Vandaag onze laatste actieve dag. Morgen inpakken en klaar maken voor onze vlucht terug naar huis op woensdag.

We moesten weg uit het vorige hotel op naar een andere hotel, maar voordat we naar een andere hotel gaan, eerst naar Universal Studio´s. We reden en zonder al te veel moeite een plekje gevonden bij de T, daar stond een plaatje van E.T bij. We liepen verder. Toen we bij de ingang stonden gingen we maar naar binnen om onze “Front in the line” pasjes op te halen, dan doen we lekker niet moeilijk in de rijen, kunnen we lekker snel door gaan. Dat beviel ons de vorige keer erg goed, je werd alleen een beetje nat. Dus wij gaan eerst Shrek 4D kijken. Die pasjes hebben ons een kwartiertje in de rij wachten gescheeld; de show was erg leuk. We gingen verder naar een rondleiding in een karretje. De rij was kort 5 à 10 minuutjes wachten, maar tja de pasjes anders hebben we ze voor niets gekocht dus wij met onze pasjes naar voren. Bleek er nog een rij te zijn voor de karretjes, de wachttijd daar voor was 1 uur … pfieuw dat hebben we gelukkig kunnen overslaan! Na 10 minuten konden we in het voorste karretje voor de rondleiding stappen. De rondleiding was erg bijzonder, we hebben een stukje King Kong 3D gezien, we hebben gezien dat ze een grote tank gebruiken als ze willen doen alsof ze op de oceaan zijn. Ook hebben we gezien dat ze veel schaalmodellen gebruiken, waardoor het lijkt of bijvoorbeeld een boot heel groot is, maar in werkelijkheid maar 5 keer zo groot als een eend. We zijn ook op de set geweest waar earthquake werd gefilmd, in de film is het een stuk spannender. Ook dat hebben we weer gehad. Nu gingen we naar de Simpson-ride, omdat Lisanne die niet wilde overslaan. Erica ging maar niet mee in deze achtbaan, dus gingen Joey, Marco & Lisanne naar the ride. Hij was erg leuk maar bewoog erg veel, het was geen echte achtbaan vond Lisanne want hij ging alleen maar bewegen en niet echt als een rollercoaster. Na deze attractie gingen we eten bij de Flintstone BBQ. Erg lekker, in ieder geval het vlees. Erica, Marco en Lisanne hadden chips dat zoet was, erg vies. Na het eten liepen we de dierenacteurs-show in, de show was erg leuk maar iedereen was het er mee eens dat de petshow in Sea World leuker was. Na de petshow nam Marco een foto van Lisanne met een hond. Na een lekker ijsje gingen we naar de special effect show. Joey had last van hoofdpijn en wilde nog even niet in een rollercoaster, dus we gingen naar Waterworld. De mensen die er in spelen hebben allemaal in een film gezeten, de show zelf was leuk alhoewel Erica dat niet vond. Joey en Erica zijn maar even gaan zitten terwijl Marco een Lisanne nog twee achtbanen zijn in gegaan. Eerst in een waterbaan, die ging omhoog, een beetje omlaag, even rechtdoor, dan weer omhoog en een beetje omlaag “Nou dat valt best mee.” zei Marco, tot dat er een klein heuveltje kwam en toen gingen we stijl naar beneden. Niet leuk voor Marco :P en toen FLITS eehm er werd een foto gemaakt. Op de foto had Marco zijn ogen pot dicht “vond je het eng of zo? De tocht naar beneden was juist het aller leukst.” zei Lisanne. Blijkbaar vond Marco dat absoluut niet. Na deze leuke achtbaan gingen we naar de Mummie returns the ride. Dat klonk niet verkeerd. Het was een achtbaan in het donker. Marco vond hem weer niet zo leuk … Maar voor Lisanne deed hij hem nog een keer, omdat Lisanne hem geweldig vond. Op de foto (alweer) zat Marco met zijn ogen echt stijf dicht en Lisanne te genieten van de achtbaan dat van haar gezicht af straalt. Marco en Lisanne wilden Erica & Joey niet langer laten wachten, dus gingen ze maar terug. Weer in de auto aangekomen gingen we opzoek naar het hotel. Op de TomTom het adres ingesteld, nou ja, niet helemaal want er moest West voor, maar tja, dat kende de TomTom niet … 25 minuten later: we zitten op het verkeerde adres. Hmmm nogmaals op de TomTom vertrouwen want deze keer geeft hij weer een ander aders aan, bijna 30 minuten rijden … nope dat is geen hotel … We  gingen maar rondvragen. Bij een tacorestaurant had een man die daar werkt een iPod, die kende het adres van ons hotel wel helemaal, dus wij hopend met de goeie aanwijzingen naar het hotel gaan of niet. Het was weer een ruime 25 minuten rijden … Ja de iPod had gelijk, daar was het hotel! Eindelijk om 21:30 in het hotel aangekomen, hebben we de avondmaaltijd maar over geslagen (een zak natcho chips was genoeg voor ons vanavond) en gelijk naar bed was het plan, totdat er een TV tevoorschijn kwam. Even TV en dan naar bed. Welterusten!

