Renaat Van Poelvoorde over de sociale en politieke actualiteit.
09-01-2008
Jean-Marie Dedecker, een light-editie van Pim Fortuin?
Sommigen zien in de 'afvallige' liberaal, Jean-Marie Dedecker, een light-editie van Pim Fortuin. Mij doet hij eerder aan een afgestroopte Jean-Pierre Van Rossem denken. De flair en het charisma van de overleden politiek-flamboyante Nederlander behoren niet bepaald Jean-Maries sterkste kwaliteiten. Daartegenover verstaat hij de kunst om zijn populistische en dikwijls onzinnige voorstellen te naperen met een dosis flink tegen het establishment aanschoppen. Iets wat altijd goed ligt bij de gemiddelde Vlaming die toch meestal niet begrijpt waar het over gaat.
Het onderzoeksbureau TNS Media wist al in juni vorig jaar te vertellen dat maar liefst 20 procent van de Vlamingen er sterk aan denkt om bij de komende gewestverkiezingen op de lijst Dedecker te stemmen. Dat de ex-judokacoach een groot deel van zijn stemmen bij voormalige VB-kiezers haalde, zal niemand verbazen, en dat heel wat gefrustreerde liberalen voor de donkerblauwe strandjutter kozen, heeft de links-liberale Verhofstadclan lijdzaam moeten ondergaan.
Verder wijst het onderzoek uit wat een simpele geest zoals ik al eerder aangaf; namelijk dat in tegenstelling tot wat men steevast vooropstelt, de Vlamingen in het stemhokje eerder aan de sociale zekerheid, gezondheidszorg en pensioenen dachten, dan aan een staatshervorming.
Bedenkende wat er de komende maanden nog allemaal te gebeuren staat, of er met Pasen een definitieve regering komt, en zo ja welke, en wat die in het licht van de komende gewestverkiezingen allemaal wel en niet zal presteren, houdt schrijver dezes 'zijn hart vast'.
Eén ding is zeker: voor wie het moeilijk heeft zijn levenssteil op een redelijk aanvaarbaar niveau te houden, zijn de vooruitzichten niet veelbelovend. Mèt of zonder een verder geregionaliseerd België...
Democratische voorverkiezingen: Hillary Cinton of een Republikein
In de Verenigde staten wordt einde dit jaar een nieuwe president gekozen. Tot vandaag twijfelden weinigen er aan dat na acht jaar Bush, de volgende president(e) een Democraat zou zijn. En Hillary Clinton zou, uiteraard met de steun van haar immens populaire echtgenoot Bill ,de race naar het Witte Huis op haar kousenvoeten winnen. Hillary, die tijdens de bewindsperiode van haar man, zich als een gemoderniseerde versie van Evita Peron ontpopte, zou als Amerikaanse presidente, voor de minderbedeelde Amerikanen, uitzicht op een beter leven betekenen. Maar als de trend die zich aftekent bij het begin der voorverkiezingen van de Democratische partij zich voortzet, ziet het er niet zo goed uit voor de deze partij. Clintons's belangrijkste partijopponent, de zwarte Barack Obama, zou tegen alle verwachtingen in, wel eens de democratische presidentskandidaat kunnen worden. Natuurlijk zou een zwarte Amerikaanse president al even verfrissend zijn als een vrouwelijke Amerikaanse president. Wie echter gelooft dat de meerderheid van het Amerikaanse volk rijp is om zicht door een zwarte de les te laten spellen, dwaalt, om niet te zeggen: hallucineert. Een democratische zwarte presidentskandidaat leidt (vooralsnog) met zekerheid tot een Republikeinse President!
Waar de voorverkiezingen bij de Democraten in feiten nu over gaan, is niet zozeer het kiezen van een presidentskandidaat. In de praktijk kiezen de Democraten nu al voor een Democraat, of een republikein als president: Als zij voor Hillary Clinton kiezen, wint zij de presidentverkiezingen, en komt er dus een Democraat in het Witte huis. Als zij voor Barack Obama kiezen, verliest hij de presidentsverkiezingen en wordt opnieuw een republikein president. Zo eenvoudig is dat.
Hopelijk is er in de Verenigde Staten ook iemand die dat inziet, en kan hij dat de voor Obama stemmende democratische luchtfietsers aan het verstand brengen...
In een regionale editie van een bekende krant (ik zal beleefdheidsgewis de naam niet noemen) verscheen op 5 januari het bericht dat een ruime meerderheid van de burgemeesters in de provincie Antwerpen voorstander is om de de euromuntjes (1 en 2 eurocent) af te schaffen. Volgens UNIZO zouden ook heel wat winkeliers willen overgaan tot het "afschaffen" van de twee kleinste munten.
Als voorbeeld van desinformatie kan dat tellen. Alsof winkeliers, of zelfs burgemeesters de bevoegdheid hebben om dat te beslissen. Zelfs de Belgische regering heeft daar de bevoegdheid niet toe. Het eventueel afschaffen (dus het niet meer gebruiken als betaalmiddel) van bepaalde euromunten is de exclusieve bevoegdheid van de Europese Nationale Bank.
Uiteraard is het iedereen die handel drijft of betalende diensten verleent, toegelaten om zijn prijzen steeds op vijf- of een veelvoud van vijf eurocent te laten uitkomen. Maar door het begrip 'afschaffen' te hanteren geeft men de indruk dat de consument de muntjes van 1 en 2 cent dan niet meer zou mogen gebruiken. En hier gaat men zijn boekje natuurlijk te buiten. Zoals men een artikel van één euro met tien muntjes van tien eurocent mag betalen, zal ik bij prijzen afgerond op vijf eurocent of een veelvoud ervan, onverminderd de laatste vijf eurocent mogen blijven voldoen met muntjes van één of twee eurocent.
Zelfs al bepalen alle handelaars, privé- en overheidsdiensten hun te betalen bedragen zodanig dat ze steeds zonder de twee kleinste muntjes te voldoen zijn, toch blijven de één en twee eurocentmunten een wettelijk betaalmiddel, en kan men ze niet weigeren.
Er is dus helemaal geen sprake van "afschaffen", maar van een prijsafronding!
