Banff is een verrassend druk en toeristisch stadje. Gelukkig nog met de klemtoon op -je, en dus enigszins beheersbaar. Alleen maar file op de hoofdbaan. Maar toch even wennen, de enige file die we in de vorige parken tegen kwamen waren een-wild-beest-op-de-weg-files. Bovendien is er iets anders aan de verkeersregels hier. Na twee weken vermoeden we dat er niet zozeer een voorrang van rechts is, maar wel een voorrang van eerst. Wie langst staat te wachten, krijgt voorrang. Tof toch? Tot grote problemen leidt onze onkunde in elk geval niet, want het verkeer is hier ongelofelijk rustig en hoffelijk. De enige toeter die we hier horen is die van de trein die passeert. En dat is dan een trein met 176 wagons, en dat is niet eens overdreven.
Dat allemaal omdat we deze ochtend traag op gang kwamen, en zo valt het minder op dat we pas na 11u in gang zijn geschoten. Te starten met het visitor center uiteraard. Ik hou van plannetjes en hier stapten we buiten met 6 kaarten, een topdag. De eerste stop was het Cave and Basin centrum, een leuke grot, maar verder vooral een lege doos. Daarna de 3 Vermillion Lakes, en ondanks de schoonheid liet het ons eerder onverschillig. Het went te snel, of wij waren nog niet in de juiste stemming. Toch een leuke en rustige picknick aan het water.
Na de middag schakelden we een versnelling hoger: eerst de berg op voor een mooi zicht over Banff en daar hebben we (eindelijk) de mannelijke big horn sheep van dichtbij kunnen zien. Vrouwtjes hadden we al eerder gezien, maar die zijn veel sheep en weinig big horn, in die mate dat wij kenners de vrouwtjes eerst als berggeiten hadden aanzien. Sorry berggeiten. Daarna het rondje Lake Minnewanka en Johnson Lake. Heel erg rustige en leuke plaatsjes om een boekje te komen lezen. Helaas zit dat van mij nog steeds onderaan de valies, kwestie van de toegelaten 23 kilo op het vliegtuig optimaal te benutten dus.
Daarna zijn we een uurtje kano gaan varen, ideale activiteit met dit alweer zonnige weer. Om af te sluiten met een bezoek aan Johnston Canyon, waar we de wandeling tot de lower en upper falls gedaan hebben. Een zeer populaire wandeling trouwens, en geheel terecht bleek achteraf. Op voorhand had ik gelezen dat met name de lower falls weinig voorstelden, maar dat moeten wij tegenspreken. Al is dat waarschijnlijk seizoensgebonden. Nu komt er ongelooflijk veel (smelt)water naar beneden waardoor watervallen in het algemeen veel heviger zijn dan in de zomermaanden. Deze dus ook.
Zonet zijn de laatste overnachtingen geboekt, de kilometerteller staat al boven de 4500 en dag 14 komt eraan, het lijkt wel of het einde in zicht komt. Maar daar denken we nog lang niet aan...
Na een veel te korte nacht in een veel te kort bed zijn we deze morgen naar Many Glacier getrokken. Volgens de ranger waren alle wandelpaden open, alleen liggen sommige onder dikke pakken sneeuw. Niet meteen iets voor ons met onze sportschoentjes. We kozen dan maar voor de makkelijkste: Red Rock Trail. Een 6-tal kilometer naar een erg mooie waterval. Onderweg regelmatig lawaai maken zodat eventuele beren ons horen aankomen en blijkbaar gaan die lieverds dan altijd weg. Gelukkig waren er af en toe ook andere wandelaars op het pad, gedeelde vrees is minder vrees. Plots zag Saar toch een wild beest staan aan het water: een vrouwelijke moose. Die later zelfs op minder dan tien meter van ons passeerde, zie foto van de dag. Indrukwekkend beest om van zo dichtbij te zien.
