Ons Congolied is bijna afgewerkt ! Misschien goed om nog even wat te verhalen van de laatste dagen
Ortwin mag apetrots zijn op zijn verwezenlijkingen de zaal Femme sinternes is totaal vernieuwd, de workshops hadden hun effect overal hangen pamfletten over handhygiëne en werden emmers met robinets geplaatst om tijdig de handen te reinigen! De wil is er maar of ze zullen volharden ???
Het technisch equipe heeft naast de installatie van zonnepanelen ooktal van klussen verwezenlijkt in en om het hospitaal hun kennis hebben ze gedeeld met de plaatselijk geinteresseerden. Met een goed gevoel laten ze de verantwoordelijkheid over aan Kennedy en Blaise
De materniteit heb ik grotendeels teruggevonden zoals ik hem eerder achterliet niet min maar ook niet meer! Ik heb er nu een vervolg aan gebreid dfoor dagelijks aanwezig te zijn in alle shifts van mijn collegas (al dan niet opgeleide) collegas. Hun kennis is niet gering maar de praktijk is vaak een ander paar mouwen .samen hebben we een aantal items bekeken:prenatale, postnatale zorgen, opsporen van risicozwangerschappen,invullen van partogram .enthousiast hebben we onze kennis gedeeld en lichtjes bijgeschaafd. Vooral het belang van correct noteren, rapporteren en evalueren werd beklemtoond. Zr.Marina, nog maar net hoofd van de afdeling, is duidelijk een gestructureed iemand maar om haar equipe mee te krijgen zal ze nog veel zweten! Wij hebben samen een patientendossier gemaakt waar alle documenten van één patientezich samen in bevinden en niet langer nonchalant overal heen dwarrelen. De inhoud van de medicatie en materialen kasten zijn opgelijst om meer visibiliteit op het gebruiken aanrekening te kunnen handhaven. We hebben uursystemen uitgeschreven en de taken van de aanwezigen volgens hun shift.Ja, ik hoop dat ik hen voldoende overtuigd heb van deze noodzakelijkheden ..
We constaterendat ons verblijf helaas iets tekort is om de druk op de ketel nog opte voeren maar de verstandhouding is goed, de hoop van noord en zuid om mekaar te blijven ondersteunen is bevestigd. De verwachtingen leven voort
Afscheid nemen van de vrienden die we ondertussen alweer beter leerden kennen, van de kinderen van het weeshuis, van de mensen die ons hoorden op de plaatselijke radiozender, van enkele patiënten die we door het oog van de naald zagen kruipen .dat alles valt zwaar! Natuurlijk werden we verschillende keer onthaald op grootse festiviteiten. De kinderen vergastten ons op een waar dans en tamtamfestijn met overheerlijke beignets van Mama Nsenga. In het hospitaal werden we naast de plaatselijke autoriteiten aan tafel gezet na alle gebruikelijke speeches. Overladen met duizende Mercis en talrijke plaatselijke geschenken hebben we onze Au Revoir geformuleerd!!!
.woorden kunnen niet uitdrukken met welkgevoel ik het hek van het hospitaal buiten reed vrijdag morgen om 6uur richting Kinshasa .
Het werd een zeer vlotte rit via Kasinsi, Lonzo, Bakwame We telden niet minder dan 95 camions in panne al dan niet op de rijstrook! Slechts 67 reden volgeladen naar hun bestemming al was het met een immense rookpluim achter zich .
Zeer gastvrij ontvangst in Binza bij Zr.Lieve .onmiddellijk voel je je thuis! Na een verkwikkende emmer water in een doucheruimte over ons hoofd gegoten te hebben zijn we met de zusters de stad ingevlogen. Lekkere frietjes gegeten bij neen Belgische kok en een ijsje geproefd!! Wij waren al vergeten hoe heerlijk dat kan smaken hier in die tropische warmte
Morgen een debriefing met een team van Memisa Congo om onze ervaringen te delen en in goede sporen verder te kunnen opvolgen want duurzaamheid is toch een belangrijk aspect van onze missie!
ik geniet nog even van een frisse pintje en wat Congolese muziek en tot volgende keer!!
afscheid nemen doen we hier met gemengde gevoelens, de kinderen hebben ons vanmiddag met dans en zang afscheid genomen vanavond afscheid van alle ziekenhuismedewerkers en dokters met een rondleiding in de verschillende afdelingen. dan speechs en eten.
