't Doet raar zo'n bezoekske aan 't eigen huis voor een paar uur. Donderdag en we rijden naar de andere kant van 't land. We vertrekken met regen maar even voorbij Louvain La Neuve breekt de zon door. Aan het hellend vlak van Ronquieres lijkt alles verlaten.. We hebben, samen met een Nederlands koppel, de parking voor ons alleen. In de namiddag zou er een geleid bezoek zijn maar de boottrip gaat alleen 's zondags en er liggen ook geen andere boten klaar. Dan maar naar Strepy voor de scheepsliften. Ook hier is het enorm rustig. Aan de balie vertellen ze ons dat, ook in de verlofperiode, er tijdens de week alleen boottochten zijn voor groepen en... bij voldoende volk één (1) tijdens 't WE voor andere bezoekers. We geloven onze oren niet - hier staat de grootste scheepslift ter wereld en blijkbaar is dat geen bezienswaardigheid buiten de uitstapjes van gepensioneerden tijdens 't jaar. 's Namiddags komt er een groep en er zouden nog een paar plaatsen vrij zijn. We gunnenb het de jonge Nederlanders en willen hier met de ganse familie eens terugkomen Wij waren er een tijdje zoet met het bezoek van de tentoonstelling - zicht op de installatie als er een vrachtboot en een paar plezierboten getakeld worden. In de omgeving staan nog een paar liften ... Een aanrader... Daarna gaan we een kijkje nemen aan de "port de plaisance" van Thieu aan de andere kant van de brug...met uitzicht op de Maas en de liften. Er liggen een paar bootjes .. het is er rustig en...'t zonneke schijnt. 't Ventje gaat wandelen met de hond en ik installeer me met een boek. 's Avonds komen er nog een paar bootjes aanmeren - een leuke babbel is niet ver weg. En, voor de eerste keer dit jaar, liggen we op tijd in bed. Geen TV, geen pc, geen photoshop -
We willen ons weer wat verplaatsen. Het is WE en doorgaans vermijden we die dagen om te rijden als 't mooi weer is... veel motorrijders, veel fietstoeristen. We stippelen een route uit via kleine baantjes en...dat hebben we geweten. Op een afstand van 70 km vroegen we 3x de weg... dat lukt ons dus alleen in 't eigen landje. Het is heet en aan het meer is het vrij druk maar we vinden toch nog een plaatsje tussen onze zwerversvrienden waar we de luifel kunnen uitzetten. 't Was heel lang geleden (25jaar?) dat we hier nog langskwamen en het is onherkenkaar. Niet zo onze dada... maar verder rijden trekt ons nu ook niet zo aan. 't Ventje gaat wandelen, ik luier en lees en praat wat met onze buren. 's Avonds loopt de camperplek bijna leeg ... we verplaatsen ons naar de rand van 't meer en slapen in op 't geklots van 't water.
We worden gewekt door 't zonneke. Nog een flinke wandeling (allé voor 't ventje toch) voor het weer te warm wordt. Na een weekje België rijden we Frankrijk in. Gaan we nu richting Pyreneeën waar het blijkbaar mooi weer is of trekken we toch richting Alpen? Het wordt Cerfontaine, Couvin, Rocroi, Monthermé aan la Meuse...één van onze lievelingsplekjes . Blijkbaar heeft het hier de vorige dagen wel geregend. We verkiezen toch een plekske met gras aan 't water boven de parking in 't Centrum. Ideaal voor ons Kaya die haar bezigheid heeft met zich druk te maken over de eenden die tot aan de deur van de camper komen. Haar vreugde slaat om in paniek als er in de verte een onweer komt aangerold. Ze zoekt haar heil in een hoekske tussen de bestuurderszetel en onder het dashbord. 't Begint goed te regenen en we zetten de luifel uit zodat de deur open kan blijven. Iin een mum van tijd staan we in een grote plas... Ons nu nog verzetten? of zien wat 't morgen geeft? We zien morgen wel. Ik win bij 't Yatsen, installeer me voor de nacht met mijn boek en een kasteelbiertje en word 's nachts door niks gestoord.
Het regent niet meer, de plassen zijn weggetrokken maar het is somber weer en er staat een strakke wind. We volgen de Maas naar Charleville Mezière. We weten dat hier een camperplek is, hebben tijd zat, en gaan eens op verkenning. Een poosje sightseeïng met de auto en 'k moet zeggen dat de stad een frisse en gemoedelijke indruk nalaat. De camperplek ligt aan 't water nabij de camping, 't centrum tevoet goed bereikbaar. Eén groot nadeel... een heel scheve parking en kleine plaatsen - keggen absoluut nodig om de casrollen op 't vuur te houden... we hebben zelfs geen zin om hier ons bokes te eten... Een 10tal kilometer voor StDizier besluiten we toch maar langs 't meer te rijden. We opteren voor de parking nabij 't natuurcentrum. We ontmoeten er vlamingen die ook aan de barrage in Florenville stonden en naar hier afzakten in de hoop van beter weer. Maar de wind staat strak en maakt het onaangenaam. 't Duurt even voor we de auto zo staan hebben dat de deur open kan blijven zonder teveel tocht binnen. 't Worden bokes met een hete tas soep. 't Ventje gaat met de Kaya even de dijk op maar is vlug terug en verkiest een poosje verder te rijden ipv platte rust. We rijden langs Joinville en gaan even kijken hoe het er nu op het camperplekske is...Onze vriend "den hollander" ligt ook dit jaar weer met zijn bootje in 't haventje. Augustus en dus ook hier veel campers. Wij rijden een tiental kilometer oostwaarts tot Goncourt waar het heel rustig maar spijtig genoeg ook slecht weer is. Vissers houden van in hun auto hun lijntjes in 't oog. Een jong koppeltje zit met een dikke jas op de reling aan 't water. Zelfs ons Kaya blijft niet lang buiten. We installeren ons met een boek en een tas koffie. Kaya strekt zich languit onder tafel met zicht op de wei en roert zich enkel als de eenden te kort bij komen. Een rustige dag maar we trachten toch naar 't zonneke.
Het regent niet als we de gordijnen opentrekken maar lang zal het vermoedelijk niet meer duren. Dikke donkere wolken sieren het firmament. We gaan rijden tot we 't zonneke vinden. Langres, Longeau, Gray, Dole, Poligny,Sault Le Saunier, we stoppen aan 't museum van le pays de Bresse om een hapje te eten. 't Is opgeklaard maar na een wandelingske met ons Kaya willen we toch nog meer zuidwaarts. Via Bourg en Bresse zijn we vlug in Villars Les Dombes. We zoeken ons een droog plaatske achteraan op de wei. De auto staat nog maar goed stil of mijn ventje is al op stap. We ergeren ons blauw aan andere MH bezitters die het nodig vinden met de armen overeen toe te kijken hoe een Duitser zich vastrijdt tussen de paaltjes als hij de parking op wil. Niemand houdt hem tegen, niemand verwittigt hem (jaloersheid en leedvermaak?) al zien ze goed dat hij met zijn grote Concorde en aanhangwagen er niet door kan. Gelukkig zie ik dat mijn ventje hem gaat helpen en hem toont dat het gemakkelijker is om rond te rijden. We krijgen een hekel aan die nieuwe mentaliteit... De volgende dag staan we op met 't zonneke. Hier blijven dus ... ruimte zat en goed om een stapke te doen met de hond en met mijn scooter. Ons Kaya zorgt er voor dat de ooievaars niet te dicht bij haar eetbak komen.... wij luieren, lezen en genieten en zo houden we dat hier 4 dagen vol..
Op de wei lopen veel ooievaars rond en dat heeft ons Kaya wel vlug geroken ... ziet ge niet dat ik eruit wil????? 't ventje offert zich dan maar op om te gaan wandelen ...
Het is stralend weer. Via Chalamont naar Amberieu en richting Aix Les Bains maar in Pugieu beslissen we via Culoz naar Ruffieux en het strandje in Serrières La Chatagne te rijden. Het is heet en gelukkig vinden we een plaatsje in de schaduw nabij de speeltuin... weg van de baan. Pa gaat wandelen, de Kaya duikt het water in en probeert de beek leeg te drinken en ik ... ik geniet van een tas koffie en 't uitzicht.
