Hallo opnieuw mede-trippers,
De uitlopers van de Alaskastorm blijven ons ook vandaag parten spelen, dus geen jacuzzi, geen zwembad, geen strand, maar een verkenning van de stad via de speciale stadsdrive en wat wandelen.
De scenic drive is een beroemde rit door de stad waarin alle bezienswaardigheden en uitkijkpunten aan bod komen. We beginnen bij Mission Santa Barbara, een klooster, daarna richting de beroemde Botanische tuinen maar daar moeten we inkom betalen, 8dollar pp, te veel naar onze zin. Verder richting Montecito, een rijkeluisgehucht om dan te eindigen aan het strand bij Stearns Wharf, een mooie pier een wandelboulevard met duizenden hoge palmbomen. Het weer begon al iets beter te worden, dus dat was beter nieuws. We besloten wat langs de strandboulevard te wandelen in het zonnetje. Uiteindelijk zijn we toch nog beland in de winkelstraat, hoe kan het anders?!? en zijn we gaan eten bij Panera bread. SNamiddags rond half 3 vertrokken we richting eindbestemming van deze trip: Los Angeles. We deden eerst nog een scenic drive, of wilden dit doen langs de Santa Monica Hills maar na een uur haarspeldbochtjes draaien terwijl er niet veel te zien was, hielden we het voor bekeken en zetten koers naar Malibu. Daar vergaapten we ons aan de enorme huizen van de celebrities op de heuvels, speurden naar grote sleëen (niet moeilijk daar) met celebrities in. Leen had er ene gespot, ze weet wel niet van welke serie , jaja . We keken ons daar de ogen uit en in Malibu gingen we dan een chipske kopen in de plaatselijke supermarkt, hopende een echte Hollywoodcelebrity te spotten. Helaas, wel mensen met een zonnebril in volle supermarkt, maar wij zagen er geen supercelebrities in. Dan via Pacific coast highway verder gapend naar die pracht en praal en dikke wagens richting Santa Monica pier. Daar aangekomen in het hectische verkeer (niet simpel om daar te rijden, maar we overleefden) een parkeerplaats gevonden, richting Santa Monica Pier en dan daarna nog gewinkeld in de mooie winkelbuurt met dito supergroot winkelcentrum (uiteraard). Inchecken in het hotel, wat souvenirs gaan kopen in de target (na een half uur gereden te hebben naar een Walmart die zogezegd 24u op 24 open zou zijn . Nee dus) en dan een rallyke gaan doen (de tegenhanger van Checkers in Florida). Checkers is wel beter, er lag zelfs geen tomaat tussen onze hamburger, maar de frietjes blijven super daar! Ondertussen was het al praktisch 24u dus tijd voor wat slaap. X Trippers.
Dag mede-trippers,
We stonden op voor een nieuw dagje Westkust tot aan Santa Barbara met een zeer mistige hemel waar je nog geen 5 meter ver kon kijken. Spijtig, geen zee te zien vanaf de weg, enkel wit wit wit, witte mist. Af en toe als we van de kust wat inlands reden werd het helderder maar uiteindelijk heel de dag was het mistig en koud. We begonnen bij de zee-olifanten en zeeleeuwen, zalig om daar naar te kijken! Een korte sanitaire en koffiestop aan het bezoekerscentrum van Hearst Castle om dan via stops bij verschillende westkustdorpjes bij SB aan te komen. Onze eerste stop was Pismo Beach, waar we wat rondgelopen hebben, daarna Cambria, waar er leuke antiekwinkeltjes en interieurwinkeltjes waren. Daar hebben we ook even rondgelopen. Rond de late middag kwamen we aan in Morro Bay, waar we de Embarcaderro afgewandeld hebben, de dijk zeg maar, een winkelstraat langs het water. Hier hebben we ook de zeehonden bezichtigd, heeft Leyla een berg zeehondensnot over haar kiel gekregen (lichtelijke paniek nu ook weer en stank) en hebben we wat geshopt voor candy . Daarna was het een dikke 100 km richting Solvang, een nagemaakt Deens dorp, dat ook effectief just Callifornisch Denemarken is, met miniatuurstandbeeld