.

Hij was iemand die ongetwijfeld respect afdwong bij alles wat hij deed. Op de ouderdom van 14 jaar was hij opgenomen geweest in het leger als leerling tamboer. In 1877 verliet hij de militaire dienst als Sergeant-majoor. Dat was in die tijd zowat de hoogste graad die een niet adellijke militair kon bereiken. Alles wat met muziek te maken had lag hem aan het hart. Onmiddellijk nadat hij de politie had vervoegd richtte hij dan ook een “kliek” op bestaande uit een vijftal klaroenblazers. Dit zou het embryo worden van de latere politieharmonie die een van de vele geesteskinderen was van deze vernieuwer.

Ook op sociaal vlak was Van Wesemael een baanbreker. Hij trok zich onder andere de “Bond der onderhorige politiebeambten” zeer ter harte. Hij werd de eerste erevoorzitter van deze vereniging die de belangen van het lager politiepersoneel verdedigde. Hij was trouwens ook de eerste die op de bestuursvergadering zijn collega’s in het Nederlands te woord stond, wat toch ook iets zegt over zijn persoonlijkheid.

Tenslotte, één van zijn voornaamste verwezenlijkingen, was het oprichten van een “Dienst der politiehonden” in Gent. Dit initiatief was de aanleiding tot de verspreiding van “Hondenbrigades” over de hele wereld.

Een Fins diplomaat die in Gent de hondenbrigade kwam bestuderen beschreef Van Wesemael als “Hoog gezeten op zijn paard…..” Wij hebben lang getwijfeld of het hier niet ging om een fantasietje van de schrijver. Tot wij een foto in de hand kregen van de inspectie van de Gentse burgerwacht waarop duidelijk een aantal politieofficieren te zien zijn, gezeten op een paard, en te herkennen aan de zwart-witte vederbos op hun helm. Buiten deze foto hebben wij nooit iets gevonden dat wijst op bereden politieofficieren. Vermoedelijk ging het dus om hun persoonlijk rijdier dat zij bij bepaalde gelegenheden ook in dienst mochten berijden.