Vraag en antwoord op een politie-internetforum.

Ik wil jullie even laten meegenieten van vraag en antwoord tussen politie en burger op een nieuw internet-forum. 

Het thema was “COMMUNITY POLICING".  

Eén van de burgers stelde de volgende vraag:  

"Ik had graag geweten hoe het mogelijk is dat politiebeambten voortdurend mensen pesten en er nog ongestraft mee wegkomen ook nog?"

Door een waakzaam politieambtenaar werd er, met het nodige gevoel voor humor, als volgt op geantwoord:

Beste mevrouw,

Het is niet altijd even gemakkelijk. In ons land hebben we op 10.000.000 inwoners bijna 40.000 politieagenten, wat neerkomt op 1 agent per 250 inwoners.  Ongeveer 60% van deze agenten bevinden zich op patrouille, waar wij het merendeel van onze pesterijen uitvoeren.  Eén vijfde van die 60% is op dat moment van dienst en beschikbaar om mensen te pesten. Dus, één agent is verantwoordelijk voor het pesten van ongeveer 4.800 inwoners.

Wanneer we nu gaan kijken in de commerciële centra, de bedrijven en toeristische omgevingen, betogingen en sportactiviteiten die hier bovenop ook nog eens massa's volk aantrekken, dan kan het soms voorkomen dat je een situatie hebt waarbij één enkele politieagent verantwoordelijk is voor het pesten van 20.000 personen of zelfs meer per dag. Een dienst van bijvoorbeeld 10 uur heeft 36.000 seconden. Dit geeft één agent de tijd om in één seconde ongeveer één persoon te pesten en drievierde van een seconde om een boterhammetje te eten en snel iemand anders te vinden om te pesten. Dit is echt geen eenvoudige opgave.  De meeste politieagenten kunnen dit tempo niet aan en zijn niet geneigd om dag in dag uit hier gevolg aan te geven.  Aan een dergelijk tempo zouden ze er al snel de brui aan geven.

Daarom gebruiken wij nu enkele materialen en handigheden om ons bij deze zware taak van het pesten te ondersteunen.  Deze zijn als volgt:

Telefoon:

Mensen telefoneren ons en confronteren ons met dingen die ons toelaten ons te focussen op bepaalde personen die bijzondere pesterijen verdienen. "Mijn buurman is zijn vrouw aan het afslaan", is onder andere één van de codes die wij gebruiken. Een andere populaire oproep, vooral in het weekend, is: "Wij kunnen niet slapen van het lawaai in het café hiernaast".
Dan gaan we er naar toe en gebruiken de speciale pestmiddelen.

Voertuigen:

We hebben speciaal opgeleide politieagenten om mensen die voertuigen besturen te pesten.  Zij houden ervan de bestuurders van snelle voertuigen te pesten, boomcars van de straat te plukken, voertuigen zonder verzekering of zonder inschrijving lastig te vallen, enzovoorts... Het is bijzonder plezierig als je hen uit het verkeer kan halen enkel en alleen maar wanneer hij door een rood verkeerslicht rijdt.  Soms kan je er zelfs een schepje bovenop doen om hen verder te pesten wanneer de bestuurder onder invloed van drugs is, drugs bij zich heeft, dronken is, of om één of andere reden gezocht wordt.

Zij die zich aan de controles onttrekken:

Sommige mensen slaan op de vlucht wanneer zij ook maar een glimp van een politieagent opvangen.  Niets geeft dergelijke voldoening dan wanneer je achter hen aan kan gaan als een jachthond die zijn konijn geroken heeft. Je krijgt er zelfs een blauw zwaailicht en een sirene voor.  Als je er dan in slaagt om hen te vangen, dan kan je hen urenlang pesten.

