“Dees” Van Puymbroeck.

 Sommige politiemensen blijven langer in de herinnering van hun collega’s leven dan anderen. Dat is niet noodzakelijk omdat zij meer verdienste gehad hebben, maar dikwijls omwille van hun manier van optreden, omdat zij in staat waren de vrolijke noot te bespelen, of omdat zij gewoon een eigen wijze hadden om zich te laten opmerken. “Dees” was de ruwe bolster met het gouden hart, maar hij ging vooral de geschiedenis in omwille van één gevleugelde uitspraak :

Toen hij reeds de dagelijkse leiding van de politiegarage als opdracht gekregen had  speelde zich op zekere dag een meningsverschil af met een personeelslid dat blijkbaar in de fout gegaan was. Deze wilde zijn verdediging aangaan en opperde: ”Jamoar ja, inspecteur, ‘k peizegde kik da…………..” Hij kon zijn zin niet afmaken omdat hij door “Dees” onderbroken werd met de woorden: “Peize, peize, ge moet gij nie peize, WIJ zijn hier veur te peize”. En hij klopte zich op de borst.

Ik heb de scène honderdmaal horen vertellen maar niet zelf meegemaakt. Maar nog steeds kan ik een lach niet bedwingen als ik mij deze dialoog inbeeld. Ik vermoed dat veel oudgedienden in hetzelfde geval zijn. Waaraan ge maar ziet dat er veel mogelijkheden zijn om langer in de herinnering voort te leven.

Een gelukkig toeval speelde mij een reeks foto’s in de hand, waarvan wij er hierbij enkele publiceren.

Desiré Van Puymbroeck toen hij in 1952 toetrad tot het Gentse politiekorps. En bij zijn benoeming tot inspecteur. (rechts)

 Op patrouille in de wijk Meulestede.

Als motard.

Zo herinneren wij ons “Dees” het best. In werkkledij als toezichter in de politiegarage, hier in het gezelschap van een ander “figuur” uit het korps, Roger Vercammen.

Bij zijn opruststelling werd hem door het personeel van de garage een verassingfeestje aangeboden. Iedereen had gezorgd voor een cadeautje.

Boven rechts : In gezelschap van André Steens. Onder rechts :  Met hoofdinspecteur Raoul Onghena.

   

25-03-2011 om 00:00 geschreven door Roger