Renaat Van Poelvoorde over de sociale en politieke actualiteit.
04-06-2008
De keuze van de selectieve solidariteit
Er is de laatste tijd heel wat te doen omtrent de koopkracht. Volgens allerhande directeurs en voorzitters van nationale banken en werkgeversorganisaties, uiteraard met een meer dan behoorlijk inkomen, is er helemaal niets aan de hand met onze koopkracht. Rekening houdend met inflatie en loonaanpassingen koopt de gemiddelde Vlaming (Belg?) vandaag evenveel of zelfs meer dan twintig jaar geleden, luidt het. Gelukkiglijk gaat men niet zo ver om een vergelijking met de tijd van Priester Daens te maken. Misschien moesten wij dan in de ogen van de VBO-voorzitter uit eerlijke schaamte negentig procent van ons loon gaan inleveren!
Maar...misschien zit er wel iets in de denkwijze, dat de regering eventuele koopkrachtvrijwaringmaatregelen beter kan toespitsen op de inkomencategorieën die daadwerkelijk koopkrachtverlies lijden, omdat vooral die groepen de duurder geworden voeding en huisvestingskosten, verhoudingsgewijs een veel groter deel van hun uitgavenpakket uitmaken dan dat bij de meer-dan-modaal-verdieners het geval is. Alhoewel met enige verbazing, merk ik toch met genoegen dat er hier en daar onder rechtgeaarde kapitalisten en verstokte rechtse liberalen, mensen opstaan die de klassieke het zogenaamde sociaaldemocratische solidariteitsprincipe in vraag gaan stellen en zich afvragen of wij de daarvoor bestemde gemeenschapsmiddelen niet beter exclusief reserveren voor inkomensgroepen die het nodig hebben.
De oplossing voor zowel het huidige koopkrachtverlies als de toekomstige onbetaalbaarheid van onze ziekteverzekering, pensioenen en ouderenzorg ligt misschien simpelweg in de afschaffing van het voorbijgestreefde eendimensionale 'solidariteitsprincipe'. De keuze tussen 'minder voor iedereen' of 'minder voor diegenen die het niet nodig hebben opdat de noodlijdenden meer zouden krijgen' is niet alleen een sociale maar bovenal een menselijke keuze. Daar tegen zijn, getuigt van ronduit plat en mensonwaardig egoïsme!
Het is niet bepaald vernieuwend om in een tijd waar het ik en het ieder voor zich, mooi vertaald in individuele ontplooiing en het opnemen van eigen verantwoordelijkheid de trend is, te pleiten voor samenhorigheid, gemeenschapszin en solidariteit.
Ook schijnt het getuigend van simplistische naïviteit, zo niet van domheid, om nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij en de gelijkmatige verdeling van bezit en opbrengsten. Alle naar Marx en Engels neigende sociaaleconomische modellen als mogelijk alternatief voor de steeds individualistischer en opperplakkeriger wordende kapitalistische consumptiemaatschappij, worden opzijgeschoven als bewezen onwerkbaar en tegen de menselijke natuur in zijnde.
Kinderen worden niet meer opgevoed en voorbereid op een leven waar iedereen volgens eigen kunnen en mogelijkheden, binnen een vooraf bepaald stramien zijn rol te spelen heeft, maar via een zogenaamd aan het individu aangepaste eigen ontwikkeling, gestuurd naar een maatschappij welke meer aan de biologische natuur van de mens beantwoordt. M.a.w. Een samenlevingsvorm waar men het voorstelt alsof iedereen dezelfde kansen krijgt, maar bij gebrek aan dezelfde middelen, de macht van de sterkste ( slimste) primeert en waar (financiële en psychische) macht en status bepalend zijn voor het wel en wee van het individu.
Waar democratie in zijn oorsprong bedoeld was om de maatschappij te sturen volgens de wil van de meerderheid van het volk, nadat die gemeenschappelijke wil in overleg was bepaald, heeft men deze doelstelling ten gronde weten om te buigen om de belangen en de machtsposities van de maatschappelijk sterken en geprivilegieerden te vrijwaren. Daartoe heeft men de democratie omgevormd in een particratie om de zogenaamde gekozen vertegenwoordigers des volks te binden en te gebruiken als zetbazen van de onderscheiden partijleidingen, die op hun beurt , zo niet zelf behorend tot, dan toch afhankelijk zijn van diegenen die als gevolg van hun financiële macht en positie de werkelijke macht in handen hebben.
Het probleem met alle mogelijke maatschappijvormen, van socialisme via liberalisme tot plat kapitalisme, waarin men voor iedereen de beste bedoelingen heeft, is, dat de onderscheiden theorieën door een leidinggevende groep in de praktijk moeten worden gebracht. Een groep die bestaat uit individuen die elk in min of meerdere mate, afhankelijk van hun verkregen machtspositie te kampen hebben met hun eigen ego en drang naar meer bezit en macht. Hoe goed de controlemechanismen daar op ook zijn, door het feit dat de uitvoeringswetten steevast door de leidinggevende machthebbers zelf worden bepaald, maken dat de door hen gewenste onrechtvaardigheden, discriminaties, en bevoor- en benadelingen, via wetgeving van hun negatieve begrippen worden ontdaan. Zodoende wordt van onrechtvaardigheid 'Recht' gemaakt
In onze huidige kapitalistische consumptiemaatschappij wordt de maatschappij opgedeeld in machtigen, de burgerij, en de kansarmen . In bezit en geld vertaald: de rijke elite, de beter gegoeden en de minder bedeelden. De steeds verder doorgedreven prestatiecultuur wakkert de egoïstische reflex en drang naar steeds meer aan, ten behoeve van het te bereiken einddoel: gelukkig zijn.
De explosie van onderwijs, techniek en automatisering welke zich de afgelopen zestig jaar in het noordwestelijk halfrond van deze aarde heeft voorgedaan, heeft er voor gezorgd dat in hun eigen wereldregio de rijken en welstellenden, zowel kwalitatief als kwantitatief sterk zijn gegroeid. Ondanks lovenswaardige minieme initiatieven heeft het natuurlijke egoïsme van de mens er echter voor gezorgd dat de kloven tussen de verschillende sociale groepen in even grote mate zijn toegenomen. Van een verdeling van de verworven rijkdom met de noodleidende minder fortuinlijke samenlevingen in de rest van de wereld is er, behalve een minimum aan symbolische ontwikkelingshulp, weinig terecht gekomen.
Machtigen danken hun macht aan het bestaan van de onmacht. Bezit heeft enkel zijn nut in een omgeving waar er gebrek aan is. Wetenschap en verstand krijgen enkel zin door de onwetendheid en het gebrek aan verstand. En rijken bestaan alleen door de gratie van de armen. Aan deze wetmatigheden hebben wij enerzijds de vooruitgang, welvaartstijging en rijkdom te danken, als anderzijds de onuitroeibare oorlogen, armoede en ellende.
Misschien dat wij toch nog eens de moeite moeten doen om onbevooroordeeld Marx en Engels moeten lezen, ook al zou dat getuigen van simplistische naïviteit, of misschien wel domheid men weet maar nooit!
Gisteren gingen de eerste 12 minuten, van het zeven-uur journaal, en de eerste 17 minuten van Ter Zake niet over de gevolgen van de aardbeving in China en de Taifoen in Myanmar, maar wel over de belastingontwijkende en daarom in Monaco gehuisveste, maar verder nog steeds als Belgische beschouwde Justin Henin, die de goegemeenteverbaasde met het bericht dat ze de tennisraket aan de haak hangt.