Codes:

Als er je dan even niets te binnenvalt hoe je iemand kan pesten, dan zijn er nog de boeken vol met ideeën die je van naaldje tot draadje uitleggen hoe je mensen verder kan pesten.  Je hebt ondermeer de "wegcode", "het strafwetboek", "de technische eisen", "Koninklijke Besluiten", "politieverordeningen opgesteld door het gemeentebestuur", "fiscaal recht", "handelsrecht", en nog vele anderen...  Zij leggen je allerlei mogelijkheden uit hoe je werkelijk mensen ongestraft op de rooster kan leggen en door de mangel halen.  Nadat je deze wetgevingen gelezen hebt kan je even rondjes gaan rijden tot je iemand ziet die met één van deze wetten in overtreding is en de pesterijen kunnen beginnen.

Verleden week nog zag ik toevallig een jongeman een venster van een personenauto stukslaan.  Wel, in één van deze wetgevingen staat dat dit verboden is.  Dat maakt dat ik gemachtigd ben om hem te pesten.  We hebben met betrekking hiertot een aardig doordacht systeem ontwikkeld en het werkt effectief.

Het lijkt erop dat ik een oneindig aantal mogelijkheden heb om mensen te pesten.  En... het belangrijkste is dat we er ongestraft mee wegkomen!

Waarom?

Wel, beste mevrouw, omdat u en de andere goede burgers belastingen betalen om de straten voor hen veilig te houden.  Wanneer u zich dus volgende keer in mijn stad bevindt, geef me dan een vingerteken, wuif er even mee in mijn richting.  Dat is dan voor mij het signaal dat het uw wens is om u eens van naderbij te bekijken.  En misschien vind ik wel de mogelijkheid en een reden om ditmaal u te pesten.

Met vriendelijke groeten,

Een gemotiveerd (of was het gefrustreerd, ik hou die twee woorden nooit uiteen) politieambtenaar

15-12-2010 om 12:18 geschreven door Roger  

Afscheid van een vriend.

Op 10 november overleed Erik Caspeele, hoofdinspecteur bij de recherche van de Gentse politie.

Wij kenden Erik sinds zijn  zeventiende. Hij was bevriend geweest met mijn eigen kinderen en zij hadden samen met ons en zijn ouders een paar keren vakantie gevierd.

Ik herinner mij nog levendig de tijd dat hij bij de politie kwam. Aanvankelijk aarzelend die grote stap wagend. Hij was nu eenmaal het type dat niet onbesuisd een beslissing nam die zijn verder leven zou tekenen.

Hij trouwde en kreeg twee flinke dochters. En Erik ontpopte zich als een lieve echtgenoot en vader. Hij deed zijn job met hart en ziel en was voor zijn collega’s een oprechte vriend. Naarmate wij ouder werden verloren wij het nauwe contact wel, maar toch volgden wij elkaar van op een zekere afstand. Wij kenden elkaars wel en wee, zeg maar.

En toen sloeg voor Erik het noodlot toe. Hij werd zwaar ziek. Hij toonde zich enorm kranig, in zoverre dat wij echte bewondering koesterden voor hem. Wij hadden de gewoonte om ’s vrijdags samen met zijn moeder koffieklets te houden en Erik maakte er een erezaak van om, als zijn behandeling het toeliet, daarop aanwezig te zijn.

En ik genoot van zijn gezelschap net zoals hij zich goed voelde bij ons. Tussen twee vrijdagen in trachtte ik hem op te monteren met een paar e-mailtjes met mooie  toeristische diareeksen.

Want Erik hield van de natuur en van reizen. Kort voor hij ziek  werd had hij nog de Verenigde Staten en Zuid Afrika bezocht en hij liet ons genieten van de mooie foto’s die hij er gemaakt had.

In zijn laatste levensjaar groeide er opnieuw een wederzijds respect en vriendschap tussen ons waarvoor ik dankbaar ben. In mijn herinneringen blijft Erik leven als een goed mens, een goede politieman, maar vooral een goede vriend. En ook al is het stoffelijke van die vriend voorgoed verdwenen, zijn geest blijft zijn vrienden en familieleden inspireren om te leven zoals hij.