Lisanne

Hmm, ik blijf soms ruzie hebben met deze computer, of is het de site? Het ligt uiteraard niet aan mij, dat moge duidelijk zijn. Mocht dit bericht straks twee keer geplaatst zijn, dan ligt dat uiteraard aan deze computer of de site en beslist niet aan mij :)!

Daarbij had onderstaande blog een dagje eerder geplaatst moeten worden. Ik had hem al geschreven, maar nog niet de tijd gehad hem toen gelijk te plaatsten. Dat was ik echter alweer vergeten toen we wel in de gelegenheid waren om de blog bij te werken. 

Vanochtend vroeg de wekker gezet, zodat we op tijd konden ontbijten en uitchecken. Na het uitchecken wilden we twee uurtjes shoppen in een outletcentrum, voordat we door zouden rijden naar onze laatste verblijfplaats: Los Angeles. In het outletcentrum hebben we tassen vol gescoord, maar eigenlijk hadden de dames nog wel wat langer willen shoppen. Helaas, LA riep, dus zijn we in de auto gestapt. Op weg naar het noorden zijn we onze eerste files tegen gekomen. Tjonge, jonge, dat zijn ook lange jongens hier: 60 km hebben we neus aan neus gereden. Daarna een klein stukje door kunnen rijden, maar ook een flink stuk voor de voorsteden voor LA was het weer raak en konden we slechts stapvoets vooruit komen. Uiteindelijk konden we eind van de middag het parkeerterrein van ons eerste hotel in LA oprijden. Nadat we kort gerust hebben, wilden we de omgeving ontdekken, ons hotel ligt namelijk maar twee straten van Hollywood Boulevard vandaan J. De sfeer hier spreekt ons allen veel meer aan dan dat Las Vegas dat deed. Uiteraard hebben we over de Walk of Fame gelopen en beroemde namen gezocht. Nooit geweten dat de sterren aan beide kanten van de straat in het trottoir ingelegd waren (niet dezelfde sterren op beide trottoirs natuurlijk). Na een zeer matig diner, zijn we hotelwaards gekeerd.

Erica

Ook vandaag weer de wekker om 7.00 gezet, om op tijd bij onze tweede honkbalwedstrijd van onze vakantie te kunnen zijn. De baliemedewerker van ons hotel had ons gewaarschuwd voor de files die wij waarschijnlijk het hele weekend tegen zouden komen, al zou het zondagochtend waarschijnlijk wel wat minder erg zijn dan zaterdagmiddag. We moesten de kaartjes nog ophalen bij het loket en het was ons niet helemaal duidelijk of alles goed gegaan was, omdat wij een adres buiten de USA hebben op moeten geven. Het geld was wel van de rekening afgeschreven, maar omdat we onze creditcard nu niet meer kunnen gebruiken, wisten we niet helemaal zeker of alles helemaal vlekkeloos zou verlopen. Daarbij wilden we weer, net al de vorige keer, ruim van te voren aanwezig zijn, om het thuisspelende team (de Angels deze keer) te zien inspelen. We hebben weer een ander typisch Amerikaans ontbijt kunnen nuttigen: een donutstentje zit vijf minuten lopen bij ons hotel vandaan. Dat was een prima start van de dag. Het ritje naar Anaheim, daar waar de Angels spelen, viel reuze mee, we hebben geen file gezien, dus we waren er binnen de 40 minuten. Ook het ophalen van de kaartjes ging zeer vlot, waarna we nog een half uur mochten wachten omdat de toegang tot het stadium nog niet open was. Bij de toegang tot het stadium werd Marco teruggestuurd, zijn zoomlens achtte men te professioneel, die mocht het stadium niet in. Da’s nou jammer voor de mooie individuele foto’s, maar er blijft nog genoeg over om mooie foto’s te maken. In het stadion hebben de kinderen en ik nog een Angelspetje gescoord en Joey een Angels bal. Daarbij hebben de kinderen bij het binnenkomen nog een t-shirt gekregen, met Angels achterop en Spongebob voorop. Bleek dat het familiedag was, logisch voor een wedstrijd op zondagmiddag, maar dat hadden we ons vooraf niet gerealiseerd. Nadat we wat van de sfeer hadden geproefd, zijn we naar onze plaatsten gegaan. We zaten deze keer op een heel ander plek dan de vorige wedstrijd. We zaten nu op de vijfde rij direct links boven de dugout van de Angels. We zaten midden in de zon (hmmm, van Sea World hadden we al een leuk kleurtje overgehouden, dat zou vandaag nog een beetje dieper bruin gaan worden J) en we hadden prachtig uitzicht op de dugout iedere keer wanneer de Angelsspelers van het veld naar de dugout liepen. Hier hebben we dan ook mooie foto’s en mooi film van. We hebben genoten van de wedstrijd, er werd leuk honkbal gespeeld, uiteraard hebben we een hotdog gegeten en de dames van ons gezin zijn ieder op het grote scherm van het honkbal stadium te zien geweest. Bij het wisselen tussen de inningen door, worden er altijd shots van het publiek op het grote scherm geplaatst. Lisanne was als eerste van ons tweeën aan de beurt. Spongebob liep over het veld heen, terwijl het Spongebobliedje luid en duidelijk door de speakers te horen was. Lisanne zat bovenop haar stoelleuning enthousiast mee te zingen en mee te swingen. Dit vond de cameramevrouw onder ons blijkbaar leuk genoeg om stadionbreed in beeld te brengen. Gelukkig had Marco zijn camera bij de hand en heeft hij Lisanne op het grote scherm kunnen fotograferen. Met de video heb ik nog net de laatste fractie kunnen opnemen. Bij de volgende inning was ik aan de beurt. Geen idee wat ik deed, ik had inmiddels wel door dat het hielp als je stond en enthousiast mee swingt. Joey stond naast mij te zwaaien met zijn Angels t-shirt dat hij bij binnenkomst gekregen had. Vanaf de plek waar wij zaten kon je ook erg goed zien waar de camera op gericht was, ik had dan ook de videocamera in de aanslag. Uiteraard heb ik mijzelf kunnen filmen, maar helemaal onbewogen zijn de beelden niet, ik moest immers lekker swingen om in beeld te komen J! Marco heeft wel onbewogen foto’s. Tenslotte hebben de Angels ook nog een gewelde homerun geslagen en een punt gescoord. In de laatste inning hebben ook de Mariners nog een homerun geslagen, oei, nu werd het toch nog wel even spannend. Gelukkig is het bij deze stand gebleven en hebben de Angels de wedstrijd met 2-1 gewonnen.

