Vandaag stond een lange reisdag op het programma (900 km). En in mijl is dat nog saaier, want dat schiet minder snel op. GPS'en doen we overigens met NavFree, een best degelijke gratis app. Die alleen af en toe wat geks vraagt zoals "draai waar mogelijk 180 graden en draai vervolgens 180 graden". Ons alert houden heet dat dan.
De kleine verhaaltjes van vandaag zijn heel erg klein: onze sandwich ham en kaas van deze middag werd belegd met - ik heb ze geteld - 12 lagen ham. Saar heeft een opstoot gehad van benzine-stress: het lampje brandt en je zit in het midden van nergens en dan zit er eentje naast je in de auto die het "tof" vindt om uit te testen hoe ver je kan rijden met een tank. En we hebben de beer-handleiding grondig ingestudeerd tijdens de rit: als de beer je per ongeluk aanvalt, dan moet je voor dood gaan liggen. Maar als hij je moedwillig aanvalt, dan moet je terugvechten. En je voedsel moet je altijd binnen handbereik houden. Tja, dan kan je terugtrekken zeker als de beer er aan trekt? Briljante tips dus...
Rond 7u zijn we aangekomen in Grand Teton National Park, buffels en herten bij de vleet, maar nog geen spoor van beren. Nochtans vermeldt de website een waarschuwing voor Bear Activity. Wat die activiteiten zijn, hopen we dus morgen uit te vinden. Van op veilige afstand, mama's...
We slapen temidden het park, met een behoorlijk aantrekkelijk uitzicht, zie foto van de dag - de keuze ging tussen dit en de versnellingspook. En in een oergezellige houten bungalow. Een wonder dat er elektriciteit is. Met twee dubbele bedden en een enkel bed. Ik vind dat we de accommodatie ten volle moeten benutten, waar voor zijn geld toch?
Traditiegetrouw begon de dag rond 3 uur 's nachts, we geraken maar niet aangepast. Of we genieten maximaal van ons verblijf in Vancouver, zoals je wil. Dan maar voor de ochtendspits uit Vancouver geraken, elk voordeel heb zijn nadeel. Dat ging best vlot, en spoedig stonden we aan de grens met Amerika, wat toch altijd enige spanning veroorzaakt - geen idee waarom overigens, we zijn nochtans brave mensen. Om onze stempel te krijgen, moeten we binnen treden in een gigantisch complex waar een man of 18 van de border security aan het werk zitten, nou ja, zitten zonder werk is toepasselijker want verder was daar geen kat. Daarom dat we naast de kosten voor een ESTA aanvraag op voorhand, ook nog eens ter plekke wat dollars moeten betalen, zo blijft het systeem draaien... Bij het verlaten krijgen we nog op ons dak van een zuurpruim in kostuum die beweert dat we zo snel voorbij haar krakkemikkig stop-bord passeren dat het omviel. Ik kan bevestigen dat haar bord omviel, maar door onze snelheid van 8 per uur met de auto zal het toch niet geweest zijn. Ach...
In de voormiddag stond een bezoek aan de Boeing fabriek in Everett op het programma. Best indrukwekkend om te zien hoe klein gigantische vliegtuigen lijken als ze in de grootste fabriek ter wereld staan (400 voetbalvelden?). En de nieuwe Dreamliner (de 787 voor de kenners) lijkt toch wel een vooruitstrevend hebbeding te zijn. Voor 220 miljoen dollar kan u er zich eentje aanschaffen, ten vroegste leverbaar tegen 2021. Verder hebben we er ook een Rolls Royce van 26 miljoen dollar gezien. Een vliegtuigmotor wel te verstaan, had ik niet gezegd 'kenners'?