Dat besluit kwam er na drie achtereenvolgende wedstrijdnederlagen. Volgens sommigen is er moed voor nodig om als topsporter zo vroeg te stoppen. Ik dacht dat het juist van moed zou getuigen om door te vechten, en terug het voorgaande peil te bereiken of tenminste te benaderen.
Dat de om haar talent verafgoodde, na jarenlang 50% van heer meer dan riante inkomen aan de Belgische gemeenschap te hebben onthouden, een aardig ( in feiten een zwart) aardige spaarpot heeft aangelegd voor haar oude dag(die gezien haar leeftijd 40 jaar langer kan duren dan deze van de gemiddelde Berg), wordt wijselijk gezwegen. Van de doden niets dan goed, zo ook van de stoppende populaire sportgoden.
Het lijkt mij dus eerder ingegeven door de wetenschap dat men voldoende rijkdom heeft verworven, en men daar nu lekker wil van genieten. Gelijk heeft ze natuurlijk, maar moed is daar niet echt voor nodig.
Volgens de commentatoren is dat spijtig voor de sportminnende Belgen en zullen wij haar missen. Meer zelf dan het dat bij Kim Cleysters het geval was.
Justin mag dan iets beter tennis gespeeld hebben dan Kim, maar Cleysters kwam wel haar financiële verplichtingen na tegenover de Belgische gemeenschap, terwijl Henin die ontliep door in Monaco te gaan wonen. Op dat vlak zulmlen wij haar dus geenszins missen
Volgens een ruwe schatting van de voedsel- en landbouworganisatie van de Verenigde Naties sterven er elke dag gemiddeld 25.000 mensen van de honger. De recente voedselrellen in ondermeer Egypte en Kameroen geven aan dat daar niet onmiddellijk verandering in zal komen. Aan de basis van de reeds geruime tijd aan de gang zijnde stijging van de voedselprijzen ligt de wereld-graanvoorraad welke als gevolg van de enorme vraag tot een minimumpeil is gezakt. Van de totale graanproductie wordt meer dan de helft gebruik voor de productie van diervoeders en recentelijk steeds meer voor biobrandstoffen.
Een niet zo bekende waarheid is dat runderen, varkens en kippen veel meer plantaardig diervoeder eten dan dat zij vlees produceren. Zo is er zeven tot 10 kg graan nodig voor de productie van 1 kg rundvlees. Dus niet alleen de groeiende vraag naar biobrandstof, maar zelfs nog meer de wereldwijde ook steeds groeiende vraag naar vlees zorgen voor minder en duurder graan voor de mensen. Bedenk daarbij de de productie van 1 kg. vlees zo maar eventjes 15.000 liter water vereist, wat tien maal meer is dan voor een zelfde hoeveelheid graan, en je kan niet anders dan besluiten dat zo'n verspilling niet te verantwoorden valt.
Wouden worden gerooid om landbouwgrond te winnen. Steeds meer landbouwgrond wordt herbestemd tot industrie- en bouwgrond. Het grond-(drink)waterpeil zakt doordat er steeds minder doordringbaar grondoppervlak voor het regenwater is. De constant groeiende wereldbevolking heeft ook steeds meer water en voedsel nodig...
En men komt mij vragen waarom ik het zo moeilijk heb hier iets positiefs te schrijven?
arom
Privatisering van gevangenissen: een late aprilgrap?
Voor de liberalen is privatiseren blijkbaar de ultieme oplossing voor alles wat bij de overheid moeilijk of verkeerd loopt. Het voorstel van de Open VLD-er De Croo om door privatisering het tekort aan gevangeniscellen op te lossen komt welgeteld eenendertig dagen te laat. Want als aprilgrap zou het wel origineel zijn geweest. Nergens in de berichtgeving daarover wordt de vraag gesteld, laat staan beantwoord, waarom de kostprijs van gevangenisgebouwen met privékapitaal en dito beheer goedkoper voor de gemeenschap zou uitvallen. Ook is het mij niet duidelijk waarom er dan geen cel-tekorten meer zouden zijn, en het gevangeniswezen efficiënter zou werken.
Volgens de blauwe gouden kalfaanbidders zouden wij er beter aan toe zijn indien het ganse overheidsapparaat, inclusief alle gemeenschapsdiensten zoals gezondheid en zorg, aan de vrije markt ten grabbel zou worden gegooid. Gelukkiglijk is, weliswaar uit eigenbelang, het privatiseren van 's lands bestuur, ook voor hen nog een brug te ver. Maar dat terzijde.
Hoe dan ook, ik wacht nog steeds op een geloofwaardige uitleg over het waarom een privébedrijf , dat in theorie gezien de winstfactor, een hogere werkingskost heeft, goedkoper en efficiënter zou werken dan een overheidsdienst die zijn product of dienst aan kostprijs kan aanbieden. Als de steeds aangehaalde oorzaken waarom werknemers in overheidsdienst, in veel gevallen minder goed zouden presteren dan in privédienst, juist zijn, waarom worden die dan niet weggewerkt? Met andere woorden: Als de wijze waarop een privébedrijf een gemeenschapsdienst zou uitvoeren efficiënter en goedkoper kan, waarom zouden overheidsdiensten dan niet op dezelfde wijze als privébedrijven kunnen werken? Aangezien er geen aandeelhouders te' voeden' zijn ,zou men de verkregen winsten in het befaamde zilverfonds kunnen storten!
Een oplossing voor de toekomstige hoogoplopende kosten van het vergrijzingsprobleem. Maar door zijn eenvoud, en nog meer het van een onbekende en onbelangrijke 'man in de straat' komt, is ze hallucinant, absurd en belachelijk. Even belachelijk trouwens als het voorstel van De VLD-patriarch. Maar hij is nu eenmaal De Croo, en wie ben ik?
Fiscale fraude is een ietwat té zachte omschrijving voor wat gewoonweg plat egoïsme is, of het weigeren om een deel van je inkomsten af te staan aan de gemeenschap. Een gemeenschap die op heel wat vlakken zorgt voor de mogelijkheden om die inkomsten te verwerven.
Alleen al bij het parket in Brussel, vertegenwoordigen de dossiers van onderzoek naar fiscale fraude een berg van 1.478 kartonnen dozen. In die dozen steken een kleine driehonderd dossiers waarvan het onderzoek al lang is afgerond maar die wachten op een procesbehandeling. Het parket moet de inhoud van de berg dozen nog samenvatten in een kleine driehonderd eindvorderingen en de raadkamer vragen de processen te starten. Daarvoor beschikt het Brusselse financiële parket amper over tien mensen. Door die magere bezetting liggen afgeronde dossiers stof te vergaren, en zal een groot deel ervan uiteindelijk verjaren, en dus onbestraft blijven.
Het zijn hallucinante cijfers ,en sinds jaren vraagt men zich af waarom zo veel fiscale onderzoeken systematisch mislukken.
Alsof het om een ongekend en/of recent probleem gaat, heeft men eindelijk beslist om een parlementaire onderzoekscommissie op te starten die moet leiden tot bruikbare aanbevelingen om de fiscale fraude snel en efficiënt aan te pakken. Het valt ook te hopen dat de regering-Leterme - als ze dan nog bestaat - krachtdadig genoeg is om die aanbevelingen ook ter harte te nemen.