En dan slapen om morgenvroeg te vertrekken richting Kin
vandaag laatste werkdag, een dag om aan allen nogmaals hun taak uit te leggen voor de toekomst. Op technisch vlak, het materiaal verdelen , nog instructies geven omtrent de werkzaamheden, kijken als er nog voldoende materiaal is en noteren wat nog te kort is. Joris en johan kijken welk materiaal aan welke persoon gegeven wordt. Telkens wordt alles genoteerd. Ikzelf hou me bezig met nog wat uitleg wat en hoe we de zalen van licht en stroom zullen voorzien. Het wordt nu wel tijd om alles achter te laten met de kennis dat we goeie werklui hebben die het materiaal en de installatie zullen gebruiken zoals het moet.
morgen is het terug een officiële dag van afscheid nemen van alle vrienden congolezen. Nu al een beetje spijt dat de missie er opzit. We mogen fier zijn wat onze equipe heeft gerealisserd zoals op medisch als op technisch vlak.
tot binnenkort
francis
foto : joris bij het verdelen van het materiaal in onze verloopig magazaijn
Na een korte warmenacht ( bijna iedereen heeft slecht geslapen) was het vroeg terug dag.
Annemie en ik worden verwacht op de lokale school voor
verpleegkunde. Voor we vertrokken hebben we nog vlug een geschenkenpakketje
samengesteld. We gaan elke leerling een blocnote en balpen geven. Voor de
leerkrachten en de school hebben we een cursus anatomie meegebracht, een
boeken een geplastificeerde versie om
op te hangen.
De directeur van de school was heel enthousiast met ons
cadeau. Hij vertelde ons nog over zijn leerlingen en hoe ze vandaag examen
moeten doen. Zo vertelde hij ons dat hij samen met zijn leerlingen 130 km te
voet moet afleggen naar Kasongo Lundaom
hun praktijkexamen af te leggen!
Na het bezoek op weg naar het ziekenhuis. De rest is al
bezig met verzamelen om de elektriciteitvoorziening verder af te werken.
Ikheb om 10 uur een
workshop hygiëne gepland. Ik hoop vandaag veel volk te verzamelen. Het is
namelijk niet evident gebleken om zoiets te organiseren.
Ik zal de cursus geven in de zaal van de Médicins Interne
Femme. Deze zaal was er (samen met de meeste afdelingen) slecht aan toe. De
hele week en vorige week hebben we met man en macht gewerkt om deze afdeling te
restaureren. De zaal moet als voorbeeld dienen voor de rest van het ziekenhuis.
Het is mooi geworden al heeft het veel werk en energie gekost. Je moet maar
eens proberen om iedereen hier op een lijn te krijgen en om vlot en
gestructureerd te werken. Het bougeert hier niet! Iedere dag opnieuw moet je er
staan om iedereen te motiveren en alles in goeie banen te leiden.
Om iets na negen blijkt er dan toch heel wat volk te komen.
Een groep leerlingen verpleegkunde en een dozijn verpleegkundigen.
Dokter Marselin (hoofdarts) is er bij om me te ondersteunen
(al heb ik een vermoeden dat hij zich wat schuldig voelt dat het tot nu toe
niet echt vooruitging met zijn staff, hij heeft namelijk onder zijn voeten
gekregen van zuster Lievke).
De verpleegkundigen en anderen komen ons ook bijna alle
dagen vertellen hoe hard het wel is om hier te werken, lage salarissen en heel
weinig middelen om te werken. Het is zeker moeilijk om gemotiveerd te zijn in
deze harde omstandigheden en de meeste menen het goed, maar daarnaast zien we
ook veel corruptie en luiheid. Zo moeten de patiënten hun handschoenen en medicatie
kopen (100 a 400 Franc Congolais) om de kas van het ziekenhuis aan te vullen
maar steken het soms in hun eigen zak. Er zijn veelvuldige stockrupturen. Het
moet ook gezegd dat ze de goede wil van hun regering in Kinshasa niet mee
hebben. En de wegen zijn van barslechte kwaliteit. Ze zeggen dat het een
speciaal volkje is de Kyaka (karakter, tovenarij en een krokodillenman!).