Terug naar huis hadden we wel last van de files, maar minder erg dan gistermiddag. Terug in het hotel hebben we een beetje gerust (we hadden allemaal erg slecht geslapen), waarna we richting Sunset Boulevard zijn gegaan. Deze ligt twee straten voorbij Hollywood Boulevard, dus een minuut of 10 lopen bij ons hotel vandaan. Hier hebben we eerst in een IHOP de avondmaaltijd gegeten, waarna we besloten hadden dat het wel leuk was om in Hollywood naar de film te gaan. De grootste en mooiste bios lag bovendien op Sunset, dus dat kwam goed uit. Na een dikke 20 minuten gelopen te hebben nog geen bioscoop in beeld en de omgeving werd er niet beter op. Wij verwonderden ons zo wie zo al over deze beroemde Boulevard: op het ene moment heb je uitgebreide, fatsoenlijke eetgelegenheden en nog geen 10 meter verderop vallen de huizen bijna om van armoedigheid, echt heel raar! Voor de bioscoop toch maar even navraag gedaan; oei, we waren de verkeerde kant op gelopen, er werd ons geadviseerd de bus te nemen, want het was zeker een half uur lopen naar de bioscoop. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben alle bij elkaar ruim 1 uur en 20 minuten gelopen om uiteindelijk bij de bioscoop aan te komen. Planet of the Apes, deel ik weet niet hoeveel (de film die we wilden zien) was voor de komende voorstelling uitverkocht, maar over anderhalf uur zou er een volgende voorstelling zijn, waar nog wel kaartjes voor waren. Nou, dat dachten we niet! We waren gesloopt!! Terug naar het hotel dus maar. Gelukkig waren we nu al goed in de buurt van ons hotel en was het nog maar een minuut of 20 lopen. Onderweg hebben Lisanne en ik nog mogen genieten van een onverwachte Chippendale voorstelling, deze jongemannen liepen zomaar op straat!
Erica

Twee van de bekendste attracties in San Diego zijn de Zoo en de Sea World. Vandaag naar Sea World, bekend vanwege de orka´s en de shows met andere zeedieren. Wij hebben premier seating en quick queue genomen als optie. Dit bleek in de loop van de dag een goede keuze. Meestal zijn de plaatsen al ruim een half uur voor de voorstelling vol. Met de premier seating heb je dan toch nog plaatsen tot 10 minuten voor de voorstelling zelfs al zijn alle gewone plaatsen vol. De kinderen hoeven niet te wachten voor de achtbaan. In monopoly termen zou je kunnen zeggen: wacht niet in de rij en ga gelijk naar de attractie. De shows met de orka´s zijn geweldig. Wat zijn die beesten groot van dichtbij. Wij zaten hoog en droog. Beneden in de splash zone kan je een gigantische plas water cadeau krijgen als de orka´s dicht bij de rand van het bassin neerkomen of als ze expres met hun staarten op het water meppen om een mini-tsunami te creëren. Ook de dolfijnenshow was een leuk spektakel. Behalve de dolfijnen, de griend(en) en verschillende vogels waren er ook Cirque du soleil-achtige scenes.  Werkelijke een andere klasse dan een voorstelling in het dolfinarium.

