Renaat Van Poelvoorde over de sociale en politieke actualiteit.
18-11-2007
Moeten Belgen naar Wallonië emigreren?
Mijn generatiegenoten herinneren zich nog de tijd dat Vlamingen het 'Belgique de papa' kotsbeu waren en dat via verschillende 'marsen op Brussel' duidelijk maakten. Mede daardoor werd in de loop van de voorbije veertig jaar, via een reeks van Hertoginnendal- en andere 'gebouwenakkoorden', een Belgische federale staatsstructuur gecreëerd om "U" tegen te zeggen. Dat 'U' kan , naargelang wie het uitspreekt, bewondering, verwondering, tot verbazing of zelfs verbijstering uitspreken. Als gevolg van zoveel jaar 'hervormen' heeft geen enkel land ter wereld, rekening houdend met het bevolkingsaantal en zijn oppervlakte, zoveel regeringen, parlementen, volksvertegenwoordigers, senatoren, gouverneurs, staatssecretarissen en ministers.
Met de 'mars op Brussel' van gisteren toonden de, vooral in Vlaanderen stilaan schaars wordende 'Belgen', samen met hun Waalse 'geloofsgenoten' in een eerder bescheiden optocht hun ongerustheid over de huidige gang van zaken. Dat tachtig procent van de 'betogers' Franstalig waren en maar één op de vijf deelnemers zich behalve Vlaming ook nog Belg durfde noemen, is tekenend voor het samenlevingsprobleem waarmee dit land te kampen heeft. Waarom er in tegenstelling tot Elio Di Rupo en Joelle Millequet, geen enkele bekende Vlaamse politicus te bespeuren viel, is misschien een retorische vraag. Maar de mate waarin de Vlaamse media verantwoordelijk zijn voor het eerder beperkt aantal Vlaamse deelnemers aan deze betoging, is niet gering. Men had wel een professioneel vergrootglas nodig om in de kranten van de voorgaande dagen iets te vinden over de op handen zijnde manifestatie. Van geen enkele Vlaamse politicus, partij of vereniging was enige sympathie, laat staan oproep te horen m.b.t. het initiatief van Marie-Claire Houard, de ambtenaar uit Luik die de manifestatie van gisteren op poten heeft gezet. Dat is veelbetekenend voor wat betreft de bedoeling van de Vlaamse politieke- en mediawereld. In dat opzicht blijken zij dus elkaars partners!
Wat een 'mars op Brussel' van Belgen moest worden is in feiten eerder een Waalse optocht geworden.
Er is in dit land iets heel raars aan 't gebeuren. Reeds meer dan vijf maanden zoeken de voornaamste politici (althans diegenen die wat in de pap te brokkelen hebben) naar een middel om enerzijds een regering te vormen en anderzijds er voor te zorgen dat deze over vrijwel niets meer nog iets 'te zeggen 'heeft, door nog een hele reeks bevoegdheden naar de gewesten over te hevelen. Eigen verantwoordelijkheid opnemen, noemt men het dan . Maar om verantwoordelijkheid te dragen, moet men ook de middelen er toe hebben, en daar ontbreekt het Wallonië vooralsnog aan. Daarom dat men daar een verdere doorgedreven staatshervorming begrijpelijkerwijs van de hand wijst.
In tegenstelling tot de Vlaamse politici, daarin gevolgd door haar media, leg ik de schuld niet bij het Franstalige 'non'. Daarentegen is het juist de Vlaamse egocentristische (en bedenkelijke) gedachtegang, dat Vlaanderen er alle voordeel bij heeft om op vrijwel alle vlakken zijn eigen boontjes te doppen, zonder rekening te houden met het economisch en sociaal achteromhinkend Wallonië, waardoor de Franstalige partijen niets anders kunnen dan zich vast te klampen aan de huidige structuren.
Zoals in elke familie, waar het om geld gaat, (want dat is het tenslotte toch) zijn het juist diegenen die er al 'goed inzitten' die het meeste ruzie veroorzaken omdat een deel van het 'gemeenschappelijk bezit' waar zij, wegens hun kracht en macht het meest hebben toe bijgedragen, naar hun mening 'onterecht' terechtkomt bij de minder fortuinlijke familieleden. "IK werk hier het meest, IK breng hier het meeste geld binnen, en de rest 'profiteert' daarvan..." Aan dat principe vasthouden en tegelijkertijd denken dat je er kan in slagen om een goede familiale band te smeden, is ofwel domheid, ofwel onbekwaamheid.