Elk jaar, rond deze tijd, krijgen wij zowel op radio, televisie, als in de kranten en weekbladen een overzicht van wat de mediagoeroes ons de afgelopen twaalf maanden aan 'nieuws' hebben gebracht. Van spectaculaire rampen, waarvan wij ons nooit afvragen wat daar twaalf maanden later nog de gevolgen van zijn, tot de 'heroïsche' prestaties van sporttalenten zoals Boonen en Hinin ,die wars van enige burgerzin in Monaco gaan 'wonen' om geen eurocent hoeven bij te dragen aan de gemeenschappelijke kosten en sociale zekerheid van het hen op handen dragend gepeupel. Om kijkcijferreden zal men in het overzicht ook niet onze nieuwe miss België vergeten, al was het maar omdat zij met haar gebrek aan kennis van het Nederlands nog wat meer spreekwoordelijke olie op het communautaire vuur giet.
Ondertussen overladen wij onze dierbaren met overbodige geschenken, en wensen wij iedereen het beste voor 2008, in de hoop dat vooral wij daar beter van worden.
Wij prijzen ons gelukkig omdat wij nu ook een soort 'depanageregering' hebben die datgene gaat doen wat al lang moest gedaan zijn, en tegen de tijd dat het is uitgevoerd, geen effect meer zal hebben.
Maar geen nood, binnen drie dagen lachen wij ons krom met de show van de stand-up comedians, proppen ons vol met allerlei cholesterolverhogende gerechten, drinken ons lazarus met al dan niet chemisch bewerkte wijnen, en gaan slapen met het idee dat de dag nadien alles beter wordt, hetzelfde blijft, of slechter gaat zijn...
Herwig Van Hove, je weet wel, die ietwat arrogante dikbuikige professor die jarenlang het scherm van de Vlaamse Televisie ontsierde met zijn soms wel ludieke kookshows, noemde onlangs de horecasector, meer bepaald de restaurants, een verzameling bandieten en onbekwame dommerikken. Hij heeft het dan vooral over de bedragen waaraan zij hun wijn verkopen. Het zal de lezer dezes die, ter gelegenheid van wat dan ook, af en toe een gezellig restaurantje aandoet, al zijn opgevallen dat men op de wijnkaart nogal wat wijnen aan het vijfvoudige of meer ziet geprijsd staan dan dat dit bvb in de Delhaize het geval is. Dat mag dan wel volkomen legaal zijn, maar dat neemt niet weg dat het gewoonweg oplichting is.
Specialisten ter zake zullen je vertellen dat wijn iets is zoals kunst. De waarde (prijs) wordt niet zozeer door de kwaliteit, dan wel door de appreciatie van de liefhebber bepaald. Eén en ander heeft natuurlijk te maken met de 'cultuur' waarvan heel wat aspecten worden misbruikt om de sociale status, opleiding, en milieu van de 'liefhebber' of 'kenner' aan te geven. Wie dan over prijzen valt is gewoonweg een proletarische nietsnut.
Het gezegde "het volk verdient de..." kan men voor heel wat vlakken gebruiken. Zo ook verdient het volk de horeca die het heeft. Want het zijn niet alleen diegenen die zich als wijnliefhebbers op restaurant menen te moeten manifesteren die zich laten ringen; Ook jij en ik die ons in een dagdagelijkse herberg of koffiehuis aan een (niet altijd) lekker bakje koffie te goed doen, betalen voor wat ons wordt voorgezet, zonder morren soms tot meer dan het tienvoudige van de productiekostprijs.
Uit ervaring één en ander wetende over kostprijsberekening, weet ik ook wel dat heel wat meer dan alleen de grondstof- of aankoopprijs deel uitmakt van de totale kostprijs. Maar dat doet niets af aan het feit dat de prijs die de horecaconsument betaalt aan wijnen, likeuren, koffie, thee , water e.d., steeds minder te maken heeft met de kwaliteit of waarde van het product zelf.
Maar zoals ik al zegde, daar vallen enkel proletarische nietsnutten, zoals ik, over..
Hoera! driewerf hoera!, wij hebben nu eindelijk eenregering, al is ze maar 'tussentijds'. De NVA heeft onder druk van haar kartelpartner CD&V haar "vette vis" voorlopig ingeslikt, en het veto van de MR tegen regeringsdeelname van de CDH blijkt achteraf maar show te zijn geweest. Zoals ik vorige woensdag al poneerde: uitspraken van politici zijn even geloofwaardig als het geloof dat de volgende Amerikaanse president een zwarte huidskleur zal hebben.
Hoe dan ook, er gebeuren rare dingen in dit land: Voor het eerst in de geschiedenis worden in een federale regering de sociaal links voelende Belgen enkel door Franstalige partijen vertegenwoordigd. Een regering waartegen Vlaamstalig links (socialisten en Groen) oppositie gaan voeren. Een regering met langs Vlaamse kant, partijen die een centrumrechts- en recht beleid voorstaan, en die langs Waalse kant gedomineerd wordt door sociaal links. Een perfecte weerspiegeling dus van de Belgische deelstaten: een rechts Vlaanderen en een links Wallonië. Een regering, in feiten bestaande uit twee deelregeringen die niet alleen communautair, maar ook sociaaleconomisch nogal wat te bekvechten zullen hebben.
Hopelijk gaat nu het spreekwoordelijke licht branden voor al wie in zich Vlaanderen tot sociaal links rekent (sociaal rechts bestaat uiteraard niet), en toch voorstander is van een grotere regionalisering van de macht. Hoe meer bevoegdheden (macht) van het federale naar het regionale niveau worden overgeheveld, hoe slechter het er uit zal zien voor dat deel van de Vlamingen die grotendeels afhankelijk zijn van een goede sociale zekerheid. Rechts heeft het namelijk meer voor private verzekeringen waarvoor iedereen zelf opdraait dan voor een solidaire en sociale verzekeringen waar iedereen naar vermogen zijn steentje voor bijdraagt.
Laten we hopen dat de komende staatshervorming op zijn minst een federale kieskring inhoudt. Dan zal ik tenminste kunnen stemmen op de (linkse) partijen waar ik nu zal door 'geregeerd' worden...
