Heel slecht geslapen met veel pijn in de benen en rug, pfffffffffffffff altijd maar hetzelfde verhaal. Ik had hier zo graag eens iets anders gezegd, maar ja geen verbetering is geen verbetering, nog een dikke week en terug op controle bij de specialist. Vandaag gebeld met mijn vriendin in het ziekenhuis, ze heeft al rondgewandeld, is al zelf gaan douchen, infuus is al sinds gisteren verwijderd, de blaassonde is vandaag verwijderd,ze voelt zich heel goed maar heeft nog wel heel veel pijn. Ze gaat al aan tafel zitten om te eten. Wat is ze al veel verder vooruit dan ik op die dagen, ben wel heel blij voor haar want ze heeft ook al voldoende afgezien. Gisteren ook nog fotokes doorgestuurd gekregen van haar man over de vijzen. Samen hebben we al een hele collectie. Nu nog afwachten wat de rx van haar nek zal weergeven, ze heeft daar nog heel veel last (operatie nek oktober 2010), ook uitstraling in haar arm tot in haar hand, dat is ook nog even afwachten. En zo blijven we alle 2 in een sukkelstraatje zitten. Hopelijk kunnen we morgen terug skypen want haar man brengt haar laptop mee naar het ziekenhuis.
Vandaag terug kine gehad, het is enkel wat masseren op de pijnlijke plekken, normaal wordt er na zulke operatie nog niet gestart met kine maar omdat alles volgens specialist ontstoken is zouden die massages baat kunnen hebben. spierversterkende oefeningen zijn zeker nog niet aan de orde, dat zal nog wel even duren volgen kine. Benen doen nog steeds pijn, elke stap is een opgave. De namiddag tel gehad van mijn vriendin die vandaag geopereerd is, die was al goed wakker maar ben er zeker van dat dat even opflakkering was na de narcose want heb er niks meer van gehoord deze avond. Ze vertelde me ook zoveel pijn te hebben, wat zal ze een moeilijke nacht hebben (ik herinner me die nacht nog als de dag van gisteren).Verder bleek de operatie goed gegaan te zijn. Maandag zal ze waarschijnlijk haar laptop al kunnen gebruiken in het ziekenhuis en kan ze even een kijkje nemen op deze blog, Ben benieuwd of ik ze morgen zal horen.
Nog steeds geen verandering in mijn situatie. Vandaag is mijn vriendin opgenomen in het ziekenhuis en wordt morgen ook geopereerd, ook PLIF operatie (posterieure lumbale interbody fusie), voor haar is het haar 2de rugoperatie sinds februari, morgenvroeg half 8 is het haar beurt, ik hoop voor haar dat ze geen complicaties zal krijgen zoals nu bij mij. In mijn gedachten ben ik constant bij haar omdat ik maar al te goed weet hoe ze zich nu voelt en wat ze denkt.
Nog steeds geen enkele verbetering, cortisone lijkt niet aan te slagen, ik ben zelfs terug meer pijnstillers (zaldiar) aan het nemen, het stappen, zitten,staan doet enorm pijn, vandaag is de eerste keer kine hier thuis geweest. Hij schrok van de operaties die zo snel op elkaar gevolgd zijn, hij snapte ook niet waarom die eerste chirurg 2 keer een operatie heeft gedaan waar geen hulp werd gegeven aan de 3 probleemwervels. Het zag er niet zo rooskleurig uit volgens hem en ik zal nog een lange weg af te leggen hebben. De uitval in mijn bil en zijkant is mogelijks blijvend volgens kine. Kine heeft enkel massage gegeven op een pijnlijke plek, dat was voldoende voor de eerste keer. Vrijdag komt hij terug en mogelijk zaterdag ook. Daar ik geen enkele vooruitgang ondervind begint alle hoop toch wel weg te smelten. Wanneer zal ik eindelijk eens een wandelingetje buiten kunnen maken?
Geen enkele nacht slaap ik goed, door al de medicatie verdwijnt ook mijn eetlust volkomen, tot hiertoe nog geen enkel respons van de cortisone, alle bewegingen blijven pijnlijk, zonder hulp of steun blijft het stappen moeilijk, ook het zitten of staan kan niet langer dan een vijf-tal minuten, ik blijf hopen alhoewel de hoop elke dag toch wel een beetje verdwijnt op het beter worden, al was het maar een kleine wandeling al kunnnen maken buiten, sinds de dag van de operatie zit ik echt aan mijn bed gebonden en afhankelijk van alles en iedereen.
Gisterennacht een helse migraine aanval gehad, af en toe heb ik dat wel eens maar deze aanval was verschrikkelijk, het leek of mijn hoofd uit elkaar zou spatten, na ongeveer 3 uur van ellende ben ik dan telkens even in slaap gevallen en ging het terug de betere kant uit.Nu de 2de ochtend heb ik nog steeds een migraine druk in mijn hoofd. Ook de benen en rug zijn niet beter, met de zware pijnstilling gaat het wel maar vanaf die uitgewerkt is, is het stappen weer een opgave. Morgen slaat de cortisone misschien aan en voel ik dan toch verbetering.