Ik mag er niet aan denken dat dit land door dergelijke mensen bestuurd gaat worden...
Door, in tegenstelling tot hun Waalse kompanen, de compensatievoorstellen van Leterme "als onderhandelingsbasis" goed te keuren, zijn de Vlaamse onderhandelaars er in geslaagd om de schuld van huidige constitutionele crisis bij de Waalse partijen te leggen. Dat zij in feiten op de knieën gaan, een een relatief hoge prijs voor de splitsing van BHV aanvaardbaar achten, omdat de Franstalige partijen ze vooraf toch al hadden afgewezen, wordt er natuurlijk niet bijgezegd. Ondertussen heeft de Vlaamse meerderheid in de Kamercommissie de splitsing eenzijdig goedgekeurd
De Belgische politieke zeden waardig, liegen zij de bevolking voor, dat met die goedkeuring de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde theoretisch een feit is. Niets is echter minder waar. Want in België is het grondwettelijk nu eenmaal niet niet mogelijk dat de ene gemeenschap haar wil oplegt aan de andere, zonder goedkeuring van deze laatste. Daartoe is in de grondwet een systeem vastgelegd om via een 'belangenconflict' of een 'alarmbelprocedure' de verdere parlementaire behandeling van een voorstel stop te zetten. In het eerste geval kan men niet verder zonder de medewerking van de Gemeenschapsraad van de andere taalgroep, terwijl bij een alarmprocedure de zaak via het federale parlement moet. Hoe dan ook, moet in beide gevallen de federale regering in consensus (in beide taalgroepen) een definitieve beslissing nemen. Begrijpelijkerwijs valt dat van de Franstalige ministers, in gelijk welke regeringssamenstelling, niet te verwachten.
En dat laatste maakt van gans het spierballenvertoon één grote volksverlakkerij. De huidige regering kan slechts de lopende zaken afhandelen, terwijl het probleem zelf juist de totstandkoming van een nieuwe regering verhindert.
Met andere woorden: de Vandeurzens, De Weversen en Somersen, mogen na vier maanden in de zandbak spelen, stilaan ophouden met, zoals Louis Toback het noemt, 'kleuterspelletjes'. Al veertig jaar weet iedereen dat de prijs voor splitsing van BHV plus een voor Wallonië nadelige staatshervorming, hoog is, en die uiteindelijk zal moeten betaald worden. Maar om dat aan het volk te vertellen moet men 'staatsman' zijn.
En nu, wij er net een nodig hebben, zijn die bij de huidige politieke generatie niet te vinden...
Het herfstverlof in net voorbij en wij zijn reeds aan het denken aan het eindejaarsverlof en de met zich meebrengende eindejaarsfeesten. Voor de regeringsonderhandelingen wordt het een cruciale week die wellicht beslissend gaat zijn over de mate waarop wij op oudejaarsavond onze verwachtingen voor het komende jaar kunnen afstellen. Hoe dan ook, je moet wel een onverbeterlijke optimist zijn wil je verwachten dat het komende jaar, zowel op sociaal als op economisch vlak positief zal evolueren.
Maar zoals goede Belgen, of moet ik de huidige hype volgend , 'Vlamingen' zeggen, zullen wij door het politiek gedoe onze eindejaarsfeestvreugde niet laten vergallen en er lustig op losbrassen, om een paar weken later, als de spreekwoordelijke kater verteerd is, terug been en steen te klagen over de hoge energie en brandstofprijzen, de stakende treinbestuurders en postmannen, de files en hoge verkeersboetes en nog veel meer van de dingen die deels het gevolg zijn van onze ongebreidelde drang naar minder overheid (lees gemeenschap), nog méér welvaart en ieder-voor zich-mentaliteit.
Dat er heel wat medeburgers zijn die daar weinig of niet kunnen van 'genieten' zullen wij naar jaarlijkse traditie op kerstavond voor een paar ogenblikken bedenken, om na tweede kerstdag over te gaan tot de orde van de dag, en dat is: consumeren. Daar hangt tenslotte onze welvaart van af.