van de zeemeermin inclusief. Er was ook een plaatselijk bioloigisch marktje in het centrum en uiteraard moesten we de plaatselijke Danish Pastery uitproberen. Lekker, maar bij ons zijn de koffiekoeken toch goedkoper en beter zenne . Tegen 18uur zijn we daar vertrokken via een scenid drive richting Santa Barbara. Geweldige stad ziet het er uit (en blijkt het nadien ook te zijn). De zon is ondertussen ondergegaan dus we besluiten de beroemde scenid drive door de stad morgen te doen. Het is toch te koud voor het zwembad (onze voormiddagplanning) dus dan kunnen we nu op verkenning in State Street, de hoofdstraat van de stad met shops, winkels, restos, caféetjes enz We checken eerst in in ons superleuke hotel (de Sandman Inn, aanrader) waar het wel over serieus stinkt maar dat blijken bepaalde bomen te zijn, gelukkig maar . Na installatie op onze kamer parkeren we in de buurt van State Street, eten we bij Cielito, een nogal prijzige hippe Mexicaan maar geweldig lekker en speciaal eten, windowshoppen we nog wat en gaan dan richting hotel voor wat slaap. AL bij al was het een rustig dagje vandaag.
X Trippers!
Hallo mede-trippers!
Vandaag verlaten we SF, de planning was vroeg te vertrekken, maar ook nu weer veel te laat in ons bed, veel te weinig geslapen dus de wekker wat later. Ook besluiten we nog langs de Golden Gate Bridge te rijden. Allemaal ok, maar heel SF is eenrichtingsstraat, alles zit vast, groene golven van verkeerslichten zijn hier totaal onbekend, dus na dik een uur arriveren we pas bij de brug terwijl het ocharme misschien 16 km was. Helemaal gefrustreerd van het verkeer hier en het gebrek aan het volgen van verkeersregels arriveren we levend en wel op onze bestemming: Golden Gate Bridge. In alle verkeershectiek rijden we het eerste punt voorbij, achter de brug herkansing en daar missen we (samen met 300 andere Chinesen) de afslag niet. Wat fotootjes, wat bekijken en dan met een aanzienlijke vertraging van 4 uur richting Sausalito, een klein leuk toeristisch dorpje met mooie uitzichten op SF, voor een koffietje en een ontbijtje. Daarna konden we op weg naar Pacific Coast Highway 1 de beroemde Westkustroute die rond de Oceaan kronkelt zowat 500 km. Onze eerste stop was Monterey, een mooie stad beroemd om zijn vroegere conservenfabrieken die nu gerestaureerd zijn en omgevormd tot winkelgebieden. We stoppen bij Cannery row en bij Fishermans Wharf (de haven). Na 2 uurtje beginnen we aan de beroemde tolweg 17 miles Drive die voor 10 dollar kronkelt langs kliffen, zeer dure huizen, de westkust, mooie uitkijkpunten en golfterreinen. Het was wel redelijk fris met enorme wind. Die wind is er al enkele dagen en blijft nog wel even. Hij is blijkbaar afkomstig van een superstorm uit Alaska die hier over zee passeert. Dus zeer windy hier! De volgende dagen wordt het heel fris en mistig uiteindelijk. Op het einde van deze drive ligt Carmel, een supercharmant rijkeluisdorpje waar Clint Eastwood ooit burgemeester was. De huizen zijn hier net peperkoekenhuisjes met zo van die perfecte tuintjes, laantjes met van die mooie sprookjesachtige overhangende bomen over de weg. Goed (maar zeer duur) wonen hier. We stoppen aan het strand, wandelen wat en rijden langs de winkelstraat. Hierna via Big Sur, een ruig, ongerept en zeer mooi gebied langs de Westkust naar onze eindbestemming van de dag: San Simeon. Beroemd is hier het Hearst Castle, wat we niet gaan doen, kastelen genoeg bij ons die veel spectcaculairder zijn. Wel op het programma voor morgenvroeg: Zee-olifanten bezichtigen langs de kust, daar staat San Simeon ook voor bekend. Nog snel langs het plaatselijke restaurant voor een pizza en pasta en dan naar de Sea Breaze Inn voor de nacht!
