Zucht, werkte toch niet zoals ik dacht, zucht ...

Vanochtend een business center gevonden, met vaste computers, dus MET muis

Heb nu dus ook een set aan kunnen maken en kan jullie nu dus een link doorsturen!! Zie hieronder:

http://www.flickr.com/photos/44303381@N07/sets/72157627315673472/

groetjes,
Joey en Erica, Lake Powell

Vandaag hebben we besloten om iets actiefs te gaan doen. Bijna ontbijt gemist o.0. Lisanne en Mama zijn door de ´´bergen´´ gaan paardrijden.  Papa en ik zijn een wandelingetje gaan doen. Wij hebben echt geweldig mooie uitzichten gehad en behoorlijk wat chip munks. Voor de niet biologen onder ons, het zijn een soort mini grond eekhoorns. Ze waren totaal niet bang voor mensen, ze kwamen zo maar tot aan je voeten voor eten. Maar je moet uitkijken met die beesten, want ze kunnen aardig hard bijten net als gewonen eekhoorns. Nja afijn Papa en ik hebben uiteindelijk iets van 2,5 Km gelopen. Papa was helemaal gesloopt, ik had niets. Papa is gewoon een watje :D. Het enige wat ik van het paardrijden heb doorgekregen is, is dat Mama haar paard stront eigenwijs was, hij had haar er in de eerst 100 m er al bijna af gegooid. Die van Lisanne wou dolgraag iedereen inhalen, maar dat mocht niet. Na de lichamelijke ‘’uitputtingen’’ zijn we maar even in de hotelkamer gaan rusten. Voor mij honkbal kijken dus :D. Papa was gaan slapen. Lisanne en mama keken een beetje honkbal mee en deden ook hun eigen dingen (kleine correctie van de corrector: ik was niet “mijn ding’ aan het doen, nee, ik was gezinsdingen aan het doen: de was draaien J) . Na het rusten zijn we een lunch gaan halen. Die hebben we wat later niet opgegeten, het was te smerig voor woorden. Het brood was zoet en het beleg was dat wat Greggy op 10 boterhammen zou doen en ja, dat zegt echt wat. En het beleg was nog eens niet lekker ook, dus we hebben maar honger geleden. We waren namelijk onderweg naar wat uitzicht punten in Bryce. En we hebben het eerste het beste picknicktafeltje genomen dat we onderweg tegen kwamen. Nja jammer van de lunch, maar goed door naar de uitzichtpunten. We hebben er 3 bekeken ik heb er maar bij 2 gekeken omdat ik het meestal niet echt heel erg bijzonder vind. Het eerste was wel echt heel erg apart en mooi. En het 2e was blijkbaar HET uitzichtpunt waar Bryce zijn naam aan heeft te danken. Mama en ik waren het met elkaar eens dat het eerste uitzichtpunt mooier was. Maar het grootste spektakel moet nog komen: het avond eten. We hadden dus zeg maar sinds het ontbijt haast niets meer gegeten, dus iedereen had aardig honger gekregen vooral ik :S. Maar goed, waar we dus uiteindelijk hebben gegeten was bij een echt Cowboy’s buffet & steakroom :D. Wat echt hartstikke leuk was! We mochten om 7 uur naar binnen. Er was een mini show om kwart voor 8. En om 8 uur mocht je je eten halen. De voorshow was echt super leuk het was de ‘’sheriff’’ die met zijn pistolen speelde. Daarna, na veel applaus mochten we EINDELIJK ETEN yeeeeee. Het eten was echt heerlijk. Na het eten hadden ze natuurlijk nog meer, waaronder echte cowboy muziek, live gespeeld en gezongen, wat ook weer echt geweldig was. Ze hadden ook een speciaal podium met daarop allemaal western spullen er op, wat het echt helemaal af maakte. Geweldige avond gehad met zijn allen. We hebben ook nog een CD gekocht van die mensen, dus als jullie willen horen wat wij hebben gehoord, moeten jullie maar een keer langs komen. En uiteindelijk maar weer naar bed, hè.

Slaap lekker.

Joey

We begonnen de  dag met een ontbijt in het Chin Chin restaurant binnen het hotel, daar kregen we korting. Na het ontbijt even de koffers inpakken en dan in de auto. We hebben een lange dag in de auto voor de boeg van 4 uur en 15 minuten. Tussendoor moesten we natuurlijk ook stoppen om  Zion te aanschouwen. Natuurlijk moesten we uitgebreid stoppen voor Marco en de foto´s. Ook gingen we naar de Red Canyon, daar moesten we doorheen om bij het hotel aan te komen. Eenmaal bij het hotel aangekomen gingen Marco & Erica inchecken, daarna naar onze kamer alles uitpakken. Het was 18:00 uur toen we onze kamer in waren. We hebben ook even een uurtje  tijd gereisd, nu is er nog maar 8 uur tijdsverschil met Nederland. We gingen die avond even voor een snelle hap: voor Lisanne een cheeseburger, voor Marco een Westernburger, Joey nam een simpele hotdog en mam ging voor wat gezonders, een kalkoen sandwich. Hierna gingen we terug naar onze kamer om honkbal te kijken en lekker te slapen.