Bijlagen:
Untitled-1.jpg (1 MB)   
Untitled-2.jpg (284 KB)   

Muziek verzacht de zeden:

“De Koninklijke Gentse Politieharmonie.”

Op een foto uit 1901, waarop het ganse politiekorps van Gent staat afgebeeld, bemerkt men op de eerste rij enkele klaroenblazers. (*)Het hoeft niet te verwonderen dat reeds zo vroeg sprake was van muzikanten binnen het korps. De toenmalige Hoofdcommissaris, Ernest Van Wesemael, was zelf een gewezen legermuzikant. Op 14-jarige leeftijd had hij dienst genomen in het leger als leerling-tamboer. Hij droeg dan ook alles wat met muziek te maken had een warm hart toe.

De klaroenen, die als het ware het embryo vormden van de latere politieharmonie, werden al spoedig aangevuld met andere instrumenten. Langzaam maar zeker zag de politieharmonie het levenslicht.

 In het “Maandblad van den Bond der Onderhorige Politiebeambten” van Januari 1902 lezen wij een verslag over de viering van het 25-jarig politiejubileum van Van Wesemael. Hieruit kunnen wij een aantal interessante gegevens putten en waaruit wij kunnen afleiden dat de “Politieharmonie” een feit was. Het op dat ogenblik nog eentalig in het Frans gestelde tijdschrift meldt.:

 « La fanfare de la police de Gand composée de trente musiciens et douze « clairons  s’y est fait entendre et applaudir pour la première fois. »

En verder in het betreffende artikel luid het:

 “Quand M.Van Wesemael est entrè,la musique a joué la « Marche de la police »

« A midi et demi,les membres de l’administration communalle ont fait leur entrée au son de la Brabançonne »

Voor ons is het duidelijk: vanaf 1902 mag men spreken van een volwaardige politieharmonie in Gent.

 In hetzelfde tijdschrift lezen wij in 1906, ditmaal ook in het Nederlands, zij het overduidelijk vertaald uit het Frans.

 Zoals vroeger hadden de fanfaren der Gentsche politie eraan gehouden op een luisterlijke wijze het Sint Ceciliafeest te vieren. Een feestmaal had de muzikanten en de andere politiebedienden der oude Vlaamsche stad vereenigd. Het feest was door M.VanWesemael,hoofdcommissaris,voorgezeten,

omringd door verscheidene komissarissen en politieofficieren. Bij zijn intrede in de zaal was de achtbare kommissaris het voorwerp van langdurige en vurige toejuichingen. Naar menigvuldige heildronken, zijn er gedenkenisgeschenken aangeboden geweest aan M.Pianet, den verkleefden muziekmeester en aan M.Vanden Abeele, de sympathieke voorzitter der muziekafdeeling. Een prachtig concert heeft deze feest gesloten, welke nog eens de hartelijke overeenkomst deed uitschijnen welke in het Gentsche politiekorps heerscht.”

  De aanvangszin van dit korte artikel maakt duidelijk dat de Gentse muzikanten reeds vanaf het ontstaan der harmonie trouw het Sint Ceciliafeest vierden.

 Er circuleren ontelbare foto’s van de politieharmonie. In deze beperken wij ons tot degene die wij zelf verzamelden en die welke op het internet ter beschikking staan.

Opeenvolgende borstkentekens,gedragen door de leden van de KGPH.

 Twee merkwaardige foto’s uit de twintiger jaren. Op de bovenste bemerkt men in het midden een voor ons onbekend gebleven politieofficier. Op de onderste foto zien wij diezelfde officier, maar nu in burger en met hoge hoed. Hij is hier klaarblijkelijk het feestvarken. Die laatste foto werd genomen in Doornik. Kan iemand ons nog mededelen wie die politieofficier is en bij welke gelegenheid de foto werd genomen. Wij vermoeden dat het hier gaat om een jubileum en dat de KGPH hem een serenade bracht in zijn eigen stad.

