Grand Teton hoorde een opstapje te zijn naar Yellowstone en na één dag kunnen we dat bevestigen. Het verschil is: in Grand Teton moet je inzoomen om een bizon te fotograferen, in Yellowstone moet je uitzoomen. Vandaag hebben we van alles meegemaakt: zon, sneeuw, regen en bliksem. Maar geen beren. Nog niet blijven we denken. Lees denken als hopen. Hoop doet echter leven want enkele Vlamingen vertelden ons vandaag dat zij 1 beer gezien hadden hogerop in het park. We komen eraan, zelfde beer...
De toegangsweg naar Yellowstone via het zuiden is nog maar sinds mei terug open en dat merk je aan de pakken sneeuw langs de weg. Ondanks de 20 graden en zon dezer dagen, een al te gekke combinatie maar ons hoor je niet klagen. Het was best plezant op de teenslippers in de sneeuw, ook al zakte ik er plots tot mijn knie in. Maar in korte broek deert dat uiteraard niet. Het leger heeft aan mij een soldaat verloren. Onderweg ook enkele mooie bevroren meren gezien, niet verwonderlijk aangezien het merendeel van Yellowstone boven de 2.000 meter ligt.
Behalve dat het wit brood uit pak hier meer dan 5 dollar kost, is het bovenal niet te vreten. Idem voor de meeste chocolade. Een trieste vaststelling. De weinige picknick wordt gelukkig wel gecompenseerd met veel view. Na de middag kon ik Saar niet langer houden: Old Faithful (zowat de meest bekende geiser van het park - en van de wereld?) was een kinderdroom en dat kon geen dag wachten. Hij heeft zijn naam niet gestolen, trouw om de gemiddeld 91 minuten is er een uitbarsting. Met een foutenmarge van 10 minuten. Bij ons was hij bijna 20 minuten te laat... Het gevoel wanneer je de rekening bekijkt als de garagist op voorhand een kostenraming had gegeven, zoiets. Maar wel best indrukwekkend om water en stoom tientallen meters de lucht in te zien vliegen.
In de buurt hebben we nog enkele kleinere bassins bezocht en elk heeft wel zijn charme. Morgen nog veel meer van die broebelende putten en spuitende hoopjes, we krijgen er niet genoeg van. Die beer mag ook eens een dagje op ons wachten. Hard to get spelen kunnen wij ook. 's Avonds kwam er een stevig onweer uit de bergen, ook dat hoort bij de beleving. En tot slot op weg naar huis nog in een heuse buffel-file terecht gekomen omdat die kolossen zonder generen de baan blokkeren.
Kies goed, kies wijs daar, wij zullen er nog een nachtje over slapen. In aparte bedden. Geen idee waarom we hier altijd kamers krijgen met meerdere bedden als er maar één (weliswaar king size!) geboekt werd. Protserige Amerikanen, met hun overdrijven ook altijd...
Eigenlijk is Grand Teton best een overzichtelijk park. Alles staat goed aangegeven en de afstanden zijn beperkt. Alleen de beren stellen zich niet overzichtelijk op, maar met die scharminkels pellen we later deze reis nog wel een eitje. De hemel kon deze morgen niet blauwer zijn, en dus koos ik voor witte sokken en sportschoenen. A tourist 's got to do what a tourist 's got to do.
Onderweg konden we op de klassieke uitkijkpunten erg mooie kiekjes trekken - de weergoden zijn ons voorlopig heel goed gezind. Iets te goed, want zonnecrème vergeten - lap - rode nek - pijn was het gevolg. Natuur is pure wetenschap. Voor de erg populaire wandeling naar de Hidden Falls bij Jenny Lake kon er gekozen worden tussen te voet naar de start rond het meer of via de bomma-shuttle-boot over het meer. Ovel het meel is toepasselijker want behalve ons zat enkel klein Azië op de boot. Toch een uitmuntende keuze, want de trail naar Hidden Falls lag nog onder een dik pak sneeuw. Gek, over de sneeuw lopen bij meer dan 20 graden. Gaat overigens best met witte kousen en sportschoenen, Saar met haar zomerse schoentjes heeft letterlijk met haar gat in de sneeuw gezeten. Mooie waterval trouwens!