's Avonds verzamelt de dorpsjeugd maar ... ver genoeg van ons af ... En zoals altijd op verlof ... op tijd het bed in. Moe van niks te doen. We slapen lijk marmotten.
Een paar dagen in de drukte volstaan. We willen ons een paar kilometers verplaatsen .. In Rumily heb ik de dochter aan de telefoon, let niet goed op waar we rijden, om bij 't beëindigen van 't gesprek te ontdekken dat de baan die we nu volgen me niet erg bekend voor komt. Yep ... even overleggen...terugrijden of met een omwegske. We verkiezen het laatste omdat het een mooie route lijkt en... we hebben tijd zat. We nemen de tijd om hier en daar in een mooi dorpke te stoppen.
't Ventje komt terug met een telefoonkaart en die moet natuurlijk uitgeprobeerd worden. Even naar de vrienden gebeld en Gazelleke vraagt zich af of ik mijn peceke nog niet mis ... neen...zelfs mijn laptoppeke nog niet uitgehaald. In Sévrier komen we aan het meer van Annecy. Via de noordkant de kortste route maar via de zuidkant kunnen we weer een stuk onbekende paden betreden. Keuze dus vlug gemaakt. We nemen onderweg nog vlug een paar kleine collekes mee . Op de Leschaux stoppen we want de Kaya is wat onrustig .. vermoedelijk deze morgen wat teveel "beek" naar binnen geslurpt. Terwijl 't ventje een stapke gaat doen dek ik maar de tafel. Als we vertreken ineens een raar geluid...Het trapje stond nog buiten en... van zijn poten gereden...goed voor de schroot. Een serieuze afdaling brengt ons vlug in Thones waar aan de beek een mooi schaduwrijk plekje op ons wacht. En zoals altijd hier is 't wat passen en meten om...niet te scheef te staan, niet tekort maar ook niet tever van de takken, voldoende ruimte laten om zetels en tafel buiten te zetten en ..de zijdeur richting ochtendzon..en nog een paar andere vereisten voor mensen die geen andere problemen hebben haha Goed voor 4 dagen wandelen en genieten tot de regen water in 't eten gooit.... We krijgen 's nachts een onweer om "U" tegen te zeggen... mijn ventje slaapt en snurkt, ons Kaya weet niet waar kruipen en ik... ik waak over de zaak, in de ene hand mijn boek en met de andere de hond aaiend... De weerberichten voor de volgende dagen: regen en regen. Tijd om op te krassen dus.
We rijden maar zuidwaarts en zien waar we komen. La Clusaz, Col des Aravis. Een heel mooie en aangename col om te rijden. 't Is zondag en dat waren we vergeten tot we een 10tal km voor flumet waren... file rijden ... Ja, flumet doet wat voor de toeristen. We zijn hier nog nooit doorgereden dat 't rustig was of we niet moesten aanschuiven. Geen kleine banen meer - direct richting zon. Alleen de gorge de l'Arly zet ons nog even op de rem, daarna is het een grote baan tot Albertville. De zon is er weer doorgebroken en we hebben goede herinneringen aan Aiguebelle. We hadden ons de omweg kunnen besparen want op 't pleintje stonden de campers schouder aan schouder brrrr we rijden 't pleintje rond en zeggen bey bey..Een 60 tal km scheiden ons van Grenoble. We laten ons niet verleiden om de stad in te rijden maar rijden l'Autoroute en... voor de 2e keer deze reis moeten we om rijden. Onze gewone afrit is open maar even voorbij, zonder verwittiging, afgesloten... Vragen dan maar.(zouden we nu toch een gps nodig hebben??? niks van ..) We stoppen even aan de kloof om vast te stellen dat er wel héél veel volk is... ook in Villard de Lans is het een drukte van jewelste. We rijden even rond langs de parkings maar de beslissing is vlug gevallen om door te rijden de vallei in naar corrençon waar we midden in de natuur een grote parking voor ons alleen hebben. We slapen rustig, ontwaken met 't zonneke ...voelen ons goed. We willen hier wel niet langer blijven want het terrein is nogal geaccidenteerd en met onze adem en benen geen echt ideaal wandelgebied. We rijden verder door de Vercors via de Bournes. In Les Baracques is men nog volop de nieuwe tunnel aan 't boren en Les Grands Goulets nog voor minstens een paar jaar niet bereikbaar. Voorbij St Agnan hebben de ooien goed hun best gedaan, de weiden lopen vol lammetjes. Aan de grotten van de Lure is 't stilletjes... en we genieten er een poosje in 't zonneke. Op de Col de Rousset staat een strakke wind - 't zal toch niet waar zijn zeker ... Maar als we aan de andere kant uit de tunnel komen zijn al de zorgen weg. Een zonovergoten landschap met lavendel velden - de straten en pleintjes in de dorpen met hun knotwilgen... een fijn gevoel. In Die gaan we rechtstreeks op de wei staan. We voelen ons hier stilaan thuis. 't Ventje kan gaan markten en wandelen. Komt telkens thuis met zijn zakken vol hazelnoten en...pruimen. Af en toe eens wat Clairette de Die gaan proeven of een terraske doen ...lijk God in Frankrijk. En... hij heeft een nieuw en stevig trapke gevonden voor mij. (haha heeft met de mevrouw van de winkel afgesproken dat hij het mocht terugbrengen als ik het niet goed vond... wat moet ik daar nu bij denken???)
We willen wat verder zuidwaarts maar ook niet téveel rijden. Even buiten 't centrum stoppen we aan een groenten en fruithal en doen weer een voorraad vitamientjes in. Via Crest naar Bourdeaux waar het zeer druk is ... geen parkingske te vinden tenzij kms verder langs de baan. Het is een dorpke waar we normaal graag een paar dagen blijven maar deze drukte spreekt ons niks aan. In Dieulefit hebben ze een goeie bakker en pa doet lijk alle Fransen en parkeert dubbel om even binnen te springen. Montbrison: we stoppen op de camperplek; een kleine parking aan een speeltuin maar wel met alle voorzieningen, zelfs electriciteit. Het duurt weer even voor we goed staan grrr... niet onder een boom want als het gaat regenen blijft het druppen op het dak, kort bij de service paal dan moeten we geen verlengkabel uithalen en ook zo dat we niet uit ons bed rollen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de batterijen van mijn scooter enz. op te laden. 't Ventje doet zijn wandelingske en babbelke en komt terug met druiven en lavendelessence. 's Avonds krijgen we nog het gezelschap van een heel leuke Parijzenaar.
We rijden een kilometer verder en zien een nieuwe service plaats aangeduid - we kunnen het ons niet laten om eens te gaan kijken. Het is er heel mooi en rustig staan aan de sportvelden met WC's en alle service mogelijkheden. De scooter is goed opgeladen en we maken een serieuze wandeling. Golvende wijngaarden waar men ook kijkt. Onderweg komen we nog langs een heel mooi "maison de vacances"
.
Het is nogal overtrokken en na onze middagrust wil 't ventje nog wat gaan rijden. Via Nyons, Buis les Baronnies en Sederon naar Sault. Onderweg krijgen we af en toe wat druilregen. Spijtig want ik vind dit nog altijd een heel mooie route om te rijden. In Sault op de parking is het druk en veel plassen. Niks om ons Kaya buiten te laten. Er staat ook een heel nieuw service station, wel betalend maar.... het kraantje aan 't kerkhof is er ook nog steeds... We rijden er even rond en rijden verder. Onderweg komt 't zonneke er door en we genieten van de uitzichten die de D943 ons biedt. In St Saturnin vinden we toch dat we genoeg gereden hebben voor vandaag.... parking zat nabij de boulodrome en heel mooi om te gaan wandelen. Volgens de mensen hier voorspellen ze heel mooi weer voor morgen. Vandaag vroeg tussen de lakens met een spannend boek.