Niet enkel voor feestelijke gelegenheden rukte de Harmonie uit. Hierna enkele foto’s van de KGPH. Bij de begrafenis van François NUYENS, commissariaat-secretaris, stichter en voorzitter van de “Gentse Politie Zwem- en reddersclub” In 1939.

---------------------------

Wordt vervolgd.

18-02-2011 om 00:00 geschreven door Roger  

Muziek verzacht de zeden. (2)

De Koninklijke Gentse politieharmonie.

 Een ontegensprekelijk hoogtepunt uit het bestaan van de KGPH was het congres van het NSBP in 1936. Er was toen nog geen sprake van politiek gekleurde syndicaten bij de politie en praktisch het ganse Belgische politiewezen was lid van het NSBP. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat Gent ter gelegenheid van dit congres volledig blauw kleurde. Samen met hun leden kwamen ook de politiefanfares en –harmonies uit andere steden naar hier.

Op onderstaande foto één van de vreemde muziekkorpsen. Wij vermoeden dat het hier gaat om de collega’s van Luik.

Bij dezelfde gelegenheid brachten de KGPH en het muziekkorps van Politie Antwerpen een gezamenlijke serenade aan het hoofdbureau te Gent.

In die jaren voor de tweede wereldoorlog kon er geen enkel feestelijkheid doorgaan in Gent zonder dat de politieharmonie de zaak opluisterde. De KGPH groeide aldus uit tot een waardige ambassadeur voor de stad Gent.

Twee foto’s van de harmonie, onmiddellijk na de tweede wereldoorlog genomen. Op de bovenste foto herkennen wij Gaston De Bock als tamboer-majoor.

De onderste toont ons de vorming van de stoet die hulde zou brengen aan het graf van Hoofdcommissaris Bouqué op het Campo Santo te Sint-Amandsberg en om er het borstbeeld te plaatsen.

Een nieuw hoogtepunt in het bestaan van de harmonie was het optreden bij de “Arc de Triomphe” in Parijs in 1948.Ter gelegenheid van de Franse Nationale Feestdag musiceerden zij er samen met de Parijse politieharmonie.

De KGPH te Parijs.

 Wordt vervolgd.

Bijlagen:
Untitled-14.jpg (93.3 KB)   

Muziek verzacht de zeden. (3)

En de harmonie, zij stapte verder……….. Hun uitvoeringen werden, naarmate de jaren verstreken, professioneler en van een hoger niveau. Meer jongeren voelden zich aangetrokken en het aanzien dat de KGPH overal genoot groeide met de jaren.

 Onderstaande foto, genomen op de Koornmarkt dateert uit de vijftiger jaren.Wij herkennen nog Edmond Buyck, Julien De Beir, Gustaaf Praet, Marcel Willaert, Behaegel, Ernest De Pauw, Cesar De Clerck, Alfons Van Houtte, De Meulemeester en Roosen.

In de tachtiger jaren begeleiden zij hier de optocht naar het gemeentehuis van Melle, ter gelegenheid van een IPA.bijeenkomst.

Intussen was binnen de kern van de KGPH het koperensemble gegroeid. Tal van plechtigheden, van kerkdiensten tot academische zittingen werden door hen opgeluisterd.

1976

Op de bovensten foto, genomen ter gelegenheid van een optreden in het stadhuis van Brussel, zien wij het koperensemble geschaard rond de kapelmeester Mr.Verheugen.

Zijn daarnaast nog te herkennen: Marcel Van Coppenolle,Jean Peters, Eugene Van Gaver, Robert De Buyser en Vervaet.

1981

Ter gelegenheid van het congres van de bond der politieofficieren werd  een zitting in het Bijlokemuseum door het koperensemble opgeluisterd. Naast de hierboven reeds vermelde collega’s herkennen wij ook:Hoofdcommissaris Karel Mortier(in burger),  Georges De Munter,Emiel Primo, Bertje Berth (Paukenist),Emiel Casteleyn, Patrick De Boeck en Van Hyfte.