Op de weg terug kwam er op een parking nog een hert vlakbij en vier big horn sheeps kwamen zelfs nieuwsgierig tot aan de auto snuffelen. En aan de overkant van de rivier stond een mama moose met haar baby te grazen. Verbazend hoeveel wilde dieren we ondertussen van dichtbij gezien hebben, nochtans zijn wij geen mensen die de dieren zelf gaan benaderen. Maar de liefde lijkt telkens van de beestenkant te komen... Hoewel we maar een goeie dag in Glacier NP gebleven zijn en het park nog deels in winterslaap ligt, zijn we toch onder de indruk van de natuur in dit park. Niet toevallig dat dit park bij wandelaars hoog scoort. Om ooit eens terug te komen in de zomer?
In de namiddag zijn we dan terug naar Canada gereden (alweer een onvriendelijke douanebeambte alhoewel we bijzonder vlot door konden) op weg naar Banff. We slapen op een kwartier daar vandaan (in Canmore) waar we voor een gelijkaardige prijs zoals gisteren nu een mooie studio met kingsize bed hebben. Net wat we nodig hadden om wat slaap in te halen.
De afgelopen tien dagen heeft het erg veel geregend in de Canadese parken, maar er hangt beterschap in de lucht: deels bewolkt met af en toe een bui. Al is het weer sowieso erg onvoorspelbaar in de bergen. Maar voorlopig is er één constante: overal waar wij passeren, brengen we de zon mee. Duimen dat dat liedje nog even mag blijven duren, maar wat we gehad hebben, pakken ze alvast niet meer van ons af.
Voor we deze morgen de B&B mochten verlaten, wilde de leraar graag nog enkele foto's van ons en voor ons trekken. Maar daarvoor moesten eerst de vlaggen uitgehangen worden. Je bent Amerikaan of je bent het niet. Voor de middag had hij ons nog een Grieks restaurant getipt onderweg, een gouden tip bleek achteraf. We zullen hem nog missen zowaar, zeker ook de goeie gewoonte om 's avonds om 22u nog even in de jacuzzi te duiken. Luxe, ter compensatie van ons huidig verblijf. Straks meer...
Verbazend genoeg zijn we pas op onze laatste dag Amerika voor het eerst naar een Wal Mart gegaan. Voor Saar was het zelfs een eerste keer ooit. Het blijft toch indrukwekkend hoe je 20 meter ijscrème of pizza's van een vierkante meter kan vinden. Dan zeggen ze al eens dat onze supermarkten veel keuze bieden, maar in Amerika is alles groter en meer. Sommige mensen ook trouwens...
Vandaag moest er een goeie 600 km gereden worden, op weg naar Glacier National Park. Een park dat nog behoorlijk besneeuwd ligt en de belangrijkste attractie ( Going to the sun road) is nog quasi volledig gesloten. Toch wilden we de sfeer nog even proeven, vandaar dit ene verblijf bij dit park. Onderweg waren de eerste Rocky Mountains al erg indrukwekkend: de hemel was elders vrij blauw, maar boven de bergen hingen wolken over de ganse lengte. Onze eerste uitstap was het Two Medecine lake. Nog erg verlaten, al was de park ranger enthousiast dat we binnen kwamen en hij nog eens een babbel kon doen. Sam-Patico was zijn naam. Het meer zelf was al quasi volledig ontdooid en contrasteerde mooi met de besneeuwde bergen. Wij hebben een trail gedaan van enkele kilometers naar een waterval, en voor het eerst was dit in een vrij beboste omgeving. Hoewel we veel gepraat en gezongen en geklapt hebben, zat de schrik voor een ongewenste ontmoeting met een beer er goed in. Misschien dat we ons toch maar beter een te dure berenspray (40 dollar) aanschaffen. Niet zozeer om te gebruiken (die kans is minimaal), maar vooral voor onze gemoedsrust onderweg.