We worden wakker met 't zonneke en doen rustig aan. 't Is bijna middag als we beslissen toch nog wat verder zuidwaarts te rijden - geen vast plan, we zien onderweg wel wat ons voor de wielen komt. Even voorbij Apt op de N100 oostwaarts zien we platen staan "Colorado" Het intrigeert ons en we nemen de D22 noordwaarts. Het park kreeg zijn naam omdat de natuur er fel gelijkt op een deel van Colorado in de VS met dezelfde kleurrijke rotsformaties. Er lopen verschillende wandelwegen door. Aan de ingang staat een jonge vlaamse student die hier een vakantiejob doet. Na wat praten en uitleg vragen moeten we vaststellen dat ik hier niets kan doen...een paar meter voorbij de parking worden de wegen smal, zanderig en fel geaccidenteerd en dus niet met de scooter te doen. 't Ventje gaat wel een verkenningswandeling doen en is er opgetogen over maar ook verderop wordt het voor hem te fel bergop ... We krijgen nog de uitleg hoe we in Rustrel via een "verboden" straatje bergop een mooi uitzicht over heel de streek hebben. We rijden dus even om en houden ons hart vast als we begrijpen waarom het "verboden" is ... maar we komen er heelhuids door. Het is een mooie route, we komen langs kapellekens en kleine dorpen, rijden tussen de wijngaarden, stoppen om de haverklap en voelen ons lijk God in Frankrijk.
.
We rijden een ommetje naar St Michel Observatoire waar men naar de sterretjes kan kijken...Voor wie het interesseert, de camperplek ligt richting observatorium, keggen nodig. Het centrummeke zelf is wel heel toeristisch maar toch gezellig gebleven. Ondertussen vlamt de zon er op door. We willen een plaatske vinden onder een boom en ja... we kennen er eentje dat hier niet zo ver af ligt. Forcalquier, Manosque, Vinon s/Verdon, St Paul Lez Durance. We vinden een goede boom, hebben een picnic tafel naast de deur, kort bij 't centrum en wat wandelmogelijkheden. De bewoners rond het pleintje zijn ondertussen goede bekenden... een beetje thuiskomen dus.
Ze vlammen er goed op deze morgen. Volgens de buren baadt heel Frankrijk in de zon .. goed om wat bergskes te gaan doen. We nemen rustige routes via Ginaservis naar La Verdière, met onderweg veel druivekens, Tavernes, Sillans La Cascade. We stoppen op de parking waar één van de wandelingen naar de waterval vertrekt. Het is er zeer druk en heet. 't Ventje vertrekt met de hond richting waterval maar is vlug terug. veel te warm om te wandelen. De boom waar we onder staan geeft ook weinig soelaas. Ons maar verplaatsen naar de andere kant van 't centrummeke ( waar we nu niet veel meer kunnen gaan doen - ligt op een helling .. een paar jaren terug deden we dat nog zonder problemen maar dat is verleden tijd) Hier onder de bomen valt het mee en ...'t is hier rustig en vlak om te wandelen. Een Brugs gezinnetje komt even langs om te vertellen over hun mooie tocht .. ze raden ons aan zeker Tourtour te doen ... We kennen dit mooie dorpje maar met de kampeerauto??? no way ... veel te smal en we hebben echt geen nood aan gebibber of adrenalineopstoten...we willen het rustig houden. Via Aups rijden we verder naar Les Salles en installeren ons voor de rest van de dag aan 't meer. Ik haal mijn cursus photoshop boven en genietend van een 5* uitzicht leer ik hoe ik foto's moet rechtzetten... zal van pas komen. Laat in de avond verhuizen we naar de camperplek ... oei .. we waren hier nooit in 't hoogseizoen en dat gekrioel is nu ook niks voor ons en... veel loslopende honden. We weten een paar km verder nog een andere plaats .. wel nogal scheef maar daarvoor hebben we onze keggen toch. De ondergaande zon kleurt de rotsen, de krekels zijn wakker en wij gaan slapen.
Even overleggen langs waar we rijden. 't Ventje wil graag richting Lauteret en daarvoor moeten we eerst al wat bergskens over. De Col d'Allos is van Zuid naar Noord geen optie voor ons (te smal en geen uitzicht) Col du Labouret is OK Daar het hier overal zo druk is en we de Canyon de Verdon reeds herhaaldelijk deden, rijden we dus niet via Castellane maar via Moustiers naar Mezet en digne Les Bains. In Digne zijn er feestelijkheden , parkings overvol, stapvoets verkeer langs de vele stalletjes. we hebben zelfs de kans om door mijn vensterraam olijven te kopen... De route noordwaarts van hieruit reden we al een paar maal maar steeds met slecht weer. we genieten nu dus dubbel. La Javie, Col du Labouret, Le Vernet, Col du Maure, Seyne, Col St jean ... wat draaien en keren maar verder heel gemakkelijk te rijden. In St Jean houden we onze "afternoon tea" met een goei tas koffie om even te bekomen. We wilden onder de bomen gaan staan op een brandweg achter de parking en bij 't achteruitrijden ...wat te goed afgedraaid zeker... even de baan wat moeten bijwerken met grote stenen maar we zijn er zonder stukken uitgekomen. We doen het dus even zonder die schaduw. Van hieruit nog een sprongske van 15 km naar Le Lauzet, één van onze lievelingsplekskes. De camperplek aan 't meertje en boulodrome staat vol maar aan 't speeltuintje duiken we onder de bomen. Vermoedelijk voor de laatste keer want men vertelde ons dat ze hier gaan bouwen... De scooter van de auto en we zijn op pad. 't Ventje raapt en plukt hazelnaten .. wil thuis notenbrood gaan bakken zegt hij... 's Nachts schiet ik wakker ... er zit iemand aan mijn scooter denk ik ... rolgordijnen op maar niks te zien. Even later weer....ons Kaya blaft en springt en verjaagt ....DE KAT...
De volgende dagen wordt er gewandeld, gelezen en de auto opgekuist....
Stralend weer. De bakker in 't dorp is nog gesloten. Ja, zo vroeg zijn we de baan op vandaag...We rijden via Barcelonnette naar Jausiers we een 'restaurant" kopen en neen, geen zaak maar een grote baguette. Tijdens 't ontbijt vergapen we ons aan al dat verkeer en verwonderen er ons over dat zovelen afslaan naar de Col de Bonette (de hoogste van Europa en blijkbaar ook een heel mooie) We willen onze plannen niet weer veranderen maar noteren hem met "een stip" voor de volgende keer. De Col de Vars is een aangename bergroute. Op de pashoogte worden we geschroeid door de zon en de wind.
.
Vars centrum is langgerekt en vooral een skioord. In Guillestre willen we een overnachtingsplaats zoeken maar dat valt dik tegen... ligt tegen de helling geplakt en dus steile straatjes, druk verkeer en op de grote parking staat een circus. We rijden aan de andere kant het dorp terug uit. We willen wel graag een plekske vinden voor Briançon. De route volgt de Durance en hier en daar zijn vertrekplaatsen voor kayaks. We rijden wat rond in Argentière waar veel mooie parkeergelegenheid is maar wij ontdekten nog een parking aan 't water waar wedstrijden georganiseerd worden. Nu, heel rustig...met een boom om onder te staan, een beek voor de Kaya, mooie wandelwegen... meer moet dat niet zijn.
De dag starten we met een flinke wandeling en genieten van de nog frisse ochtendlucht. Strak blauw zonder één enkel wolkje en ze beloven ons een hete dag. We rijden nog steeds langs het Parc Nat des Ecrins en genieten van het uitzicht. Briancon, zoals het bij een levendige stad hoort, druk verkeer. Door de vallei van de Guisane en zien veel Italiaanse Motorhomes die huiswaarts rijden .. voor hen zit het verlof er op en dat is te zien want op de parking in Le Monétier is ruimte zat. De Col du Lauteret is van Oost naar West zeer gemakkelijk te rijden en we zitten op 2059m voor we er erg in hebben. We vinden een plekske met een 5* uitzicht om onze tafel te dekken en eten met zo'n uitzicht smaakt eens zo goed. Voor wie het interesseert achter het hotel aan de zuidkant is een heel mooie plek om met de camper te staan ... het is wel even hobbeldebottel rijden en de wei is alles behalve plat maar het uitzicht is onvergetelijk... doen, zolang ze het daar nog tolereren...Wat lager aan de Z/W kant is er een vlakkere parking waar men beschut staat maar... beperkt uitzicht natuurlijk. En wie weg van alles wil in Villar d'Arene richting camping rijden en onder de bomen aan 't riviertje....wel opletten bij regenweer voor vastrijden. Het is stralend weer dus nemen wij de Galibier er bij. Hier is heel wat meer stuurkunst vereist om de top op 2646m te bereiken .. zeker als men niet de tunnel neemt. Er is een kleine parking aan de linkerkant... De afdaling is gewoonweg "genieten" van een prachtig uitzicht ... soms voelt mijn borstkas wat te klein aan... zo mooi.. (het verschil: bij 't klimmen ziet men veel baan en een beetje omgeving, bij 't dalen is er meestal onbeperkt uitzicht) Maar ... er komen zwarte wolken opzetten ...geen goed idee om in La Rivine aan de beek te gaan staan. We zoeken ons een plaatske in Les Verneys waar we nog het gezelschap krijgen van 3 andere campers. Ook bij 't binnenrijden van Valloire is er rechts een mooie parking maar daar zijn feesten en 't centrum afgesloten, dus parking vol vandaag.
