Gisteren vroeg gaan slapen want ik was heel moe, de pijnmedicatie is verzwaard, dus meer morfine. Deze morgend om 10 h kreeg ik bericht dat ik niets meer mocht eten of drinken want in de namiddag zou ik een infiltratie krijgen in de facetgewrichten. Om half 3 zijn ze me komen halen, eventjes onder algemene verdoving werden de facetgewrichten dan behandeld met verdoving. Nadat ik terug op de kamer was moest ik om het kwartier een pijncijfer geven, dit voor een uur.Indien de pijn beter was in dat uur zou de pijn afkomstig zijn van de facetgewrichten, niet dus, pijn bleef aanwezig, ik heb zelfs nog pijnstilling bijgevraagd. De dokter van de pijnkliniek had me gezegd indien dit niet hielp dan zou ik as vrijdag terug een infiltratie in de zenuwwortel krijgen, dit zal echter gebeuren in St Elisabeth omdat ze op vrijdag daar daghospitaal doet. Dus een ritje met de ziekenwagen. Het blijft maar duren hier, ondertussen ben ik hier al 10 dagen en nog geen stap verder.
De nacht is redelijk gegaan, de pijnstilling verdooft mijn hoofd zodat ik in slaap val, elke nacht word ik wel wakker zo rond 3 a 4 uur, dan terug pijnstilling en ik kan weer verder slapen. Ik heb deze morgend getracht terug zelf naar de douche te gaan maar dat was niet te doen, zo pijnlijk. Ik heb net nog een infiltratie gehad in mijn heupgewricht, hiervan zou ik resultaat moeten hebben donderdag of vrijdag, als ik de uitstraling dan nog voel tot in mijn voet dan is de pijn niet enkel afkomstig van mijn heup maar ook van de rug. Ik hoop maar dat ik resultaat heb.
Gisteren een heel pijnlijke dag gehad, de medicatie helpt niet, ik word er alleen heel erg moe van, maar ik tracht overdag niet te slapen zodat ik zeker 's nachts kan slapen. Vandaag is de specialist geweest, de pijnmedicatie is veranderd en verzwaard, nog steeds wel een morfinepreparaat. De specialist denkt echt dat er iets mis is met ijn bekken alhoewel er niks te zien is de foto's, mijn linkerbeen is enorm pijnlijk en ik voel er bijna constant prikkelingen in, ook mijn tenen kan ik niet meer optimaal bewegen, de specialist gaat alles nog eens terug bekijken want hij wil wel de oorzaak weten zodanig ik uiteindelijk kan geeholpen worden. Ik ben nu al 8 dagen in het ziekenhuis en het is eigenlijk nog erger geworden, tot aan de douche stappen lukt al niet meer, ze komeen halen met een rolstoel om onder de douche te gaan. Soms lijkt het wel of het allemaal niet echt is, dat ik in een enge droom zit, maar helaas is dit wel werkelijkheid, wanneer komt mijn herstel in zicht? Al was het maar een kwartiertje stappen, als ik met bezoek in de rolstoel een keer mee naar beneden ga ben ik zo jaloers op al de mensen die gewoon kunnen stappen, pas wanneer je iets niet meer kunt besef je hoe waardevol eenvoudige dingen kunnen zijn....................
De specialist is gisteren nie meer langs geweest. Infuus is verwijderd sinds gisterenavond, heel mijn hand en pols begon te zwellen, dus nu verder alle medicatie langs de mond. De pijn gaat niet echt weg met de medicatie, ik word er wel heel loom en slaperig van. Ik ben daarnet in de douche geweest en dat is een pijnlijke zaak die wandeling naar daar en terug, ik lig helemaal vooraan in de gang en de douche is helemaal achteraan. Ik wil dan ook niemand te veel lastig vallen en tracht zoveel mogelijk zelf te doen. Indien de neurochirurg vandaag langs komt dan schrijf ik verder in mijn blog over wat hij me te vertellen had.