Lisanne

Een hele dag in Las Vegas ook wel bekend als SIN CITY. Het is de stad niet gelukt om aantrekkelijk te maken voor gezinnen. Het publiek is dan ook, op wat buitenlandse tourristen na compleet verschillend van de nationale parken. Vooral jongeren met tattoo´s en wat ouderen jongeren die blijkbaar graag gokken.

Wij zijn gestart met een ontbijtbuffet en zijn daarna na MGM gegaan. Joey en Lisanne staan met een gevaarlijke anaconda op de foto. Maar ze lachen uitbundig. De rest van het verhaal komt bij een fotosessie. Daarna na M&M World. Nooit gedacht dat je werkelijk alles met M&M’s kon maken. Nog een spannende film gezien in 3D “I lost my M in Vegas”.

Het is een groot circus om het gokkende publiek te trekken. Ieder casino heeft een thema. Wij hebben er een paar bezocht om de sfeer te proeven. De aankleding is uitbundig. Het leukste vinden wij het Venetian. Er zijn gondola´s in de kanalen. Het is echter helemaal fake. Men staat wel iets te roeien maar dat is voor de sier en waarschijnlijk de fooi. De electrometer en aandrijving is goed te zien. De gondeliers zingen niet onverdienstelijk.

Voor de rest lijken de gokzalen voor ons allemaal op elkaar: slotmachines, dobbel- en kaarttafels die alles overgoten met een zee van lichtjes die knipperen. Familie Hensing’s ding is het niet.  Omdat wij in Vegas waren heb ik naruurlijk moeten gokken. Een dollar in een slot machine en aan de handel getrokken en niets. Eerst moet je op een paar knopjes drukken en dan nog een keer de handel overhalen en weer letterlijk niks. Mijn gokcarriere was dus kort en niet echt succesvol.

Daarna als diner een buffet in Monte Carlo. Lekker prime beef gehad en Lisanne 3 keer. Zij doet haar zelfgegeven naam van vleescarnivoor weer eer aan. Veel te veel toetjes. Eentje was gifgroen en wij waren even bang dat Joey in de Hulk zou veranderen. Maar gelukkig heeft hij het zonder kleerscheuren overleefd. Morgen naar Bryce het wordt een lange dag in de auto. Onderweg nog een stop in Zion en verder een kilometer maken dag.