X Trippers!
Voor de bezorgde thuisblijvende mede-mens: wij ondervinden praktisch geen last van de shutdown. We hebben ons laatste nationale park (Alcatraz) gelukkig gedaan op 30 september. De luchtverkeersleiding blijft werken, de douane werkt, de staatsparken (waar we er wel nog enkele van gaan doen) zijn nog gewoon open, dus tot nu toe helemaal geen last! Gelukkig seg, hadden we de tour andersom gedaan dan was het wel wat dramatischer geweest. Maar dus 1 boodschap: Don't worry, alles kits hier!
X Trippers!
Voor de bezorgde thuisblijvende mede-mens: wij ondervinden praktisch geen last van de shutdown. We hebben ons laatste nationale park (Alcatraz) gelukkig gedaan op 30 september. De luchtverkeersleiding blijft werken, de douane werkt, de staatsparken (waar we er wel nog enkele van gaan doen) zijn nog gewoon open, dus tot nu toe helemaal geen last! Gelukkig seg, hadden we de tour andersom gedaan dan was het wel wat dramatischer geweest. Maar dus 1 boodschap: Don't worry, alles kits hier!
X Trippers!
Hallo medetrippers!
Ons eerste dagje SF breekt aan. Joepie! SF is een leuke stad, ik (Nele) heb er goede herinneringen aan, maar nu stonden we buiten en die herinneringen waren precies wat off. Dit hotel is super (buiten het feit dat we niet te spreken zijn over het gebrek aan haardroger en strijkijzer/strijkplank voor de exorbitante prijs die we betaald hebben (tja, als je verwend geweest bent de laatste dagen ) maar licht in een zeer slechte buurt! Overal zwervers, overal vuil, overal stank. Er stoppen mooie trammetjes vlak voor het hotel, die brengen je in de juiste buurt, hadden we dat maar gedaan ipv te beginnen wandelen naar het Civic Centre en de City Hall. Het werd wel wat beter, uiteindelijk ok en SF staat wel bekend voor de zwervers dus het went. We hadden tickets voor de Hop on hop off bus voor 2 dagen, ik (Nele ) heb daar 3 jaar geleden zo afgezien met dat wandelen dat ik veto gesteld had voor die typisch toeristhoppende bussen. IN Abu Dhabi was Bigbustours mij goed bevallen dus wij nu ook. Maar die mensen duiden niet deftig aan waar ze stoppen dus na Sherlock Holmes-achtige bewegingen van bigbustoursbussen volgen, ontdekten we de halte. Hop on, er af in Alamo Square voor de painted ladies (lees: de Full House huisjes) en wat rondwandelen in deze leuke buurt. We kwamen voor onze lunch (en ontbijt) uiteindelijk terecht bij Herbivore, een vegetarisch restaurant waar het middagrush was en iedereen totaal over zijn toeren. Na heel wat wachten kregen we uiteindelijk ons eten, superlekker, nog een koffietje (jaja, zelfs Leyla drinkt nu cafeine) en terug op de bus voor een rondrit (om ons eten te laten zaken bleven we een uurtje zitten en konden we beslissen waar we zouden uitstappen). We stapten uiteindelijk uit in de buurt van Fishermans Wharf aan de haven en na wat snuisteren gingen we naar Ghirardelli Square voor een Ghirardelli ijsje dat we met zicht op zee en Alcatraz opaten. Hierna richting Lombart street voor de meest bochtige straat ter wereld, wat klimwerk in Nob Hill en North Beach (Italiaanse buurt) om uiteindelijk in Chinatown te belanden. Ook hier hebben we wat winkeltjes gedaan met Chinese kitch. Rond half acht zijn we dan nog wat gaan winkelen (het is te zeggen, we hebben anderhalf uur in onze favoriete winkel gezeten (Old Navy)om uiteindelijk te belanden in Applebees voor lekker voedsel! Via de trammetjes die voor ons hotel stopten zijn we uiteindelijk thuis beland, na nog wel in de tram gesocialised te hebben met een zatte jonge barwerkster die duidelijk veel problemen had . Geradbraakt zijn we uiteindelijk in het hotel geraakt, snel een douchke (ik blijf SF veel vuiler en smeriger vinden dan 3 jaar geleden) en dan opnieuw de wekker goed vroeg voor een nieuw dagje SF met Alcatrazbezoek!