Voor brave burgers die, laat ons eerlijk zijn, in min of meerdere mate en voor zover mogelijk ,ook wel eens een belastingseuro achterover pleegt te drukken, is het toch frustrerend om bij elke regeringsverklaring of jaarlijkse beleidsnota van de regering, te aanhoren dat men de strijd tegen de fiscale fraude zal optimaliseren.
Duidelijke wetten maken en handhaven is één van de kerntaken van een overheid. Een gemeenschap, en zeker een democratische samenleving, heeft duidelijke spelregels nodig. Het is geen anarchie waar de wet van de sterkste geldt. Niemand wil namelijk veel van zijn inkomen aan de gemeenschap afstaan wanneer niet duidelijk is wat de regels zijn, en er mag van uitgaan dat iedereen die dient na te leven. Als belastingfraude in vele gevallen onbestraft blijft, krijg je de situatie dat degene die het verst durft te gaan in frauderen, het meest winst maakt. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Burgers moeten weten dat iedereen, naar draagkracht zijn 'steentje' bijdraagt aan de gemeenschappelijke kosten, en bedrijven moeten met elkaar concurreren door te proberen het beste product te maken aan de beste prijs, niet door om het sluwst de belastingen te omzeilen.
Een betere controle op fiscale fraude heeft voor- en nadelen. Enerzijds zullen heel wat, zowel particulieren als bedrijven, daardoor meer belastingen gaan betalen dan voorheen, en anderzijds valt één der voornaamste reden weg waarop men de gepleegde fraude denkt te kunnen verantwoorden.
Misschien moet men zich ook eens afvragen of het huidige ondoorzichtige pakket belastingsvoordelen en -aftrekken zo een goede zaak zijn. Enkel boekhoudkundig goed gestructureerde bedrijven en kapitaalkrachtige particulieren vinden de voor hen voordeligste weg in het onoverzichtelijke en frauduleusgevoelige belastigbos. Uiteindelijk is het in hoofdzaak de 'kleine man' die moet opdraaien voor de inefficiënte inning van de belastingen.
Maatregelen zoals de notionele intrestaftrek, welke in theorie om lovenswaardige reden werden opgesteld, maar in de praktijk door de bedrijven misbruikt worden om te ontsnappen aan hun financiële verplichtingen aan de gemeenschap, dragen er niet toe bij om het individu aan te zetten zijn burgerplicht te vervullen.
In totalitaire regimes en dictaturen opteert men voor 'opvoedingskampen' om onwillige en hardleerse burgers, wat zij dan noemen 'burgerzin' bij te brengen. Misschien moeten wij vanaf het lager onderwijs het wat meer hebben over 'de samenleving', 'de gemeenschap', 'de burgerzin', 'het algemeen belang' en de vruchten daarvan die uiteindelijk ten goede komen aan het individu. Misschien houden wij beter op om termen te gebruiken zoals het 'ontvetten van de staat', lastenverminderingen, hard werkende Vlamingen, zakkenvullers, autochtonen, allochtonen, individuele vrijheid, privacy , en andere begrippen die de mens bevestigen in zijn natuurlijk egoïsme.
'De staat' zijn wij met ons allen: de gemeenschap. Op hier en daar een uitzondering na, hebben wij onze individuele welvaart en welstand grotendeels te danken aan deze samenlevingsvorm . Wie daar o. a. door belastingsfraude afbreuk aan doet, is onrechtstreeks mede de oorzaak van het feit dat enerzijds diegene die zijn burgerplicht ten volle uitvoert, te veel belasting betaalt en anderzijds vijftien procent van onze bevolking niet of nauwelijks deel heeft aan die welvaart...
Het leven wordt, voor de ene al wat meer dan voor de andere, steeds maar duurder, de economische vooruitzichten zijn niet bepaald denderend te noemen, criminelen die minder dan drie jaar gevangenisstraf hebben gekregen mogen zonder enige controle op vrije voeten blijven, en het poolijs smelt drie maal vlugger dan verwacht. Het gros van de parlementsleden is dat, naar eigen zeggen, geworden om 'iets te doen' voor de mensen, en het allegaartje dat zich een 'regering' noemt, moest er dringend komen om 'de problemen van de mensen' aan te pakken.
Ik zou om de lieve god niet weten hoe en op welke wijze dit land moet bestuurd worden, en ik twijfel er zelfs aan of een zogenaamd 'goed bestuur' veel impact zou hebben op de evolutie van de hierboven aangehaald problematiek. Wat ik wel weet is dat diegenen die op dit ogenblik bestuursverantwoordelijkheid dragen, samen met dezen die ons in het parlement 'vertegenwoordigen', zowel voor als na de verkiezingen ons steevast voorhielden dat zij dat wèl menen te weten. Maar tot nader order blijken drie burgemeesters uit de Brusselse rand, samen met een niet gesplitst kiesarrondissement, gekoppeld aan een nu al veertig jaar durende 'staatshervorming', belangrijker te zijn. Niet omdat één en ander een 'beter bestuur' mogelijk zou maken, maar omdat de daaraan verbonden oplossingen bepalend zijn voor de toekomstige machtsverhoudingen en -structuren in dit land.
Ondertussen blijven de aloude maatschappelijk-economische wetmatigheden van kracht,, en bepalen positie, status en bezit hoe duur het leven voor jou is, welke vooruitzichten je hebt, en in welke mate je last ondervindt van ongestrafte criminaliteit en klimaatsveranderingen.
Noch een Obama in de VS, noch een Rita Verdonck in Nederland, noch een Sarkozy in Frankrijk kunnen en zullen daar verandering in brengen. Het is dus ook niet te verwachten van een West-Vlaming, zelfs niet met 800.000 voorkeurstemmen.
Daarvoor hadden de Fransen in 1879, en de Russen in 1917 andere oplossingen, al is er in de uitwerking ervan ook één en ander fout gelopen ...
In een door 'rechtse' denkbeelden overheerste maatschappij is het principe dat de gemeenschap moet bijdragen aan de kosten van 'gemeenschappelijke' opvang van kinderen van uit huis werkende tweeverdieners, in feiten een contradictio in terminus. Enerzijds iedereen de vrijheid laten om zelf te bepalen of men kinderlast neemt, waarvan men, weerom gezien zijn eigen keuze, de lasten niet volledig zelf kan of wilt dragen, om dan anderzijds te verwachten dat de gemeenschap daar voor een deel moet voor opdraaien, is niet bepaald volgens de liberale, markteconomische, laat staan, kapitalistische principes. Dat de , meestal niet verloonde thuiswerkende moeder of vader die gekozen heeft om zelf volledig voor de opvoeding van zijn kind(deren) te zorgen, verstoken blijft van die financieel maatschappelijke opvang-steun, laat ik hier nu even terzijde.
Uiteraard moeten alleenstaande ouders geholpen worden ,en moet er gezorgd worden voor voldoende opvang voor hun kinderen. Voor Alleenstaande moeders (en vaders) met een te laag loon zou dat zelfs kosteloos moeten zijn. Vraag is echter of tweeverdieners met elke een inkomen van tweemaal modaal, ook mee van het gesubsidieerde opvangsysteem moeten genieten?