Lisanne en Erica zijn de dolfijnen gaan voeren en aaien. Dit was leuk maar heel erg kort, voordat zij een dolfijn goed hadden geknuffeld moesten zij al weer weg. Een familie daarvoor had veel meer tijd gekregen.

Daarna naar een zeehondenshow, waar de mensen de hoofdrol speelde! Een clowneske schoonmaker. Leuke liedjes (voor papa´s en mama´s) en dansjes uit de jaren 70. Daarna nog een “huisdieren”- show gezien, die erg grappig was. Nooit geweten dat je zelfs katten zo goed kon africhten. Tricolien en Lucas hebben nog veel te leren. Door het mooie weer en de hele dag in de buitenlucht hebben wij nu de zelfde kleur als de oorspronkelijke inwoners van dit land. Moe terug naar het hotel. Heerlijk gegeten bij een authentiek Koreaans restaurant. Hele andere smaken dan wij in het westen gewend zijn. Voor Erica en de kinderen de eerste keer dat zij Koreaans eten maar zeker niet de laatste. Het enthousiasme was hoog. Doodmoe is iedereen daarna in slaap gevallen.

Marco

We begonnen met een ontbijt, een gratis ontbijt van het hotel. De keuze was erg beperkt. Vervolgens gingen we gelijk in de auto op naar de beroemde gaslamp wijk met zijn drukke uitgaans leven, maar eehmm we waren er 10:00, dus van het uitgaan hebben we weinig gemerkt. Dan maar voor Lisanne haar dolfijnen trip kijken. We kwamen er aan toen we hoorden dat we misschien ook walvissen konden zien, maar hoe kan dat? Het was het seizoen toch niet? Dat klopt, het was niet het seizoen, maar er ontwikkelde zich een orkaan bij Mexico (of was hij nu net geweest?), dus is de kril van richting veranderd. Kril is het eten van de walvis, dus net als de kril ging de walvis naar San Diego. Nou ja, we hadden de walvis eigenlijk helemaal uitgesloten en nu we zien hem misschien toch nog! We gingen op de boot, gelukkig had Erica haar polsbandjes omgedaan en haar medicijnen tegen misselijkheid ingenomen. De boot ging erg snel, de boot had 2x  125 pk motoren en de douane boot die we even later passeerden, had zelfs 4 motoren van 225 pk. Die zal vast snel gaan. Lisanne had het eerste zeedier gespot, een zeeleeuw die in het water lag. Het lijkt wel of die zeeleeuw ons volgt, “De zeeleeuw volgt ons, op de hoop dat we hengels uitgooien, dan kan hij gratis eten krijgen” zei onze begeleider. “Ha, ha, natuurlijk, die dieren zijn ook niet dom hoor.”, zei een familielid van de familie Hensing. Nou ja we laten de zeeleeuw met rust, op naar de dolfijnen of walvissen natuurlijk. Lisanne zag alweer als eerst een ander dier, zij is snel! Het was een walvisspuit en een 2^e , ooh heeft iemand die gemist, ja Marco heeft hem gemist. Balen voor je. We gingen er naar toe varen, misschien zagen we hem nog een keer, maar nee, helaas. Op een gegeven moment lag onze boot gunstig tussen een aantal walvissen in. Er waren er twee rechts van ons, één ergens voor ons en links was er een stukje verdrop ook nog een walvis aan het fourageren. We hebben wel vele walvissen gezien, zelfs een staart, behalve Lisanne die viel net achterover die heeft de staart niet gezien. We hebben vooral veel ruggen gezien. De walvissen gaan natuurlijk niet uit het water springen, dan waren we vast uit de boot gevallen vanwege de golven. We gingen terug naar de baai. Met Erica ging het echt niet goed en daar bij voelde Lisanne zich ook niet lekker. Erica heeft 2x overgegeven maar daarna voelde ze zich een stuk beter, gelukkig maar. Terwijl we terug gingen zei onze kapitein “we wil beat San Francisco” we  zagen een paar drijvende plateau’s in het water, daar lagen zeeleeuwen op. Veel meer dan in San Francisco op pier 39, waar er toen maar 4 lagen. Hier Lagen er veel meer. Je kon ze niet meer onderscheiden van elkaar, hummm tellen maar, nee, dat zal niet lukken. We waren terug op het vaste land. We hadden geen dolfijnen gezien, jammer, maar daarvoor hebben we wel de blauwe vinvis terug gekregen, het grootste dier ter wereld, en veel zeeleeuwen. We gingen maar terug naar het hotel omdat Lisanne zich niet lekker voelde. Daar hebben we even een half uurtje kunnen slapen. Na het half uurtje gingen we wat eten. We waren te moe om uitgebreid te zoeken. Tegenover ons hotel konden we een pizza en een salade krijgen, vervolgd door yoghurtijs als toetje. In onze kamer wedergekeerd gingen we een honkbalwedstrijd kijken nog wat andere tv en toen naar bed. Welterusten. 