Op ons laatste dagje SF staan we op tijd klaar voor Alcatraz, althans, op tijd dat dachten we. Het voor ons hotel stoppende trammetje is handig en 45minuten op voorhand vertrekken we, maar dat was buiten het SF-verkeer smorgens gerekend. Bleek ook dat we niet onze effectieve tickets bijhadden maar enkel maar de e-mail te bevestiging dus op de valreep toegekomen (weer lichtelijk drama) en via de ticketbalie waar we onmiddellijk de juiste tickets kregen naar de wachtrij waar we juist op tijd waren voor onze boot (een bootje later hadden ze ons ook nog wel meegenomen maarja, planningmensen hebben graag dat planningen lukken ). Pilletjes vergeten in te nemen voor de boot, maar uiteindelijk viel het mee. Veel fotootjes konden we wel niet trekken van de uitzichten, het was een supermistige dag dus geen Golden Gate, geen deftig stadszicht, maar wel een deftig Alcatraszicht. Na een koffietje gingen we op verkenning rond het eiland en deden we de audiotour van het cellengebouw. Na een uurtje terug buiten en opnieuw op verkenning rond het eiland. We ondernamen een ontsnappingspoging, maar besloten dan toch maar dat het het risico niet waard was en dat we beter waren met de boot terug. Rond 12 stonden we dan terug op veiligere bodem en gingen we Pier 39 bezoeken met de beroemde zeehonden. Na wat winkeltjes en snuisteren zijn we een hele tijd bij de zeehonden blijven staan die serieus veel lawaai en ambras maakten. Opnieuw de bus op voor een tourtje (Golden Gate in de mist, het is een belevenis, een zeer koude belevenis ), Chinatown nog wat verkend en dan opnieuw richting shopping!!! Vooral dan inkopen voor onze mede-trippende familie/collegas en uiteraard ook Macys. Maar voor Macys was ons kaarsje aan het uitgaan, Leyla vergat zelfs onze aankopen ten velde ergens (opnieuw paniek, elke dag dus wel iets aan de hand hier, we worden oud ) en dan op naar ons nieuwe culinaire hoogtepunt: Cheesecake Factory! Gisteren hadden we ook al een poging ondernomen maar met wachttijden van meer dan een uur (het was toen zondag dus nog drukken) hadden we het toen gelaten, vandaag was het maar 30 minuten wachttijd. We weten uit vroegere ervaring dat dit wel meevalt dus we wachtten een half uurtje en konden dan aanschuiven. Ik voor de Chicken tostada salad (Mexicaanse salade met advocado, zure room, ) en Leyla een lekkere spaghetti. Na onze enorme porties die echt superlekker waren, toch netjes opgegeten te hebben, nog een Cheesecake gekozen uit de enorme cheesecakekeuze! Original cheesecake is nog steeds de beste keuze, bleek ook de goede keuze te zijn. Zoooo njammie: wij willen Cheesecake factory in Antwerpen! Die konden we ook al van de lijst schrappen: blijft nog hoop op ons verlanglijstje: Olive garden en Panera (wij zijn gewoontedieren, waar het goed is ga je terug ). Hopelijk kunnen we dit de komende dagen nog wel doen.
Ook nu weer via het trammetje terug. Minder animerend dit keer. Slaapwel!
PS de fotootjes volgen deze avond of morgen!
XXX Trippers!
Haydie Ho mede-trippers!