Prijsstijgingen en het ware gelaat van het liberalisme
In januari zullen de uitkeringen en lonen, als gevolg van het overschrijden van de spilindex, met 2% worden verhoogd. Theoretisch zou daarmee de stijging van de levensduurte min of meer gecompenseerd moeten zijn. De realiteit is echter anders. Want ondanks de voedingsmiddelen met gemiddeld 8% zijn gestegen, om nog niet te spreken over de heel wat meer stijgende energieprijzen, hebben die door de sterke prijsdaling van de elektronicagoederen eerder een beperkte invloed op de gezondheidsindex. Voor diegenen die het zich kunnen permitteren om mee te varen in het hypewater van de communicatie- informatica- en media-apparaatconsumptie, valt het allemaal nog mee. Bij hen compenseert de aanzienlijke besparing op het ene, grotendeels de meeruitgave aan het andere. En, laten wij eerlijk zijn, het toch wel redelijk te noemen inkomen van deze consumentengroep kan best tegen een 'prijsstootje'
In de 'indexkorf' worden de uitgaven voor voedingsmiddelen en dranken voor een kleine 20% meegeteld. Volgens het meest recente huishoudbudgetonderzoek (2005) schijnen de Belgen gemiddeld zelfs maar 16% van hun uitgaven aan voedingsmiddelen te besteden. Maar niets is statistisch gezien bedrieglijker dan 'gemiddelden'. Voor alleenstaanden en gezinnen die het moeten rooien met een netto maandloon of uitkering van om en bij de 1000 euro of lager, en dat is toch meer dan 15% van de bevolking, ligt de verhouding enigszins anders.
Zo blijkt dat bij de laagste inkomens, de voedingsmiddelen 37%, en elektriciteit- en verwarmingskosten 16%, dus in het totaal 54% van hun uitgavenbudget vertegenwoordigen. Enkele uitzonderingen niet te na gesproken heeft, bij gebrek aan middelen, deze groep minder mogelijkheden om te profiteren van de sterk gedaalde prijzen van onze luxe-maatschappij zoals bvb plasmaschermen. Voor hen is de totale levensduurte niet met 2%, maar zo maar eventjes met7% gestegen. En...laten wij wel wezen, in tegenstelling tot de meesten onder ons, hebben zij het wel wat moeilijker om dat op te vangen door bvb de restaurantbezoekjes en het jaarlijks reisbudget wat in te perken...
En dan durft een zogenaamd 'sociaalvoelende' liberaal zoals een Bart Somers, zonder enige schaamte zeggen dat voorstellen zoals maximum energieprijzen, een prijzencontrole, inperking van de ziektekosten en verhoging van de lage pensioenen, lijnrecht ingaan tegenover wat de liberalen willen!
Zo af en toe, in een onbewaakt moment, komt het ware gelaat van het 'liberalisme ' toch te voorschijn...
De Vlaamse liberalen willen hun acht jaar lang loyale coalitiepartner, Sp.a, niet in de nieuwe regering. Hun Waalse 'broederpartij' wil de PS enkel gedogen omdat het niet anders kan. En dan nog, alleen als het zonder de (nog linksere) CDH van Milleqeut is. Want anders komt er té veel rood is in het blauwe bestuur die de 'nieuwe baronie' van Vlaams en Waals rechts voor ogen heeft. De Franstalige socialisten willen het dan weer niet doen zonder Joelle Millequet. Zonder de Waalse reïncarnatie van Jeanne D'Arc zou het namelijk moeilijk boksen worden tegen de 'rechtse' overmacht. En de innerlijk verdeelde Vlaamse socialisten zouden wel willen meedoen, ook al wordt hen dat niet gevraagd. En dat laatste wordt alleen maar bestendigd door de ongeloofwaardige eisen die ze stellen. Eigenlijk is het zielig om nu aan de kant staan te roepen dat de pensioenen en het kindergeld te laag zijn, en de ziekenhuisfactuur en de hospitalisatieverzekering te hoog is, terwijl je de afgelopen twintig jaar daar zelf mee het beleid hebt kunnen voor bepalen.
Na zes maand en drie dagen is het nog steeds niet duidelijk wanneer wij een nieuwe en volwaardige regering zullen hebben. Wel is duidelijk dat het een regering 'van nationale verdeeldheid' zal zijn en daar niet veel moet van verwacht worden. Dat de nieuwe ministers na hun aantreden, het anderhalf jaar dat hen scheidt van de gewestverkiezingen, in feiten zullen fungeren als regionale 'schijnministers', kan hen niet eens kwalijk worden genomen.
En daar zullen zowel Vlamingen en Walen hen in 2009, spijtig genoeg, voor belonen.
Dat de als zonnegod aanbeden Tom Boonen in Monaco woont, is de meeste Vlaamse wielerliefhebbers bekend. Dat hij in dat belastingsparadijs is 'gedomicilieerd' om op die wijze niets te hoeven afstaan van zijn riant inkomen aan de (Belgische) gemeenschap, is minder geweten. Dat men hem, wegens het ontvluchten van zijn burgerlijke solidariteitsplicht, ethisch gezien, bezwaarlijk nog als 'landgenoot', laat staan volksgenoot kan beschouwen, is iets waar enkel zeurpieten zoals ik om malen. Maar dat de man sinds kort een 'prille' relatie met een, zij het Hollands, zestienjarig, meisje heeft, werd pas bekend toen een journaliste van het Laatste nieuws dat 'wereldkundig' maakte. Over de minderjarigheid van het meisje, gezien mijn breeddenkendheid geen verkeerd woord van mij. Ook niet over het gegeven dat er, naar zijn eigen zeggen, reeds bij hun eerste ontmoeting, twee jaar geleden, toen ze dus nog maar 14 was, "al elektriciteit in de lucht hing"
De, mij eigen zijnde, ergernis over wat er in nieuwsuitzendingen en dagbladen soms als 'hoofdpunten' vooraan komt te staan, scheerde gisteren weerom hoge toppen. Bleek namelijk dat het amoureuze nieuws van 'onze' wielergod het meest aangeklikte item was op de nieuws-webpagina's. Op dergelijke ogenblikken schieten mij allerlei niet alledaagse bedenkingen door het hoofd. Blijkbaar wordt er in mijn hersenen bij alles wat ik waarneem, een verbinding gelegd naar het sociaal-politieke. Want ineens bedacht ik dat het aantal mensen die de voornaam van Boonen's nieuw liefje kennen, wellicht niet in verhouding zal staan met het aantal dat enig begrip heeft over wat een staatshervorming zoal kan inhouden. Dergelijke dingen doen mij dan lusteloos worden.
Uitspraken zoals daar zijn: "de kiezer heeft voor een oranje-blauwe regering gekozen" of "de Vlaamse kiezer heeft voor een grote staatshervorming gekozen", flitsen dan willekeurig door mijn hoofd. Belachelijke statements, uitgesproken door mensen die (van ons) het aureool van belangrijkheid hebben gekregen. Uitspraken van personen aan wie wij de leiding van onze gemeenschap overlaten. In eerste instantie zou je aan hun competentie beginnen twijfelen. Maar gezien het prioritairebelang dat 'wij' blijkbaar hechten aan het privé-doen en -laten van een (buitenlandse?) werknemer in een door doping commercieel gestuurde 'bedrijfstak' welke men nog steeds 'sport' durft te noemen, kan het dàt natuurlijk niet zijn.
