Ook vandaag weer de wekker om 7.00 gezet, om op tijd bij onze tweede honkbalwedstrijd van onze vakantie te kunnen zijn. De baliemedewerker van ons hotel had ons gewaarschuwd voor de files die wij waarschijnlijk het hele weekend tegen zouden komen, al zou het zondagochtend waarschijnlijk wel wat minder erg zijn dan zaterdagmiddag. We moesten de kaartjes nog ophalen bij het loket en het was ons niet helemaal duidelijk of alles goed gegaan was, omdat wij een adres buiten de USA hebben op moeten geven. Het geld was wel van de rekening afgeschreven, maar omdat we onze creditcard nu niet meer kunnen gebruiken, wisten we niet helemaal zeker of alles helemaal vlekkeloos zou verlopen. Daarbij wilden we weer, net al de vorige keer, ruim van te voren aanwezig zijn, om het thuisspelende team (de Angels deze keer) te zien inspelen. We hebben weer een ander typisch Amerikaans ontbijt kunnen nuttigen: een donutstentje zit vijf minuten lopen bij ons hotel vandaan. Dat was een prima start van de dag. Het ritje naar Anaheim, daar waar de Angels spelen, viel reuze mee, we hebben geen file gezien, dus we waren er binnen de 40 minuten. Ook het ophalen van de kaartjes ging zeer vlot, waarna we nog een half uur mochten wachten omdat de toegang tot het stadium nog niet open was. Bij de toegang tot het stadium werd Marco teruggestuurd, zijn zoomlens achtte men te professioneel, die mocht het stadium niet in. Da’s nou jammer voor de mooie individuele foto’s, maar er blijft nog genoeg over om mooie foto’s te maken. In het stadion hebben de kinderen en ik nog een Angelspetje gescoord en Joey een Angels bal. Daarbij hebben de kinderen bij het binnenkomen nog een t-shirt gekregen, met Angels achterop en Spongebob voorop. Bleek dat het familiedag was, logisch voor een wedstrijd op zondagmiddag, maar dat hadden we ons vooraf niet gerealiseerd. Nadat we wat van de sfeer hadden geproefd, zijn we naar onze plaatsten gegaan. We zaten deze keer op een heel ander plek dan de vorige wedstrijd. We zaten nu op de vijfde rij direct links boven de dugout van de Angels. We zaten midden in de zon (hmmm, van Sea World hadden we al een leuk kleurtje overgehouden, dat zou vandaag nog een beetje dieper bruin gaan worden J) en we hadden prachtig uitzicht op de dugout iedere keer wanneer de Angelsspelers van het veld naar de dugout liepen. Hier hebben we dan ook mooie foto’s en mooi film van. We hebben genoten van de wedstrijd, er werd leuk honkbal gespeeld, uiteraard hebben we een hotdog gegeten en de dames van ons gezin zijn ieder op het grote scherm van het honkbal stadium te zien geweest. Bij het wisselen tussen de inningen door, worden er altijd shots van het publiek op het grote scherm geplaatst. Lisanne was als eerste van ons tweeën aan de beurt. Spongebob liep over het veld heen, terwijl het Spongebobliedje luid en duidelijk door de speakers te horen was. Lisanne zat bovenop haar stoelleuning enthousiast mee te zingen en mee te swingen. Dit vond de cameramevrouw onder ons blijkbaar leuk genoeg om stadionbreed in beeld te brengen. Gelukkig had Marco zijn camera bij de hand en heeft hij Lisanne op het grote scherm kunnen fotograferen. Met de video heb ik nog net de laatste fractie kunnen opnemen. Bij de volgende inning was ik aan de beurt. Geen idee wat ik deed, ik had inmiddels wel door dat het hielp als je stond en enthousiast mee swingt. Joey stond naast mij te zwaaien met zijn Angels t-shirt dat hij bij binnenkomst gekregen had. Vanaf de plek waar wij zaten kon je ook erg goed zien waar de camera op gericht was, ik had dan ook de videocamera in de aanslag. Uiteraard heb ik mijzelf kunnen filmen, maar helemaal onbewogen zijn de beelden niet, ik moest immers lekker swingen om in beeld te komen J! Marco heeft wel onbewogen foto’s. Tenslotte hebben de Angels ook nog een gewelde homerun geslagen en een punt gescoord. In de laatste inning hebben ook de Mariners nog een homerun geslagen, oei, nu werd het toch nog wel even spannend. Gelukkig is het bij deze stand gebleven en hebben de Angels de wedstrijd met 2-1 gewonnen.

Terug naar huis hadden we wel last van de files, maar minder erg dan gistermiddag. Terug in het hotel hebben we een beetje gerust (we hadden allemaal erg slecht geslapen), waarna we richting Sunset Boulevard zijn gegaan. Deze ligt twee straten voorbij Hollywood Boulevard, dus een minuut of 10 lopen bij ons hotel vandaan. Hier hebben we eerst in een IHOP de avondmaaltijd gegeten, waarna we besloten hadden dat het wel leuk was om in Hollywood naar de film te gaan. De grootste en mooiste bios lag bovendien op Sunset, dus dat kwam goed uit. Na een dikke 20 minuten gelopen te hebben nog geen bioscoop in beeld en de omgeving werd er niet beter op. Wij verwonderden ons zo wie zo al over deze beroemde Boulevard: op het ene moment heb je uitgebreide, fatsoenlijke eetgelegenheden en nog geen 10 meter verderop vallen de huizen bijna om van armoedigheid, echt heel raar! Voor de bioscoop toch maar even navraag gedaan; oei, we waren de verkeerde kant op gelopen, er werd ons geadviseerd de bus te nemen, want het was zeker een half uur lopen naar de bioscoop. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben alle bij elkaar ruim 1 uur en 20 minuten gelopen om uiteindelijk bij de bioscoop aan te komen. Planet of the Apes, deel ik weet niet hoeveel (de film die we wilden zien) was voor de komende voorstelling uitverkocht, maar over anderhalf uur zou er een volgende voorstelling zijn, waar nog wel kaartjes voor waren. Nou, dat dachten we niet! We waren gesloopt!! Terug naar het hotel dus maar. Gelukkig waren we nu al goed in de buurt van ons hotel en was het nog maar een minuut of 20 lopen. Onderweg hebben Lisanne en ik nog mogen genieten van een onverwachte Chippendale voorstelling, deze jongemannen liepen zomaar op straat!
Erica

Twee van de bekendste attracties in San Diego zijn de Zoo en de Sea World. Vandaag naar Sea World, bekend vanwege de orka´s en de shows met andere zeedieren. Wij hebben premier seating en quick queue genomen als optie. Dit bleek in de loop van de dag een goede keuze. Meestal zijn de plaatsen al ruim een half uur voor de voorstelling vol. Met de premier seating heb je dan toch nog plaatsen tot 10 minuten voor de voorstelling zelfs al zijn alle gewone plaatsen vol. De kinderen hoeven niet te wachten voor de achtbaan. In monopoly termen zou je kunnen zeggen: wacht niet in de rij en ga gelijk naar de attractie. De shows met de orka´s zijn geweldig. Wat zijn die beesten groot van dichtbij. Wij zaten hoog en droog. Beneden in de splash zone kan je een gigantische plas water cadeau krijgen als de orka´s dicht bij de rand van het bassin neerkomen of als ze expres met hun staarten op het water meppen om een mini-tsunami te creëren. Ook de dolfijnenshow was een leuk spektakel. Behalve de dolfijnen, de griend(en) en verschillende vogels waren er ook Cirque du soleil-achtige scenes.  Werkelijke een andere klasse dan een voorstelling in het dolfinarium.

Lisanne en Erica zijn de dolfijnen gaan voeren en aaien. Dit was leuk maar heel erg kort, voordat zij een dolfijn goed hadden geknuffeld moesten zij al weer weg. Een familie daarvoor had veel meer tijd gekregen.

