Zucht, werkte toch niet zoals ik dacht, zucht ...

Vanochtend een business center gevonden, met vaste computers, dus MET muis

Heb nu dus ook een set aan kunnen maken en kan jullie nu dus een link doorsturen!! Zie hieronder:

http://www.flickr.com/photos/44303381@N07/sets/72157627315673472/

groetjes,
Joey en Erica, Lake Powell

Vandaag hebben we besloten om iets actiefs te gaan doen. Bijna ontbijt gemist o.0. Lisanne en Mama zijn door de ´´bergen´´ gaan paardrijden.  Papa en ik zijn een wandelingetje gaan doen. Wij hebben echt geweldig mooie uitzichten gehad en behoorlijk wat chip munks. Voor de niet biologen onder ons, het zijn een soort mini grond eekhoorns. Ze waren totaal niet bang voor mensen, ze kwamen zo maar tot aan je voeten voor eten. Maar je moet uitkijken met die beesten, want ze kunnen aardig hard bijten net als gewonen eekhoorns. Nja afijn Papa en ik hebben uiteindelijk iets van 2,5 Km gelopen. Papa was helemaal gesloopt, ik had niets. Papa is gewoon een watje :D. Het enige wat ik van het paardrijden heb doorgekregen is, is dat Mama haar paard stront eigenwijs was, hij had haar er in de eerst 100 m er al bijna af gegooid. Die van Lisanne wou dolgraag iedereen inhalen, maar dat mocht niet. Na de lichamelijke ‘’uitputtingen’’ zijn we maar even in de hotelkamer gaan rusten. Voor mij honkbal kijken dus :D. Papa was gaan slapen. Lisanne en mama keken een beetje honkbal mee en deden ook hun eigen dingen (kleine correctie van de corrector: ik was niet “mijn ding’ aan het doen, nee, ik was gezinsdingen aan het doen: de was draaien J) . Na het rusten zijn we een lunch gaan halen. Die hebben we wat later niet opgegeten, het was te smerig voor woorden. Het brood was zoet en het beleg was dat wat Greggy op 10 boterhammen zou doen en ja, dat zegt echt wat. En het beleg was nog eens niet lekker ook, dus we hebben maar honger geleden. We waren namelijk onderweg naar wat uitzicht punten in Bryce. En we hebben het eerste het beste picknicktafeltje genomen dat we onderweg tegen kwamen. Nja jammer van de lunch, maar goed door naar de uitzichtpunten. We hebben er 3 bekeken ik heb er maar bij 2 gekeken omdat ik het meestal niet echt heel erg bijzonder vind. Het eerste was wel echt heel erg apart en mooi. En het 2e was blijkbaar HET uitzichtpunt waar Bryce zijn naam aan heeft te danken. Mama en ik waren het met elkaar eens dat het eerste uitzichtpunt mooier was. Maar het grootste spektakel moet nog komen: het avond eten. We hadden dus zeg maar sinds het ontbijt haast niets meer gegeten, dus iedereen had aardig honger gekregen vooral ik :S. Maar goed, waar we dus uiteindelijk hebben gegeten was bij een echt Cowboy’s buffet & steakroom :D. Wat echt hartstikke leuk was! We mochten om 7 uur naar binnen. Er was een mini show om kwart voor 8. En om 8 uur mocht je je eten halen. De voorshow was echt super leuk het was de ‘’sheriff’’ die met zijn pistolen speelde. Daarna, na veel applaus mochten we EINDELIJK ETEN yeeeeee. Het eten was echt heerlijk. Na het eten hadden ze natuurlijk nog meer, waaronder echte cowboy muziek, live gespeeld en gezongen, wat ook weer echt geweldig was. Ze hadden ook een speciaal podium met daarop allemaal western spullen er op, wat het echt helemaal af maakte. Geweldige avond gehad met zijn allen. We hebben ook nog een CD gekocht van die mensen, dus als jullie willen horen wat wij hebben gehoord, moeten jullie maar een keer langs komen. En uiteindelijk maar weer naar bed, hè.

Slaap lekker.