Misschien hebben Nederlanders dan toch nog gelijk, en zijn de Belgen, ze bedoelen natuurlijk Vlamingen, inderdaad dom...
Dat men in Nederland aardig war minder scrupuleus omspringt met de islam is algemeen geweten. Alhoewel men sinds de moord op Theo van Gogh en de rellen over de Deense Mohammedcartoons, ook in kunstzinnige kringen, eerder terughoudend omspringt met de islam, is daar sinds kort een nieuwe Mohammed-rel in de maak: Het Haags gemeentemuseum exposeert namelijk een seksueel getint kunstwerk waarin twee homos zijn te zien die maskers dragen van de islamitische profeet Mohammed en diens schoonzoon Ali. Spreekt voor zich dat voor gelovige moslims zon werk gevoelig ligt omdat de meesten menen dat de profeet Mohammed niet mag worden afgebeeld, laat staan in de context van homoseksualiteit.
Volgens de maakster van het werk, Sooreh Hera, is het een aanklacht tegen de hypocriete houding in de islamitische wereld tegenover seks in het algemeen en homos in het bijzonder. Dat de mannen die op de foto zelf homo zijn, geeft het geheel een diepere inhoud, aldus de kunstenares.
Anders-geaarden worden in islamitische landen zoals Iran en Saoedi-Arabië keihard aangepakt. Nochtans schijnt het daar heel gewoon te zijn dat getrouwde mannen er seks hebben met andere mannen. Iets wat voor de buitenwereld wordt verborgen gehouden.
Nou ja, in het katholieke westen was het vroeger ook niet zo uitzonderlijk dat, vooral lesgevende geestelijken de 'zonde der onkuisheid' bedreven met vooral mannelijke gelovigen, liefst van jongere leeftijd. In dat opzicht waren (en zijn?) de katholieken ' steeds evenwaardig' geweest aan de islamieten. Het enige verschil bestaat er hem in dat ,uitgezonderd een wereldvreemde Paus en enkele dito kardinalen, de katholieken daar niet zo hypocriet (meer) over doen.
Als er door het barsten van de Rooms-blauwe regeringsoptie nu sprake is van chaos, dan is dat omdat zowel de (Vlaamse) politici, als de op sensatie beluste media dat zo gewild hebben! De geschiedenis zal wellicht uitwijzen dat er in het België van 2007 maar één echt linkse politicus was: de voorzitster van de Waalse Christendemocraten: Joëlle Millequet. Dat zij haar partij daardoor waarschijnlijk definitief terug naast de PS, haar natuurlijke partner, in de oppositie plaatst; tot eer.
Reeds vijf maanden lang vraag ik mij met stijgende verbazing af waarom een oranje-blauwe regering als enige mogelijkheid wordt beschouwd. Naar mijn weten heeft behalve een rooms-rood-blauwe coalitie, ook een oranje-rood-groene, en een paars-groene combinatie een meerderheid in het federale parlement. Dat de laatstgenoemde optie problematisch is omdat de Sp.a-vld-groen combinatie binnen de Vlaamse taalgroep over geen meerderheid beschikt, kan door een consensusovereenkomst worden weggewerkt.
De aangehaalde reden waarom voornoemde alternatieve coalities niet mogelijk worden geacht, zoals de Sp.a die na haar afstraffing in de oppositie wil, de liberalen die de PS er niet meer bij willen, en de CD&V die haar buik vol heeft van de groenen, zijn eerder wishful thinking dan ze reëel zijn. Want wanneer men met twee, toch wel communautaire extreme, partijtjes als de NVA en het FDF vijf maanden lang dit land in de ogen van gans de wereld belachelijk kan maken, lijken de hiervoor aangehaalde argumenten niet alleen absurd, maar is dat bovendien platte volksverlakkerij!
Met de vijf maanden durende veldslag hebben de voorstanders van een gesplitst België alvast de funderingen van hun ideaal weten te leggen: Zij hebben de , vooral de Vlaamse, opinie er toe kunnen brengen om te geloven dat zij beter af zijn zonder die volgens hen luie, profiterende, en Vlaams geld verslindende walen. Dus in dat opzicht is dit land de facto al gesplitst.
Nu enkel nog de grondwet aan die realiteit aanpassen, en klaar is kees ik bedoel: klaar zijn De Winter, De Wever, en De Decker. Voorwaar grote staatsmannen!(?)
Dat men in Nederland aardig war minder scrupuleus omspringt met de islam is algemeen geweten. Alhoewel men sinds de moord op Theo van Gogh en de rellen over de Deense Mohammedcartoons, ook in kunstzinnige kringen, eerder terughoudend omspringt met de islam, is daar sinds kort een nieuwe Mohammed-rel in de maak: Het Haags gemeentemuseum exposeert namelijk een seksueel getint kunstwerk waarin twee homos zijn te zien die maskers dragen van de islamitische profeet Mohammed en diens schoonzoon Ali. Spreekt voor zich dat voor gelovige moslims zon werk gevoelig ligt omdat de meesten menen dat de profeet Mohammed niet mag worden afgebeeld, laat staan in de context van homoseksualiteit.
Volgens de maakster van het werk, Sooreh Hera, is het een aanklacht tegen de hypocriete houding in de islamitische wereld tegenover seks in het algemeen en homos in het bijzonder. Dat de mannen die op de foto zelf homo zijn, geeft het geheel een diepere inhoud, aldus de kunstenares.
Anders-geaarden worden in islamitische landen zoals Iran en Saoedi-Arabië keihard aangepakt. Nochtans schijnt het daar heel gewoon te zijn dat getrouwde mannen er seks hebben met andere mannen. Iets wat voor de buitenwereld wordt verborgen gehouden.
Nou ja, in het katholieke westen was het vroeger ook niet zo uitzonderlijk dat, vooral lesgevende geestelijken de 'zonde der onkuisheid' bedreven met vooral mannelijke gelovigen, liefst van jongere leeftijd. In dat opzicht waren (en zijn?) de katholieken ' steeds evenwaardig' geweest aan de islamieten. Het enige verschil bestaat er hem in dat ,uitgezonderd een wereldvreemde Paus en enkele dito kardinalen, de katholieken daar niet zo hypocriet (meer) over doen.
