Toen we bij de boot kwamen hoorden we dat de groep voor ons walvissen hadden gezien een dolfijnen dachten we dat we misschien ook walvissen. We gingen de zee op om dolfijnen of walvissen te zoeken. Lisanne zag als eerst een pluim van de walvissen Joey en Erica zagen daarna dat de walvissen pluim Marco heeft hem gemist. Later hebben we de walvissen op 10 meter ver gezien. Geen dolfijnen wel de blauwevinvis het grootste dier te wereld. San Diago heeft San Francisco verslagen met de zeeleeuwen pier 39 heeft het verloren van San Diego Bay. Korte samenvatting er komt meer.

Lisanne

De omschrijving van ons motelletje van vannacht door mijn dochter is niet bepaald florisant. Het motelletje was dan ook niet bepaald geweldig, maar haar omschrijving maakt nog een  beetje dramatischer dan het in mijn ogen was. Moet gezegd, bepaald modern was het niet en de wasbak was inderdaad meer dan aan vervanging toe. Enfin, na een nacht op een oud, doorgezakt bed, hebben we een ontbijtje genoten bij Denny’s. Marco en hebben weer een “ontbijtje” gedeeld, Joey heeft zijn best gedaan door voor de “pancakes as many as you can” te gaan (na de 4^e heeft hij de pancake-handdoek in de ring moeten gooien) en Lisanne had een heerlijke Hawaiiaanse variant op breakfast. Naast de eieren en bacon had zij Macadamiannoten in haar pancakes, cocosnootslagroom erbij, natuurlijk de sirop en wat gebakken ananasstukjes. Nou, voorlopig hoeven wij niet meer te eten!
Voor vanochtend stond Joshua Tree National park op het programma, om daarna door te rijden naar San Diego. We hebben de laatste weken al veel National parken gezien, maar ook deze was weer zeer bijzonder. De boom zelf is al bijzonder op zich, maar daarbij zijn er in het park ook enorm veel, tja, hoe moet ik dat nu omschrijven? Steenhopen? Hmm, dat is het niet, rotsen ook niet. Het is net of de reuzen leuk bezig zijn geweest om “kiezelsteentjes” op te stapelen. Telkens weer nieuwe hoopjes hebben ze neergelegd. Bij andere rotsen in het park zie je nog duidelijk dat het één rots geweest is, maar zijn ze wel in stukken gespleten en vaak lijkt het dan of ze weer aan elkaar gelijmd zijn. Werkelijk heel bijzonder.
Voor de rit naar San Diego hebben we verder geen omwegen meer genomen, we waren wel een beetje klaar met de scenic routes. Hoewel ze ons over het algemeen heel mooie stukjes van USA hebben laten zien (op Death Valley na, Joey en ik bekijken de witte pickups nog steeds met enig wantrouwen, Marco lacht ons volledig uit. J ) , willen we nu in tempo doorrijden. Rond 14:00 uur vonden we dat we wel een ijsje konden nuttigen als lichte lunch. Een pitstop bij een Mac-drive leek ons een goed plan. Nou, je zult het geloven of niet, maar dat is ons niet gelukt! In de anderhalf uur die volgde, hebben we 1 aangegeven Mac niet gevonden (dus maar weer de snelweg op, bleek dat hij 1 km verderop lag, ja, zover zoeken wij hem niet!), 3 Mac’s gemist omdat pas na de afrit aangegeven werd dat er een Mac was (dat geloof je zelf toch niet!!), we 1 M zagen vanaf de weg (we hadden inmiddels geleerd van twee eerder gemiste Mac’s ) en dus de afslag maar namen. Bleek dat deze M nog in aanbouw was (we hebben werkelijk in een deuk gelegen, ha, ha, ha) en tenslotte één afslag hebben moeten missen (wel de aankondiging gezien en de afslag nog niet gemist, YES!), maar er reed een vrachtwagen rechts van ons, waardoor we de afslag niet konden nemen. Kortom, we zijn om 15:30 uur in San Diego aangekomen, zonder een ijsje te kunnen eten bij de Mac.