Daarna naar een zeehondenshow, waar de mensen de hoofdrol speelde! Een clowneske schoonmaker. Leuke liedjes (voor papa´s en mama´s) en dansjes uit de jaren 70. Daarna nog een “huisdieren”- show gezien, die erg grappig was. Nooit geweten dat je zelfs katten zo goed kon africhten. Tricolien en Lucas hebben nog veel te leren. Door het mooie weer en de hele dag in de buitenlucht hebben wij nu de zelfde kleur als de oorspronkelijke inwoners van dit land. Moe terug naar het hotel. Heerlijk gegeten bij een authentiek Koreaans restaurant. Hele andere smaken dan wij in het westen gewend zijn. Voor Erica en de kinderen de eerste keer dat zij Koreaans eten maar zeker niet de laatste. Het enthousiasme was hoog. Doodmoe is iedereen daarna in slaap gevallen.

Marco

We begonnen met een ontbijt, een gratis ontbijt van het hotel. De keuze was erg beperkt. Vervolgens gingen we gelijk in de auto op naar de beroemde gaslamp wijk met zijn drukke uitgaans leven, maar eehmm we waren er 10:00, dus van het uitgaan hebben we weinig gemerkt. Dan maar voor Lisanne haar dolfijnen trip kijken. We kwamen er aan toen we hoorden dat we misschien ook walvissen konden zien, maar hoe kan dat? Het was het seizoen toch niet? Dat klopt, het was niet het seizoen, maar er ontwikkelde zich een orkaan bij Mexico (of was hij nu net geweest?), dus is de kril van richting veranderd. Kril is het eten van de walvis, dus net als de kril ging de walvis naar San Diego. Nou ja, we hadden de walvis eigenlijk helemaal uitgesloten en nu we zien hem misschien toch nog! We gingen op de boot, gelukkig had Erica haar polsbandjes omgedaan en haar medicijnen tegen misselijkheid ingenomen. De boot ging erg snel, de boot had 2x  125 pk motoren en de douane boot die we even later passeerden, had zelfs 4 motoren van 225 pk. Die zal vast snel gaan. Lisanne had het eerste zeedier gespot, een zeeleeuw die in het water lag. Het lijkt wel of die zeeleeuw ons volgt, “De zeeleeuw volgt ons, op de hoop dat we hengels uitgooien, dan kan hij gratis eten krijgen” zei onze begeleider. “Ha, ha, natuurlijk, die dieren zijn ook niet dom hoor.”, zei een familielid van de familie Hensing. Nou ja we laten de zeeleeuw met rust, op naar de dolfijnen of walvissen natuurlijk. Lisanne zag alweer als eerst een ander dier, zij is snel! Het was een walvisspuit en een 2^e , ooh heeft iemand die gemist, ja Marco heeft hem gemist. Balen voor je. We gingen er naar toe varen, misschien zagen we hem nog een keer, maar nee, helaas. Op een gegeven moment lag onze boot gunstig tussen een aantal walvissen in. Er waren er twee rechts van ons, één ergens voor ons en links was er een stukje verdrop ook nog een walvis aan het fourageren. We hebben wel vele walvissen gezien, zelfs een staart, behalve Lisanne die viel net achterover die heeft de staart niet gezien. We hebben vooral veel ruggen gezien. De walvissen gaan natuurlijk niet uit het water springen, dan waren we vast uit de boot gevallen vanwege de golven. We gingen terug naar de baai. Met Erica ging het echt niet goed en daar bij voelde Lisanne zich ook niet lekker. Erica heeft 2x overgegeven maar daarna voelde ze zich een stuk beter, gelukkig maar. Terwijl we terug gingen zei onze kapitein “we wil beat San Francisco” we  zagen een paar drijvende plateau’s in het water, daar lagen zeeleeuwen op. Veel meer dan in San Francisco op pier 39, waar er toen maar 4 lagen. Hier Lagen er veel meer. Je kon ze niet meer onderscheiden van elkaar, hummm tellen maar, nee, dat zal niet lukken. We waren terug op het vaste land. We hadden geen dolfijnen gezien, jammer, maar daarvoor hebben we wel de blauwe vinvis terug gekregen, het grootste dier ter wereld, en veel zeeleeuwen. We gingen maar terug naar het hotel omdat Lisanne zich niet lekker voelde. Daar hebben we even een half uurtje kunnen slapen. Na het half uurtje gingen we wat eten. We waren te moe om uitgebreid te zoeken. Tegenover ons hotel konden we een pizza en een salade krijgen, vervolgd door yoghurtijs als toetje. In onze kamer wedergekeerd gingen we een honkbalwedstrijd kijken nog wat andere tv en toen naar bed. Welterusten. 

Lisanne

Een beetje verschillende programma´s vandaag voor de familie. Papa en Lisanne gingen naar de San Diego zoo. Mama en Joey hadden hier geen zin in, dus die zouden naar de beach gaan. Ik weet dus niet precies hoe het in de dierentuin was maar dat vraag ik wel aan Papa en Lisanne. Voor ons was het eerst even uitzoeken hoe de bussen werken, want de mevrouw bij het hotel wist het niet, wat we heel erg raar vonden. Nja uiteindelijk hadden we het een beetje uitgevogeld toen we het aan de eerste de beste buschauffeur hadden gevraagd. Eerst de 44, toen de 41 en tenslotte de 105 >.> Zoveel bussen totaal was de reis naar de beach iets van 1 uur. Maar we waren eerst nog gestopt bij het winkelcentrum van gisteren. Ik moest namelijk een broek terug brengen die ik bij de Macy’s had gekocht 2 weken geleden. Er zat nu al een scheur in! Heel gedoe de een zegt dat we mogen rond kijken en als we niks vinden dat we dan ons geld terug krijgen en de ander zegt weer dat we een nieuwe mogen uitkiezen maar geen geld terug krijgen. Nja, afijn, uiteindelijk hebben we gewoon ons geld terug gekregen. Wat ik ook nog wil, is een horloge zat ik me op dat moment net te bedenken. Uiteindelijk een heel mooi horloge gevonden, maar niet genoeg geld en de Credit Card deed het niet 0.o waaatttttt. Nou dan maar eerst naar een bank om te achterhalen wat het probleem is. Helaas, de bank daar wist het niet. Dus moesten we maar de bank zelf bellen maar die waren net dicht T.T Jammer dan morgen maar bellen wat het probleem is. Dan maar cash betalen, dus geld gepind met de pinpas en uiteindelijk dus het horloge gekocht :D. yeeeeeeee. Toen even snel geluncht burito’s. En een ijsje van Ben en Jerry’s, oehhhh lekker. Mama nog even een nagelvijl gekocht want de vijl die ze had meegenomen was slecht. En nog een potje nagellak. Toen weer terug naar de bus om naar de beach te gaan. Het was er erg mooi. Er waren veel surfboy’s en zelfs wat surfmen, want het waren niet meer geheel boy’s, ze waren wel wat ouder dan dat. Het was er echt heel mooi, jammer dat we ons al hadden verbrand en dus toch niet een duikje konden wagen :S. Na een uurtje genieten van het kijken naar de verschillende strandactiviteiten, terug naar de bus en weer op naar het hotel. Eenmaal terug in het hotel moesten we de was doen. Nou dat duurde ook weer een 1 ½ uur. Dan nu even snel tussendoor wat Papa en Lisanne van de zoo vonden:

Lisanne: Ik vind dat de kooien veel te klein waren. De beesten hadden dus te weinig ruimte. De zeldzame dieren hadden wel volop ruimte daarentegen.

Papa:  ik vond het er mooi. Der stonden overal bomen waardoor je dacht dat je echt in een bos liep. En ik vond de sky tour erg leuk.

En toen nog avond eten. We dachten dat ze een grapje maakte met vegetarische noedel soep. Maar blijkbaar dus niet, de hele menukaart bevatte uitsluitend vegetarische gerechten. Ze hadden gelukkig wel echte garnalen (maar niet heus). Voor de rest was het wel lekker, niet echt bijzonder maar best wel lekker. En toen maar weer naar ons Bedje toe en lekker slapen.

