Een lange dag verdient een korte blog. Een vermoeiende dag ook, dat proberen we morgen te compenseren met een luie laatste dag.
Deze morgen konden we nogmaals genieten van het lekkerste ontbijt van de reis bij gastvrouw Regina, en papa beer kwam zich ook eens tonen in de tuin voor ons afscheid. Dat brengt onze teller op 19 unieke beren. De kans is echter heel erg groot dat het daarbij blijft. Wij zullen ze morgen niet meer opzoeken, en zij ons ook niet.
Daarna volgde een vrij lange rit richting Whistler. Onderweg hadden we één activiteit aangestipt: onze lastigste hike van de reis, bij Joffre Lake. Daar zijn drie meren: een lager waar je op één been naar toe kan, en twee hoger gelegen meren waar je op handen en voeten naar toe moet kruipen. Zo'n 11 kilometer en een goeie 400 hoogtemeters, maar het pad bestaat uit boomwortels, rotsen en boomstammen. Pad is eigenlijk een eufemisme, platgetreden van-alles is toepasselijker. De foto van de dag toont Saar op het 'pad'. Blijkbaar is de hike ook nog maar terug open sinds deze week, en lag die er nog niet te best bij.
Het moet wel gezegd: de twee hoogstgelegen meren waren prachtig, en ook de hike zelf was uiteraard een avontuur, al vielen wij uit de toon met toeristen-kledij en sportschoenen. Fietsers kunnen er wat van om volledig uitgerust te zijn, maar echte wandelaars moeten zeker niet onder doen.
We waren pas rond kwart voor 7 terug op de parking, maar geen berenvrees onderweg want enkele Aziaten waren elkaar kwijtgeraakt op de wandeling en hebben gans het gebergte bijeen geschreeuwd om elkaar te vinden. Vannacht slapen we in Whistler en dat is een wel heel toeristisch ding, even wennen voor ons. Morgen nog een relatief korte reis naar Vancouver en dan is de cirkel gerond! Stiekem kijken we overigens allebei uit naar huis, mag het?
Wells Gray stond op voorhand al aangestipt als het park met de grootste kans om beren te zien. En dat bleek ook, want vandaag hebben we er zes gezien. Het begon al bij het ontbijt, toen mama beer in de tuin kwam grazen. Nu is het hier avond en terwijl ik de blog aan het schrijven ben, staat ze hier weer, op nauwelijks 30 meter. Alsof ze weet dat het over haar gaat, het zesde zintuig van vrouwen...
Behalve de "'huisbeer" hier hebben we gelukkig alle beren vanuit de auto gezien. Sommige heel erg dicht, sommige wat verder. In de lente groeit er heel wat nieuw gras langs de baan, en dat lokt beren. Blijkbaar is het dus vooral in deze periode dat je ze regelmatig aantreft langs de wegen. Het waren allemaal zwarte beren trouwens. Zwarte zwarte en bruine zwarte. Grizzlies schijnen er ook te zijn, maar die tonen zich blijkbaar niet zo snel. Het kan geen toeval meer zijn dat 17 van onze ondertussen 18 gespotte beren zwarte waren, en die ene grizzlie dan zeker op 150 meter stond.
Een ander voordeel van deze periode is dat de kolibries hier nu erg talrijk aanwezig zijn. De kleinste vogels ter wereld, maar fascinerende beesten. Hummingbirds in het Engels, en als je ze hoort vliegen, snap je vanwaar die naam komt. Deze morgen was het een echte beestenboel na het ontbijt: kolibries rond ons, de beer in de tuin aan het grazen, en de huiskat knorrend bij ons die ons kleine Wilfried nog meer deed missen. Om maar te zwijgen van de muggen, in Wells Gray hebben we voor het eerst last van die beesten. Gelukkig helpt onze spray erg goed, want muggenbeten zijn hier groter en irritanter dan in België.
Behalve de beren hebben we het park ook wat verkend, hier is dat voornamelijk watervallen bezoeken. En met de Spahats Falls en de Helmcken Falls (foto van de dag) hebben we twee onze favorieten gezien, respectievelijk zo'n 75 en 141 meter hoog. Dawson Falls vonden wij dan weer wat minder, al ligt dat misschien aan het seizoen. Volgens onze gastvrouw kan je in de zomer genieten van wat verfrissing onder die watervallen, maar als wij vandaag zagen welke hoeveelheid water en met welke kracht die zich naar beneden stort, kunnen we ons moeilijk voorstellen dat die ooit overleefbaar, laat staan genietbaar zijn.