Steeds meer stemmen waarschuwen dat ons sociaal zekerheidssysteem in zijn huidige vorm, in de niet zo ver meer afliggende toekomst onbetaalbaar zal zijn. Misschien kunnen wij beginnen met het stelsel om te vormen naar een daadwerkelijk 'sociaal' stelsel, en het gemeenschapsgeld dat wij er voor reserveren enkel besteden aan diegenen die het nodig hebben. Tot heden wordt het kwistig rondgestrooid, waardoor beter gegoeden, die het best kunnen missen, het gewoon als bijkomend zakgeld gebruiken.
Wie zich een mening wilt vormen, laat zich voldoende informeren, zowel over de feiten als over de meningen die anderen daarover hebben en de motivering waarop hun standpunt is gestoeld. Daarbij durft men nogal eens de fout te maken om de in formatie, zoniet uitsluitend dan toch grotendeels te halen bij diegenen die men zelf als 'betrouwbaar' of competent beschouwt. Daarenboven wordt het als algemeen 'intellectueel correct' geacht dat men alleen de mening op prijs stelt van 'ingewijden' en/of deskundigen die men gezien hun opleiding, als 'verstandig genoeg acht. Een zogenaamde 'eigen' mening is dus meestal een 'groepsmening' met hoogstens wat 'eigen' nuances.
Wie zoals ik, er de tijd voor heeft, en die daar ook voor over heeft, om zijn informatie niet alleen bij de zogenaamde 'kwaliteitsmedia' vandaan te halen en zich dus niet beperkt tot de standpunten van de BI&S (Bekende Intellectuelen en Specialisten), kijkt met niet aflatende verbazing naar de zelfgenoegzaamheid waarmee de hogeschool- en 'universiteitsproducten' neerkijken op de 'ongeschooldheid' en 'onwetendheid' van het gros van anderen.
Bij het doorwoelen van het oerwoud aan blogs en allerhande fora op het internet komt men tot de treurige vaststelling dat vrijwel elke bevolkingsgroep, met om het even welk opvoedings- of scholingspatroon, in het zelfde bedje ziek is. Iedereen vertrekt vanuit het eigen- meestal groep- of milieugelijk en toetst de dingen volgens de daaraan verbonden normen en waarden en welk voor- of nadeel hij of zijn groep daar aan heeft of kan hebben.
Op zich zou dat nog niet zo erg zijn, ware het niet dat zowel op het politieke als op het informatie en communicatieniveau (media), al die verschillende groepen,van hoog tot laag vertegenwoordigd worden door personen die meestal tot één en hetzelfde niveau behoren. Vrijwel alle instellingen, partijen, organisaties en verenigingen welke zich opwerpen als de vertegenwoordigers van de laaggeschoolde, minder gegoede, kansarme of gewoonweg arme burger, worden steevast geleid en grotendeels bevolkt door hooggeschoolden, hoge en middeninkomens. Ook bij de 'vertegenwoordigers des volks' is het zoeken met een vergrootglas naar mannen of vrouwen met enkel en humanioradiploma, laat staan een lagere scholing.
Met andere woorden, voor een relatief groot deel van de bevolking zijn democratie, inspraak, en mondigheid begrippen die, al naar gelang ze in realiteit worden gebracht, vervagen, om uiteindelijk op te lossen in een maatschappij waar het niet belangrijk is WAT, men zegt, maar WIE het zegt!
Studenten hebben het recht om hun examens in te kijken. Het lijkt mij niet meer dan normaal dat men weet waar en hoe men fout is geweest, en in welke mate dat is aangerekend. Of het krijgen van een kopie van het verbeterd examen, zoals Vlaams minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke dat wilt, dat ook zo lovenswaardig is, kan in vraag worden gesteld. Een beoordeling van antwoorden op bepaalde vragen, of het evalueren en waarderen van opdrachten, kan in vele gevallen niet anders dan subjectief gebeuren. Het gevolg is dat resultaten door verschillende zelfs competent evenwaardige beoordeelaars, ook een min of meer afwijkende beoordeling kunnen krijgen. Men hoeft geen bovennatuurlijke gaven te bezitten om te voorspellen dat vergelijkingen van examenformulieren door leerlingen en ouders tot een ongeziene stroom van al dan niet gefundeerde klachten zullen leiden.
In deze enigszins uit de hand lopende mondige maatschappij zijn het de, bij wijze van spreken 'brave' introverte kinderen en ouders, die het moeten afleggen tegen de assertieve 'mondigen'. Als voorbeeld van 'gelijke kansenonderwijs' kan dat tellen. De wet van de sterkste, van de de jungle, zeg maar. Om nog maar te zwijgen van het zoveelste bijkomend demotiverend effect dat één en ander bij het onderwijzend personeel zal teweegbrengen. De 'democratisering' van het onderwijs is steeds meer een 'commercialisering' geworden waar gewerkt dient te worden volgens de economische marktprincipes.
Door de financiering van scholen steeds meer afhankelijk te maken van aantal, soort en prestaties van ouders en leerlingen, worden deze laatsten steeds meer als klanten behandeld, die men, om hen te verwerven en/of behouden, volgens hun wensen dient te behandelen. De producten (onderwijs) en service (systeem) wordt deskundig aangepast aan de noden van de directe (leerlingen en ouders) en indirecte (economie) klanten. Pedagogen zijn blijkbaar uit de tijd. Pedagogie en vrijheid zijn trouwens per definitie mekaars tegengestelden. Directies worden managers, het onderwijzend personeel klantvriendelijke verkopers.
Verkopers van wat? kennisoverdracht? opvoeding?
Een Saudische weblogger heeft, als reactie op de antikoranfilm Fitna van Geert Wilders, een korte video gemaakt van Bijbelteksten en van een christelijke extremiste die geweld predikt. Sinds het uitbrengen van Wilders 's amateursfilmpje waren er op de videowebsite You-Tube al meerdere 'tegenhangers' verschenen welke duidelijk maken dat de Christelijke Bijbel niet voor de Koran moet onderdoen als het over bestrijden, vermoorden of ronduit vernietigen van ongelovigen gaat. Niemand kan dat uiteraard ontkennen, ware het niet dat de vergelijking op zich niet opgaat. Er van uitgaande dat Mohamed en Christus beiden 'profeten' waren, had Mohamed, in de naam van zijn God aardig wat bloed van anderen aan zijn handen, terwijl Christus volgens de schrift, alleen 'zijn eigen bloed liet stromen' ,voor anderen... De Koran wordt door de moslimgemeenschap vandaag nog steeds als persoonlijk, maatschappelijk, en in de meeste moslimlanden zelfs als politiek en gerechtelijk wetboek gehanteerd. Voor het relatief klein geworden praktiserende deel van de westerse christelijke gemeenschap, zijn enkel de relevante teksten uit het nieuwe testament (2de deel van de Bijbel) implementeerbaar in hun dagelijks leven. In tegenstelling tot de religieuze moslimleiders hebben de meeste christelijke leiders zich sinds de 'verlichting' uitgesloofd om de betrekkelijkheid en eigentijdsheid van heel wat Bijbelteksten aan te tonen. Tot op de dag van vandaag beroepen heel wat Imans en fundamentalistische 'vrijheidstrijders', en vrijwel alle moslimterroristen en zichzelf opblazende bommenleggers zich juist op die 'uit hun verband gerukte' Koranteksten om het doden van 'ongelovigen' of met 'ongelovigen meewerkende' burgers, vrouwen en kinderen om te brengen. Behalve de belachelijke populistische uitspraken van een paar Amerikaanse presidenten en enkele wereldvreemde, verder onbelangrijke en ongevaarlijke simplistische individuen, heb ik er geen weet van dat men Bijbelteksten aanhaalt om het gebeuren in Irak of Afghanistan te verantwoorden. Laat staan dat men ze gebruikt om opnieuw 'kruistochten' tegen de Islam op te zetten.