Marco

Na een benauwde nacht (keurig motel, heel karakteristiek in een dorpje van helemaal niets vlak bij Death Valley, echt helemaal leuk, maar de airco is denk ik nog ouder dan ik ben …) op een wat smal bed (ik dacht dat alles hier groot-groter-grootst was, mijn ervaring van de bedden is dat dat wel wat tegenvalt, maar misschien komt dat nog) wilden we bij het tankstation de tank vol gooien, cash halen (oeff, wat gaat dat hard hier!) en een makkelijk ontbijtje. Het laatste is niet gelukt, dus zijn we naar het volgende dorp gereden waar een grotere supermarkt was. Voor de zekerheid wat extra ingeslagen, we moesten vandaag tenslotte door Death Valley en een lunchje daar is waarschijnlijk niet zo makkelijk te vinden. Water hadden we al genoeg, bijna een galon per persoon, dat moet toch echt wel genoeg zijn om Death Valley (DV) levend door te komen.
Binnen de kortste keren rijden we DV binnen, wat begint met bergen. Dit had ik niet verwacht, ik dacht een enorme droge vallei te zullen zien. Maakt niet uit, komt zo vast nog wel. De bergen zijn mooi, de uitzichten echt zeer wijds. Natuurlijk af en toe de nodige stops gemaakt voor de foto momenten en af en toe denken we er nu zelfs aan de videocamera uit de auto mee te nemen. Een enkel klein wolkje zien we boven de bergen. Wat erg bijzonder is, is dat de wolkjes voor onze ogen verdampen, maar even zo makkelijk binnen enkele secondes weer te voorschijn komen, we konden onze ogen niet geloven!
Eenmaal in de vallei geeft Marco aan dat het misschien wel leuk is om de langere route door DV te nemen. Van Yosemite hebben geleerd dat wat extra rijden echt wel de moeite waard is. OK, afslagje naar rechts dus voor een stukje extra “scenic route”. Hé, er staat “road closed, flooded road”, hè?? Zijn ze natuurlijk vergeten weg te halen, en anders draaien we straks gewoon weer om. 40 miles verder nog geen overstroming gezien, dus niets aan de hand. “Ehhhmmm,”, geeft Joey aan als attente bijrijder, “ik kan toch maar die T-splitsing niet zien die op de kaart aangegeven staat.” Minivan naast de weg geparkeerd, samen de kaart bestudeerd, tja, die hadden we nu toch echt wel gezien moeten hebben … . OK, we draaien even een stukje om, daar was een zijweg, misschien dat we dan kunnen zien waar we zijn. Laten we TomTom ook maar even aanzetten, die laat nu misschien ook wel goed zien waar we zijn (vanochtend wilde hij niet door DV heen, maar er omheen rijden, ja, dacht het niet!). Drie kaarten, een Tomtom en 5 minuten verder was de conclusie dat we geen idee hadden waar we zaten! We zaten in elk geval niet waar we dachten dat we hadden moeten zitten, dus dit was niet helemaal de bedoeling, zeker niet “in the middle of Death Valley”! Temeer daar er meerdere fors grote gebieden in DV zijn, waar op de kaart in het groot RESTRICKTED AREA staat, en WEAPONS CENTER. Hmmm, OK, geen paniek (Marco komt toch maar een beetje meekijken vanaf de achterste achterbank, maar hij blijft er nog rustig onder J ), we besluiten toch maar verder te rijden omdat het er op lijkt dat we al behoorlijk aan de zuid kant van DV zitten en we het dus maar beter onderlangs helemaal af kunnen maken. Nog geen tweehonderd meter strap ik stevig op de rem, Marco aardig van de kaart, ook Joey snapt er niks van! Ik rijd een stuk achteruit en dan zien Joey en Marco het ook, er staat een bordje naast de weg “road closed”. Hmmm, dit was het, keren, helemaal terug rijden, geen leuke scenic routes meer, we moeten nu “gewoon” DV uit. We rijden rustig terug, Joey zoekt nog steeds op de kaart uit waar we in hemelsnaam zouden kunnen zitten, als we worden ingehaald door een zilvergrijze sedan. Even later zie ik een nieuwe witte pick-up truck achter ons, die rustig achter ons blijft rijden. Een stukje verderop rijden we door wat heuvels heen en, kijk nou toch eens, daar schiet die zilvergrijze sedan toch ineens uit een stopplaats voor ons weer de weg op, tjonge, denk ik nog, die trekt hard op! Na de heuvels haalt de witte pick-up ons in. Een kilometer of 15 rijden we rustig door als er twee auto’s ons tegemoet komen rijden. Een zilvergrijze sedan en … hmmm een witte pick-up … hmmm. Joey en ik keken elkaar wat verbaasd aan. “Ehh,”, zeg ik tegen Joey, ”zijn dat nou precies dezelfde auto’s als zonet?”. Joey keek even verbaasd en zei dat hij zich dat nu ook net zat af te vragen. Inmiddels had Joey min of meer gereconstrueerd waar we mis waren gegaan en waar we waarschijnlijk zouden zitten. Een restaurant voor een sanitaire stop was nog vele, vele miles bij ons vandaan, dus dan maar een noodstop in de natuur voor het merendeel van ons gezelschap. We waren nog maar net weer vertrokken, toen wij werden ingehaald door, jawel, weer zo’n witte pick-up. Uit nieuwsgierigheid nu maar het nummerbord in Joey zijn Ipod genoteerd. De snelweg die dwars door DV gaat was inmiddels vlak voor onze neus (onze scenic route had ons een ruime twee uur gekost, maar ach, het is vakantie, wie maalt er om een paar uurtjes meer of minder in de auto (met meer dan genoeg water, benzine en een goed werkende airco gelukkig!), dus waren wij niet meer verdwaald. Zonder problemen kunnen wij nu de juiste weg op en genieten van weer mooie uitzichten, die maar niet lijken te eindigen. Zeker een half uur later zien we weer een witte pick-up ons tegemoet komen, maar ik kan het nummerbord niet goed zien. Er zitten wel twee dezelfde letters in, maar ik geloof dat we het hier verder maar bij moeten laten. Marco zit Joey en mij wat meewarrig aan te kijken als wij hem ons “uitgeleide door twee auto’s verhaal” vertellen, maar het Joey en ik vinden het nog steeds wel wat bijzonder, of vermakelijk, of spannend, of …
Enfin, Marco rijdt het laatste stuk naar Las Vegas en even na 17:00 uur kunnen we eindelijk inchecken en naar onze kamer (groot, groter, grootst, met goed werkende airco en de bedden zien er ook een stuk comfortabeler uit J). Ons hotel, New York New York, ligt aan The Strip, dus voordat we gaan eten, willen we even kort de sfeer proeven. Wat een drukte, echt een enorme mensenmassa. Als we terug willen naar ons hotel voor het diner, lopen we langs het Bellagio dat beroemd is om zijn prachtige fonteinenshow. Het wordt steeds drukker rondom de enorme fontein en het is bijna 19:30. We genieten van een prachtig water spektakel en gaan vervolgens via Gucci, Louis Vutton, Dior, Ives Saint Laurent, Prada en consorten (Lisanne haar noodzakelijke culturele educatie is ook weer wat opgekrikt J)  richting ons nederige hotel.  Hier genieten we van een heerlijk Italiaans diner en gaan uiteindelijk, vermoeid maar voldaan zoals dat heet, naar onze kamer.