Joey

Toen we bij de boot kwamen hoorden we dat de groep voor ons walvissen hadden gezien een dolfijnen dachten we dat we misschien ook walvissen. We gingen de zee op om dolfijnen of walvissen te zoeken. Lisanne zag als eerst een pluim van de walvissen Joey en Erica zagen daarna dat de walvissen pluim Marco heeft hem gemist. Later hebben we de walvissen op 10 meter ver gezien. Geen dolfijnen wel de blauwevinvis het grootste dier te wereld. San Diago heeft San Francisco verslagen met de zeeleeuwen pier 39 heeft het verloren van San Diego Bay. Korte samenvatting er komt meer.

Lisanne

De omschrijving van ons motelletje van vannacht door mijn dochter is niet bepaald florisant. Het motelletje was dan ook niet bepaald geweldig, maar haar omschrijving maakt nog een  beetje dramatischer dan het in mijn ogen was. Moet gezegd, bepaald modern was het niet en de wasbak was inderdaad meer dan aan vervanging toe. Enfin, na een nacht op een oud, doorgezakt bed, hebben we een ontbijtje genoten bij Denny’s. Marco en hebben weer een “ontbijtje” gedeeld, Joey heeft zijn best gedaan door voor de “pancakes as many as you can” te gaan (na de 4^e heeft hij de pancake-handdoek in de ring moeten gooien) en Lisanne had een heerlijke Hawaiiaanse variant op breakfast. Naast de eieren en bacon had zij Macadamiannoten in haar pancakes, cocosnootslagroom erbij, natuurlijk de sirop en wat gebakken ananasstukjes. Nou, voorlopig hoeven wij niet meer te eten!
Voor vanochtend stond Joshua Tree National park op het programma, om daarna door te rijden naar San Diego. We hebben de laatste weken al veel National parken gezien, maar ook deze was weer zeer bijzonder. De boom zelf is al bijzonder op zich, maar daarbij zijn er in het park ook enorm veel, tja, hoe moet ik dat nu omschrijven? Steenhopen? Hmm, dat is het niet, rotsen ook niet. Het is net of de reuzen leuk bezig zijn geweest om “kiezelsteentjes” op te stapelen. Telkens weer nieuwe hoopjes hebben ze neergelegd. Bij andere rotsen in het park zie je nog duidelijk dat het één rots geweest is, maar zijn ze wel in stukken gespleten en vaak lijkt het dan of ze weer aan elkaar gelijmd zijn. Werkelijk heel bijzonder.
Voor de rit naar San Diego hebben we verder geen omwegen meer genomen, we waren wel een beetje klaar met de scenic routes. Hoewel ze ons over het algemeen heel mooie stukjes van USA hebben laten zien (op Death Valley na, Joey en ik bekijken de witte pickups nog steeds met enig wantrouwen, Marco lacht ons volledig uit. J ) , willen we nu in tempo doorrijden. Rond 14:00 uur vonden we dat we wel een ijsje konden nuttigen als lichte lunch. Een pitstop bij een Mac-drive leek ons een goed plan. Nou, je zult het geloven of niet, maar dat is ons niet gelukt! In de anderhalf uur die volgde, hebben we 1 aangegeven Mac niet gevonden (dus maar weer de snelweg op, bleek dat hij 1 km verderop lag, ja, zover zoeken wij hem niet!), 3 Mac’s gemist omdat pas na de afrit aangegeven werd dat er een Mac was (dat geloof je zelf toch niet!!), we 1 M zagen vanaf de weg (we hadden inmiddels geleerd van twee eerder gemiste Mac’s ) en dus de afslag maar namen. Bleek dat deze M nog in aanbouw was (we hebben werkelijk in een deuk gelegen, ha, ha, ha) en tenslotte één afslag hebben moeten missen (wel de aankondiging gezien en de afslag nog niet gemist, YES!), maar er reed een vrachtwagen rechts van ons, waardoor we de afslag niet konden nemen. Kortom, we zijn om 15:30 uur in San Diego aangekomen, zonder een ijsje te kunnen eten bij de Mac.

Eenmaal in onze Best Western geïnstalleerd (Lisanne zal dit hotel vééél vriendelijker omschrijven dan onze vorige shelter J), is Marco een kort tukje gaan doen en heb ik de hongerige magen van ons gespuis gevoed met een klein tussendoortje. Hierna zijn we op pad gegaan naar de shoppingmal om een beetje rond te kijken. Hier hebben we ook onze maaltijd genuttigd bij de Food Court. Dit was een zeer welkome afwisseling op de hamburgers en de pizza’s, die we (hoewel ze vaak echt best wel lekker waren) nu echt wel helemaal gezien hebben. Gelukkig zijn we vanaf nu weer in de stad, waar we ruimere keuze hebben uit restaurantjes.