Een andere tip van de gastvrouw was om met de auto de onverharde weg richting Green Mountain te nemen om een overzicht op het park te hebben. Dat bleek in te houden: bossen links, bossen rechts, bossen boven en bossen onder. Wij vonden dus dat er erg weinig te zien viel, de onverharde weg was nog het meest spannende. Ook de onverharde weg naar Clearwater Lake was vooral leuk voor de weg (met meerdere beren) maar het meer zelf was niet zo'n trekpleister. Wel 24 dollar betaald voor een soepje en een halve sandwich, en dan hoort daar nog een fooi bovenop... Duurste sandwich ooit, zelfs omgerekend in dure euro's. Aan Bailey's Chute hebben we nog een 5-tal kilometer gewandeld op een erg mooie trail. Dit is zo'n plaats waar de zalm tegen de stroom in zwemt, helaas pas ergens in augustus te zien.
Een ergernis in nasleep van onze verloving. Gsm kosten naar huis zijn hier belachelijk duur. Een sms kost een halve euro, bellen zo'n 7 euro per minuut en mobiele data van 3.64MB (om een foto van de dag door te sturen voor de blog) maar liefst 47 euro. Leve een eengemaakt Europa waar dergelijke bandieten-tarieven al enkele jaren niet meer bestaan. De Europese Unie heeft mijn mobiel data verbruik trouwens geblokkeerd omdat ik over een bepaalde limiet ging. Sympathiek, maar ze moeten nu ook niet overdrijven.
Eindigen doen we met een positieve noot: dat we hier verbazend lekker eten, hadden we al verteld, maar de snelheid van bediening verdient ook een extra vermelding. Ik denk dat we zelden langer dan een uur in een restaurant hebben gespendeerd, en het gaat altijd erg vlot, niet enkel als we de burger van het huis bestellen. Bij een snelle en vriendelijke bediening hoort uiteraard meer fooi, zou dat er toevallig iets mee te maken hebben?
Deze morgen wilden we nog de 50km richting Maligne Lake rijden alvorens verder te reizen. Er was iets met de bergen, die zagen eruit als op een zwart-wit foto. Pas een half uur later beseften we dat het wel erg koud was en het die nacht gesneeuwd had op die hoogte. Vlakbij Maligne Lake reden we zelf door het besneeuwde landschap en viel er nog wat hele lichte sneeuw. Zo hebben we echt wel alle weertypes meegemaakt deze drie weken. Maligne Lake zelf heeft niet veel om het lijf als je niet (lang) gaat hiken of de toeristische boottrip naar Spirit Island doet. Dan is het meer halfweg deze route (Medecine Lake) mooier.
Op de heenweg zagen we plots een beer rennen in de vallei, door een rivier lopen en tenslotte begon hij honderden meters verder te grazen. Wij waren de eerste spotters en voor het eerst waren wij de oorzaak van een berenfile. Die er een uur later (op de terugweg) nog steeds stond. Net als de beer. Weliswaar nog steeds beneden in de vallei, dus op veilige afstand. Op dezelfde route hadden we ondertussen nog een zwarte beer gespot, alweer als eerste. Deze stond wel op minder dan 10 meter van de weg en na enkele minuten kwam hij zich zelfs eens nadrukkelijk tonen van achter het struikgewas. Met dank aan ons schuifdak enkele prachtige en veilige foto's kunnen trekken, ik zou in Canada geen andere huurauto meer willen. Een voorproefje met de gsm als foto van de dag. De langere oren zijn typisch voor de zwarte beer, terwijl een grizzly kleine ronde oren heeft. En een grizzly heeft een bult op zijn bovenrug, de zwarte beer niet. Met die twee basisregels herkennen zelfs amateurs als wij meteen om welk beest het gaat.
Aan Medecine Lake hebben we tenslotte ook het nest van een Amerikaanse zeearend gezien, de typische zwarte arend met witte kop en oranje bek. Papa zat op de uitkijk op een boomtop, slechts een stevige stip op de foto, maar een fantastisch beest. Zelfs van op honderden meters afstand herken je deze arenden onmiddellijk.