Eenmaal in onze Best Western geïnstalleerd (Lisanne zal dit hotel vééél vriendelijker omschrijven dan onze vorige shelter J), is Marco een kort tukje gaan doen en heb ik de hongerige magen van ons gespuis gevoed met een klein tussendoortje. Hierna zijn we op pad gegaan naar de shoppingmal om een beetje rond te kijken. Hier hebben we ook onze maaltijd genuttigd bij de Food Court. Dit was een zeer welkome afwisseling op de hamburgers en de pizza’s, die we (hoewel ze vaak echt best wel lekker waren) nu echt wel helemaal gezien hebben. Gelukkig zijn we vanaf nu weer in de stad, waar we ruimere keuze hebben uit restaurantjes.

Erica

Iedereen was vroeg wakker, iets te vroeg, om 2 uur lag iedereen stil te rusten, iedereen is uiteindelijk in slaap gevallen. Om 7 uur was iedereen echt wakker, zelfs Lisanne was wakker. Zij ligt meestal nog op één oor. Na een lekker granenontbijt met melk en wat fruit, op naar de auto. Bij de souvenirshop even gestopt om de Bearizona folder te zoeken, want die was kwijt geraakt. Lisanne ging mee, Lisanne zocht de folder maar tevergeefs, wat ze wel vond was een mooie cowboyhoed eehmm ik bedoel cowgirlhoed, een echte Stetson. Lisanne heeft hem gekocht van haar rapportgeld, die had ze nog voor 2x tegoed. We gaan weer in de auto *zucht*, we gaan ook een korte stop in  Bearizona maken voor Lisanne omdat die zo graag de wolven daar wou zien. Dus we gaan door de drive-through van Bearizona. Eerst kwam de ezels niet erg interessant waren, behalve voor de camera’s die Marco een Lisanne in hun handen hadden. Het was rijden stop, stop, stop nee, nee naar achter nee ik zit precies goed. Erica werd er niet goed van, ooh die foto’s ook. Na de ezels zijn de schapen met grote hoorns aan de beurt … het zelfde liedje stop, rij door, nog een paar centimeters.  Na de schapen waren de wolven, niet echt handig zei iedereen in de auto. Lisanne door het dolle heen. Waar zijn ze? We konden ze maar niet zien! Lisanne wilde echt niet weg totdat we ze hadden gezien. Uiteindelijk zei Marco: “Ik zie ze, nou ja, ik zie een poot.”. En inderdaad 1 witte poot stak recht op. We dachten dat het rotsen waren, moet je na gaan hoe moeilijk ze te spotten zijn in het wild. Dus na lang zoeken gingen we verder. Lisanne helemaal blij dat ze haar lievelingsdier heeft gezien, fam Hensing ging dus verder naar de grote hoornschapen, niet dezelfde als die daarvoor, maar net iets anders. We gingen door, op naar de witte bizons, witte? Ja witte. Blijkbaar zijn er ook witte bizons. Weer rijden stopen, rijden stopen, om veel van deze dieren te fotograferen. Vervolgens  de bruine bizons. Daar gaan we weer naar de zwarte beer. De eerste beer die we zagen was ver weg dus wij door rijden, komt er een beer op de weg en toen nog een beer, wow, wat veel beren! We waren klaar met de ride-through, dus door de walk through.  Toen iemand zei dat er in de walk-through vooral baby dieren waren rende Lisanne verder, totdat Lisanne helemaal enthousiast werd: wolven welpen “wat cute” :D. Lisanne bleef lang bij deze Alaska wolven er waren, 3 Alaska wolven een 1 andere wolf maar die naam hebben we niet onthouden. De Alaska wolf was wit en de andere wolf was grijs en een beetje wit. Het verblijf naast de wolven was voor de  bere jongen. Eentje daagde de hele tijd een ander beertje uit (zo lief), daar heeft Lisanne heel veel foto’s van. Na een foto van de beren en Joey en Lisanne, ging Lisanne bij de wolven staan om daar een foto van te hebben, toen er een wagen langs reed. “We gaan de wolven eten geven.” Lisanne door het dolle heen, maar haar fotocamera had Joey nog. Lisanne rent naar