Nog maar eens een gelegenheid om aan te tonen dat ik vrouwen niet begrijp. Ik zal eerst even context schetsen:
Dit jaar is het bij ons op school chrysostomos. Voor degenen die het niet kennen: de laatste 100 dagen middelbaar worden ingeluid door een soort feest waarin het 6de zichzelf en de leekachten op een gappige mannier belachelijk maakt. Hierbij moeten we enkele dansen kennen. Zo is er bijvoorbeeld een tango die we moeten kennen. En hierbij begint het probleem:
Uiteraard moeten we op onze school gemengd dansen. Dit is voor mij nu absoluut geen probleem, mocht je het jezelf afvragen. Als je een van de beter uitziende danspartners hebt, is het zelfs aangenaam. ;-) Dus dinsdag moesten we een partner kiezen. Ik kwam er redelijk goed uit, want ik kon dansen met L. Het dansen vond ik heel aangenaam, en tegen het einde had ik het gevoel dat ze me wel mocht. Nu ben ik helaas wel een van die dwazen die zich heel snel verliest. Dus toen had ik de rest van de dag een geweldig gevoel. Ik was heel de tijd tegen mezelf bezig dat het toch niets uitmaakte, maar ik luister jammerlijk genoeg zelden naar mezelf. Toen ik thuiskwam voelde ik me nog steeds geweldig. Na een tijdje ontspannen, besloot ik echter om haar Facebook eens te bekijken. Hierop zag ik dat ze al met iemand samen was. Ik voelde boven mijn middenrif fysieke pijn, alsof er een stuk huid verdwenen was, en mijn hart hing aan de aders waardoor alles werd afgescheurd en ik het gevoel kreeg dat ik ging imploderen. Een verschrikkelijk en machtig gevoel dat me verscheurde en kracht gaf om een nummer te beginnen schrijven. (een hopeloze romanticus, bluesy down to my soul) Maar de pijn nam af, en donderdag voelde ik ze al niet meer, en had ik besloten gewoon plezier te hebben in de dans. Dat ging ook nog wel goed, en we hadden weer een leuke tijd. Nu ik echter twee dagen later haar facebook bekijk, zie ik dat ze me als vriend heeft verwijdert. Waarom? We kenden elkaar hiervoor amper, en nu we elkaar beter kennen, heeft ze me verwijdert. Nu ben ik wel het type dat hierachter teveel zoekt. Zo krijg ik constant hypotheses in mijn hoofd, de ene al belachelijker dan de andere. Zou ze niet willen dat ik zie dat ze een vriend heeft? En zo ja, waarom? Of wil ze me niet meer als vriend na het dansen? Waarom? Waarom? Nescio sed ardor. Ik weet het niet, maar wordt erdoor verbrand, verscheurd, verbrijzeld.
Het gevoel dat mijn hart zo zwaar is dat mijn lichaam het niet overeind kan houden en ik instort is ondertussen een oude bekende, en een goede vriend. Het is een van de gevoelens waardoor ik weet dat ik leef, en er blij om ben en erom treur tegelijk. Mijn gebruikelijke cynisme helpt me niet, en mijn aangeboren pessimisme, in combinatie met zwarte humor, een goed schild voor de minder sociale (lees asociale) geest. Ik heb letterlijk een fysieke pijn in mijn borst. Een beklemmend, verscheurend, neerdukkend gevoel. Alsof mijn hart mist, en de huid zich aan beide kanten ervan aan elkaar wil hechten. Waaom?
Maar de pijn nam af, en donderdag voelde ik ze al niet meer, en had ik besloten gewoon plezier te hebben in de dans. Dat ging ook nog wel goed, en we hadden weer een leuke tijd. Nu ik echter twee dagen later haar facebook bekijk, zie ik dat ze me als vriend heeft verwijdert. Waarom? We kenden elkaar hiervoor amper, en nu we elkaar beter kennen, heeft ze me verwijdert. Nu ben ik wel het type dat hierachter teveel zoekt. Zo krijg ik constant hypotheses in mijn hoofd, de ene al belachelijker dan de andere. Zou ze niet willen dat ik zie dat ze een vriend heeft? En zo ja, waarom? Of wil ze me niet meer als vriend na het dansen? Waarom? Waarom? Nescio sed ardor. Ik weet het niet, maar wordt erdoor verbrand, verscheurd, verbrijzeld. 