Er is inderdaad weinig verschil tussen de Koran en het oude testament. Dat verschil is er alleen in het gebruik ervan. En daar ligt bij een deel van de, vooral in het Midden-Oosten levende moslimgemeenschap, het probleem.
Zoals nog meerdere industrietakken binnen onze eendimensionale economie, slaagt ook de drankenindustrie er in om een nood te creëren die er voorheen niet was: mineraalwater in flessen. Vorig jaar kochten wij met zijn allen zo maar eventjes 170 miljard liter (170.000.000.000) van het drinkwater in de meest vervuilende verpakking. Voor de productie en verdeling van die 170 miljard petflessen had men bovendien 100 miljoen vaten olie nodig en verbruikt men bovendien nog eens 510 miljard water. Met andere woorden: een gigantische energie- en waterverspilling. (De transportvervuiling laten wij hier even buiten)
Terwijl in onze keuken voor amper 0.3 eurocent/liter (0,0035 euro) even gezond en zuiver mineraalrijk water uit de kraan stroomt, betaalt men tot duizend maal meer voor (dikwijls gemanipuleerd) bronwater van producenten die vorig jaar, alleen al in Noord-Amerika, voor 118 miljoen euro reclame maakten om ons van de kraan weg te houden.
Terwijl amper 1% van de totale waterreserve in de wereld als drinkwater kan worden gebruikt, verspillen wij dat (nog steeds spotgoedkope) drinkwater lustig aan douchen, toilet, tuinbesproeiing e.d., en betalen wij ons blauw aan het gewoon evenwaardige mineraalwater in kankerverwekkende, energieopslorpende vervuilende verpakking.
Om de decadentie helemaal ten top te voeren, verschijnen er, voorlopig alleen nog maar in exclusieve restaurants, de 'watersommeliers' welke je o.a. het Noorse 'Voss' aanprijzen voor de spotprijs van 50 Euro. Madonna drinkt het, dus waarom zou ook jij het niet waard zijn?
Wie flessenwater drinkt en ondertussen zit te lullen over Kyoto, carbon voetafdrukken en ecologisch zakendoen, maakt zich dus belachelijk!
Theo Peeters, emeritus hoogleraar economie aan de Katholieke Universiteit Leuven en tot vorig jaar de voorzitter van de Studiecommissie voor de Vergrijzing, klaagt de laksheid aan waarmee de achtereenvolgende regeringen het probleem van de vergrijzingkosten steeds maar voor zich uitschuiven. Eind 2005 heeft men wettelijk de structurele financiering van het 'zilverfonds', de spaarpot voor de vergrijzingkosten, vastgelegd. In 2007 moest er 0,3 procent van het bbp in het Zilverfonds worden gestort, en daarop volgende jaren zou dat met telkens 0,2 procent vermeerderd worden.
In 2007 werd er geen eurocent in het fonds gestort, en ook dit jaar is er in de begroting niets voor voorzien. Niemand maakt zich enige illusie dat in 2009 de wettelijke 0,7% van het bnp wordt opzijgezet. Dat betekent dat we al meer dan 1 procent van het bbp of ruim 3 miljard euro achterstand hebben.
Het weze duidelijk dat de politici, gezien hun inkomen ruim de mogelijkheid biedt om aan individueel pensioensparen te doen, niet echt van wakker liggen van de problemen die er binnen een tiental jaren hoe dan ook zullen zijn met de uitbetaling van de wettelijke pensioenen.
Ook de bemiddelde burger hoeft zich niet echt zorgen te maken, want met de belastingsverminderingen kan zijn aanvullen pensioen misschien best omvormen tot een 'volwaardig' pensioen. Het zijn dus enkel diegenen die onvoldoende inkomen hebben, die later in de problemen komen. Maar terloops gezegd: dat zijn zij toch gewoon, en bovendoen is dat amper een goeie 20% van de bevolking...electoraal te verwaarlozen dus!
Theo Peeters, emeritus hoogleraar economie aan de Katholieke Universiteit Leuven en tot vorig jaar de voorzitter van de Studiecommissie voor de Vergrijzing, klaagt de laksheid aan waarmee de achtereenvolgende regeringen het probleem van de vergrijzingkosten steeds maar voor zich uitschuiven. Eind 2005 heeft men wettelijk de structurele financiering van het 'zilverfonds', de spaarpot voor de vergrijzingkosten, vastgelegd. In 2007 moest er 0,3 procent van het bbp in het Zilverfonds worden gestort, en daarop volgende jaren zou dat met telkens 0,2 procent vermeerderd worden.
In 2007 werd er geen eurocent in het fonds gestort, en ook dit jaar is er in de begroting niets voor voorzien. Niemand maakt zich enige illusie dat in 2009 de wettelijke 0,7% van het bnp wordt opzijgezet. Dat betekent dat we al meer dan 1 procent van het bbp of ruim 3 miljard euro achterstand hebben.
Het weze duidelijk dat de politici, gezien hun inkomen ruim de mogelijkheid biedt om aan individueel pensioensparen te doen, niet echt van wakker liggen van de problemen die er binnen een tiental jaren hoe dan ook zullen zijn met de uitbetaling van de wettelijke pensioenen.
Ook de bemiddelde burger hoeft zich niet echt zorgen te maken, want met de belastingsverminderingen kan zijn aanvullen pensioen misschien best omvormen tot een 'volwaardig' pensioen. Het zijn dus enkel diegenen die onvoldoende inkomen hebben, die later in de problemen komen. Maar terloops gezegd: dat zijn zij toch gewoon, en bovendoen is dat amper een goeie 20% van de bevolking...electoraal te verwaarlozen dus!
Theo Peeters, emeritus hoogleraar economie aan de Katholieke Universiteit Leuven en tot vorig jaar de voorzitter van de Studiecommissie voor de Vergrijzing, klaagt de laksheid aan waarmee de achtereenvolgende regeringen het probleem van de vergrijzingkosten steeds maar voor zich uitschuiven. Eind 2005 heeft men wettelijk de structurele financiering van het 'zilverfonds', de spaarpot voor de vergrijzingkosten, vastgelegd. In 2007 moest er 0,3 procent van het bbp in het Zilverfonds worden gestort, en daarop volgende jaren zou dat met telkens 0,2 procent vermeerderd worden.
In 2007 werd er geen eurocent in het fonds gestort, en ook dit jaar is er in de begroting niets voor voorzien. Niemand maakt zich enige illusie dat in 2009 de wettelijke 0,7% van het bnp wordt opzijgezet. Dat betekent dat we al meer dan 1 procent van het bbp of ruim 3 miljard euro achterstand hebben.
Het weze duidelijk dat de politici, gezien hun inkomen ruim de mogelijkheid biedt om aan individueel pensioensparen te doen, niet echt van wakker liggen van de problemen die er binnen een tiental jaren hoe dan ook zullen zijn met de uitbetaling van de wettelijke pensioenen.