Joey, Marco legt aan de verzorger uit dat Lisanne’s lievelingsdier de wolf is, dus mocht Lisanne helpen met het vlees in de verblijven gooien. Lisanne helemaal blij. Joey heeft dat wel even gefilmd en Marco heeft er foto’s van. Een TOP dag voor Lisanne. Het enige wat we nog hoeven te doen zijn de andere verblijf langs gaan dus gingen we langs de wasbeer. Er lag er een in het water, hoewel het meer op een bever leek. Ook nog langs de lynx en even langs kleine vosjes en een stinkdier en dan toch maar naar de vogelshow. Daar was er een valk en een uil en nog en paar vogels. De vogels vlogen heel laag over het publiek. Marco kan hiervan getuigen, twee vogels zijn niet rakelings langs hem gevlogen, maar hebben beide daadwerkelijk zijn oor geraakt met de tip van hun vleugels tijdens hun vlucht. Nog 1 ding te doen, even de souvenir shop in gaan. Daar heeft Lisanne een knuffel van een wolf gekocht, die ze Lunia noemt. Eehm jongens, we zouden EVEN langs gaan, het is inmiddels 3 uur verder … We hebben tenminste lol gehad nietwaar. In de auto dan maar weer. Lunch hhhmm daar had iedereen wel trek in Joey nam een 12 inch sandwich met ham en salami, peperjack kaas, jalapeῆo, sla en wat tomaten. Lisanne nam ook een 12 inch sandwich met rosbief, Zwitserse kaas, sla, tomaten en rode uien. Marco en Erica deelden een burito, het was iets te groot om er allebei een te nemen. Ze deelde ook de cola, Joey & Lisanne deelden ook een large beker met cola. Genoeg, dan gaan we verder in de auto. Gelukkig hebben we nog geen hotel geboekt zeg, dan hadden we tot 23:00 uur door moeten rijden! We reden met de auto en toen zagen we een lange trein. Een hele lange trein. Daar rijdt ie … daar is hij nog … komt er nog een einde aan… hij is er nog steeds… OMG hij is er nog steeds … We rijden aan het einde van een bocht daar was eindelijk het einde … volgens mij was hij 1 km lang. Marco bevestigde deze vermoedens, door te zegen dat ze wel 1,5 km lang konden zijn in Amerika.
We konden kiezen tussen 2 wegen. Volgens Erica was de Route 66 ietsjes korter, maar waarschijnlijk duurde hij langer, omdat ook dit weer een scenic route was. De andere route was de snelweg. Dus gingen Route 66 rijden. Foute keus qua snelheid, we hadden heel veel haarspeldbochten. Bergje op, bergje af waar je maar 15 miles per hour kon rijden en zelfs in de scherpe bochten mochten we niet sneller dan 10 miles per hour. We reden langzaam in de auto, toen er een ezel langs de auto liep. Marco en Lisanne wilden een foto maken van dit dier. We stopte even voor de ezel, bleek er een dorpje daar te zijn, genaamd Oatman. Dus we keken een beetje rond. Dat was erg leuk, dat had niemand van ons  zien aan komen. Er was ook een ezelsjong, die heel schattig, een stickertje op zijn hoofd geplakt had: “Don’t feed me anything”. Na een stop van ongeveer 45 minuten rijden we weer verder. En ongelofelijk wat we nu toch zien, we mogen zomaar 30 miles per hour …  WOW. Toen we om 19:00 nog steeds geen hotel/motel hadden, omdat we in “the middle of nowhere” zaten, gingen we naar het dichts bij zijnde dorpje. Op de kaart zagen we dat we er nog ongeveer een 1 uur en 15 min vandaan waren. Hopelijk hebben ze daar een motel of hotel. Dat was er, maar of je er blij mee moest zijn … Het zag er niet al te fris uit, de smaak de persoon die de dekbeden had uitgekozen was vreselijk, de wasbak zag er uit alsof het jaren geleden vervangen had moeten worden, om over de douche niet te spreken. Maar tja, we gingen daar toch slapen, de kamer had tenminste arico dat lucht erg op.

Ik hoop dat jullie nooit in z’n motel hoeven te slapen, welterusten.