Wie vandaag in Vlaanderen, laat staan in het Brusselse, een huis wilt kopen of bouwen moet op zijn zachts gezegd, ofwel meer dan bemiddeld zijn, ofwel bereid zijn om risicovolle leningen af te sluiten. Eén en ander zou te wijten zijn aan de schaarswordende onbebouwde woongebieden.
Blijkt nu uit een onderzoek dat in het Brussels gewest zo maar eventjes 121 leegstaande kantoorgebouwen zijn megt een totale bovengrondse oppervlakte van 350.000 vierkante meter die kunnen omgebouwd worden tot appartementsgebouwen, goed voor 3.200 woningen.
De totale leegstand in Brussel van alle bewoonbare of bewoonbaar te maken oppervlakte wordt momenteel geschat op 1,3 tot 1,5 miljoen vierkante meter. Goed voor 12.725 huizen of appartementen. Als men daar de leegstaande kantoor- en fabrieksgebouwen in de andere min of meer grote Vlaamse steden bijtelt, is er niet echt reden tot paniek voor het feit dat de prijs van bouwgrond de komende tien jaar zal verdrievoudigen.
Tenzij natuurlijk, voor diegenen die enkel in een huis, omringd met voor- zij- en achtertuin willen wonen...
Mijn generatiegenoten herinneren zich nog de tijd dat Vlamingen het 'Belgique de papa' kotsbeu waren en dat via verschillende 'marsen op Brussel' duidelijk maakten. Mede daardoor werd in de loop van de voorbije veertig jaar, via een reeks van Hertoginnendal- en andere 'gebouwenakkoorden', een Belgische federale staatsstructuur gecreëerd om "U" tegen te zeggen. Dat 'U' kan , naargelang wie het uitspreekt, bewondering, verwondering, tot verbazing of zelfs verbijstering uitspreken. Als gevolg van zoveel jaar 'hervormen' heeft geen enkel land ter wereld, rekening houdend met het bevolkingsaantal en zijn oppervlakte, zoveel regeringen, parlementen, volksvertegenwoordigers, senatoren, gouverneurs, staatssecretarissen en ministers.
Met de 'mars op Brussel' van gisteren toonden de, vooral in Vlaanderen stilaan schaars wordende 'Belgen', samen met hun Waalse 'geloofsgenoten' in een eerder bescheiden optocht hun ongerustheid over de huidige gang van zaken. Dat tachtig procent van de 'betogers' Franstalig waren en maar één op de vijf deelnemers zich behalve Vlaming ook nog Belg durfde noemen, is tekenend voor het samenlevingsprobleem waarmee dit land te kampen heeft. Waarom er in tegenstelling tot Elio Di Rupo en Joelle Millequet, geen enkele bekende Vlaamse politicus te bespeuren viel, is misschien een retorische vraag. Maar de mate waarin de Vlaamse media verantwoordelijk zijn voor het eerder beperkt aantal Vlaamse deelnemers aan deze betoging, is niet gering. Men had wel een professioneel vergrootglas nodig om in de kranten van de voorgaande dagen iets te vinden over de op handen zijnde manifestatie. Van geen enkele Vlaamse politicus, partij of vereniging was enige sympathie, laat staan oproep te horen m.b.t. het initiatief van Marie-Claire Houard, de ambtenaar uit Luik die de manifestatie van gisteren op poten heeft gezet. Dat is veelbetekenend voor wat betreft de bedoeling van de Vlaamse politieke- en mediawereld. In dat opzicht blijken zij dus elkaars partners!
Wat een 'mars op Brussel' van Belgen moest worden is in feiten eerder een Waalse optocht geworden.
Er is in dit land iets heel raars aan 't gebeuren. Reeds meer dan vijf maanden zoeken de voornaamste politici (althans diegenen die wat in de pap te brokkelen hebben) naar een middel om enerzijds een regering te vormen en anderzijds er voor te zorgen dat deze over vrijwel niets meer nog iets 'te zeggen 'heeft, door nog een hele reeks bevoegdheden naar de gewesten over te hevelen. Eigen verantwoordelijkheid opnemen, noemt men het dan . Maar om verantwoordelijkheid te dragen, moet men ook de middelen er toe hebben, en daar ontbreekt het Wallonië vooralsnog aan. Daarom dat men daar een verdere doorgedreven staatshervorming begrijpelijkerwijs van de hand wijst.
In tegenstelling tot de Vlaamse politici, daarin gevolgd door haar media, leg ik de schuld niet bij het Franstalige 'non'. Daarentegen is het juist de Vlaamse egocentristische (en bedenkelijke) gedachtegang, dat Vlaanderen er alle voordeel bij heeft om op vrijwel alle vlakken zijn eigen boontjes te doppen, zonder rekening te houden met het economisch en sociaal achteromhinkend Wallonië, waardoor de Franstalige partijen niets anders kunnen dan zich vast te klampen aan de huidige structuren.
Zoals in elke familie, waar het om geld gaat, (want dat is het tenslotte toch) zijn het juist diegenen die er al 'goed inzitten' die het meeste ruzie veroorzaken omdat een deel van het 'gemeenschappelijk bezit' waar zij, wegens hun kracht en macht het meest hebben toe bijgedragen, naar hun mening 'onterecht' terechtkomt bij de minder fortuinlijke familieleden. "IK werk hier het meest, IK breng hier het meeste geld binnen, en de rest 'profiteert' daarvan..." Aan dat principe vasthouden en tegelijkertijd denken dat je er kan in slagen om een goede familiale band te smeden, is ofwel domheid, ofwel onbekwaamheid.
Ik mag er niet aan denken dat dit land door dergelijke mensen bestuurd gaat worden...
Door, in tegenstelling tot hun Waalse kompanen, de compensatievoorstellen van Leterme "als onderhandelingsbasis" goed te keuren, zijn de Vlaamse onderhandelaars er in geslaagd om de schuld van huidige constitutionele crisis bij de Waalse partijen te leggen. Dat zij in feiten op de knieën gaan, een een relatief hoge prijs voor de splitsing van BHV aanvaardbaar achten, omdat de Franstalige partijen ze vooraf toch al hadden afgewezen, wordt er natuurlijk niet bijgezegd. Ondertussen heeft de Vlaamse meerderheid in de Kamercommissie de splitsing eenzijdig goedgekeurd
De Belgische politieke zeden waardig, liegen zij de bevolking voor, dat met die goedkeuring de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde theoretisch een feit is. Niets is echter minder waar. Want in België is het grondwettelijk nu eenmaal niet niet mogelijk dat de ene gemeenschap haar wil oplegt aan de andere, zonder goedkeuring van deze laatste. Daartoe is in de grondwet een systeem vastgelegd om via een 'belangenconflict' of een 'alarmbelprocedure' de verdere parlementaire behandeling van een voorstel stop te zetten. In het eerste geval kan men niet verder zonder de medewerking van de Gemeenschapsraad van de andere taalgroep, terwijl bij een alarmprocedure de zaak via het federale parlement moet. Hoe dan ook, moet in beide gevallen de federale regering in consensus (in beide taalgroepen) een definitieve beslissing nemen. Begrijpelijkerwijs valt dat van de Franstalige ministers, in gelijk welke regeringssamenstelling, niet te verwachten.