Deze nacht heeft het goed geregend. We staan midden in een plas. Dus eerste werk de auto wat verplaatsen zodat de Kaya niet direct een bad neemt. Het is nog steeds fel bewolkt en we hebben niet veel zin bergroutes te gaan doen. Bij de baker weten ze ons te vertellen dat voor de volgende dagen ook regen op 't programma staat. Hier dus blijven spreekt ons ook niet aan. We wagen het er dan maar op. Bij de afdaling van de Col du Télégraphe rijden we een stuk door de mist....gelukkig heel weinig verkeer. In St Jean de Maurienne komt de zon er door. Dus toch maar naar boven rijden. Er zit een omlegging op en dat wordt een avontuur. Ze zetten ons rond langs Albiez en dat hadden we in 't begin niet door ... er stond wel détour maar dat was het dan.. niet langs waar. De route wordt vlug heel smal en mekaar kruisen niet eenvoudig. We rijden ook tussen bomen en hebben dus ook geen plezier van uitzichten. Na een 10tal km komen we in wat bewoonde wereld en wordt de baan ook breder. Te vlug gejuichd want voorbij La Cochette is de baan weer zo breed als de auto...Maar we deden het in de goede richting want komende van 't zuiden is het ook nog heel steil. Terug op de hoofdbaan valt het mee tot St Sorlin en dan is het weer smal tot de pashoogt ..gelukkig komen we maar één wagen tegen met een bestuurder met angst ...een Nederlander met zijn hele gezinnetje..We vertellen hem over de toestand van de omweg en hij verkiest terug te rijden wat ook geen sinecure was, achteruit tot op een plaatske waar meer ruimte was om te keren. En mijn ventje, die blijft daar altijd rustig bij... alles lost zich op als ge met mekaar praat en voorzichtig blijft ...ik krijg veel vlugger de bibber. We dalen een beetje en staan aan de voet van de Glandon..het is nog geen km de D927 op en 16m hoogteverschil .. doen we dan maar. En daar openen de hemelsluizen... De afdaling van de Croix de Fer is een mooie ruime baan met uitzichten waar we niet kunnen van genieten door de laaghangende wolken. Zelfs de koeien verkiezen de asfaltbaan ipv door het drasserige gras te ploeteren. Aan de Lac de Grd Maison is er aan de noordkant beneden aan 't meer mooie parkeergelegenheid maar vermoedelijk niet ideaal met dit weer. Aan de barrage is ook een parking met orientatiepaneel en wat uitleg. Zonde van 't weer ..... al komt er af en toe een waterzonneke piepen.
.
We overleggen ... drinken een tas koffie ... beslissen om toch maar verder te rijden. Door de Défilé de Maupas; de kleine wandeling naar de waterval kan ons niet lokken. In Le Rivier d'Allemont en aan de electriciteitscentale zijn ook mooie staanplaatsen maar 't ventje heeft zijn zinnen gezet op l'Alpe du Grand Serre, nog zo één van onze lievelingsplekjes. Waren we toch maar in Allemont gebleven.... Halfweg de beklimming komen we weer in de mist terecht. Op de parking is ons lievelingsplekske nog vrij. 't Ventje koppelt aan voor de electriciteit en heeft een praatje met de buurman camperaar... ze zitten hier al een paar daen in de mist... dat belooft. Een uurtje later trekt de mist nog meer toe. We zien met moeite de auto die op 5m van ons af staat. Killig en vochtig en .. we steken de verwarming aan.
We worden wakker, trekken de rolluiken op en... duiken weer onder de dons. We zien geen steek buiten. Gaan we door de mist naar beneden rijden of kijken we het een dagske aan. Hier blijven dus want gisteren hebben we genoeg gereden. We maken het gezellig binnen .. gaan alleen buiten om de hond uit te laten ... lezen, yatsen, ik haal mijn cursus photoshop boven en aangezien we aan de paal hangen ook mijn laptoppeke ..foto's rechtzetten, kleur vervangen....met dank aan Avia Dina ...De koffie vloeit met sloten, de voorraad koekskes slinkt ... we verwennen ons bij 't avondeten. Uiteindelijk was het een rare maar toch gezellige dag. We gaan slapen in de hoop van .....
Maar als we 's morgens onze ogen open doen is alle hoop op beter weer vervlogen.
Een paar dagen slecht weer volstaat. 't Ventje denkt dat als we een paar honderd meter dalen we uit de mist zijn. En hij had gelijk In Le villard is er van mist geen sprake meer en in Corps komt zelfs de zon er door maar 't is frisjes. We beslissen de voet op de gas te houden en weer zuidwaarts te rijden naar de Provence waar het weer toch stabieler is. Niet veel te beleven vandaag ... we rijden, stoppen en rijden verder. Een muziekske, een drankske en een knabbeltje. Het is geen autostrade maar we vorderen toch goed. Col Bayard, Gap en om daar door te rijden krijgt men een echte sightseïng.We vervolgen de Route Napoleon tot Sisteron. Daar is aan de noordkant een nogal drukke parking met een service punt maar wel goed gelegen om 't stadje te bezoeken. In Volonne verlaten we de Route Napoleon , stoppen even aan de rotsen in Les Mées, zijn blij dat de zon nu volop schijnt en 't zelf redelijk warm is en rijden via de D4 verder... een rustig baantje maar wel zeer geaccidenteerd en niet echt een baantje om kilometers te vreten. St Paul Lez durance .... hier zijn we weer.
Na een 3tal dagen krijgen we weer de kriebels. Even gaan kijken of langs de route naar Ginaservis en Montmeyan de druiven al geplukt zijn .. neen dus .. dan helpen wij even (sorry) De route van Montmeyan naar de westkant van Lac de Ste Croix is aangenaam en rustig rijden. Fontaine en Baudinard vonden we prachtig. Dit laatste heeft een zeer smalle hoofdstraat maar er is éénrichtingsverkeer. Richting meer is er aan de linker kant een parking. De afdaling naar de barage en 't meer geeft mooie uitzichten. Ste Croix de Verdon en zeker de camperplek konden ons niet bekoren... een echt toeristencircus brrr Ook de route verder langs het meer is wel groen aangegeven maar vonden wij niet zo bijzonder. de afdaling naar Moustiers was dan weer andere koek - niet aan te raden met iets groter dan een kleine camionnette .. smal, steil (16%) en heel korte op mekaar volgende bochten. Gelukkig rijden we bergaf want in de andere richting zouden we het wel halen maar 't ventje zou zweten denk ik. We rijden de noordroute van de canyon du verdon en er is veel volk op de baan. We stoppen om te eten en willen verder naar rustiger oorden. In La Palud s/Verdon vertrekt de route des Crëtes. we deden die reeds herhaaldelijk en is zeker een aanrader - er is ook éénrichtingsverkeer wat het een gemakkelijk te rijden route maakt. In La Palud is langs de hoofdbaan een parking in terrassen aangelegd maar wij vinden het veel aangenamer aan de speeltuin waar de baan doodloopt. Wij rijden verder, stoppen af en toe om de kunsten van de kayakkers te bewonderen, genieten van 't uitzicht voor we Castellane binnen rijden en zijn wer ontgoocheld hoe dit vroeger zo mooie plaatsje door de massale toeloop zo verloederd is. We hebben heel goede herinneringen aan de vallei d'Allos (aan de col wat minder) en willen er graag weer nartoe. Ze geven heel goed weer voor de Maritieme alpen en we twijfelen niet. Langs de Lac de Castillon en de electriciteitscentrale naar St André les Alpes. Hier in 't centrum is een service punt maar de parking is daar nogal scheef. Nabij het centre de voile is er een parking en als men zich niet op de landingsrichtig plaatst maken ze (tot nu toe) gen probleem. Een beetje verder langs het kantoortje en achter de camping is er ook ruime parkeermogelijkheid met veel bomen maar weinig uitzicht. Het is een mooie wandeling naar 't dorp. Ook hier goed voor een 3tal dagen.