Op weg naar ons verblijf in het onooglijke Babb hebben we de prachtige route tussen Two Medecine en St. Mary gereden, alleen jammer dat zelfs het eerste stuk van de Going To The Sun Road afgesloten is wegens wegenwerken. En dan kwamen we toe in ons hotel, nou ja verblijf, voor vannacht. De deur slaat open en de plaatselijke vissers zitten - nog in tenue - aan de toog hun pint te drinken, de chalet oogt groezelig (het woord gezellig durf ik niet te gebruiken) en een madammeke komt zeggen dat de tent pas vanaf 9u 's morgens weer bemand is, nadat de kinderen naar school zijn. Nu is een school vinden hier wel een opgave, maar 9u? Bleek ook dat er één gemeenschappelijke lavabo en toilet is, onze kamer telt een te klein bed, een mini-tafel, een geluidsdoorlatende deur en een schuine wand. 111 dollar, makkelijk verdiend. Gelukkig hebben we morgen een waterglijbaan van wel drie verdiepingen in ons hotel, althans volgens tinternet...
Onze extra dag in Yellowstone bracht alweer prachtig weer, tot 30 graden. Al is de dag geëindigd met plots hevige wind en meerdere omgevallen bomen kwamen op de weg terecht. Verbazingwekkend dat die na maximum twee uur overigens al gezaagd en wel aan de kant lagen, er zaten nochtans kanjers tussen. Meer dan eens doen de wegenwerkers hier ons denken aan het als-ik-ooit-eens-5-minuten-tijd-heb-filmpje van de mannen van Aarschot, maar de zagers kunnen er blijkbaar wel wat van.
Deze morgen zijn we naar Norris Geyser Basin geweest, iets wat we enkele dagen geleden overgeslagen hadden wegens een overdaad aan rotte eieren geur. Nu waren we mentaal weer klaar voor die geur, en dit basin was toch enigszins anders dan de vorige. Bovendien hebben we zo de grootste geiser ter wereld gezien, weliswaar niet in actie. De laatste grote uitbarsting dateert van Juli 2013 dus deze kerel neemt er wel zijn tijd voor. Steamboat Geyser is de naam.
Daarna zijn we voor het eerst echt gaan hiken. Zonder berenspray, maar we hebben voorbeeldig gezongen en geklapt om eventuele beren in de omgeving niet te doen schrikken. Niks gezien overigens, wel een berggeit die tot amper 2 meter van ons kwam. En ook een paar keer een bluebird, een fel blauw vogeltje en mijn persoonlijke favoriet der vogels. Later volgde nog een bezoek aan Mammoth Hot Springs, met vooral indrukwekkende kalkterrassen, zie foto van de dag.
Het moet trouwens gezegd: het eten is hier lekker. Wij hadden gevreesd voor eenzijdig en vettig eten, maar we hebben al verrassend gezond en gevarieerd kunnen eten. Alleen voor eetbaar brood moet je al goed zoeken: in een grote supermarkt vind je volle rekken met plastieken brood en dan in een verloren hoek vijf verse stokbroden. In het park zelf enkel plastiek te vinden overigens.
Na 19u zijn we een laatste keer het park ingereden om met de zonsondergang eventueel nog wat wildlife te bespeuren. Zo hebben we de beer van gisteren opnieuw gezien op quasi dezelfde plek. Verder ook nog van erg dicht en voor het eerst enkele mannelijke wapiti's gezien (de mannetjes hebben een gewei). De vrouwtjes zijn hier erg talrijk, maar de mannetjes verdacht zeldzaam. En bizons uiteraard, maar die zie je hier overal.
Sinds gisterenavond zijn we in een B&B beland net ten noorden van Yellowstone, met een wel erg babbelgrage gastheer. Ook wel De Leraar genaamd door ons. Deze morgen gingen we vroeg vertrekken om de kans op wildlife te vergroten, maar de leraar nodigde ons bij het ontbijt toch maar uit in zijn kantoor voor zeker een half uur interessante (en oninteressante) tips. Enthousiasme kan je iemand nooit kwalijk nemen.