Joey

We begonnen de  dag met een ontbijt in het Chin Chin restaurant binnen het hotel, daar kregen we korting. Na het ontbijt even de koffers inpakken en dan in de auto. We hebben een lange dag in de auto voor de boeg van 4 uur en 15 minuten. Tussendoor moesten we natuurlijk ook stoppen om  Zion te aanschouwen. Natuurlijk moesten we uitgebreid stoppen voor Marco en de foto´s. Ook gingen we naar de Red Canyon, daar moesten we doorheen om bij het hotel aan te komen. Eenmaal bij het hotel aangekomen gingen Marco & Erica inchecken, daarna naar onze kamer alles uitpakken. Het was 18:00 uur toen we onze kamer in waren. We hebben ook even een uurtje  tijd gereisd, nu is er nog maar 8 uur tijdsverschil met Nederland. We gingen die avond even voor een snelle hap: voor Lisanne een cheeseburger, voor Marco een Westernburger, Joey nam een simpele hotdog en mam ging voor wat gezonders, een kalkoen sandwich. Hierna gingen we terug naar onze kamer om honkbal te kijken en lekker te slapen.

Lisanne

Een hele dag in Las Vegas ook wel bekend als SIN CITY. Het is de stad niet gelukt om aantrekkelijk te maken voor gezinnen. Het publiek is dan ook, op wat buitenlandse tourristen na compleet verschillend van de nationale parken. Vooral jongeren met tattoo´s en wat ouderen jongeren die blijkbaar graag gokken.

Wij zijn gestart met een ontbijtbuffet en zijn daarna na MGM gegaan. Joey en Lisanne staan met een gevaarlijke anaconda op de foto. Maar ze lachen uitbundig. De rest van het verhaal komt bij een fotosessie. Daarna na M&M World. Nooit gedacht dat je werkelijk alles met M&M’s kon maken. Nog een spannende film gezien in 3D “I lost my M in Vegas”.

Het is een groot circus om het gokkende publiek te trekken. Ieder casino heeft een thema. Wij hebben er een paar bezocht om de sfeer te proeven. De aankleding is uitbundig. Het leukste vinden wij het Venetian. Er zijn gondola´s in de kanalen. Het is echter helemaal fake. Men staat wel iets te roeien maar dat is voor de sier en waarschijnlijk de fooi. De electrometer en aandrijving is goed te zien. De gondeliers zingen niet onverdienstelijk.

Voor de rest lijken de gokzalen voor ons allemaal op elkaar: slotmachines, dobbel- en kaarttafels die alles overgoten met een zee van lichtjes die knipperen. Familie Hensing’s ding is het niet.  Omdat wij in Vegas waren heb ik naruurlijk moeten gokken. Een dollar in een slot machine en aan de handel getrokken en niets. Eerst moet je op een paar knopjes drukken en dan nog een keer de handel overhalen en weer letterlijk niks. Mijn gokcarriere was dus kort en niet echt succesvol.

Daarna als diner een buffet in Monte Carlo. Lekker prime beef gehad en Lisanne 3 keer. Zij doet haar zelfgegeven naam van vleescarnivoor weer eer aan. Veel te veel toetjes. Eentje was gifgroen en wij waren even bang dat Joey in de Hulk zou veranderen. Maar gelukkig heeft hij het zonder kleerscheuren overleefd. Morgen naar Bryce het wordt een lange dag in de auto. Onderweg nog een stop in Zion en verder een kilometer maken dag.