We rijden verder van de vallei d'Allos in en volgen de loop van de Haute Verdon. Volgens mij één van de aangenaamste valleien. Onderweg kleine, aangename dorpjes en rustige parkeermogelijkheden. We rijden slechts 28 km en zijn in Colmar les Alpes, een Vauban stadje en dus ommuurd. Er is een mooie parking met zon of schaduw naar keuze alleen, ze ligt er nogal scheef bij. En zoals altijd als er veel ruimte is duurt het wat voor we het, volgens ons, ideale plekske hebben gevonden. De keggen zorgen dat de pannen op 't vuur blijven staan, 's morgens worden we wakker met de zon in 't bed, op 't heetst van de dag zitten we in de schaduw, ons Kaya kan kiezen tussen gras, zand en asfalt, 't ventje heeft ruimte zat om zijn stoel buiten te zetten en ik heb zelfs van binnenuit een prachtig uitzicht...lijk God in Frankrijk dus: ons huisje bij en heel die mooie omgeving onze tuin overgoten met een stralend zonneke. Van hieruit vertrekken vele wandelingen en kan men ook aan canyoning doen ... De waterval ligt op een half uurtje van de parking, de andere wandelingen zijn uitgedrukt in uren of dagen....niks meer voor ons dus. Het stadje zelf vind ik heel mooi. Het oude deel met smalle straatjes. Er rond een oude burcht, een parkje en heel veel groen. De bakker is een vakman en het woord dieet wordt voor een paar dagen geschrapt. Na een paar dagen moeten we gaan rijden want de batterijen van mijn scooterke staan laag (ze nemen te veel energie op om ze te vullen alleen met de zonnepanelen) Het is slechts 24km tot La Foux d'Allos waar de beklimming van de col begint (en die staat absoluut niet op ons programma) Allos en La foux doen een beetje spookachtig aan. Het zijn echte skioorden en in de zomer kunt ge de mensen op beide handen tellen. Er is een kleine maar mooie camperplek rechts voor Allos maar ze lag er zeer onverzorgd bij en het service station is juist links achter de tunnel maar.... opgelet want heel nauw en moeilijk om te draaien. Nabij 't schooltje is er ook een aangename parking. In La Foux zijn er grote parkings aan de skiliften met betalend service station, maar ook hier geen enkel plaatsje vlak. Vanuit Allos kan men naar het Lac d'Allos maar de route is smal, heel veel scherpe bochten en hellingspercentages tot 20%. We doen het deze keer niet ..absoluut geen nood aan spanning... We rijden rustig terug naar colmar, alle batterijen goed gevuld.
De route van Colmar naar Guillaume heeft gedeelten van -2m breed en is dus niks voor ons. We hoorden van zwervers onderweg dat Annot aangenaam is en we willen daar dan graag eens gaan kijken. We moeten terug tot St André les alpes want de route via de Col St Michel is afgesloten wegens grondverschuivingen. We gaan eerst nog naar de markt en naar de bakker. We laten ons verleiden tot de aankoop van olijven in alle soorten en tapanades van olijven, tomaten enz. 't Is bijna middag als we vertrekken en we stoppen dus nog eens in St andré om wat te eten en platte rust te houden. Nog 25 km via de verbindingsas Grenoble-Nice. Drukker verkeer dan dat we de laatste tijd gewoon zijn maar de mooie omgeving maakt er toch een aangename rit van. In Annot moeten we even goed uitkuiken om de camperplek te vinden. Ze ligt wat buiten en boven het centrum. Heel rustig. op de wei (keggen doen goed dienst) met wat bomen, waterkranen en dump en grote wasbakken. We vinden een plaatske naast het wandelwegske naar 't centrum en hebben een mooi uitzicht. Niettegenstaande er toch een deel kampeerauto's staan is het er heel rustig. Een paar hebben de was uithangen en dat brengt ook ons op ideeën. Het stadje beviel ons meer dan 100% Mijn scooterke moest wel puffen... en de bakker?? gelukkig hadden we onze voorraad in colmar ingedaan... (vermoedelijk waren we te laat op de dag en was het er eentje uit zijn overschot van gisteren???) De volgende keren gingen we wat verderop onze voorraad indoen. Smalle en soms steile straatjes met overbruggingen, hier en daar een beekske en wasplaats .. de straatjes met trappen mocht 't ventje alleen doen haha Ook weer goed voor een 3tal dagen - we willen graag blijven maar willen aan de andere kant ook nog veel nieuwe dingen ontdekken. Een stadje waar we zeker zullen terugkomen als 't God belieft
Het vertrek We zijn er mee weg - see you in 2 months - vanaf morgen maken we de Europese wegen weer wat drukker ... geen peceke, geen krant, geen macabere nieuwsberichten, geen verkiezingen ... gewoon rustig wakker worden, door 't raam loeren om te zien of 't zonneke schijnt, opstaan als we zin hebben, kijken naar bootjes en inslapen op 't geklots van 't water en luisteren naar de vogels en 't ruisen van wind in de bomen - eten als we honger hebben, in slaap vallen op een boek ... uren naast mekaar zitten zonder de nood om te praten ... SAMEN GENIETEN VAN 'T LEVEN zolang het ons gegund is. Oh ja, we mikken op Griekenland.. of we er geraken??? Hangt af van 't weer en de plekjes die we ontdekken en of die ons al of niet kunnen bekoren. Niks moet, alles kan.... Salukes
In tegenstelling met het voorjaar rijden we nu met een prachtig weertje door de Dolomieten - we stoppen regelmatig en genieten van al dat mooi's vooral Valle di Landro - Meer op de Rienza
We stoppen op de camperplek in Misurina. Er staat slechts 1 collega Italiaan. Even groeten maar Babel legt ons beperkingen op. Pa gaat de nodige boodschappen doen nl. dumpen en de watervoorraad aanvullen
Een prachtig wandelgebied en 't ventje en de Kaya gaan een stapke doen. En het blijft stralend weer
De auto route naar boven is prachtig met heel mooie uitzichten herinneren we ons van vele jaren terug. Vermoedelijk is het nog even mooi maar er hangt nu een prijskaarte aan: 30 om te mogen doorrijden. Vinden we veel te veel en draaien met een grote bocht terug dalwaarts
Een heel mooi meer waar het in 't hoog seizoen enorm druk kan zijn. Nu zijn er hoogstens een paar tientallen toeristen en we kunnen genieten van de pracht en de rust
Wandelen in het Marmarole gebied nabij Cortina d'Ampezzo is een lust.