Tenminste...de welvaart van diegenen die het verdienen! (dixit sommige liberale kopmannen)
Gisteren 31 oktober, was is het welgeteld 143 dagen geleden dat een zegedronken CD&V en een luchtfietsende MR, samen met een, weliswaar gekrompen maar nog steeds van het eigen gelijk overtuigde VLD, en op de valreep een wantrouwig en aarzelende CDH, besloten om te onderhandelen over een Rooms-blauwe regeringsvorming. Een dergelijke regering zou voor eens en altijd de communotaire angels uittrekken en ons nog meer belastingsverlagingen, meer werk, en daarenboven ook nog hogere pensioenen en uitkeringen in het vooruitzicht stellen. Na bijna vier maanden van aftasten en mekaar de zwarte piet toespelen is men reeds zover dat er "heel wat 'goede' deelakkoorden zijn afgesloten en enkel nog de begroting en de staatshervorming dient besproken te worden". Met andere woorden: over de wijze waarop, en de middelen waarmee men die zogenaamde deelakkoorden gaat uitvoeren is men het nog steeds over geen letter eens, omdat van bij de aanvang der onderhandelingen elke poging om er nog maar beginnen over te praten, onmiddellijk gestrand is op de voor Wallonië onoverbrugbare eisen van de Vlaamse partijen, en de voor Vlaanderen onbespreekbare prijs die de Walen begrijpelijkerwijs daar dan tegenover stellen. Maar goed, met uitzondering van de CDH-voorzitster die zelfs in haar gebrekkig Nederlands goed kan nuanceren, zeggen zowel de Liberale als de Christendemocratische voorzitters van beide landsdelen, tevreden te zijn met wat tot heden is overeengekomen. Als men hen dan apart hoort uitleggen wat die 'overeenkomsten' inhouden schijnen die, voor zover daar teksten over bestaan, nogal verschillend te zijn, al naargelang wie het uitlegt. Bovendien worden er onwaarschijnlijk veel woorden en begrippen zoals 'als' indien', 'voor zover' en 'onder voorwaarde' in gebruikt. Voor wie enige last van dementie heeft, herinner ik graag aan een interview van Leterme, begin september in een West-Vlaamse krant, waar hij toen reeds stelde dat er "voor 90 procent eensgezindheid" bestond over een regeerakkoord, en dat de resterende 10 procent " 'enkel' het communautaire" betrof. Ik hoor nu zelfs geen cijfer meer van 90 procent, en stel bovendien vast dat men blijkbaar nog twee maand nodig had om hoegenaamd toch over iets akkoord te komen. Als we Van Deurzen en Somers mogen geloven, gaat men volgende week woensdag ofwel "de laatste rechte lijn" in ofwel is er "een crisis". Over wat dat laatste dan wel mag betekenen is men het ook niet direct eens. Dat wordt dus spannend! U kijkt toch ook...?
Met de invoering van de Europese 'blauwe kaart', een werkvergunning voor werknemers van buiten de Europese Gemeenschap is het de bedoeling dat de lidstaten hun tekorten aan hoogopgeleiden aanvullen door bvb informatici en ingenieurs uit de Verenigde staten en Canada aan te trekken. Tenminste, dat is toch de uitleg die men bij de presentatie van de blauwe kaart door de Europese Commissie te horen kreeg.
Op het eerste zicht rijst dan de vraagt of men in Noord-Amerika dan teveel hoogopgeleiden heeft, en zoniet, waarom Amerikaanse en Canadese ingenieurs naar Europa zouden komen, als zij evengoed op 'loopafstand' tewerkgesteld kunnen worden. Het kind moet een naam hebben, denk ik dan. Want begrijpelijkerwijs kan men moeilijk zomaar gaan verkondigen dat men het eigenlijk 'gemunt' heeft op de 'nieuwe intelligentsia' in de derdewereldlanden zoals India, China, Zuid-Amerika en de voormalige Sovietlanden. Alhoewel zij daar broodnodig zijn voor de opbouw van hun economie, is het nogal wiedes dat de luxe van het rijke westen en het veelvoud aan salaris voor hen een voldoende reden is om op het verleidelijke aanbod in te gaan.