Weer eens veel te vroeg wakker. Lisanne heeft weer niet zo goed geslapen. In de ochtend hebben we besloten om toch nog even terug te gaan naar Yosemite park om wat chip munks PROBEREN vast te leggen. Lisanne door het dolle heen. Voordat we daar waren was het een uurtje of 11 dus was het wel weer redelijk warm. Nja en dan maar op zoek naar de chip munks. Uiteindelijk hebben we er 3 gezien waarvan we er maar 1tje echt heel goed op de foto hebben de andere 2 zaten samen met zijn 2^e in een holletje en die lieten alleen hun hoofdjes zien. En toen over de Tioga Pas, op naar een slaap plek in de buurt van Death Valley. Blijkbaar heb ik heel wat gemist in de tijd dat ik heb geslapen maar die informatie krijg ik wel van iemand. Blijkbaar zijn er een paar echt geweldige uitzichten geweest en mooie groene weidevelden boven in de bergen met veel slootjes en leuke kleine waterversnellinkjes. Oh en ik krijg ook net te horen dat Lisanne en Papa door de sneeuw hebben gelopen 0, o en het was er niet koud buiten was het 99 graden Farenheid dat is bijna 37 graden celcius. Maar goed we moesten natuurlijk perse om de 5m stopen om foto´s te maken. We zijn ook nog langs de weg bij een geweldig mooi meertje gestopt, waar we hebben geluncht (de pizza van gister avond >.>). En toen weer hup de weg weer op. Toen hebben we geprobeerd zo dicht mogelijk bij Death Valley nog een hotel te boeken maar dat lukte niet dus een dorpje daarvoor hebben we maar een motelletje moeten nemen wat echt geweldig was. We hebben daar ook bij het plaatselijke restaurantje gegeten. We hebben ook nog een film gekeken op het grasveld wat ook echt weer geweldig was. In het locale parkje hadden ze een groot scherm neer gezet, de lantaarnpalen met handdoeken afgeschermd en met behulp van een beamer een DVD gedraaid. Samen met 5 andere gezinnen hebben we genoten van `How to train your dragon`. Daarna hebben we er ook nog naar sterren gekeken. We konden zelfs de melkweg gezien!!!!????? En toen toch maar naar bed, geen dekens nodig, niks, want het was weer eens veels te warm *zucht*.

Joey

We stonden op en gingen ons ontbijtje eten, een echt Amerikaans ontbijt muesli met melk op Marco na, die vond het met melk niet zo lekker dus hebben we voor Marco yoghurt gekocht. Na het ontbijt gingen we de natuur in, in een speciaal Nationaal park Yosemite. Veel gereisd met de auto om een prachtig uitzicht te krijgen Marco had verteld over de hoeveelheid chip munks, dus wou Lisanne wel foto´s hebben van deze speciale eekhoorn. Veel uitzichten gezien die erg mooi waren  de waterval viel een beetje tegen we waren ook naar de beroemdste los staande granieten rots genaamd El Capitan  geweest. Later op de dag kwamen we een minder beroemde waterval tegen en die waterval was veel mooier. We waren naar een hutje gegaan waar ze informatie hadden over het park. Joey was het snelst klaar met het bekijken van de info, later waren Marco en Lisanne klaar die gingen er dus op uit om chip munks te fotograferen, helaas Lisanne alleen maar de grijze eekhoorn. Na deze foto´s gingen we even naar het hotel voor een lunch met sandwiches met knakworstjes, sla, tomaten en wat kaas en een  siesta. Na de siesta gingen we terug naar het park, op naar de chip munks en de grootste bomen ter wereld: sequoia’s. Lisanne was erg enthousiast. Onderweg zat Joey weer te gamen en Lisanne zat muziek te luisteren toen Marco plotseling schreeuwde `Beer op de weg!!` Wat? Riep iedereen. Marco zegt gelijk tegen Lisanne pak je foto toestel snel anders is ie nog weg!!! Lisanne probeerde snel haar camera te pakken en de beer er op te zetten. 2x gelukt alleen erg bewogen. Een beetje zoekend gingen we de weg weer op, geen beren meer. We wisten niet meer waar we waren dus gingen we bij een hutje even vragen waar de sequoia’s zijn. Daar kwamen we een mevrouw tegen die alles kon vertellen over de bomen, natuurlijk vertelden we over de beer, de vrouw reageerde erg verbaasd “ik heb noch nooit een beer gezien een ik kom hier heel vaak.” Zei de mevrouw. Wow wat een geluk dat we die beer hadden gezien. We zijn de naar sequoia’s toe gegaan  Lisanne meteen om zich heen kijkend “waar zij de chip munks?” Die komen nog wel zei Marco.  De hele familie liep verder we hebben veel bommen gezien en een kraai die een slang in zijn bek had, maar geen chip munks; Lisanne helemaal teleurgesteld.  Marco wou nog naar een speciaal punt met een gletsjer. Lisanne en Joey hadden het helemaal gehad, die bleven in de auto dus Erica en Marco gingen nog naar  het uitzicht kijken. Erica zat foto’s te nemen door een telescoop met haar mobieltje, van een meneer die op de Half Dome stond toen zei een meneer die naast haar stond “misschien kan je je beter omdraaien en een foto maken van de beer.” … Erica verbaasd, een echte beer, vroeg ze half omdraaiend en ja hoor een echte beer, alweer. Geen spiegelreflex camera bij de hand dus  een foto met haar mobiel . Daarna heeft Erica maar meteen Marco geroepen. Hollend met de goeie camera in zijn hand maar snel wat foto’s gemaakt  daarna ging de beer er vandoor, jammer. Erica was naar de kinderen gerend. Die ook nog een beer konden aanschouwen, wat een geluk 2 beren op 1 dag. Na het aanschouwen van de beren gingen we in de auto zitten na 1 minuut zagen we een hert met een prachtig gewei. We hadden veel geluk met de dieren zeg, dus verder met de auto, zagen we toch nog een hert! Eindelijk bij het hotel om 21: 45 aangekomen gingen we maar Amerikaans eten: pizza en bier. Het bier heeft Lisanne overgeslagen, zij dronk wat  sap. We hadden 2 pizza´s large. Die we uiteindelijk niet eens op kregen toen hebben we de pizza´s in 1 doos gedaan waaruit we konden constateren dat we niet eens 1 hele pizza hadden opgegeten. Het toetje kon er nog  wel bij, Ben en Jerry ijs karamel fudge, zoiets was het, dat kregen we wel op. Na dat alles hadden we veel gelachen en daarna naar bed. Slaap lekker.