Ook de bemiddelde burger hoeft zich niet echt zorgen te maken, want met de belastingsverminderingen kan zijn aanvullen pensioen misschien best omvormen tot een 'volwaardig' pensioen. Het zijn dus enkel diegenen die onvoldoende inkomen hebben, die later in de problemen komen. Maar terloops gezegd: dat zijn zij toch gewoon, en bovendoen is dat amper een goeie 20% van de bevolking...electoraal te verwaarlozen dus!
Het regeerakkord: wat er staat, en wat men zegt...
Met stijgende ergernis moest ik vorige zondag in het programma 'De zevende dag', vanwege de vertegenwoordigers van CD&V en VLD nogmaals aanhoren dat alle regeringspartijen het regeerakkoord moeten naleven en er bijgevolg tegen juli een akkoord moet zijn over de tweede fase van de, zeg maar 'grote' staatshervorming, met daarin de verwezenlijking van de voornaamste Vlaamse eisen.
Nochtans staat dat in het regeerakkoord van Leterme1 ver dan duidelijk te lezen: <<...zal de regering, zoals aangekondigd in de toelichting van dat voorstel, tegen half juli een verklaring afleggen in de Kamer van Volksvertegenwoordigers over de inhoud van het tweede pakket hervormingsvoorstellen. De noodzakelijke wetteksten zullen hieraan worden toegevoegd met oog op hun goedkeuring voor het parlementaire reces.>>
Volgens de Vlaamse partijen zou deze tekst dus de verbintenis inhouden om tegen half juli een grote staatshervorming ("de vette vis") te realiseren. Zo te zien heeft mevrouw Joëlle Milquet, je weet wel, 'de commaneukster 'genoemd, haar werk voortreffelijk gedaan. Zoals de Franstalige partijen, kan ook ik hier alleen maar lezen dat men zich verbindt om tegen het zomerreces een akkoord te hebben over WAT en IN WELKE MATE bepaalde staatsinstellingen, en bevoegdheden dienen hervormd te worden. Met andere woorden: zij hebben hun akkoord gegeven om daarover te praten, en een lijst op te stellen waarover men een akkoord heeft kunnen bereiken.Dat is dus heel wat anders dan een akkoord te geven over een 'grote staatshervorming'.
Zoals men in december vorig jaar, na te doen wat men gezworen had niet te zullen doen, drie maand tijd voorzag om een verantwoording te vinden over het feit waarom men in maart het dan toch heeft gedaan, zo heeft hebben zij nu zichzelf weer drie maand tijd gegeven om in juli uit te leggen waarom men dan weer niet gaat doen wat men nu zegt te zullen doen.
Ik geef toe, de vorige alinea is een heel stuk moeilijker te begrijpen dan deze uit het regeerakkoord...
De ietwat extravagante Nederlandse politicus Wilders is er in geslaagd om wereldwijd beroering te wekken. Wekenlang hield hij voor- en tegenstanders in de ban met de aankondiging van zijn 'anti-koranfilm' Voor wie Wilders onverbloemde opvattingen over de "verfoeilijke en levensbedreigende islamisering van het westen" enigszins kent, zat de schrik er goed in. Zijn intellect en dat van zijn 'raadgevers' lichtelijk onderschattend, konden blijkbaar weinigen vermoeden dat het filmpje zelf uiteindelijk een ontgoocheling is geworden. Voor de ene in positieve, en voor de andere in negatieve zin weliswaar. Want Wilders heeft er voor gezorgd dat hem juridisch niets kan aangewreven worden. Door de weliswaar selectieve, opsomming van waar gebeurde feiten, uitspraken van moslimgeestelijken, correct vertaalde Koranverzen, en zijn (hoe kan het anders?) subjectieve besluiten, kunnen alleen de extreme moslimfundamentalisten zich aangesproken voelen. Hetzelfde geldt voor de politici die sinds het bekend worden van zijn voornemen om een dergelijke film te maken, onophoudelijk waarschuwden voor het onheil dat na de publicatie ervan uitbarsten. Zij lopen zich de sloffen van de voeten om de zich geschoffeerd voelenden te overtuigen hoe afkeurenswaardig zij het allemaal vinden, in de hoop de te verwachten gramschap te koelen.
Hoe dan ook, de man heeft bereikt wat hij wilde: aantonen dat er toch wel een niet te onderschatten probleem bestaat. Niet met het gros van het gestaag aangroeiende islamitische gemeenschap zelf, maar met het, weliswaar kleine deel ervan dat zich via de Koran laat misbruiken door hun gefrustreerde, achterlijke of machtswellustige geestelijke en wereldlijke leiders.
Niet het aanklagen van dit laatste, maar het politiek correcte afwijzen van de boodschapper, versterkt het idee van het radicale deel der moslimgemeenschap, dat ze op de goede weg zijn...
Dat de brave burger vanwege de politieke en zakelijke wereld dagelijks overstelpt wordt met leugens en bedrog (met een mooi woord: desinformatie genoemd) blijkt nog eens uit een recente Europese studie over de wereldwijde investeringsgebieden. Vanuit de werkgevers en zakenwereld worden wij met de regelmaat van de klok gewezen op de zogenaamde hoge loonkosten, de hoge vennootschapsbelastingen, de slechte concurrentiepositie en dito investeringsklimaat waaronder ons land gebukt zou gaan. Uit de recente studie van 'World Investment Prospects tot 2011' blijkt echter dat België bijzonder geliefd is bij buitenlandse investeerders. Zo staan wij wereldwijd op de 15de plaats van de meest gegeerde investeringsgebieden. Wat de rechtstreekse buitenlandse investeringen betreft staan wij zelfs op de vijfde plaats, en binnen Europa prijken wij zelfs met de zilveren medaille, na koploper Oostenrijk!
Dat bovendien het Waalse gewest binnen België de meeste investeerders kan bekoren, laat ik hier omwille van de gemoedsrust van de Vlaamse regionaliseerders, even terzijde.
De stilaan historisch geworden uitspraak t.o. de politici: "wie gelooft die mensen nog" kan dus evengoed en passend gebruikt worden voor wat VBO- VOKA- UNIZO- OEZO- EU- en Nationale Bank-voorzitters ons steevast willen doen geloven. En dat zij daar met zijn allen nog steeds wonderwel in lukken, zal weerom blijken bij de eerstvolgende verkiezingen waar hun politieke slippendragers er waarschijnlijk weer op vooruit zullen gaan.
De sociaal-democratie: de armoede bestendigd door het âvoor iedereen-pricipeâ
Op het einde van de twintigste eeuw werd er een consensus bereikt tussen de kapitalistische vrijemarkt- en consumptiemaatschappij en de droombeelden van een socialistische samenleving. In het Europa van vandaag noemt bijna elke politieke stroming van enig formaat zichzelf democratische en sociaal. Zo ook in ons land waar behalve de weliswaar naar het centrum opgeschoven socialistische partijen en de traditionele centrumpartij, ook de liberale partijen zichzelf een min of meer sociaal label hebben aangemeten. Het compromis tussen de rijken, de middenklasse en de armen bestaat er in dat iedereen volgens eigen vermogen naar zoveel mogelijk welvaart mag streven, en dat de gemeenschappelijke baten dienen ten goede te komen aan iedereen. Een lovenswaardig, en op het eerste zicht aanvaardbaar en rechtvaardig principe: het voor iedereen-principe.