Lisanne

Bijna iedereen was laat wakker. Mama en ik waren ongeveer 8 uur wakker. Papa was weer veel te vroeg wakker. Lisanne was de echt uitslaper die heeft het volgehouden tot 9:10 uur. Toen we wakker waren was Papa nergens te bekennen dus hadden we ons voorgenomen om te gaan douchen tandenpoetsen enz. en als Papa dan nog niet terug is dan zouden we gaan ontbijten. Na alle activiteiten nog geen papa, dus zijn we maar gaan ontbijten. Het fruit hier in Amerika is echt over heerlijk aardbeien, druiven, watermeloen heeeeeerrrlijk.  Ook nog het traditionele granenontbijt met melk. De kersen waren iets te hard, maar misschien kwam dat ook wel omdat een deel van de kersen per ongeluk  waren bevroren door de koelkast :S. vervolgens nog een beetje genikst wat ook wel prettig is. Even na 10:00 kwam papa terug van zijn ochtend fotoshoot. Daarna zijn we naar een IMAX theater gegaan om een film te kijken over de Grand Canyon. De film was best wel heel erg goed gemaakt het was echt heel leuk om naar te kijken het duurde niet te lang het was niet te saai dus dat was wel mooi. Direct daarna was  er een vogelshow wat echt geweldig begon. Maar toen……. begon het te regenen T.T., dus toen werd de vogelshow voor 10 min verschoven en als het dan niet meer zou regenen dan zou hij weer doorgaan. Na 10 min was het nog niet gestopt dus de vogel show ging niet meer door. Het was ondertussen half 2 dus de jongeren onder ons hadden HONGERRRRR. Dus we zijn maar wat te eten gaan zoeken. Uit eindelijk zijn we bij een Wendy’s beland wat je maar 1 keer in je leven doet, omdat je er daarna nooit meer in de buurt wilt komen. De mensen die er werkten waren niet echt sympathiek en het eten was niet echt geweldig. We zijn toen maar weer terug gegaan naar het hotel. Papa en Mama boodschappen gingen doen voor het avondeten en voor morgenochtend/middag. Toen ze eenmaal terug waren snel aan tafel want ze hadden warme kip meegenomen en garlicbread. De kip was niet over heerlijk al was ik wel blij dat we warm eten hadden. Het garlicbread daarin tegen was gewoon echt niet te eten, je proefde de galic niet en het brood was ranzig. Na het eten zijn we nog wat foto’s gaan nemen bij de Grand Canyon *zucht*, het houdt ook nooit op hè. Ach ja, wat doe je er aan. Nog wel wat leuke foto’s van ons 4-en. Want die moeten er ook zijn. Hierna weer terug naar het Hotel. Na thuiskomst  weer de bedden in en TV kijken (honkbal :D). Toen dat eenmaal afgelopen was op naar dromen land.

Slaap lekker 

 Joey

We begonnen de dag met een ontbijt, omdat Lisanne niet kon wachten met eten. Er liepen alleen wat mieren over het eten, jammie dat is vast lekker krokant…. Dan maar geen cereals, dus aten we wat fruiten, een oud restje cornflakes en wat yoghurt met honing. Daarna op naar de auto en de tom tom instellen …. … waar is de tom tom eigenlijk? Ehhm, oeps, die is er niet. Die moeten we dus even vinden: alle tassen doorzoeken, alle rugzakken binnenstebuiten keren. Noppes, niets, nog eens in de kamer kijken, yes!, gevonden hij lag onder de dekens van Joey en Lisanne. Niet de plek waar iemand het had verwacht, maar tja, we hebben hem tenminste gevonden. In de auto dan maar en op weg naar de volgende plek. Eerst naar de supermarkt om even wat te kopen voor de lunch. We hebben wat fruit gekocht  en wat brood, en nog een ding voordat we weggingen, tanken. Onderweg nog gestopt om te lunchen: wat aardbeien hmmm, die zijn lekker, dan nog de kersen en wat brood en wat pizza van de vorige dag,  iedereen genoeg? Mooi, dan gaan we door. Onderweg hebben Marco, Erica & Lisanne van de bliksem genoten, Joey sliep. Natuurlijk is de familie Hensing bij de Grand Canyon gestopt om van het uitzicht te genieten. Marco heeft weer duizenden foto’s gemaakt.  In het park aangekomen heeft Erica ingecheckt, de rest heeft een parkeerplekje gezocht. Bleken we precies voor de lodge geparkeerd te hebben. Erica probeert onze kamer in te komen, na 3 x kwam ze er achter dat ze voor de verkeerde deur stond. Oeps, blunder van de dag, eenmaal in de goede kamer aangekomen hebben we onze koffers neergezet en zijn we even gaan rusten. Na een poosje gingen we maar avondeten met fruit en brood, wat eten we toch regelmatig hier in Amerika. Na het avondeten gingen we tv kijken: Harry Potter en de geheime kamer deel 2. Dus Lisanne vond het moeilijk te volgen hoor allemaal in het  Engels. Na Harry gingen Erica en Lisanne slapen, de rest had het niet gered tot de einde van de film.