Lisanne

Een beetje verschillende programma´s vandaag voor de familie. Papa en Lisanne gingen naar de San Diego zoo. Mama en Joey hadden hier geen zin in, dus die zouden naar de beach gaan. Ik weet dus niet precies hoe het in de dierentuin was maar dat vraag ik wel aan Papa en Lisanne. Voor ons was het eerst even uitzoeken hoe de bussen werken, want de mevrouw bij het hotel wist het niet, wat we heel erg raar vonden. Nja uiteindelijk hadden we het een beetje uitgevogeld toen we het aan de eerste de beste buschauffeur hadden gevraagd. Eerst de 44, toen de 41 en tenslotte de 105 >.> Zoveel bussen totaal was de reis naar de beach iets van 1 uur. Maar we waren eerst nog gestopt bij het winkelcentrum van gisteren. Ik moest namelijk een broek terug brengen die ik bij de Macy’s had gekocht 2 weken geleden. Er zat nu al een scheur in! Heel gedoe de een zegt dat we mogen rond kijken en als we niks vinden dat we dan ons geld terug krijgen en de ander zegt weer dat we een nieuwe mogen uitkiezen maar geen geld terug krijgen. Nja, afijn, uiteindelijk hebben we gewoon ons geld terug gekregen. Wat ik ook nog wil, is een horloge zat ik me op dat moment net te bedenken. Uiteindelijk een heel mooi horloge gevonden, maar niet genoeg geld en de Credit Card deed het niet 0.o waaatttttt. Nou dan maar eerst naar een bank om te achterhalen wat het probleem is. Helaas, de bank daar wist het niet. Dus moesten we maar de bank zelf bellen maar die waren net dicht T.T Jammer dan morgen maar bellen wat het probleem is. Dan maar cash betalen, dus geld gepind met de pinpas en uiteindelijk dus het horloge gekocht :D. yeeeeeeee. Toen even snel geluncht burito’s. En een ijsje van Ben en Jerry’s, oehhhh lekker. Mama nog even een nagelvijl gekocht want de vijl die ze had meegenomen was slecht. En nog een potje nagellak. Toen weer terug naar de bus om naar de beach te gaan. Het was er erg mooi. Er waren veel surfboy’s en zelfs wat surfmen, want het waren niet meer geheel boy’s, ze waren wel wat ouder dan dat. Het was er echt heel mooi, jammer dat we ons al hadden verbrand en dus toch niet een duikje konden wagen :S. Na een uurtje genieten van het kijken naar de verschillende strandactiviteiten, terug naar de bus en weer op naar het hotel. Eenmaal terug in het hotel moesten we de was doen. Nou dat duurde ook weer een 1 ½ uur. Dan nu even snel tussendoor wat Papa en Lisanne van de zoo vonden:

Lisanne: Ik vind dat de kooien veel te klein waren. De beesten hadden dus te weinig ruimte. De zeldzame dieren hadden wel volop ruimte daarentegen.

Papa:  ik vond het er mooi. Der stonden overal bomen waardoor je dacht dat je echt in een bos liep. En ik vond de sky tour erg leuk.

En toen nog avond eten. We dachten dat ze een grapje maakte met vegetarische noedel soep. Maar blijkbaar dus niet, de hele menukaart bevatte uitsluitend vegetarische gerechten. Ze hadden gelukkig wel echte garnalen (maar niet heus). Voor de rest was het wel lekker, niet echt bijzonder maar best wel lekker. En toen maar weer naar ons Bedje toe en lekker slapen.

Joey

Toen we bij de boot kwamen hoorden we dat de groep voor ons walvissen hadden gezien een dolfijnen dachten we dat we misschien ook walvissen. We gingen de zee op om dolfijnen of walvissen te zoeken. Lisanne zag als eerst een pluim van de walvissen Joey en Erica zagen daarna dat de walvissen pluim Marco heeft hem gemist. Later hebben we de walvissen op 10 meter ver gezien. Geen dolfijnen wel de blauwevinvis het grootste dier te wereld. San Diago heeft San Francisco verslagen met de zeeleeuwen pier 39 heeft het verloren van San Diego Bay. Korte samenvatting er komt meer.

