Het grootste probleem van de huidige jeugd is dat ze moet leren zich goed te gedragen terwijl ze toch niemand om zich heen dit zien doen.
Wat betekent het concept: âzich goed gedragenâ? Je kan onmogelijk tot de jeugd behoren zonder ooit het bevel gehoord te hebben: âzie dat je je goed gedraagt!â In onze moderne maatschappij moet de mens zich echter afvragen wat dit betekent. Wat is je goed gedragen? De jeugd van tegenwoordig heeft nooit echt meegekregen wat dit onduidelijke begrip juist inhoud. En dit is logisch: Kinderen hebben nooit eenduidig bericht gekregen van hun ouders wat wel of niet kan. In onze permissieve cultuur is het namelijk niet meer mogelijk om te straffen. Onze ouders kunnen niet meer, zoals hun ouders bij hen, hun kinderen straffen. Ze geloofden te zeer in de goedheid van de mens en dachten dat kinderen ook naar een vermanend woord zouden luisteren. Maar hierbij dachten ze niet aan de liefde van ouders voor hun kinderen, waardoor ze niet in staat zijn om objectief te kijken naar hun kinderen en daardoor te begrijpen wanneer ze gemanipuleerd worden. In dit geval kan je spreken van liefde die blind maakt. Zo heb je tegenwoordig een generatie kinderen die nooit van hun ouders straf hebben gehad, en enkel streng werden toegesproken of bedreigt met dingen die toch niet werden waargemaakt.
Deze kinderen, die nooit straf hadden, begonnen echter pas een probleem te vormen voor de anderen dat wanneer ze naar school gingen. Zo begonnen ze bijvoorbeeld elkaar op te stoken in de klas en als de leerkracht dan iets zei of zelfs straf gaf, waarop de kinderen vroeger reageerden met schaamte, brachten ze nu de ouders naar de klas om te klagen over de methode van lesgeven. Daarop kreeg je de reactie van de leerkrachten, die, volstrekt logisch natuurlijk, vonden dat dit niet meer normaal was en zeiden dan dat er niets meer aan te vangen was met de jeugd van tegenwoordig.
Als mensen van thuis geen discipline meekrijgen, kunnen ze nu eenmaal niet genoeg respect betonen aan mensen die dit van hen verwachten. Wanneer minister Delcroix dan de legerplicht afschafte, verloren de jonge mensen ook hun laatste kans op een heropvoeding. Want de nut van het leger, namelijk de heropvoedende factor ervan, viel weg. In het verleden had je de vrije jongeren die zich plots in de strenge militaire structuur bevonden en zich moeten aanpassen, net zoals vele anderen. Nu is dit helemaal weggevallen en leren de jongeren niet meer om respect te betonen en te gehoorzamen. Nu jongeren geen enkele mogelijkheid meer hebben om echt te leren hoe ze zich moeten gedragen, kunnen ze dit ook niet meer. Ze hebben niemand die het hen zegt of het voordoet.
Dan vraag ik mij af, waarom kunnen de volwassenen hun kinderen niet meer straffen? Is het omdat ze vroeger zelf te veel gestraft zijn geweest en dit zo erg vonden? Hadden ze hierdoor een trauma van straffen, of teveel angst van hun ouders? Of mochten ze hun ouders gewoon niet omdat deze hen straften, en hadden ze daarom angst om bij hun kinderen dezelfde gevoelens op te wekken? Het is voor iemand die dit nooit heeft meegemaakt, en tot een andere generatie behoort erg moeilijk om dit te begrijpen. Je kan natuurlijk op voorhand veel moeilijker beoordelen hoe een opvoedstrategie later zal uitpakken. Toch vind ik het vreemd dat ze voor een dergelijke vrije opvoeding kozen. Hoe kan je verwachten dat kinderen meer bereiken als ze niet gepushed worden, dat ze zich gedragen als ze nooit hiertoe gedwongen zijn. Mensen zoeken altijd de makkelijkste manier om dingen te doen. Dit is biologisch bepaald: er is geen enkele soort die iets moeilijk zal doen als ze het makkelijk kan doen. Zo zullen mensen geen moeite doen om zich goed te gedragen als het makkelijker is om zich niet te gedragen zoals het hoort. Zou de afstandsbediening zijn uitgevonden als dit niet zo was? Natuurlijk niet.
Omdat de jongeren dus niet van hun ouders hebben geleerd hoe ze zich moeten gedragen, en daarna dit op school nooit hebben geleerd, omdat ze met hun ouders konden dreigen, en omdat de legerplicht is afgeschaft, weet de jeugd gewoon niet hoe ze zich moeten gedragen. Een gedrag is namelijk een automatisme, en automatismen krijg je slechts door deze dingen te doen en te herhalen. En zelfs de jeugd is niet in staat om dit uit zichzelf te leren.
Daarom denk ik niet dat de volwassenen het recht hebben om zich te beklagen over het gedrag van de jeugd, aangezien de jeugd door hen is opgevoed, in een wereld die zij mee hebben gevormd, in een maatschappij waarin zij leiden, kunnen ze het ons niet kwalijk nemen dat wij zijn zoals zij ons hebben gemaakt.