Lisanne  

*zucht* 2 keer dezelde blog geplaatst tis moelijker bij te houden dan ik dacht sorry mensen 

Vandaag is een dagje in de auto op weg naar Yosemite. De auto heeft aardige dorst. Een 6 cylinder maxi van niet precies eentje die op het plaatje stond. Misschien een klacht indienen (geintje). Ik heb niks te verliezen bij het verhuurbedrijf. Zij vinden mij daar niet aardig?

Wij rijden door het mooie Californische landschap met zijn  vele vruchtenbomen. Wij stoppen bij Casa  del fruta om een echt Amerikaans ontbijt te nuttigen. Dus gebakken eieren (2),  bacon (3), rösti (voor een weeshuis) en pancakes (3) met roomboter (niet te weinig) en syrup (genoeg om de pancake op een ile flotant te laten lijken), aan calorien dus geen gebrek. Glaasje jus of een chocolade melk (Lisannes favorieten drankje) erbij om het geheel weg te spoelen. Later nog een paar glazen water and we are set to go. Rijden, rijden en nog eens rijden is het parool van de dag. Omdat wij laat, 10.30, en laat ik zeggen rijk gegeten hebben is een lunch volslagen overbodig. Onze eigen tom tom met Amerikaanse kaart brengt ons feilloos naar onze plaats van bestemmen. ``Over 300 meter bestemming bereikt.``, zegt zij. En wij zagen echt helemaal niks. Truus (de andere naam voor tom tom als hij van de leg is) is zeker even de weg kwijt. Maar nee hoor wat doemt daar op uit niets “Ons Hotel”. Sorry Tom, je had deze keer gelijk.  Uitladen en voor de rest niet veel meer gedaan. Een maaltijd die de moeite van het omschrijven niet waard is en Ben en Jerries chocolade fudge als uitsmijter. Morgen is het tijd om Yosemite te gaan bewonderen.

Hopen dat wij mooi dromen over chip munks, beren, herten, sequoias, eekhoorns, glacier point,half dome en ssttt (zij slapen).

Vandaag vertrekken we uit San Francisco. Om 10:00 mogen we onze huurauto ophalen. We zijn wat aan de vroege kant, maar gezien de rij wachtenden voor ons kan dat geen kwaad. Keurig om 10:00 uur zijn wij klaar met alle papieren en verwachten naar de auto te mogen gaan. Oei, dat is nou jammer zeg, er zijn nu net even geen minivans meer … Mevrouw, meneer, geen probleem, over 10 tot 15 minuten staat hij klaar J. NOT … drie kwartier later was er nog geen auto te zien, en Marco zijn bloeddruk was gestegen tot ontploffingsniveau. Ik was een beetje aan de praat geraakt met een andere vrouw die er al langer zat te wachten dan ik, het bleek dat zij ook op een minivan zat te wachten, die blijkbaar nu even niet voorradig waren; ze moesten uit een ander filiaal ingereden worden, maar waar dat andere filiaal was werd ons niet helemaal duidelijk. Het leek mij verstandiger om manager-Marco deze kwestie op te laten lossen en mijzelf nuttig te maken door over onze bagage te waken. Na een uur en 15 minuten wachten (ik weet niet precies wat Marco gedaan heeft, maar blijkbaar wilden ze graag “van deze lastige meneer af”) mochten we naar beneden om onze auto op te halen. “Nee, meneer dan is er toch iets niet helemaal goed gegaan,” dacht de medewerkster ons te kunnen melden, “een minivan staat nu nog niet klaar.” Marco was nog geen drie woorden ver voordat zij begreep dat er iets toch niet helemaal goed geregeld was binnen hun bedrijf. We hoefden ons geen zorgen te maken, hadden we al zo lang gewacht boven? Ze ging het gelijk voor ons regelen. Er werd driftig overlegd, een beetje de garage rond gekeken en wij hebben nog eens 10 minuten gewacht, maar dat moet ook eerlijk gezegd, vervolgens kregen we de sleutels van een prachtige minivan, of moet ik misschien meer een maxivan zeggen. “Onze” auto is nog geen drie maanden oud en heeft twee volledige achterbanken, voor elk kind één! Ook voorin zitten we meer dan een beetje royaal. Ik heb zo’n vermoeden dat wij een wat grotere en luxere auto hebben meegekregen dan afgesproken was.
Nu snel op weg naar de kustweg, waar we zoveel mooie verhalen over gehoord hebben. De kustweg is inderdaad erg mooi! Onderweg twee maal gestopt om van het uitzicht te genieten en natuurlijk om mooie plaatjes te schieten. We hebben wat ruzie met onze mooie auto om de deuren te sluiten en daarna om te openen, maar dat mag de pret niet drukken. Gelukkig ligt het instructieboekje in de auto en weten we nu hoe we alle deuren open kunnen maken J. Om 16:00 uur staan we voor het beroemde aquarium van Monteray Bay, wat we met de biologen in ons gezelschap natuurlijk niet over kunnen slaan. Ook Joey en ik vermaken ons zowaar anderhalf uur in dit echt fraaie aquarium en wachten daarna in het zonnetje op Lisanne en Marco. Daarna nog een ijs gegeten om vervolgens nog een uurtje in de auto te zitten naar ons hotel (alvast richting Yosimite Park, waar we morgen naar toe zullen gaan). Bij de Taco Bel een burito en een taco gegeten, mwah, dat houdt niet over, maar goed, echt veel honger hadden we toch al niet.
Eenmaal terug in ons hotel heeft Marco zich over de foto’s ontfermd en heb ik daarna ons blog bijgewerkt. Vandaag hebben we wifi op de kamer, dus als Joey morgen wakker wordt, kan hij mij laten zien hoe hij het plaatst (iets via zijn mail of zo, heb ik nog niet echt goed kunnen zien). Het plaatsen van de foto’s wil nog niet zo lukken. Ik heb bedacht misschien maar via Flickr te gaan werken, dat account heb ik al, maar tot nu toe heb ik nog te weinig de gelegenheid gehad om de computer met internetverbinding in mijn handen te krijgen.