Marco

Na een benauwde nacht (keurig motel, heel karakteristiek in een dorpje van helemaal niets vlak bij Death Valley, echt helemaal leuk, maar de airco is denk ik nog ouder dan ik ben …) op een wat smal bed (ik dacht dat alles hier groot-groter-grootst was, mijn ervaring van de bedden is dat dat wel wat tegenvalt, maar misschien komt dat nog) wilden we bij het tankstation de tank vol gooien, cash halen (oeff, wat gaat dat hard hier!) en een makkelijk ontbijtje. Het laatste is niet gelukt, dus zijn we naar het volgende dorp gereden waar een grotere supermarkt was. Voor de zekerheid wat extra ingeslagen, we moesten vandaag tenslotte door Death Valley en een lunchje daar is waarschijnlijk niet zo makkelijk te vinden. Water hadden we al genoeg, bijna een galon per persoon, dat moet toch echt wel genoeg zijn om Death Valley (DV) levend door te komen.
Binnen de kortste keren rijden we DV binnen, wat begint met bergen. Dit had ik niet verwacht, ik dacht een enorme droge vallei te zullen zien. Maakt niet uit, komt zo vast nog wel. De bergen zijn mooi, de uitzichten echt zeer wijds. Natuurlijk af en toe de nodige stops gemaakt voor de foto momenten en af en toe denken we er nu zelfs aan de videocamera uit de auto mee te nemen. Een enkel klein wolkje zien we boven de bergen. Wat erg bijzonder is, is dat de wolkjes voor onze ogen verdampen, maar even zo makkelijk binnen enkele secondes weer te voorschijn komen, we konden onze ogen niet geloven!
Eenmaal in de vallei geeft Marco aan dat het misschien wel leuk is om de langere route door DV te nemen. Van Yosemite hebben geleerd dat wat extra rijden echt wel de moeite waard is. OK, afslagje naar rechts dus voor een stukje extra “scenic route”. Hé, er staat “road closed, flooded road”, hè?? Zijn ze natuurlijk vergeten weg te halen, en anders draaien we straks gewoon weer om. 40 miles verder nog geen overstroming gezien, dus niets aan de hand. “Ehhhmmm,”, geeft Joey aan als attente bijrijder, “ik kan toch maar die T-splitsing niet zien die op de kaart aangegeven staat.” Minivan naast de weg geparkeerd, samen de kaart bestudeerd, tja, die hadden we nu toch echt wel gezien moeten hebben … . OK, we draaien even een stukje om, daar was een zijweg, misschien dat we dan kunnen zien waar we zijn. Laten we TomTom ook maar even aanzetten, die laat nu misschien ook wel goed zien waar we zijn (vanochtend wilde hij niet door DV heen, maar er omheen rijden, ja, dacht het niet!). Drie kaarten, een Tomtom en 5 minuten verder was de conclusie dat we geen idee hadden waar we zaten! We zaten in elk geval niet waar we dachten dat we hadden moeten zitten, dus dit was niet helemaal de bedoeling, zeker niet “in the middle of Death Valley”! Temeer daar er meerdere fors grote gebieden in DV zijn, waar op de kaart in het groot RESTRICKTED AREA staat, en WEAPONS CENTER. Hmmm, OK, geen paniek (Marco komt toch maar een beetje meekijken vanaf de achterste achterbank, maar hij blijft er nog rustig onder J ), we besluiten toch maar verder te rijden omdat het er op lijkt dat we al behoorlijk aan de zuid kant van DV zitten en we het dus maar beter onderlangs helemaal af kunnen maken. Nog geen tweehonderd meter strap ik stevig op de rem, Marco aardig van de kaart, ook Joey snapt er niks van! Ik rijd een stuk achteruit en dan zien Joey en Marco het ook, er staat een bordje naast de weg “road closed”. Hmmm, dit was het, keren, helemaal terug rijden, geen leuke scenic routes meer, we moeten nu “gewoon” DV uit. We rijden rustig terug, Joey zoekt nog steeds op de kaart uit waar we in hemelsnaam zouden kunnen zitten, als we worden ingehaald door een zilvergrijze sedan. Even later zie ik een nieuwe witte pick-up truck achter ons, die rustig achter ons blijft rijden. Een stukje verderop rijden we door wat heuvels heen en, kijk nou toch eens, daar schiet die zilvergrijze sedan toch ineens uit een stopplaats voor ons weer de weg op, tjonge, denk ik nog, die trekt hard op! Na de heuvels haalt de witte pick-up ons in. Een kilometer of 15 rijden we rustig door als er twee auto’s ons tegemoet komen rijden. Een zilvergrijze sedan en … hmmm een witte pick-up … hmmm. Joey en ik keken elkaar wat verbaasd aan. “Ehh,”, zeg ik tegen Joey, ”zijn dat nou precies dezelfde auto’s als zonet?”. Joey keek even verbaasd en zei dat hij zich dat nu ook net zat af te vragen. Inmiddels had Joey min of meer gereconstrueerd waar we mis waren gegaan en waar we waarschijnlijk zouden zitten. Een restaurant voor een sanitaire stop was nog vele, vele miles bij ons vandaan, dus dan maar een noodstop in de natuur voor het merendeel van ons gezelschap. We waren nog maar net weer vertrokken, toen wij werden ingehaald door, jawel, weer zo’n witte pick-up. Uit nieuwsgierigheid nu maar het nummerbord in Joey zijn Ipod genoteerd. De snelweg die dwars door DV gaat was inmiddels vlak voor onze neus (onze scenic route had ons een ruime twee uur gekost, maar ach, het is vakantie, wie maalt er om een paar uurtjes meer of minder in de auto (met meer dan genoeg water, benzine en een goed werkende airco gelukkig!), dus waren wij niet meer verdwaald. Zonder problemen kunnen wij nu de juiste weg op en genieten van weer mooie uitzichten, die maar niet lijken te eindigen. Zeker een half uur later zien we weer een witte pick-up ons tegemoet komen, maar ik kan het nummerbord niet goed zien. Er zitten wel twee dezelfde letters in, maar ik geloof dat we het hier verder maar bij moeten laten. Marco zit Joey en mij wat meewarrig aan te kijken als wij hem ons “uitgeleide door twee auto’s verhaal” vertellen, maar het Joey en ik vinden het nog steeds wel wat bijzonder, of vermakelijk, of spannend, of …
Enfin, Marco rijdt het laatste stuk naar Las Vegas en even na 17:00 uur kunnen we eindelijk inchecken en naar onze kamer (groot, groter, grootst, met goed werkende airco en de bedden zien er ook een stuk comfortabeler uit J). Ons hotel, New York New York, ligt aan The Strip, dus voordat we gaan eten, willen we even kort de sfeer proeven. Wat een drukte, echt een enorme mensenmassa. Als we terug willen naar ons hotel voor het diner, lopen we langs het Bellagio dat beroemd is om zijn prachtige fonteinenshow. Het wordt steeds drukker rondom de enorme fontein en het is bijna 19:30. We genieten van een prachtig water spektakel en gaan vervolgens via Gucci, Louis Vutton, Dior, Ives Saint Laurent, Prada en consorten (Lisanne haar noodzakelijke culturele educatie is ook weer wat opgekrikt J)  richting ons nederige hotel.  Hier genieten we van een heerlijk Italiaans diner en gaan uiteindelijk, vermoeid maar voldaan zoals dat heet, naar onze kamer.

