Eigenlijk is Whistler een leuk plekje om op het einde van de reis te passeren. Het is overzichtelijk, gezellig, druk en toeristisch. Ideaal om wat rond te kuieren en vooral niet veel te doen. Uitzonderlijk leidt dat tot twee foto's van de dag, maar kiezen is verliezen en wij zijn winnaars. We waren net vertrokken richting Vancouver toen er op de snelweg een fietser (fietsers fietsen hier soms op de snelwegen) zijn collega wees op iets links van de weg... Een zwarte beer! Onze nummer 20 waar we hem totaal niet meer verwacht hadden. Overigens zien we hier in bepaalde streken erg veel coureurs in het uitdagend berglandschap en toegegeven, daar kriebelen de kuiten wel eens van.
De rit tussen Whistler en Vancouver gebeurt via de Sea-To-Sky highway, één van die gekende prachtige snelwegen hier. Eigenlijk reden wij het van sky tot sea, maar aan die mogelijkheid had de namen-bedenker precies niet gedacht. Ondanks de vele mogelijke stops hadden wij er maar twee op het programma staan: Brandywine Falls en Shannon Falls. De eerste waren aardig maar konden niet tippen aande soortgelijke in Wells Gray, en de tweede zagen er van op de snelweg prachtig uit, maar parking vinden was onbegonnen werk. Dat was ons er wat te veel aan, we hadden beiden niet de zin om te ver te parkeren en dus reden we maar gewoon door. Het einde-is-in-zicht-syndroom dus.
Wat we in Vancouver nog moesten inhalen van drie weken geleden, was een bezoek aan Vancouver Aquarium, te midden Stanley Park. We hadden geen te hoge verwachtingen omdat het niet aangeschreven staat als het meest geavanceerde aquarium, maar waren positief verrast. De dolfijnenshow bracht wat jeugdsentiment naar boven en was alleen al de moeite waard omwille van de heerlijk enthousiaste oudere Aziatische man naast ons. Vooral de beluga show deed het hem, voor ons de eerste keer dat we die witte beesten zagen en hoewel ze te dik zijn om dolfijn-trucjes te doen, was het best animerend. Een deel van de tribune deed dienst als 'splash zone'. Nu zat die vol met mensen die dachten die paar druppels wel te overleven, maar dat was buiten die twee beluga's gerekend: met één staart-slag in het water waren die behoorlijk nat.
Zo zit onze trip er zo goed als op. Morgen gaan we tegen de middag naar de luchthaven en omdat onze dag morgen maar 15 Belgische uren telt (24 - 9 uren tijdsverschil), gaat de blog-schrijver in staking en komt er morgen niks.
We hebben nog even nodig om alle indrukken van de reis te verwerken, maar dat we het de overtreffende trap van geweldig vonden, staat wel vast. Een goeie 6500 km gereden, maar dat waren die 20 beren en zo veel meer zeker waard. En Moraine Lake is vanaf nu een beetje ons meer, wij denken dat we dat meer ooit nog eens gaan terug zien (dan wel ijsvrij liefst)...
Eigenlijk is Whistler een leuk plekje om op het einde van de reis te passeren. Het is overzichtelijk, gezellig, druk en toeristisch. Ideaal om wat rond te kuieren en vooral niet veel te doen. Uitzonderlijk leidt dat tot twee foto's van de dag, maar kiezen is verliezen en wij zijn winnaars. We waren net vertrokken richting Vancouver toen er op de snelweg een fietser (fietsers fietsen hier soms op de snelwegen) zijn collega wees op iets links van de weg... Een zwarte beer! Onze nummer 20 waar we hem totaal niet meer verwacht hadden. Overigens zien we hier in bepaalde streken erg veel coureurs in het uitdagend berglandschap en toegegeven, daar kriebelen de kuiten wel eens van.