Klaar voor een dagje Yosemite, het drukst bezochte nationale park van Amerika. Gisteren hadden we een deel van het park al gedaan door de Tioga pass al te rijden (gelukkig was hij nog open, er lag op sommige plaatsen al sneeuw), vandaag is het de beurt aan de Valley en de sequoias. We sliepen wel wat uit en tegen dat we deftig vertrokken raakten (met wat gpsrouteproblemen, voedselinslag bij Vons, tanken en starbucks, arriveerden we opnieuw via een mooie scenic drive aan de zuidingang van Yosemite. Omdat Tuolumne grove, een ander Sequoiabos, gesloten was (hadden we gisteren gezien) door de grote bosbrand aan die kant van het park van enkele weken geleden ter bescherming van de bomen, gingen we naar Mariposa Grove, het grootste sequoiabos van het park. Omdat we redelijk lazy waren (na twee weken zijn de spiertjes wat stijver) kozen we voor de guided tour in een bus met koptelefoontje en uitleg van 1,5 uur. Zeer bumpy ride maar zeker de moeite waard. Eeuwenoude bomen (tot 2 à 3.000 jaar oud) verbroederen daar met mooie oude redwoods, naaldbomen, kortom: echt een toverbos (associaties met het E.T. bos komen boven ). Ook de uitleg was best interessant en na nog wat fototime met de bomen gingen we op weg naar Glacier Point, het populairste uitkijkpunt met uitzicht over de vallei en de Half Dome. Na een kleine 2 uurtjes (kwestie van de grootte van dit park wat te kunnen inschatten) kwamen we aan, samen met half Amerika denk ik (de toegang was blijkbaar vandaag gratis en daarbovenop ook nog een zaterdag: druk dus!). Uiteindelijk vonden we nog een parkeerplaatsje en via een kort tochtje kwamen we terecht bij het uitkijkpunt. Onze lekkere wrap opgegeten met een view en na wat rondhangen en wandelen gingen we verder naar Tunnelview, een ander uitkijkpunt van het park. We moesten wel nog een hert (Elk) op de weg vermijden, maar keeping calm en het hert ging van de baan. Zolang ze maar niet onverwacht op de baan springen is het niet zo dramatisch. Gelukkig was het geen beer, maar in tegenstelling tot 99% van de toeristen hier, staan wij 2 vrouwen niet direct te springen om een beer voor ons neus te krijgen. We hebben er uiteindelijk ook geen gezien . Na tunnelview met 400 zeer ambetante Chinesen/ Japanesen/Koreanen was het uiteindelijk al praktisch 18uur geworden. We gingen op weg naar de Yosemite Valley, bekeken nog wat uitkijkpunten waaronder El Capitan, de moeilijkste beklimming ter wereld (herinner u Tomtesterom) en concludeerden 1 zaak voor die El Capitan en Half Dome beklimmers: goed zot! Respect wel seg, pffff! Uiteindelijk na een mooie zonsondergang gingen we rond 19uur op weg via weer een mooie route richting San Francisco. Het was wel nog 3 uur rijden waaronder echt wel 1,5uur langs bergpassen. Eerlijk: we kunnen geen bochtjes meer zien , trop est trop. Gelukkig wordt het pas echt donker rond 20u dus nog efkes bochtjes in het schemerlicht, maar daarna: over en uit. Nog een redbulleke en een stop voor een hapje (fastfood deze keer ) en rond 22uur kwamen we aan bij San Francisco. Stress daar seg, niet enkel zijn die straten daar met 10 tot 30% hellingsgraad, het was daar 1 groot hectisch gedoe! En allemaal 1 richtingsverkeer, de gps herkende dat niet, dus gevolg: stressvolle rondjes rond de superdrukke buurt van het hotel draaien tot we over ons toeren uiteindelijk rond half elf een manier om bij het hotel te geraken gevonden hadden. Snel inchecken, dan naar de hotelparking in Stevensonn street, er is er maar 1 in SF . Hmm? Zeker? Er was er maar 1 in die straat. Ok, zeer verdachte buurt hier Ik (Nele) ben geen schijtluis, ik reis zelfs alleen, maar hier was ik echt niet gerust. Leyla ging op verkenning om te kijken of het de parking was (geen stress bij haar), uiteindelijk met iemand op de wacht de valiezen uitgeladen, via de wandelgps naar het hotel gewandeld en daar een foto laten zien van de parking in Stevensonn street Thats not our parking lot, this is a place where you dont want to park Hmmmm! Dachten we al! Dat is toch Stevenson street? Yes, but Stevenson street is a strange street, blijkbaar! Ze (de receptioniste van het hotel) ging meelopen. Gelukkig maar. Die straat stopt halfweg en dan op een totaal andere plek in de buurt begint die 100 meter verder terug. Ja seg. Uiteindelijk bleek die parking om de hoek te zijn (we steken het deels op Leyla haar slecht begrip van uitleg over hotelparkeren en voornamelijk over het zeer rare SFstratenplan) en het was er niet dodgy maar redelijk normaal. 100 meter naar het hotel, hotelkamer gecheckt en als blokken in slaap gevallen.