De workshop was een succes: over handhygiëne, afvalbeleid,
etc. We gaan overal vuilnisemmers voor de scheiding van afval plaatsen,
naaldcontainers en waterpunten om de handen te wassen.
Deze afdeling is bijna afgewerkt, de bedden bijna opnieuw
geverfd . De bedoeling is om zo stap voor stap met onze steun het ziekenhuis
op te frissen.
vanaf vandaag kunnen we internetten in het ziekenhuis. We hebben vandaag de administratie voorzie van schakelaars (Licht)en stopcontact dus ook de internetverbinding .
Dus vanaf nu gaan we proberen alle dagen een foto of tekst door te sturen
De zonnepanelen zijn geplaatst op het dak, de batterijen zijn geplaatst. Morgen de aansluitingen en overmorgen proberen we al de elektriciteit aan te sluiten.
Vandaag zijn we gestart met de opbouw van de zonnepanelen,
de bevestiging ophet dak . S morgens na
het uitmeten en uittekenen van Joris zijn alle nodige balken en ondersteuningen
voor gemonteerd op de grond om dan deze te demonteren en op het dak te plaatsen.
Wat was het warm op het dak , rond de 45°c , op de
ijzerplaten kan je gerust een ei bakken. Na vele liters water te hebben
gedronken, wat heel belangrijk is, en uitgeput zijn we met ze allen naar huis
gegaan om ons middagmaal te nemen. We hebben deze keer zeker onze rustperiode
ingelast.
Om 16u30 zijn we terug begonnen en hebben we ,Joris ons materiaal eens grondig gesorteerd
en op en rekgeplaatst, Johanhad samen met mercedes de batterijen
geplaatst, Francis heeft samen met de AG Blaise en de priester van de bisschop
de dwarsbalken waar de panelen zullen worden bevestigd gelegd.
Vanavond konden zoals je nu wel kan lezen via internet bij
de bisschop de blog kunnen updaten.
De techniekers startten vroeg de auto volgeladen en op weg
naar de opslagplaats, daar wachtten een ploeg hulpvaardigen op hun opdracht!
Uniformen en petjes werden eerst uitgedeeld om de motivatie te voeden .Taken
werden gedelegeerd, de omgeving geïnspecteerd en er werd gezweet!!
Het medisch team werd eerst op sleeptouw genomen door
Zr.Lievke naar de klasjes Indrukwekkend die welkomst bij de kleutertjes zang en
dans en zelfs een gedichtje werd voorgedragen. Ook in de lagere schoolwas iederéén enthousiast: we kregen bloemen
en teksten en deelden een grammaire-oefening maar daar waren we niet de
sterkste?!?
De artsen gaven ons een grondige rondleiding door het
hospitaal maar helaas we waren vooral onder de indruk vande aanwezigheid van tal van onbruikbare
toestellen, kapotte bedden, afwezigheid van matrassen, stinkende
ziekenzalen, Treffende beelden van doodzieke mensen, stervende patiënten,
comateuze mensen, zullen ons niet meer verlaten. Een verbrand kind heeft de
moed omons te vertellen dat het goed
gaat met haar ongelooflijk, dat grijpt je werkelijk naar de keel als je ziet
hoe haar gezicht en rechterarm en hand compleet verbrand zijn! Ziekten als
malaria, slaapziekte,tuberculose en lepra vieren weer hoogtij voor vele mensen
helaas dodelijk bij gebrek aan geld voor demedicatie. Bij ons toch
onvoorstelbaar????? Vooral de grote onmacht verlamt ons bij het zien van al dat
leed.
De materniteit stemt ons terug iets positiever ons
techniekers herstelden de omvormer en er is terug electriciteit Hetis deugddoend dat alles vrij netjes is, het
team lijkt ontvankelijk voor scholing en de registratie is ordelijk.
