Hallo iedereen, (derde poging om een verslag te schrijven, hopelijk lukt het nu )
Vandaag staat een dagje Grand Canyon op het programma. Voor Leyla de eerste keer, voor mij de 2de keer, althans gedeeltelijk. 3 jaar geleden besloot de vicepremier van Amerika, Joe Biden, om juist die dag een speech te geven op één van de uitkijkpunten van het park, dus de helft was afgesloten. IN volle zomerspits een half park, jullie raden het wel, heel veel hebben we toen niet gezien. Vandaag zou het anders worden, om 7 uur uit de veren en 10 minuutjes later stonden we op de parking. Ideaal weer, 27 graden met zon, en goed rustig in het park. We begonnen de dag met een hike, de populairste van het park, de bright angel trail. De trail loopt beneden in de canyon via een spectaculair pad. De meeste bezoekers die avontuurlijk zijn, maar toch niet echt volledig, wij dus , lopen tot op het eerste rustpunt, samen heen en terug is dat 4,8km met diepteverschil van 345meter. Hoogtevreezers wezen gewaarschuwd, Leyla dus, maar ze wilde toch de trail lopen. Ik ben gelukkig de laatste jaren verlost geraakt van mijn hoogtevrees, dus voor mij één groot avontuur. Voor Leyla soms wel afzien. Maar alles kwam goed, we geraakten aan het rustpunt en na wat viewen gingen we op weg naar boven. What comes down, must come up. Ja seg, amai! Wel efkes afzien seg! Voor mij liep het goed, ik had mijn ritme gevonden, had geen last, voor Leyla was het wel anders. Zij was in het begin te diep gegaan en was echt serieus aan het afzien. Ik dacht echt dat die iets ging krijgen daar! Maar uiteindelijk na genoeg rusten, veel water, een pilleke vond ze haar tweede adem terug en zijn we uiteindelijk boven geraakt. Helemaal euforisch van onze inspanning begonnen we dan aan de hermits rest route, de route die ik dus ook nog niet gedaan had, met de "taffelende" pendelbussen. Die Amerikanen in die bussen, man seg, die kunnen serieus treuzelen! Maar goed, we geraakten overal, het was toch rustig, en die route was ook echt de moeite. Helicoptervluchten durven we niet (you know, de noodlandingtoestand van ons beiden waardoor niet zomaar in iets vliegends kruipen ) maar hier had je ook spectaculaire uitzichten. Na nog wat geologyles in de trail of time, een rustige rimhike begonnen we dan uiteindelijk rond 5uur aan het laatste deel van het park, de desert view route, die je zelf mag rijden (45 mile).Na wat stoppen bij uitkijkpunten, diner with a view, pikten we de zonsondergang op desert view nog mee (drie jaar geleden was dit echt de moeite, deze keer ook prachtig!) en daarna gps op voor een tochtje naar Kanab. Volgens google maps en onze planning een kleine 3 uur, volgens onze GPS 5 uur! Slik! Stress! Dan begon er nog een lichtje in de auto te branden, hadden we een potentieel benzineprobleem (volgens gps pas benzine op 248km) maar uiteindelijk kwam alles goed! Lichtje uit (was iets met de banden, ze hadden uiteindelijk de hele dag stilgestaan), er bleek wel een station te zijn en dan gewapend met energydrink gingen we on route. Wel lang parken, bossen, slingerende bergwegen met wild ernaast (stressy!) maar uiteindelijk was de gps ernaast. Een drietal uur later arriveerden we in Kanab. Dit hadden we op de valreep nog vastgelegd want er bleek een highway die we normaal moesten nemen gesloten te zijn. Om half twaalf kwamen we uiteindelijk toe, hotel ok, buiten het slechte bed, en oogjes toe nu! Morgen staat Page met Antelope canyon op het programma.