Ondertussen doen wij ons uiterste best om de laag- of ongeschoolde inwijking af te remmen en te bemoeilijken. Wie in eigen land al geen werk vindt, geen geld en geen 'brains' en bijgevolg honger en kwel heeft, kunnen wij hier niet gebruiken. Vraag is zelfs wat wij in de toekomst gaan doen met onze eigen, mensen die niet over voldoende mogelijkheden beschikken om dienstig te zijn aan onze kennismaatschappij. Misschien kunnen die op termijn hun geluk gaan zoeken in de landen waar wij nu reeds onze 'handarbeidproductie' naartoe exporterend. Hopelijk voeren die landen dan een minder egoïstisch vreemdelingenbeleid.
In 2007 hebben wij geen schroom meer om te stellen dat de mens in dienst van de economie en de financiële wereld staat. Het ontbreekt ons enkel nog aan de lef om ook toe te geven dat wie daarvoor niet kan gebruikt worden gewoonweg 'gedumpt' wordt. Het openen van onze poorten voor de enen en het sluiten ervan voor de anderen is alvast een aanzet daartoe.
Er is dus hoop voor de recht-voor-de-vuist-kapitalisten...
Freya Van den Bossche, onze ontslagnemende vicepremier en minister van Begroting, heeft afgezien van een plaats in het nieuwe SP.A-partijbureau en wil ook niet deelnemen aan de Vlaamse verkiezingen van 2009. De niet onaantrekkelijke freule die het gemis van de populistische Stevaert niet heeft kunnen goedmaken, trekt zich terug in de achterhoedecoulissen van de nog steeds wondenlikkende socialistische partij.
Alhoewel zij in 2005 ervan droomde om het Gentse burgemeesterschap van Frank Beke over te nemen, beslisten de toenmalige top van de SP.A, Patrick Janssens, Frank Vandenbroucke, Steve Stevaert, en Johan Vande Lanotte, die toen partijvoorzitter werd, dat zij deze laatste moest opvolgen als vicepremier en minister van Begroting. Vande Lanotte en Van den Bossche waren voor de Sp.a, toen reeds bezig aan de electorale afgang, de hoop in bange dagen. Zeker Van den Bossche moest als electoraal goudhaantje op zijn minst de intrinsieke neergang van de SP.A camoufleren.
Ondertussen weten wij dat dit niet gelukt is. De Gentse 32-jarige politica, die gedurende zeven jaar steeds erg loyaal aan de partijleiding is geweest, legt er na een buitengewoon moeilijk jaar, met ook enkele persoonlijke tegenslagen, er voorlopig het bijltje bij neer. Als aftredend minister van Begroting en vicepremier zou het trouwens niet erg geloofwaardig zijn om er meteen als oppositieboegbeeld in te vliegen. Bovendien past een Energieke voortvarende Frea niet bijster goed bij de eerder aarzelend overkomende kersverse SP.A-voorzitter Caroline Gennez. Misschien gaat Van den Bossche zich, in navolging van FrankVan Den Broecke destijds, zich herbronnen. Als minister van Begroting liep ze heel wat imagoschade op en moest vaak worstelen met ongeloofwaardige begrotingen, en bovendien berokkende het stookoliedossier haar veel nadeel. Begrijperlijkerwijs voelt zij zich daarin onheus behandeld. Het dossier was een vergiftigde erfenis van Vande Lanotte zelf die zijn belofte dat de oliesector de stookoliepremie zou terugbetalen, niet had kunnen hardmaken. Een foute communicatie op haar kabinet zette haar helemaal met de billen bloot. Hoe dan ook, het dient te worden gezegd: staatsfinanciën waren niet echt haar ding, en uiteindelijk werd ze als minister van begroting ongeloofwaardig.
Andere en betere, zegt het gezegde... of dat hier van toepassing is, zal nog moeten blijken.
Eén Belg op zeven leeft onder de armoedegrens. Dat was het gegeven dat eergisteren, op "de dag tegen de armoede", iedereen zonder daarbij in de grond te zinken van schaamte, in de kranten en op radio en televisie kreeg te lezen, horen en zien. Het feit dat een ongeval op de E17 (zonder slachtoffers) hét hoofdpunt van het nieuws uitmaakte, en de berichtgeving over de miljarden buitenlandse investeringen net voor het item over de 'armendag' werd gepresenteerd, is veelzeggend. Het zal de meesten van de resterende 86% Belgen een zorg zijn, niet in het minst omdat zij in min of meerdere mate wél kunnen genieten van te leven in één van de rijkste regio's van de wereld.