Deze morgend op consult geweest bij de neeurochirurg. Alles blijkt ontstoken te zijn, hiervoor heb ik cortisone en zwaardere pijnstilling voorgeschreven gekregen, over 3 weken moet ik terug op consult. Als mijn hoofdpijn ook nog aanwezig blijft zal er een scan moeten gemaakt worden van mijn hoofd. De dokter hoopt dat de cortisone aanslaat. Hij vertelde me ook dat hij zulke problemen had verwacht omdat het voor de derde operatie al heel slecht was met die 3 wervels, het zou nog heel lang kunnen duren en geen garantie dat alles ooit terug goed komt.Dit had ik allemaal niet verwacht, 1 jaar geleden is alles begonnen, 7 maanden geleden de eerste operatie van de 3 en eigenlijk ben ik nu nog geen stap verder, ik hoop elke dag op verbetering.
Weer een hele slechte nacht gehad, veel wakker geworden van de pijn.Gisterenmorgend eens een keer niks van pijnmedicatie genomen om te zien wat het resultaat was. Om 13h heb ik tradonal odis en dafalgan forte genomen want kon amper zelfs met steun nog stappen, dus was geen goed idee maar bevestigde weldat ik niet zonder pijnmedicatie kan. Ik ben enorm humeurg maar weet het van mezelf, komt gewoonweg door de constante pijnlijke uitstraling in mijn benen, het moeilijk stappen, pijn in de rug, de grote voze gevoeloze plek wordt alsmaar groter op mijn bil voorraan en straalt uit naar de buitenkant. Morgen op consultatie en dan weet ik meer.
Vandaag een mailtje teruggekregen van de specialist, nu donderdag om 10h afspraak gekregen, voor mij is dat nog lang wachten. Ik tracht me goed te houden thuis en niet te veel te laten merken maar de pijn is ondanks de medicatie amper vol te houden. Het dipje komt weer boven, wat gaat er donderdag gezegd worden? Wat zal er gebeuren? Kan het verholpen worden?
Het gaat met de dag slechter, mijn linkerbeen moet ik al op heel veel momenten slepen, ook in mijn rechterbeen voel ik al het begin van uitstraling, zonder hulp of steun wordt het stappen moeilijker, vandaag heb ik de mail met de stand van zaken verzonden aan de behandelende neurochirurg, ik hoop dat ik morgen dan ook bericht van de dokter mag ontvangen.
Elke dag hoop ik toch op een beetje verbetering en minder pijn, gisteren toch even beneden in de tuin gezeten maar de trap is hele opgave en pijnlijke zaak.Nog steeds neem ik ontstekingsremmers, dafalgan forte, spierontspanners en tradonal odis, met deze mediatie is de pijn draaglijk maar niet pijnloos. Het slapen op mijn linkerzijde is onmogelijk, op de rechterzijde begint ook al te irriteren, dus elke nacht veel wakker en 's morgens vroeg wakker. het stappen gaat heel langszaam en mijn linkerbeen wil soms niet mee (pijn,tintelingen en voos), deze week heb ik dan ook een wandelstok aangeschaft om een beetje meer steun te hebben, zitten en rechtstaan kan ik hooguit 5 à 10 minuten, ik moet nog even geduld uitoefenen tot maandag de specialist terug te bereiken is en dan zal ik wel wat meer weten wat er hier allemaal met mij aan de hand is.
Nog geen beterschap ondanks de medicatie, 's morgens gaat het nog een beetje maar tegen de middag aan wordt stappen een echte opgave, pijnlijke uitstraling in linkerbeen en enorme pijn in de rug bij elke stap ondanks de nodige pijnstilling ontstekingsremmers en spierontspanners. Nog een week en de specialist is terug van congres maar heb me voorgenomen dat wanneer het echt niet meer te houden is ik me toch naar spoed laat brengen. Afgelopen zaterdag was mijn verjaardag en er is wel wat bezoek geweest maar ik was 's avonds enorm moe, het was wel fijn bezoek te krijgen maar wel vermoeiend.
De uitstraling in mijn linkerbeen is erger, ik kan bijna niet stappen en ook de pijn in mijn rug is terug erger, dan toch maar even huisarts opgebeld met de vraag langs te komen. Na onderzoek stelde deze vast dat de zenuw opnieuw gekneld zit, pfffffffffff, hij heeft de nodigee medicatie voorgeschreven en platte rust, ik moet zeker de neurochirurg (wanneer deze terug aanwezig is) terug op de hoogte brengen van de toestand, wanneer de hoofdpijn en troebel zicht blijft aanhouden ook dat zeker vermelden . Momenteel even terug een dipje maar mijn rug gaat me toch niet klein krijgen, ik blijf erin geloven dat er wel een dag komt dat alles terug goed is.
Even raad gevraagd per mail aan de behandelende chirurg; veel drinken en meer rusten en zeker rond 30 mei terug de stand van zaken melden per mail ( chirurg is afwezig volgende week), dan zouden de lekkage klachten meestal verdwijnen. Ik drink sinds mijn thuiskomst ongeveer 2 liter thee en 1 liter water per dag, ook het rusten doe ik de ganse dag, dan maar afwachten of het toch kan verbeteren.