Erica

Vandaag vertrekken we uit San Francisco. Om 10:00 mogen we onze huurauto ophalen. We zijn wat aan de vroege kant, maar gezien de rij wachtenden voor ons kan dat geen kwaad. Keurig om 10:00 uur zijn wij klaar met alle papieren en verwachten naar de auto te mogen gaan. Oei, dat is nou jammer zeg, er zijn nu net even geen minivans meer … Mevrouw, meneer, geen probleem, over 10 tot 15 minuten staat hij klaar J. NOT … drie kwartier later was er nog geen auto te zien, en Marco zijn bloeddruk was gestegen tot ontploffingsniveau. Ik was een beetje aan de praat geraakt met een andere vrouw die er al langer zat te wachten dan ik, het bleek dat zij ook op een minivan zat te wachten, die blijkbaar nu even niet voorradig waren; ze moesten uit een ander filiaal ingereden worden, maar waar dat andere filiaal was werd ons niet helemaal duidelijk. Het leek mij verstandiger om manager-Marco deze kwestie op te laten lossen en mijzelf nuttig te maken door over onze bagage te waken. Na een uur en 15 minuten wachten (ik weet niet precies wat Marco gedaan heeft, maar blijkbaar wilden ze graag “van deze lastige meneer af”) mochten we naar beneden om onze auto op te halen. “Nee, meneer dan is er toch iets niet helemaal goed gegaan,” dacht de medewerkster ons te kunnen melden, “een minivan staat nu nog niet klaar.” Marco was nog geen drie woorden ver voordat zij begreep dat er iets toch niet helemaal goed geregeld was binnen hun bedrijf. We hoefden ons geen zorgen te maken, hadden we al zo lang gewacht boven? Ze ging het gelijk voor ons regelen. Er werd driftig overlegd, een beetje de garage rond gekeken en wij hebben nog eens 10 minuten gewacht, maar dat moet ook eerlijk gezegd, vervolgens kregen we de sleutels van een prachtige minivan, of moet ik misschien meer een maxivan zeggen. “Onze” auto is nog geen drie maanden oud en heeft twee volledige achterbanken, voor elk kind één! Ook voorin zitten we meer dan een beetje royaal. Ik heb zo’n vermoeden dat wij een wat grotere en luxere auto hebben meegekregen dan afgesproken was. 

Nu snel op weg naar de kustweg, waar we zoveel mooie verhalen over gehoord hebben. De kustweg is inderdaad erg mooi! Onderweg twee maal gestopt om van het uitzicht te genieten en natuurlijk om mooie plaatjes te schieten. We hebben wat ruzie met onze mooie auto om de deuren te sluiten en daarna om te openen, maar dat mag de pret niet drukken. Gelukkig ligt het instructieboekje in de auto en weten we nu hoe we alle deuren open kunnen maken J. Om 16:00 uur staan we voor het beroemde aquarium van Monteray Bay, wat we met de biologen in ons gezelschap natuurlijk niet over kunnen slaan. Ook Joey en ik vermaken ons zowaar anderhalf uur in dit echt fraaie aquarium en wachten daarna in het zonnetje op Lisanne en Marco. Daarna nog een ijs gegeten om vervolgens nog een uurtje in de auto te zitten naar ons hotel (alvast richting Yosimte Park, waar we morgen naar toe zullen gaan). Bij de Taco Bel een burito en een taco gegeten, mwah, dat houdt niet over, maar goed, echt veel honger hadden we toch al niet.
Eenmaal terug in ons hotel heeft Marco zich over de foto’s ontfermd en heb ik daarna ons blog bijgewerkt. Vandaag hebben we wifi op de kamer, dus als Joey morgen wakker wordt, kan hij mij laten zien hoe hij het plaatst (iets via zijn mail of zo, heb ik nog niet echt goed kunnen zien). Het plaatsen van de foto’s wil nog niet zo lukken. Ik heb bedacht misschien maar via Flickr te gaan werken, dat account heb ik al, maar tot nu toe heb ik nog te weinig de gelegenheid gehad om de computer met internetverbinding in mijn handen te krijgen.