Gisteren in de late namiddag kwam er een dokter van de pijnkliniek langs, de pijnmedicatie wordt aangepast en zwaarder gemaakt, ze ist me ook te vertellen dat ik nooit meer pijnloos zal zijn,de medicatie zal een deel verlichten, dat kwam wel heel hard aan, ik zal nooit meer de Suzy zijn die ik ben geweest. Ze heeft ervoot gezorgd dat ik gisteren om half 6 ook nog een infiltratie in de zenuwwortel heb gekreggen, pffff was weer een fijne injectie ze. Maar uiteindelijk wordt je aan alles gewoon, wat is pijn nog? Om half 11 in slaap gevallen en om middernacht klaar wakker en vereschrikkelijke pijn in mijn been, straffere medicatie? Ik denk dat ikop niks meer reageer Ook weer maaglast dus er is een medicament bij waa mijn maag niet goed tegen kan, allez hoe kan dat nu?Ik heb nochthans een goede getrainde maag ze. Vandaag nog geen bezoek gezien dus zal een dagje zonder sigaret zjn, wat zullen er sommigen lachen als ze dit lezen. Normaal gezien komt mijn specialist nog langs vandaag met hopelijk nieuws dat er iets te zien is op de rx, zodanig het probleem wel verholpen kan worden en ik terug gewoon alles kan doen. Ik heb enorm veel steun van mijn kinderen, wat kan een lief, begrijpend,steunend sms toch deugd doen.
nog steeds in het ziekenhuis en aan infuus. Gisteren is er een EMG genomen en ook foto's, het was voor mij een zware namiddag zo naar de verschillende onderzoeken, telkens lang wachten in die rolstoel, gisterenavond was ik dan ook uitgeteld en kon de slaap niet vatten door de pijn, maar de vriendelijke nachtverpleegster heeft me wel goed geholpen. Het personeel is hier echt super vriendelijk. Vandaag echo van de heupen en foto van de heupen, ze willen echt alles onderzoeken zodat ze nks over het hoofd kunnen zien. Er is 1 positief punt, daar ik niet op eigen kracht naar beneden kan wordt er dus weinig of niet gerookt, het kan enkel maar als er bezoek is die met mij in de rolstoel naar beneden wil gaan. Ik heb er trouwens niet zo veel zin in want de pijn houdt toch de bovenhand. Ik hoop vandaag of toch morgen dat ze een resultaat hebben van de testen. Het maakt al niet meer uit wat het is zolang ze me maar kunnen helpen. Wat ze me al wel gezegd hebben is dat het nooit meer zal worden als voor de operaties, eer zullen beperkingen blijven, maar dewelke? en in welke mate? Dat maakt me wel bang. Mijn dochter werkt hier weer deze maand op de afdeling als verpleegkundige, dat geeft me wel een beschermend gevoel, daar ben ik heel blij om en natuurlijk ook heel fier. Via via heb ik al 2 lotgenoten leren kennen, ik bel of sms er mee, dat geeft steun als je weet dat je niet alleen in het sukkelstraatje zit.
Afgelopen zaterdag had ik mijn specialist een mail gestuurd met volledige tand van zaken. Gisteren maandag 4 juli kreeg ik een antwoord me toch best aan te melden op spoed Middelheim, dit voor infuus en verdere onderzoeken. Maandagavond was compleet groggy van de coctail die ze langs infuus hebben toegediend. Vandaag de specialist gezien en hij zei me vandaag even te bekomen van de pijn en verder infuus met morfine toedienen, de pijn is echt draaglijk nu, maar stappen een groot probleem. Morgen gaat de specialist overleggen met de pijnkliniek en de fysiotherapeuten wat de verdere mogelijkheden zijn. Dus afwachten maar voel me al een beetje beter nu de pijn echt behandeld wordt.
Eerst het leuke nieuws vandaag, mijn jongste dochter is vandaag 14 jaar, dus in de mate van het mogelijke feest vandaag, maar ze slaapt nog nu.