De invulling van begrippen zoals armoede, minder gegoed zijn, welstellend, en rijken, kan nogal verschillen al naar gelang het peil van de algemene levensstandaard binnen een maatschappij. Zo betekent armoede in bepaalde gebieden van Afrika, Azië en zelfs Zuid-Amerika, dat men moet leven met honger, ontbering, ziekte, en koude. Wie er voldoende middelen heeft om zich normaal te voeden, de eerstelijnsziekenzorg te betalen en zich nog net een verwarmde woning met de basissanitaire voorziening kan veroorloven, behoort in die contreien eerder tot de betergegoeden.
Wie zich in de West-Europese rijke gebieden zoals o.a. België tot een dergelijke levenswijze moet beperken, wordt als onbemiddeld beschouwd en onder de armoedegrens levend. In onze beschaafde en sociaal bijgestuurde kapitalistische maatschappij gaat men 'arm' is als men niet mee aan de rijkgevulde tafel mag zitten, en geen of onvoldoende deel kan hebben aan wat het moderne sociale leven te bieden heeft.
Socialistische denkers uit het verleden zagen de oplossing van de eeuwenoude onrechtvaardigheid van mensen waarvan hun leven bepaald werd door afkomst, fysische of psychische mogelijkheden, in een min of meer gelijkmatige verdeling van de beschikbare goederen en middelen, alsook de communizering van de individuele voortbrengselen. Maar de egoïstische natuur van de mens is van die aard dat zelfs het meest sociaal ingesteld individu hoogstens bereid is om een deel af te staan van wat hij denkt te veel te hebben. Pas in de loop van de twintigste eeuw toonden de erfgenamen van de adellijke en industriële baronnen zich, onder druk van de communistische dreiging uit het oosten, bereid tot een compromis. Dat vergelijk hield in dat iedereen naar draagkracht zou bijdragen tot de gemeenschapsnoden, en dat een deel ervan kon worden aangewend om de ellende van de minderbedeelden te milderen. Maar in ruil voor zoveel toegeeflijkheid moest het solidartiteitsprincipe niet alleen naar de noodlijdenden gericht zijn, maar moest het voor iedereen gelden. Met andere woorden: de gemeenschapsmiddelen die naar de individuen terugvloeien moeten zo veel als mogelijk verdeeld worden volgens de mate waarop zij er zelf toe bijdroegen.
Zo zijn o.a. de mechanismen ontstaan als de procentuele koppeling van de lonen aan de stijging van de consumptieprijzen en de procentuele belastingsverminderingen en aftrekken e.d. Het iedereen-principe: wat de ene krijgt moet de andere ook krijgen, maar dan wel in orde van grootheid, gelijkwaardig aan zijn financiële status en levensstandaard.
Dit ogenschijnlijk rechtvaardige principe heeft als gevolg dat de kloven tussen arm zijn, bemiddeld zijn, en rijk zijn, niet alleen blijven bestaan maar zelfs substantieel steeds groter worden. Door het verdelen van de beschikbare middelen, procentueel a rato van het inkomenspeil, krijgt men meer toegestopt, al naargelang men meer inkomen heeft. Daardoor stijgt het armoedepeil (de invulling van het begrip armoede) in een trager tempo dan het algemene levensstandaardpeil
Een groot deel van de gemeenschappelijke beschikbare middelen, bedoeld om terug te vloeien naar individuen of organisaties die het op hun beurt naar individuen toespelen, wordt in regel onder iedereen verdeeld, dus ook onder diegenen die het niet nodig hebben, en voor wie het alleen maar een aanvulling van hun bezit of rijkdom betekent. Daardoor blijft het deel voor de werkelijk noodlijdenden, steeds onvoldoende en slaagt men er hoogstens in hun verdere achteruitgang ten opzichte van de stijging van de levensstandaard te vertragen.
Het voor iedereen-principe is dus de oorzaak van het feit dat anno 2008 in ons land, behorend tot de tien rijkste van de wereld, nog anderhalf miljoen mensen onder de armoedegrens leven. Tot zolang de rijken en de betergegoeden het gemeenschapsgeld blijven gebruiken om hun bereikte welstand te behouden of er beter van te worden, zal dat beschamende percentage onveranderlijk rond de 15% blijven schommelen.
Sinds meer dan een eeuw heeft de mens alle mooi klinkende en humane principes, zoals democratie, vrijheid, broederlijkheid, en volksverbondenheid, in zijn eigen persoonlijk voordeel (dat van de sterkste) trachten te gebruiken. Zo ook wordt het gelijkheidsbeginsel misbruikt om onder het mom van de solidariteit vooral welgestelde klasse te dienen. Daarom dat democratieën het beste werken als de meerderheid van de bevolking welstellend is en de minder gegoeden en noodlijdenden tot een onmachtige minderheid beperkt blijft. Maar dan wel een noodzakelijke minderheid welke op peil moet gehouden worden, omdat zij het zijn die het solidariteitsprincipe waaruit het iedereen-principe is afgeleid, noodzakelijk magen,. Dat de armoedestatus dus moet gekoesterd worden hebben de moderne sociale liberale economen goed begrepen.
Zoals de oplossing van het fileprobleem er alleen kan komen als er nog veel meer autos komen, en het milieuprobleem alleen doelmatig zal aangepakt worden als de vervuiling, luchtverontreiniging en opwarming van de aarde ons voortbestaan effectief bedreigt, zo zal de armoede alleen maar opgelost worden als die véél groter wordt en zij het voortbestaan van de huidige welvaartmaatschappij bedreigt..
En laat het juist dat zijn dat de sociaaldemocraten willen voorkomen als dàt niet sociaalvoelend is!
Hoera! wij hebben een 'volwaardige' federale regering. Zij het dan met een programma dat niets meer dan een intentieverklaring is. Over datgene wat gedurende negen maanden een akkoord in de weg stond, staat er geen letter in en heeft men gewoon naar de vakantieperiode verplaats. Hoeveel en waar men de middelen vandaan gaat halen om de in het akkoord opgenomen intenties uit te voeren, schijnt niet zo belangrijk te zijn, want ook daarover geen woord. Men gaat een paar honderd duizend 'jobs' bij creëren door de uitkering te korten van wie er te lang over doet om een aangeboden snertjob te aanvaarden. Men gaat de laagste pensioenen 'gefaseerd' optrekken (tot nog steeds onder de armoedegrens ?) en voor voor de 'middeninkomens' de belastingen verlagen (volgens de PS zijn dat maandinkomens tussen PS 2000-3000 euro, volgens de liberalen tot 5000 euro), en men gaat wat rommelen aan justitie en de vreemdelingenwet, enz.
Volgens specialisten kost dat in het totaal om en bij de 10 miljard. Aangezien dat vele geld er helemaal niet is, kan men het ook niet in een regeerakkoord zetten, dus doet men dat ook niet. Kwestie van 'geloofwaardig' te blijven (!) Ondertussen moet binnen een paar maanden de grote vis in de pan komen (die er voor het kartel achtereenvolgens als in december vorig jaar en nu vandaag moest inliggen). Je weet nog wel, op de vooravond van de verkiezingen: ; "zonder een grote staatshervorming stapt de CD&V-NVA niet in een regering; Tijdens de regeringsonderhandelingen tot december: "zonder een grote staatshervorming stapt de CD&V-NVA niet in een regering!"; Na de vorming van de interim-regering eind december: "zonder het uitzicht en garanties op een grote staatshervorming stapt de CD&V-NVA tegen Pasen niet in een regering!"; Na de vorming van deze regering: "zonder een grote staatshervorming tegen juli, stapt de CD&V-NVA uit deze regering!"