Vertederend hoe moedershun babys
koesteren en aan de borst leggen puur natuur, hier geen borstvoedingsbeleid
nodig! Kleine babys worden net als bij ons gekangoeroed .bij gebrek aan
couveuses maar toch heelefficiënt!
Terug veel stof tot nadenken en plannen en fondsen zoeken?
Sedert ons vertrek uit Belgie hebben we een druk programma
doorlopen. De aanpassing aan het Afrikaansze klimaat, de chaos van Kinshasa, de
Congolese maaltijden en de plichtsplegingen bij het hoofdbureau van Memisa
werden keurig in evenwicht gebracht door de sightseeing rond de fleuve, de
stadsvernieuwing, bezoek aan de Marché des voleurs en een fijne ontvangst bij
ons Belgische attaché van ontwikkelingssamenwerking.
Dag 3 verlieten we Kinshasa richting binnenland viaBakame, Pont Kwango,Kengé,Lonzo en Kasinsi
belandden we in Popokabaka. Een rit van 5u s morgens tot 20u s anonds met
slechts één bandenwissel en een parcours van hotsebots of glijden door het
zand nu en dan werd het even stilin de 4X4 .maar onze chauffeur, Zr.Lievke,
verdiende een medaille en bracht ons veilig tot ons doel! Toeterend reden we
het domein Bethlehem van het weeshuis op derameaux (palmtakken) vormden een ware welkomsthaag en een uitbundige
kindergroep ontving ons met zang en dans! Efkens slikken want na die drukke rit
was het warme welkom een emotioneelmoment.
Vandaag een dag van protocol, speech en weerzien de
burgemeester ontving ons in hoogsteigen persoon en stond fier op de foto met
onze politieker. DeDGM (soort
militaire besherming) was ook inschikkelijk en in zijn koloniaals
postkantoortje zaten we als in een set van een ware kluisroof lege postvakken,
een opengebroken kluisdeur op de grond en één groot gat in de muur! Iederéén
pleegde er zijn woordje en in perfect uniform stond hij breedlachend op de
trappen van zijn gebouwtje om ook op de lens te worden vastgelegd.
Natuurlijk hebben we ook ons werkterrein
verkend: overal zeer hartelijk onthaal met erkenning en herkenning. Onze
container inhoud ook veilig teruggevonden en deels geselecteerd morgen kunnen
we echt aan de slag .
Ja, de laatste uren komen eraan, de stress is nu pas te snijden. Zijn alle teksten klaar, is de power point klaar, heb ik niets vergeten,o ja waar is mijn gsm gebleven? eindelijk gevonden. nog een 18 uurtjes en we zijn vertrokken richting Kinshasa. Nu nog en gezellige avond door brengen met vrouw, kinderen en kleinkinderen. "Opa gaat op reisnaar afrika " zeggen de kleinkinderen . Nu nog genieten van een aperitief maar straks lacht ons de andere kant van de wereld ons toe , "POPOKABAKA HERE WERE COME"
Nog 5 volle dagen stressen voor ons vertrek. Vlug nog enkele belangrijke aankopen doen. De valiezen vullen, kijken wat we nog extra kunnen meenemen. Het totale gewicht bedraagt 64 Kg per persoon over 2 valiezen. Dus veel kan je wel meenemen. Nog eens samenkomen, gezellig met de echtgenoten, samen de laatste lijnen uitstippelen. En de vraag die ons zeker bezig houdt is "Hebben we niets vergeten".
Vanuit Congo krijgen we uitnodigende berichten, blijkbaar wachten ze ook met ongeduld op onze komst! Op de valreep worden nog een aantal verwachtingen geformuleerd. Nu werkt de ontvangst van het netwerk wel goed, de verlanglijstjes groeien.
Ik herinner mij dat ze laatst ontzettend blij waren met poetsartikelen, zo vul ik nog een lading schuursponsen, dweils en poetslappen in mijn valies. Joris bestelt op de valreep nog een Wakawaka-lamp voor iedereen zodat we 's avonds nog ons dagboek zullen kunnen in vullen. Morgen ga ik nog een serie brillen ophalen bij mijn optieker want dat is ook een begeerd goed. Talrijke zaken die voor ons zo voor de handliggend zijn, hebben voor de Congolezen een enorme waarde. Hoeveel stylo's en stiften bevinden zich in je lade die daar ongebruikt liggen, hoeveel papier wordt er dagelijks verspild, hoeveel T-shirts worden amper gedragen, hoeveel onversleten kinderkleding vult je kast?
