebiker, waardoor m'n achterrem volledig werd omgeplooid en het onmogelijk was mijn wiel nog rond te draaien... Dit zou toch geen opgave worden van voor de wedstrijd? En de stress sloeg toe. Christof had niets in de gaten en ging verder met zijn opwarming. Ondertussen was ik al een half uur aan het sleutelen om die remmen terug afgesteld te krijgen, maar het was hopeloos, ze bleven slepen. (nog een half uur voor de wedstrijd begint) Dan begint de wanhoop toe te slaan en tussen zoveel toeschouwers moet toch wel ergens iemand staan die goed kan sleutelen en jawel; na veel rondvragen eindelijk een fietsenmaker gevonden die het zaakje had opgelost (waarvoor mijn dierbare dank!). Ok ik kon niet meer remmen achteraan, maar ik kon wel rijden en dat lijkt nog altijd het voornaamste (veiligheidsnormen niet in acht genomen dan ). Ondertussen zag Christof ook wat er gebeurd was en we vertrokken om ons te gaan opstellen in de startboxen. Nu nog een kwartier wachten voor de start... En mensen wat duurt dat lang... 10 minuten ... 5 mintuen ... En ja: de sirene begint te loeien en iedereen vertrekt voor zijn calvarietocht van 2 of 4 ronden.
Christof en ik startten met ambitie om ons toch eens te bewijzen op de eerste korte afstand van het Belgische strandseizoen. De start verliep voor ons beiden heel vlot. En net voor het keerpunt bij Zeebrugge had Christof me bijgehaald (hij startte een box verder dan ikzelf), we speelden nog eventjes jojo en bij de looppassage in Zeebrugge kon er nog een mopje vanaf, maar vanaf toen werd het bittere ernst. De groepjes begonnen zich te vormen en wegspringen zou onbegonnen werk zijn, tenzij in technische stroken. De 2de ronde begonnen voor zowel Christof als voor mij krampen op te spelen... misschien nemen we wel de verkeerde doping? Wie zal het zeggen maar het weerhield mij toch om nog a fond door te trappen in de stroken met los zand en omdat ik eventjes voet aan de grond moest zetten van de pijn verloor ik de aansluiting met het groepje waar ik mooi uit de wind kon zitten en was ik op mezelf aangewezen om te beuken tegen de wind. Christof verbeet zijn krampen en behaalde daardoor een heel mooie 18de plaats! Ikzelf liet me uitzakken tot een ander groepje omdat het alleen beuken tegenwind toch maar energieverspilling was, maar toen ik zag dat daar nog 2 deelnemers zaten die de korte afstand rijden moest ik toch nog uit mijn pijp komen. Net voor de laatste heuvel perstte ik alles uit mijn lijf wat er nog enigszinds inzat en kon ik ze dankzij mijn verrassingsaanval uit het wiel rijden en werd een 29ste plaats mijn deel. Bij de lange afstand was de overwinning voor Belgisch kampioen Kevin Van Hoovels, die net voor zijn teamgenoot Nicolas Vermeulen eindigde. Joris Massaer vervolledigde het podium.
07.30: Christof staat op om Matthias te gaan oppikken en te vertrekken naar Blankenberge om aldaar de Beachrace te rijden.
09.30: SalsaMtbTeam is aanwezig in Blankenberge en begint aan de verkenning.
10.05: Een collega renner rijdt in de verkenning in op Matthias, dit resulteert in een kapotte shimano XT-achterrem.
10.06: Christof warmt rustig verder op in de veronderstelling dat hij Matthias is kwijtgespeeld. Het tegendeel is echter waar. Matthias probeert vruchteloos zijn achterrem te herstellen. Gelukkig komt er net op tijd redding! Een aandachtige toeschouwer komt te hulp, het blijkt de ex-mechanicien van Edwig van Hooijdonk te zijn. Hij slaagt erin om de rem zo goed mogelijk te herstellen, Matthias heeft nog steeds met moeite een achterrem maar het volstaat om op het strand te rijden, er moet toch maar hoogstens 3x geremd worden per ronde.
10.40: We nemen allebei plaats in de startboxen. Matthias in box 2 of 3 en ik in box 4.
11.00: Start.
Over de start kan ik kort zijn, het systeem van starten in Blankenberge is slecht. Er was geen coördinatie bij het openen van de startboxen waardoor het een grote warboel werd, tenzij je helemaal vooraan kon starten. Ook de startzone vind ik slecht gekozen, je moet eerst een loopstook door en dan direct onder de nauwe pier door gaan om dan pas op de fiets te kunnen springen. Persoonlijk vind ik de manier van starten zoals in Bredene het beste: allemaal op een lijn zoals in de motorcross.