overtocht Italië Ancona naar Griekenland Igoumenitsa
We naderen Venetië. Het is laat in de namiddag en we zoeken ons een overnachtingsplaatsje in Mogliano want we vermoeden dat de ticket offices van de ferrymaatschappijen wel zullen gesloten zijn tegen dat we aan de haven geraken. 't Ventje weet te vertellen dat het een aangenaam plaatsje is maar dat ik best thuis blijf ...druk werkverkeer en hij wil niet dat ze nu al mijn scooter kapot rijden (en ikke?) en de stoepen zijn te hoog. Geen zorg: we sleuren 40 boeken mee en 6 verschillende handwerkjes. Na een heel rustige nacht naar de haven. Venetië: We proberen kort bij het gebouw te komen waar gehandicapten P zijn .. een lachertje, 4 kleine plaatsjes die wel leeg zijn maar niet op te geraken omdat er gewoon dubbel voor geparkeerd is ... we zijn dus wel degelijk in Italië (zullen nooit op een voorbehouden P staan want dat komt hun duur te staan - of ze de toegang blokkeren hindert niemand) Ik word gedropt en 't ventje gaat zich verderop parkeren. We zouden met Minoan willen varen omdat die van venetië ook naar Corfu gaan. Vandaag geen plaats meer en morgen?? ja, dat weet ze niet daarvoor moeten we morgen terug komen. U zegt mevrouw?? Werkt uw peceke niet of te lui om te kijken?? En dan morgen weer hier staan en geen plaats?? In 't plat vlaams .... Ze bekijkt me of ik van Timbouktoe kom. Als ik een papier pak en de naam noteer die op haar kaartje staat gaat ze plots toch kijken ... no thanks lady - to late. Hoop dat ze vandaag een beetje 't zuur heeft. Slecht karakter van mij maar 'k krijg de broebbelen als ze me zo behandelen en ... 'k zit in een rolstoel hé dat zijn dus toch allemaal debielen. Dan maar naar Anek, maar die hebben geen camping open deck meer vanuit Venetië. Vanuit Ancona wel en ze kijkt het voor ons even na. Er zijn groepen geboekt, morgen is er nog wel plaats maar we kunnen best toch even checken of het vandaag niet meer lukt. Zogezegd zo gedaan. We rijden zuidwaarts. Iets voor Ravenna hebben we nog een 10tal kms slechte weg, de rest is al hersteld. Vanaf Ravenna was 't in 't voorjaar hopeloos dus we beslissen hier maar de autopista te nemen. Vinden we doorgaans zonde omdat ge niks anders moet doen dan gasgeven en er doorgaans weinig te zien is maar zo halen we Ancona nog tijdig om de afvaart van vandaag te checken. Ik laat het genot aan 't ventje en haal mijn haakwerk boven. Ja, 'k ben aan de zoveelste zak bezig gehaakt van plastiek winkelzakjes ... Ancona: ook hier druk bezette p aan de ticket office. Ik word gedropt maar ze kunnen ons vandaag niet meenemen op open deck, er zouden nog genoeg plaatsen vrij zijn maar een duitse groep heeft al de plaatsen gereserveerd. 's Anderendaags kunnen we wel mee en ze schrijven onmiddellijk de tickets uit ook al is het er druk ... service dus. We rijden terug een paar kms noordwaarts en parkeren op het strand - van de eerste keer goed. Al wie er ooit met een MH op uittrok weet wat dit betekent: zonder veel kommentaar van de bijrijder over tever of tekort, te schuin of wat dan ook en zonder in 't mul zand te komen. De Kaya kan buitelen, 't ventje met ogen toe genieten van 't zonneke, ik in mijne zetel met mijn boek.
Bij 't wakker worden de rollo's naar beneden - 't zonneke schijnt binnen - we draaien ons nog eens om maar te mooi om lang te blijven liggen. Rond de middag vertrekken we naar de haven.We krijgen een goed plaatsje op de boot. De overtocht verloopt heel rustig.
Goed aangekomen op Griekse bodem. We sturen een berichtje naar onze vrienden die reeds een paar weken hier zijn dat we naar Sagiada gaan voor de eerste dagen. 's Avonds telefoon dat zij in Plataria staan een 30 km meer zuidwaarts. Zullen hun daar morgen treffen. De dingen waaraan we ondervinden dat het herfst is : vliegen en muggen. Deurgordijn wordt heel vlug voorgehangen en de vliegenmepper boven gehaald. Opletten de volgende dagen dat we niet teveel onder bomen of nabij waterplassen gaan staan. Sagiada vinden we heel aangenaam, rustig en deze tijd van 't jaar zijn we hier de enige toeristen. We waren hier ook een paar dagen in 't voorjaar en dz Griekse koffie komt er al heel vlug aan.
We zijn terug in Plataria en we plaatsen ons op 't einde van de pier om zo weinig mogelijk last te hebben van vliegen en vooral muggen. Het is wel wat smal om te draaien maar met een aantal "pasop"'s lukt het - kop richting lantaarnpaal (moest hij gaan rijden ramt hij de paal ipv in zee te duiken - één van mijn nachtmerries) Rondom ons water en 't plekske voor ons alleen. We genieten, luieren, lezen, knutselen, rijden eens naar 't dorp en gaan wat internetten. Elke morgen onze verse portie vis. De tijd vliegt om. Volgende keer zeker ook een vislijntje meebrengen ... We horen over noodweren in de rest van Griekenland en iedere avond komt een inwoner op zijn wandeling langs om ons te verwittigen "hier gutes wetter, bleiben" 's Zaterdags grote drukte. Een Engelse groep zeilers komt aanleggen, einde van hun verlof. De mensen van 't agentschap hebben het druk om alles weer klaar te maken want de volgende dag vertrekt de laatste groep voor 't seizoen. Daardoor vindt ook een Duitser met zijn mooie catamaran geen aanlegplaats. 't Ventje helpt hen aanmeren - ze moeten wel nog gymnastiek doen om aan land te komen. Heel gezellige mensen en 't klikt nogal goed. We lenen ons trapke om het hen wat gemakkelijker te maken. Ze hebben ook veel reisverhalen bij en dat versmaden wij niet. Als ze vernemen dat wij nog nooit gezeild hadden nodigen ze ons uit, maar 't ventje heeft geen zeebenen en een zeer gevoelige maag en bedankt maar ik neem de uitnodiging graag aan. Het was een heel fijne dag. Een paar dagen later wuifden we ze uit en wensen hun nog veel vaarplezier en mooi zeilweer.
We bleven nog nooit zolang op dezelfde plaats staan maar nu is het toch wel geweest. We willen ook nog een ander stukje Griekenland zien. We nemen de kustweg zuidwaarts. We rijden toch nog even Syvota in. Een mooi oord met een parking onder de bomen vooraan rechts. In 't centrummeke zelf geen parking. Aan de haven is ook parking maar verboden te staan en, 't is aan de straatkant. Aan het zuideind van 't dorp is een wasserij. Amoudia was ons in 't voorjaar goed bevallen en we gaan eens kijken. Lijk we de grote baan verlaten valt onze frank, 't zal er niks zijn met al dat stilstaand water hier in de lagune en, zo was het ook. Vliegen en nog eens vliegen. Aan 't kanaal staan een 3tal duitse campers maar niet van 't soort die anderen graag zien komen. We stoppen om iets te eten en we krijgen direct bezoek om te zeggen dat "zijn vriend" straks terug op dit plekje komt staan. Zo van die MH bezitters die denken dat de wereld hen toebehoort en dan ga ik stijgeren. Sorry, ik versta geen Duits (haha) Dan maar met veel gestes en ik trek mijn schouders op. Hij druipt geërgerd af. We zetten de stoeltjes buiten en dekken de tafel maar zijn even vlug weer binnen door de vliegen. Als zijn vriend er aankomt zijn we benieuwd - we krijgen weer bezoek en hij vraagt ons in 't engels op te schuiven omdat hij hier naast zijn vriend wil staan. In 't "duits" geantwoord dat deze plaatsen vrij zijn voor iedereen, gratis aangeboden door de gemeente en dat geen Duitser moest beslissen wie waar mocht staan, maar dat hij geluk had daar wij niet zinnens waren hier te blijven, zeker nu we ervaren hadden hoeveel vieze vliegen er zaten. (soms kan ik het mij niet laten die arroganterikken effe te pesten) Rustig verder gegeten en daarna opgebroken. Verder langs de kustweg. Ligia heeft een klein haventje met een parkingske. We weten echter dat iets verderop aan de stranden veel plaatsjes zijn waar ons Kaya ook in 't zand kan buitelen. De volgende dag naar Preveza. Zijn hier steeds voorbij gereden maar willen nu toch even het stadje in. 't Begint goed maar als we wat verder wegens éénrichting door de hoofdstraat moeten waar een ongeval is gebeurd zitten we vast. Nooit zo'n oploop gezien en niemand die uit de weg gaat voor de ziekenwagen. Ze verdringen mekaar zelfs als de gekwetsten al opgeladen zijn zodat ze de deuren niet kunnen sluiten ... nooit gezien. 't Duurt nog een tijdje voor het zich oplost want niemand wil wijken voor een ander en het blijft een kluwen. De jachthaven is enorm groot en er is veel parkeergelegenheid maar voor de nacht willen we hier niet blijven; vermoedelijk de hele nacht gerij. Door de tunnel richting Lefkada. We stoppen voor de brug die het eiland met 't vasteland verbindt. Een mooi plaatsje aan een oude site, oude wijncooperatieve en naast 't kanaal waar de zeilers wachten tot de brug opengaat. Mooi om zien. In de late namiddag rijden we verder rond de stad langs de stranden die er verlaten bij liggen. Heel in de verte zien we een paar campers in de duinen staan. Bij ons begint het echter te kriebelen om naar Kefalonia te gaan en we rijden verder. Djesus was dat baantje zo steil en smal? Maar wat verderop heeft men de mooiste uitzichtpunten vooral nu met een beetje nevel boven 't water en de eilanden in de verte. In Vassilliki stoppen we aan de haven en gaan ons informeren voor de ferry We hebben hier een paar mooie dagen. De Nederlanders die we in Plataria ontmoetten zijn hier ook aangekomen en het is een "leuke" boel. Avonds steekt de wind op en hij heeft allures. Tegen dat we gaan slapen giert hij rond de auto. De golfslag op het keienstrand houdt ons uit de slaap. De wind verandert nogal van richting en in 't midden van de baai zwiept het water meters hoog op. 't Ventje en de Kaya zijn weldra aan 't snurken, ik blijf nog een tijdje lezen. Het noodweer neemt toe en rond 3u hoor en zie ik het water over de oude zwiepen. Hup ventje 't bed uit we gaan ons een beetje verplaatsen. Misschien neemt het nog toe en ge slaapt toch niet meer rustig van 't lawaai. Hij in zijn onderbroek achter 't stuur en we zoeken beschutting achter het parkske waar ge ook de golven op 't keienstrand niet meer hoort. Na een paar minuten slapen we gerust. 's Morgens is er veel ravage aan de terrasjes enzo. Vandaag vaart de ferry niet wegens teveel wind. Een dagske wandelen en lezen dus. 's Zondags staat er zoveel volk aan de ferry dat we beslissen de overtocht nog een dagske uit te stellen want op de boot wordt het parkeren op de halve centimeter ...en dikwijls veel blikschade. 't Zonneke schijnt weer. We houden wat grote schoonmaak. De Nederlanders vertrekken en we krijgen gezelschap van Zwitsers ... weer nieuwe mensen om te leren kennen, andere verhalen .. wat zijn we toch gelukzakken. We vullen in Vassilliki nog onze watervoorraad aan en tegen de middag schuiven we aan voor de oversteek. En ..achteraan.