Op de middag zijn we nog gaan wandelen in Maligne Canyon - vooral fraai op de eerste twee bruggen, de rest is vooral wandelen - en daarna terug de baan op. Stilaan richting Vancouver, Jasper was ons laatste nationaal park, om af te kicken hebben we nog het provinciale park van Wells Gray voor morgen. Onderweg overigens nog een zwarte beer gezien, maar voor het eerst niet gestopt. Omdat er geen veilige stopplaats was langs de highway, niet omdat het ons niks meer doet. We blijven elke beer fantastisch vinden, ook al staat de teller na vanavond al op 13 unieke stuks (sommige hebben we meerdere keren gezien).
De komende twee nachten slapen we op een B&B binnen Wells Gray, bij een hele authentieke dame: Regina. We hebben een huisje met vooral veel groen errond en ze waarschuwde ons dat er drie beren in de omgeving zitten: een grote papa, een kwaaie mama en een jong van goed een jaar. Als we buiten komen, moeten we dus eerst goed kijken of dat wel kan. En er hangen (letterlijk) enkele prachtige kolibrie's rond het huisje. We zitten hier nog geen half uur en jawel, op een goeie 50 meter staat er een beer rustig te grazen, waarschijnlijk het jong. Slaap lekker en gerust dus...
We beginnen aan de omvang van kijkfiles en het gedrag van mensen te zien of het object al dan niet een beer is, en deze morgen al na enkele kilometers ging het duidelijk om een beer. Deze keer wel een 15-tal meter van de baan, en opnieuw een zwarte beer. Weliswaar bruin van kleur, gek genoeg is de zwarte beer soms bruin. En dus toch een beetje een primeur voor ons.
Voor we aan onze wandeling van de dag begonnen, wilden we de 93A baan nog een kans geven, en ook daar was er een zwarte beer aan het grazen vlakbij de weg. Op die zijweg ook minder verkeer (we waren een tijdje de enige auto die bij de beer stond) en geen rangers, dus konden we lekker lang genieten van het gedrag van de beer. Soms hij ging hij liggen terwijl hij bleef eten, hij zuchtte af en toe hoorbaar, kroop eens onder een boomstam. Om goede foto's te maken zat er altijd wel een takje of struik in de weg, maar we vonden het geweldig om hem rustig te kunnen observeren.
Ondertussen trok de hemel dicht maar toch begonnen we vol goeie moed aan de trail of the 5 lakes. Helaas namen we ergens een verkeerd pad en kwamen we na 45 minuten terug uit bij de parking zonder een meer te hebben gezien. Tijd voor lunch in de auto en hoewel het begon te regenen, wilden we deze trail toch nog afwerken. Toegegeven, ik iets meer dan Saar, ik moest mijn nieuwe regenjas toch ergens testen. Uiteindelijk was het best een mooie wandeling, ook al regende het erg stevig. Zo hebben we dat ook eens meegemaakt.
Ter compensatie zijn we in de namiddag naar Miette Hot Springs gereden om daar buiten in een zwembad van 40 graden te liggen, met water afkomstig van nabijgelegen warmwaterbronnen. Een hele lichte rotte eieren geur was er ook bij, maar verwaarloosbaar in vergelijking met wat we in Yellowstone geroken hebben. Daar sprak een ouder koppel Canadese Russen (uit Sint Petersburg) ons aan en hebben we zowaar bijna een uur gepraat over de haven van Antwerpen en hun emigratie van Sint-Petersburg naar Edmonton en zijn hobby om de taal van mensen te herkennen en hen dan lastig te vallen, euh aan te spreken in het zwembad. Het waren best goede knullen hoor, alleen hadden we plots heel veel honger.
De volledige Icefields Parkway stond vandaag op het menu. Een rit op hoog niveau, letterlijk althans. Vandaar dat we er vroeg aan begonnen, want het klassieke verhaal is een zonnige voormiddag en meer wolken na de middag. En hoe hoger, hoe meer last je daar van hebt. Dus rond 8u waren we al onderweg, en inderdaad geen wolkje te bespeuren. Zowel op Herbert Lake als op Bow Lake konden mooie spiegel-foto's gemaakt worden, en ik vond het te leuk. Het heeft er alle schijn van dat ik de fotograaf-ziekte stilaan te pakken heb. Dat wil zeggen dat ik tegenwoordig eerst foto's neem en achteraf op het kleine scherm bekijk wat ik had moeten zien.