Erica

Dinsdag 19 juli

We stonden wat laat op om 8:30 en toen moest iedereen dus nog douchen.  Om 10:00 gingen we ontbijten we dachten om lekkere croissantjes te eten maar die waren er niet  meer dus toen proberden we wat en probeerde dus maar wat anders rozijnen chocola brood, een oatmeal cookie, chocola broodje een blauw bes broodje. Een heerlijk ontbijt. Na het ontbijt splitste familie Hensing zich op Joey & Erica gingen wat spullen kopen en Marco & Lisanne gingen naar het hotel om te rusten. Hierna gaan we naar de pier naar de zeeleeuwen  en vervolgens naar Alcatraz op naar de gevangenis eenmaal bij de pier moesten we in een lange rij gaan staan om op de boot te komen. Op de boot gingen we naar Alcatraz. Op Alcatraz waren er veel dingen die leuk waren Lisanne interesseerde alleen de vogels daar en de bloemen toen we binnen in het gebouw kwamen waren er audio rondleidingen en ze waren er zelfs in het Nederlands dan is dat wel wat makkelijker te begrijpen.  De tour duurde redelijk lang en Erica had op Lisanne gewacht met de haar radio maar er ging iets mis en moest weer helemaal over nieuw beginnen gelukkig kon ze een  Beetje doorspoelen maar dat hielp ok niet veel . Eenmaal klaar met de tour konden we weer op de boot stappen en richting het hotel Marco wou noch langs de zeeleeuwen om ze te bekijken de rest ging naar het hotel. Marco,  Joey, Lisanne wouden even rusten en zouden naar Chinatown gaan maar dat is uiteindelijk iet doorgegaan die wouden wat meer rusten ondertussen is Erica een was aan het draaien in een wasserette. 

Maandag 18 Juli

We zijn de vorige blog vergeten nagekeken op spellingfouten we dachten dat papa dat al had gegaan maar dat blijkt dus niet zo te zijn we kijken of we dit nog kunnen aanpassen.

S´ochtends hebben we bij Boudin ontbeten. Waar we de grootste lol hadden met papa zijn koffie. Lisanne had ook weer der gededer moment gehad. Ze hadden de ice koffie namelijk iets te letterlijk genomen en hadden gewoon eisklontjes bij onze koffie gegooid (geen aanrader). En toen begon Lisanne der zeg maar alles in te gooien wat ze maar in handen kreeg. Toen zijn we nog even kort naar het hotel gegaan. Hierna zijn we in 2 groepen opgesplitst. Papa is naar de GGB park geweest en heeft daar weer onwijs veel foto’s genomen in de Japense en botanische tuin. Mama, Lisannen en ik zijn maar gaan shoppen deuhhhhhh. Mama en ik hebben een geslaagde dag gehad Lisanne wat minder ze heeft wel nieuwe oortjes gevonden voor der MP3 speller. Zo rond een uurtje of kwart voor 3 waren we allemaal wee in het hotel om ons klaar te maken voor de honkbal wedstrijd. Kwart voor 5 zijn we maar eens een tentje gaan zoeken om te eten uit eindelijk zijn we bij een Burger King gaan eten wat ons niet zo goed is bevallen jammer genoeg. Toen met de bus op naar de honkbal wedstrijd. De honkbal wedstrijd was echt geweldig. Er waren mooie acties gemaakt een homerun geslagen der is een knuppel kapot geslagen en er zijn 2 dubbel spells gemaakt (dat is wanneer je 2 mensen tegelijk uit maakt voor de honkbal dummy’s). Weer terug met de bus waar we eerst een kwartier op hebben moeten wachten en toen hebben we ook nog eens heel lang hebben moeten wachten omdat het verkeer voor ons niet wou opschieten. Uiteindelijk is zij we zo rond 12 uur weer terug in het hotel tijd om te slapen.

Slaap lekker,

Joey

Zondag 17 juli

De eerst nacht  in Amerika met de onvermijdelijke jet-lag. Gelukkig viel het allemaal wel mee. Rond vier uur s’nachts was de hele familie stil actief om de andere niet wakker te maken. Gelukkig had ieder voor zich door dat dat was mislukt. Uiteindelijk rond 8 uur opgestaan en gedoucht.

Bij de lokale supermarket een ontbijt gekocht en deze heerlijk op de pier opgegeten.  Een grote meeuw , die iets mank liep, en later een groepje duiven waren onze metgezellen voor het ontbijt.

Om een of andere reden leken de vogels wel verbaast over deze gulle toeristen, maar ja een gratis ontbijtje sla je natuurlik niet over. Wat zal hier nu achter zitten?

Daarna rustig naar het hotel terug gelopen en nog geen 50 meter verder stond de verklaring van  het gedrag van de vogels. Een bord met daarop DO NOT FEED THE BIRDS.