De ferry maakt de verbinding met Fiscardo, Sami, Ithaki en terug naar Vasilliki.
Kefalonia
Wij ontschepen in Fiscardo. Aan de aanlegplaats is zo goed als geen parking. We rijden het dorpje in en bovenaan is een grote parking voor zien, mooi, nabij 't centrum maar heel schuin. Wie hier met een MH wil staan heeft zeker keggen nodig. 't Ventje gaat op verkenning. Het is een mooi oord met smalle straatjes en de huizen in allerlei kleurtjes. Met de auto in rijden is geen optie. We rijden er rond en even langs de kust richting Katsarata. Op een parkingske stoppen we om wat te eten. We rijden terug want we willen naar Assos. Even voorbij kan men afslaan naar Emplisi beach. Steil maar goed te doen. Kleine parking, goed voor wie een strand zoekt. Wat ons opvalt is dat alle dorpen zo netjes zijn, zien bijna geen zwerfvuil en de huizen in pasteltinten.
We zien diep onder ons Assos liggen en de weg duikt in veel bochten naar beneden. We vinden het een mooi plaatsje en voelen ons onmiddellijk thuis. 's Avonds als de dagjestoeristen vertrokken zijn is het weer rustig. We ontmoeten hier een zwitserse circusastiest die Europa rondzwerft en hier en daar zijn kunstjes vertoont. De andere toeristen die hier verblijven kunnen we op 1 hand tellen. Volgens de winkelier in 't seizoen heel druk. We wandelen, terrassen, bellen de kinderen en genieten van de prachtige uitzichten. Goed voor een paar dagen
We verlaten Assos een beetje met gemengde gevoelens. We zouden graag blijven maar ... Griekenland is nog zo groot om te verkennen. Mirtos beach was ons aangeraden. We kijken dus uit naar de wegwijzer en zoals op vele plaatsen in Griekenland staat hij een deel meter achter 't hoekske. De baan begint heel slechts met geruwde beton tegen 't slippen. Onderweg zijn ze bezig de rotswanden te stabiliseren want met al de regens die ze hier gehad hebben ligt een deel van de berg op de weg. De baan is breed genoeg maar serieus steil ... geraken we hier terug op. 't Ventje lacht eens dus dat zal dan als geruststelling moeten doorgaan. De baai ligt heel mooi en die kleuren in 't water, onvoorstelbaar mooi met allerlei tinten groen en blauw. Een groot mooi strand en een grote parking. Goed om wat te rusten en de Kaya eens goed te laten ravotten. Terug bergop in sommige bochten in eerste versnelling maar uiteindelijk lukt het zonder problemen. De kustroute blijft mooi. We slaan af naar Aghias Kiriakis. Het baantje kronkelt tussen de weiden en we komen uit op een klein gezellig haventje. Ontmoeten er een jong engels gezin en de klein mannen genieten van 't plodderen in de modder. In 't restaurantje serveren ze lekkere snackjes bij de pint - wat kan 't leven toch mooi zijn. Via Zola naar de golf van Argostoli. De route naar Lixouri kan ons niet veel inspireren. Lixouri zelf is een heel gezellige bedoening. 's Avonds zoeken we ons een plaatsje nabij de ferry en ... dat hebben we geweten. Rond 23u komt er een ferry binnen en die laat zijn motoren de ganse nacht draaien - waarom weten we niet maar 't is wel hinderlijk. Gelukkig is het deze avond niet te warm en we sluiten dan maar vensters en luiken en genieten van een rustige nacht verder. In Lixouri nog maar eens naar 't internetcafé om proberen nieuws te krijgen van onze vrienden. Wat ons opvalt is dat in elk internetcafé veel jeugd ook overdag zit spelletjes te doen .. spijbelen? In Lixouri kunnen we de ferry nemen naar Argostoli en voor die 7 moeten we niet twijfelen, het was geen baan om voor 't plezier opnieuw te rijden. Argostoli, de hoofdstad van Kefalonia heeft een aangenaam centrum al kan het er soms heel druk zijn en 't verkeer een beetje chaotisch. Aan de zuidkant van het havengebied is een heel grote groenten- en fruitmarkt en 't ventje komt terug geladen als een muilezel. Voor wie het niet weet, de griekse witte druiven zijn overheerlijk, geen pitten en een zachte pel; de tomaten ruiken en smaken naar echte tomaten lekker om uit 't handje te eten. Aan het vissershaventje kunnen we na veel palaveren toch direct verse garnaal kopen (3 kg voor 10 - normaal moeten ze u naar de vishandel verwijzen) 't Koken gaat vlug maar maar zoveel garnaal pellen daarmee zijn we een tijdje zoet. Kaya komt voortdurend aan de deur kijken zodat we haar niet vergeten ... straks dus tomate crevête en de rest de vriezer in. We rijden richting vuurtoren. Onderweg zien we heel veel overnachtingsplaatsjes. Een heel mooie kuststrook met holen in de rotsen, zeer helder water met alle mogelijke kleurschakeringen. En wat er overal tussen de rotsen zit? Wij weten het niet maar ons Kaya wel maar kan het ons niet zeggen, ze snuffelt, springt en doet gek tot ze stikop en hijgend in 't gras neervalt. Zij haar amusement, wij een mooi uitzicht en stralend weer; een goed plaatsje dus om een dagske te blijven. We rijden rond de baai van Argostoli en weer noordwaarts langs de kustweg terug tot nabij Mirtos beach waar we het eiland oversteken naar Aghios Evfimia en ... 't is liefde op het eerste zicht. Een klein dorp en een mooi haventje. De auto op 't einde van de pier met zicht op zee en in de verte het eiland Ithaki. 's Avonds veel wandelaars. Wat ons steeds opvalt is dat kustbewoners een heel ander ritme hebben dan de inlanders. 's Morgens heel vroeg zitten ze reeds bij een tas koffie op een terrasje dat tegen de waterkant plakt, 's avonds zijn ze op wandel langs de haven of 't strand. Ge hebt hier dan ook heel veel contact met de lokale bevolking. Ze leren 't ventje zelfs hun vistechniek ... draad op een grote platte bobijn en de kunst om die lijn uit te gooien zonder in de war te geraken of voorwerpen op 't vasteland aan de haak te slaan ... We krijgen steeds meer het gevoel dat we hier moeten terugkomen. Vooraf dachten we: een klein eiland, een viertal dagen ... neen, neen, het bevalt ons nog beter dan Corfu. We blijven hier dus veel langer hangen dan voorzien. 't Geeft niet, als we maar tijdig terug zijn in Patras voor de laatste boot met camping on deck. Wandelen, lezen, wat haken en naaien en ... 3 dagen zijn voorbij.