Getuige daarvan, dat er behalve in Aalst, maar bitter weinig initiatieven werden genomen om dit beschamend gegeven onder de aandacht te brengen.
Ondertussen komen uit alle hoeken berichten over kleine en grotere prijsstijgingen welke de komende maanden het leven van de mindergegoeden, en zeker van de 'armen' er niet op zullen veraangenamen. Brood, aardappelen, groenten, granen, vlees, aardgas, elektriciteit, en huisbrandolie gaan aanmerkelijk meer stijgen dan de gezondheidsindex zal weergeven. Bij de laagste inkomens is het aandeel van die producten in het uitgavenbudget juist bijzonder groot. Wegens dat feit daalt de koopkracht bij de lage inkomens veel meer dan bij de hogere. Wie zich de moeite getroost om enig cijfermateriaal ter hand te nemen komt tot de ontstellende vaststelling dat nu reeds , zelfs rekening houdend met de onlangs kleine aanpassingen van de minimumuitkeringen, alleenstaanden en gezinshoofden met een netto-inkomen van minder dan dan 1.100 euro, jaarlijks 1.4% koopkrachtdaling te slikken krijgen.
Misschien had men er beter aan gedaan het inkomen van de regeringsonderhandelaars de voorbije vier maand tot dit bedrag te herleiden, en hen daarenboven te huisvesten in de omstandigheden van een leefloner!
Wedden dat Brussel.Halle-Vilvoorde geen probleem zou geweest zijn, de staatshervorming vlug afgevoerd zou zijn...en wij al lang een regering zouden gehad hebben?...
De opwarming van de aarde zou niet de fout van de mens zijn! Neen, lezer dezes, dat is niet bepaald mijn stelling, maar wel deze van een hele groep wetenschappers die, op zijn zachts gezegd, nogal wat vraagtekens hebben t.o.v. de hype die er daaromtrent is ontstaan. In The Global Warming Swindle, een documentaire van Martin Durkin die onlangs op de Britse televisie werd uitgezonden, dienen ze Al Gore en zijn An Inconvenient Truth van antwoord.
Zij tonen aan dat de opwarming van de aarde niet de fout van de mens is, maar gewoon een natuurfenomeen op lange termijn. Tevens verdenken zij Al Gore en groene volgelingen gewoon van propaganda verkopen. Hun voornaamste bewijs vinden zij in de studies die aantonen dat de temperatuurstijging niet het gevolg is van de stijging van de CO²-concentratie in de atmosfeer, maar juist andersom, dat de temperatuurstijging juist het gevolg geeft dat de CO²-concentratie stijgt
Volgens Karel De Gucht, huidig minister van buitenlandse zaken en één van de onderhandelaars van Open VLD voor een nieuwe federale regering, moet de volgende regering besparen op de overheidswerking, door de komende jaren zowel bij de federale en regionale overheden, maar één op de drie ambtenaren die op pensioen gaan te vervangen. Dat blijkt noodzakelijk wil de Open VLD geld vinden haar verkiezingsbeloften nakomen om de belastingen verder te verlagen. Volgens het liberale orakel zijn wij "overbestuurd" in dit land en kan er met minder ambtenaren een beter resultaat bereikt worden. (De Gucht zegt dus met andere, maar minder kwetsende woorden hetzelfde als zijn partijgenoot 'Quicky', die het een tijd geleden over de "luie ambtenaren" had.)
Bij de onderbemande diensten van financiën en justitie zal men hem dat niet in dank afnemen, terwijl hij anderzijds, bij de superboekhouders van middelgrote en grote bedrijven, evenals de btw-fraudeurs en witteboordcriminelen nog wat hoger in aanzien zal stijgen. Eén en ander past uiteraard allemaal in het neo-liberale egocentrisme-denken, waar minder staat en minder gemeenschapsdienst en -zorg, de kern van het denken uitmaakt.
Eén voor zichzelf, en allen voor zo weinig mogelijk...of hoe was het weer?
betalen loontrekkenden de lastenverlaging van werkgevers?
