|
Het Sleutelvehaal
Zoals beloofd, het sleutelverhaal!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Toen meme en pepe op bezoek zijn geweest (want ja, dat is ook al allemaal aan mijn blog voorbijgegaan), zijn ze met mama en papa een weekendje naar Napier gegaan. Ik ging die kans dus grijpen om drinks te houden bij mij. Ik had dus die week op school en via sms verkondigd aan de juiste personen: Mannen, Zaterdagavond is t bij mij om doen!. Ik mocht dus zeker een 20-tal mensen verwachten.
Vrijdag voor het vertrek van mama en papa besloot ik om bij een vriendin (Alice) te gaan slapen. Mama was er eigenlijk niet zo voor want dan zou ik de volgende dag naar een leeg huis moeten terugkomen. Papa gaf mij gelijk in zeggen dat da dus niets uitmaakt, en die heeft mij dan ook naar Wellington gevoerd (Dads taxi service!).
De 4 oudjes vertrokken zaterdag ochtend. Toen ik zaterdag naar huis ging moest ik een bus nemen van bij Alice thuis (die in Kandallah woont), en dan de trein naar Paremata. Snuggere ik liet op die bus mijn portefeuille toch wel liggen?! Grote paniek toen ik mij realiseerde da mijn huissleutel daar inzit!!! Ik sta buiten oudjes zijn op weekend geen sleutel. Nooit een goeie combinatie. Vooral niet als er die avond een goeie 20 mensen op uw stoep staan met de verwachting dat ze weldegelijk binnen kunnen!
Gelukkig stond ik niet alleen in het station, maar was Courtney erbij. Zij heeft dan mijn treinrit naar huis betaald want ja
geen portefeuille, geen geld ook nie hé! Ik heb dan ook meteen naar Metlink gebeld (de trein- en busservice) om te zeggen wanner en op welke bus ik mijn portefeuille had laten liggen.
Eens thuis aangekomen probeerde ik dus alle mogelijke manieren om in mijn eigen huis in te breken. De deur van t waskot, alle schuifdeuren, ik probeerde via stoelen op mijn balkon te klimmen in de hoop dat die deur open was,
allemaal niets! Toen ontdekte ik dat er een klein raampje openstond aan de zijkant van het huis, eentje van mama en papa hun kamer. Met hulp van een stoel probeerde ik dan binnen te komen maar
geen chance.
Toen ben ik maar de buren gaan opzoeken. Goeiemorgen, ik woon hiernaast
hebben jullie soms een ladder want ik heb mijzelf buitengesloten
Ze vroegen dan achter het hele verhaal, zoals iedereen zou doen want ja, hoe fixt ge da nu in godsnaam?!
Alez fin, die kerel (John heet hij) heeft zijn ladder gegrepen en is met mij meegekomen om te assisteren bij het binnenbreken. Eens ik het balkon op geraakt was, was al gauw duidelijk dat ook da geen optie was. Ik heb hem dan verteld over het raampje dat openstond. Na er eens goed over te discussiëren hadden we dan besloten om mij erdoor te proberen heffen (tussen het grijpen en het heffen door hebben we elkaars namen ook geleerd J). Al gauw was duidelijk dat da nie ging lukken (en nee, niet omdat ik niet paste, maar omdat het raampje op een hoek open gaat en ik zo niet kan buigen!!). Terug eruit dus!
Er zat toen niets anders op dan terug mee te gaan naar de buren thuis en daar te bellen naar een slotenmaker. Daar heb ik zijn vrouw leren kennen (naam ben ik alweer vergeten). Die wist mij te vertellen dat de eigenaars van ons huis hier in t straat wonen! Maar ze zijn wel veel in t buitenland
Die hebben we dan opgezocht in de telefoonboek en ja hoor! Die waren thuis en hadden een reservesleutel!
Ik ben dan uiteindelijk dus gewoon met behulp van een sleutel binnengekomen. Ik heb mij meteen in bad gedropt om eens een potje te wenen! Haha. Was mij dat een opluchting!
De maandag erop kreeg ik van papa te horen dat Wellington Police naar hem gebeld hadden om te zeggen dat iemand mijn portefeuille had binnengebracht. Ik had er namelijk een businesskaartje van hem inzitten. Hij mocht er die avond om gaan. Alles zat er nog in (ook de sleutel), buiten misschien 5 dollar... maar de kans is groot dat ik die eigenlijk nooit gehad heb om te beginnen!
Riet
|