XXX Trippers!
Hallo mede-trippers, klaar voor een nieuwe story?!
Vroeg uit bed lukt na al dat slaapgebrek al wat minder, dus vandaag besloten we toch een beetje slaap in te halen. Onze wekker gaat een uurtje later, valiezen inladen met al die aankopen wordt al moeilijker (als mensen ons zien zeulen en sleuren elke avond aan die hotels dan kijken ze bedenkelijk, tja 2 vrouwen, wat wil je nu?) maar uiteindelijk slagen we er in om rond 10uur nog een rondje langs de strip te doen omdat Leyla nog wat hotels wilde fotograferen en dan op weg naar het beroemde Las Vegasteken. Een fotooke, gestopt voor een ontbijt en een panda-express voor onderweg en dan rond half 12 vertrokken voor onze trip van praktisch 800km door Death Valley. Na een half uurtje rijden en het eerste kleine mietenbergje klopte er iets niet aan onze gloednieuwe ge-upgrade bolide toerenteller voor dat miezerige bergske in overdrive! Leyla flippend in dieje auto naast mij (ze heeft het duidelijk niet voor autos en autoknopkes die flikkeren), man man En te bedenken dat we dan de tiogapass, de hoogste bergpas van Amerika nog moesten doen. Geen goede boel, dus wij rechtsomkeer opnieuw naar Alamo. Dit keer wat meer over onze toeren, wat gefrustreerder en al wat minder vriendelijker (maar toch nog steeds vriendelijk uiteraard). Uiteindelijk kregen we een rode volkswagen mee, ook redelijk nieuw, alles werkte, alles gecheckt dus opnieuw op weg. Volgens onze thuisplanning met maar liefst een monstervertraging van 5 uur op schema. Wij planmatige mensen horen dat niet graag, zien dat niet graag, kortom hebben dat niet graag, maar niet aan te doen. Uiteindelijk haalden we nog redelijk wat tijd in doordat de gps afstanden zeer speciaal berekend en we op bepaalde plaatsen harder mochten rijden, en rond half 3 arriveerden we in Death Valley. Eerst de beroemde uitkijkpunten Dantes view en Zabriskie Point gedaan, daarna de badwater road richting badwater genomen, het laagste punt (en ook het heetste) van Amerika. Vandaag was het niet deadly warm (vergeleken met 3 jaar geleden toen het 50 graden was en niet te doen) het was aangenaam weer rond de 30 graden met wind. We hebben badwater even verkend en begonnen aan onze panda express. Steven en Veerle: nu even niet verderlezen aub, jullie leven verandert vanaf nu namelijk. Ik begin aan mijn lekkere panda, een vlieg, nog een vlieg, vlieg, vlieg, . een nest vliegen in mijn voedsel! En Leyla had andere sides en entrees genomen voor haar bord, zij geen vliegen. The panda-expercience has changed forever (snik ). Mijn eten de vuilbak in, vanaf nu associeer ik de cutiepanda niet langer met NJAMMSIE voedsel: wel met vliegenvoedsel. Spijtig!