Wij dus pas rond 9u op de baan, op weg naar Lamar Valley, de plaats bij uitstek in het park om wildlife te zien. Daarna reden we het park uit om de Beartooth Highway af te rijden. Dat is wat men in Amerika een scenic drive noemt: de baan afrijden is op zich een toeristische attractie. Ook daar was onderweg de kans op dieren aanwezig, en gingen we tot ruim 3000 meter hoog. Tussen pakken sneeuw dus, maar opnieuw erg mooi weer en dus fraaie uitzichten. Het werd een rustige en aangename dag, en onderweg een knap legertje dieren gezien: 1 zwarte beer, 1 coyote, 3 marmotten, 3 mooses (de echte Kerstman-rendieren), 1 vos, 2 wolven en 6000 bizons. De wolven hebben we weliswaar enkel gezien door de telelens van een tof ouder Amerikaans koppel, die zaten op verre afstand een karkas op te vreten (de wolven, niet het koppel). Maar zeker indrukwekkend, als er één dier was waarvan de kans klein was om het te zien, was het wel de wolf.
Toen we 's avonds terugkwamen, belde de leraar geen drie minuten later op de kamer-telefoon. Of we geen zin hadden in een initiatie lasso werpen. "Het is niet moeilijk, iedereen kan het." Ik zit nu met een blaar en Saar kon het beter. En we konden pas een uur later gaan eten, mede omdat de leraar een verhitte discussie begon over het bezit van wapens in Amerika. Maar het is een opperbeste kerel.
Normaal was het vandaag onze laatste dag in Yellowstone maar omdat het ons hier zo bevalt, het weer hier beter lijkt te zijn dan in Canada en ik echt wel wil kunnen lasso werpen, blijven we nog een extra dag. Ook al omdat onze volgende voorziene stop (Glacier National Park) nog onder de sneeuw ligt en dus kunnen we daar wel een dagje afknijpen van ons schema.
Elke avond zeggen we tegen elkaar dat dit de beste dag van de reis was, maar vanavond zijn we daar zeker van. En dat was zelfs zo zonder de ontmoeting met een welbepaald dier op de terugweg naar de B&B. Meer daarover straks, maar de chronologie van de dag dient gerespecteerd te worden.
Gisterenavond ontdekte ik op de hotelkamer - correctie motelkamer want schimmel op het plafond en een oude bomma in oer-Amerikaans interieur aan de balie - dat we een pareltje aan het vergeten waren: de Grand Prismatic Spring. Een groot dampend gat, maar wel eentje met hele uitzonderlijke kleuren. Van op de grond zie je er niet te veel van, maar er bestaat een officieus pad naar een dichtbij gelegen heuvel van waaruit je een geweldig uitzicht hebt. Eigenlijk mag het niet, maar omdat wij als kind te weinig appelen hebben gestolen, vonden we ons wel recht hebben op een misdaad van tijd tot tijd. Het mag niet, velen doen het, iedereen weet dat velen het doen, en het wordt gedoogd. Een beetje zoals de straat oversteken naast het zebrapad, meer niet.
Daarna zijn we Lake Yellowstone gepasseerd, een gigantisch meer dat nog steeds grotendeels met ijs bedekt is, ondanks een alweer zonnige warme dag. Op naar Mud Volcano en zijn broertjes. Wij hadden gehoopt op dikke blubberende modderpoelen, maar in deze periode zijn de poelen nog heel waterachtig. Veel bruingrijs water en vooral veel stank dus. Rotte eieren zullen voor ons nooit meer hetzelfde zijn. Toch de moeite waard, het was eens wat anders dan de klassieke geisers van de voorbije dagen.
Na de middag was er ruim tijd om de Yellowstone Canyon en de bijhorende Upper en Lower Falls te bestuderen, van alle kanten. Daarbij zeker genoten van de chicken run van Saar bij het afdalen. Laat ons zeggen dat haar daaltechniek bijzonder is, sommigen zullen zich dat zeker kunnen inbeelden... Zeer verwarrend dat de Lower Falls de grootste van de twee zijn (94 meter!). Je zal maar Upper heten en moeten onderdoen voor Lower... In elk geval leverde ook dit prachtige uitzichten op, mede omdat de waterdamp in de zon een prachtige regenboog vormde.