Na de middag reden we in schitterend weer (tot 30 graden) naar Coeur D'Alene, onze lukraak gekozen tussenstop richting Grand Teton en Yellowstone. Het valt ons op hoe vriendelijk de doorsnee Amerikaan wel niet is, met uitzondering voor douane beambten. In een onooglijk dorp onderweg begon de plaatselijke tankstation beheerder zijn collectie vreemde munten te tonen aan ons, we made his day. Maar dé held van de dag werd de plaatselijke serveerster die mijn paspoort vroeg toen ik een glas wijn bestelde. En achteraf enigszins gegeneerd was dat ze een dertiger als potentiële -21 jarige had aanzien. Het was niet erg, de chocolade cake was overheerlijk. U leest het, dolle fratsen bij de vleet...
De fietstocht van gisteren volstond voor ons om een beeld te krijgen van downtown Vancouver, en vandaag stond een bezoekje aan de groene rand op het programma. Dan zijn de mogelijkheden: een te dure rit op de kabelbaan naar Grouse Mountain waar ze dan boven op de berg ter compensatie allerlei gekke shows opvoeren, een te duur ticket voor de erg toeristische Capilano suspension bridge, een bezoekje aan Cypress Provincial Park waar helder weer een must is, of het minder toeristische Lynn Canyon Park als gratis alternatief. Op zijn Hollands kozen we het laatste, en dat bleek een heel erg goede keuze te zijn. En daar hadden ze ook zo'n suspension bridge die voor hoogtevrees-lijders al te hoog, te wiebelend en te lang was om gezellig te zijn, geen nood aan nog meer van dat spektakel.
Het park zelf gaf ons een tropisch regenwoud gevoel. Weet wel dat wij beiden nog nooit het regenwoud hebben gezien, maar gevoelens hebben geen ogen. Redelijk wat klim- en klauterwerk, maar in ruil wel een picknick with a view en een goeie halve dag rust en natuur op 15 minuten van een miljoenenstad.
Na de middag hadden we het wel gehad met het avonturierswerk - de beren hebben nu al schrik voor onze zin voor avontuur - en onder een stralende zon kozen we voor een namiddagje aan het strand. Moet kunnen en we hadden het verdiend want onze vriend Jet Lag reist nog steeds mee. s'Avonds zijn we gaan eten bij Jerommeke de Griek en die moet populair zijn, want bij ons vertrek stond er wel 20 man op de stoep aan te schuiven. Echte toeristen houden van wachten in de rij, beroepsmisvorming. Als afsluiter gingen we - weinig origineel maar wel de moeite waard op een mooie avond - naar Sunset Beach voor de sunset.
Morgenvroeg verlaten we Vancouver en zo ook onze BzB ( Bed zonder Breakfast) waar we de uitbaters nooit hebben gezien. Sleutels in de brievenbus, en mailen en dat soort virtuele dingen. Helaas niet te betalen met virtueel geld overigens...
Zoals wel vaker begon de dag met een nacht, maar ik lag om 3u 's ochtends al klaar wakker, terwijl Saar die die negen gratis uren gisteren reeds al slapend had doorgebracht, ook nu weer rustig bleef slapen. De wereld kan soms gruwelijk oneerlijk zijn.
We waren al vroeg op pad in een verder erg desolate stad op dat uur, en bij de plaatselijke Starbucks - een echte plaag in Vancouver overigens - was Saar getuige van een dubbele diefstal op onze nuchtere maag. De winkelbediende had echter geen zin om de dief achterna te zitten, en wij ook niet. Zo gaat dat in een grootstad.
Het idee van de dag was om Vancouver per fiets te verkennen, en toevallig was dat een vrij briljant idee. Niet zo origineel want velen doen het, maar toch briljant. Vancouver nodigt uit om te fietsen met het vele groen en fietspaden waar die vervelende voetgangers niet welkom zijn (maar niet-bellende mede-fietsers je het leven dan toch zuur maken - altijd iets om over te klagen die Belgen). Bovendien zijn wij niet zo'n stadsmensen, dan is een fietsverkenning efficiënt én leuk.