Lisanne

Vandaag trekken we weer door naar de volgende locatie: Lake Powell. Even relaxen, even “niets doen” en geen mooie uitzichten opzoeken of vele stops maken voor de fotoshots. Deze keer doen we er echt de verwachtte 3 uur over om er te komen. Als we bij de bali staan om in te checken kijken ze ons wat verbaasd aan, we zijn veel te vroeg, de kamers zijn nog niet klaar voor de nieuwe gasten. Ahh, daar hadden wij natuurlijk niet aan gedacht, zo gewend zijn we inmiddels dat we pas ergens tussen 16:00 en 18:00 aankomen. Bovendien bleek dat zij hier zomer- en wintertijd kennen, dus zitten we weer in dezelfde tijdszone als in California en hebben we dus maar ‘twee uur’ over de reis gedaan. Nadat we de omgeving een beetje verkend hebben en vooral niet de lobby met airco verlaten hebben (tsjéé, wat is het hier warm!!), besluiten we in het dorpje verderop te lunchen. Deze keer willen een Denny’s, een soort van Mc Donnalds, proberen. We willen doorlopen naar een zitplaats, maar worden al snel aangesproken “We’ll be wright over to sit you, one moment please.”. OK, tot zover dus de vergelijking met de ons welbekende Mac. Ondertussen informeer ik bij Marco en Joey waar ze Lisanne gelaten hebben. Op dat moment komt Lisanne verontwaardigd binnen zeilen: “Zeg! Willen jullie voortaan de auto niet op slot doen als ik er nog in zit!!”, waarop Marco, Joey en ik in lachen uitbarsten. Verbaasd vraagt Lisanne waarom we daar nu zo om moeten lachen. Ook zij moet wel lachen als ze hoort dat ik de seconde voor ze binnen kwam lopen gevraagd had waar Lisanne gebleven was. Bij Denny’s bestel je ook niet aan de counter, maar komt de serveerster met menukaarten naar je tafeltje toe en neemt de bestelling op. Ze kijken iedere keer weer verbaasd op als Lisannen haar favoriete drankje bestelt: warme chocomelk. Rare jongens die Amerikanen, dat ze dat nu nog niet weten, wij weten het tenslotte al heel lang J. Ook bij het uitserveren blijk dat de Mac de vergelijking beslist niet kan doorstaan. Een dubbele cheeseburger is echt zo groot als ze op het plaatje van het menu laten zien: zo groot dat het werkelijk niet in je mond past en de hamburgers zijn geen voorgeperste jongens, maar lijken wel met de hand gedraaide burgers. Ook in smaak wint de Denny’s het ruim van de Mc Donnalds. We hadden ook nog voor een voorafje kunnen kiezen en voor een dessert, maar gezien Joey ruim een kwart van  de burgers van Marco en mij heeft moeten verorberen (wat moeten we later zonder onze Joey??), hebben we de toetjes maar overgeslagen. Denny’s gaan we zeker onthouden!
Terug bij ons resort (ja, een heus resort deze keer!), konden we vlotje inchecken. Snel naar onze kamer om van de airco te genieten, buiten is het echt stervens heet. Deze keer heb zelfs ik een tukje gedaan in de middag, terwijl Joey, uiteraard, honkbal keek. Ook Lisanne kijkt inmiddels met plezier naar een wedstrijd en roept geregeld “oeoeo, dat is een mooi dubbelspel!”. Aan het eind van de middag een cruise besteld voor morgenmiddag, wat boodschapjes gedaan voor het avondeten en het ontbijtje op ons balkonnetje. De brochure van de verschillende activiteiten vallen ons zwaar tegen. We kunnen een raceboot huren (en dan heb ik het niet over een kinderachtig speelgoedbootje!), ook nog met waterski’s als we willen, maar dat zien we toch eigenlijk niet zo zitten. De jetski staat er ook tussen, daar denken we nog even over na. De verwachte lessen in waterskiën of andere wateractiviteiten hebben ze niet. Dat is echt jammer, dat is wel wat we verwacht hadden. Hmmm, morgen misschien nog maar eens beter naar informeren.
Vanaf ons balkonnetje hebben we een leuk uitzicht over het meer en, bijna nog leuker, het uitzicht over de helling waarvan de boten op de autotrailers gevaren worden, of juist achteruit het water in gelaten worden. Het zijn ook geen kleine bootjes die het water in gereden worden, het zijn “gewone” raceboten, tot aan kleine cruiseschepen aan toe. Deze laatste worden met een oplegger met vrachtwagen vervoerd. Wat ik me ook nog niet eerder gerealiseerd had, was dat de auto’s die zo’n boot het water in rijden, veel hoger moet staan dan gebruikelijk. Er zit dan ook veel meer ruimte tussen de wielen en het chassis bij deze auto’s dan gebruikelijk.
We kijken ’s avond nog of we sterren zien, maar die laten zich vanavond niet zien. Zou aan de bewolking kunnen liggen, die was wel aanwezig aan het eind van de middag. 