Erica

Iedereen was vroeg wakker, iets te vroeg, om 2 uur lag iedereen stil te rusten, iedereen is uiteindelijk in slaap gevallen. Om 7 uur was iedereen echt wakker, zelfs Lisanne was wakker. Zij ligt meestal nog op één oor. Na een lekker granenontbijt met melk en wat fruit, op naar de auto. Bij de souvenirshop even gestopt om de Bearizona folder te zoeken, want die was kwijt geraakt. Lisanne ging mee, Lisanne zocht de folder maar tevergeefs, wat ze wel vond was een mooie cowboyhoed eehmm ik bedoel cowgirlhoed, een echte Stetson. Lisanne heeft hem gekocht van haar rapportgeld, die had ze nog voor 2x tegoed. We gaan weer in de auto *zucht*, we gaan ook een korte stop in  Bearizona maken voor Lisanne omdat die zo graag de wolven daar wou zien. Dus we gaan door de drive-through van Bearizona. Eerst kwam de ezels niet erg interessant waren, behalve voor de camera’s die Marco een Lisanne in hun handen hadden. Het was rijden stop, stop, stop nee, nee naar achter nee ik zit precies goed. Erica werd er niet goed van, ooh die foto’s ook. Na de ezels zijn de schapen met grote hoorns aan de beurt … het zelfde liedje stop, rij door, nog een paar centimeters.  Na de schapen waren de wolven, niet echt handig zei iedereen in de auto. Lisanne door het dolle heen. Waar zijn ze? We konden ze maar niet zien! Lisanne wilde echt niet weg totdat we ze hadden gezien. Uiteindelijk zei Marco: “Ik zie ze, nou ja, ik zie een poot.”. En inderdaad 1 witte poot stak recht op. We dachten dat het rotsen waren, moet je na gaan hoe moeilijk ze te spotten zijn in het wild. Dus na lang zoeken gingen we verder. Lisanne helemaal blij dat ze haar lievelingsdier heeft gezien, fam Hensing ging dus verder naar de grote hoornschapen, niet dezelfde als die daarvoor, maar net iets anders. We gingen door, op naar de witte bizons, witte? Ja witte. Blijkbaar zijn er ook witte bizons. Weer rijden stopen, rijden stopen, om veel van deze dieren te fotograferen. Vervolgens  de bruine bizons. Daar gaan we weer naar de zwarte beer. De eerste beer die we zagen was ver weg dus wij door rijden, komt er een beer op de weg en toen nog een beer, wow, wat veel beren! We waren klaar met de ride-through, dus door de walk through.  Toen iemand zei dat er in de walk-through vooral baby dieren waren rende Lisanne verder, totdat Lisanne helemaal enthousiast werd: wolven welpen “wat cute” :D. Lisanne bleef lang bij deze Alaska wolven er waren, 3 Alaska wolven een 1 andere wolf maar die naam hebben we niet onthouden. De Alaska wolf was wit en de andere wolf was grijs en een beetje wit. Het verblijf naast de wolven was voor de  bere jongen. Eentje daagde de hele tijd een ander beertje uit (zo lief), daar heeft Lisanne heel veel foto’s van. Na een foto van de beren en Joey en Lisanne, ging Lisanne bij de wolven staan om daar een foto van te hebben, toen er een wagen langs reed. “We gaan de wolven eten geven.” Lisanne door het dolle heen, maar haar fotocamera had Joey nog. Lisanne rent naar Joey, Marco legt aan de verzorger uit dat Lisanne’s lievelingsdier de wolf is, dus mocht Lisanne helpen met het vlees in de verblijven gooien. Lisanne helemaal blij. Joey heeft dat wel even gefilmd en Marco heeft er foto’s van. Een TOP dag voor Lisanne. Het enige wat we nog hoeven te doen zijn de andere verblijf langs gaan dus gingen we langs de wasbeer. Er lag er een in het water, hoewel het meer op een bever leek. Ook nog langs de lynx en even langs kleine vosjes en een stinkdier en dan toch maar naar de vogelshow. Daar was er een valk en een uil en nog en paar vogels. De vogels vlogen heel laag over het publiek. Marco kan hiervan getuigen, twee vogels zijn niet rakelings langs hem gevlogen, maar hebben beide daadwerkelijk zijn oor geraakt met de tip van hun vleugels tijdens hun vlucht. Nog 1 ding te doen, even de souvenir shop in gaan. Daar heeft Lisanne een knuffel van een wolf gekocht, die ze Lunia noemt. Eehm jongens, we zouden EVEN langs gaan, het is inmiddels 3 uur verder … We hebben tenminste lol gehad nietwaar. In de auto dan maar weer. Lunch hhhmm daar had iedereen wel trek in Joey nam een 12 inch sandwich met ham en salami, peperjack kaas, jalapeῆo, sla en wat tomaten. Lisanne nam ook een 12 inch sandwich met rosbief, Zwitserse kaas, sla, tomaten en rode uien. Marco en Erica deelden een burito, het was iets te groot om er allebei een te nemen. Ze deelde ook de cola, Joey & Lisanne deelden ook een large beker met cola. Genoeg, dan gaan we verder in de auto. Gelukkig hebben we nog geen hotel geboekt zeg, dan hadden we tot 23:00 uur door moeten rijden! We reden met de auto en toen zagen we een lange trein. Een hele lange trein. Daar rijdt ie … daar is hij nog … komt er nog een einde aan… hij is er nog steeds… OMG hij is er nog steeds … We rijden aan het einde van een bocht daar was eindelijk het einde … volgens mij was hij 1 km lang. Marco bevestigde deze vermoedens, door te zegen dat ze wel 1,5 km lang konden zijn in Amerika.
We konden kiezen tussen 2 wegen. Volgens Erica was de Route 66 ietsjes korter, maar waarschijnlijk duurde hij langer, omdat ook dit weer een scenic route was. De andere route was de snelweg. Dus gingen Route 66 rijden. Foute keus qua snelheid, we hadden heel veel haarspeldbochten. Bergje op, bergje af waar je maar 15 miles per hour kon rijden en zelfs in de scherpe bochten mochten we niet sneller dan 10 miles per hour. We reden langzaam in de auto, toen er een ezel langs de auto liep. Marco en Lisanne wilden een foto maken van dit dier. We stopte even voor de ezel, bleek er een dorpje daar te zijn, genaamd Oatman. Dus we keken een beetje rond. Dat was erg leuk, dat had niemand van ons  zien aan komen. Er was ook een ezelsjong, die heel schattig, een stickertje op zijn hoofd geplakt had: “Don’t feed me anything”. Na een stop van ongeveer 45 minuten rijden we weer verder. En ongelofelijk wat we nu toch zien, we mogen zomaar 30 miles per hour …  WOW. Toen we om 19:00 nog steeds geen hotel/motel hadden, omdat we in “the middle of nowhere” zaten, gingen we naar het dichts bij zijnde dorpje. Op de kaart zagen we dat we er nog ongeveer een 1 uur en 15 min vandaan waren. Hopelijk hebben ze daar een motel of hotel. Dat was er, maar of je er blij mee moest zijn … Het zag er niet al te fris uit, de smaak de persoon die de dekbeden had uitgekozen was vreselijk, de wasbak zag er uit alsof het jaren geleden vervangen had moeten worden, om over de douche niet te spreken. Maar tja, we gingen daar toch slapen, de kamer had tenminste arico dat lucht erg op.

Ik hoop dat jullie nooit in z’n motel hoeven te slapen, welterusten.

Lisanne

Bijna iedereen was laat wakker. Mama en ik waren ongeveer 8 uur wakker. Papa was weer veel te vroeg wakker. Lisanne was de echt uitslaper die heeft het volgehouden tot 9:10 uur. Toen we wakker waren was Papa nergens te bekennen dus hadden we ons voorgenomen om te gaan douchen tandenpoetsen enz. en als Papa dan nog niet terug is dan zouden we gaan ontbijten. Na alle activiteiten nog geen papa, dus zijn we maar gaan ontbijten. Het fruit hier in Amerika is echt over heerlijk aardbeien, druiven, watermeloen heeeeeerrrlijk.  Ook nog het traditionele granenontbijt met melk. De kersen waren iets te hard, maar misschien kwam dat ook wel omdat een deel van de kersen per ongeluk  waren bevroren door de koelkast :S. vervolgens nog een beetje genikst wat ook wel prettig is. Even na 10:00 kwam papa terug van zijn ochtend fotoshoot. Daarna zijn we naar een IMAX theater gegaan om een film te kijken over de Grand Canyon. De film was best wel heel erg goed gemaakt het was echt heel leuk om naar te kijken het duurde niet te lang het was niet te saai dus dat was wel mooi. Direct daarna was  er een vogelshow wat echt geweldig begon. Maar toen……. begon het te regenen T.T., dus toen werd de vogelshow voor 10 min verschoven en als het dan niet meer zou regenen dan zou hij weer doorgaan. Na 10 min was het nog niet gestopt dus de vogel show ging niet meer door. Het was ondertussen half 2 dus de jongeren onder ons hadden HONGERRRRR. Dus we zijn maar wat te eten gaan zoeken. Uit eindelijk zijn we bij een Wendy’s beland wat je maar 1 keer in je leven doet, omdat je er daarna nooit meer in de buurt wilt komen. De mensen die er werkten waren niet echt sympathiek en het eten was niet echt geweldig. We zijn toen maar weer terug gegaan naar het hotel. Papa en Mama boodschappen gingen doen voor het avondeten en voor morgenochtend/middag. Toen ze eenmaal terug waren snel aan tafel want ze hadden warme kip meegenomen en garlicbread. De kip was niet over heerlijk al was ik wel blij dat we warm eten hadden. Het garlicbread daarin tegen was gewoon echt niet te eten, je proefde de galic niet en het brood was ranzig. Na het eten zijn we nog wat foto’s gaan nemen bij de Grand Canyon *zucht*, het houdt ook nooit op hè. Ach ja, wat doe je er aan. Nog wel wat leuke foto’s van ons 4-en. Want die moeten er ook zijn. Hierna weer terug naar het Hotel. Na thuiskomst  weer de bedden in en TV kijken (honkbal :D). Toen dat eenmaal afgelopen was op naar dromen land.