Over het koersverloop valt er meer te vertellen. Ik werd naar achteren gedrumd tijdens het openen van de startboxen waardoor er mij een zware inhaalrace wachtte op het stuk strand richting keerpunt in Zeebrugge. Het was wind op kop en het tempo was zeer hoog, gelukkig lag er een zware zandstrook in Zeebrugge waar ik op karakter een hele hoop renners kon inhalen. Het rennerspak viel tamelijk snel in groepjes uiteen en halverwege de eerste ronde bevond ik mij in een groep renners die een aardig tempo aanhielden maar jammergenoeg zeer slecht samenwerkten waardoor we van de 15 renners slechts met 4 ronddraaiden om tegen wind kop te doen. Ik kon het tempo mooi aanhouden tot ik halverwege de tweede ronde krampen voelde in mijn beide kuiten. Op karakter kon ik nog net aanklampen bij mijn groep. Er restte me enkel nog het stuk richting het staketsel van Blankenberge. Toen we bij het terugkeren richting de aankomst op het strand kwamen bevond ik me nog enkel samen met een renner van CyclingTeamThys, en we gingen samen zij aan zij richting de aankomst. Ik kon het verschil nog maken in de laatste zandstrook door iets verder te rijden dan mijn concurrent en iets sneller te zijn in het lopen.
Volledig verkrampt kwam ik aan als 18e op de korte afstand. Al bij al tevreden met de uitslag. Ik had top 20 ambities en die zijn net waargemaakt. De reden voor de kramp werd me vandaag (maandag, nvdr) duidelijk. Te weinig gedronken, met moeite een halve drinkbus op 1 uur en acht minuten koers! Een klein werkpuntje dus voor mezelf.
Matthias kwam een 6 tal minuten na mij over de meet gebold, als 29e, ook hij heeft echter last van krampen gehad. Hij zal de dokter eens raadplegen want hij is er niet gerust op. Matthias zijn koers is ongeveer hetzelfde verlopen als het de mijne. We hebben een eindje samen gereden aan het draaipunt in Zeebrugge waar Matthias me in de duinen zelfs even achterliet en we de tijd hadden om een paar grappen uit te wisselen. Matthias had meer verwacht van deze race maar we gaan op naar de volgende, de DuoRace in Bredene waar we samen als Duo aan de start staan. We hebben er alvast zin in!
12° en een blauwe hemel. Men zou denken dat het een mooie lentedag is, maar midden januari mogen we spreken van een dag waarop de weergoden ons goedgezind waren, dus trokken we naar het benidorm van onze Vlaams kust; Blankenberge, voor de verkenning van het parcours die volgende week zondag (23/01) wordt verreden tijdens de derde beachrace van het seizoen in Belgie.
Na vorig jaar had ik wat recht te zetten en was het dus zaak om het parcours heel grondig te verkennen, opdat er geen misverstanden zouden ontstaan. We spreken hier namelijk over een nogal geaccidenteerd en moeilijk te volgen omloop. Na de eerste strandstrook tot Zeebrugge zijn al wat wijzigingen gebeurd en zou volgens ons toch een eerste schifting kunnen gebeuren op een heel moeilijk lopende en zware zandstrook. Reken daarbij nog een strook mul zand, die voorafgegaan wordt door een technische klim bij en we spreken van toch een tiental minuten goed in het rood gaan. Hier zal niet enkel fysiek, maar ook technisch een kloof worden geslaan met andere renners. Na de zandstrook volgt een stuk duinenpad en een stuk langs de weg, waar het volgens ons toch best is om in groep te rijden, aangezien de wind verradelijk blaast op het lange stuk asfalt (de weg tussen zeebrugge en blankenberge). Net voor Blankenberge verlaten we het asfalt om via de duinenwegels (waar ons bij het oprijden alweer een zware klim wacht) tot de dijk aan de pier te rijden (het epicentrum van deze wedstrijd). Ook daar zagen we weer onze kans om enkele malen de zandstrook te bedwingen die ons tot het strand bracht om zo onze ideale lijn te zoeken. Dit kan namelijk ook gezegd worden van de zandstrook die ons op het strand brengt na het keerpunt aan de jachthaven. (en nee we geven onze geheimen niet prijs ).
Het vlot lopende parcours, met verschillende technische hindernissen en enkele mooie stroken zullen er voor zorgen dat de deelnemers een moeilijke wedstrijd voorgeschoteld krijgen. Niet zoals andere strandracen spreken we hier over een parcours die toch enig technisch vernuft samenbundeld met de snelle strandstroken. Alleszinds iets om naar uit te kijken voor ons, want het is een parcours die ons heel goed ligt! Allen daarheen dus, want volgende week zal er zonder materiaalpech door ons beiden voor een goede notering worden gereden. De ambitie is er alleszinds al.