Finally, het is zover! Door een combinatie van jetlag en ongeduld waren we natuurlijk vroeger wakker, snel een douchke, wat vestimentaire reorganisatie (zoveeell bagage, wat wil je 2 vrouwen... ), een lekker ontbijtje met onze favoriete ochtendsnack , bagels met cheese, en we konden vertrekken. We hadden de omgeving nog niet echt gezien, vanop onze kamer zag het er in ieder geval veelbelovend uit, dus wij op weg! Op onze planning: de scenic drive van Oak Creek en Sedona doen met onderweg wat uitkijkpunten. Onze roadboek erbij, het zonnetje, een toepasselijk roadtriocdke en genieten maar van de omgeving. Sedona is "red rock" country, overal waar je kijkt doomen hoge mooie rode rotsen en gebergtes op met daartussen mooie kronkelende weggetjes. Wat fotosessie gehouden met vriendelijke Chinesen (wie trekken jullie, jullie trekken ons, was wel grappig . Onderweg hebben we ook nog een stop gemaakt bij the chapel of the holy cross, een kerk in de rode rotsen gehouwen met spectaculaire uitzichten. Daarna was het de bedoeling red rock crossing te doen. Hmmm, parkenpas niet geldig, "wij zijn onafhankelijk" dus red rock pass ook niet geldig, en het mooiste onderdeel van het park (door een creek waden met op de achtergrond cathedral rock) was afgesloten omdat het waterpeil te hoog stond, nee dus, we maakten rechtsomkeer en zijn Red Rock State park gaan bezoeken. Ook wel 10 dollar maar het was de moeite waard. We hebben daar onze eerste hike gedaan, 4 km tussen de rode rotsen, oak creek met oversteekbruggen en mooie natuur. Onderweg nog een lekker ijsje en dan ging het (uiteraard serieus achter op planning richting Flagstaff. De route ernaartoe was een uurtje via een scenic drive. Onderweg ook weer gestopt voor wat uitzichtspunten en wat benenstretching, daarna aankomst in Flagstaff. Flagstaff ligt op de route 66 en heeft een redelijk oud gezellig stadscentrum met leuke winkeltjes. Na een half uurtje wandelen, de eerste kleine aankopen voor de pappie , zijn we gaan bevoorraden in de Wallmart. Njammie voedsel en wat survivalitems later bleek het toch al serieus laat te zijn. Eigenlijk stonden sunset crater en Wupatki NM 'oude indianenruine) op het programma, maar daar aangekomen bleek het park toe te zijn. Nu ja, de komende weken zien we nog genoeg bergen en indianenruines) dus hebben we rechtsomkeer gemaakt terug richting Flagstaff om naar Williams te gaann een echt route 66 dorpje. Tussen Flagstaff en Williams loopt de route 66, ondertussen highway 40 geworden, maar toch: we voelen ons nu echt roadtripachtig! In Williams hebben we wat langs de leuke winkeltjes geslenterd, supersfeer daar. Uiteindelijk zijn we beland bij de Mexicaan. Lekker voedsel, wel veel te veel natuurlijk, typisch! Na nog een uurtje rijden kwamen we dan aan in Tusayan voor een dagje grand canyon. Meer eerst de oogjes toe! Tot morgen!