Slaap lekker 

 Joey

We begonnen de dag met een ontbijt, omdat Lisanne niet kon wachten met eten. Er liepen alleen wat mieren over het eten, jammie dat is vast lekker krokant…. Dan maar geen cereals, dus aten we wat fruiten, een oud restje cornflakes en wat yoghurt met honing. Daarna op naar de auto en de tom tom instellen …. … waar is de tom tom eigenlijk? Ehhm, oeps, die is er niet. Die moeten we dus even vinden: alle tassen doorzoeken, alle rugzakken binnenstebuiten keren. Noppes, niets, nog eens in de kamer kijken, yes!, gevonden hij lag onder de dekens van Joey en Lisanne. Niet de plek waar iemand het had verwacht, maar tja, we hebben hem tenminste gevonden. In de auto dan maar en op weg naar de volgende plek. Eerst naar de supermarkt om even wat te kopen voor de lunch. We hebben wat fruit gekocht  en wat brood, en nog een ding voordat we weggingen, tanken. Onderweg nog gestopt om te lunchen: wat aardbeien hmmm, die zijn lekker, dan nog de kersen en wat brood en wat pizza van de vorige dag,  iedereen genoeg? Mooi, dan gaan we door. Onderweg hebben Marco, Erica & Lisanne van de bliksem genoten, Joey sliep. Natuurlijk is de familie Hensing bij de Grand Canyon gestopt om van het uitzicht te genieten. Marco heeft weer duizenden foto’s gemaakt.  In het park aangekomen heeft Erica ingecheckt, de rest heeft een parkeerplekje gezocht. Bleken we precies voor de lodge geparkeerd te hebben. Erica probeert onze kamer in te komen, na 3 x kwam ze er achter dat ze voor de verkeerde deur stond. Oeps, blunder van de dag, eenmaal in de goede kamer aangekomen hebben we onze koffers neergezet en zijn we even gaan rusten. Na een poosje gingen we maar avondeten met fruit en brood, wat eten we toch regelmatig hier in Amerika. Na het avondeten gingen we tv kijken: Harry Potter en de geheime kamer deel 2. Dus Lisanne vond het moeilijk te volgen hoor allemaal in het  Engels. Na Harry gingen Erica en Lisanne slapen, de rest had het niet gered tot de einde van de film.

Lisanne

Vandaag trekken we weer door naar de volgende locatie: Lake Powell. Even relaxen, even “niets doen” en geen mooie uitzichten opzoeken of vele stops maken voor de fotoshots. Deze keer doen we er echt de verwachtte 3 uur over om er te komen. Als we bij de bali staan om in te checken kijken ze ons wat verbaasd aan, we zijn veel te vroeg, de kamers zijn nog niet klaar voor de nieuwe gasten. Ahh, daar hadden wij natuurlijk niet aan gedacht, zo gewend zijn we inmiddels dat we pas ergens tussen 16:00 en 18:00 aankomen. Bovendien bleek dat zij hier zomer- en wintertijd kennen, dus zitten we weer in dezelfde tijdszone als in California en hebben we dus maar ‘twee uur’ over de reis gedaan. Nadat we de omgeving een beetje verkend hebben en vooral niet de lobby met airco verlaten hebben (tsjéé, wat is het hier warm!!), besluiten we in het dorpje verderop te lunchen. Deze keer willen een Denny’s, een soort van Mc Donnalds, proberen. We willen doorlopen naar een zitplaats, maar worden al snel aangesproken “We’ll be wright over to sit you, one moment please.”. OK, tot zover dus de vergelijking met de ons welbekende Mac. Ondertussen informeer ik bij Marco en Joey waar ze Lisanne gelaten hebben. Op dat moment komt Lisanne verontwaardigd binnen zeilen: “Zeg! Willen jullie voortaan de auto niet op slot doen als ik er nog in zit!!”, waarop Marco, Joey en ik in lachen uitbarsten. Verbaasd vraagt Lisanne waarom we daar nu zo om moeten lachen. Ook zij moet wel lachen als ze hoort dat ik de seconde voor ze binnen kwam lopen gevraagd had waar Lisanne gebleven was. Bij Denny’s bestel je ook niet aan de counter, maar komt de serveerster met menukaarten naar je tafeltje toe en neemt de bestelling op. Ze kijken iedere keer weer verbaasd op als Lisannen haar favoriete drankje bestelt: warme chocomelk. Rare jongens die Amerikanen, dat ze dat nu nog niet weten, wij weten het tenslotte al heel lang J. Ook bij het uitserveren blijk dat de Mac de vergelijking beslist niet kan doorstaan. Een dubbele cheeseburger is echt zo groot als ze op het plaatje van het menu laten zien: zo groot dat het werkelijk niet in je mond past en de hamburgers zijn geen voorgeperste jongens, maar lijken wel met de hand gedraaide burgers. Ook in smaak wint de Denny’s het ruim van de Mc Donnalds. We hadden ook nog voor een voorafje kunnen kiezen en voor een dessert, maar gezien Joey ruim een kwart van  de burgers van Marco en mij heeft moeten verorberen (wat moeten we later zonder onze Joey??), hebben we de toetjes maar overgeslagen. Denny’s gaan we zeker onthouden!
Terug bij ons resort (ja, een heus resort deze keer!), konden we vlotje inchecken. Snel naar onze kamer om van de airco te genieten, buiten is het echt stervens heet. Deze keer heb zelfs ik een tukje gedaan in de middag, terwijl Joey, uiteraard, honkbal keek. Ook Lisanne kijkt inmiddels met plezier naar een wedstrijd en roept geregeld “oeoeo, dat is een mooi dubbelspel!”. Aan het eind van de middag een cruise besteld voor morgenmiddag, wat boodschapjes gedaan voor het avondeten en het ontbijtje op ons balkonnetje. De brochure van de verschillende activiteiten vallen ons zwaar tegen. We kunnen een raceboot huren (en dan heb ik het niet over een kinderachtig speelgoedbootje!), ook nog met waterski’s als we willen, maar dat zien we toch eigenlijk niet zo zitten. De jetski staat er ook tussen, daar denken we nog even over na. De verwachte lessen in waterskiën of andere wateractiviteiten hebben ze niet. Dat is echt jammer, dat is wel wat we verwacht hadden. Hmmm, morgen misschien nog maar eens beter naar informeren.
Vanaf ons balkonnetje hebben we een leuk uitzicht over het meer en, bijna nog leuker, het uitzicht over de helling waarvan de boten op de autotrailers gevaren worden, of juist achteruit het water in gelaten worden. Het zijn ook geen kleine bootjes die het water in gereden worden, het zijn “gewone” raceboten, tot aan kleine cruiseschepen aan toe. Deze laatste worden met een oplegger met vrachtwagen vervoerd. Wat ik me ook nog niet eerder gerealiseerd had, was dat de auto’s die zo’n boot het water in rijden, veel hoger moet staan dan gebruikelijk. Er zit dan ook veel meer ruimte tussen de wielen en het chassis bij deze auto’s dan gebruikelijk.
We kijken ’s avond nog of we sterren zien, maar die laten zich vanavond niet zien. Zou aan de bewolking kunnen liggen, die was wel aanwezig aan het eind van de middag. 

Lake Powell bleek toch iets minder te bieden dan wij hadden gedacht. Het watersportvertier is beperkt of je moet een grote speedboot of waterski’s huren. Erica en de kinderen zijn naar het zwembad gegaan. Ik ben wat foto´s gaan maken van de omgeving. Ik ben naar de Antiloppe (pas valley) gereden. Google maar eens op foto’s van deze pas. Fotografen uit de hele wereld komen hier naar toe vanwege de bijzondere lichtinval en kleuren. Aangekomen bij de Antiloppe pas blijkt dat je er alleen in een grote groep naar binnen gaat. Erger is dat ik na twee minuten in de schaduw al aan het smelten ben. Dat gaat het dus niet worden. Anderhalf uur door de bloedhitte vind ik dit niet waard. Verder gereden en nog een aantal foto’s gemaakt op zijn Japans. Dat wil zeggen auto met airco uit, foto’s schieten en terug naar de koele wereld van de auto.

Op het einde van de middag een boottocht over Lake Powell gemaakt. Mooie uitzichten over het meer en een stuk door Antiloppe valley. Alleen dan van de buitenkant, terwijl de mooiste plaatjes te schieten zijn als je er door loopt. Omdat ik het culinaire deel van de vakantie niet wil overslaan, een overzicht van het avondeten. Wij waren naar Page gereden en zijn eigenlijk vrij random bij een pizzeria uitgekomen.  Deze bleek opgebouwd te zijn uit een oude radarboot. Zoals meestal, waren wij weer in staat de Amerikaanse serveersters in verwarring te brengen. Joey bestelde de grootste pizza, Lisanne en Erica een standaard formaat en Marco een spaghetti. Dit alles werd vooraf gegaan door een Caesar salad family size. De andere bezoekers bleken in staat om een salade en een grote pizza als gezin op te eten. Oeps, wie eten er nu mega porties. De salade en de rest van het eten smaken prima. Omdat de desserts er heerlijk uitzien besluiten wij een doggy doos te vragen voor een klein restantje pizza’s en ons te buiten te gaan aan twee dessert voor ons vieren. Een drie chocolade mousse en een brownie gevuld met ijs waren onze keuzes. Waren tot onze teleurstelling redelijk kleine portie, want het smaakte naar meer. Dit alles in groot contrast tot het andere culinaire deel van Amerika “de kant en klaarmaaltijden”. Eerlijk gezegd vallen deze meestal in de categorie die ik zou willen omschrijven als- smaakloos, klef en mogelijk zoet. Zelfs iemand zonder smaak zou je dit eigenlijk niet mogen aandoen, zonder aangeklaagd te worden voor culinaire mishandeling.   