Omdat wij gelezen hadden op mountainbike.be, dat de Toertocht van de Safari Riders wel eens de moeite was om te rijden, besloten we om op een zondagmorgen eens vroeg op te staan en er een ontspannen training van te maken, ontspannen omdat het de avond voordien nogal laat geworden was. We vonden het namelijk een geniaal plan om eerst naar New Kids Turbo te gaan kijken met een paar goeie vrienden en daarna verzeilden we nog in de bowling/snookerhal.
Toertochten rijden wij sowieso al niet vaak, mede omdat een toertocht in de winter toch meestal door modder stampen is en we daar beiden weinig zin in hebben maar naïef zoals we zijn, dachten we dat het in Zeebrugge allemaal wel zou meevallen. We gingen omstreeks 11u van start voor de 35 km nadat we er aandachtig op werden gemaakt dat de grootste afstand (55km) er loodzwaar bijlag en het afgeraden werd om deze te doen.
De eerste off road strook was het al prijs, onze nachtmerrie kwam uit, een lang stuk verzopen grasland die omgeschapen was tot een waar modderbad. Nu, dit wou nog niks zeggen, we reden gezapig door, Matthias zijn taalgebruik en vloeken konden nog door de beugel, tot we bij de tweede zone aankwamen langs het station van Duinbergen. Kniediepe plassen water, omgeven door modder zover je kon kijken. Matthias was het beu om zijn materiaal kapot te rijden en besliste dan maar om rechtsomkeer te maken. Ik kon hem op het laatste nippertje nog overhalen om nog even door te zetten en te zien wat de rest van de ochtend ons zou brengen. Ik had echter beter gezwegen want de volgende zone was er los over, een omgeploegde weide van een boer, bestaande uit pure klei. Niemand die daar kan rijden. Na onderling overleg besloten we om er beiden de brui aan te geven en rechtsomkeer te maken. Matthias zijn schijfremmen begonnen al danig te slepen en zijn derailleur had ook al last van de Vlaamse poldergrond. We dachten nog een uurtje te kunnen bijtrainen op de baan maar Matthias zijn Cannondale had er de brui aan gegeven, de derailleur (Sram XO) en remblokjes hadden geen zin meer en bliezen hun laatste adem uit.
Het SalsamtbTeam ging dan maar een Jagermeister drinken om nog een beetje te brainstormen over de toekomstplannen.
Eerstvolgend plan op onze kalender: het parcours van de strandrace van Blankenberge uitgebreid gaan verkennen.
Na de verkenning gedaan te hebben op woensdag en het parcours niet naar onze smaak te hebben bevonden keerden we een ronde later al onze spreekwoordelijke kar om ergens anders verder te gaan trainen. Maar zondag kon het even niet anders en werd het tot modder omgedoopte parcours geheel de onze. Het was een frisse dag met enkele buitjes, maar dit hield ons niet tegen om toch het beste van onszelf te geven. Met een cyclocrossfiets ging het misschien nog net gaan, maar het was hier jammergenoeg met de mountainbike te doen. 35 dapperen stonden aan de start van wat een uur rondjes draaien moest worden op een parcours die voorzien was van een zandbak en enkele kunstmatige heuveltjes. Op techniek kon op zeer veel plaatsen het verschil gemaakt worden, maar als slijk en modder je ding niet zijn dan zou dit een ware calvarietocht worden. En dit werd het ook. Iets na 11u werd het startschot gegeven, waarbij ik (lucky me) vooraan mocht starten tussen de deelnemers van de organiserende ploeg en Christof jammergenoeg achteraan het veld moest beginnen met een inhaalrace naar voren, die hem wonderwel zeer goed lukte. Na een ronde of 2-3 lagen de posities al redelijk duidelijk vast. Hier en daar werd nog wat gebikkeld voor een plaatsje meer of minder, maar dit hield ons wakker om toch vol te houden tot het einde. Christof eindigde op een toch zeer mooie 10de plaats, dankzij z'n mooie inhaalrace. De 17de plaats was weggelegd voor mezelf, die het toch eventjes moeilijk kreeg midden de wedstrijd maar dan toch nog uitreed.
Welkom op onze blog, waar informatie en foto's beschikbaar zullen zijn van het reilen en zeilen van Salsa Mountainbike Team. Momentaal rijden Christof en ikzelf (Matthias) enkel beachraces en hier en daar eens een kleinere wedstrijd tussendoor, maar vanaf deze zomer zullen we ons ook beginnen wagen aan enkele XC-wedstrijden. Op de rechterkant ziet u een agendatje staan, waar al onze volgende wedstrijden plaatsvinden. Veel plezier op deze site en hopelijk tot een dezer, als supporter van ons beiden
).
maar het weerhield mij toch om nog a fond door te trappen in de stroken met los zand en omdat ik eventjes voet aan de grond moest zetten van de pijn verloor ik de aansluiting met het groepje waar ik mooi uit de wind kon zitten en was ik op mezelf aangewezen om te beuken tegen de wind. Christof verbeet zijn krampen en behaalde daardoor een heel mooie 18de plaats!
).