En dat laatste maakt van gans het spierballenvertoon één grote volksverlakkerij. De huidige regering kan slechts de lopende zaken afhandelen, terwijl het probleem zelf juist de totstandkoming van een nieuwe regering verhindert.
Met andere woorden: de Vandeurzens, De Weversen en Somersen, mogen na vier maanden in de zandbak spelen, stilaan ophouden met, zoals Louis Toback het noemt, 'kleuterspelletjes'. Al veertig jaar weet iedereen dat de prijs voor splitsing van BHV plus een voor Wallonië nadelige staatshervorming, hoog is, en die uiteindelijk zal moeten betaald worden. Maar om dat aan het volk te vertellen moet men 'staatsman' zijn.
En nu, wij er net een nodig hebben, zijn die bij de huidige politieke generatie niet te vinden...
Het herfstverlof in net voorbij en wij zijn reeds aan het denken aan het eindejaarsverlof en de met zich meebrengende eindejaarsfeesten. Voor de regeringsonderhandelingen wordt het een cruciale week die wellicht beslissend gaat zijn over de mate waarop wij op oudejaarsavond onze verwachtingen voor het komende jaar kunnen afstellen. Hoe dan ook, je moet wel een onverbeterlijke optimist zijn wil je verwachten dat het komende jaar, zowel op sociaal als op economisch vlak positief zal evolueren.
Maar zoals goede Belgen, of moet ik de huidige hype volgend , 'Vlamingen' zeggen, zullen wij door het politiek gedoe onze eindejaarsfeestvreugde niet laten vergallen en er lustig op losbrassen, om een paar weken later, als de spreekwoordelijke kater verteerd is, terug been en steen te klagen over de hoge energie en brandstofprijzen, de stakende treinbestuurders en postmannen, de files en hoge verkeersboetes en nog veel meer van de dingen die deels het gevolg zijn van onze ongebreidelde drang naar minder overheid (lees gemeenschap), nog méér welvaart en ieder-voor zich-mentaliteit.
Dat er heel wat medeburgers zijn die daar weinig of niet kunnen van 'genieten' zullen wij naar jaarlijkse traditie op kerstavond voor een paar ogenblikken bedenken, om na tweede kerstdag over te gaan tot de orde van de dag, en dat is: consumeren. Daar hangt tenslotte onze welvaart van af.
Tenminste...de welvaart van diegenen die het verdienen! (dixit sommige liberale kopmannen)
Gisteren 31 oktober, was is het welgeteld 143 dagen geleden dat een zegedronken CD&V en een luchtfietsende MR, samen met een, weliswaar gekrompen maar nog steeds van het eigen gelijk overtuigde VLD, en op de valreep een wantrouwig en aarzelende CDH, besloten om te onderhandelen over een Rooms-blauwe regeringsvorming. Een dergelijke regering zou voor eens en altijd de communotaire angels uittrekken en ons nog meer belastingsverlagingen, meer werk, en daarenboven ook nog hogere pensioenen en uitkeringen in het vooruitzicht stellen. Na bijna vier maanden van aftasten en mekaar de zwarte piet toespelen is men reeds zover dat er "heel wat 'goede' deelakkoorden zijn afgesloten en enkel nog de begroting en de staatshervorming dient besproken te worden". Met andere woorden: over de wijze waarop, en de middelen waarmee men die zogenaamde deelakkoorden gaat uitvoeren is men het nog steeds over geen letter eens, omdat van bij de aanvang der onderhandelingen elke poging om er nog maar beginnen over te praten, onmiddellijk gestrand is op de voor Wallonië onoverbrugbare eisen van de Vlaamse partijen, en de voor Vlaanderen onbespreekbare prijs die de Walen begrijpelijkerwijs daar dan tegenover stellen. Maar goed, met uitzondering van de CDH-voorzitster die zelfs in haar gebrekkig Nederlands goed kan nuanceren, zeggen zowel de Liberale als de Christendemocratische voorzitters van beide landsdelen, tevreden te zijn met wat tot heden is overeengekomen. Als men hen dan apart hoort uitleggen wat die 'overeenkomsten' inhouden schijnen die, voor zover daar teksten over bestaan, nogal verschillend te zijn, al naargelang wie het uitlegt. Bovendien worden er onwaarschijnlijk veel woorden en begrippen zoals 'als' indien', 'voor zover' en 'onder voorwaarde' in gebruikt. Voor wie enige last van dementie heeft, herinner ik graag aan een interview van Leterme, begin september in een West-Vlaamse krant, waar hij toen reeds stelde dat er "voor 90 procent eensgezindheid" bestond over een regeerakkoord, en dat de resterende 10 procent " 'enkel' het communautaire" betrof. Ik hoor nu zelfs geen cijfer meer van 90 procent, en stel bovendien vast dat men blijkbaar nog twee maand nodig had om hoegenaamd toch over iets akkoord te komen. Als we Van Deurzen en Somers mogen geloven, gaat men volgende week woensdag ofwel "de laatste rechte lijn" in ofwel is er "een crisis". Over wat dat laatste dan wel mag betekenen is men het ook niet direct eens. Dat wordt dus spannend! U kijkt toch ook...?
Met de invoering van de Europese 'blauwe kaart', een werkvergunning voor werknemers van buiten de Europese Gemeenschap is het de bedoeling dat de lidstaten hun tekorten aan hoogopgeleiden aanvullen door bvb informatici en ingenieurs uit de Verenigde staten en Canada aan te trekken. Tenminste, dat is toch de uitleg die men bij de presentatie van de blauwe kaart door de Europese Commissie te horen kreeg.