Marco

Zucht, werkte toch niet zoals ik dacht, zucht ...

Vanochtend een business center gevonden, met vaste computers, dus MET muis

Heb nu dus ook een set aan kunnen maken en kan jullie nu dus een link doorsturen!! Zie hieronder:

http://www.flickr.com/photos/44303381@N07/sets/72157627315673472/

groetjes,
Joey en Erica, Lake Powell

Vandaag hebben we besloten om iets actiefs te gaan doen. Bijna ontbijt gemist o.0. Lisanne en Mama zijn door de ´´bergen´´ gaan paardrijden.  Papa en ik zijn een wandelingetje gaan doen. Wij hebben echt geweldig mooie uitzichten gehad en behoorlijk wat chip munks. Voor de niet biologen onder ons, het zijn een soort mini grond eekhoorns. Ze waren totaal niet bang voor mensen, ze kwamen zo maar tot aan je voeten voor eten. Maar je moet uitkijken met die beesten, want ze kunnen aardig hard bijten net als gewonen eekhoorns. Nja afijn Papa en ik hebben uiteindelijk iets van 2,5 Km gelopen. Papa was helemaal gesloopt, ik had niets. Papa is gewoon een watje :D. Het enige wat ik van het paardrijden heb doorgekregen is, is dat Mama haar paard stront eigenwijs was, hij had haar er in de eerst 100 m er al bijna af gegooid. Die van Lisanne wou dolgraag iedereen inhalen, maar dat mocht niet. Na de lichamelijke ‘’uitputtingen’’ zijn we maar even in de hotelkamer gaan rusten. Voor mij honkbal kijken dus :D. Papa was gaan slapen. Lisanne en mama keken een beetje honkbal mee en deden ook hun eigen dingen (kleine correctie van de corrector: ik was niet “mijn ding’ aan het doen, nee, ik was gezinsdingen aan het doen: de was draaien J) . Na het rusten zijn we een lunch gaan halen. Die hebben we wat later niet opgegeten, het was te smerig voor woorden. Het brood was zoet en het beleg was dat wat Greggy op 10 boterhammen zou doen en ja, dat zegt echt wat. En het beleg was nog eens niet lekker ook, dus we hebben maar honger geleden. We waren namelijk onderweg naar wat uitzicht punten in Bryce. En we hebben het eerste het beste picknicktafeltje genomen dat we onderweg tegen kwamen. Nja jammer van de lunch, maar goed door naar de uitzichtpunten. We hebben er 3 bekeken ik heb er maar bij 2 gekeken omdat ik het meestal niet echt heel erg bijzonder vind. Het eerste was wel echt heel erg apart en mooi. En het 2e was blijkbaar HET uitzichtpunt waar Bryce zijn naam aan heeft te danken. Mama en ik waren het met elkaar eens dat het eerste uitzichtpunt mooier was. Maar het grootste spektakel moet nog komen: het avond eten. We hadden dus zeg maar sinds het ontbijt haast niets meer gegeten, dus iedereen had aardig honger gekregen vooral ik :S. Maar goed, waar we dus uiteindelijk hebben gegeten was bij een echt Cowboy’s buffet & steakroom :D. Wat echt hartstikke leuk was! We mochten om 7 uur naar binnen. Er was een mini show om kwart voor 8. En om 8 uur mocht je je eten halen. De voorshow was echt super leuk het was de ‘’sheriff’’ die met zijn pistolen speelde. Daarna, na veel applaus mochten we EINDELIJK ETEN yeeeeee. Het eten was echt heerlijk. Na het eten hadden ze natuurlijk nog meer, waaronder echte cowboy muziek, live gespeeld en gezongen, wat ook weer echt geweldig was. Ze hadden ook een speciaal podium met daarop allemaal western spullen er op, wat het echt helemaal af maakte. Geweldige avond gehad met zijn allen. We hebben ook nog een CD gekocht van die mensen, dus als jullie willen horen wat wij hebben gehoord, moeten jullie maar een keer langs komen. En uiteindelijk maar weer naar bed, hè.

Slaap lekker.

Joey

We begonnen de  dag met een ontbijt in het Chin Chin restaurant binnen het hotel, daar kregen we korting. Na het ontbijt even de koffers inpakken en dan in de auto. We hebben een lange dag in de auto voor de boeg van 4 uur en 15 minuten. Tussendoor moesten we natuurlijk ook stoppen om  Zion te aanschouwen. Natuurlijk moesten we uitgebreid stoppen voor Marco en de foto´s. Ook gingen we naar de Red Canyon, daar moesten we doorheen om bij het hotel aan te komen. Eenmaal bij het hotel aangekomen gingen Marco & Erica inchecken, daarna naar onze kamer alles uitpakken. Het was 18:00 uur toen we onze kamer in waren. We hebben ook even een uurtje  tijd gereisd, nu is er nog maar 8 uur tijdsverschil met Nederland. We gingen die avond even voor een snelle hap: voor Lisanne een cheeseburger, voor Marco een Westernburger, Joey nam een simpele hotdog en mam ging voor wat gezonders, een kalkoen sandwich. Hierna gingen we terug naar onze kamer om honkbal te kijken en lekker te slapen.

Lisanne

Een hele dag in Las Vegas ook wel bekend als SIN CITY. Het is de stad niet gelukt om aantrekkelijk te maken voor gezinnen. Het publiek is dan ook, op wat buitenlandse tourristen na compleet verschillend van de nationale parken. Vooral jongeren met tattoo´s en wat ouderen jongeren die blijkbaar graag gokken.

Wij zijn gestart met een ontbijtbuffet en zijn daarna na MGM gegaan. Joey en Lisanne staan met een gevaarlijke anaconda op de foto. Maar ze lachen uitbundig. De rest van het verhaal komt bij een fotosessie. Daarna na M&M World. Nooit gedacht dat je werkelijk alles met M&M’s kon maken. Nog een spannende film gezien in 3D “I lost my M in Vegas”.

Het is een groot circus om het gokkende publiek te trekken. Ieder casino heeft een thema. Wij hebben er een paar bezocht om de sfeer te proeven. De aankleding is uitbundig. Het leukste vinden wij het Venetian. Er zijn gondola´s in de kanalen. Het is echter helemaal fake. Men staat wel iets te roeien maar dat is voor de sier en waarschijnlijk de fooi. De electrometer en aandrijving is goed te zien. De gondeliers zingen niet onverdienstelijk.

Voor de rest lijken de gokzalen voor ons allemaal op elkaar: slotmachines, dobbel- en kaarttafels die alles overgoten met een zee van lichtjes die knipperen. Familie Hensing’s ding is het niet.  Omdat wij in Vegas waren heb ik naruurlijk moeten gokken. Een dollar in een slot machine en aan de handel getrokken en niets. Eerst moet je op een paar knopjes drukken en dan nog een keer de handel overhalen en weer letterlijk niks. Mijn gokcarriere was dus kort en niet echt succesvol.

Daarna als diner een buffet in Monte Carlo. Lekker prime beef gehad en Lisanne 3 keer. Zij doet haar zelfgegeven naam van vleescarnivoor weer eer aan. Veel te veel toetjes. Eentje was gifgroen en wij waren even bang dat Joey in de Hulk zou veranderen. Maar gelukkig heeft hij het zonder kleerscheuren overleefd. Morgen naar Bryce het wordt een lange dag in de auto. Onderweg nog een stop in Zion en verder een kilometer maken dag.