In de vooravond hebben we de noordelijke omgeving van het park verkend, met een korte wandeling naar het mooie Swan Lake, waar een arme bever maar niet begreep dat we gewoon een foto van dicht wilden trekken en dus heeft dat beest twee keer het meer overgezwommen met ons achter hem aan op de oever. Ach, de bever geeft tenminste een teken van leven.
Bij zonsondergang zijn we nog eens op pad gegaan, op zoek naar wildlife en vooral beren. Al liet een brave man onderweg al verstaan dat er vorig jaar heel wat te zien waren, maar hij nu al dagenlang vruchteloos zocht. Niemand in het park blijkt beren te zien dezer dagen. Wij dus ook niet, vooral de elk (iets ree-achtig) zijn we vanavond meermaals tegengekomen. Maar het is een hobby op zich, wildlife spotten. Eénmaal was er opwinding, toen er plots een tiental auto's langs de kant stonden en enkele lenzen langer dan de fotograaf naar boven kwamen. Een opstoot van adrenaline, maar al snel bleek het momentum reeds voorbij, vermoedelijk overigens "gewoon" maar een moose. Om maar te zeggen: het is dus een hobby, dat spotten. Een best plezante hobby, moeten we vaker doen deze reis. Maar we denken dat er later nog plaatsen komen met veel meer kans op beren spotten. Uitstel is geen afstel!
O ja, de foto van de dag is bij gebrek aan beter dezelfde van gisteren, maar dan anders. Foto's online brengen lukt enkel via de smartphone en een omslachtige procedure. Wat we allemaal overhebben voor de thuisblijvers, geen dank... De betere foto's met het toestel dat Saar me gaf voor mijn 30ste (20ste volgens de serveerster in Coeur D'Alene!) bewaren we voor na de reis.
Vandaag stond een lange reisdag op het programma (900 km). En in mijl is dat nog saaier, want dat schiet minder snel op. GPS'en doen we overigens met NavFree, een best degelijke gratis app. Die alleen af en toe wat geks vraagt zoals "draai waar mogelijk 180 graden en draai vervolgens 180 graden". Ons alert houden heet dat dan.
De kleine verhaaltjes van vandaag zijn heel erg klein: onze sandwich ham en kaas van deze middag werd belegd met - ik heb ze geteld - 12 lagen ham. Saar heeft een opstoot gehad van benzine-stress: het lampje brandt en je zit in het midden van nergens en dan zit er eentje naast je in de auto die het "tof" vindt om uit te testen hoe ver je kan rijden met een tank. En we hebben de beer-handleiding grondig ingestudeerd tijdens de rit: als de beer je per ongeluk aanvalt, dan moet je voor dood gaan liggen. Maar als hij je moedwillig aanvalt, dan moet je terugvechten. En je voedsel moet je altijd binnen handbereik houden. Tja, dan kan je terugtrekken zeker als de beer er aan trekt? Briljante tips dus...
Rond 7u zijn we aangekomen in Grand Teton National Park, buffels en herten bij de vleet, maar nog geen spoor van beren. Nochtans vermeldt de website een waarschuwing voor Bear Activity. Wat die activiteiten zijn, hopen we dus morgen uit te vinden. Van op veilige afstand, mama's...
We slapen temidden het park, met een behoorlijk aantrekkelijk uitzicht, zie foto van de dag - de keuze ging tussen dit en de versnellingspook. En in een oergezellige houten bungalow. Een wonder dat er elektriciteit is. Met twee dubbele bedden en een enkel bed. Ik vind dat we de accommodatie ten volle moeten benutten, waar voor zijn geld toch?