Lisanne

De omschrijving van ons motelletje van vannacht door mijn dochter is niet bepaald florisant. Het motelletje was dan ook niet bepaald geweldig, maar haar omschrijving maakt nog een  beetje dramatischer dan het in mijn ogen was. Moet gezegd, bepaald modern was het niet en de wasbak was inderdaad meer dan aan vervanging toe. Enfin, na een nacht op een oud, doorgezakt bed, hebben we een ontbijtje genoten bij Denny’s. Marco en hebben weer een “ontbijtje” gedeeld, Joey heeft zijn best gedaan door voor de “pancakes as many as you can” te gaan (na de 4^e heeft hij de pancake-handdoek in de ring moeten gooien) en Lisanne had een heerlijke Hawaiiaanse variant op breakfast. Naast de eieren en bacon had zij Macadamiannoten in haar pancakes, cocosnootslagroom erbij, natuurlijk de sirop en wat gebakken ananasstukjes. Nou, voorlopig hoeven wij niet meer te eten!
Voor vanochtend stond Joshua Tree National park op het programma, om daarna door te rijden naar San Diego. We hebben de laatste weken al veel National parken gezien, maar ook deze was weer zeer bijzonder. De boom zelf is al bijzonder op zich, maar daarbij zijn er in het park ook enorm veel, tja, hoe moet ik dat nu omschrijven? Steenhopen? Hmm, dat is het niet, rotsen ook niet. Het is net of de reuzen leuk bezig zijn geweest om “kiezelsteentjes” op te stapelen. Telkens weer nieuwe hoopjes hebben ze neergelegd. Bij andere rotsen in het park zie je nog duidelijk dat het één rots geweest is, maar zijn ze wel in stukken gespleten en vaak lijkt het dan of ze weer aan elkaar gelijmd zijn. Werkelijk heel bijzonder.
Voor de rit naar San Diego hebben we verder geen omwegen meer genomen, we waren wel een beetje klaar met de scenic routes. Hoewel ze ons over het algemeen heel mooie stukjes van USA hebben laten zien (op Death Valley na, Joey en ik bekijken de witte pickups nog steeds met enig wantrouwen, Marco lacht ons volledig uit. J ) , willen we nu in tempo doorrijden. Rond 14:00 uur vonden we dat we wel een ijsje konden nuttigen als lichte lunch. Een pitstop bij een Mac-drive leek ons een goed plan. Nou, je zult het geloven of niet, maar dat is ons niet gelukt! In de anderhalf uur die volgde, hebben we 1 aangegeven Mac niet gevonden (dus maar weer de snelweg op, bleek dat hij 1 km verderop lag, ja, zover zoeken wij hem niet!), 3 Mac’s gemist omdat pas na de afrit aangegeven werd dat er een Mac was (dat geloof je zelf toch niet!!), we 1 M zagen vanaf de weg (we hadden inmiddels geleerd van twee eerder gemiste Mac’s ) en dus de afslag maar namen. Bleek dat deze M nog in aanbouw was (we hebben werkelijk in een deuk gelegen, ha, ha, ha) en tenslotte één afslag hebben moeten missen (wel de aankondiging gezien en de afslag nog niet gemist, YES!), maar er reed een vrachtwagen rechts van ons, waardoor we de afslag niet konden nemen. Kortom, we zijn om 15:30 uur in San Diego aangekomen, zonder een ijsje te kunnen eten bij de Mac.

Eenmaal in onze Best Western geïnstalleerd (Lisanne zal dit hotel vééél vriendelijker omschrijven dan onze vorige shelter J), is Marco een kort tukje gaan doen en heb ik de hongerige magen van ons gespuis gevoed met een klein tussendoortje. Hierna zijn we op pad gegaan naar de shoppingmal om een beetje rond te kijken. Hier hebben we ook onze maaltijd genuttigd bij de Food Court. Dit was een zeer welkome afwisseling op de hamburgers en de pizza’s, die we (hoewel ze vaak echt best wel lekker waren) nu echt wel helemaal gezien hebben. Gelukkig zijn we vanaf nu weer in de stad, waar we ruimere keuze hebben uit restaurantjes.