Marco

Na een benauwde nacht (keurig motel, heel karakteristiek in een dorpje van helemaal niets vlak bij Death Valley, echt helemaal leuk, maar de airco is denk ik nog ouder dan ik ben …) op een wat smal bed (ik dacht dat alles hier groot-groter-grootst was, mijn ervaring van de bedden is dat dat wel wat tegenvalt, maar misschien komt dat nog) wilden we bij het tankstation de tank vol gooien, cash halen (oeff, wat gaat dat hard hier!) en een makkelijk ontbijtje. Het laatste is niet gelukt, dus zijn we naar het volgende dorp gereden waar een grotere supermarkt was. Voor de zekerheid wat extra ingeslagen, we moesten vandaag tenslotte door Death Valley en een lunchje daar is waarschijnlijk niet zo makkelijk te vinden. Water hadden we al genoeg, bijna een galon per persoon, dat moet toch echt wel genoeg zijn om Death Valley (DV) levend door te komen.
Binnen de kortste keren rijden we DV binnen, wat begint met bergen. Dit had ik niet verwacht, ik dacht een enorme droge vallei te zullen zien. Maakt niet uit, komt zo vast nog wel. De bergen zijn mooi, de uitzichten echt zeer wijds. Natuurlijk af en toe de nodige stops gemaakt voor de foto momenten en af en toe denken we er nu zelfs aan de videocamera uit de auto mee te nemen. Een enkel klein wolkje zien we boven de bergen. Wat erg bijzonder is, is dat de wolkjes voor onze ogen verdampen, maar even zo makkelijk binnen enkele secondes weer te voorschijn komen, we konden onze ogen niet geloven!
Eenmaal in de vallei geeft Marco aan dat het misschien wel leuk is om de langere route door DV te nemen. Van Yosemite hebben geleerd dat wat extra rijden echt wel de moeite waard is. OK, afslagje naar rechts dus voor een stukje extra “scenic route”. Hé, er staat “road closed, flooded road”, hè?? Zijn ze natuurlijk vergeten weg te halen, en anders draaien we straks gewoon weer om. 40 miles verder nog geen overstroming gezien, dus niets aan de hand. “Ehhhmmm,”, geeft Joey aan als attente bijrijder, “ik kan toch maar die T-splitsing niet zien die op de kaart aangegeven staat.” Minivan naast de weg geparkeerd, samen de kaart bestudeerd, tja, die hadden we nu toch echt wel gezien moeten hebben … . OK, we draaien even een stukje om, daar was een zijweg, misschien dat we dan kunnen zien waar we zijn. Laten we TomTom ook maar even aanzetten, die laat nu misschien ook wel goed zien waar we zijn (vanochtend wilde hij niet door DV heen, maar er omheen rijden, ja, dacht het niet!). Drie kaarten, een Tomtom en 5 minuten verder was de conclusie dat we geen idee hadden waar we zaten! We zaten in elk geval niet waar we dachten dat we hadden moeten zitten, dus dit was niet helemaal de bedoeling, zeker niet “in the middle of Death Valley”! Temeer daar er meerdere fors grote gebieden in DV zijn, waar op de kaart in het groot RESTRICKTED AREA staat, en WEAPONS CENTER. Hmmm, OK, geen paniek (Marco komt toch maar een beetje meekijken vanaf de achterste achterbank, maar hij blijft er nog rustig onder J ), we besluiten toch maar verder te rijden omdat het er op lijkt dat we al behoorlijk aan de zuid kant van DV zitten en we het dus maar beter onderlangs helemaal af kunnen maken. Nog geen tweehonderd meter strap ik stevig op de rem, Marco aardig van de kaart, ook Joey snapt er niks van! Ik rijd een stuk achteruit en dan zien Joey en Marco het ook, er staat een bordje naast de weg “road closed”. Hmmm, dit was het, keren, helemaal terug rijden, geen leuke scenic routes meer, we moeten nu “gewoon” DV uit. We rijden rustig terug, Joey zoekt nog steeds op de kaart uit waar we in hemelsnaam zouden kunnen zitten, als we worden ingehaald door een zilvergrijze sedan. Even later zie ik een nieuwe witte pick-up truck achter ons, die rustig achter ons blijft rijden. Een stukje verderop rijden we door wat heuvels heen en, kijk nou toch eens, daar schiet die zilvergrijze sedan toch ineens uit een stopplaats voor ons weer de weg op, tjonge, denk ik nog, die trekt hard op! Na de heuvels haalt de witte pick-up ons in. Een kilometer of 15 rijden we rustig door als er twee auto’s ons tegemoet komen rijden. Een zilvergrijze sedan en … hmmm een witte pick-up … hmmm. Joey en ik keken elkaar wat verbaasd aan. “Ehh,”, zeg ik tegen Joey, ”zijn dat nou precies dezelfde auto’s als zonet?”. Joey keek even verbaasd en zei dat hij zich dat nu ook net zat af te vragen. Inmiddels had Joey min of meer gereconstrueerd waar we mis waren gegaan en waar we waarschijnlijk zouden zitten. Een restaurant voor een sanitaire stop was nog vele, vele miles bij ons vandaan, dus dan maar een noodstop in de natuur voor het merendeel van ons gezelschap. We waren nog maar net weer vertrokken, toen wij werden ingehaald door, jawel, weer zo’n witte pick-up. Uit nieuwsgierigheid nu maar het nummerbord in Joey zijn Ipod genoteerd. De snelweg die dwars door DV gaat was inmiddels vlak voor onze neus (onze scenic route had ons een ruime twee uur gekost, maar ach, het is vakantie, wie maalt er om een paar uurtjes meer of minder in de auto (met meer dan genoeg water, benzine en een goed werkende airco gelukkig!), dus waren wij niet meer verdwaald. Zonder problemen kunnen wij nu de juiste weg op en genieten van weer mooie uitzichten, die maar niet lijken te eindigen. Zeker een half uur later zien we weer een witte pick-up ons tegemoet komen, maar ik kan het nummerbord niet goed zien. Er zitten wel twee dezelfde letters in, maar ik geloof dat we het hier verder maar bij moeten laten. Marco zit Joey en mij wat meewarrig aan te kijken als wij hem ons “uitgeleide door twee auto’s verhaal” vertellen, maar het Joey en ik vinden het nog steeds wel wat bijzonder, of vermakelijk, of spannend, of …
Enfin, Marco rijdt het laatste stuk naar Las Vegas en even na 17:00 uur kunnen we eindelijk inchecken en naar onze kamer (groot, groter, grootst, met goed werkende airco en de bedden zien er ook een stuk comfortabeler uit J). Ons hotel, New York New York, ligt aan The Strip, dus voordat we gaan eten, willen we even kort de sfeer proeven. Wat een drukte, echt een enorme mensenmassa. Als we terug willen naar ons hotel voor het diner, lopen we langs het Bellagio dat beroemd is om zijn prachtige fonteinenshow. Het wordt steeds drukker rondom de enorme fontein en het is bijna 19:30. We genieten van een prachtig water spektakel en gaan vervolgens via Gucci, Louis Vutton, Dior, Ives Saint Laurent, Prada en consorten (Lisanne haar noodzakelijke culturele educatie is ook weer wat opgekrikt J)  richting ons nederige hotel.  Hier genieten we van een heerlijk Italiaans diner en gaan uiteindelijk, vermoeid maar voldaan zoals dat heet, naar onze kamer.