Op het eerste zicht rijst dan de vraagt of men in Noord-Amerika dan teveel hoogopgeleiden heeft, en zoniet, waarom Amerikaanse en Canadese ingenieurs naar Europa zouden komen, als zij evengoed op 'loopafstand' tewerkgesteld kunnen worden. Het kind moet een naam hebben, denk ik dan. Want begrijpelijkerwijs kan men moeilijk zomaar gaan verkondigen dat men het eigenlijk 'gemunt' heeft op de 'nieuwe intelligentsia' in de derdewereldlanden zoals India, China, Zuid-Amerika en de voormalige Sovietlanden. Alhoewel zij daar broodnodig zijn voor de opbouw van hun economie, is het nogal wiedes dat de luxe van het rijke westen en het veelvoud aan salaris voor hen een voldoende reden is om op het verleidelijke aanbod in te gaan.
Ondertussen doen wij ons uiterste best om de laag- of ongeschoolde inwijking af te remmen en te bemoeilijken. Wie in eigen land al geen werk vindt, geen geld en geen 'brains' en bijgevolg honger en kwel heeft, kunnen wij hier niet gebruiken. Vraag is zelfs wat wij in de toekomst gaan doen met onze eigen, mensen die niet over voldoende mogelijkheden beschikken om dienstig te zijn aan onze kennismaatschappij. Misschien kunnen die op termijn hun geluk gaan zoeken in de landen waar wij nu reeds onze 'handarbeidproductie' naartoe exporterend. Hopelijk voeren die landen dan een minder egoïstisch vreemdelingenbeleid.
In 2007 hebben wij geen schroom meer om te stellen dat de mens in dienst van de economie en de financiële wereld staat. Het ontbreekt ons enkel nog aan de lef om ook toe te geven dat wie daarvoor niet kan gebruikt worden gewoonweg 'gedumpt' wordt. Het openen van onze poorten voor de enen en het sluiten ervan voor de anderen is alvast een aanzet daartoe.
Er is dus hoop voor de recht-voor-de-vuist-kapitalisten...
Freya Van den Bossche, onze ontslagnemende vicepremier en minister van Begroting, heeft afgezien van een plaats in het nieuwe SP.A-partijbureau en wil ook niet deelnemen aan de Vlaamse verkiezingen van 2009. De niet onaantrekkelijke freule die het gemis van de populistische Stevaert niet heeft kunnen goedmaken, trekt zich terug in de achterhoedecoulissen van de nog steeds wondenlikkende socialistische partij.
Alhoewel zij in 2005 ervan droomde om het Gentse burgemeesterschap van Frank Beke over te nemen, beslisten de toenmalige top van de SP.A, Patrick Janssens, Frank Vandenbroucke, Steve Stevaert, en Johan Vande Lanotte, die toen partijvoorzitter werd, dat zij deze laatste moest opvolgen als vicepremier en minister van Begroting. Vande Lanotte en Van den Bossche waren voor de Sp.a, toen reeds bezig aan de electorale afgang, de hoop in bange dagen. Zeker Van den Bossche moest als electoraal goudhaantje op zijn minst de intrinsieke neergang van de SP.A camoufleren.
Ondertussen weten wij dat dit niet gelukt is. De Gentse 32-jarige politica, die gedurende zeven jaar steeds erg loyaal aan de partijleiding is geweest, legt er na een buitengewoon moeilijk jaar, met ook enkele persoonlijke tegenslagen, er voorlopig het bijltje bij neer. Als aftredend minister van Begroting en vicepremier zou het trouwens niet erg geloofwaardig zijn om er meteen als oppositieboegbeeld in te vliegen. Bovendien past een Energieke voortvarende Frea niet bijster goed bij de eerder aarzelend overkomende kersverse SP.A-voorzitter Caroline Gennez. Misschien gaat Van den Bossche zich, in navolging van FrankVan Den Broecke destijds, zich herbronnen. Als minister van Begroting liep ze heel wat imagoschade op en moest vaak worstelen met ongeloofwaardige begrotingen, en bovendien berokkende het stookoliedossier haar veel nadeel. Begrijperlijkerwijs voelt zij zich daarin onheus behandeld. Het dossier was een vergiftigde erfenis van Vande Lanotte zelf die zijn belofte dat de oliesector de stookoliepremie zou terugbetalen, niet had kunnen hardmaken. Een foute communicatie op haar kabinet zette haar helemaal met de billen bloot. Hoe dan ook, het dient te worden gezegd: staatsfinanciën waren niet echt haar ding, en uiteindelijk werd ze als minister van begroting ongeloofwaardig.
Andere en betere, zegt het gezegde... of dat hier van toepassing is, zal nog moeten blijken.
Mijn generatiegenoten herinneren zich nog de tijd dat Vlamingen het 'Belgique de papa' kotsbeu waren en dat via verschillende 'marsen op Brussel' duidelijk maakten. Mede daardoor werd in de loop van de voorbije veertig jaar, via een reeks van Hertoginnendal- en andere 'gebouwenakkoorden', een Belgische federale staatsstructuur gecreëerd om "U" tegen te zeggen. Dat 'U' kan , naargelang wie het uitspreekt, bewondering, verwondering, tot verbazing of zelfs verbijstering uitspreken. Als gevolg van zoveel jaar 'hervormen' heeft geen enkel land ter wereld, rekening houdend met het bevolkingsaantal en zijn oppervlakte, zoveel regeringen, parlementen, volksvertegenwoordigers, senatoren, gouverneurs, staatssecretarissen en ministers. 