Tot hiertoe hebben de infiltraties nog niet het minste verbetering gegeven, ik kan zelfs niet meer goed op mijn rug liggen, pijn bij elke beweging, pijn bij elke stap, het slapen kan nu nog maar enkel op mijn rechterzij. Ik weet het nu echt niet meer.................................................
Inderdaad, ik heb dus weer 2 zware nachten gehad, op mijn rug liggen kan ook al niet meer, enorme pijn in mijn linkerbeen,pijn rechterbeen is te vewaarlozen. Ik weet overdag geen blijk met mezelf, ik zit dan ook al 9 weken opgesloten. Volgende week zou ik een rolstoel hebben dan kan ik misschien samen met wie wil toch al eens rond het blokje. Tot hiertoe hebben de infiltraties van woensdag al meer slecht gedaan dan goed. Maar ja, afwachten zeker?
Deze middag naar het Midelheim ziekenhuis,( de autorit was weer een hel, zoveel pijn bij het lange zitten) eerst CT scan laten maken en daarna naar de dagkliniek. Mijn dochter was erbij en ik voelde me echt een gehandicapt iemand, ik kon niet anders dan gebruik te maken van een rolstoel, de afstand die daar af te leggen was, is voor mij ondoenbaar met enkel mijn wandelstok, wat voelde ik me machteloos en tegelijkertijd boos, aangekomen in de dagkliniek heb ik er nog 2,5 uur mogen wachten, gelukkig was er een bed voorzien. Dan eindelijk naar de parkeerzone voor het naar de operatiezaal te voeren, het was er aanschuiven voor de infiltraties. De specialist leek wel bandwerk te doen. Ct scan bleek goed te zijn wat betreft de gedane laatste operatie, het bekkengewricht zag er niet zo goed uit. Ik heb dan 2 infiltraties gekregen in elk bekkengwricht 1. Het deed wel wat pijn maar pijn ben ik dan ook al wel gewoon, wat doet op deze moment nog een prikje meer of minder. Ik leek er echt wel een nummer, voor ik het goed en wel besefte werd ik al uit de zaal weggereden. Nog wel met de mededeling over 2 weken, 14 juli trug te komen voor de volgende infiltraties want het ziet er niet goed uit volgens specialist, pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffff. Dan terug naar de dagkliniek, zo snel mogelijk aangekleed want ik wou naar huis. Ik kon nog moeilijker stappen, wat een pijn weer, de terugrit was weer een hel, mijn dochter leek wel een wegpiraat want ze wou me zo snel mogelijk thuis hebben. Thuis aangekomen waren de tranen er natuurlijk weer en dat voor de hele avond, er komt gewoon geen einde aan deze misere. Ik zou zo graag hoop hebben maar tot hiertoe vind ik die niet? Zeker niet als de specialist zegt : 'Ik hoop dat het helpt'. Al heel de avond enorme pijn, stappen is bijna onmogelijk, wat zal het weer een heerlijke nacht worden. Gisteren had ik mentaal een fantastische dag, ik had het goede nieuws gekregen dat mijn zoon geeslaagd is en donderdag zijn contract mag gaan tekenen bij seuritas, mijn oudsste dochter heeft vandaag het goede nieuws gehad dat ze maar 1 tweede zit heeft, dus die doet volgend schooljaar haar laatste jaar verpleegkunde, mijn jonge dochtertje daarentegen heeft een B attest, we hadden het verwacht want ze heeft 2 maanden niet naar school geweest de eerste trimester, en ook laatste trimester is ze veel 'ziek' geweest, ja die behandeling van de scoliose heeft serieuse impact gehad op haar, op school hadden ze het wel verwacht en zijn nog best tevreden met haar B attest. Morgen bekijk ik samen met haar de mogelijkheden; Zolang ik mijn gedachten maar kan verzetten, dan krik ik mijn moraal ook wat op.