Lake Powell bleek toch iets minder te bieden dan wij hadden gedacht. Het watersportvertier is beperkt of je moet een grote speedboot of waterski’s huren. Erica en de kinderen zijn naar het zwembad gegaan. Ik ben wat foto´s gaan maken van de omgeving. Ik ben naar de Antiloppe (pas valley) gereden. Google maar eens op foto’s van deze pas. Fotografen uit de hele wereld komen hier naar toe vanwege de bijzondere lichtinval en kleuren. Aangekomen bij de Antiloppe pas blijkt dat je er alleen in een grote groep naar binnen gaat. Erger is dat ik na twee minuten in de schaduw al aan het smelten ben. Dat gaat het dus niet worden. Anderhalf uur door de bloedhitte vind ik dit niet waard. Verder gereden en nog een aantal foto’s gemaakt op zijn Japans. Dat wil zeggen auto met airco uit, foto’s schieten en terug naar de koele wereld van de auto.

Op het einde van de middag een boottocht over Lake Powell gemaakt. Mooie uitzichten over het meer en een stuk door Antiloppe valley. Alleen dan van de buitenkant, terwijl de mooiste plaatjes te schieten zijn als je er door loopt. Omdat ik het culinaire deel van de vakantie niet wil overslaan, een overzicht van het avondeten. Wij waren naar Page gereden en zijn eigenlijk vrij random bij een pizzeria uitgekomen.  Deze bleek opgebouwd te zijn uit een oude radarboot. Zoals meestal, waren wij weer in staat de Amerikaanse serveersters in verwarring te brengen. Joey bestelde de grootste pizza, Lisanne en Erica een standaard formaat en Marco een spaghetti. Dit alles werd vooraf gegaan door een Caesar salad family size. De andere bezoekers bleken in staat om een salade en een grote pizza als gezin op te eten. Oeps, wie eten er nu mega porties. De salade en de rest van het eten smaken prima. Omdat de desserts er heerlijk uitzien besluiten wij een doggy doos te vragen voor een klein restantje pizza’s en ons te buiten te gaan aan twee dessert voor ons vieren. Een drie chocolade mousse en een brownie gevuld met ijs waren onze keuzes. Waren tot onze teleurstelling redelijk kleine portie, want het smaakte naar meer. Dit alles in groot contrast tot het andere culinaire deel van Amerika “de kant en klaarmaaltijden”. Eerlijk gezegd vallen deze meestal in de categorie die ik zou willen omschrijven als- smaakloos, klef en mogelijk zoet. Zelfs iemand zonder smaak zou je dit eigenlijk niet mogen aandoen, zonder aangeklaagd te worden voor culinaire mishandeling.   

Marco