Op de website van het HDP (een sociaal secretariaat voor werkgevers) stond gisteren het volgende te lezen:
"Om de concurrentiekracht van de Belgische ondernemingen te verbeteren, voorzag het Inter-professioneel Akkoord 2007-2008 (IPA) in een algemene looncorrectie op de totale loonkost. Vanaf 1 oktober 2007 wordt deze looncorrectie uitgevoerd via een algemene vrijstelling van doorstorting van de bedrijfsvoorheffing. In plaats van een lineaire verlaging van de patronale RSZ-bijdragen, wordt beroep gedaan op de (intussen) populaire techniek van de vrijgestelde bedrijfsvoorheffing. De looncorrectie wordt dus gerealiseerd door een vrijstelling van doorstorting in de bedrijfsvoorheffing van 0,25 % op het bruto, dit betekent 0,15 % op totale loonkost. Dit bedrag mag in mindering gebracht worden van de totaliteit van de bedrijfsvoorheffing die moet gestort worden voor alle werknemers. Om de loonkostenvermindering zo hoog mogelijk te houden wordt er dus geen berekening of aftopping van het voordeel gedaan op het niveau van de individuele werknemer."
Heu...ja, je leest het wel degelijk goed: Volgens dit bericht zouden de werkgevers vanaf 1 oktober 0,15% minder bedrijfsvoorheffing aan de belastingen moeten doorstorten dan dat ze van het brutoloon van de werknemers afhouden. Of met andere woorden: de betrokken 'loonkostvermindering ' wordt gewoon door de werknemers betaald: 0,15% van wat zij volgens hun loonbriefje aan de belastingen voorafbetalen verdwijnt door deze regeling in de zakken van de werkgevers. De loontrekkende zal daar uiteraard niets van merken, omdat het bedrag theoretisch wel degelijk als bedrijfsvoorheffing is afgehouden, en dus in mindering van zijn eind-belastingsafrekening komt.
Inderdaad, ingewikkeld, maar efficiënt met betrekking op de ondoorzichtigheid van de ondernemingskosten. En met een onderbemande en inefficiënt werkende administratie van financiën is dat meegenomen. En dat is waar het de bedrijfboekhouders ten slotte toch om gaat!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Mijn generatiegenoten herinneren zich nog de tijd dat Vlamingen het 'Belgique de papa' kotsbeu waren en dat via verschillende 'marsen op Brussel' duidelijk maakten. Mede daardoor werd in de loop van de voorbije veertig jaar, via een reeks van Hertoginnendal- en andere 'gebouwenakkoorden', een Belgische federale staatsstructuur gecreëerd om "U" tegen te zeggen. Dat 'U' kan , naargelang wie het uitspreekt, bewondering, verwondering, tot verbazing of zelfs verbijstering uitspreken. Als gevolg van zoveel jaar 'hervormen' heeft geen enkel land ter wereld, rekening houdend met het bevolkingsaantal en zijn oppervlakte, zoveel regeringen, parlementen, volksvertegenwoordigers, senatoren, gouverneurs, staatssecretarissen en ministers. 
Gisteren 31 oktober, was is het welgeteld 143 dagen geleden dat een zegedronken CD&V en een luchtfietsende MR, samen met een, weliswaar gekrompen maar nog steeds van het eigen gelijk overtuigde VLD, en op de valreep een wantrouwig en aarzelende CDH, besloten om te onderhandelen over een Rooms-blauwe regeringsvorming. Een dergelijke regering zou voor eens en altijd de communotaire angels uittrekken en ons nog meer belastingsverlagingen, meer werk, en daarenboven ook nog hogere pensioenen en uitkeringen in het vooruitzicht stellen. Na bijna vier maanden van aftasten en mekaar de zwarte piet toespelen is men reeds zover dat er "heel wat 'goede' deelakkoorden zijn afgesloten en enkel nog de begroting en de staatshervorming dient besproken te worden". Met andere woorden: over de wijze waarop, en de middelen waarmee men die zogenaamde deelakkoorden gaat uitvoeren is men het nog steeds over geen letter eens, omdat van bij de aanvang der onderhandelingen elke poging om er nog maar beginnen over te praten, onmiddellijk gestrand is op de voor Wallonië onoverbrugbare eisen van de Vlaamse partijen, en de voor Vlaanderen onbespreekbare prijs die de Walen begrijpelijkerwijs daar dan tegenover stellen. Maar goed, met uitzondering van de CDH-voorzitster die zelfs in haar gebrekkig Nederlands goed kan nuanceren, zeggen zowel de Liberale als de Christendemocratische voorzitters van beide landsdelen, tevreden te zijn met wat tot heden is overeengekomen. Als men hen dan apart hoort uitleggen wat die 'overeenkomsten' inhouden schijnen die, voor zover daar teksten over bestaan, nogal verschillend te zijn, al naargelang wie het uitlegt. Bovendien worden er onwaarschijnlijk veel woorden en begrippen zoals 'als' indien', 'voor zover' en 'onder voorwaarde' in gebruikt. Voor wie enige last van dementie heeft, herinner ik graag aan een interview van Leterme, begin september in een West-Vlaamse krant, waar hij toen reeds stelde dat er "voor 90 procent eensgezindheid" bestond over een regeerakkoord, en dat de resterende 10 procent " 'enkel' het communautaire" betrof. Ik hoor nu zelfs geen cijfer meer van 90 procent, en stel bovendien vast dat men blijkbaar nog twee maand nodig had om hoegenaamd toch over iets akkoord te komen. Als we Van Deurzen en Somers mogen geloven, gaat men volgende week woensdag ofwel "de laatste rechte lijn" in ofwel is er "een crisis". Over wat dat laatste dan wel mag betekenen is men het ook niet direct eens. Dat wordt dus spannend! U kijkt toch ook...?