April 1985

Opnieuw gaat het congres van het NSBP.door te Gent. De congressisten begeven zich in stoet naar het ICC, voorafgegaan door de KGPH. Jean Pierre Troch is op dat ogenblik tamboer-majoor. Vooraan rechts op de foto Bettina Ignon, die de eerste vrouwelijke muzikant was in de harmonie. Verder herkennen wij Dirk Van De Weyer,, Alfons Van Houtte, Didier Duprez, Roland Van Der Leene en Roland Goethuys.

Voor publicitaire doeleinden werd in 1992 deze kaart verspreid. De foto werd genomen in “Flanders Expo”

Wij zouden te kort schieten als wij hier niet even stilstonden bij de nagedachtenis van “Berke” De Buysser. Gedurende vele jaren was hij secretaris, klusjesman, chauffeur en spelend lid van de KGPH. Hij benaderde iedereen, zowel zijn medemuzikanten als de andere leden van het politiekorps met een open vriendschap die aanstekelijk werkte. Op de ouderdom van amper 50 jaar overleed “Berke”.

Wordt Vervolgd.

24-02-2011 om 00:00 geschreven door Roger  

Muziek verzacht de zeden. (4)

 Wij hadden het in onze voorgaande aflevering reeds over het koperensemble. Hieruit ontstond ook de groep thebaanse trompetten. Menige stoet of plechtigheid in Vlaanderen werd door hen opgeluisterd, en steeds onder stijgende bewondering van het publiek. Dit was onder andere het geval in Hasselt voor de opening van de Meiboomstoet vorig jaar.

Hasselt, Meiboomstoet 2010.

Het nieuwe uniform van de KGPH, gebaseerd op het politie-uniform in Gent rond 1900, draagt bij tot het succes dat de harmonie vandaag geniet.

Kapelmeester Patrick De Boeck in het nieuwe uniform aan de kop van zijn harmonie.

In het kader van één van haar doelstellingen, namelijk “ Via de muziekcultuur de vertrouwensrelatie naar de bevolking toe te verstevigen en uit te breiden”  schrok de KGPH er niet voor terug om zelfs in de gevangenis op te treden. Voor de gelegenheid nam de kapelmeester de elektrische gitaar ter hand.

Patrick De Boeck als gitarist in de Gentse “Nieuwe Wandeling”

En de leden van de harmonie bespeelden wel meer de vrolijke toer. In dat kader maakte de mars- en symfonische muziek wel eens plaats voor de rasechte jazz. Een der eerste verschijnselen daarvan was ongetwijfeld “Julians New Orleans Jazzband”. Onder impuls van Julien Goethals. Hijzelf speelde klarinet, Patrick De Boeck trompet, Herman Raes trombone en Eric Caufrier bas. Hij speelde bij gelegenheid ook mee met andere combo’s, buiten elk verband met de politie. Zo zien wij hem bezig op de onderste foto, vermoedelijk met de “Lazy River Jazz Band”

Julians New Orleans Jazz Band.

Julien Goethals als klarinettist in een bevriend orkest. 

Van ’t een kwam ’t ander en in de schoot van de KGPH ontstond een echt jazzorkest dat onder de naam van “City Police Jazz Band”  optrad. In 2008 traden zij onder andere op in Gagnières, Frankrijk. Hierop komen wij terug bij een volgende aflevering van "Muziek verzacht de zeden"

Wordt vervolgd.

01-03-2011 om 00:00 geschreven door Roger  

De muziek verzacht de zeden. (slot)

De KGPH bestaat vandaag uit een 6O-tal musici. Ongeveer één derde daarvan zijn nog actieve politiemensen. Deze werden aangevuld met gepensioneerden en burgers die zich kunnen vinden in de doelstellingen van de KGPH.

Naast het voltallig harmonieorkest treden de leden ook op in een saxofoonensemble, het klarinetchoir, de thebaanse trompetten en de “city police jazzband”. Elk van deze zuilen verzorgt specifieke opdrachten en concerten.