Onderweg ook ook nog een afgebrand bos gezien in metersdiepe sneeuw. Een vreemd beeld maar tegelijk een perfect voorbeeld van de extremen die in dit park verzameld worden. Een mysterie waar we het antwoord nog niet op weten, zijn overigens de boom-kerkhoven. Er liggen in het ganse park ongelooflijk veel bomen plat, haast meer dan er recht staan. Lijkt ons straf dat dat allemaal van bosbranden, wind of het gewicht van de sneeuw zou komen. Of zijn het die verdomde rotte eieren?
Als je dan denkt dat de dag moeilijk nog beter kan, was er plots file op weg naar onze B&B. Mensen die snel proberen te parkeren en sleuren met belachelijk grote fotolenzen. Rangers die het verkeer staan te regelen. Kegeltjes staan op de baan waar je wel en niet mag rijden/parkeren/staan. En daar stond ie in de verte: onze eerste beer ooit. Op zeker 50 meter, maar we vonden het prachtig. En al helemaal toen enkele minuten later bleek dat er ook twee kleintjes bij waren, van zo'n 4 maanden oud. Die rollebollend in het gras zaten, terwijl mama daarrond aan het grazen was. Drie zwarte stipjes op ons fototoestel, maar we hebben het toch maar mooi gezien. Saar had overigens goed gezien dat het zwarte beren waren, de Bear Guide bewijst zijn nut.
Dag 7, dat loopt aardig op. Zonder dat we het goed en wel beseffen. En die 7 dagen kruipen toch in de kleren, of zijn het de 7 nachten? Nu niet om onszelf te beklagen, maar reizen is toch lastig! Al lijkt de jetlag nu wel al een tweetal dagen tijdelijk verleden tijd voor ons.
Vandaag stond de westkant van het park op het programma, dat wil zeggen: geisers, geisers en geisers. Eigenlijk ook modderpoelen, en fumarolen en bronnen, maar voor Joe Sixpack zijn het allemaal geisers. Old Faithful is de centrale geiser en de meest populaire vanwege de voorspelbare en regelmatige uitbarstingen, maar daarrond liggen er ontelbaar veel andere exemplaren, in alle maten en vormen. Wij wilden graag nog één van de andere grote geisers zijn ding zien doen, en dat werd de Grand Geyser: eentje die om de 9 à 15 uur uitbarst, maar wel met een foutenmarge van 1,5 uur voor en 1,5 uur na de voorspelde tijd. Lang wachten dus. Tegelijk hoort dat bij de park-ervaring, dus zochten we ons een plekje in de schaduw om mee te wachten. En na een klein uur wachten, begon onze kleine grote vriend eraan en het was best indrukwekkend met uitbarstingen van tientallen meters (zie foto van de dag). Een minuut of tien, en dan ging ie weer rusten. Een topjob.
In de namiddag werd duidelijk dat we ons intussen ervaren Yellowstoners mogen noemen: we lachen met het beginnersenthousiasme van sommigen die de auto parkeren omdat er een buffel op 20 meter staat en kijken niet meer op van een kokend boeltje links of rechts. Zelfs een waterval van 26 meter (Gibbon Falls) liet ons onverschillig. Luxe went snel.
Op onze laatste wandeling (Artist Point trail) wilden we het al snel voor bekeken houden maar dat was buiten de dikke Amerikaan gerekend die aan een brugje zat en ons overtuigde om ook de andere kant te verkennen. Terwijl hij notabene zelf zat te wachten terwijl zijn vrouw een deel van de trail verkende. De beste stuurlui zitten altijd aan wal. En wij - beleefd als we zijn - op naar de andere kant. Goeie scheepslui...
Morgen is het hier Memorial Day. Wij herinneren ons van de geschiedenislessen niet wat er herinnerd wordt, maar het zal druk zijn in het park. Geen probleem, wij zijn ervaren Yellowstoners (Yellowstonezen ware toepasselijker gezien de grote hoeveelheid Aziaten hier).
Dag 7, dat loopt aardig op. Zonder dat we het goed en wel beseffen. En die 7 dagen kruipen toch in de kleren, of zijn het de 7 nachten? Nu niet om onszelf te beklagen, maar reizen is toch lastig! Al lijkt de jetlag nu wel al een tweetal dagen tijdelijk verleden tijd voor ons.