Om tien uur het bekende kabeltrammetje down town genomen. Het was rustig en konden gelijk de eerste de beste nemen, van lange rijen was er hier geen sprake. De rit zelf, naar het eindpunt was leuk . Onderweg veel te zien en mooie uitzichten.  Daarna bij Union square gewinkeld door de mannen en geshopt door de dames. Het laatste kost natuurlijk aanzienlijk meer tijd!

Joey heeft een baseballpet en een shirt van de SF Giants gescoord en kan morgen dus in stijl naar de wedstrijd Giants vs Dodgers. De dames hebben niet zoveel gevonden en moeten nogmaals gaan shoppen deze week.

Terug naar het hotel even rusten en dan naar de Golden Gate Bridge. In de buurt van het hotel stopte geen bussen naar de Golden Gate Bridge dus even een stukje lopen in Lombard street en je bent bij de bus. Zucht  dit is de steilste straat van SF met een helling tot 27 graden. Misschien zal je het urban alpinisme moeten noemen )voor dummies. Op een gegeven moment is er een stukje met acht haarspeld bochten waar auto´s met een gangetje van nog geen 5 miles per hour naar beneden su(v)kkelen tussen de mooi aangelegde bloemenperken door. Het leverde weer een paar fraaie ¨plaatjes op. Boven een geweldig uitzicht over het centrum van SF. Doorgelopen naar de bus en  op naar  GGB. Je ziet dat de Amerikaanse gewoonte om alles af te korten wordt overgenomen. De busrit duurt wat lang want er zijn vele toeristen op dezelfde weg. He he uiteindelijk bij GGB aangekomen en wat foto´s gemaakt. Daarna wat familie foto´s geschoten met de beroemde achtergrond. Het enthousiasme om over de brug te lopen was tot een dieptepunt gezakt. Joey en lisanne bleven in het parkje wachten en Erica en ik liepen een stukje de brug op. Erica haakte af maar ik ben dapper doorgelopen tot de eerste grote steunpilaar en heb een prachtig uitzicht over de baai en de sky-line van SF. Uiteraard is dit gepaard gegaan met het nemen van een paar foto’’s. Ok het was meer dan een Gigabyte maar de onderwerpen vroegen er gewoon om om op de gevoelige plaat te worden vastgelegd. Terug gelopen en het gezin was weer herenigd. Bus genomen en daarna zou een tweede volgen. De laatste reed aan ons voorbij met een gebaar van er komt een volgende. Ja wachten of dan maar weer een stukje lopen. Dit keer een straat parallel aan Lombard genomen met een aanzienlijk aangenamer heiliningspercentage. Even in het hotel bijgekomen. Joey kijkt nog een honkbal wedstrijd die maar niet af lijkt te lopen. Daarna heerlijk gegeten in een Italiaans restaurant  waarbij het is gelukt om vier verschillende hoofdgerechten en desserts te bestellen. Konden wij leek van elkaars gerechten proeven. Omdat wij zoveel hadden gelopen en het tijdsverschil van negen uur waren wij bijna KO en dus vlug terug naar het hotel om ons mandje in te duiken. De honkbal wedstrijd was in de 14-tiende inning toen de tv uitging. Morgen zullen wij weten hoe lang men is doorgegaan. Voor ons was het echter game over.

Zaterdag 16 juli

Om 04.15 uur ging de wekker, dat is toch geen tijd, oefff!  Even over 5 rijden we weg, op naar Schiphol, waar onze chauffeur Bart,  ons een ruim half uur later afzet. Bart, je bent echt geweldig om op zo´n vroeg tijdstip bij ons voor de deur te staan om ons weg te brengen.
Eenmaal op Schiphol gaat alles heel veel sneller dan we verwacht hadden. Het was nog lang niet zo druk als we verwacht hadden, er stonden nauwelijks rijen, maar doordat Marco zo´n mooi KLM-kaartje heeft, mochten we bovendien in de voorrangsrij gaan staan. Na het inchecken hebben we een plekje opgezocht en heb ik nog een lekker tukje gedaan, geen idee wat de rest gedaan heeft. Ook het boarden ging vlot, waarna we zonder problemen weggevlogen zijn. Om 11.30 uur plaatselijke tijd (voor ons dus al 20.30 uur) zijn we geland. We hadden ons voorbereid op lange rijen in San Francisco, maar ook hier waren we er weer zo doorheen, onze koffers stonden zelfs al naast de band op ons te wacht; wat een efficiëntie!
Nadat we hadden ingecheckt zijn we een stukje gaan lopen naar Pier 39 en hebben we een hapje gegeten. Toch maar terug naar het hotel om een klein beetje bij te slapen. Twee uur later ging de onverbiddelijke wekker en zijn wij op pad gegaan om nog een stukje van San Francisco te ontdekken. In Chinatown hebben we de avondmaaltijd gebruikt, maar daarna was het hoog tijd om ons mandje op te zoeken. Het is tenslotte al 21.00 uur, echt bedtijd (OK, Joey kijkt nog even naar honkbal, Marco zet de foto’s  op de harde schijf en ik schrijf nog even dit verslag; Lisanne is al onder zijl). Slaap lekker allemaal!

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team