Met de invoering van de Europese 'blauwe kaart', een werkvergunning voor werknemers van buiten de Europese Gemeenschap is het de bedoeling dat de lidstaten hun tekorten aan hoogopgeleiden aanvullen door bvb informatici en ingenieurs uit de Verenigde staten en Canada aan te trekken. Tenminste, dat is toch de uitleg die men bij de presentatie van de blauwe kaart door de Europese Commissie te horen kreeg.
Op het eerste zicht rijst dan de vraagt of men in Noord-Amerika dan teveel hoogopgeleiden heeft, en zoniet, waarom Amerikaanse en Canadese ingenieurs naar Europa zouden komen, als zij evengoed op 'loopafstand' tewerkgesteld kunnen worden. Het kind moet een naam hebben, denk ik dan. Want begrijpelijkerwijs kan men moeilijk zomaar gaan verkondigen dat men het eigenlijk 'gemunt' heeft op de 'nieuwe intelligentsia' in de derdewereldlanden zoals India, China, Zuid-Amerika en de voormalige Sovietlanden. Alhoewel zij daar broodnodig zijn voor de opbouw van hun economie, is het nogal wiedes dat de luxe van het rijke westen en het veelvoud aan salaris voor hen een voldoende reden is om op het verleidelijke aanbod in te gaan.
Ondertussen doen wij ons uiterste best om de laag- of ongeschoolde inwijking af te remmen en te bemoeilijken. Wie in eigen land al geen werk vindt, geen geld en geen 'brains' en bijgevolg honger en kwel heeft, kunnen wij hier niet gebruiken. Vraag is zelfs wat wij in de toekomst gaan doen met onze eigen, mensen die niet over voldoende mogelijkheden beschikken om dienstig te zijn aan onze kennismaatschappij. Misschien kunnen die op termijn hun geluk gaan zoeken in de landen waar wij nu reeds onze 'handarbeidproductie' naartoe exporterend. Hopelijk voeren die landen dan een minder egoïstisch vreemdelingenbeleid.
In 2007 hebben wij geen schroom meer om te stellen dat de mens in dienst van de economie en de financiële wereld staat. Het ontbreekt ons enkel nog aan de lef om ook toe te geven dat wie daarvoor niet kan gebruikt worden gewoonweg 'gedumpt' wordt. Het openen van onze poorten voor de enen en het sluiten ervan voor de anderen is alvast een aanzet daartoe.
Er is dus hoop voor de recht-voor-de-vuist-kapitalisten...
Freya Van den Bossche, onze ontslagnemende vicepremier en minister van Begroting, heeft afgezien van een plaats in het nieuwe SP.A-partijbureau en wil ook niet deelnemen aan de Vlaamse verkiezingen van 2009. De niet onaantrekkelijke freule die het gemis van de populistische Stevaert niet heeft kunnen goedmaken, trekt zich terug in de achterhoedecoulissen van de nog steeds wondenlikkende socialistische partij.