Traditiegetrouw begon de dag rond 3 uur 's nachts, we geraken maar niet aangepast. Of we genieten maximaal van ons verblijf in Vancouver, zoals je wil. Dan maar voor de ochtendspits uit Vancouver geraken, elk voordeel heb zijn nadeel. Dat ging best vlot, en spoedig stonden we aan de grens met Amerika, wat toch altijd enige spanning veroorzaakt - geen idee waarom overigens, we zijn nochtans brave mensen. Om onze stempel te krijgen, moeten we binnen treden in een gigantisch complex waar een man of 18 van de border security aan het werk zitten, nou ja, zitten zonder werk is toepasselijker want verder was daar geen kat. Daarom dat we naast de kosten voor een ESTA aanvraag op voorhand, ook nog eens ter plekke wat dollars moeten betalen, zo blijft het systeem draaien... Bij het verlaten krijgen we nog op ons dak van een zuurpruim in kostuum die beweert dat we zo snel voorbij haar krakkemikkig stop-bord passeren dat het omviel. Ik kan bevestigen dat haar bord omviel, maar door onze snelheid van 8 per uur met de auto zal het toch niet geweest zijn. Ach...
In de voormiddag stond een bezoek aan de Boeing fabriek in Everett op het programma. Best indrukwekkend om te zien hoe klein gigantische vliegtuigen lijken als ze in de grootste fabriek ter wereld staan (400 voetbalvelden?). En de nieuwe Dreamliner (de 787 voor de kenners) lijkt toch wel een vooruitstrevend hebbeding te zijn. Voor 220 miljoen dollar kan u er zich eentje aanschaffen, ten vroegste leverbaar tegen 2021. Verder hebben we er ook een Rolls Royce van 26 miljoen dollar gezien. Een vliegtuigmotor wel te verstaan, had ik niet gezegd 'kenners'?
Na de middag reden we in schitterend weer (tot 30 graden) naar Coeur D'Alene, onze lukraak gekozen tussenstop richting Grand Teton en Yellowstone. Het valt ons op hoe vriendelijk de doorsnee Amerikaan wel niet is, met uitzondering voor douane beambten. In een onooglijk dorp onderweg begon de plaatselijke tankstation beheerder zijn collectie vreemde munten te tonen aan ons, we made his day. Maar dé held van de dag werd de plaatselijke serveerster die mijn paspoort vroeg toen ik een glas wijn bestelde. En achteraf enigszins gegeneerd was dat ze een dertiger als potentiële -21 jarige had aanzien. Het was niet erg, de chocolade cake was overheerlijk. U leest het, dolle fratsen bij de vleet...
De fietstocht van gisteren volstond voor ons om een beeld te krijgen van downtown Vancouver, en vandaag stond een bezoekje aan de groene rand op het programma. Dan zijn de mogelijkheden: een te dure rit op de kabelbaan naar Grouse Mountain waar ze dan boven op de berg ter compensatie allerlei gekke shows opvoeren, een te duur ticket voor de erg toeristische Capilano suspension bridge, een bezoekje aan Cypress Provincial Park waar helder weer een must is, of het minder toeristische Lynn Canyon Park als gratis alternatief. Op zijn Hollands kozen we het laatste, en dat bleek een heel erg goede keuze te zijn. En daar hadden ze ook zo'n suspension bridge die voor hoogtevrees-lijders al te hoog, te wiebelend en te lang was om gezellig te zijn, geen nood aan nog meer van dat spektakel.
Het park zelf gaf ons een tropisch regenwoud gevoel. Weet wel dat wij beiden nog nooit het regenwoud hebben gezien, maar gevoelens hebben geen ogen. Redelijk wat klim- en klauterwerk, maar in ruil wel een picknick with a view en een goeie halve dag rust en natuur op 15 minuten van een miljoenenstad.
Na de middag hadden we het wel gehad met het avonturierswerk - de beren hebben nu al schrik voor onze zin voor avontuur - en onder een stralende zon kozen we voor een namiddagje aan het strand. Moet kunnen en we hadden het verdiend want onze vriend Jet Lag reist nog steeds mee. s'Avonds zijn we gaan eten bij Jerommeke de Griek en die moet populair zijn, want bij ons vertrek stond er wel 20 man op de stoep aan te schuiven. Echte toeristen houden van wachten in de rij, beroepsmisvorming. Als afsluiter gingen we - weinig origineel maar wel de moeite waard op een mooie avond - naar Sunset Beach voor de sunset.