Het topmoment van de dag kwam rond half elf, toen er zowaar een zwarte wolf op de baan rond liep. Op amper enkele meters van onze auto! Het beest zag er heel gezond uit en keek ook even recht in onze ogen, en zag dat er ondanks de burgers nog steeds te weinig vlees aan ons hing. Ofwel hebben wij ongelooflijk veel geluk gehad om hem te zien ofwel zijn wolven dan toch niet zo mensenschuw als ik dacht dat ze zijn.
Na zo'n 100 km kwamen we aan het Columbia Icefield center, eigenlijk de hoofdreden om tijdig te vertrekken. Hier ligt een gigantische gletsjer (Athabasca gletsjer) en die wil je uiteraard niet in de wolken bekijken. Missie geslaagd, de lucht was nog steeds blauw. Deze gletsjer is dikker dan de Eiffeltoren hoog is, maar zal aan het huidig tempo toch smelten tot een rivier en meer binnen de 100 jaar. Het gevaarte zien liggen, was best mooi, maar verder leek deze plek vooral gemaakt om toeristen uit te buiten. Om met de zogenaamde Ice Explorer (een bastaardkind van een bus en een vrachtwagen) over de gletsjer te rijden, betaal je zo'n 65 dollar en om de Skywalk te doen (een glazen vloer over de ravijn) moet je ook al 25 dollar over hebben. Wij lieten beide opties wijselijk aan ons voorbijgaan en reden verder.
Later op de middag volgden nog enkele watervallen (Tangle falls, Sunwapta falls en Athabasca falls). Allen mooi en uniek, de watervallen van COO zullen nooit meer hetzelfde zijn. En onderweg nog meer wildlife met een rustig grazende zwarte beer langs de weg. Wij hebben een schuifdak, wat heel erg nuttig is om veilig en makkelijk foto's te trekken van dichtbij. Er waren enkele oudere toeristen die uit de wagen stapten en tot zo'n 10 meter van de beer naderden, behoorlijk onverantwoord. De park ranger vond het welletjes en loste een schot om de beer te doen schrikken. En die zette het meteen op een lopen richting de bossen. Zo'n massa in beweging zien had wel iets, maar wij vonden het toch vooral jammer dat dat beest niet rustig verder kon blijven grazen.
Alsof dat niet genoeg was, konden we even later nog eentje van onze lijst schrappen: de sneeuwgeit. Volledig witte geiten, ook al iets waar we lang naar op zoek waren, en plots stonden er een tiental stuks voor onze neus. Je hebt zo van die dagen dat alles lukt... Daarom dat we na het avondeten nog anderhalf uur op zoektocht gingen (93A weg en de weg naar Pyramid Lake, twee toplocaties voor wildlife), maar op twee wapiti's na niks tegengekomen. Ook dat hoort erbij, maar de hobby is zowel het zoeken als het vinden, dus altijd pret voor ons.
Gisteren was ons het dagje wel, vandaar dat we het vandaag wat rustiger aan wilden doen. Maar ook niet te rustig, want het ziet er naar uit dat er de komende dagen dan toch wat regen komt, dus moesten we profiteren van een alweer vrij zonnige dag vandaag.
Vandaag hebben we een deel van de Icefields Parkway afgereden, dat is de weg tussen Lake Louise en Jasper dwars door de Rocky Mountains en algemeen beschouwd als één van de allermooiste autowegen. Met onderweg heel wat meren. Waarvan er in deze periode helaas nog enkele niet bereikbaar zijn. Maar niet (te veel) getreurd, er bleef nog wel wat over. Er is trouwens wat fascinerends met meren: als het niet waait, dan staat het water namelijk stil. En dan worden het spiegels. Met daarrond besneeuwde bergen, pure drugs voor fotografen dus. Al werkt het trucje enkel met ontdooide meren, lap dus.