Erica

Iedereen was vroeg wakker, iets te vroeg, om 2 uur lag iedereen stil te rusten, iedereen is uiteindelijk in slaap gevallen. Om 7 uur was iedereen echt wakker, zelfs Lisanne was wakker. Zij ligt meestal nog op één oor. Na een lekker granenontbijt met melk en wat fruit, op naar de auto. Bij de souvenirshop even gestopt om de Bearizona folder te zoeken, want die was kwijt geraakt. Lisanne ging mee, Lisanne zocht de folder maar tevergeefs, wat ze wel vond was een mooie cowboyhoed eehmm ik bedoel cowgirlhoed, een echte Stetson. Lisanne heeft hem gekocht van haar rapportgeld, die had ze nog voor 2x tegoed. We gaan weer in de auto *zucht*, we gaan ook een korte stop in  Bearizona maken voor Lisanne omdat die zo graag de wolven daar wou zien. Dus we gaan door de drive-through van Bearizona. Eerst kwam de ezels niet erg interessant waren, behalve voor de camera’s die Marco een Lisanne in hun handen hadden. Het was rijden stop, stop, stop nee, nee naar achter nee ik zit precies goed. Erica werd er niet goed van, ooh die foto’s ook. Na de ezels zijn de schapen met grote hoorns aan de beurt … het zelfde liedje stop, rij door, nog een paar centimeters.  Na de schapen waren de wolven, niet echt handig zei iedereen in de auto. Lisanne door het dolle heen. Waar zijn ze? We konden ze maar niet zien! Lisanne wilde echt niet weg totdat we ze hadden gezien. Uiteindelijk zei Marco: “Ik zie ze, nou ja, ik zie een poot.”. En inderdaad 1 witte poot stak recht op. We dachten dat het rotsen waren, moet je na gaan hoe moeilijk ze te spotten zijn in het wild. Dus na lang zoeken gingen we verder. Lisanne helemaal blij dat ze haar lievelingsdier heeft gezien, fam Hensing ging dus verder naar de grote hoornschapen, niet dezelfde als die daarvoor, maar net iets anders. We gingen door, op naar de witte bizons, witte? Ja witte. Blijkbaar zijn er ook witte bizons. Weer rijden stopen, rijden stopen, om veel van deze dieren te fotograferen. Vervolgens  de bruine bizons. Daar gaan we weer naar de zwarte beer. De eerste beer die we zagen was ver weg dus wij door rijden, komt er een beer op de weg en toen nog een beer, wow, wat veel beren! We waren klaar met de ride-through, dus door de walk through.  Toen iemand zei dat er in de walk-through vooral baby dieren waren rende Lisanne verder, totdat Lisanne helemaal enthousiast werd: wolven welpen “wat cute” :D. Lisanne bleef lang bij deze Alaska wolven er waren, 3 Alaska wolven een 1 andere wolf maar die naam hebben we niet onthouden. De Alaska wolf was wit en de andere wolf was grijs en een beetje wit. Het verblijf naast de wolven was voor de  bere jongen. Eentje daagde de hele tijd een ander beertje uit (zo lief), daar heeft Lisanne heel veel foto’s van. Na een foto van de beren en Joey en Lisanne, ging Lisanne bij de wolven staan om daar een foto van te hebben, toen er een wagen langs reed. “We gaan de wolven eten geven.” Lisanne door het dolle heen, maar haar fotocamera had Joey nog. Lisanne rent naar Joey, Marco legt aan de verzorger uit dat Lisanne’s lievelingsdier de wolf is, dus mocht Lisanne helpen met het vlees in de verblijven gooien. Lisanne helemaal blij. Joey heeft dat wel even gefilmd en Marco heeft er foto’s van. Een TOP dag voor Lisanne. Het enige wat we nog hoeven te doen zijn de andere verblijf langs gaan dus gingen we langs de wasbeer. Er lag er een in het water, hoewel het meer op een bever leek. Ook nog langs de lynx en even langs kleine vosjes en een stinkdier en dan toch maar naar de vogelshow. Daar was er een valk en een uil en nog en paar vogels. De vogels vlogen heel laag over het publiek. Marco kan hiervan getuigen, twee vogels zijn niet rakelings langs hem gevlogen, maar hebben beide daadwerkelijk zijn oor geraakt met de tip van hun vleugels tijdens hun vlucht. Nog 1 ding te doen, even de souvenir shop in gaan. Daar heeft Lisanne een knuffel van een wolf gekocht, die ze Lunia noemt. Eehm jongens, we zouden EVEN langs gaan, het is inmiddels 3 uur verder … We hebben tenminste lol gehad nietwaar. In de auto dan maar weer. Lunch hhhmm daar had iedereen wel trek in Joey nam een 12 inch sandwich met ham en salami, peperjack kaas, jalapeῆo, sla en wat tomaten. Lisanne nam ook een 12 inch sandwich met rosbief, Zwitserse kaas, sla, tomaten en rode uien. Marco en Erica deelden een burito, het was iets te groot om er allebei een te nemen. Ze deelde ook de cola, Joey & Lisanne deelden ook een large beker met cola. Genoeg, dan gaan we verder in de auto. Gelukkig hebben we nog geen hotel geboekt zeg, dan hadden we tot 23:00 uur door moeten rijden! We reden met de auto en toen zagen we een lange trein. Een hele lange trein. Daar rijdt ie … daar is hij nog … komt er nog een einde aan… hij is er nog steeds… OMG hij is er nog steeds … We rijden aan het einde van een bocht daar was eindelijk het einde … volgens mij was hij 1 km lang. Marco bevestigde deze vermoedens, door te zegen dat ze wel 1,5 km lang konden zijn in Amerika.
We konden kiezen tussen 2 wegen. Volgens Erica was de Route 66 ietsjes korter, maar waarschijnlijk duurde hij langer, omdat ook dit weer een scenic route was. De andere route was de snelweg. Dus gingen Route 66 rijden. Foute keus qua snelheid, we hadden heel veel haarspeldbochten. Bergje op, bergje af waar je maar 15 miles per hour kon rijden en zelfs in de scherpe bochten mochten we niet sneller dan 10 miles per hour. We reden langzaam in de auto, toen er een ezel langs de auto liep. Marco en Lisanne wilden een foto maken van dit dier. We stopte even voor de ezel, bleek er een dorpje daar te zijn, genaamd Oatman. Dus we keken een beetje rond. Dat was erg leuk, dat had niemand van ons  zien aan komen. Er was ook een ezelsjong, die heel schattig, een stickertje op zijn hoofd geplakt had: “Don’t feed me anything”. Na een stop van ongeveer 45 minuten rijden we weer verder. En ongelofelijk wat we nu toch zien, we mogen zomaar 30 miles per hour …  WOW. Toen we om 19:00 nog steeds geen hotel/motel hadden, omdat we in “the middle of nowhere” zaten, gingen we naar het dichts bij zijnde dorpje. Op de kaart zagen we dat we er nog ongeveer een 1 uur en 15 min vandaan waren. Hopelijk hebben ze daar een motel of hotel. Dat was er, maar of je er blij mee moest zijn … Het zag er niet al te fris uit, de smaak de persoon die de dekbeden had uitgekozen was vreselijk, de wasbak zag er uit alsof het jaren geleden vervangen had moeten worden, om over de douche niet te spreken. Maar tja, we gingen daar toch slapen, de kamer had tenminste arico dat lucht erg op.