Ok Veerle en Steven, jullie kunnen terug invoegen, het pandadrama is gepasseerd. In death valley hebben we dan nog the devils golf course bezocht en de artists drive gereden om dan onze zeer lange trip van 500 km door de bergen van de Sierra Nevada te beginnen richting Lee Vining. Buiten een stop voor het tanken, eens een fotooke en wat op de weg lopend wild, viel het rijden wel mee. Soms pittig, soms zeer hels met al die bergbochtjes maar het laatste stuk viel wel nog mee. Het begon wel kouder te worden, kouder, kouder, verdorie superkoud seg! Van meer dan 30 graden naar vriesweer! Bleek een serieus koudefront vandaag en morgen over het land te trekken, het was tussen de 8 en -5 graden geweest die dag. En morgen werd max. 14 graden verwacht. Frisjes dus, en wij daar in ons kort shortje en kleedje binnen in het hotel met dat vriesweer om 22u. Was nogal een zicht. We hadden een cozy cabine, een houten chaletje in het bos waar beren gesignaleerd werden (wij zijn geen berenmensen), de cabine was cozy met de verwarming op, het berengevaar minder, toch zeker als je dan vaststelt dat je dingen vergeten bent in de auto, juist u pyjama aan hebt, en dan terug naar buiten kunt van die chiro/scoutstoestanden-achtig. Uiteindelijk volledig genesteld in onze warme cozy cottage konden we weer onder de wol kruipen voor een koud nieuw dagje!
Vroeg opgestaan, in de naastgelegen coffeeshop een superlekker ontbijt gaan eten (The garden coffeeshop, met betere appelkoeken als bij ons) en daarna gps richting Bodie, een ghosttown van in de tijd van de Gold Rush dat een nationaal park is geworden (lees: het is mooi onderhouden en kunstmatig terug wat in de tijd van toen gebracht. Dit had ik (Nele) 3 jaar geleden niet gedaan maar stond nu hoog op het verlanglijstje! Na een uurtje kwamen we toe, wel nog eerst een redelijk moeilijke onverharde weg moeten doen (stond nergens vermeld maar traag rijdend was het uiteindelijk geen probleem), maar dat bleek de moeite waard te zijn. Hier mag je mij de hele dag droppen. Echt de moeite van de trip waard! Er blijft maar 5% over van de oorspronkelijke stad van 10.000 inwoners en de laatste inwoners hebben de stad verlaten eind jaren 30. Vele huizen werden nog quasi intact verlaten dus je kan echt de sfeer van de jaren eind 1800 begin 1900 ervaren met een echte saloon, een hotel, een winkel van toen, een gevangenis, de mijnfabriek van toen. Leyla was tourguide van dienst en moest mij (Nele) uiteindelijk rond 14 uur wegsleuren van het plaatsje, maar uiteindelijk belandden we toch nog op een deftig uur in Mono Lake. Het feit dat ik mijn iPhone vergeten was in het hotel speelde ook mee, maar uiteindelijk had het hotel hem gevonden, ik blij, zijn we gaan eten bij een typische midwest BBQdiner met superburgers en superfries om dan uiteindelijk de South Tufa wandeling te gaan doen, een wandeling tussen kalksteenformaties aan de rand van het meer. Ook weer zeer fotogeniek en een walhalla voor vogelliefhebbers. Rond half 5 begonnen we aan de beroemde Tioga Pass een weg van 110 km dwars door de Sierra Nevada en de hoogste weg van het land. Een pittig weggetje met veel bergpassen, grote kliffen, mooie uitkijkpunten en opperste rijconcentratie.
Na een stop bij Olmsted point voor een eerste uitzicht op Yosemite National park, vertrokken we richting Mariposa. Althans ja, volgens tomtom via de snelste weg . Wij zijn best wel durvers, nu niet echt avonturiers (kamperen is niet zo ons ding), maar die snelste weg in de pikkedonker met al dat rondspringend wild, potentiele beren en toestanden Niet echt! Dan liever een kleine omweg van 40 km langs (ook wel een serieuze goosenecksweg) een meer deftige weg. Uiteindelijk na opnieuw wat lichtelijk drama geraakten we op onze bestemming, snel inchecken, koffers gedropt en ons bed in gekropen! Morgen gaan we richting Yosemite voor wat reuzenseqoiaspotting, wildspotting en verkenning van het meest bezochte park van Amerika (dat dan later bleek ook nog eens op een weekenddag gratis te zijn voor iedereen... (lees druk dus)).
Groetjes, Trippers!
, jaja 