Morgenvroeg verlaten we Vancouver en zo ook onze BzB ( Bed zonder Breakfast) waar we de uitbaters nooit hebben gezien. Sleutels in de brievenbus, en mailen en dat soort virtuele dingen. Helaas niet te betalen met virtueel geld overigens...
Zoals wel vaker begon de dag met een nacht, maar ik lag om 3u 's ochtends al klaar wakker, terwijl Saar die die negen gratis uren gisteren reeds al slapend had doorgebracht, ook nu weer rustig bleef slapen. De wereld kan soms gruwelijk oneerlijk zijn.
We waren al vroeg op pad in een verder erg desolate stad op dat uur, en bij de plaatselijke Starbucks - een echte plaag in Vancouver overigens - was Saar getuige van een dubbele diefstal op onze nuchtere maag. De winkelbediende had echter geen zin om de dief achterna te zitten, en wij ook niet. Zo gaat dat in een grootstad.
Het idee van de dag was om Vancouver per fiets te verkennen, en toevallig was dat een vrij briljant idee. Niet zo origineel want velen doen het, maar toch briljant. Vancouver nodigt uit om te fietsen met het vele groen en fietspaden waar die vervelende voetgangers niet welkom zijn (maar niet-bellende mede-fietsers je het leven dan toch zuur maken - altijd iets om over te klagen die Belgen). Bovendien zijn wij niet zo'n stadsmensen, dan is een fietsverkenning efficiënt én leuk.
De leukste momenten waren voor ons de pestende kraai die een wasbeer uit zijn boom probeerde te verjagen, de groezeligheid van de publieke markt op Granville Island, de charme van het fotograferen van onze eerste eekhoorns - dezelfde beesten die we binnen enkele weken beu gezien zullen zijn en vooral de prachtige fietsomgeving in Stanley Park, met zelfs een stevige zon erbij in de namiddag. Minder leuk was de Rus die spontaan mondharmonica begon te spelen voor ons, de Duitser die ons alles over Victoria Day wilde vertellen, en de vele andere rare mensen die in deze stad rondlopen. Een vreemd fenomeen: een goed georganiseerde stad, heel proper ook, en toch opvallend veel rare - op het ambetante af - mensen. Een tang op een varken.
Vandaag telde onze dag 33 uur. Handig trucje voor wie ooit in tijdnood zit: reis naar het Westen, dan reis je letterlijk met de tijd mee. Saar heeft onderweg veel geslapen, ik geen minuut. Als het vannacht het omgekeerde is, zal snel duidelijk worden wie van ons twee al het meest Canadees is.
De meevallers van de dag: Saar - die geen pilotenbloed stromen heeft - heeft de vluchten erg vlot overleefd, onze huurauto ziet er nog splinternieuw uit (en is dat ook op 2000 km na), en in Vancouver loopt iedereen om 8u 's avonds ook nog in korte broek rond, hoezo slecht weer?
De foto van de dag is er eentje uit het vliegtuig, want Groenland is mooi! En hier op naar een anderhalve nacht na deze anderhalve dag. Morgen begint het echt, al beschouwen we Vancouver als een opwarmertje...
Grand Teton hoorde een opstapje te zijn naar Yellowstone en na één dag kunnen we dat bevestigen. Het verschil is: in Grand Teton moet je inzoomen om een bizon te fotograferen, in Yellowstone moet je uitzoomen. Vandaag hebben we van alles meegemaakt: zon, sneeuw, regen en bliksem. Maar geen beren. Nog niet blijven we denken. Lees denken als hopen. Hoop doet echter leven want enkele Vlamingen vertelden ons vandaag dat zij 1 beer gezien hadden hogerop in het park. We komen eraan, zelfde beer...