Nochtans gaan we daar niet "Sinterklaas" spelen, onze "Jumelage" is geschoeid op communicatie en samenwerking, wederzijds overleg en educatie. Net als in ons ziekenhuis hanteren we de slogans als "RESPECT", "OVERLEG",........
Misschien dromen we wel hardop maar een gezonde portie idealisme lijkt ons wel noodzakelijk om aan dergelijke missie deel te nemen. Het avontuur lonkt maar de risico's worden toch ingeschat en bestreden met gedisciplineerde medicatie inname, voldoende vochtinname en de nodige rustpauzes!
Wij houden jullie op de hoogte en nu... Nog 11 dagen slapen en dan??????
De
afreisdatum lijkt nu niet meer zo veraf, het is nu echt wel aftellen !!
De
voorbereidingen van het laatste jaar kennen nu een koortsachtige tempo.
Alles lijkt
nu echt in de plooi te vallen : de containerinhoud wordt vrachtwagen per vrachtwagen
naar het binnenland overgebracht zodat we werkelijk aan de slag kunnen gaan.Ons
plaatselijk programma krijgt definitief vorm. De afspraken bij officiële
instanties als Belgische Ambassade, Memisa, .. staan vast op de kalender. Ons
transport en verblijf is voorzien de mail, de Gsm, de SMS waren bruikbare
instrumenten!
De geplande
workshops staan op papier in keurig Frans uitgeschreven. Ortwin en Annemie
gingen hun licht op steken bij Sabine (vroedvrouw van Ziekenhuis Deinze), onze
ziekenhuis-hygiëniste Greet, ons wondverzorgingsteam Kathleen & Sophie al
deze contacten waren vruchtbaar want met meerdere kun je meer dan alleen!
Verrassend hoe creatief alle disciplines mee denken en timmeren aan de lange
weg tot verbetering van het ziekenhuis in Popokabaka. Hoe dan ook , het blijft
een werk van lange adem, een werk van veel energie, een werk van veel
enthousiasme en idealisme maar als wij straks die stralende gezichten zullen
zien van de Bayake in en om het Hôpital de Référence de Popokabaka dan loutert
dat onze inspanningen.Trouwens onze komst wordt ook daar vlijtig voorbereid. De
plaatselijke artsen, Dr.Guyllain en Dr.Marcellin, werken goed mee om hun equipe
te motiveren om onze workshops te volgen. Ook de verzorgenden van de 30 Centres
de Santé worden uitgenodigd om wat bijscholing te volgen ook al moeten ze
daarvoor 10, 30,60 km tevoet afkomen en dat zonder kilometervergoeding!? Hun
wil is groot, hun inzet naar vermogen maar zij verwachten dan ook een beloning
voor deze medewerking, is dat abnormaal??
Onze
techniekers Johan, Joris en Francis hebben ook een programma voorzien en mits
plaatselijke hulp moet binnenkort een nieuwe vleugel van het Ziekenhuis in
Popokabaka ook over electricteit beschikken.
Wij hebben
een gevuld programma voorzien helaas speelt de beperkte tijdsduur en het
vermoeiende klimaat ons ook wel parten om dan ook niet te spreken over het
tempo congolaise .
Onze
valiezen worden nu stilaan gevuld de laatste noodzakelijkheden verzameld (dank
aan onze apotheek, onze arbeidsgeneesheer,ons economaat, onze stille
donateurs).
Zijn er nog
voorstellen ? zijn er vragen?Graag
luisteren wij nog naar jullie constructieve raadgevingen!
Vanuit Congo krijgen we uitnodigende berichten, blijkbaar wachten ze ook met ongeduld op onze komst! Op de valreep worden nog een aantal verwachtingen geformuleerd. Nu werkt de ontvangst van het netwerk wel goed, de verlanglijstjes groeien.