Van Evfimia zuidwaarts loopt de baan vlak naast de kustlijn met hier en daar een strandje of een inham. Noord van Karavomilos is er een klein haventje vermoedeliik ook goed om wat te blijven maar nu zijn ze er grondwerken aan 't doen... Wat verder voorbij 't centrum en juist over het brugske links kan men via een smal wegske naar een mooi strand en een rustig hoekje om te staan aan het andere uiteinde ligt de camping en kan men tevoet verder naar Sami. Sami nogal een bedrijvig stadje. Ook hier aan de vissershaven grote grondwerken. Van hier vertrekt ook de ferry naar Ithakos. We rijden richting vuurtoren en Antisamos. Eerst voorbij het strand waar ook een kleine parking is maar vermoedelijk 's avonds een keerpunt voor auto's en brommers. Dan gaat het plots steil bergop maar met prachtige uitzichten. Onderweg komen we nogal wat strandgangers tegen van hotels die hier tegen de flank plakken ... amaai meer dan 2 km bergop en bergaf via de baan om naar 't strand te gaan??? verblijfplaats gekozen uit een prachtige brochure zonder in te calculeren wat de gevolgen zijn??? Aan 't strand is voldoende parking langs het zandwegske maar nogal smal - het strand zelf nu niet erg inspirerend maar vermoedelijk in 't hoog seizoen heel druk. We rijden verder door de bergen naar Poros. Eerst een paar kleine dorpen die aan mekaar kleven daarna ... grote verlatenheid, zelfs geen tegenligger, mooie natuur, schapen en geiten zowat overal zodat ons Kaya het druk heeft met te laten horen dat ze er ook is. Tsarkasianos: een paar heel mooie kerkskes maar wel een adrenalineshot bij 't rijden over "het wegske". Van Poros hadden we wat meer verwacht. Het ligt er wat slordig bij. We gaan eerst kijken waar de ferry vertrekt en moeten daarvoor de heuvel over, laveren tussen diepe gaten in het wegdek en goed gas geven om boven te geraken... amaai de camions ... hier en daar liggen wel stukken verloren vracht aan de kant. We zoeken ons uiteindelijk een rustig plekske aan 't strand. Gaan op verkenning in 't centrummeke waar ons Kaya weer iets hoort achter de muurtjes, onze pa weer eens geniet van de bloemenpracht en ik maar niet te weten kan komen hoe die lange vruchten noemen die meer op een penis van een olifant lijken dan op een groente (goed voor maag en darmen, met een griekse naam die ik niet versta en in 't grieks niet gelezen krijg zodat ik het ook niet kan opzoeken dus.... wie weet wat het is, hoe het noemt, wat men er allemaal mee kan doen ik zal u tenzeerste dankbaar zijn als ik dat van u mag vernemen) Nog eens naar de kinderen bellen, wat genieten van 't zachte weertje op een terraske en en bezoekske aan de bakker. Wij vinden het griekse brood heel lekker maar verwonderen ons steeds hoeveel zoetigheid hier in de toonbank ligt. Eens terug beleven we nog een spannend moment. Ik hoor plots een gesuis - 't komt van achteraan in de wagen waar keuken en toilet zijn ingebouwd. Hetzelfde geluid denken we ook te horen als we gas tanken als die door de buizen stroomt ... iets met de gasleiding? Overdruk misschien door de warmte of condens erin? Maar er is nu toch al een deel uit. Ergens een breuk in een leiding ?... veel vragen en weinig wijsheid. Ik steek het vuur aan (later bekeken eigenlijk heel gevaarlijk had het een gaslek geweest maar ons verstand stond blijkbaar op een grote 0) gasvuur brandt goed - even laten branden - als ik het uit wil doen blijft het wat nabranden - oeioei (blijkt normaal te zijn als ge uw vuur hebt laten branden zonder iets er op... iets van oververhitting van 't plaatje ofzo) 't Ventje beslist achteraan eens te gaan kijken en de gastoevoer af te sluiten. Ik aarzel want de scooter moet eraf en dat gaat electrisch en stel dat er een vonk is (ik had wel domweg het gasvuur al aangestoken... verstand dus beneden 0 = wat paniek) De deur wordt opengedaan en... van de spanning schieten we allebei in een lach. Omdat op het pompje van de waterkraan ergens een slecht kontakt zit en het meer niet dan wel werkt had hij het pompje uit de waterbak genomen en ernaast laten hangen. Vermoedelijk iemand tegen 't kraantje geweest en was het door het schommelen van de wagen toch weer in gang geschoten. Resultaat: opgeschreven thuis zo vlug mogelijk een gasdetector te laten plaatsen, het kraantje ofwel te liquideren ofwel toch nog eens te laten zoeken naar 't vals contact. Het meest was ik daarna geschrokken van mijn eigen reactie: paniek die alle gezond verstand en alle kennis die men heeft van de kaart veegt ... was daar een tijdje niet goed van. Stel dat het toch een gaslek was geweest dan had ik door mijn dom gedoe dit nu niet meer kunnen schrijven. Allé we hebben er de ganse avond nog over nagepraat en blijkbaar voldoende want een rustige nacht gehad zonder nachtmerries. We hebben nog een dagske over en gaan de zuidpunt van 't eiland bezichtigen. Via de mooie kustroute, maar heel verschillend van de rest van 't eiland naar Skala. Heel toeristisch, heel netjes, een mooi strand maar niet echt een goede parking. Kato Katellos is klein maar heel gezellig en veel parking aan 't haventje op gravel en wat verderop kunnen we ook onze watervoorraad aanvullen. De route terug noordwaarts richting Argostoli is rustig maar niks bijzonders. Voor Argostoli kan 't ventje het zich niet laten nog eens naar een Lidl te gaan. De route door de bergen terug naar Sami kon ons begeesteren en een volgende keer willen we zeker proberen het Nat.park eens te bezoeken. In Sami beslissen we terug in Evfimia te gaan overnachten. Morgen moeten we wel de boot op maar 't is van daaruit maar 1 1/2u rijden schatten we. Vanuit Poros verzorgen 2 maatschappijen de overvaart en er is weinig verschil in prijs. Er zijn verschillende overvaarten en de eerste die aanlegt schepen we in. Kefalonia kon ons zeer bekoren - rustig en mooi en in dit seizoen heel rustig. zagen slechts één andere MH. Vermoedelijk in 't seizoen wel druk want Engelsen zijn hier thuis 't schijnt. Wij hopen hier ooit te mogen terugkomen.
De overtocht verloopt vlekkeloos. In Killini voelen we ons wat thuis. Vorige keer stonden we aan 't strand nu installeren we ons aan de haven waar dit seizoen ook nog veel beweging is. De scooter gaat van 't rek en we kunnen heerlijk langs de kaden en door 't dorp flaneren. Het centrummeke is klein, wat rommelachtig maar voor mij heel gezellig. Veel toeristen lopen hier niet rond, wel veel traffiek met trucks, lijnbussen en de eilandbewoners die zich hier komen bevoorraden. Wij vinden hier weer onze gading: tomaten, druiven, mandarinnen en... vis en garnaal. 's Avonds steekt de wind op. 't Wordt druk aan de haven, eigenaars van jachten en vissersboten komen de lijnen aanspannen want ze verwachten ruw weer. Wij staan ver van open zee, een meter van 't water en voelen ons nogal gerust. De wind draait en beukt afwisselend op de voor en de zijkant van de auto. De voetmat lag nog buiten en we zien ze als vliegend tapijt in het woelige sop verdwijnen. Voor we gaan slapen beslissen we toch maar een beetje 't dorp in te rijden en wat beschutting te zoeken achter een muur. 't Ventje moet er nog even uit want een lege kartonnen doos wordt door de wind voortdurend heen en weer gestuurd en dat maakt een enerverend geluid. Onze tweede stormnacht toch rustig kunnen slapen.
.
.
.
.
.
. 
.
.
.