Weer eens veel te vroeg wakker. Lisanne heeft weer niet zo goed geslapen. In de ochtend hebben we besloten om toch nog even terug te gaan naar Yosemite park om wat chip munks PROBEREN vast te leggen. Lisanne door het dolle heen. Voordat we daar waren was het een uurtje of 11 dus was het wel weer redelijk warm. Nja en dan maar op zoek naar de chip munks. Uiteindelijk hebben we er 3 gezien waarvan we er maar 1tje echt heel goed op de foto hebben de andere 2 zaten samen met zijn 2^e in een holletje en die lieten alleen hun hoofdjes zien. En toen over de Tioga Pas, op naar een slaap plek in de buurt van Death Valley. Blijkbaar heb ik heel wat gemist in de tijd dat ik heb geslapen maar die informatie krijg ik wel van iemand. Blijkbaar zijn er een paar echt geweldige uitzichten geweest en mooie groene weidevelden boven in de bergen met veel slootjes en leuke kleine waterversnellinkjes. Oh en ik krijg ook net te horen dat Lisanne en Papa door de sneeuw hebben gelopen 0, o en het was er niet koud buiten was het 99 graden Farenheid dat is bijna 37 graden celcius. Maar goed we moesten natuurlijk perse om de 5m stopen om foto´s te maken. We zijn ook nog langs de weg bij een geweldig mooi meertje gestopt, waar we hebben geluncht (de pizza van gister avond >.>). En toen weer hup de weg weer op. Toen hebben we geprobeerd zo dicht mogelijk bij Death Valley nog een hotel te boeken maar dat lukte niet dus een dorpje daarvoor hebben we maar een motelletje moeten nemen wat echt geweldig was. We hebben daar ook bij het plaatselijke restaurantje gegeten. We hebben ook nog een film gekeken op het grasveld wat ook echt weer geweldig was. In het locale parkje hadden ze een groot scherm neer gezet, de lantaarnpalen met handdoeken afgeschermd en met behulp van een beamer een DVD gedraaid. Samen met 5 andere gezinnen hebben we genoten van `How to train your dragon`. Daarna hebben we er ook nog naar sterren gekeken. We konden zelfs de melkweg gezien!!!!????? En toen toch maar naar bed, geen dekens nodig, niks, want het was weer eens veels te warm *zucht*.

Joey

We stonden op en gingen ons ontbijtje eten, een echt Amerikaans ontbijt muesli met melk op Marco na, die vond het met melk niet zo lekker dus hebben we voor Marco yoghurt gekocht. Na het ontbijt gingen we de natuur in, in een speciaal Nationaal park Yosemite. Veel gereisd met de auto om een prachtig uitzicht te krijgen Marco had verteld over de hoeveelheid chip munks, dus wou Lisanne wel foto´s hebben van deze speciale eekhoorn. Veel uitzichten gezien die erg mooi waren  de waterval viel een beetje tegen we waren ook naar de beroemdste los staande granieten rots genaamd El Capitan  geweest. Later op de dag kwamen we een minder beroemde waterval tegen en die waterval was veel mooier. We waren naar een hutje gegaan waar ze informatie hadden over het park. Joey was het snelst klaar met het bekijken van de info, later waren Marco en Lisanne klaar die gingen er dus op uit om chip munks te fotograferen, helaas Lisanne alleen maar de grijze eekhoorn. Na deze foto´s gingen we even naar het hotel voor een lunch met sandwiches met knakworstjes, sla, tomaten en wat kaas en een  siesta. Na de siesta gingen we terug naar het park, op naar de chip munks en de grootste bomen ter wereld: sequoia’s. Lisanne was erg enthousiast. Onderweg zat Joey weer te gamen en Lisanne zat muziek te luisteren toen Marco plotseling schreeuwde `Beer op de weg!!` Wat? Riep iedereen. Marco zegt gelijk tegen Lisanne pak je foto toestel snel anders is ie nog weg!!! Lisanne probeerde snel haar camera te pakken en de beer er op te zetten. 2x gelukt alleen erg bewogen. Een beetje zoekend gingen we de weg weer op, geen beren meer. We wisten niet meer waar we waren dus gingen we bij een hutje even vragen waar de sequoia’s zijn. Daar kwamen we een mevrouw tegen die alles kon vertellen over de bomen, natuurlijk vertelden we over de beer, de vrouw reageerde erg verbaasd “ik heb noch nooit een beer gezien een ik kom hier heel vaak.” Zei de mevrouw. Wow wat een geluk dat we die beer hadden gezien. We zijn de naar sequoia’s toe gegaan  Lisanne meteen om zich heen kijkend “waar zij de chip munks?” Die komen nog wel zei Marco.  De hele familie liep verder we hebben veel bommen gezien en een kraai die een slang in zijn bek had, maar geen chip munks; Lisanne helemaal teleurgesteld.  Marco wou nog naar een speciaal punt met een gletsjer. Lisanne en Joey hadden het helemaal gehad, die bleven in de auto dus Erica en Marco gingen nog naar  het uitzicht kijken. Erica zat foto’s te nemen door een telescoop met haar mobieltje, van een meneer die op de Half Dome stond toen zei een meneer die naast haar stond “misschien kan je je beter omdraaien en een foto maken van de beer.” … Erica verbaasd, een echte beer, vroeg ze half omdraaiend en ja hoor een echte beer, alweer. Geen spiegelreflex camera bij de hand dus  een foto met haar mobiel . Daarna heeft Erica maar meteen Marco geroepen. Hollend met de goeie camera in zijn hand maar snel wat foto’s gemaakt  daarna ging de beer er vandoor, jammer. Erica was naar de kinderen gerend. Die ook nog een beer konden aanschouwen, wat een geluk 2 beren op 1 dag. Na het aanschouwen van de beren gingen we in de auto zitten na 1 minuut zagen we een hert met een prachtig gewei. We hadden veel geluk met de dieren zeg, dus verder met de auto, zagen we toch nog een hert! Eindelijk bij het hotel om 21: 45 aangekomen gingen we maar Amerikaans eten: pizza en bier. Het bier heeft Lisanne overgeslagen, zij dronk wat  sap. We hadden 2 pizza´s large. Die we uiteindelijk niet eens op kregen toen hebben we de pizza´s in 1 doos gedaan waaruit we konden constateren dat we niet eens 1 hele pizza hadden opgegeten. Het toetje kon er nog  wel bij, Ben en Jerry ijs karamel fudge, zoiets was het, dat kregen we wel op. Na dat alles hadden we veel gelachen en daarna naar bed. Slaap lekker.

Lisanne  

*zucht* 2 keer dezelde blog geplaatst tis moelijker bij te houden dan ik dacht sorry mensen 

Vandaag is een dagje in de auto op weg naar Yosemite. De auto heeft aardige dorst. Een 6 cylinder maxi van niet precies eentje die op het plaatje stond. Misschien een klacht indienen (geintje). Ik heb niks te verliezen bij het verhuurbedrijf. Zij vinden mij daar niet aardig?

Wij rijden door het mooie Californische landschap met zijn  vele vruchtenbomen. Wij stoppen bij Casa  del fruta om een echt Amerikaans ontbijt te nuttigen. Dus gebakken eieren (2),  bacon (3), rösti (voor een weeshuis) en pancakes (3) met roomboter (niet te weinig) en syrup (genoeg om de pancake op een ile flotant te laten lijken), aan calorien dus geen gebrek. Glaasje jus of een chocolade melk (Lisannes favorieten drankje) erbij om het geheel weg te spoelen. Later nog een paar glazen water and we are set to go. Rijden, rijden en nog eens rijden is het parool van de dag. Omdat wij laat, 10.30, en laat ik zeggen rijk gegeten hebben is een lunch volslagen overbodig. Onze eigen tom tom met Amerikaanse kaart brengt ons feilloos naar onze plaats van bestemmen. ``Over 300 meter bestemming bereikt.``, zegt zij. En wij zagen echt helemaal niks. Truus (de andere naam voor tom tom als hij van de leg is) is zeker even de weg kwijt. Maar nee hoor wat doemt daar op uit niets “Ons Hotel”. Sorry Tom, je had deze keer gelijk.  Uitladen en voor de rest niet veel meer gedaan. Een maaltijd die de moeite van het omschrijven niet waard is en Ben en Jerries chocolade fudge als uitsmijter. Morgen is het tijd om Yosemite te gaan bewonderen.

Hopen dat wij mooi dromen over chip munks, beren, herten, sequoias, eekhoorns, glacier point,half dome en ssttt (zij slapen).