Alhoewel zij in 2005 ervan droomde om het Gentse burgemeesterschap van Frank Beke over te nemen, beslisten de toenmalige top van de SP.A, Patrick Janssens, Frank Vandenbroucke, Steve Stevaert, en Johan Vande Lanotte, die toen partijvoorzitter werd, dat zij deze laatste moest opvolgen als vicepremier en minister van Begroting. Vande Lanotte en Van den Bossche waren voor de Sp.a, toen reeds bezig aan de electorale afgang, de hoop in bange dagen. Zeker Van den Bossche moest als electoraal goudhaantje op zijn minst de intrinsieke neergang van de SP.A camoufleren.
Ondertussen weten wij dat dit niet gelukt is. De Gentse 32-jarige politica, die gedurende zeven jaar steeds erg loyaal aan de partijleiding is geweest, legt er na een buitengewoon moeilijk jaar, met ook enkele persoonlijke tegenslagen, er voorlopig het bijltje bij neer. Als aftredend minister van Begroting en vicepremier zou het trouwens niet erg geloofwaardig zijn om er meteen als oppositieboegbeeld in te vliegen. Bovendien past een Energieke voortvarende Frea niet bijster goed bij de eerder aarzelend overkomende kersverse SP.A-voorzitter Caroline Gennez. Misschien gaat Van den Bossche zich, in navolging van FrankVan Den Broecke destijds, zich herbronnen. Als minister van Begroting liep ze heel wat imagoschade op en moest vaak worstelen met ongeloofwaardige begrotingen, en bovendien berokkende het stookoliedossier haar veel nadeel. Begrijperlijkerwijs voelt zij zich daarin onheus behandeld. Het dossier was een vergiftigde erfenis van Vande Lanotte zelf die zijn belofte dat de oliesector de stookoliepremie zou terugbetalen, niet had kunnen hardmaken. Een foute communicatie op haar kabinet zette haar helemaal met de billen bloot. Hoe dan ook, het dient te worden gezegd: staatsfinanciën waren niet echt haar ding, en uiteindelijk werd ze als minister van begroting ongeloofwaardig.
Andere en betere, zegt het gezegde... of dat hier van toepassing is, zal nog moeten blijken.
Eén Belg op zeven leeft onder de armoedegrens. Dat was het gegeven dat eergisteren, op "de dag tegen de armoede", iedereen zonder daarbij in de grond te zinken van schaamte, in de kranten en op radio en televisie kreeg te lezen, horen en zien. Het feit dat een ongeval op de E17 (zonder slachtoffers) hét hoofdpunt van het nieuws uitmaakte, en de berichtgeving over de miljarden buitenlandse investeringen net voor het item over de 'armendag' werd gepresenteerd, is veelzeggend. Het zal de meesten van de resterende 86% Belgen een zorg zijn, niet in het minst omdat zij in min of meerdere mate wél kunnen genieten van te leven in één van de rijkste regio's van de wereld.
Getuige daarvan, dat er behalve in Aalst, maar bitter weinig initiatieven werden genomen om dit beschamend gegeven onder de aandacht te brengen.
Ondertussen komen uit alle hoeken berichten over kleine en grotere prijsstijgingen welke de komende maanden het leven van de mindergegoeden, en zeker van de 'armen' er niet op zullen veraangenamen. Brood, aardappelen, groenten, granen, vlees, aardgas, elektriciteit, en huisbrandolie gaan aanmerkelijk meer stijgen dan de gezondheidsindex zal weergeven. Bij de laagste inkomens is het aandeel van die producten in het uitgavenbudget juist bijzonder groot. Wegens dat feit daalt de koopkracht bij de lage inkomens veel meer dan bij de hogere. Wie zich de moeite getroost om enig cijfermateriaal ter hand te nemen komt tot de ontstellende vaststelling dat nu reeds , zelfs rekening houdend met de onlangs kleine aanpassingen van de minimumuitkeringen, alleenstaanden en gezinshoofden met een netto-inkomen van minder dan dan 1.100 euro, jaarlijks 1.4% koopkrachtdaling te slikken krijgen.
Misschien had men er beter aan gedaan het inkomen van de regeringsonderhandelaars de voorbije vier maand tot dit bedrag te herleiden, en hen daarenboven te huisvesten in de omstandigheden van een leefloner!
Wedden dat Brussel.Halle-Vilvoorde geen probleem zou geweest zijn, de staatshervorming vlug afgevoerd zou zijn...en wij al lang een regering zouden gehad hebben?...