Wat ikzelf als één van de absolute hoogtepunten had beschouwd op voorhand was Peyto Lake. Helaas eentje waarvan de baan net wel of net niet open ging zijn begin juni. Op de aanduidingsborden voor Peyto Lake zagen we onderweg zo'n vervelend oranje ding hangen met als boodschap "Closed / Fermé". Vreselijke uitvinding, oranje dingen. Tegen beter weten in, probeerden we het toch. Althans voor enkele honderden meters, want daarna was de baan niet langer sneeuwvrij gemaakt en wachtte er een dik pak sneeuw. Maar: er stonden een tiental auto's. En hier geldt de regel: waar auto's staan, zijn wandelaars. En waar wandelaars zijn, is een wandelpad. Het uitkijkpunt bleek niet eens zo ver af te zijn (minder dan een kilometer), alleen was het wandelpad een attractie op zich met gemiddeld een meter sneeuw. Stel het je voor als een pad van 30cm met aan weerszijden putten van een meter van zij die hun voeten te breed wilden zetten. Dolle pret dus, want sneeuw is zacht. Zie foto van de dag, let op de korte broek.
Het was in elk geval de moeite waard, want het uitkijkpunt was adembenemend. Zelfs bevroren zie je de diepblauwe kleur van het meer duidelijk, en dat in combinatie met besneeuwde bergtoppen en een -toch deels- blauwe lucht. Saar kreeg boven ook nog het gezelschap van een grondeekhoorn dje zelfs zijn pootjes op haar zette om zeker te zijn dat er geen eten te vinden viel. Maar wij voederen geen wilde dieren, sorry grondeekhoorn.
Later die dag keerden we terug naar Moraine Lake - sinds gisteren toch een speciale plaats voor ons - en Lake Louise. Beide meren zijn volop aan het ontdooien, maar met de zon erbij uitstekende plaatsen om van op een bankje te genieten van het moment en het landschap.
O ja, de vele reacties op die ja en die ring vinden we erg plezant. Joepie bis!
Er bestaat een alternatief voor de snelweg om van Banff naar Lake Louise te geraken: de Bow Valley Parkway. Half zo snel maar dubbel zo plezant want meer kans op wildlife. Gisteren hadden we al een deel op en af gereden, maar op enkele hertjes na geen succes. Vandaag leek het dezelfde richting uit te gaan, tot hij daar plots stond op amper 5 meter van de weg: een stevige zwarte beer. Gelukkig waren er maar enkele auto's in de buurt en kon iedereen vanuit de wagen het beestje bekijken. En de beer, die graasde rustig verder. Onze dag kon al niet meer stuk.
Hoewel we al van 's middags in Lake Louise zijn (en hier ook slapen) hebben we het meer zelf nog niet gezien want meteen naar Yoho park gereden. Om daar het net ontdooide Emerald Lake te bezichtigen, de prachtige Natural Bridge (voor ons één van de topplaatjes van de reis) en ikzelf trok er alleen op uit naar de Wapta Falls terwijl Saar in de auto wegdroomde met Wilfried in de denkbeeldige buurt. Verder moeten jullie weten dat wij gefascineerd zijn door de treinen in Canada. Die zijn de max want die toeteren nog als ze ergens langskomen. En zo'n lekker ouderwetse toeter. Ook sporen die goederentreinen aan een bomma-op-de-fiets-zonder-motor-tempo en zijn ze kilometers lang. Waarlijk een fenomeen. Nu was er vandaag iets genaamd de Spiral Tunnels: twee gaten in de berg, verbonden met een lus in de berg (een tunnel dus). Waardoor een lange trein dus zichzelf kan kruisen. In Snake ben je dood als je dat doet, maar hier blijf je leven. Nu vinden wij dat geweldig, alleen was er even geen trein. Wij dus doorrijden tot we enkele kilometers lager op de bergflank zo'n mastodont-trein de berg zagen opklauteren. Rechtsomkeer dus en uiteraard zijn wij veel sneller, dus hebben we live de locomotief zijn eigen trein zien kruisen. Daarvoor komt een mens naar Canada!
Om het helemaal af te maken, zagen we later op de dag onze eerste grizzlybeer ooit. Ook al op de spoorweg, weliswaar ver van ons maar toch geweldig om zien. Ons af-vink-lijstje geraakt vrij vol... Met al die dolle pret zou een mens haast vergeten dat Saar 's avonds aan Moraine Lake 'ja' heeft gezegd op dé vraag. Een topdag dus, die eerste juni. Joepie!