Gisteren 31 oktober, was is het welgeteld 143 dagen geleden dat een zegedronken CD&V en een luchtfietsende MR, samen met een, weliswaar gekrompen maar nog steeds van het eigen gelijk overtuigde VLD, en op de valreep een wantrouwig en aarzelende CDH, besloten om te onderhandelen over een Rooms-blauwe regeringsvorming. Een dergelijke regering zou voor eens en altijd de communotaire angels uittrekken en ons nog meer belastingsverlagingen, meer werk, en daarenboven ook nog hogere pensioenen en uitkeringen in het vooruitzicht stellen. Na bijna vier maanden van aftasten en mekaar de zwarte piet toespelen is men reeds zover dat er "heel wat 'goede' deelakkoorden zijn afgesloten en enkel nog de begroting en de staatshervorming dient besproken te worden". Met andere woorden: over de wijze waarop, en de middelen waarmee men die zogenaamde deelakkoorden gaat uitvoeren is men het nog steeds over geen letter eens, omdat van bij de aanvang der onderhandelingen elke poging om er nog maar beginnen over te praten, onmiddellijk gestrand is op de voor Wallonië onoverbrugbare eisen van de Vlaamse partijen, en de voor Vlaanderen onbespreekbare prijs die de Walen begrijpelijkerwijs daar dan tegenover stellen. Maar goed, met uitzondering van de CDH-voorzitster die zelfs in haar gebrekkig Nederlands goed kan nuanceren, zeggen zowel de Liberale als de Christendemocratische voorzitters van beide landsdelen, tevreden te zijn met wat tot heden is overeengekomen. Als men hen dan apart hoort uitleggen wat die 'overeenkomsten' inhouden schijnen die, voor zover daar teksten over bestaan, nogal verschillend te zijn, al naargelang wie het uitlegt. Bovendien worden er onwaarschijnlijk veel woorden en begrippen zoals 'als' indien', 'voor zover' en 'onder voorwaarde' in gebruikt. Voor wie enige last van dementie heeft, herinner ik graag aan een interview van Leterme, begin september in een West-Vlaamse krant, waar hij toen reeds stelde dat er "voor 90 procent eensgezindheid" bestond over een regeerakkoord, en dat de resterende 10 procent " 'enkel' het communautaire" betrof. Ik hoor nu zelfs geen cijfer meer van 90 procent, en stel bovendien vast dat men blijkbaar nog twee maand nodig had om hoegenaamd toch over iets akkoord te komen. Als we Van Deurzen en Somers mogen geloven, gaat men volgende week woensdag ofwel "de laatste rechte lijn" in ofwel is er "een crisis". Over wat dat laatste dan wel mag betekenen is men het ook niet direct eens. Dat wordt dus spannend! U kijkt toch ook...?
Met de invoering van de Europese 'blauwe kaart', een werkvergunning voor werknemers van buiten de Europese Gemeenschap is het de bedoeling dat de lidstaten hun tekorten aan hoogopgeleiden aanvullen door bvb informatici en ingenieurs uit de Verenigde staten en Canada aan te trekken. Tenminste, dat is toch de uitleg die men bij de presentatie van de blauwe kaart door de Europese Commissie te horen kreeg.
Op het eerste zicht rijst dan de vraagt of men in Noord-Amerika dan teveel hoogopgeleiden heeft, en zoniet, waarom Amerikaanse en Canadese ingenieurs naar Europa zouden komen, als zij evengoed op 'loopafstand' tewerkgesteld kunnen worden. Het kind moet een naam hebben, denk ik dan. Want begrijpelijkerwijs kan men moeilijk zomaar gaan verkondigen dat men het eigenlijk 'gemunt' heeft op de 'nieuwe intelligentsia' in de derdewereldlanden zoals India, China, Zuid-Amerika en de voormalige Sovietlanden. Alhoewel zij daar broodnodig zijn voor de opbouw van hun economie, is het nogal wiedes dat de luxe van het rijke westen en het veelvoud aan salaris voor hen een voldoende reden is om op het verleidelijke aanbod in te gaan.
Ondertussen doen wij ons uiterste best om de laag- of ongeschoolde inwijking af te remmen en te bemoeilijken. Wie in eigen land al geen werk vindt, geen geld en geen 'brains' en bijgevolg honger en kwel heeft, kunnen wij hier niet gebruiken. Vraag is zelfs wat wij in de toekomst gaan doen met onze eigen, mensen die niet over voldoende mogelijkheden beschikken om dienstig te zijn aan onze kennismaatschappij. Misschien kunnen die op termijn hun geluk gaan zoeken in de landen waar wij nu reeds onze 'handarbeidproductie' naartoe exporterend. Hopelijk voeren die landen dan een minder egoïstisch vreemdelingenbeleid.
In 2007 hebben wij geen schroom meer om te stellen dat de mens in dienst van de economie en de financiële wereld staat. Het ontbreekt ons enkel nog aan de lef om ook toe te geven dat wie daarvoor niet kan gebruikt worden gewoonweg 'gedumpt' wordt. Het openen van onze poorten voor de enen en het sluiten ervan voor de anderen is alvast een aanzet daartoe.
Er is dus hoop voor de recht-voor-de-vuist-kapitalisten...
Freya Van den Bossche, onze ontslagnemende vicepremier en minister van Begroting, heeft afgezien van een plaats in het nieuwe SP.A-partijbureau en wil ook niet deelnemen aan de Vlaamse verkiezingen van 2009. De niet onaantrekkelijke freule die het gemis van de populistische Stevaert niet heeft kunnen goedmaken, trekt zich terug in de achterhoedecoulissen van de nog steeds wondenlikkende socialistische partij.
Alhoewel zij in 2005 ervan droomde om het Gentse burgemeesterschap van Frank Beke over te nemen, beslisten de toenmalige top van de SP.A, Patrick Janssens, Frank Vandenbroucke, Steve Stevaert, en Johan Vande Lanotte, die toen partijvoorzitter werd, dat zij deze laatste moest opvolgen als vicepremier en minister van Begroting. Vande Lanotte en Van den Bossche waren voor de Sp.a, toen reeds bezig aan de electorale afgang, de hoop in bange dagen. Zeker Van den Bossche moest als electoraal goudhaantje op zijn minst de intrinsieke neergang van de SP.A camoufleren.
Ondertussen weten wij dat dit niet gelukt is. De Gentse 32-jarige politica, die gedurende zeven jaar steeds erg loyaal aan de partijleiding is geweest, legt er na een buitengewoon moeilijk jaar, met ook enkele persoonlijke tegenslagen, er voorlopig het bijltje bij neer. Als aftredend minister van Begroting en vicepremier zou het trouwens niet erg geloofwaardig zijn om er meteen als oppositieboegbeeld in te vliegen. Bovendien past een Energieke voortvarende Frea niet bijster goed bij de eerder aarzelend overkomende kersverse SP.A-voorzitter Caroline Gennez. Misschien gaat Van den Bossche zich, in navolging van FrankVan Den Broecke destijds, zich herbronnen. Als minister van Begroting liep ze heel wat imagoschade op en moest vaak worstelen met ongeloofwaardige begrotingen, en bovendien berokkende het stookoliedossier haar veel nadeel. Begrijperlijkerwijs voelt zij zich daarin onheus behandeld. Het dossier was een vergiftigde erfenis van Vande Lanotte zelf die zijn belofte dat de oliesector de stookoliepremie zou terugbetalen, niet had kunnen hardmaken. Een foute communicatie op haar kabinet zette haar helemaal met de billen bloot. Hoe dan ook, het dient te worden gezegd: staatsfinanciën waren niet echt haar ding, en uiteindelijk werd ze als minister van begroting ongeloofwaardig.
Andere en betere, zegt het gezegde... of dat hier van toepassing is, zal nog moeten blijken.