De leukste momenten waren voor ons de pestende kraai die een wasbeer uit zijn boom probeerde te verjagen, de groezeligheid van de publieke markt op Granville Island, de charme van het fotograferen van onze eerste eekhoorns - dezelfde beesten die we binnen enkele weken beu gezien zullen zijn en vooral de prachtige fietsomgeving in Stanley Park, met zelfs een stevige zon erbij in de namiddag. Minder leuk was de Rus die spontaan mondharmonica begon te spelen voor ons, de Duitser die ons alles over Victoria Day wilde vertellen, en de vele andere rare mensen die in deze stad rondlopen. Een vreemd fenomeen: een goed georganiseerde stad, heel proper ook, en toch opvallend veel rare - op het ambetante af - mensen. Een tang op een varken.
Vandaag telde onze dag 33 uur. Handig trucje voor wie ooit in tijdnood zit: reis naar het Westen, dan reis je letterlijk met de tijd mee. Saar heeft onderweg veel geslapen, ik geen minuut. Als het vannacht het omgekeerde is, zal snel duidelijk worden wie van ons twee al het meest Canadees is.
De meevallers van de dag: Saar - die geen pilotenbloed stromen heeft - heeft de vluchten erg vlot overleefd, onze huurauto ziet er nog splinternieuw uit (en is dat ook op 2000 km na), en in Vancouver loopt iedereen om 8u 's avonds ook nog in korte broek rond, hoezo slecht weer?
De foto van de dag is er eentje uit het vliegtuig, want Groenland is mooi! En hier op naar een anderhalve nacht na deze anderhalve dag. Morgen begint het echt, al beschouwen we Vancouver als een opwarmertje...
Nu de Belgische zon zijn intrede doet, zoeken wij de Noord-Amerikaanse regen op. Vancouver lijkt nog mee te vallen, maar het 10-daagse weerbericht voor Yellowstone geeft vooral veel regen met hier en daar een verdwaalde 'slechts' bewolkte dag. Gelukkig is missen menselijk en zijn weermannen en -vrouwen ook mensen. Gingen we het overigens niet niet toelaten dat het weer ons humeur zou bepalen?
Het laatste avondmaal werd een laatste Belgische friet, en zo ook meteen een goed excuus om het opladen van een foto uit te testen.
Als alles goed gaat, schakelen we vanaf nu over op Canadese tijd. Een avond-bericht voor ons is dan een volgende-ochtend-bericht voor België. En ondertussen: vier dikke duimen vanuit de lucht voor Standard. Dat het mirakel moge geschieden...
Nog 7 dagen en we zijn onderweg naar West-Canada. West-Canada én een vleugje Amerika dat ik steeds vergeet, want ook Yellowstone staat op het programma. Sorry vleugje Amerika.
Omdat men nooit te oud is om iets nieuws te doen (of omdat men steeds meer vergeet door ouder te worden), word ik blogger. Tijdelijk en beperkt althans. Want goeie communicatie is korte communicatie. Eén bericht per dag, één foto per dag. Als de omstandigheden het toelaten. En als ik zin heb. Of als Saar zin heeft.
De bedoeling is niet zozeer om van A tot Z te vertellen wat we zien op een dag, wel om onze beleving vast te houden. Over kleine verhalen en grote beren dus. Wie wil, mag mee lezen, ja zelfs reageren.
In grote lijnen ziet de reisroute er als volgt uit: Vancouver - Grand Teton (USA) - Yellowstone (USA) - Glacier (USA) - Banff - Yoho - Jasper - Wells Gray - Vancouver. Wij denken er bijna klaar voor te zijn, enkel nog leren schakelen met een ottomatiek, kiezen tussen het berenfluitje of de berenspray als ultiem verdedigingsmiddel en met dank aan de heer Fahrenheit instuderen hoe men aan de overkant van de grote plas temperatuur meet. Kleine problemen dus voor mensen die straks oog in oog komen te staan met beren!