Vandaag terug naar de specialist geweest.Er zou iets mis zijn met mijn bekken, vandaar de pijn en niet kunnen stappen, staan, zitten, enz. Cortisone heeft niet geholpen. Nog verder pijnstilling met morfine gekregen en ook spierontpanners, kine nog laten komen voor verdere massages. Volgende week woensdag ct scan laten maken van de volledige lumbale wervelzuil en dan op dagkliniek zal er een inspuiting volgen in mijn bekken. Ik weet echt niet wat ik nog moet denken, hoe lang zal dit nog allemaal duren, telkens komt er wat anders de kop opsteken. Ik wil zo graag mijn dagelijkse activiteiten terug hervatten maar ben gewoon aan mijn bedje gebonden, kwam er maar eens een klein lichtje in die tunnel die steeds donkerder wordt, pfffffffffffff...........
Nog steeds hetzelfde hier met mijn rugje. Slecht en weinig slapen vanwege pijn in de rug en de benen. Soms word ik er toch wel moedeloos van maar ik moet blijven doorzetten. Mijn vriendin mag morgen naar huis, ik heb ze gisteren niet gehoord want ze had een slechte dag, vandaag worden er bij haar nog wat onderzoeken gedaan en hopelijk is alles gunstig.
Heel slecht geslapen met veel pijn in de benen en rug, pfffffffffffffff altijd maar hetzelfde verhaal. Ik had hier zo graag eens iets anders gezegd, maar ja geen verbetering is geen verbetering, nog een dikke week en terug op controle bij de specialist. Vandaag gebeld met mijn vriendin in het ziekenhuis, ze heeft al rondgewandeld, is al zelf gaan douchen, infuus is al sinds gisteren verwijderd, de blaassonde is vandaag verwijderd,ze voelt zich heel goed maar heeft nog wel heel veel pijn. Ze gaat al aan tafel zitten om te eten. Wat is ze al veel verder vooruit dan ik op die dagen, ben wel heel blij voor haar want ze heeft ook al voldoende afgezien. Gisteren ook nog fotokes doorgestuurd gekregen van haar man over de vijzen. Samen hebben we al een hele collectie. Nu nog afwachten wat de rx van haar nek zal weergeven, ze heeft daar nog heel veel last (operatie nek oktober 2010), ook uitstraling in haar arm tot in haar hand, dat is ook nog even afwachten. En zo blijven we alle 2 in een sukkelstraatje zitten. Hopelijk kunnen we morgen terug skypen want haar man brengt haar laptop mee naar het ziekenhuis.
Vandaag terug kine gehad, het is enkel wat masseren op de pijnlijke plekken, normaal wordt er na zulke operatie nog niet gestart met kine maar omdat alles volgens specialist ontstoken is zouden die massages baat kunnen hebben. spierversterkende oefeningen zijn zeker nog niet aan de orde, dat zal nog wel even duren volgen kine. Benen doen nog steeds pijn, elke stap is een opgave. De namiddag tel gehad van mijn vriendin die vandaag geopereerd is, die was al goed wakker maar ben er zeker van dat dat even opflakkering was na de narcose want heb er niks meer van gehoord deze avond. Ze vertelde me ook zoveel pijn te hebben, wat zal ze een moeilijke nacht hebben (ik herinner me die nacht nog als de dag van gisteren).Verder bleek de operatie goed gegaan te zijn. Maandag zal ze waarschijnlijk haar laptop al kunnen gebruiken in het ziekenhuis en kan ze even een kijkje nemen op deze blog, Ben benieuwd of ik ze morgen zal horen.
Nog steeds geen verandering in mijn situatie. Vandaag is mijn vriendin opgenomen in het ziekenhuis en wordt morgen ook geopereerd, ook PLIF operatie (posterieure lumbale interbody fusie), voor haar is het haar 2de rugoperatie sinds februari, morgenvroeg half 8 is het haar beurt, ik hoop voor haar dat ze geen complicaties zal krijgen zoals nu bij mij. In mijn gedachten ben ik constant bij haar omdat ik maar al te goed weet hoe ze zich nu voelt en wat ze denkt.