Waarom begrijp ik niet dat de CD&V-NVA er volgens de recentste peiling op vooruitgaat?...
Het is niet bepaald vernieuwend om in een tijd waar het ik en het ieder voor zich, mooi vertaald in individuele ontplooiing en het opnemen van eigen verantwoordelijkheid de trend is, te pleiten voor samenhorigheid, gemeenschapszin en solidariteit.
Ook schijnt het getuigend van simplistische naïviteit, zo niet van domheid, om nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij en de gelijkmatige verdeling van bezit en opbrengsten. Alle naar Marx en Engels neigende sociaaleconomische modellen als mogelijk alternatief voor de steeds individualistischer en opperplakkeriger wordende kapitalistische consumptiemaatschappij, worden opzijgeschoven als bewezen onwerkbaar en tegen de menselijke natuur in zijnde.
Kinderen worden niet meer opgevoed en voorbereid op een leven waar iedereen volgens eigen kunnen en mogelijkheden, binnen een vooraf bepaald stramien zijn rol te spelen heeft, maar via een zogenaamd aan het individu aangepaste eigen ontwikkeling, gestuurd naar een maatschappij welke meer aan de biologische natuur van de mens beantwoordt. M.a.w. Een samenlevingsvorm waar men het voorstelt alsof iedereen dezelfde kansen krijgt, maar bij gebrek aan dezelfde middelen, de macht van de sterkste ( slimste) primeert en waar (financiële en psychische) macht en status bepalend zijn voor het wel en wee van het individu.
Waar democratie in zijn oorsprong bedoeld was om de maatschappij te sturen volgens de wil van de meerderheid van het volk, nadat die gemeenschappelijke wil in overleg was bepaald, heeft men deze doelstelling ten gronde weten om te buigen om de belangen en de machtsposities van de maatschappelijk sterken en geprivilegieerden te vrijwaren. Daartoe heeft men de democratie omgevormd in een particratie om de zogenaamde gekozen vertegenwoordigers des volks te binden en te gebruiken als zetbazen van de onderscheiden partijleidingen, die op hun beurt , zo niet zelf behorend tot, dan toch afhankelijk zijn van diegenen die als gevolg van hun financiële macht en positie de werkelijke macht in handen hebben.
Het probleem met alle mogelijke maatschappijvormen, van socialisme via liberalisme tot plat kapitalisme, waarin men voor iedereen de beste bedoelingen heeft, is, dat de onderscheiden theorieën door een leidinggevende groep in de praktijk moeten worden gebracht. Een groep die bestaat uit individuen die elk in min of meerdere mate, afhankelijk van hun verkregen machtspositie te kampen hebben met hun eigen ego en drang naar meer bezit en macht. Hoe goed de controlemechanismen daar op ook zijn, door het feit dat de uitvoeringswetten steevast door de leidinggevende machthebbers zelf worden bepaald, maken dat de door hen gewenste onrechtvaardigheden, discriminaties, en bevoor- en benadelingen, via wetgeving van hun negatieve begrippen worden ontdaan. Zodoende wordt van onrechtvaardigheid 'Recht' gemaakt
In onze huidige kapitalistische consumptiemaatschappij wordt de maatschappij opgedeeld in machtigen, de burgerij, en de kansarmen . In bezit en geld vertaald: de rijke elite, de beter gegoeden en de minder bedeelden. De steeds verder doorgedreven prestatiecultuur wakkert de egoïstische reflex en drang naar steeds meer aan, ten behoeve van het te bereiken einddoel: gelukkig zijn.
De explosie van onderwijs, techniek en automatisering welke zich de afgelopen zestig jaar in het noordwestelijk halfrond van deze aarde heeft voorgedaan, heeft er voor gezorgd dat in hun eigen wereldregio de rijken en welstellenden, zowel kwalitatief als kwantitatief sterk zijn gegroeid. Ondanks lovenswaardige minieme initiatieven heeft het natuurlijke egoïsme van de mens er echter voor gezorgd dat de kloven tussen de verschillende sociale groepen in even grote mate zijn toegenomen. Van een verdeling van de verworven rijkdom met de noodleidende minder fortuinlijke samenlevingen in de rest van de wereld is er, behalve een minimum aan symbolische ontwikkelingshulp, weinig terecht gekomen.
Machtigen danken hun macht aan het bestaan van de onmacht. Bezit heeft enkel zijn nut in een omgeving waar er gebrek aan is. Wetenschap en verstand krijgen enkel zin door de onwetendheid en het gebrek aan verstand. En rijken bestaan alleen door de gratie van de armen. Aan deze wetmatigheden hebben wij enerzijds de vooruitgang, welvaartstijging en rijkdom te danken, als anderzijds de onuitroeibare oorlogen, armoede en ellende.
Misschien dat wij toch nog eens de moeite moeten doen om onbevooroordeeld Marx en Engels moeten lezen, ook al zou dat getuigen van simplistische naïviteit, of misschien wel domheid
men weet maar nooit!
Volgens een ruwe schatting van de voedsel- en landbouworganisatie van de Verenigde Naties sterven er elke dag gemiddeld 25.000 mensen van de honger. De recente voedselrellen in ondermeer Egypte en Kameroen geven aan dat daar niet onmiddellijk verandering in zal komen. Aan de basis van de reeds geruime tijd aan de gang zijnde stijging van de voedselprijzen ligt de wereld-graanvoorraad welke als gevolg van de enorme vraag tot een minimumpeil is gezakt. Van de totale graanproductie wordt meer dan de helft gebruik voor de productie van diervoeders en recentelijk steeds meer voor biobrandstoffen.
Een niet zo bekende waarheid is dat runderen, varkens en kippen veel meer plantaardig diervoeder eten dan dat zij vlees produceren. Zo is er zeven tot 10 kg graan nodig voor de productie van 1 kg rundvlees. Dus niet alleen de groeiende vraag naar biobrandstof, maar zelfs nog meer de wereldwijde ook steeds groeiende vraag naar vlees zorgen voor minder en duurder graan voor de mensen. Bedenk daarbij de de productie van 1 kg. vlees zo maar eventjes 15.000 liter water vereist, wat tien maal meer is dan voor een zelfde hoeveelheid graan, en je kan niet anders dan besluiten dat zo'n verspilling niet te verantwoorden valt.
Wouden worden gerooid om landbouwgrond te winnen. Steeds meer landbouwgrond wordt herbestemd tot industrie- en bouwgrond. Het grond-(drink)waterpeil zakt doordat er steeds minder doordringbaar grondoppervlak voor het regenwater is. De constant groeiende wereldbevolking heeft ook steeds meer water en voedsel nodig...
En men komt mij vragen waarom ik het zo moeilijk heb hier iets positiefs te schrijven?
arom
Met stijgende ergernis moest ik vorige zondag in het programma 'De zevende dag', vanwege de vertegenwoordigers van CD&V en VLD nogmaals aanhoren dat alle regeringspartijen het regeerakkoord moeten naleven en er bijgevolg tegen juli een akkoord moet zijn over de tweede fase van de, zeg maar 'grote' staatshervorming, met daarin de verwezenlijking van de voornaamste Vlaamse eisen. 