Wij brengen hier vooral hulde aan de musici welke nog  actieve politiedienst uitoefenen.

Men mag het niet onderschatten om, naast het normale politiewerk, een groot deel van zijn vrije tijd op te offeren voor repetities en optredens en dat ook nog te doen met een aanstekelijk enthousiasme, zonder onderscheid van graden. Hierbij denken wij aan Freddy Carlier, die als hoofdcommissaris, in navolging van zijn voorgangers een boontje had voor de harmonie, maar die anderzijds ook de flair opbracht om bij gelegenheid met zijn muzikale vrienden mee te spelen. Dat had nog geen enkele hoofdcommissaris hem voorgedaan voor zover ons bekend.

Concert op de Kouter te Gent.

Patrick De Boeck, dirigent.

 

02-03-2011 om 00:00 geschreven door Roger  

Freddy Carlier, een Gentse “Chef”

 In september 2008 nam Freddy Carlier officieel afscheid als zonechef te Gent. Hij had de pensioengerechtigde leeftijd van 60 jaar bereikt en ruimde plaats voor een opvolger.

Wie was die man die zo een voortreffelijke carrière opbouwde in een periode waarin de politie een ware omwenteling doormaakte?

Freddy was geboren te Gent op 23 januari 1948. Hij behaalde het diploma lager middelbaar in 1963 en het getuigschrift hoger middelbaar, richting economische wetenschappen in 1967 aan de rijkslagere normaalschool in de K.L.Ledeganckstraat, evenals het bekwaamheidsdiploma dat toegang verleent tot het hoger onderwijs.

Hiermee stond hij klaar voor het beroepsleven.

Hij trad in 1969 in het huwelijk en datzelfde jaar, op 1 september, nam hij dienst bij de politie.

Blijkbaar kreeg de lust om te studeren hem hier opnieuw te pakken. Hij volgde met goed gevolg de cursussen tot het behalen van het brevet van politiecommissaris, ingericht door de provincie Oost Vlaanderen. Op 28.6.1972 werd dat brevet hem toegekend. Vanaf dit ogenblik liet de drang om meer te weten en te kunnen hem niet meer los en zou hem in de ban houden tot aan zijn opruststelling. Tijdens zijn loopbaan heeft hij talloze cursussen, studiedagen en colloquia gevolgd en spreekbeurten bijgewoond. Dikwijls trad hij ook zelf op als gastspreker.

Het was de korpsleiding niet ontgaan dat Freddy een waardevol element was in het politiekorps. Op 1.7.1972 werd hij aangesteld als wijkrechercheur op de wijk Gent Zuid en op 1 maart 1973 trad hij toe tot de stedelijke recherche. Tegen september van dat jaar was hij er medeoprichter van de drugsbrigade.

Zijn voortdurende inspanningen waren naast zijn oversten ook het stadsbestuur opgevallen en op 1 oktober 1980 werd hij benoemd tot adjunct-politiecommissaris.

Veel lezers geloven ongetwijfeld dat het nu wel genoeg was geweest.  Niets is minder waar. Freddy bleef zich verdiepen in alles wat het beroep van politieman op een hoger niveau kon tillen en had zich intussen laten inschrijven aan de Gentse universiteit. Hij behaalde er met onderscheiding het diploma van licentiaat in de criminologie op 25.6.1982.

Binnen het korps werd hij aangesteld als diensthoofd van het G.I.C.(Gerechtelijk informatie centrum) en op 1.12.90 bevorderd tot de graad van Adjunct Commissaris Inspecteur. Met deze graad werd hij op 18 juli 1991 aangesteld als directeur van het OPAC (Oost-Vlaamse Politieacademie). Het daaropvolgende jaar werd hij tenslotte benoemd tot politiecommissaris. Gedurende de daaropvolgende vijf jaar, waarin hij naast de functie van directeur ook zelf als docent optrad, leidde hij het OPAC. In 1996 werd hij teruggeroepen naar het hoofdbureau om er als waarnemend hoofdpolitiecommissaris op te treden. In maart van het volgende jaar werd hij definitief als hoofdcommissaris aangesteld.