Nog steeds geen enkele verbetering, cortisone lijkt niet aan te slagen, ik ben zelfs terug meer pijnstillers (zaldiar) aan het nemen, het stappen, zitten,staan doet enorm pijn, vandaag is de eerste keer kine hier thuis geweest. Hij schrok van de operaties die zo snel op elkaar gevolgd zijn, hij snapte ook niet waarom die eerste chirurg 2 keer een operatie heeft gedaan waar geen hulp werd gegeven aan de 3 probleemwervels. Het zag er niet zo rooskleurig uit volgens hem en ik zal nog een lange weg af te leggen hebben. De uitval in mijn bil en zijkant is mogelijks blijvend volgens kine. Kine heeft enkel massage gegeven op een pijnlijke plek, dat was voldoende voor de eerste keer. Vrijdag komt hij terug en mogelijk zaterdag ook. Daar ik geen enkele vooruitgang ondervind begint alle hoop toch wel weg te smelten. Wanneer zal ik eindelijk eens een wandelingetje buiten kunnen maken?
Geen enkele nacht slaap ik goed, door al de medicatie verdwijnt ook mijn eetlust volkomen, tot hiertoe nog geen enkel respons van de cortisone, alle bewegingen blijven pijnlijk, zonder hulp of steun blijft het stappen moeilijk, ook het zitten of staan kan niet langer dan een vijf-tal minuten, ik blijf hopen alhoewel de hoop elke dag toch wel een beetje verdwijnt op het beter worden, al was het maar een kleine wandeling al kunnnen maken buiten, sinds de dag van de operatie zit ik echt aan mijn bed gebonden en afhankelijk van alles en iedereen.
Gisterennacht een helse migraine aanval gehad, af en toe heb ik dat wel eens maar deze aanval was verschrikkelijk, het leek of mijn hoofd uit elkaar zou spatten, na ongeveer 3 uur van ellende ben ik dan telkens even in slaap gevallen en ging het terug de betere kant uit.Nu de 2de ochtend heb ik nog steeds een migraine druk in mijn hoofd. Ook de benen en rug zijn niet beter, met de zware pijnstilling gaat het wel maar vanaf die uitgewerkt is, is het stappen weer een opgave. Morgen slaat de cortisone misschien aan en voel ik dan toch verbetering.
Deze morgend op consult geweest bij de neeurochirurg. Alles blijkt ontstoken te zijn, hiervoor heb ik cortisone en zwaardere pijnstilling voorgeschreven gekregen, over 3 weken moet ik terug op consult. Als mijn hoofdpijn ook nog aanwezig blijft zal er een scan moeten gemaakt worden van mijn hoofd. De dokter hoopt dat de cortisone aanslaat. Hij vertelde me ook dat hij zulke problemen had verwacht omdat het voor de derde operatie al heel slecht was met die 3 wervels, het zou nog heel lang kunnen duren en geen garantie dat alles ooit terug goed komt.Dit had ik allemaal niet verwacht, 1 jaar geleden is alles begonnen, 7 maanden geleden de eerste operatie van de 3 en eigenlijk ben ik nu nog geen stap verder, ik hoop elke dag op verbetering.
Weer een hele slechte nacht gehad, veel wakker geworden van de pijn.Gisterenmorgend eens een keer niks van pijnmedicatie genomen om te zien wat het resultaat was. Om 13h heb ik tradonal odis en dafalgan forte genomen want kon amper zelfs met steun nog stappen, dus was geen goed idee maar bevestigde weldat ik niet zonder pijnmedicatie kan. Ik ben enorm humeurg maar weet het van mezelf, komt gewoonweg door de constante pijnlijke uitstraling in mijn benen, het moeilijk stappen, pijn in de rug, de grote voze gevoeloze plek wordt alsmaar groter op mijn bil voorraan en straalt uit naar de buitenkant. Morgen op consultatie en dan weet ik meer.
Ik ben Suzy
Ik ben een vrouw en woon in Schoten (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 21/05/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
