Hallo mede-trippers, klaar voor een nieuwe story?!
Vroeg uit bed lukt na al dat slaapgebrek al wat minder, dus vandaag besloten we toch een beetje slaap in te halen. Onze wekker gaat een uurtje later, valiezen inladen met al die aankopen wordt al moeilijker (als mensen ons zien zeulen en sleuren elke avond aan die hotels dan kijken ze bedenkelijk, tja 2 vrouwen, wat wil je nu?) maar uiteindelijk slagen we er in om rond 10uur nog een rondje langs de strip te doen omdat Leyla nog wat hotels wilde fotograferen en dan op weg naar het beroemde Las Vegasteken. Een fotooke, gestopt voor een ontbijt en een panda-express voor onderweg en dan rond half 12 vertrokken voor onze trip van praktisch 800km door Death Valley. Na een half uurtje rijden en het eerste kleine mietenbergje klopte er iets niet aan onze gloednieuwe ge-upgrade bolide toerenteller voor dat miezerige bergske in overdrive! Leyla flippend in dieje auto naast mij (ze heeft het duidelijk niet voor autos en autoknopkes die flikkeren), man man En te bedenken dat we dan de tiogapass, de hoogste bergpas van Amerika nog moesten doen. Geen goede boel, dus wij rechtsomkeer opnieuw naar Alamo. Dit keer wat meer over onze toeren, wat gefrustreerder en al wat minder vriendelijker (maar toch nog steeds vriendelijk uiteraard). Uiteindelijk kregen we een rode volkswagen mee, ook redelijk nieuw, alles werkte, alles gecheckt dus opnieuw op weg. Volgens onze thuisplanning met maar liefst een monstervertraging van 5 uur op schema. Wij planmatige mensen horen dat niet graag, zien dat niet graag, kortom hebben dat niet graag, maar niet aan te doen. Uiteindelijk haalden we nog redelijk wat tijd in doordat de gps afstanden zeer speciaal berekend en we op bepaalde plaatsen harder mochten rijden, en rond half 3 arriveerden we in Death Valley. Eerst de beroemde uitkijkpunten Dantes view en Zabriskie Point gedaan, daarna de badwater road richting badwater genomen, het laagste punt (en ook het heetste) van Amerika. Vandaag was het niet deadly warm (vergeleken met 3 jaar geleden toen het 50 graden was en niet te doen) het was aangenaam weer rond de 30 graden met wind. We hebben badwater even verkend en begonnen aan onze panda express. Steven en Veerle: nu even niet verderlezen aub, jullie leven verandert vanaf nu namelijk. Ik begin aan mijn lekkere panda, een vlieg, nog een vlieg, vlieg, vlieg, . een nest vliegen in mijn voedsel! En Leyla had andere sides en entrees genomen voor haar bord, zij geen vliegen. The panda-expercience has changed forever (snik ). Mijn eten de vuilbak in, vanaf nu associeer ik de cutiepanda niet langer met NJAMMSIE voedsel: wel met vliegenvoedsel. Spijtig!
Ok Veerle en Steven, jullie kunnen terug invoegen, het pandadrama is gepasseerd. In death valley hebben we dan nog the devils golf course bezocht en de artists drive gereden om dan onze zeer lange trip van 500 km door de bergen van de Sierra Nevada te beginnen richting Lee Vining. Buiten een stop voor het tanken, eens een fotooke en wat op de weg lopend wild, viel het rijden wel mee. Soms pittig, soms zeer hels met al die bergbochtjes maar het laatste stuk viel wel nog mee. Het begon wel kouder te worden, kouder, kouder, verdorie superkoud seg! Van meer dan 30 graden naar vriesweer! Bleek een serieus koudefront vandaag en morgen over het land te trekken, het was tussen de 8 en -5 graden geweest die dag. En morgen werd max. 14 graden verwacht. Frisjes dus, en wij daar in ons kort shortje en kleedje binnen in het hotel met dat vriesweer om 22u. Was nogal een zicht. We hadden een cozy cabine, een houten chaletje in het bos waar beren gesignaleerd werden (wij zijn geen berenmensen), de cabine was cozy met de verwarming op, het berengevaar minder, toch zeker als je dan vaststelt dat je dingen vergeten bent in de auto, juist u pyjama aan hebt, en dan terug naar buiten kunt van die chiro/scoutstoestanden-achtig. Uiteindelijk volledig genesteld in onze warme cozy cottage konden we weer onder de wol kruipen voor een koud nieuw dagje!
Vroeg opgestaan, in de naastgelegen coffeeshop een superlekker ontbijt gaan eten (The garden coffeeshop, met betere appelkoeken als bij ons) en daarna gps richting Bodie, een ghosttown van in de tijd van de Gold Rush dat een nationaal park is geworden (lees: het is mooi onderhouden en kunstmatig terug wat in de tijd van toen gebracht. Dit had ik (Nele) 3 jaar geleden niet gedaan maar stond nu hoog op het verlanglijstje! Na een uurtje kwamen we toe, wel nog eerst een redelijk moeilijke onverharde weg moeten doen (stond nergens vermeld maar traag rijdend was het uiteindelijk geen probleem), maar dat bleek de moeite waard te zijn. Hier mag je mij de hele dag droppen. Echt de moeite van de trip waard! Er blijft maar 5% over van de oorspronkelijke stad van 10.000 inwoners en de laatste inwoners hebben de stad verlaten eind jaren 30. Vele huizen werden nog quasi intact verlaten dus je kan echt de sfeer van de jaren eind 1800 begin 1900 ervaren met een echte saloon, een hotel, een winkel van toen, een gevangenis, de mijnfabriek van toen. Leyla was tourguide van dienst en moest mij (Nele) uiteindelijk rond 14 uur wegsleuren van het plaatsje, maar uiteindelijk belandden we toch nog op een deftig uur in Mono Lake. Het feit dat ik mijn iPhone vergeten was in het hotel speelde ook mee, maar uiteindelijk had het hotel hem gevonden, ik blij, zijn we gaan eten bij een typische midwest BBQdiner met superburgers en superfries om dan uiteindelijk de South Tufa wandeling te gaan doen, een wandeling tussen kalksteenformaties aan de rand van het meer. Ook weer zeer fotogeniek en een walhalla voor vogelliefhebbers. Rond half 5 begonnen we aan de beroemde Tioga Pass een weg van 110 km dwars door de Sierra Nevada en de hoogste weg van het land. Een pittig weggetje met veel bergpassen, grote kliffen, mooie uitkijkpunten en opperste rijconcentratie.
Na een stop bij Olmsted point voor een eerste uitzicht op Yosemite National park, vertrokken we richting Mariposa. Althans ja, volgens tomtom via de snelste weg . Wij zijn best wel durvers, nu niet echt avonturiers (kamperen is niet zo ons ding), maar die snelste weg in de pikkedonker met al dat rondspringend wild, potentiele beren en toestanden Niet echt! Dan liever een kleine omweg van 40 km langs (ook wel een serieuze goosenecksweg) een meer deftige weg. Uiteindelijk na opnieuw wat lichtelijk drama geraakten we op onze bestemming, snel inchecken, koffers gedropt en ons bed in gekropen! Morgen gaan we richting Yosemite voor wat reuzenseqoiaspotting, wildspotting en verkenning van het meest bezochte park van Amerika (dat dan later bleek ook nog eens op een weekenddag gratis te zijn voor iedereen... (lees druk dus)).
Groetjes, Trippers!