Ik hoop dat jullie nooit in z’n motel hoeven te slapen, welterusten.

Lisanne

Bijna iedereen was laat wakker. Mama en ik waren ongeveer 8 uur wakker. Papa was weer veel te vroeg wakker. Lisanne was de echt uitslaper die heeft het volgehouden tot 9:10 uur. Toen we wakker waren was Papa nergens te bekennen dus hadden we ons voorgenomen om te gaan douchen tandenpoetsen enz. en als Papa dan nog niet terug is dan zouden we gaan ontbijten. Na alle activiteiten nog geen papa, dus zijn we maar gaan ontbijten. Het fruit hier in Amerika is echt over heerlijk aardbeien, druiven, watermeloen heeeeeerrrlijk.  Ook nog het traditionele granenontbijt met melk. De kersen waren iets te hard, maar misschien kwam dat ook wel omdat een deel van de kersen per ongeluk  waren bevroren door de koelkast :S. vervolgens nog een beetje genikst wat ook wel prettig is. Even na 10:00 kwam papa terug van zijn ochtend fotoshoot. Daarna zijn we naar een IMAX theater gegaan om een film te kijken over de Grand Canyon. De film was best wel heel erg goed gemaakt het was echt heel leuk om naar te kijken het duurde niet te lang het was niet te saai dus dat was wel mooi. Direct daarna was  er een vogelshow wat echt geweldig begon. Maar toen……. begon het te regenen T.T., dus toen werd de vogelshow voor 10 min verschoven en als het dan niet meer zou regenen dan zou hij weer doorgaan. Na 10 min was het nog niet gestopt dus de vogel show ging niet meer door. Het was ondertussen half 2 dus de jongeren onder ons hadden HONGERRRRR. Dus we zijn maar wat te eten gaan zoeken. Uit eindelijk zijn we bij een Wendy’s beland wat je maar 1 keer in je leven doet, omdat je er daarna nooit meer in de buurt wilt komen. De mensen die er werkten waren niet echt sympathiek en het eten was niet echt geweldig. We zijn toen maar weer terug gegaan naar het hotel. Papa en Mama boodschappen gingen doen voor het avondeten en voor morgenochtend/middag. Toen ze eenmaal terug waren snel aan tafel want ze hadden warme kip meegenomen en garlicbread. De kip was niet over heerlijk al was ik wel blij dat we warm eten hadden. Het garlicbread daarin tegen was gewoon echt niet te eten, je proefde de galic niet en het brood was ranzig. Na het eten zijn we nog wat foto’s gaan nemen bij de Grand Canyon *zucht*, het houdt ook nooit op hè. Ach ja, wat doe je er aan. Nog wel wat leuke foto’s van ons 4-en. Want die moeten er ook zijn. Hierna weer terug naar het Hotel. Na thuiskomst  weer de bedden in en TV kijken (honkbal :D). Toen dat eenmaal afgelopen was op naar dromen land.

Slaap lekker 

 Joey