Hoofdpijn en druk in mijn hoofd heeft nog geen verbetering, sinds dit weekend terug uitstraling in mijn linkerbeen, hopelijk komt er terug verbetering en heeft het allemaal gewoon zijn tijd nodig. Ik hou me dan ook strikt aan de leefregels die ik van de specialist mocht krijgen m.a.w. niks doen eigenlijk.
Vandaag heb ik foto's genomen van de geplaatste U spacer en de schroeven die gebruikt waren in mijn operaties, deze heb ik toegevoegd bij de datums van de operaties wanneer ze gebruikt zijn, ik mag hopen dat mijn verzameling niet groter wordt. De druk in mijn hoofd is nog steeds aanwezig en wordt erger bij stappen of staan, bij rust in mijn bed is het minder te voelen. Graag had ik toch langs deze weg in contact gekomen met lotgenoten, ervaringen wisselen kan soms toch een hulp bieden.
Ik ben vandaag 2 weken verder na de operatie, de laatste 3 dagen terug meer pijn, sinds gisterenavond is het verband van de wonde verwijderd, volgens mijn echtgenoot ziet het er 'mooi' uit, wel een enorme verdikking bovenaan de wonde, dit zou wegtrekken volgens de specialist. De druk in mijn hoofd is ook terug, hopelijk door het slechte slapen en heeft het niks te maken met het openspringen van de durale zak tijdens de operatie. Dat zal zich wel uitwijzen tijdens de komende weken.
Gisteren zijn de nietjes verwijderd door de huisarts en de wonde zag er goed uit. Nu een 12-tal dagen na de 3 de operatie heb ik er toch een goed gevoel bij dat alles deze keer gelukt zal zijn, De pijn is draaglijk mits de nodige pijnstillers, stappen gaat nog heel traag en moeizaam maar toch al beter dan vorige week donderdag bij mijn ontslag uit het ziekenhuis. Mits de nodige hulp van derden lukt het ons toch hier alles recht te houden (gezin met 3 kinderen), mijn echtgenoot en de kinderen trachten allemaal hun steentje bij te dragen in de dagelijkse huishoudelijke taken alhoewel ik er van droom ooit toch alles terug zelf te mogen en kunnen doen.
Op donderdag 28 april met een bang hartje naar het Middelheim ziekenhuis voor mijn derde operatie op nog geen zes maanden tijd. Er werd het oude materiaal (waaronder 6 schroeven waarvan er reeds 2 los zaten en 2 scheef zaten) verwijderd en met interbody cages de lumbale lordose hersteld en een rigide posterieure fusie van de twee onderste niveaus uitgevoerd. Deze neurochirurg vond de vorige operatie niet de meest ideale operatiekeuze aangezien er een zeer kyfotische, zeer degeneratieve discus L5-S1 is. Een week na de operatie op 5 mei mocht ik het ziekenhuis verlaten en over zes weken moet ik terug op controle bij de neurochirurg.
De eerste week van de paasvakantie deed mijn dochter (opleiding 2de jaar verpleegkundige) vakantiewerk in het Middelheim ziekenhuis op de afdeling Neurochirurgie. Daar had ze zonder dat ik er iets van wist raad gevraagd aan een verpleegkundige over mijn toestand, deze wist te vertellen dat dit helemaal geen normale gang van zaken was, dat ik na 3 maand en half na die 2de operatie nog geen half uur kon zitten, niet kon blijven rechtstaan, niet normaal kon stappen, enz. Mijn dochter heeft daar op dienst een neurochirug aangesproken en mijn RX van de laatste operatie laten zien, ik moest onmiddellijk de dag nadien op raadpleging komen, tussen de operaties door heeft die neurochirurg mijn dossier bekeken. Hij vertelde me dat er geen andere oplossing was dan terug opereren want die onderste wervels zaten nog steeds op elkaar geplet, de zenuw zat gekneld, de operate kon al 2 weken later uitgevoerd worden want langr mocht ik niet meer wachten voor verdere beschadiging van de zenuw te voorkomen en omdat ik er volledig onderdoor zat. Hij zou de geplaatste schroeven en staven verwijderen en een operatie Plif (Posterieure lumbale interbody fusie ) + osteo stenose uitvoeren. Hij had nooit de vorige 2 operaties uitgevoerd omdat die niet van toepassing waren voor mijn aandoening. Die spacer had hij al onmiddellijk verwijderd indien er infectie was, hij had me er nooit 2 maanden mee laten rondlopen. Ook die 2de operatie zou geen effect geven omdat er gewerkt is met schroeven verbonden door een rekker aan elkaar. Daar zat ik dan, mijn moed zonk in mijn schoenen, terug van nul beginnen, deze zou een hele zware ingreep worden, ik heb er die 2 komende weken constant mee bezig geweest, hij kon me ook geen 100% garantie geven voor een geslaagde operatie omdat er al 'geknoeid' was op die plek.
Ik ben Suzy
Ik ben een vrouw en woon in Schoten (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 21/05/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