Weer eens veel te vroeg wakker. Lisanne heeft weer niet zo goed geslapen. In de ochtend hebben we besloten om toch nog even terug te gaan naar Yosemite park om wat chip munks PROBEREN vast te leggen. Lisanne door het dolle heen. Voordat we daar waren was het een uurtje of 11 dus was het wel weer redelijk warm. Nja en dan maar op zoek naar de chip munks. Uiteindelijk hebben we er 3 gezien waarvan we er maar 1tje echt heel goed op de foto hebben de andere 2 zaten samen met zijn 2^e in een holletje en die lieten alleen hun hoofdjes zien. En toen over de Tioga Pas, op naar een slaap plek in de buurt van Death Valley. Blijkbaar heb ik heel wat gemist in de tijd dat ik heb geslapen maar die informatie krijg ik wel van iemand. Blijkbaar zijn er een paar echt geweldige uitzichten geweest en mooie groene weidevelden boven in de bergen met veel slootjes en leuke kleine waterversnellinkjes. Oh en ik krijg ook net te horen dat Lisanne en Papa door de sneeuw hebben gelopen 0, o en het was er niet koud buiten was het 99 graden Farenheid dat is bijna 37 graden celcius. Maar goed we moesten natuurlijk perse om de 5m stopen om foto´s te maken. We zijn ook nog langs de weg bij een geweldig mooi meertje gestopt, waar we hebben geluncht (de pizza van gister avond >.>). En toen weer hup de weg weer op. Toen hebben we geprobeerd zo dicht mogelijk bij Death Valley nog een hotel te boeken maar dat lukte niet dus een dorpje daarvoor hebben we maar een motelletje moeten nemen wat echt geweldig was. We hebben daar ook bij het plaatselijke restaurantje gegeten. We hebben ook nog een film gekeken op het grasveld wat ook echt weer geweldig was. In het locale parkje hadden ze een groot scherm neer gezet, de lantaarnpalen met handdoeken afgeschermd en met behulp van een beamer een DVD gedraaid. Samen met 5 andere gezinnen hebben we genoten van `How to train your dragon`. Daarna hebben we er ook nog naar sterren gekeken. We konden zelfs de melkweg gezien!!!!????? En toen toch maar naar bed, geen dekens nodig, niks, want het was weer eens veels te warm *zucht*.

Joey