Nog éénmaal zou Freddy Carlier de eed afleggen:

Ingevolge de politiehervormingen werd de functie van zonechef in het leven geroepen. Hij bleek de aangewezen persoon te zijn om deze plaats te bekleden. Op 3.10.2001 legde hij in die hoedanigheid de Grondwettelijke eed af.

 Wanneer wij de loopbaan van deze man overschouwen kunnen wij weinig meer dan eerbiedig zwijgen. Het zal wel allemaal niet zo eenvoudig geweest zijn als het lijkt bij het neerschrijven. En het zullen beslist niet allemaal echte vrienden geweest zijn met wie hij moest omgaan. Maar één zaak staat als een paal boven water: Freddy heeft nooit het contact met zijn achterban verloren. En hij heeft een onmiskenbare stempel gedrukt op het Gentse politiekorps zoals het thans reilt en zeilt.

Wij wensen hem langs deze weg het volle genot van zijn opruststelling toe. Voor een héél lange periode, samen met zijn echtgenote in “La douce France”

16-03-2011 om 00:00 geschreven door Roger  

“Dees” Van Puymbroeck.

 Sommige politiemensen blijven langer in de herinnering van hun collega’s leven dan anderen. Dat is niet noodzakelijk omdat zij meer verdienste gehad hebben, maar dikwijls omwille van hun manier van optreden, omdat zij in staat waren de vrolijke noot te bespelen, of omdat zij gewoon een eigen wijze hadden om zich te laten opmerken. “Dees” was de ruwe bolster met het gouden hart, maar hij ging vooral de geschiedenis in omwille van één gevleugelde uitspraak :

Toen hij reeds de dagelijkse leiding van de politiegarage als opdracht gekregen had  speelde zich op zekere dag een meningsverschil af met een personeelslid dat blijkbaar in de fout gegaan was. Deze wilde zijn verdediging aangaan en opperde: ”Jamoar ja, inspecteur, ‘k peizegde kik da…………..” Hij kon zijn zin niet afmaken omdat hij door “Dees” onderbroken werd met de woorden: “Peize, peize, ge moet gij nie peize, WIJ zijn hier veur te peize”. En hij klopte zich op de borst.

Ik heb de scène honderdmaal horen vertellen maar niet zelf meegemaakt. Maar nog steeds kan ik een lach niet bedwingen als ik mij deze dialoog inbeeld. Ik vermoed dat veel oudgedienden in hetzelfde geval zijn. Waaraan ge maar ziet dat er veel mogelijkheden zijn om langer in de herinnering voort te leven.

Een gelukkig toeval speelde mij een reeks foto’s in de hand, waarvan wij er hierbij enkele publiceren.

Desiré Van Puymbroeck toen hij in 1952 toetrad tot het Gentse politiekorps. En bij zijn benoeming tot inspecteur. (rechts)

 Op patrouille in de wijk Meulestede.

Als motard.

Zo herinneren wij ons “Dees” het best. In werkkledij als toezichter in de politiegarage, hier in het gezelschap van een ander “figuur” uit het korps, Roger Vercammen.

Bij zijn opruststelling werd hem door het personeel van de garage een verassingfeestje aangeboden. Iedereen had gezorgd voor een cadeautje.

Boven rechts : In gezelschap van André Steens. Onder rechts :  Met hoofdinspecteur Raoul Onghena.

   

25-03-2011 om 00:00 geschreven door Roger  

Julien Sturtewagen.

 5 juni 1968 was een zwarte dag voor de familie Sturtewagen, het Gentse politiekorps, en de Belgische wielerbond. Een krantenbericht van de volgende dag maakt ons een en ander duidelijk.