Het feit dat we iets kunnen schrijven betekent goed nieuws: we zijn goed en wel aangekomen in de States. Niet vanzelfsprekend voor 2 vliegkwezels met redelijk serieuze vliegangst. Maar uiteindelijk allemaal goed meegevallen en we beginnen er terug aan te wennen. Praktisch geen gekwezel en toestanden . De vlucht vertrok in Amsterdam redelijk op schema, bleek dat we gewoonweg "the best seats" van economy hadden. Vorige week op de valreep gerealiseerd dat we nog plaatsen moesten boeken, uiteindelijk nog just een plaatsje naast elkaar kunnen reserveren, blijkt op de luchthaven dat we die stoelen niet kregen... pfff, bleken we dus in de middenrij te zitten van de nooduitgang met een zee van ruimte zonder nooduitgangenstress! BONUS!! Geweldige vlucht gehad dus, zonder van stijve stramme spiertjes, totaal zen, lekker eten, geen last van de Nederlanders want de vlucht zat vol Amerikanen, perfect dus. In Washington hadden we 3 uurtjes, direct door de douane, Leyla hare "pluizjesborstel" (lees geviseerd Salami) dit keer wel door customs geraakt en dan na een kleine foodstop door naar onze volgende vlucht. Wel nog snel een ontmoeting voor Leyla met Barack geregeld maar daarna terug in de lucht. Opnieuw wel 5uur, maar ook goede plaatsen, wel geen eten (hadden we niet gecheckt, dus wat honger lijden daar ) maar uiteindelijk ging dat ook allemaal vlot. Bij alamo ons niet in de zak laten zetten, we kregen een mooie grote redelijk nieuwe Nissan Versa. Na de autocheck moesten we nog 2 uurtjes met de auto tot aan het hotel. Dat was wel minder.... Na 30 uur wakker waren we redelijk kapot, uiteindelijk moest Leen het stuur overnemen, ik zat met een spectaculaire klop van den hamer! Dat was afzien!!Maar efkes doorzetten en het zou lonen voor s'anderendaags. Uiteindelijk na een superlange dag zijn we rond 23uur (7u Belgische tijd) in ons bed gekropen. We moesten ons kussen niet raken, we vielen praktisch ter plaatse staand in slaap! Maar we klagen niet, je moet er iets voor over hebben natuurlijk .
Eindelijk is het zover! Na lang lang
lang langer wachten zijn we er helemaal klaar voor! Vestimentaire drama's
wegens te volle valiezen liggen ondertussen achter ons, we are ready to go
South, Southwest meer bepaald. Klaar voor onze Amerikaans roadtrip. En
natuurlijk gunnen we jullie een kijkje in onze avonturen. Dus wie niet weet wat
doen, wie zich verveelt, wie gewoon supernieuwsgierig is of wie ons mist 1
raad: kom maar eens een kijkje nemen op onze blog.
Plannings- lijstjes en voorbereidingsfreaks als we zijn hebben we uiteraard een
volledige planning gemaakt, inclusief roadbook en roadtripcdboek. Als we het
doen, doen we het goed! Onze reisplanning ziet er als volgt uit:
1.
zaterdag 14/9
AMSTERDAM
PHOENIX - SEDONA
Schiphol - ( Washington )- Phoenix
2. zondag
15/9
SEDONA TUSAYAN
Sedona
(Chapel of the Holy Cross, Red Rock State Park, Oak Creek Canyon )
Flagstaff
Sunset
Crater
Wupatki
NP
zonsondergang Grand Canyon
3.
maandag 16/9
TUSAYAN/KANAB
Grand
Canyon NP
Kanab
zonsondergang
Coral Sund Dunes SP
4.
dinsdag 17/9
KANAB - PAGE
* The
Rimrocks (Toadstool Hoodoo)
* Lower
Antilope Canyon
*
Horsehoe Bend
* Glen
Canyon Dam
* Lone
Rock Road (strand) (Lake Powel)
* Wahweap
Road (scenic route)
5. woensdag 18/9
PAGE-MOAB
* Navajo
National Monument (Sandal Trail +/- 1u)
*
Monument Valley (fotospot: milemarker 13)
* Mexican
Hat
* Valley
of the gods (adventure road!)
* naar
Canyonlands National Park
*Canyonlands
National Park (Needles)
6.
donderdag 19/9
MOAB
TORREY
Canyonlands
National Park (Island in the Sky)
Dead
Horse Point State Park
Arches
National Park
7.
vrijdag 20/9
TORREY
TROPIC
Capitol
Reef National Park
scenic
drive (HW 12) via Grand Staircase Escalante
)