 “ Woensdagvoormiddag omstreeks 9 uur voelde adjunct-politiecommissaris Julien Sturtewagen zich onwel op het bestendig politiebureau, en vroeg aan een collega om zijn wagen voor te brengen om naar een dokter te rijden. Plots zeeg hij ineen aan zijn bureau en bleef op slag dood. Een hartaderbreuk had hem op 51-jarige leeftijd getroffen.

 De heer Julien Sturtewagen was een voorbeeldig politieofficier die bekend stond om zijn eenvoudige en joviale omgang met iedereen. Hij trad in 1941 als politieagent in dienst te Gent en in 1949 werd hij tot adjunct-politiecommissaris benoemd In de bijna 20 jaren was de heer Sturtewagen een figuur geworden bij de politie en dan vooral bij grote manifestaties. In de sportwereld is hij zeker geen onbekende. Zelf  heeft hij aan talrijke proeven op toeristisch gebied deelgenomen, zelfs met zijn oudste zonen, want hij telt 5 kinderen.

 Hij was afgevaardigde voor Oost Vlaanderen van de Belgische Wielrijdersbond, voorzitter van de Wieler- en toeristenbond der Gentse politie, nationaal voorzitter van het “Komitee van bekwaamheidsproeven voor jonge fietsers” en nationaal secretaris van de “Cyclobalkommissie”

Zijn familie zal aan hem veel verliezen, maar de wielersport en vooral de toeristische wielersport niet minder.

Aan de achtbare familie bieden wij ons christelijk rouwbeklag aan.”

 De dood van Julien Sturtewagen werd door zijn kollegas en ondergeschikten, door zijn vrienden en kennissen en door al wie van ver of nabij met hem te maken had  op ongeloof onthaald. Een sportman die steeds bereid gevonden werd om het beste van zijn kunnen te geven kon niet zomaar in één klap van het toneel verdwenen zijn. Maar de werkelijkheid verdrong dat ongeloof.

Zijn nagedachtenis bleef evenwel verder bestaan in de Gentse Politie Wieler- en Toeristenclub waarvan hij de medeoprichter en eerste voorzitter was en bij de Belgische Wielrijdersbond, afdeling Oost Vlaanderen, waar vandaag de dag nog steeds de trofee Julien Sturtewagen wordt uitgereikt aan de wielerclub met het grootste aantal Provinciale Laureaten.

16-04-2011 om 00:00 geschreven door Roger  

1974 - I.P.A.Oost Vlaanderen viert feest te Sint-Amandsberg.

Het is alweer meer dan 35 jaar geleden dat een aantal buitenlandse politiebeambten op uitnodiging van I.P.A Oost Vlaanderen hun opwachting kwamen maken te Sint-Amandsberg. De inwoners van de gemeente trokken grote ogen open toen zij moesten vaststellen dat het verkeer aan de voornaamste kruispunten geregeld werd door afwisselend Engelse, Duitse, Franse, Italiaanse en Nederlandse politiemannen. En de begijntjes die toen nog het Begijnhof bewoonden wisten niet waar ze het hadden toen een ware stoet in vreemde uniformen gehuld mansvolk hun rustige stede kortstondig kwam bevolken.

De inrichters van deze internationale meeting kregen de volle medewerking van het gemeentebestuur en konden achteraf terugblikken op een zeer geslaagd feest dat weerklank vond tot ver buiten het werkgebied van de afdeling Oost-Vlaanderen van de International Police Association. De hiernavolgende foto’s zijn dan ook souvenirs van een hoogdag voor de vereniging en degenen die er het beste van hun kunnen voor gaven om het geheel te doen slagen.

Bijlagen:
4-22-2011_001_renamed_30279.jpg (87.9 KB)   

 

  Links:Voor feestelijke gelegenheden werd de helmpin afgeschroefd en vervangen door een zwart- witte vederbos. 

Rechts:Brigadier Rowan.Bemerk ook hier het zilverborduursel op de  kraag en zijn dienstnummer 13

  

 

12-06-2013 om 10:49 geschreven door Roger  

12-06-2013 om 11:19 geschreven door Roger